Ik ben YESSIE
Ik ben een vrouw en woon in TURNHOUT (BELGIE) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/01/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen-wandelen-sudoku-lezen-eten.
Ik heb een vriend, Guido; hij is 51 jaar en woont in Brecht. We hebben een lat relatie. Ik was een keertje aan het fietsen langs het kanaal, en daar heb ik hem leren kennen Het klikte onmiddellijk, en het gaat goed met ons
Tekstgrootte aanpassen? Klik op + of -
BLOG ZOOM
tijdens wandelingen wordt er druk gefotografeerd
Met de GOLDWING van Medard
Met mijn vriend Guido op een wandeling
een vreemde poes die met mijn koersschoenen komt "vrijen"
natuurfoto's
GUIDO IN BENIDORM
GUIDO IN DINTELOORD (HOLLAND)
MINOU LIKT MIJN IJSJE HELEMAAL OP
dit is TEX, de border collie van onze vriend Medard
Mensen die synesthesie hebben, voelen kleuren en smaken geuren Niet normaal en moeilijk te verstaan.Het is een neurologische aandoening waarbij mensen de verschillende zintuiglijke waarnemingen (smaken, voelen,zien, horen) door elkaar haspelen. Men noemt ze synestheten.
Een rok smaakt voor hen anders dan een jeans, het cijfer 5 is volgens hen bv.oranje, of ze zien een groene mist bij het ruiken van verse koffie.
Een biefstuk eten gaat gepaard met het zien van een felle krijtblauwe wolk, spinazie eten kleurt donkerpaars.Het horen van muziek geeft bij hen een symfonie van kleuren (gevaarlijk bij het auto rijden met muziek)
Sommige synestheten hoort bij elke geur een bepaald geluid. Ook zijn er die, wanneer je ze aanraakt, een welbepaalde smaak in hun mond krijgen (zijn arm smaakt bv.anders dan zijn teen).
Bepaalde lekkere dingen produceren zulke lelijke kleuren, dat synestheten ze niet meer eten.
Ze kunnen onthouden met wie ze gesproken hebben aan de kleur van de stem.
Hoe vaak synesthesie voorkomt weet men niet zeker, er zouden wel meer vrouwen dan mannen deze aandoening hebben.
Ook de muzikant Frank Zappa en de natuurfysicus Newton hadden synesthesie.
Synesthesie is gewoon een verkeerd contact in de hersenen, waardoor de hele boel in de war loopt (verkeerde verbindingen tussen de hersengebieden).
Voor wie normaal is lijkt dit wel de grootste onzin, maar voor synestheten is dit hun leefwereld, voor hen is dit even normaal zoals wij kleuren zien en muziek horen.
Voor wie meer wil weten over synesthesie, kan eens gaan kijken op www.synesthesie.nl Er is een Nederlandse vertaling op deze site aanwezig.
Mannen die Viagra en andere potentieverhogende medicijnen nemen, kunnen daar doof en blind van worden, waarschuwt de FDA(Amerikaanse food and drug administration).
Bijgevolg zullen de fabricanten van het blauwe pilletjeverplicht worden om dit risico op de bijsluiten te schrijven. Er zijn reeds 29 klachten van doofheid binnen gekomen.
Ik zou dus de mannen die het blauwe pilletje niet echt nodig hebben (want het is een publiek geheim dat veel mannen die Viagra nemen, dit eigenlijk niet nodig hebben, maar gewoon nieuwsgierig zijn of je er echt zo super- potent van wordt), aanraden , om de pilletjes in de apotheek te laten!
In HUMO las ik ook het volgende:
*In 30 % van de gevallen werkt Viagra niet.
*Er zijn ook al relatiecrisissen ontstaan door Viagra, soms waren vouwen al jaren seksueel op rust, en opeens staat die man daar terug met zijn erectie te zwaaien en moet zon vrouw weer aan de slag, zij zit daar niet altijd op te wachten!Sommige mannen gaan dan hun heil maar op een ander zoeken, en dan is het hek helemaal van de dam.
*Op elke bijsluiter van Viagra zou moeten staan: verstijft misschien uw penis, maar niet noodzakelijk uw relatie!
*Seks is meer dan een paar organen die doen wat ze moeten doen, en gelukkig maar .
Vandaag zag ik in een tijdschrift een afbeelding staan van een mooi konijntje.Dat deed mij terug denken aan mijn tweede huisdier(en zijn vrouwtje), dat ik tot verleden jaar heb gehad. In de keuken stond een hokje waarin Bolleke, mijn lief dwergkonijntje, de plak zwaaide.
Hij was van het mannelijke geslacht en heeft ook een tijdje een vrouwke gehad(Ratteke heette ze ). Zij kwamen echter niet zo goed overeen, hij gromde altijd en dan was zij bang.Ratteke wilde op een dag eens verder gaan kijken dan onze tuin, de wijde wereld in, en had zichzelf uitgegraven ,op weg naar the wide worldToen ik merkte dat zij verdwenen was, ben ik uren lang gaan zoeken en bij de buren gaan vragen of ze mijn konijntje hadden gezien. Uiteindelijk had iemand het in zijn tuin zitten , de kinderen waren er mee aan het spelen.
Ik was heel tevreden dat ik Ratteke terugzag en ik geloof dat die gevoelens wederzijds waren, want zodra ik haar in mijn hals zette, begon ze mij te likken , kusjes te geven.
Zij is echter te vroeg gestorven , haar ventje heeft haar overleefd.Opeens kreeg ze stuiptrekkingen en viel dood neer in onze keuken.
