Hi hi, wat zitten wij lekker droog aan zee! Geen overstroming meer sinds 1954!
Wat niet betekent dat ik er een ver van mijn bed verhaal in zie! Integendeel: of het geld voor de vergoedingen nu van het rampenfonds komt of van de verzekeringen: we zullen er allemaal mee voor betalen op een of andere manier.
Nu, wat die overstromingen in het binnenland betreft: ik heb sterke twijfels over de oorzaken.
Volgens de media gaat het om teveel bebouwing op te overstroming-gevoelige plaatsen, in combinatie met hogere regenval, veroorzaakt door de opwarming der aarde enz enz en zzzzzzzzz. De bevolking is weer in slaap gesust.
Daar zal allemaal wel iets van waar zijn. Klinkt logisch maar persoonlijk denk ik dat een groter percentage aan oorzaken te zoeken valt in bepaalde vormen van wanbeheer, of door actiegroepen afgedwongen wanbeheer. Waarover de media dan ook weer in alle talen zwijgen.
Mijn twijfel is gebaseerd op een gesprek dat ik een goede tien jaar geleden had met een bevriende ingenieur van wat destijds Bruggen en Wegen noemde bij het Vlaams Gewest.
Toen het gesprek op overstromingen kwam, zei die man al onmiddellijk dat de oorzaak niet ver te zoeken viel: vroeger werden stromen, rivieren en beken jaarlijks uitgebaggerd. Het slib werd gewoon langs de oevers gedumpt en veroorzaakte totaal geen rampen.
Toen kwamen de groene jongens op toneel. Dat slib mocht niet meer zomaar gedumpt worden, want het bevatte gevaarlijke elementen die bepaalde oeverplantjes schade zouden kunnen berokkenen.
En vadertje staat, zoals gewoonlijk, zwichtte voor de hoge druk van een kleine minderheid. En dus mocht het slib voortaan niet meer op de oevers gedumpt worden, maar moest dat slib honderden kilometers ver en buiten onze landsgrenzen vervoerd worden naar een gespecialiseerd en erkend afvalbedrijf én moest dik betaald worden aan dat bedrijf voor de verwerking.
Gevolg: De verschillende afdelingen van Bruggen en Wegen hadden dan wel een budget dat het baggeren dekte, maar dat lang niet volstond om dat slib ook op de voorgeschreven manier te behandelen.
En ja noodgedwongen werden de baggerbeurten steeds verder achteruitgeschoven, met de gekende gevolgen.
De juistheid van dit verhaal kan ik niet bewijzen want ik ben geen deskundige op dat gebied, en geef het hier dan ook maar weer voor wat het waard is.
En die waarde, volgens mij, is toch wel minstens even geloofwaardig als dat wat we in de media horen. Ik gok erop dat beide versies ongeveer 50% waarheid bevatten.
Vooral dan omdat ik mocht ervaren dat de media de politiek altijd naar de mond spreken, de politiek nooit erkent dat ze fout is, en er dus een verhaaltje moet worden verzonnen dat de mensen in slaap sust.
Bovendien heb ik ook sterke twijfels over het goed (en het kwaad) dat groene jongens doen. Teveel absurde voorbeelden van gezien. Ze eisen dan wel dat dit of dat op een andere manier moet, maar staan nooit stil bij de gevolgen. Dat moeten anderen dan maar weer uitvogelen.
Zo vinden ze bijvoorbeeld wél dat ze thuis elektriciteit moeten hebben, maar eigenlijk mag die elektriciteit, als je hen moet geloven, niet opgewekt worden!
Ooit mocht het van hen niet meer met steenkool (luchtvervuiling). Later mocht het niet meer met kerncentrales (ontploffingsgevaar en radioactief afval). En nog later zullen ze (heel voorspelbaar) betogen tegen windmolens, omdat die storend zijn in het landschap.
Ook opvallend is dat groene jongens meestal heel jonge mensen zijn. Als ze ouder en volwassen worden weten ze wel beter: je kunt geen ei bakken zonder de schaal te breken!!!
Maar ondertussen is het kwaad geschied!
Tja, jongens, waarom geven jullie dan niet het voorbeeld door de elektriciteitsstroom naar jullie woning te laten afsnijden? Met goede kaarsen en wat houtblokken in de haard komen jullie toch ook al een heel eind?
Een paar dagen geleden kreeg ik toch een schok! Ik wist wel dat onze regering een der duurste, zoniet dé duurste ter wereld was, maar toen gaf iemand me een pak naakte cijfers van wat onze 55 ministers individueel verdienen
Ik durf ze hier niet eens publiceren, en beperk me liever tot hun ongelooflijk aantal in vergelijking met een paar andere landen:
Land:
Inwoners:
Ministers:
1 Ministers per inwoners:
Frankrijk
63.700.000
15
4.200.000
Engeland
16.400.000
15
1.000.000
België
10.500.000
55
200.000
Iets voor Guiness Book of Records? Als ze dan nog maar deden wat ze verondersteld worden te doen, maar zelfs nog maar een regering vormen lijkt ze niet te lukken, laat staan regeren.
De reden? Veel te veel B.O.B.s (Brave Onwetende Belgen) die veel te gemakkelijk stemmen voor S.O.B.s (Slimme Ondeskundige Belgen) die het mooi kunnen vertellen voor de camera, maar er verder niets van bakken.
Zéker niet in wat ze als trouwe vaderlanders (?) zouden moéten doen: Belgen tewerkstellen en stoppen met criminaliteit en armoede uit vreemde landen te importeren
Hebben die mensen trouw gezworen aan vorst en vaderland? Of is vaderlandsliefde ondertussen al een criminaliteit geworden in ons brave landje?
Op een van die studiedagen waarvan je denkt veel te leren, leerde een gastspreker ons ooit over hoe je best kunt spreken voor een publiek.
Het eerste waarop hij hamerde was: Nooit moraliserend gaan praten! Dat verveelt, wordt als saai ervaren, en je bereikt er niets mee! Niét bij volwassenen en nog minder bij kinderen!
Ik luisterde aandachtig, want ergens voelde ik me aangesproken: ikzelf ga inderdaad nogal gauw gaan moraliseren en dat leek meestal wel aan te slaan. Was ik mis? Ik nam me in elk geval voor om daar in de toekomst aan te denken.
En ja de volgende keer dat ik een jong publiekje moest toespreken had ik er elke vorm van moraal uitgeknipt. Het werkte natuurlijk niet! Ik vroeg me dan ook af waar die spreker zijn info vandaan had gehaald.
Waarschijnlijk hechtte hijzelf meer belang aan een zo groot mogelijk aantal welwillende luisteraars, aan een langgerekt applaus misschien, dan aan de boodschap die hij wilde overbrengen. En dan, ja, dan ben je beter af met wat onbenullige grapjes en oppervlakkige zaken die iedereen wel een beetje interesseren.
Of je boodschap dan ook goed overkomt betwijfel ik toch.
Ik denk dat mensen die niet naar moraal willen luisteren eerder mensen zijn die vreselijk met zichzelf in de knoop liggen. Ze vrezen dan ook terecht dat die moraal hen met de neus op de feiten zal drukken en hun zelfbeeld nog verder naar omlaag zal halen.
En waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook! Dàt soort mensen kan dan ook nooit je doelpubliek zijn als je het over ernstige zaken hebt.
Die jongeren echter hadden daar geen probleem mee. Die hadden immers nog niet geleerd hoe je hopeloos met jezelf in de knoop kunt komen, en hun zelfbeeld was nog intact.
Mijn idee daarover is: moraliseren kun je wel degelijk; zowel in publiek als privé. Maar onder volwassenen zul je misschien maar tot 10 mensen doordringen in plaats van tot 1000.
Maar dat is ook de bedoeling! Die 990 anderen zijn toch niet meer te helpen tenzij met professionele hulp. De 10 die wél luisteren zijn net je doelpubliek, en dààr is het tenslotte om te doen. Als je één mens kunt overtuigen om geen dingen te doen die rampzalig kunnen (en zullen) aflopen, dan heb je al meer gewonnen dan je mag verhopen. Want elke mens is een hele wereld! Het hoeven er helemaal geen 1000 te zijn.
Maar wie een breed publiek wil bereiken mag inderdaad niet moraliseren. Hij moet op een boeiende manier over onbenulligheden kunnen praten, grapjes maken en zijn publiek entertainen.
Als het dan ook een publiek betreft dat niets anders dan entertainment vraagt dan is dat natuurlijk helemaal oké.
Komt het er echter op aan serieuze informatie te delen, dan vind ik het beter dat je je richt op die 10 op 1000 die er wél een boodschap aan hebben, en gewoon zegt wat je te zeggen hebt, of dat nu al dan niet moraliserend is.
De rest? Die aanzie je maar als quantité négligeable. Tenminste toch voor het onderwerp waarover je het hebt. Die mensen kunnen overigens best vele andere nuttige kwaliteiten hebben.
Maar toch heeft die man me aan het denken gezet, want inderdaad, in onze samenleving is niet veel plaats meer voor moraal. Bij de meeste mensen moet je er helemaal niet meer mee afkomen.