Enkele maanden nadien, werd ook Bolleke ziek, zijn kopje was helemaal gezwollen, ik heb hem nog laten opereren maar de dierenarts heeft hem niet meer kunnen redden. Zijn kaaksbeen was volledig ontstoken , hij is twee dagen na de operatie gestorven, misschien was hij te oud om de zware verdoving aan te kunnen .
Guido heeft Bolleke begraven in de tuin, waar ook zijn vrouwtje ligt, er staat een rozenstruik bij hun grafje. Elke keer als de struik in bloei staat, zal ik aan mijn twee konijntjes denken , want ook al zijn het dieren, ze waren allebei soms een troost als ik mij eens wat minder goed voelde.
Slaap zacht Bolleke en Ratteke, ik denk aan jullie ..
Heerlijk weertje zaterdag om nog eens een toerke op de koersfiets te maken. Als je vlakbij het kanaal woont zoals ik, ben je ook vlug de drukte van de stad uit... Een vriend van mij,Herman, vierde zaterdag zijn 50 ste verjaardag. Gelukkig konden we hem ook in de namiddag gaan feliciteren, zodat we de grote drukte van de avond wat konden ontlopen (met een grote groep onbekende mensen samen zijn is niet zo mijn ding, ik houd het liever "kleinschalig").Ik had aan Herman al laten weten dat ik niet aanwezig zou zijn op die dag, maar nu viel het gebeuren goed te combineren met een fietstochtje, en we besloten toch hem even goedendag te gaan zeggen en hem te gaan feliciteren met zijn "gevorderde leeftijd"haha. We hadden van hem een plannetje aangekregen waar het feestje zich zou afspelen, dus was het makkelijk te vinden. We vertrokken in Turnhout aan het kanaal (kanaal Antwerpen-Turnhout), reden tot in Dessel (langs de pannekoekenboot waar de geur van pannekoeken ons al tegen kwam), vanaf daar een stukje van het kanaal Herentals- Bocholt, de blauwe kei in Lommel voorbij en uiteindelijk langs het kanaal van Beverlo tot voorbij de jachthaven van Leopoldsburg, richting Balen. Herman had ons helemaal niet verwacht maar scheen toch opgetogen met ons blitz-bezoekje. En zoals je van zoveel 50 plussers hoort, voelde ook hij zich nog jong, in de fleur van zijn leven. De tijd dat mensen zich op hun 50 ste oud voelen is al lang voorbij...Vanaf dan begin je immers echt te weten wat je wil en wat niet en leef je daar ook naar. Echt opkomen voor jezelf is heerlijk(al denk ik, in het geval van Herman, dat hij dat zijn hele leven al wel heeft gedaan). We dronken een lekker Lindemans kriekske en mochten ook wat foto's bekijken vanaf de geboorte van Herman tot nu. Het was plezant maar rond half drie moesten we terug richting Turnhout vertrekken , want om half zes hadden we alweer een nieuwe afspraak met mijn dochter om naar de wekelijkse sauna te gaan (zwemmen, bubbelbad, whirlpool inbegrepen of course). Het was een plezierige dag: 93 km op de teller, een jarige feliciteren en zwemmen, wat wil je nog meer?
Zoals ik al eerder schreef op deze blog, zijn mijn hobby's: wandelen, fietsen, zwemmen, eten, sudoku invullen, sauna en rommelmarkten bezoeken. Ik rijd nog maar 2 jaar met de koersfiets, en om af en toe eens verder te gaan fietsen dan in de provincie Antwerpen (bv. in Limburg ), heb je een auto nodig. Je kan van die handige rekjes kopen die je achteraan op de auto monteert. Het rekje had mijn vriend al, de auto hadden we geen van beiden. Op een dag in april 2007, besloot ik een auto te kopen, een tweedehands Ford Fiësta, want ik had wel een rijbewijs (behaald toen ik ongeveer 20 jaar jong was)maar ik had nog maar twee keer in mijn hele leven echt gereden (mijn vriend heeft zelfs geen rijbewijs, dus mag niet rijden). Dus besloot ik om de stap te wagen op mijn 51 ste levensjaar!!! Wat een akelig gevoel zeg, niet moeten trappen zoals met de fiets en toch zo vlug overal zijn. De eerste dag was ik wat bang, dus vroeg ik mijn schoonbroer JEF om eens een dagje te reserveren om mij te "leren rijden".Vooruit, achteruit, links , rechts draaien.....wat een gesukkel. Goed dat we op een afgelegen terrein waren, de mensen zouden nogal gelachen hebben met "dat oudje dat aant leren rijden was". Hoe ouder hoe zotter zeggen ze soms. Maar goed, na een week dacht ik wel alles onder de knie te hebben. Zo geconcentreerd op de auto's die op de weg waren, hield ik de snelheidsmeter amper in het oog. Na een fietstochtje in de voormiddag, kwamen Guido en ik moe thuis, en er lag een witte omslag bij de post. Ik al lachend "daar is mijn eerste proces-verbaal al". Ik opende de omslag en jawel hoor, een proces-verbaal wegens "overdreven snelheid". Ik had 79 per uur gereden op de ring rond Turnhout in plaats van de toegelaten 70 per uur. Het lachen was toen al wat minder en mijn geldbeugel 50 euro armer (weer een tankbeurt minder). De tweede week reden we al naar Zeeland, een ideetje van GUIDO. Het voelde goed aan, op je 51 ste nog zulke dingen beginnen....Maar als ik zie wat er tegenwoordig allemaal gebeurt op de weg, dan heb ik soms nog wat schrik, ook met de fiets, want een ongeluk schuilt in een klein hoekje. Enerzijds wil ik met zulke dingen nog wel beginnen, anderzijds zie ik het gevaar nu meer dan toen ik jonger was en denk ik er ook meer over na ; je moest maar eens een ongeluk krijgen en verlamd zijn voor je hele leven (weg hobby, weg kwaliteit leven). Toch ben ik nog steeds trots dat ik het autorijden nog aangedurfd heb op die leeftijd, we kunnen nu in ieder geval ook in Limburg,Haspengouw, enz....onze hobby gaan beoefenen.
Ook katten, vooral huiskatten, moeten hun tanden op tijd en stond poetsen. En elk jaar zouden ze tandplak moeten laten verwijderen door de dierenarts. Vooral droogvoer en kattenknabbels zouden helpen om het gebit en het tandvlees van poeslief gezond te houden en de vorming van tandplak te voorkomen. Een gezond kattengebit heeft witte tanden, roze tandvlees en een roze gehemelte. Ook ik wil MINOU wel goed verzorgen maar hoe moet ik ins hemelsnaam haar tanden gaan poetsen. Mijn poes wil zelfs niet dat ik haar oppak, dan gaat ze tekeer alsof ik haar aan het slachten ben: miauwen, tegenstribbelen en uiteindelijk weg springen .... Mijn poes is zoals de meeste vrouwen: ze zal niks doen als je ze bevelen geeft. Roep ze zelf dus niet want dan komt ze niet, ze beslist ZELF wanneer ze wil komen! Maar ga je in de zetel zitten, en doe je alsof je haar niet hebt gezien, dan zit ze in een wip op je schoot(ik herken mezelf wel een beetje in haar, ik volg ook niet graag bevelen op, dat hebben we al lang genoeg moeten doen toen we uit werken gingen). Ik hoop dus dat Minou genoeg brokjes eet om haar gebit zo lang mogelijk zelf gaaf te houden want ik ben er zeker van dat, als ik zou proberen haar tanden te poetsen, ik met spoed naar het ziekenhuis zou moeten gevoerd worden. Zij komt uit een nest van katten die geboren zijn in het wild, en zal instinctief ook wel wild blijven denk ik . Met een kindertandenborstel en met dierentandpasta zal ik haar dus maar niet lastig vallen... Het duurt ook wel enige tijd voordat ze mensen echt aanvaardt ( ze moet je al een hele tijd kennen voordat ze "kopjes komt geven"), maar eens je haar vertrouwen hebt, dan is het heerlijk als ze op je schoot komt liggen en zo heerlijk ligt te spinnen.
HIER EEN VERSLAG VAN EEN VERVELENDE GEBEURTENIS WELKE WE VOORHADDEN VERLEDEN JAAR IN DE ZOMER.
Zaterdag 25 augustus 2007
We zullen vandaag nog eens een ferme trip gaan maken met de fiets, koersfiets wel te verstaan, de plannen zijn :ZEELAND.
Enkele dagen voorbereiding gingen natuurlijk vooraf, want een tochtje fietsen vergt wel degelijk een goede planning.
De kaart wijst aan dat we met de auto zullen rijden tot enkele km voorbij Bergen op Zoom, richting Halsteren , daar zullen we knooppunt 11 zoeken en dan kan de tocht beginnen.
We zijn al vroeg uit de veren, om 6 uur loopt de wekker af en ik verplicht Guido, die eigenlijk nog in dromenland vertoeft, toch om heel vlug na het openen van zijn Kleine oogskes, uit bed te springen (toch wel een beetje minder dan Springen .). Eerst ons wassen, vlug een lekker bord muesli eten om wat extra energie te hebben voor straks, de laatste voorbereidingen treffen om straks na de autotocht en voor de fietstocht ook nog wat te eten, zodat we zeker niet in het rood gaan rijden want in Zeeland kan het flink waaien!!!
Guido maakt de fietsen vast op het rekje van de auto, en we kunnen vertrekken. Een raar voorgevoel overkomt mij op het moment dat we startensklaar zijn, ik heb vandaag beloofd aan mijn zus dat ik naar haar hondje ga want zij is deze nacht op reis vertrokken en heeft mij de zorg over haar schatje toevertrouwd. Er zal me ginder toch niks overkomen zeker, ik plan alles in de auto terwijl ik rijd: om half tien moeten we vertrekken met de fiets, 2 uren fietsen tegen ongeveer 25 km per uur, dan zijn we voor de middag nog aan het fietsveer dat ons zal overzetten in Yerseke , we zullen dan ook ongeveer in de helft zijn van het geplande aantal km.Terwijl ik aan het mijmeren ben, word ik opgeschrikt door een mooie duif die zich te pletter vliegt op mijn voorruit, mijn maag draait rond,ik heb het flink benauwd, ik mag er niet meer aan denken, of ik draai terug, naar huis.Dieren zien lijden is niet mijn sterkste kant, ik ben zoooo gevoelig voor hen .
Om 9 uur komen we inderdaad, zoals gepland, op een parking richting Halsteren aan, parkeren ons kleine bakske ergens waar ook nog andere sportfanaten samenkomen , geen fietsers, wel kleine voetballertjes, miniemen ofzo . We kijken even rond, zien vlakbij twee plastieken zakken die ze vol lucht blazen , kwestie van de reclame die er op staat goed te zien .www.kweetnietmeerwat.nl ..