Het brede publiek schreeuwt eerder om Panem et circenses (brood en spelen).
Panem et circenses? Is dit niet datgene waaraan het Romeinse rijk ten onder is gegaan?
Naast de van oudsher bekende regerende machten: wetgevende, uitvoerende en rechterlijke, is er de laatste decennia een vierde macht bijgekomen: de Mediamacht. De kip met gouden eieren voor politici!
Een macht waarmee terdege rekening moet worden gehouden, want ze wordt machtiger dan de regering.
Tja, vroeger moest je het kunnen en presteren als politicus. De man in de straat kon immers alleen maar oordelen naar wat hij om zich heen zag: was zijn loon gestegen? Waren zijn belastingen verlaagd? Werd zijn koopkracht niet aangetast? Was de straat veilig? Proper? Liep het verkeer goed?
Al die dingen gaven je een realistisch beeld van waar de politici mee bezig waren, en ze moesten niet zeggen zo als je zag dat het zus was!
Nu echter worden de straten steeds onveiliger, worden grootsteden gore achterbuurten, en wordt beetje per beetje onze levenskwaliteit aangetast. Ik zeg wel beetje bij beetje, want dat merk je enkel op langere termijn.
Gooi een kikker in kokend water en hij wipt er onmiddellijk uit!
Als je echter verstandiger bent en je gooit hem in koud water dat je langzaam warmer maakt, dan merkt hij er niets van tot hij doodgekookt is.
Met mensen gaat het net zo: moesten onze straten van de ene dag op de andere zo onveilig en vuil zijn gemaakt als ze nu zijn, dan gingen we allemaal op onze achterpoten staan en om het luidste schreeuwen.
Maar het ging beetje bij beetje en àls we er al iets van merken, dan zijn daar direct al de media die het tegendeel beweren en de onkunde van de politici schandelijk camoufleren.
En o ja we zien wel straten netjes vernieuwen met modern design tot ze een paar maand later weer vol liggen met allerlei gedumpte afval, poep en andere walgelijke dingen.
We kijken niet langer naar wat op straat gebeurt. We kijken enkel nog naar wat voor onzin de TV ons nu weer voorschotelt, en we geloven het!
En zo wordt, ook beetje per beetje een heel gevaarlijke situatie gevormd: jonge, leuk ogende jongetjes en meisjes worden, omdat we ze veel op TV zien, verkozen als toppolitici. Ze kunnen het natuurlijk niet, maar who cares? Ze ogen toch leuk en kunnen het toch goed uitleggen? Dus, why not?
Why not? Omdat we hadden moeten leren van het verleden. Ooit werd de radio populair, en schiep binnen de kortste tijd een monster: Hitler!
Dat miezerige ventje had nooit aan de macht kunnen komen als de radio er niet geweest was die zijn opruiende toespraken in elke huiskamer kon brengen.
Welk monster zal de TV uiteindelijk scheppen? Is hij al in de maak?
Moeten we dan achteruit en radio, TV en pc uit ons leven bannen? Neen verdorie!!! We moeten alleen leren selecteren. We moéten kijken naar het nieuws, maar niet klakkeloos alles voor evangelie aannemen. We moeten het vooral leren toetsen aan wat we op straat zien, en nogal dikwijls precies het tegendeel is van wat de TV beweert.
We moeten leren de media als een leuk amusement te zien, maar onze keuzes, en vooral ons kiesgedrag, afstemmen op de realiteit van de straat, en niét op wat de media ons voorschotelen.
Bovendien moeten we ook goed in acht nemen dat veel cadeautjes die we van vadertje staat krijgen, in werkelijkheid vergiftigd zijn: wat de ene hand geeft neemt de andere hand dubbel en dik terug. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar ooit betalen we de rekening.
Van vorige regeringen hebben we enorm veel cadeautjes gekregen het kon niet op; de schatkist leek onuitputtelijk.
De rekening zijn we nu aan het betalen! Torenhoge staatsschuld!
Dàt is het resultaat van het veranderde kiesgedrag: mensen die het zouden kunnen krijgen geen kans meer. Ze worden niet genoeg getoond op TV, kunnen het minder goed uitleggen omdat ze het vertikken leugens te verkondigen en we lopen er weer in. We vullen het parlement met filmsterren, zangers en BVs en natuurlijk: de allergrootste leugenaars die alles beloven wat je hartje maar lust.
Het resultaat van de verwatering van de regerende macht hoef ik niet te schetsen. Ga de deur uit vergelijk met vroeger en zeg eerlijk: waar is onze levenskwaliteit naartoe? Waar is de veiligheid gebleven? Wie staat nog aan onze grenzen om criminelen een halt toe te roepen? Waarom moesten onze grenzen helemaal vervagen? Waarom moesten we de vuilnisbelt van de hele wereld binnenlaten en onderhouden?
Dàt is wat je echt ziet op straat. Dàt is wat de mensen écht denken.
Maar helaas, dat is ook wat de media met klem ontkennen aldus steeds onkundigere politici een hand boven het hoofd houdend.
Word toch wakker mensen! Of moet er écht een nieuw monster worden gecreëerd?
Ik had vandaag weinig, om niet te zeggen geen, inspiratie. Alles leek me al zowat gezegd en toen kreeg ik een idee.
Ik had nog een zelfgeschreven roman in mijn pc zitten: Twee Gotische Vensters. Hoe lang geleden geschreven? 20 30 jaar denk ik. Op mijn eerste Schneider tekstverwerkertje gemaakt en uitgeprint.
Die printversie kon ik enige tijd geleden via de scanner en wat kunstgrepen converteren eerst naar Word en daarna naar pdf. Het 135 bladzijden tellende werkje steekt hierbij als bijlage.
Het is een nogal bevreemdend verhaal eigen aan mijn persoonlijkheid. Ik raad het dan ook niet aan aan wie niet over het vermogen beschikt méér te zien dan wat er zich tussen hemel en aarde afspeelt. Desondanks vind ik het zelf wel vlot geschreven en de moeite waard voor wie de moed heeft tot het einde door te lezen, waar alles dan weer duidelijk wordt.
Waarom ik het in mijn blog plaats? Misschien is ooit een van mijn kinderen of kleinkinderen er in geïnteresseerd, en beleeft plezier aan wat die ouwe in de jaren 1980 op papier wist te zetten. Ik vind het in elk geval te jammer om het verloren te laten gaan in de nevelen des tijds
Wie tegenwoordig zijn sporen wil verdienen in welke overheidsbranche dan ook (en dat willen ze allemaal), heeft het wel erg gemakkelijk: gewoon kijken wat in jouw branche de trend is, meehuilen met de wolven in het bos, en zo mogelijk nog wat overdrijven. Hoef je niets voor te kunnen! Werkt altijd! Of het ook goed is dat laat ik in het midden. Daar hoef je je trouwens geen zorgen over te maken: als de trend gezet is zàl het aanvaard worden.
Laten we ter verduidelijking nog even terugkeren naar de branche verkeer (dat nu eenmaal mijn branche is of was ).
Snelheidsbeperkingen op gewone- en autowegen waren er vóór de jaren 70 totaal niet, tenzij ergens op gevaarlijke plaatsen. In bebouwde kommen besliste het gemeentebestuur zélf om snelheidsbeperkingen al dan niet toe te passen.
Het was niet goed! Het leek soms wel een jungle en de ongevallencijfers stegen jaar na jaar. De rijstijl van de gemiddelde Belg was zondermeer roekeloos!
Het goede nieuws was dan weer dat gezond verstand nog niet was uitgeroeid op het moment dat de wetgever vond dat het nu welletjes was.
Op korte tijd werd de snelheid op autowegen naar 120 maximum gebracht, op andere wegen 90, en in afgebakende bebouwde kommen 50.
En dàt, dat was pas echt goed! Mocht nog eeuwen zo blijven.
Behoudens voor het afbakenen van de bebouwde kom waren er geen extra verkeerstekens nodig: het verkeersreglement vertelde je precies op welk soort weg je 120, 90 of 50 mocht, naar gelang het aantal rijstroken en het al dan niet aanwezig zijn van een middenberm. De logica zélf, en een enorme besparing aan verkeersborden. En vooral: alle twijfel uitgesloten.
Het werkte perfect. Het was logisch, niet voor twijfel vatbaar, het raakte niet aan onze economie omdat de breedte van de wegen ook perfect op die snelheden was afgestemd. En iedereen kon zich er in vinden.
Werknemers kwamen geen uren te laat wegens file vrachten werden netjes op tijd afgeleverd vrachtrijders konden tot op de minuut berekenen hoe laat ze ergens zouden zijn
Maar het was té perfect. Want alles wat perfect is moet hoognodig worden nageäapt en verbeterd. Want anderen wilden ook hun sporen verdienen en op datzelfde paard klimmen. Dat dit paard al heel goed liep op die manier maakte hen niet uit. Prestatiedrang was de drijfveer, en gezien het vertragen van het verkeer zoveel succes kende, gingen ze het telkens weer tot eigen glorie nog maar eens vertragen en nog eens en nog eens
Telkens weer kwamen nieuwe afgestudeerde verkeersspecialisten verder aan het al lang afgezaagde been knagen. Traag, trager, traagst was de enige zaligmakende formule om jezelf belangrijk te maken in deze wereld als je te dom was om enige zinnige inbreng te leveren.