Guido is al bezig met onze fietsen los te riemen, alles verloopt naar wens, en op de vastgestelde tijd kunnen we vertrekken. Als we aan knooppunt nummer 10 zijn, ligt het fietsveer voor ons, joepie , en nu een half uurtje varen, goed ter afwisseling, dan zijn we wat uitgerust voordat we de fietstocht verder zetten.
Maar het loopt niet zoals we dachten, het mooie veer waarop we wachten, zal ons vandaag niet ten dienste staan, geen tochten deze week ..wat een tegenslag, het zou toch plezierig zijn, maar ja, niks gebeurd, we leggen er ons gewoon bij neer , gaan wat eten en rijden dan maar weer langs dezelfde weg terug naar Halsteren. Zo gezegd, zo gedaan, en om 3 uur zijn we ook alweer zoals gepland, terug aan het eerste knooppunt, de zon is ondertussen al enkele uurtjes door de wolken gepriemd, , ik ben blij dat we aan het eindpunt zijn, heb er hoofdpijn van gekregen en ben ook meer moe , misschien heb ik te hard gereden in de heenweg, wind af, gemakkelijk, het heeft me al meer verrast ..maar een luttele 82 km, daar mag ik toch niks van weten , denk ik zo
En nu maar vlug naar de auto want Brammeke wacht op mij knooppunt 11, van daar is het vlakbij nog enkele minuutjes en we kunnen naar Bram .
We rijden en rijden , kijken uit naar de luchtzakken www.kneetniemerwat.nl maar vinden niks wat ons naar de auto verwijst , geen luchtzakken, geen parking, niks .een molen, drie rotondes (het was toch aan een rotonde ..) een grote weg die we met de auto opgereden zijn maar waar geen fietsen mogen rijden, alles maar geen Ford fiësta die ons toebehoort .Een uur is al voorbij, ik moet naar BRAM, krijg het meer en meer benauwd, mijn tijdsplanning komt helemaal in het gedrang. Na een uur zoeken ben ik overmoe, barstende hoofdpijn, en zet me op een bank op één van de rotondes waar we steeds maar opnieuw knooppunten zoeken . Ik voel de krachten zo uit mij weg trekken die er nog over waren na de fietstocht, heb zin om een potje te wenen, ik wil rusten, ik wil naar BRAM, ik wil naar huis .Guido gaat dan maar alleen wat zoeken , ik zit op de bank, en dan komt er een mevrouw al lachend voorbij en zegt zeg, zo zal je niet ver komen hoor als je de fiets daarheen zet en niet rijdt, ik antwoord haar heel bedrukt dat ik mijn auto kwijt ben, dat ik naar huis wil maar niet kan ze denkt diep na waar van die luchtzakken staan in HALSTEREN, en stelt voor, zoals ik al van plan was, om naar het politiekantoor te gaan om hulp. Eerst maar op Guido wachten, en dan overeen zien te komen hoe we dit gaan oplossen. Als hij terug komt en weer niks heeft gevonden, stel ik voor om de hulp van de politie in te roepen, we gaan nog eens aan de molen zien, want dat herinnert Guido zich dat we daar met de auto zijn geweest s morgens , maar nog steeds niks . Dan maar de politie. Daar aangekomen stellen we vast dat het politiekantoor gesloten is, geen mens te zien, ik vraag me af waar mensen hulp kunnen vinden indien nodig .weer niks dus, terug zoeken, aan een koppeltje eens vragen of zij geen luchtzakken weten .de man wil ons helpen zoeken, zijn vrouw rijdt verder, hijzelf gaat met Guido mee met zijn fiets, hij denkt te weten waar het zou kunnen zijn, maar ik ben doodmoe geworden ondertussen.De vrouw die mij op de bank aansprak, is er ook weer bij komen staan, zij ziet mijn toestand en wil helpen, ik mag mijn fiets in haar auto leggen, en zij en de man spreken af om naar dezelfde plaats te rijden om te gaan kijken . Zo gezegd, zo gedaan, het wenen staat mij nader dan het lachen maar ik probeer me nog wat staande te houden, misschien komt er nu een oplossing, misschien zien we zo dadelijk de auto.Maar we vangen nogmaals bot, geen auto te zien op de plaats waarde twee Halstenarendachten hem te vinden. Dan krijgt de vrouw , die ondertussen haar levensverhaal helemaal heeft verteld tegen mij, een idee en ze is er nu heel zeker van dat we de auto gaan vinden. Het geeft me weer wat kracht en ik rijd met haar mee naar de plaats die zij in gedachten heeft, en warempel, er staat daar een Ford fiësta (maar geen luchtzakken meer, die zijn verdwenen, ons enige aanknopingspunt)die me heel bekend voorkomt, ik ben de koning te rijk, nu vlug naar Guido en hem het grote nieuws vertellen; nu breken de traantjes echt door van emotie, jongen, jongen, wat een spektakel.
De vrouw pakt mij eens goed vast en spreekt me moed in, zij is de reddende engel geweest in mijn gedachten en ik dank haar meerdere malen, geef haar een dikke kus op haar wang en vraag haar naam en adres, zodat ik haar nog eens kan schrijven.Eindelijk kunnen we weg, terug naar huis, waar het toch nog altijd het beste vertoeven is de terugweg met de auto duurt precies tweemaal zo lang dan de heenweg, maar dat komt omdat mijn barstende hoofdpijn mij parten speelt , mijn zus heeft al twee keer gebeld en ik heb de moed niet om haar terug te bellen, wat moet ik zeggen ..dat Brammeke nog alleen zit ik kan het niet.
Maar zodra we in Turnhout aankomen, belt ze weer en pak ik op, zij schrikt wel maar zegt dat ze na een uurtje zal terug bellen, nadat ik mijwat gewassen heb en gegeten in Merksplas._Vlug terug de auto in maar weer en nu naar Bram.Ik rijd de auto uit het gangetje van de parking, sleutel vergeten van mijn zus haar voordeur, ik stuur Guido om de sleutel vlug te gaan pakken uit de wandkast, die blijft weg .wat nu weer Ik moet verder rijden want er staat een auto te wachten om het gangetje in te rijden , de onderwijzer kijkt mij aan met een air van kunde gij nu nog niet beter rijden.Ik parkeer de auto dan maar tegen de rijrichting en loop naar de deur, Guido komt juist buiten, en zegt dat hij de sleutel niet vindt, terwijl deze vlak voor hem in het potje ligt dat hij vast houdt.Ik bedwing me om hem niet de huid vol te schelden, ik heb het gevoel dat mijn geduld nu helemaal op is..Mijn zus houdt woord .Ik ben maar juist in Merksplas aangekomen en ik vertel haar wat er gebeurd is die dag, ook zij had een vreemd voorgevoel die dag, wist dat er wat fout ging lopen, ..VROUWELIJKE INTUITIE jaja, als ik voortaan s morgens een slecht voorgevoel heb, zal ik wel thuis blijven ..zeker weten .
De volgende dag kom ik terug in Turnhout aan en zie dat de ijskast zo ver als maar kan, open staat , nu nog een forse rekening voor electriciteit en dan heb ik het wel gehad .
Maar dit weegt nog steeds niet op tegen de dingen die de lieve mevrouw heeft moeten mee maken in haar leven: twee echtscheidingen, borstkanker,zonen met zelfmoordgedachten,ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze geneest , en zal haar zeker nog schrijven .er zijn nog goede zielen op de wereldbol, het zijn er weinige maar af en toe kom je er zo eentje tegen, zij was voor mij het beste van die dag in Zeeland .
AFSCHEIDNEMENVANJEHUISDIER Er komt een dag dat je definitief afscheid moet nemen van je huisdier. Dat verlies van je trouwe gezel is ingrijpend en gaat vaak gepaard met intens verdriet. In 'Afscheid van Mijn Huisdier' bundelt Magda Berman ervaringen van dierenliefhebbers in herkenbare en ontroerende verhalen en gedichten. Ook een aantal bekende deskundigen, zoals Martin Gaus en Midas Dekkers, zetten hun visie uiteen. Dit troostboek van Tirion Uitgevers is verkrijgbaar in de boekhandel en kost 4,95.
Af en toe neem ik eens de tijd om de stapel tijdschriften te doorbladeren die zich op de stapel "nog te lezen" bevinden. Zo ben ik op het boven bijgevoegde artikeltje uit gekomen. Als ik zoiets lees, is het alsof mijn maag omdraait, neen niet van de honger, maar om het feit dat geen enkele dierenliefhebber zijn huisdier ooit wil "af geven". Ik mag er niet aan denken dat mijn lapjeskatje Minou niet meer in de gang zou zitten wachten als ik eens naar de winkel ga of wat ga fietsen. Ze zit dan te wachten op de belong die ze zal krijgen van "het vrouwke" als die terug thuis komt.De beloning waarop ze wacht is de stevige aai op haar buikje die ik haar dan geef. Als ik binnen kom, laat ze zich dan op haar rug vallen, en begint te rollen , alsof ze wil zeggen "streel mij nu maar eens, want je bent lang weg geweest , ik heb lang gewacht op jou en ik heb ook aandacht nodig".En die "knuffel" geef ik haar dan ook met veeeeeeeeeeeeeeel plezier. Ik vind het ook zo prettig als Minou naast mij op het bed ligt te spinnen, het is een geluid dat je tot rust doet komen en het is heerlijk om te horen, dat het gespin ophoudt na een kwartiertje aaien , want dat wil zeggen dat ze zelf al in slaap is gevallen.Als ik maar eens zo snel kon inslapen. Je zou Minou eens moeten kunnen horen als ik haar scholteltje met eten geef. Ik streel haar dan en terwijl ze eet, "praat" ze met mij (sommige mensen wisten de eerste keer niet wat ze hoorden, en moesten er duchtig om lachen)Het is wel spijtig dat wij mensen, de dierentaal niet verstaan. Maar ik veronderstel dat ze dan , op haar manier, "dank u "zegt voor de lekkere maaltijd. Soms denk ik er aan dit tafereeltje eens op film te zetten voor als Minou er niet meer zal zijn , maar misschien doet zoiets alleen maar meer pijn dan goed op dat moment. Je huisdier is toch je tweede kind, je wil haar (want mijn poes is vrouwelijk, alle lapjeskatten trouwens voor zover ik ooit heb gelezen ) voor geen geld missen. Maar ergens weet je dat je poes of hond, je nooit zal overleven (in normale omstandigheden toch op onze leeftijd hé), dus je weet waar je aan begint als je je liefde aan een dier schenkt....maar is dat een reden om geen huisdier te nemen???Neen denk ik, want dan kan je net zomin je liefde voor sommige mensen niet uiten, de kans dat iemand waarvan je houdt, sneller deze wereld moet verlaten, is ook niet onmogelijk...
Hopelijk mag ik ons Minou nog lang verwennen want ik houd van haar , ze geeft me troost als het eens wat moeilijker gaat in het leven.Misschien verwen ik haar een beetje te veel, maar dat verdient ze dubbel en dik...