Als dat been op diezelfde manier verder wordt afgeknaagd hebben die sukkelaars weldra nog maar een paar kilometer per uur over om aan te vreten. En dan? Pleiten voor stilstaand verkeer?
Ik had verleden week toch weer een binnenpretje toen die Touring-man kwam vertellen dat we ook buiten de bebouwde kom eigenlijk nog maar 50 zouden mogen rijden.
Het jochie dat dit nieuwe evangelie kwam verkondigen wist het voorwaar nog te maken zich te laten filmen bij een rechte, eenzame weg, waar een bord 50 stond. Toppunt van kinderlijke dwaasheid natuurlijk, want hij bewees er alleen maar zijn ongelijk bij!
Want hij moest zélf toegeven: Ja hiér is die 50 natuurlijk absurd Slik! Wat kwam hij daar dan doen en wat wou hij nu eigenlijk verkondigen of bewijzen?
Snelheidsbeperking is van oudsher een recht van de wegbeheerder (gemeente of staat) tenzij de wetgever (parlement) er zich mee bemoeit en de wegbeheerder bepaalde nationaal geldende verplichtingen oplegt.
Een probleem is er dus niet, want elke wegbeheerder kan, als hij een traject gevaarlijk vindt, daar een snelheidsbeperking naar keuze instellen. En voor zover ik weet hoeven open deuren niet te worden ingetrapt. Of toch?
Wat ik met dit verhaal bedoel is het volgende: onze maatschappij wordt verpest door de ontelbare visjes die, luid schreeuwend dat ze presteren, eigenlijk gemakshalve maar met de stroom meezwemmen. Ze beseffen echter niet dat de enige vis die met de stroom meezwemt een dooie vis is! Dood zijn die lui dan wel nog niet helemaal Alleen maar hersendood.
Pas als je het aandurft tégen de stroom in te zwemmen kun je origineel uit de hoek komen en écht werkende oplossingen bedenken. Kun je dat niet, blijf er dan met de pollekens van af.
Na die eerste drastische snelheidsbeperkingen in de zeventiger jaren werd het verkeer in België een goed geoliede, vlot lopende machine.
En mijn ervaring is: als iets goed werkt lààt het werken en blijf er af. Vervang nooit een winnend elftal !!! Tenzij natuurlijk als je er echt op staat te verliezen. En dat zijn we met zijn allen, zowel in verkeer als in ontelbare andere zaken, aan het doen! De meesten onder ons beseffen het echter nog niet.
Zondag November oorlogsherinneringen en geen stukje poezie dit keer, maar een stukje vrij onbekende oorlogsgeschiedenis.
Het laatste stukje België (Knokke, Westkapelle, Ramskapelle en Heist) werd in de 2° wereldoorlog namelijk pas bevrijd op 1 november.
De rest van België was toen al maanden bevrijd, maar in dit kleine stukje polderland woedde de oorlog heviger dan ooit.
En nochtans, toen de Canadese troepen voor het eerst te Moerkerke arriveerden, op amper enkele kilometer van Knokke, waren de Duitsers het hele kustgebied ijlings ontvlucht. De geallieerden hadden zó de twee kanalen kunnen oversteken en het gehele gebied zonder slag of stoot innemen tot en met de op Nederlands gebied liggende scheldemonding!
Helaas, door een ongelukkige beslissing van Montgommery moest als een pijl worden doorgestoten naar Antwerpen, aldus een zeer belangrijke flank gevaarlijk ongemoeid latend.
Korte tijd later werd deze vergissing ingezien, kregen de Canadezen het bevel het gebied toch in te nemen, maar toen was het te laat: een nieuwe, grote Duitse legermacht had er zich ondertussen (dag op dag) opnieuw gevestigd.
De maanden die volgden waren voor de burgerbevolking de gruwelijkste van de gehele oorlog! We werden dagelijks gebombardeerd door de Engelsen, beschoten door de Canadezen vanaf Moerkerke, en onderdrukt door de Duitsers. We zaten letterlijk tussen hamer en aambeeld.
En dit terwijl in heel België de overwinning al werd gevierd.
Ikzelf was toen 3 jaar, woonde te Knokke, en herinner me nog heel duidelijk het dagelijkse kabaal van beschietingen en bombardementen. Het is zowat de leeftijd waarop je je bewust wordt van je omgeving. En die bewustwording bij mij bestond uit oorlogsgeweld. Ik vond het normaal misschien zelfs leuk ik wist immers niet beter en begreep helemaal niet waarom wij telkens weer allemaal onder de tafel moesten kruipen van vader als het kanongebulder weer dichter kwam.
Voor ons kwam de bevrijding pas begin november, wél door Canadezen, maar door een legermacht die terugkeerde vanuit Nederland. Vandaar de naam van deze operatie: Switchback.
Karel Aernoudts (na de oorlog gemeente-ontvanger te Knokke) schreef er een mooi boek over: Waar de klaproos bloeit.
Ikzelf vertolkte het boek in een ppsx die hierbij als bijlage wordt gevoegd. Let wel: het is een ppsx en je hebt er de powerpoint viewer 2007 of later voor nodig (gratis te downloaden bij microsoft). Om het zaakje niet te zwaar te maken heb ik de muziek beperkt tot de tweede en de laatste dia.
Zo. We zitten alweer zowat een week in wintertijd en beetje per beetje normaliseert alles zich weer. En tegen de tijd dat alles weer heel normaal lijkt mogen we weer naar zomertijd overschakelen
Er was eens een tijd dat tijd nog tijd mocht zijn. 9 uur was 9 uur en daar bleef het bij. Iedereen vond dit normaal en problemen waren er niet.
Toen vond, in de zeventiger jaren, een verlichte geest dat tijd geen constante meer mocht zijn, maar door de mens (hemzelf bedoelde hij) moest worden gemanipuleerd: vanaf nu zou het tijd zijn zodra hij zei dat het tijd was. Met andere woorden: een beetje godje spelen.
Zijn verantwoording of alibi? (Laat me niet lachen): energiebesparing verdorie!!! Waar hààlde hij het?
En de massa liep er gedwee in. Energiebesparing? Mijn energiefactuur daalde niet hoor!
Dat duurt nu al decenia lang, en jaar na jaar hoor ik in het nieuws dat velen daar tegen zijn en er aan gedacht wordt de zomer/wintertijd af te schaffen. Gedacht wel te verstaan! Daaronder begrijp ik dan dat weer zon werkgroep bezig is een tekst op te stellen. En god weet hoeveel eeuwen dàt zal duren, want ondertussen weet ik al precies hoé zulke teksten worden opgesteld.
En ondertussen geniet die anonieme verlichte schepper van het fenomeen jaar na jaar lustig verder van zijn kick: de hele mensheid een uur vroeger of later uit bed jagen.
Arme jongen maar twee keer per jaar een orgasme? Nu ja, het moet dan ook wel een gigantisch orgasme zijn. Het is immers een orgasme dat ons allemaal raakt en daardoor waarschijnlijk verduizendvoudigd wordt. Daar kun je dus wel een mensenleven mee voort.
Maar eigenaardig genoeg toen BP olie verloor in de golf van Mexico werd het gezicht van de schuldige wereldwijd vertoond op TV. Vond ik goed. Nu wisten we tenminste wie we moesten haten.
Heeft iemand van jullie al het gezicht van die twijfelachtige bedenker van die gedestabiliseerde tijd gezien? Zijn naam gehoord? Ik niet hoor. Spijtig, want nu weet ik niet wie ik moet haten als dat stomme uur weer eens verandert.
Was het een Belg? Een duitser? Een Chinees of indiaan? Niemand lijkt het te weten. Reden te meer om hem ervan te verdenken dat hij eigenlijk een lafaard is die liefst anoniem van zijn prestatie geniet.
Oh is het geen persoon, maar een groep? Larie! Iémand moet dit idee voor het eerst hebben geopperd, en of hij nu een werkgroep heeft gesticht om zijn verantwoordelijkheid te ontlopen of niet, diégene die de eerste stoot aan deze stommiteit heeft gegeven is verantwoordelijk. Punt.
Wat mij betreft mag het het hele jaar door zomertijd of wintertijd blijven, het maakt niet uit. Maar alstublieft niet langer dat domme gedoe van twee keer per jaar alles te gaan veranderen: nachtshifts moeten dan plots een uur langer werken, of juist een uur minder in klinieken moet het hele verzorgingsschema telkens weer veranderd worden vee moet op het juiste tijdstip worden verzorgd, en weet natuurlijk niet dat het uur veranderd is
Neen hoor! Van alle stommiteiten die ik gedurende de bijna 70 jaar dat ik op deze aardkluit rondloop heb gezien, spant dit toch wel de kroon.
En het bewijst nog maar eens: een stommiteit ingang laten vinden kost maar een paar uur. Maar het kan eeuwen duren om alles terug op de sporen te krijgen.
Gisteravond op het nieuws: Touring pleit nu ook voor 50 km/u buiten de bebouwde kom!!! Oei! Die verkeers-intellectuelen zijn zelfs dààr al geïnfiltreerd. Vaarwel belangen van de automobilist!