Iedere zondagvoormiddag is het hier rommelmarkt in het centrum van de stad. Mijn dochter en ik gaan er graag eens wat rondwandelen en soms ook wel eens op "koopjesjacht".Zo kocht ik vorige zondag een blauw deken met dolfijnenprint.Het is niet van nieuw te onderscheiden: heel zacht en mooi. Het heeft een plaatsje gekregen in de grote lederen zetel in de salon, het voelt lekker warm aan .
Maar ik kijk toch vooral naar de Venetiaanse maskertjes die er soms wel eens te koop worden aangeboden , ik heb er al een twintigtal. Het begon met één lederen masker maar stilaan werd het een soort "verslaving"(beter dan sigaretten roken, ja toch?) Hier zie je een voorbeeld van zo een maskertje dat in de keuken een plaatsje heeft gekregen, tesamen met vele anderen.
Nu zijn we senioren, vroeger bestond die naam niet eens. Toen waren er alleen jonge mensen en oude mensen, de tussenklasse van 50 tot 70 jaar was "noch vis, noch vlees"Als je ziet wat mensen tegenwoordig nog presteren in onze leeftijdsklasse, dan noem je ze eerbiedig "senioren" en zo hoort het ook. We voelen ons misschien 's morgens wel eens "oud", als we met stijve spieren en gewrichten die pijn doen, uit ons bedje springen(of rollen)Ik heb eens horen zeggen dat als je 50 geworden bent, en je voelt niks als je 's morgens uit bed stapt, dat je dan dood bent.....Er klopt wel wat van, maar kijk en vergelijk velen van ons eens met sommige (niet veralgemenen!!!!) jeugdige mensen......doen zij zulke lange wandelingen en fietstochten, zwemmen zij regelmatig????Neen hoor, de pc is veeeeel interessanter, lekker spelletjes spelen van 's morgens tot 's avonds, liefst met de nodige portie geweld er in. Enne.....hoe noemen ze onze generatie ook alweer tegenwoordig, de "spaghetti-generatie" als ik mij niet vergis: er wordt van ons verlangd dat we de nodige tijd vrij maken voor onze ouders (als die nog leven en hulp nodig hebben) , maar ook onze kinderen willen de nodige aandacht (wat ook hun goed recht is)...als zij moeten uit werken gaan, en geen oppas hebben , moet er natuurlijk iemand zijn om op hun kinderen te passen. Goed dat dit mij tot op heden nog gespaard blijft, mijn dochter heeft (nog) geen plannen om kinderen te hebben.En zo voel ik mij nog tamelijk jong, want geef toe "bomma" of "oma" genoemd worden , het drukt je toch een beetje met de neus op de feiten: "je wordt ouder mama(papa)"Laat mij nog maar even genieten :wandelen, fietsen, zwemmen, ....ik verveel me nooit.
Vandaag wil ik het eens hebben over onze goede vriend Medard CLAES uit Neerpelt (Limburg). Hij heeft een beetje een spaans uiterlijk, en een wat zuiders temperament. Maar achter dat temperament, gaat een man schuil die graag helpt waar hij kan. In de winter zien we hem niet veel in België , dan wil hij naar het zuiden (wie niet....)Aan de kanten van Benidorm gaat hij graag verpozen in alle rust en vrede en natuurlijk fietsen in de bergen. Het weer is dan te vochtig en te koud voor hem hier in ons apenlandje . Hij is een prima wielrenner, nog steeds , al is hij reeds 56 geworden (als ik mij niet vergis, God sta mij bij als ik er een jaartje bij doe want dat zal hij zeker niet graag hebben , want zoals alle wielrenners is hij tamelijk ijdel jaja)Vooral in de bergen rond Benidorm moet hij zeker de omgeving niet verkennen, hij vertrekt "op de wilden boef" en vindt altijd zijn weg terug: zonder map, zonder kompas.....".rijden maar" is zijn leuze. Vroeger was hij een beroemde mountainbiker, lang voordat mountainbiken echt "in" was....Hij is ook twee maal Belgisch kampioen geweest. Verleden jaar reed hij nog mee in de wielerwedstrijd Mendig-Budel( zie www.swac.nl), waar hij a propos als 55 jarige, als eerste over de meet ging. Daar heeft hij ze allemaal een "poepke laten ruiken" haha.(en dat vindt hij nog leuk ook...) Zie hem fier op de foto staan met zijn beker. Zo zie ja maar, als je je conditie onderhoudt, kan er nog veel gepresteerd worden, ook als SENIOR.
Op 29 december 2007, nog juist voordat het nieuwe jaar begon, hadden Guido en ik een uitstapje gepland met de twee dochters,Rinda en Tina. Om geen van ons op te zadelen met "het rijden met de auto"besloten we om met de trein te gaan want er was een speciaal tarief voor "DeYssculpturen in Brugge". We vertrokken al heel vroeg want we wilden ook een wandeling maken en de sfeer wat opsnuiven van dit oude stadje. Ondanks het koude weer was het een erg drukke bedoening in Brugge.De kerstmarkt stond er nog steeds en de kraampjes keken ons uitnodigend aan. Er was ook een reuzerad waarin je hoog boven Brugge kon uitkijken.Maar de prijs van zulke attracties is de laatste jaren zo de spuigaten uit gelopen , dat we besloten ons geld aan wat beters uit te geven.Na enkele uurtjes te hebben rond gelopen, en gegeten te hebben, werd het stilaan tijd om naar de sculpturen te vertrekken.Daar aangekomen zagen we dat het nog minstens anderhalf uur zou duren voordat we binnen zouden zijn, maar we waren voor dit evenement nu eenmaal vroeg opgestaan, dus namen we toch plaats helemaal achteraan de lange rij wachtenden. Onze"oude" rug begon pijn te doen maar we beten op onze (oude)tanden en na twee uur wachten, werden we dan eindelijk beloond met een enorm mooi spectakel.Wat een bewondering hadden we voor mensen die zo iets kunnen verwezelijken, echt wondermooi. Ook kabouter Plop stond in het paleis te schitteren, en er was zelfs een heuse dranktoog gebeiteld in ijs. Je keek je ogen uit, dit was echte kunst. Het enige nadeel van het paleis was de koude, het vroor er een tiental graden maar achteraf bekeken was het de moeite waard : het wachten, de koude....Op de terugweg in de trein , vielen de ogen van onze dochters al dicht, het was een vermoeiende maar fantastische ervaring, misschien wel voor herhaling vatbaar....
http://www.youtube.com/watch?v=72r4-_zAO0I&NR=1 Als je op deze link klikt, krijg je een videootje van mijn favoriete, overleden zanger te zien. Ik hoop dat hij jullie bevalt. Je kan ook klikken op de andere video's, beluister vooral de liedjes "guns and roses" en "it's not easy", je kan zo een beetje een gedacht krijgen welke ambiance er heerste op zijn optredens. YESSIE
En hier zie je weer één van mijn lievelingsdieren, het is het hondje van mijn zus en schoonbroer. Zijn naam is BRAM en hij is een heel speciale hond, hij houdt namelijk niet zo van wandelen als hij zelf moet stappen. Hij vindt het wel heel plezant als je met hem gaat wandelen en hij zelf niks moet doen dan kijken en eens blaffen als hij wat ziet dat hem niet zint of als mensen te dicht bij zijn "buggy" komen. Mijn zus heeft er namelijk een karretje voor gekocht , waar hij languit kan in liggen zodat hij kan slapen als hij mee mag. Hij glundert als je het woord "kar " al maar uitspreekt.En als hij in zijn karretje ligt, kijkt hij tevreden als een koning op zijn troon. Als mijn zus op verlof gaat, dan ga ik "dogsitten" bij hem en ga ik er elke dag mee wandelen.Dogsitten is hetzelfde als babysitten maar dan bij een hond natuurlijk. Eigenlijk ga ik liever "dogsitten" dan "babysitten"....
Dit is de mooie hond van mijn vriend Guido ( en zijn dochter Tina). Hij heet KAZAN en is een labrador. Enkele jaren geleden heeft hij een attackje gehad zoals ze dat zeggen , en nadien was zijn motoriek niet meer hetzelfde als voorheen. Maar desondanks kon hij vorig jaar in de zomer nog goed zwemmen, hij was wel kort van adem maar hij was de koning te rijk als hij mee mocht naar een plaats waar hij kon zwemmen en waar ook andere hondjes waren zodat hij kon spelen met hen. Als hij wat te veel hooi op zijn vork neemt en te lang loopt, is hij buiten adem en dat geeft wel eens bange momenten, hij hijgt dan heel hard en zakt soms door zijn poten. Wij hopen dat hij nog lang mag leven want hij is zo lief , als je in de zetel gaat zitten, komt hij direct kusjes geven en bij je liggen En als hij een papiertje hoort ritselen, weet hij heel goed dat hij wat lekkers krijgt.Van dieren krijg je zo een onvoorwaardelijke liefde, dat kan je van veel mensen niet verwachten...
Enkele weken geleden zat er een duif aan de achterdeur van mijn huis, ze leek niet zo bang, dus dacht ik dat het een vliegduifje was dat even de wijde wereld in wilde in plaats van te wachten tot ze mocht vliegen van de "duivenmelker".Het eerste wat ik deed, was kijken of ze geringd was. Dat was niet het geval, dus kon ik al geen contact opnemen met de eigenaar van het beestje. Ze vloog niet weg toen ik dichter bij haar kwam, dus ofwel was ze gekwetst, ofwel was ze echt wel heel gewoon geweest aan mensen in haar omgeving Omdat ik in de tuin waar ze zat, toch elke dag eten strooide voor de vogels (vetbollen, boterhammen, zakje met nootjes) wist ze al vlug dat ze hier niet zou verhongeren. Het was een lust, te zien hoe ze iedere dag haar buikje vol zat te eten. Het huisje dat in de tuin hangt, palmde ze al vlug in , het was nu "haar huisje". 's Morgens als ik nu buiten kom, zit ze nog steeds in haar warme nestje en maakt dan even plaats door op de omheining te gaan zitten, dan weet ze dat ze weer een nieuwe maaltijd krijgt..ik denk niet dat ze nog vlug op zoek zal gaan naar een nieuw "baasje", ze heeft hier immers al wat haar hartje (en buikje) lust en een dakje boven haar hoofd voor de nacht., ze ziet er heel gezond uit ,wel wat "struis" maar daar heeft ze duidelijk geen last van want ze vliegt heel charmant boven de daken uit... Van mij mag ze blijven, het is nu "mijn duifje", zolang zij zelf wil... .
Vandaag heb ik speciaal gedacht aan twee mensen die mij heel dierbaar waren maar die zijn gestorven . De eerste persoon is mijn vader, hij zou vandaag verjaard zijn als hij niet gestorven was vijf jaar geleden ,op de leeftijd van 87 jaar. Hij had de Ziekte van Parkinson en de Ziekte van Alzheimer. De laatste negen maanden van zijn leven lag hij op de geriatrie van het ziekenhuis in Turnhout. Hij kreeg veel bezoek, vooral van ons, zijn twee kinderen.Mijn moeder lag in hetzelfde ziekenhuis toen mijn vader stierf. Ik denk aan hem terug met dank voor de goede vader die hij voor ons is geweest, en ook een goede echtgenoot voor mijn moeder. Hij kloeg of zaagde nooit, altijd was alles goed voor hem. Ik mis hem nog steeds....