Het wiel heruitgevonden jongens? Elke wegbeheerder heeft immers al lang het recht om een beperking tot 50 in te stellen op plaatsen die echt gevaarlijk zijn? Wat willen jullie nu eigenlijk? Veralgemenen naar overal?
Zowat dagelijks zie je om je heen de gevolgen van bepaalde ondoordachte overheidsbeslissingen, of op de werkvloer de gevolgen van intellectuele bemoeienissen in het productieproces.
Zelfs in het gezin komen dergelijke toestanden voor: de een neemt een beslissing die de ander absurd lijkt kinderen doen domme dingen waarvan je weet dat het slecht zal aflopen
En dan heb je twee mogelijkheden: je reageert sterk en stelt eisen, of je reageert niet of zwak. Ik wil hier even beide mogelijkheden doorlichten, met voor velen een verrassend resultaat.
1. Je reageert fel. Er zijn nu drie mogelijkheden: a. Je reactie wordt niet aanvaard. b. Je reactie wordt wél aanvaard uit disciplinaire of hierarchische overwegingen. c. Je reactie wordt volledig begrepen en aanvaard.
Met a sta je nergens.
Met b heeft niemand er veel van geleerd: ze doen het omdat ze het wel moesten doen maar begrijpen het waarom niet echt.
Op een c moet je eigenlijk niet te veel rekenen.
Resultaat: tenzij je met heel verstandige mensen hebt te maken en hun reactie je een c geeft, heb je eigenlijk niets bereikt of bewezen en zullen dergelijke fouten steeds weer worden herhaald.
Mijn ervaring is:
Ervaring kun je de meeste mensen niet aanleren. Ervaring moet aan den lijve en met schade en schande ondervonden worden. En dat bekom je vooral door het volgende punt:
2. Je laat begaan. Het gevolg zal zijn dat hetgeen je vreesde ook gebeurt. Diegenen die eerst niet wilden luisteren worden nu met de neus op de feiten gedrukt en moeten vaststellen dat je gelijk had. Spijtig dat het kwaad ondertussen is geschiedt, maar dat is geen tegenslag. Integendeel, het is een voordeel, want nu hebben ze dat bewijs dat ze zo dringend wilden zien, en zijn voor altijd geleerd.
Punt 1 is een korte termijn oplossing: soms werkt het, maar het blijft zéker niet werken. Niemand heeft een bewijs gezien, weinigen kunnen zo ver doordenken dat ze beseffen dat je gelijk hebt, en dus is het in de meeste gevallen verloren moeite geweest.
Punt 2 is een lange termijn oplossing: de bewijzen werden gezien, beleefd en meegemaakt, en zullen nooit meer vergeten worden. Het vraagt veel meer geduldig afwachten, maar leidt tot een heel duurzame oplossing.
-o-o-o-o-o-o-o-o-
Deel 2: De helaasheid van ondoordacht beleid.
Als we als voorbeeld het migrantenbeleid nemen, dan stellen we het volgende vast:
Onze industrie had ooit arbeidskrachten nodig; deels omdat de belgen lui werden, deels omdat die industrie nooit genoeg had en desnoods liever aan overproductie deed dan in te krimpen tot acceptabele behoefte en winst.
Gevolg: er werden vreemdelingen aangetrokken: gastarbeiders noemde men ze toen. Aanvankelijk liep alles goed, tot gastarbeiders migranten werden en door onze regering (alfa-wolf of roedelleider) hopeloos in de watten gelegd werden, tot nadeel van het eigen volk.
En alle kleine wolfjes stonden erbij en keken ernaar met als enige leuze: Meehuilen met de wolven in het bos. Dat is, jammer genoeg, voor de meeste mensen de meest veilige tactiek.
En de migranten voelden zich maar al te goed in die bescherming van de alfa-wolf. Ze konden alles doen en laten wat ze wilden, géén van de autochtone beta-wolven dacht er ook maar aan het gezag van de alfa-wolf in twijfel te trekken, want ondertussen had die alfa-wolf heus al anti-rascisme wetten gemaakt die de beta-wolven machteloos maakten tegenover de migranten. Je autochtone buurman mocht je uitschelden voor rotte vis. Maar o wee als die buur van een ander ras was. Dan moest je zwijgen of je werd als rascist gebrandmerkt.
En ja, een van die lui wist het onlangs nog te maken om zonder blikken of blozen in de media te verklaren dat zij ons land groot hadden gemaakt!!! Tenzij hij met groot verloederd bedoelde, snapte ik het niet.
Er werd door de autochtone bevolking héél veel gedacht, maar heel weinig gezegd. En àls er al eens héél luid werd gejankt: het was meehuilen met de alfa-wolf om diens gelijk nog eens goed in de verf te zetten (kontlikken of hersenspoeling?)
De weinige betawolven die nog zelfstandig functionerende hersenen hadden, waren stemmen in de woestijn, en die werden heel vlug het zwijgen opgelegd. Hun resultaat was idem aan het punt 1 hierboven: nihil!
Een enorm potentieel aan verstandige mensen werd op die manier verspild, en dan vooral in het onderwijs: ze werden tot paria gedegradeerd of namen zelf ontslag omdat ze de stommiteiten van hun meejankende collegas niet meer konden aanzien.
En het duurde en het bleef duren een hele generatie werd onderdrukt en besefte het niet eens. Prachtige steden zagen hun glans en glorie transformeren in gore verloederde achterbuurten. Wie wil, of durft tegenwoordig nog naar dat goor, vuil en gevaarlijk geworden Brussel? Eens de parel aan onze vaderlandse kroon? Nu één grote vuilnisbelt waar het wemelt van ongedierte.
Stedelingen ontvluchtten hun geboortestad. Hun huizen werden snel overgenomen door allerlei gespuis. De stad werd onleefbaar voor normaal begaafde mensen.
De regering: Mijn naam is haas en ik weet nergens van zoals gewoonlijk, of comme dhabitude.
Die verloederende steden zagen ze blijkbaar niet. Pearle maakte nog geen brillen die sterk genoeg waren. Evenmin als de uit de hand lopende criminaliteit. Statistieken werden, ook zoals gewoonlijk, gemanipuleerd en verkracht.
Maar ik wist héél goed dat ooit een breekpunt zou worden bereikt. En heel nieuwsgierig wachtte ik af hoe lang het zou duren voor de kruik zou beginnen te barsten.
En het duurde lang héél lang. Evenredig aan het opnamevermogen van parlementaire hersenen. En dat kan inderdaad verdomd lang zijn.
Maar dat breekpunt, of keerpunt, lijkt nu toch eindelijk in zicht. En gelukkig het is nog niet te laat denk ik. Want eerlijk gezegd, ik had dit punt véél later verwacht: als het wèl telaat zou zijn en enkel nog de wapens het pleit konden beslechten.
Een paar alfa-wolven hebben nu eindelijk al laten merken dat ze het niet langer nemen. Nu ben ik enkel nog benieuwd wat de maatregelen zullen zijn. Maar ik maak me geen illusies: eerst moeten teksten op punt worden gesteld en dat kan jaren duren. Vervolgens moeten ambtenaren worden aangeworven om het nieuwe beleid waar te maken in lucht- en zeehavens: geen kat meer binnenlaten als die geen verrijking voor onze samenleving kan zijn.
De supersonische snelheid van dit soort ambtenarij kennende moet ik dan ook stellen: het zal nog wel een of meer generaties moeten duren tot we weer terug bij af zijn. Maar er is tenminste hoop.
Dit hele verhaal heeft totaal niets met rascisme te maken, hoewel velen zich, misleid door de media, rascist voelen zodra ze logisch beginnen te denken!
Ben je rascist als je vindt dat een ander ras jouw leefomgeving onleefbaar komt maken? Neen toch? Je zou pas rascist zijn als je een bezoeker of toerist van een ander ras, die zich netjes gedraagt, zou verfoeien of vernederen.
En of iemand nu van het katholicisme, van de islam of van het hindoeisme zijn godsdienst maakt, het speelt allemaal geen enkele rol zo lang ze zich niet permitteren om de maatschappij die wij maakten te komen uithollen en verloederen. Is dat rascisme? Totaal niet!!! Dat is verdediging van je goede recht, en zou een decoratie moeten verdienen in plaats van een boete wegens rascisme.
Persoonlijk respecteer ik elk geloof en elk ras: bruin, zwart, geel of wit maakt niet uit. Ik maak me er zéker niet druk over als een bepaald volk in de middeleeuwen wil blijven leven. Dat is hun goede recht. Maar dan alstublieft in hun eigen land, en niét het nest van een ander komen bevuilen.
Tot slot: elk dom beleid maakt vroeg of laat slachtoffers. De stommiteiten van enkele decenia geleden zullen ook ooit slachtoffers maken! Want wat met de mensen van een ander ras die hier geboren zijn? Ze voelen zich Belg, maar dank zij het politieke knuffelbeleid vonden hun ouders het niet nodig ze onze cultuur te laten bijbrengen, maar wél de cultuur van landen waar ze totaal geen voeling meer mee hebben.
Zijn dat nu Belgen? Vreemden? Ontheemden? Of ergens tussenin? Hun positie is in elk geval beklagenswaardig en ik heb er alle begrip voor. Maar gelukkig, ik draag geen verantwoordelijkheid voor deze wantoestand. De verantwoordelijken zitten in de Wetstraat.
Correctie: ZATEN in de Wetstraat!!!
Want dit is dan weer het ideale alibi voor politici: ze blijven maar een beperkte termijn aan. Hun verantwoordelijkheidsgevoel kan dan ook gerust nul zijn. De fouten werden immers altijd door de voorgangers gemaakt!
Interesse en nieuwsgierigheid zijn zowat de beste investeringen die je kunt doen in je eigen ontwikkelingsproces. Minstens even belangrijk als de schoolwijsheid is datgene wat je leert over alles wat in je omgeving gebeurt.
De straat kan soms een bron van wijsheid, inspiratie en leerstof zijn. Je leert er zowat alles over het gedrag van de mensen.
Gewoon geïnteresseerd observeren wat andere mensen zeggen en doen, en vooral ook nieuwsgierig zijn naar de gevolgen van deze daden of woorden.
Als in gesprekken een woord voorkomt dat je niet begrijpt, niet doen alsof je daar wél alles over weet, maar meer uitleg vragen! Niemand zal je belachelijk vinden als je een vraag stelt. Integendeel, iedereen is blij dat hij iets weet dat een ander niet wist en zal het je met veel plezier uitleggen. Tenminste als hij zélf weet waarover hij praat. En dat is niet altijd het geval.
Domme vragen bestaan niet. Enkel maar domme antwoorden. En je kunt er donder op zeggen dat, als je een ontwijkend antwoord krijgt op zon vraag, of als je vraag in het belachelijke wordt getrokken, dat de ander zélf niet wist waarover hij aan het praten was. Hij gebruikte dat bepaalde woord in dit geval alleen maar omdat hij het ook ergens had opgevangen en het hem geleerd overkomt.
Maar helaas hij was niét zo intelligent geweest als jij, om uitleg te vragen toen hij het woord opving.
Men denkt soms al te vlug: Leren? Dat is iets voor op school. En ja, men gaat naar school, men leert er van alles en nog wat, en komt uiteindelijk met een diploma buiten.
Proficiat! Nu kun je eindelijk meedraaien in een maatschappij die dat soort papiertjes vraagt om een idee te hebben van je kennis. Je inspanningen worden eindelijk beloond.
Maar wàt heeft men uiteindelijk geleerd? Een beetje dit, een beetje dat, veel van het een, minder van het ander veel nuttige theorie, maar zo goed als niks over de dagelijkse praktijk van het leven.
Maar goed, het zijn allemaal zaken die je ooit in je leven kunt nodig hebben. En als je een formule ondertussen vergeten bent, dan weet je toch minstens waar je ze kunt terugvinden.
Mààr! Dat hele leerproces heeft ook een bijwerking: je wordt afgeleid van wat er in het leven zelf te leren valt. Je staat er niet bij stil dat soms, in een domme handeling of uitspraak van een buur of vriend, wel degelijk stof tot nadenken zit, én een levensles. Ja, zélfs soms in de oppervlakkige gesprekken aan de toog!
Je ziet mensen domme dingen doen maar je staat er niet verder bij stil. Nochtans had je ook van dié fouten iets kunnen leren.
Als je bewust je omgeving observeert leer je heel veel over het leven zelf. Leer je heel veel dingen te vermijden omdat je hebt kunnen vaststellen dat ze tot problemen leiden.
Je leert ook conclusies trekken uit fouten uit het verleden; zowel uit je eigen verleden als uit dat van anderen, en vooral uit de geschiedenis van de mens.
Spijtig dat zo weinig mensen dit lijken te doen. Het is minstens even belangrijk als de leerstof op school.
Er komt een schilder of behanger in de ouderlijke woning. Wees nieuwsgierig. Kijk naar die vent. Vraag hem honderduit over wat hij doet en hoé hij het doet. Je weet nooit dat die kennis je eens van pas komt, als je voor de keuze staat: zélf doen of veel geld betalen om het een ander te laten doen.
Bovendien: wat je zelf doet doe je altijd beter. Je doet het immers voor jezelf en niemand dan jij weet beter wat je precies wilt!
Ik ben er mijn hele leven van uit gegaan dat ik net als de bakker, de schilder of de mekanieker, twee handen en een hoofd heb. Wat die mensen dus ook maar maken of herstellen, ik moet dat ook kunnen. En ja, op de duur kun je het: door vragen, proberen, experimenteren
Een goede uitgangsstelling daarvoor is jezelf voor te houden dat niets onmogelijk is als blijkt dat een ander het kan.
Natuurlijk zijn er grenzen. De vakman, die in zijn leven al duizenden vierkante meters heeft geschilderd, zal het altijd wel iéts beter doen dan jijzelf, of toch minstens veel sneller.
De elektrieker kent bepaalde formules die hem de juiste diameter van leiding doen kiezen en de juiste waarde van de zekeringen. Wil je daar zelf iets in doen, dan zul je toch wat basisbeginselen over de materie moeten leren, ofwel blijf je er af.
En dat is dan weer zoiets dat je al doende leert: weten waar je, zonder de nodige basiskennis, beter afblijft.
Loopt iets hopeloos mis, dan nog was het geen verloren moeite, want weer heb je iets geleerd over waar je grenzen liggen. Tegenslagen bestaan eigenlijk niet, want ze maken net als al de rest deel uit van je leerproces.
Maar wanneer stopt dat leerproces dan? Wanneer ben je volleerd?
Dit is nu juist het punt waar de grootste fouten worden gemaakt: de intellectueel denkt nogal dikwijls: Van zodra ik mijn diploma behaalde. En inderdaad, bij zulke mensen stopt het leerproces ook op dat moment.
Zelf ben ik dicht bij de 70, en nog dagelijks leer ik bij. Als ik iets niet weet of begrijp vind ik het nog altijd de moeite me in de stof te verdiepen en beleef ik daar veel plezier aan.
Met andere woorden: je leerproces stopt wanneer jij dat zelf wilt. Maar het zou van heel grote domheid getuigen daar zelf ooit een punt achter te zetten.
En dus is het antwoord op de vraag wanneer je leerperiode stopt: NOOIT, tenzij jijzelf daar (uit zelfoverschatting?) moedwillig een punt achter zet. Maar dan ben je een beklagenswaardig individu.
Gisteravond, bij het nieuws, had ik weer zon binnenpretje! Een echt voorspelbare reactie van de regering.
Bondskanselier Merkel van Duitsland had veertien dagen geleden verkondigd dat het migrantenbeleid mislukt is. Dat wist elke weldenkende burger al lang; namelijk al van zodra dit beleid uit de doeken werd gedaan!
Dat er ooit een kentering zou komen in dat beleid, wist ik ook, want zo kon het niet verder. En ik wist nog beter dat het initiatief van Duitsland moest komen. Ik ben wel niet erg Duitsgezind, maar de Duitse inborst kennende, verwonderde het me dat ze niet al lang hadden gereageerd.
Maar dit was begrijpelijk: waarschijnlijk lag dit aan de slechte naam die ze door de holocaust hebben gekregen. Ze wilden niet opnieuw de indruk wekken dat ze weer diezelfde kant opgingen.
Maar goed Merkel wist, ondanks alles en vooral ondanks haar penibele situatie met die holocaust in het achterhoofd, toch de politieke moed te verzamelen om voor alle media datgene te zeggen dat zowat de hele Europese bevolking denkt.
En ik dacht bij mezelf: Oef. Eindelijk komt mijn voorspelling uit! En nu gaan de andere wolven snel volgen.
En inderdaad, gister verklaarde premier Leterme dat hij haar gelijk geeft: het vreemdelingenbeleid is mislukt.
Chapeau voor Leterme: al is het dan tweedehandsmoed, het is toch moed!
En ondertussen kon ik weer vaststellen dat wat ik al jaren ondervond, toch telkens weer opgaat: de mensheid reageert precies als een roedel wolven.
Een roedel wolven is namelijk een hechte gemeenschap met een heel hiërarchische structuur. Ze komen onderling allemaal goed overeen, en geen enkele wolf die het waagt een andere uit dezelfde roedel aan te vallen! Tot een minder sterk wolfje eens een beet krijgt van een andere. Als op commando wordt die sukkelaar onmiddellijk door de hele roedel aangevallen en opgegeten!
Mensen reageren net zo: zo lang ze vinden dat een bepaald individu of soort beschermd wordt van hogerhand, blijven ze lafhartig op de achtergrond en leggen dat individu niets in de weg.
Tot hij net als in die wolvenroedel door één persoon wordt aangevallen en gekwetst. Nog even laf afwachten komt er reactie? Neen. Oké, nu kunnen we hem gerust met zijn allen aanvallen.
Ja zo gaat het bij wolven en zo gaat het bij mensen. Datzelfde fenomeen ondervond ik tientallen keren in werksituaties: iemand wordt van hogerhand beschermd, en iedereen lijkt hem sympathiek te vinden. Tot hij in ongenade valt bij die hogerhand en er binnen de kortste keren een sneeuwbaleffect ontstaat: dan kan hij plots voor niémand meer goed doen!