De tweede persoon is mijn favoriete zanger uit Zuid Afrika, LUCKY DUBE; Hij werd vorig jaar in oktober vermoord in een "zogezegde car-jacking". Hij was een zeer goed reggae-artiest. Als ik de kans had, ging ik naar zijn concerten, waar de sfeer vanaf de eerste SECONDE altijd super was.En dan moest je zijn danseressen zien, pure klasse. Hij zong over de problemen in de wereld (apartheid, corruptie, misbruik van macht bij de regering in zijn land , liefde enz...)Mensen die mij goed kenden, zegden wel eens dat ik een ander persoon werd als ik voor het podium mee stond te zingen en te dansen.Ik ben blij dat deze personen mij dat gevoel hebben gegund, ik heb er zo van genoten en mis het allemaal wel . Nooit zal hij nog een album kunnen uit brengen, hij was nog zo jong, waarom werd hij vermoord, wie zal het zeggen....Mensen kunnen soms zo ongevoelig zijn, Lucky zong er ook over, hij heeft het zelf met zijn leven bekocht....Als je zijn muziek niet hebt gekend, heb je iets gemist....het enige wat ik over houd, zijn al zijn albums, mooie, heel mooie gevoelige teksten.... Ik mis hem ook.
Ja zeg, worden jullie ook allemaal een beetje chagrijnig door het slechte weer van de voorbije dagen? Vandaag heb ik mijn moeder bezocht in het rustoord, zij is 82 jaar en een beetje "vergeetachtig" zoals men dat in beleefde taal uitdrukt (dement is een beter woord, dat verstaat ook iedereen). Soms word je echt moe om steeds maar te antwoorden op dezelfde vragen. Tien maal op enkele minuten moet je uitleggen waar je "die mooie schoenen "gekocht hebt. Mijn vader is vier jaar geleden overleden, ook dat is ze vergeten , de tijd is blijven stil staan toen ze een herseninfarct heeft gehad.....maar ach , misschien staat ons dat ook nog te wachten ooit, iedereen wil oud worden maar niemand wil het zijn .... Maar als ik dan terug thuis ben, ben ik blij dat ik haar weer wat verpozing heb kunnen geven, want elke keer als ik binnen kom bij haar zegt ze "nu ben ik zoooooo blij dat ik je nog eens zie". Toch is het soms best inspannend , we zijn maar met twee kinderen thuis zodat we ook maar met twee kunnen afwisselen om haar te bezoeken (de afspraken wanneer wie naar haar gaat vallen best mee, we komen goed overeen) Soms wil je effe niet gaan, dan wil je JEZELF eens lekker verwennen met een reisje naar hier of ginder. Een weekje Spanje of iets dergelijks... Het blijft nu nog wat bij dromen van voorbije reisjes van verleden jaar april want er is nog geen tijd om echt te gaan reizen nu, de trap moet nog geschilderd worden, kasten moeten nog op orde gelegd worden en gepoetst (en dan ook wat klederen weg doen natuurlijk, anders blijf je geen ruimte hebben in je kleerkast, wat zijn vrouwen toch eigenaardige wezens haha). Nog even geduld en dan wordt het weer lente, als de bomen weer in bloei staan, en het zonnetje schijnt, kunnen we weer lekker buiten gaan fietsen en wandelen, nog even.... Ondertussen zal het bij dromen blijven, ik voeg er enkele foto's bij van vorige lente in Spanje (Benidorm).
Ik ben YESSIE
AFSCHEIDNEMENVANJEHUISDIER Er komt een dag dat je definitief afscheid moet nemen van je huisdier. Dat verlies van je trouwe gezel is ingrijpend en gaat vaak gepaard met intens verdriet. In 'Afscheid van Mijn Huisdier' bundelt Magda Berman ervaringen van dierenliefhebbers in herkenbare en ontroerende verhalen en gedichten. Ook een aantal bekende deskundigen, zoals Martin Gaus en Midas Dekkers, zetten hun visie uiteen. Dit troostboek van Tirion Uitgevers is verkrijgbaar in de boekhandel en kost 4,95.
Iedere zondagvoormiddag is het hier rommelmarkt in het centrum van de stad. Mijn dochter en ik gaan er graag eens wat rondwandelen en soms ook wel eens op "koopjesjacht".Zo kocht ik vorige zondag een blauw deken met dolfijnenprint.Het is niet van nieuw te onderscheiden: heel zacht en mooi. Het heeft een plaatsje gekregen in de grote lederen zetel in de salon, het voelt lekker warm aan .
Dit is de mooie hond van mijn vriend Guido ( en zijn dochter Tina). Hij heet KAZAN en is een labrador. Enkele jaren geleden heeft hij een attackje gehad zoals ze dat zeggen , en nadien was zijn motoriek niet meer hetzelfde als voorheen. Maar desondanks kon hij vorig jaar in de zomer nog goed zwemmen, hij was wel kort van adem maar hij was de koning te rijk als hij mee mocht naar een plaats waar hij kon zwemmen en waar ook andere hondjes waren zodat hij kon spelen met hen.
Vandaag heb ik speciaal gedacht aan twee mensen die mij heel dierbaar waren maar die zijn gestorven . 