De allochtonen hebben alle kansen gekregen, maar spuwden ons in het gezicht. Wegens de bescherming van hogerhand echter, durfde niemand te reageren. Tot er eindelijk eens iémand de politieke moed had om te zeggen wat iedereen dacht.
De eerste stap was gezet (Merkel) De tweede wolf die er op sprong was Leterme. En nu zullen, geloof me vrij, de volgende wolven wel plots de politieke moed krijgen datzelfde te doen.
Ik doe een gok: Sarkozi van Frankrijk zal waarschijnlijk de volgende zijn. Wedden? Misschien al vanavond in het nieuws of binnen enkele weken.
Wat nu gebeurt was heel voorspelbaar. En ik wist al lang dat het ooit zou gebeuren. Vandaar dat ik me nooit erg druk heb gemaakt in dat hele vreemdelingen-wanbeleid. De kruik gaat zo lang te water tot hij breekt!!!
Men zegt en dat moet ik aannemen want ik ben er geen expert in dat stilstaande wagens de grootste CO waarden uitstoten.
Gek! Waarom laten de verkeersbeleidsmakers dan zoveel wagens stilstaan? Krijgen ze een kick van die CO? Drogeert het ze, zodat ze niet meer weten wat ze doen?
Jawel hoor! Ze weten héél goed wat ze doen! Want als er voldoende CO uitgestoten wordt kunnen ze weer met borden Smog op de proppen komen en hebben ze het vaderland nog maar eens gered!
Die smog tekens verlagen dan nog maar eens de snelheid Lagere snelheid leidt tot meer files meer files leiden dan weer tot meer stilstaand verkeer, en meer CO en meer smog!!!
Doel bereikt: een zichzelf op gang houdende vicieuze cirkel die CO produceert.
Oei!!! Ik downloadde zojuist de laatste nieuwe versie van de wegcode (www.wegcode.be) en zocht me een bult naar die beruchte, en volgens mij totaal onwettige smog-tekens. Niet te vinden!!! Geen spoor ervan! Zijn de kleuters volwassen geworden? Misschien, maar ik vertrouw het niet. Ze zullen wel weer met iets anders op de proppen komen. En iets anders met dàt soort lui zal weer wel iets tragers zijn.
By the way enkele jaren geleden werd, volgens de nieuwsdienst, het grootste CO-gehalte van België gemeten te Moerkerke. Laat dit nou nét een gemeente zijn met niks van industrie in de wijde omgeving met enkel een expressweg Knokke-Antwerpen én die fameuze verkeersafhankelijke verkeerslichten waar je 881 euro boete krijgt als je voorzichtig door het rood rijdt!
Met andere woorden: die verkeerslichten zorgen dag in dag uit voor honderden nutteloos stilstaande vrachtwagens en personenwagens die eigenlijk de enige oorzaak kunnen zijn van dat hoge CO-gehalte.
Maar mijn theorie dat trager verkeer tot stilstaand verkeer en meer CO-uitstoot leidt kan eigenlijk niet kloppen hé?
Want volgens die verlichte geesten is 90 km/u de beste snelheid voor weinig CO-uitstoot! Wel, dat neem ik graag aan. MAAR! Denken die mensen er wel aan dat je, door de snelheid tot 90 km/u te verlagen, ook de capaciteit van de autoweg evenredig verlaagt? (Meer autos gelijktijdig op eenzelfde traject). En op een autoweg die met 120km/u amper het verkeer kan verwerken moét dit vroeg of laat, en eerder vroeg dan laat, tot opstopping en uiteindelijk een stilstaande file leiden.
Maar nee hoor! Zo ver denken die intellectuelen niet. Om zover te kunnen denken moet je immers het vermogen bezitten om door te denken naar het gevolg van het gevolg van het gevolg en dat gaat hun petje te boven. Dat hebben ze niet geleerd op school.
Leren vooruit denken, jongens! Géén korte termijn-oplossingen die theoretisch voor 100% te verklaren zijn. Géén snelheidsbeperkingen die theoretisch de laagste CO-uitstoot geven.
Vérder denken is de boodschap! Want die 90 blijft geen 90, maar wordt langzaam maar zeker 0 op autowegen die niet breed genoeg zijn.
Verder leren kijken dan je intellectuele neus lang is! Leren van de vakman! Kijk naar de electrieker: waarom staat 12.000 en meer Volt op hoogspanningsleidingen, terwijl we maar 220 volt nodig hebben in huis? Pure verspilling?
Helemaal niet: 12.000 Volt loopt veel sneller! En daardoor mag de leiding een veel kleinere diameter hebben! Als ze maar een spanning (snelheid) van 220 volt hadden, zouden metersdikke kabels nodig zijn. Dààr mogen de verkeersbeleidsmakers wel eens over gaan nadenken.
Want met autowegen is het niet anders! Als ze een verkeer willen dat tegen 90 km/u kan blijven rijden, dan moeten ze eerst voor veel meer rijstroken zorgen.
Een der mooiste gedichten die Rudyard Kipling ooit schreef is If.Hierna volgt een heel treffende nederlandse vertaling ervan. Het origineel (Engels) vind je op verschillende websites (If intikken in Google).
Waarom juist dàt gedicht? Wel, ik pikte het op toen ik twaalf was, en sedertdien is het altijd zowat de rode draad in mijn leven geweest. Mijn eigen persoonlijke bijbel. En na al die jaren en alle ervaringen die ik op mijn pad vergaarde, moet ik toegeven: het klopt voor de volle honderd procent!
Maar veel mensen vinden het waardeloze poetische rommel en totaal onrealistisch. Als je leeft volgens dat gedicht zul je namelijk altijd de klappen opvangen denken ze. Het tegendeel is echter waar.
Daarom wil ik graag een woordje uitleg geven bij bepaalde gedeelten:
Als gij de haat aanvaardt dit zonder zelf te haten.
Uitleg der dwazen: Dus, we moeten die haat maar ongestraft over ons heen laten lopen? Vergeet het! En hun reactie op die haat zal nog grotere haat zijn, met een sneeuwbal- effect als gevolg. Na verloop van tijd bestaat hun leven nog enkel uit haat.
Wijze uitleg: Och arme dit soort mensen is lucht voor mij. Ik laat het niet aan mijn hart komen en leef vrolijk verder. Om kwaad te kunnen doen met haat of leugen zijn er namelijk twee componenten nodig: een hater (of leugenaar) en een slachtoffer.
Maar als één der partijen weigert het spelletje mee te spelen, er integendeel blijft bij glimlachen, heeft ook de andere partij er geen lol meer aan en dooft het vuurtje snel uit.
Als gij berusten kunt wanneer een schurk uw woorden verdraait tot leugentaal voor simpelen van geest
Uitleg der dwazen: Ha neen he we gaan ons onmiddellijk eens op dezelfde manier gaan wreken zie! . Met zelfde resultaat als hierboven.
Wijze uitleg: Wie mijn woorden verdraait is ofwel een schurk, ofwel is hij te dom om te begrijpen wat ik bedoelde. En ja, hij kan zijn boodschap enkel kwijt aan simpelen van geest en daar sta ik boven. Ik wil me dan ook niet verlagen tot datzelfde niveau door er op in te gaan.
Eigenlijk loopt het gedicht wat gelijk aan bepaalde parabelen van Christus: als je op je linkerkaak wordt geslagen, biedt dan ook je rechter aan. Onzin? Helemaal niet! Door glimlachend je andere kaak aan te bieden wordt je tegenstander totaal ontwapend. Die reactie had hij niet verwacht, en is allerminst datgene wat hij met die kaakslag wilde uitlokken.
-o-o-o-o-o-o-
En hier dan het gedicht zelf:
Als
Als allen om u heen zich reeds verloren achten, En gij alleen de kop nog boven water houdt; Als gij van niemand meer vertrouwen moogt verwachten, En enkel op uzelf, als op een rotssteen bouwt. Als gij geduldig zijt, en spoed en nijd kunt laten, Als gij belogen wordt, en u niet liegend wreekt. Als gij bijwijlen droomt, maar droom niet laat regeren, Als gij gedachten hebt, maar ook de daad vereert.
Als gij de haat aanvaardt, dit zonder zelf te haten, U niet op wijsheid roemt, noch van uw deugden spreekt.
Als voor- en tegenspoed u beiden kunnen leren
Dat gij de juiste maat van s levens tol beheert.
Als gij berusten kunt wanneer een schurk uw woorden verdraait tot leugentaal voor simpelen van geest.
Als gij uw schoon bezit in éne hand durft wegen,
En met een teerlingworp het noodlot zelf uitdaagt.
Verliest, maar u tot nieuw beginnen kunt bewegen,
En aan geen enkel mens van uw verlies gewaagt.
Als men het liefste in u koelbloedig komt vermoorden,
En gij met klaar gemoed van elke wond geneest.
Als gij zowel uw hart, uw zenuwen en pezen Die reeds bezweken zijn, tot nieuwe driften tart.
Als gij in t schor gewoel het lage in u kunt weren,
Aan s konings dis de bedelaar indachtig zijt,
En volhoudt tot het laatst, wanneer niets in uw wezen
Nog rechtstaat dan de wil, die koppig bijt: volhardt!
Als liefste vriend noch felste vijand u kan deren,
Als gij verlangen kunt, doch scheiden zonder spijt.
Als gij de vlugge ren tegen de tijd kunt lopen,
En winnen kunt wat broze menselijke loon,
Dan staat het paradijs der aarde voor u open,
En wat nog beter is, dan zijt ge een man, mijn zoon.
Het is nacht. Geen kat op de baan. Iemand rijdt op een viervaks hoofdweg, en ziet dat vóór hem op een 200-tal meter afstand het licht op rood overgaat aan een heel secondair zijweggetje. Zeg maar boerenwegel.
Hij laat zich uitbollen, blijft staan. Geen verkeer van links, geen verkeer van rechts. En toch zijn die lichten verkeersafhankelijk: worden enkel rood als er verkeer van de zijweg komt?!?
Hij wacht en blijft wachten. Het is 01 uur van de nacht en die kerel wil slapen. Bovendien, hij neemt die weg zowat dagelijks en weet dat die verkeerslichten slecht werken en heel dikwijls zonder enige reden op rood overgaan.
-Speel met iemands anders voeten, ik wil naar bed, denkt hij en na nog even goed naar alle kanten te hebben uitgekeken rijdt hij voorzichtig door.
-Flits! Zegt de flitspaal. Resultaat: 881 (Achthonderd een en tachtig!!!) euro boete en 10 dagen rijverbod.
De politiedienst waar hij uitleg wou verschaffen vond het eveneens schandalig. Een crimineel wordt niet zo erg gestraft zegden ze. Maar ja zij konden er niets aan doen. Natuurlijk niet! De politie moet doen wat het parlement haar oplegt en kan geen kant uit. Alles is geautomatiseerd en niets is nog menselijk. Zélfs de torenhoge boete niet.
En dat parlement? Dat blijft buiten schot. Want zij zijn het niet hoor! Het is de politie! Weer een typisch voorbeeld van mijn naam is haas en ik weet nergens van. Natuurlijk weten ze nergens van, want ze beseffen niet eens de draagwijdte van hun kompleet geschifte beslissingen!!!
En toch onze democratie heeft een eeuw lang goed werk geleverd in het verkeer! Waarom nu plots niet meer? Heel eenvoudig: van een minister van verkeerswezen, of een parlementair, kun je niet verwachten dat hij een verkeers-expert is. Hij is aangewezen op zijn achterban van ambtenaren.
En dat werkte goed zo lang die ambtenaren praktijk-mensen waren. Helaas, die tijd is voorbij. Nu zijn het hoog geschoolden die totaal geen voeling meer hebben met de realiteit noch met de maatschappij. Maar het parlement blijft er gemakshalve blindelings op vertrouwen
Er was een tijd dat Politie en Rijkswacht alles manueel deden. Wilden ze hardrijders beboeten? Dan moesten ze die met de moto achtervolgen, vaststellen hoe snel ze reden, en ondertussen zagen ze ook de omstandigheden.
Uiteindelijk werd de overtreder tot staan gebracht en had de mogelijkheid de overtreding al dan niet ter plaatse te betwisten tegenover iemand die hem met kennis van zaken een hele tijd had gevolgd. Als die mensen beboet werden, was het dan ook verdiend en dat wisten ze heel goed.
Idem met verkeerslichten.
Nu echter nemen domme automaten dat werk over. Omstandigheden? Nooit van gehoord! De chip vanbinnen zegt: door rood en dat is het dan. Méér hoeft ie niet te weten.
Ik heb voor dit alles maar één woord: verheerlijkte onkunde. Ze weten het niet, kunnen het niet, hebben geen ervaring, en dat wordt dan maar gecompenseerd met een domme automaat.
Moest de persoon uit mijn verhaal beboet worden? Eigenlijk wel rood is rood. Geen excuus. Maar had er een bevoegd persoon in plaats van een automaat gestaan, dan had die, de omstandigheden in acht genomen, toch een tien keer lagere boete opgelegd àls hij die grove misdaad al de moeite waard had gevonden om een boete uit te schrijven.
Realistischer nog is dat, àls daar een politieman had staan toekijken, hij zelf teken had gedaan door te rijden in plaats van daar dom te staan wachten op niets!
Wat ik dan weer niet begrijp: In België komt men op straat voor duizend en één ver van je bed toestanden voor betere en duurdere hotels voor asielzoekers... voor betere omstandigheden voor allochtonen voor honger aan de andere kant van de wereld. Elke reden is goed genoeg voor betogingen. Alle aandacht wordt dààr naar afgeleid.
Maar voor wat zich ondertussen aan de voordeur afspeelt daar heeft blijkbaar niemand oog naar.
Wanneer eens een betoging om een einde te maken aan dit verkeerswanbeleid?
Nieuws 29/10/10: binnen enkele jaren staan ons onoverkomelijke moeilijkheden te wachten! De babyboomers gaan in pensioen, waardoor ontelbare banen vrijkomen en niet zullen kunnen ingevuld worden!
En dan werd een verlichte geest geïntervieuwd, die zonder blozen verklaarde dat er maar één ding op zit: 50 plussers terug aan de slag krijgen.
Nu verwachtte ik nog een verklaring over hoe het dan komt dat er zovele jonge werklozen in het land zijn. Maar die verklaring kwam er niet. Kon er ook niet komen! Want een dergelijke verklaring zou onverklaarbaar zijn en elke logica tarten. En logica is nu juist niet de sterkste kant van verlichte geesten.
Ik zelf kan het wél uitleggen. Door ondervinding in mijn omgeving. Om een jonge, autochtone werkloze aan het werk te krijgen zijn ontelbare formulieren vereist. Moeten vele bladzijden tekst een verslag geven over het waarom de werkloze werkloos is, waarom hij wil werken, of hij uiteraard wel wil werken of zijn werk enige verrijking van de maatschappij tot gevolg kan hebben waarom hij niet liever in zijn bed blijft Je kunt het niet zo onzinnig bedenken, of ze màken het.
Kortom, er zijn tientallen ambtenaren nodig die elk tientallen bladzijden straf moeten schrijven om één autochtone werkloze aan werk te helpen.
Ook de werkgever zowel als de werknemer moeten zich door een papierberg heen graven om ook maar een kruiwagen van A naar B te mogen verplaatsen.
Wat ik nu weer niét weet, en niemand me ook zal vertellen, is: hoe geraakt een analfabetische allochtoon dan aan een job? Moet hij ook in zijn eentje die hele strafprocedure doorlopen? Of staan er nu weer tien ambtenaren en tolken klaar om dat karweitje even vlug te klaren voor hem?
Wil vadertje staat misschien niet dat een jonge vlaming nog aan een job geraakt?
Wat hebben we vandaag geleerd in het nieuws? Heel simpel:
Mensen, bereid jullie voor! Het is niét onze schuld, maar in de nabije toekomst mogen jullie nog een legertje migranten verwachten voor die niet in te vullen jobs. Er gaan immers te veel mensen in pensioen.
En morgen gaat het dan weer van: Er zijn teveel werklozen in het land. Begrijpe wie kan, maar ik begrijp het helemààl niet meer.
Nochtans, als die verlichte geesten even een beetje wiskunde hadden gestudeerd dan hadden ze geweten:
- Veel oudjes gaan er uit = een tekort gecreëerd. - Veel jongeren vinden geen job = een teveel gecreëerd.
Tja hoe los je dàt nu op hé, als het niet op de gemakkelijke manier mag?
Ik heb ooit geleerd dat 1 min 1 gelijk is aan 0. Maar ach ik zal dat verkeerd hebben begrepen zeker?
Nochtans met die appeltjes van juffrouw Willems in het eerste kleuterklasje leek dat toch te kloppen hoor! Of heeft ze ons bedrogen met een goocheltruc?
Maar ik weet het wel hoor: mijn redenering is veel te simpel! Boerenwijsheid. En dat mag niet meer. Als je geen tekst van 2000 blz kunt maken om je gelijk te bewijzen, dan kàn het toch niet kloppen hé?
Van kindsbeen af was ik geïnteresseerd in techniek en autos. Als iemand me een opwindbaar autootje gaf (wat zelden gebeurde) rustte ik niet alvorens ik het helemaal had opengepeuterd en begrepen waardoor het vooruit reed. En ik kreeg het voorwaar telkens weer ongeschonden dicht.
Ik had, op de lagere school, totaal geen ambitie voor hogere studies, hoewel ik steeds weer bij de twee à drie besten van de klas hoorde. Praktische dingen boeiden me echter veel meer dan droge theorie en ik voelde niks voor een nine to five bureaujob.
Mijn vriendjes, zélfs diegenen die amper meekonden met de nog simpele leerstof, droomden er zowat allemaal van om op zijn minst directeur van iets te worden. En ik dacht bij mezelf: Als iedereen directeur wil worden, waar moet die directeur dan directeur van zijn? Van andere directeurs?
Neen. Zo kon het dus niet werken. Geef mij dan maar iets waar ik handig in ben en een bijdrage aan de maatschappij kan leveren.
Na het lager middelbaar onderwijs stapte ik dan ook met een zucht van verlichting over naar het technisch onderwijs.
Helaas! De grootste vergissing van mijn leven!
De R.M.S. (Rijksmiddelbare school in die tijd) waar ik van kwam, was voor die tijd erg vooruitstrevend en had mixte klassen. Ik zat daar dus met meisjes en jongens samen in de klas!
ZONDIG vond de (schijn-)heilige kerk. BEST LEUK vond ik.
Maar de enige technische school in de omgeving was een oerdegelijke Katholieke school, die zéker geen mixte klassen zou toestaan! Wat mij betreft, geen probleem. Er zal wel weinig verschil zijn zeker?
Wàt een misrekening!
Ik was er namelijk al veroordeeld vóór mijn eerste schooldag: Wat komt die hier doen? Die komt immers uit een regelrechte harem!!!
Ja, zó ging het er aan toe in de fifties! De eerste schooldag stond ook volledig in het teken van de kerk. Allemaal in groep naar de mis. Om het luidst kelen van Hosanna in den hoge Dan de biechtstoel in Jongens, àlle registers werden opengetrokken. En ik stond er bij en keek ernaar in opperste verbazing. Het woord meisjes werd niet eens geduld, als zijnde een synoniem van zonde!
Erger nog: om te tram naar huis te halen moesten we op de speelplaats zowat een half uur wachten tot 5 minuten vóór het vertrekuur, en dan rennen om hem te halen. Enkel en alleen omdat we onderweg niet met meisjes zouden praten!!!
Ik trok ook grote ogen op de speelplaats: één grote arena vol vechtende, ruziënde en gooiende kinderen, daar waar wij in mijn vorige school rustig in groepjes stonden te praten! Dàt, een technisch instituut? Dàt, het resultaat van een kerkelijke opvoeding?
Ik hield dat één jaar uit. Wat ik nog over had aan geloof in de kerk was in dit jaar totaal kapotgemaakt. Voor mij hoefde het niet meer. Ik wou liever gewoon werken als bijdrage aan de maatschappij die me te eten gaf.
En ja, zonder problemen vond ik handwerk, voelde me daar heel goed in, en dacht er pas na mijn legerdienst aan dat ik toch tot meer in staat was. En gelukkig, ik vond wat ik zocht en gaf me weer voor de volle 100% aan mijn nieuwe ambitie.
Ook had ik het geluk dat ik niet echt een strever ben. Zéker niet in professionele zaken. Ik klim wel graag omhoog naar een hoogte waar ik nog altijd goed houvast heb en weet wat ik doe. Maar beslist niet hoger!
Ik zag er echter veel die, hoewel ze minder konden of wisten dan ik, met veel ellebogenwerk hoger waren geraakt. Daar kon ik enkel maar medelijden mee hebben. Werkvreugde kenden ze namelijk niet meer. Die verdronk in frustraties, onkunde, onzekerheid en schromelijke fouten.
De moraal hiervan:
Een mens moet over de nodige zelfkennis beschikken. Moet weten waartoe hij wél of niet in staat is, en halt houden nét een trede lager dan wat zijn maximum is. Dàn leef je gelukkig en heb je meer met minder.
Was 7 jaar oud en kreeg van mijn meter een mondharmonica cadeau! En al was het maar een tweedehands (of tweedemonds) ding waar haar eigen zonen zich al op hadden kapot geblazen, ik was er dolgelukkig mee.
En de volgende weken zal je Willy niet meer je hoorde hem alleen nog. Blazend, zuigend, en zoekend tot het ding al zijn geheimen moest prijsgeven.
En ja hoor, korte tijd nadien kwam daar het eerste melodietje uit! Het was de toenmalige hit: Aan het strand stil en verlaten.
Algemene verbazing in mijn omgeving. Niemand had gedacht dat ik daar verder zou mee raken dan wat onduidelijk geblaas.
En vanaf die dag kon ik niet meer leven zonder een of ander instrument binnen handbereik. Helaas moest het duren tot mijn 17 jaar, toen ik zélf wat geld had gespaard, alvorens ik zelf een tweedehands instrument (accordeon) kon kopen. Gelukkig had mijn meter er ondertussen een gewoonte van gemaakt de afgedankte harmonicas van haar zonen telkens op nieuwjaar cadeau te doen aan mij.
****************************** Op de foto: ikzelf, staande, en een goede vriend, zittende Bij het begin van de golden sixties.
******************************
Maar goed, na mijn eerste accordeon te hebben gekocht nam ik me heilig voor om eindelijk muziek te gaan leren. Het is er nooit van gekomen.
Ten eerste waren muziekleraren, tenminste in dié tijd en dié plaats, wat excentrieke figuren die hun kunst eigenlijk liever voor zichzelf hielden en dus ook maar heel weinig energie in het doorgeven van die kunst staken.
Ten tweede vond mijn vader dit maar belachelijk tijdverlies.
En dan eist het leven zijn tol: je huwt, krijgt kinderen, krijgt andere prioriteiten en vooral problemen. En muziek maken blijft je wel bekoren, maar je hebt amper een klein beetje tijd om even gitaar te leren spelen andere dingen uit te proberen maar allemaal in je eentje. Serieus muziek leren komt er niet van.
Pas als de kinderen de deur uit zijn heb je weer tijd voor jezelf, en weet je het eindelijk waar te maken muziek te leren lezen en (dit keer perfect) naspelen. Al moest dat dan wel weer door zelfstudie.
Ondertussen, ouder wordend, word je ook financieel minder afhankelijk en kun je een volwaardig keyboard kopen waar je alle kanten mee uit kunt.
Ondertussen stel je ook vast dat de computertechnologie ook op dit gebied niet heeft stilgestaan en dat, als je over de nodige programmas beschikt, de mogelijkheden om zelf te musiceren in studiokwaliteit eigenlijk onbeperkt zijn geworden.
En ja, music was my first love, en zal ook mijn laatste zijn. Maar er zijn helaas ook consequenties! Zo kan ik bijvoorbeeld nog moeilijk genieten van de nochtans perfecte muziek op radio en CDs. Als je eenmaal het plezier dat zelf musiceren je verschaft hebt leren kennen dan gaat passief luisteren je al heel gauw vervelen!
Ooit werd me gevraagd deel uit te maken van een nieuwe werkgroep bij een bepaalde overheidsinstantie over verkeer te Brussel.
Enthousiast ging ik, ondanks mijn vele andere bezigheden, op de uitnodiging in. Om de twee maand een dagje werkgroep te Brussel. Positief kunnen meewerken aan verbeteringen in het verkeer op nationaal niveau. Een droom werd werkelijkheid.
De leden bleken ook allemaal mensen te zijn die actief werkzaam waren in de verkeerswereld. Kon niet beter!
Eerste vergadering: kennismaking, doelstellingen, enzovoort. Al gauw ook kwamen meningen, ideeën en ervaringen los. Gewoon zijnde aan mijn eigen tempo bij mijn eigen overheid, vond ik al onmiddellijk dat die werkgroep op korte tijd het verschil wel zou kunnen uitmaken.
Veertien dagen later ontving ik op mijn bureau het verslag van die vergadering, met de vraag om zo nodig wijzigingen aan te brengen. Tot mijn genoegen stelde ik vast dat de secretaris-voorzitter er zijn werk had van gemaakt en dat letterlijk alles wat we gezegd hadden, op papier stond. Mooi zo.
Volgende vergadering:
Secretaris: En wat vinden jullie van mijn tekst? Ik stelde al onmiddellijk vast dat het woordje tekst met een zekere verheerlijkende wellust werd uitgesproken en een onbehaaglijk gevoel begon zich in me te nestelen.
Jan zei: Heel goed, maar die komma in alinea x: zou je die niet vervangen door een punt?
Piet zei: O ja, en terwijl je bezig bent, kan het woordje x niet veranderd worden in y?
De secretaris noteerde ijverig en heel dankbaar die opmerkingen. Anderen, halvelings gehersenspoeld en aangespoord door deze manier van werken, gaven ook hier en daar commentaar op de tekst, en ik zag het al heel snel escaleren tot een taalles in plaats van een praktische werkgroep. Aan verkeer werd niet veel meer gedacht. Enkel nog aan tekst.
En een bang vermoeden rees in me op: veel van die anderen hadden waarschijnlijk weinig positieve inbreng te leveren aan het tema verkeer. Dat konden ze voortreffelijk camoufleren met hun inbreng in de tekst!!!
Veertien dagen later lag het verslag opnieuw op mijn bureau. Identiek diezelfde tekst, met minutieus alle gevraagde wijzigingkjes er in verwerkt.
Om een lang verhaal kort te maken: na een jaar bleef datzelfde verslag, dat al lang bij het Ministerie van Verkeerswezen had moeten liggen, koppig terugkomen op mijn bureau met weer een paar wijzingkjes. Het moest immers perfect zijn! Het was immers een tekst!!!
Toen gaf ik er de brui aan. Wat mij betreft konden ze de boom in met hun heilige teksten en hun hele werkgroep. Daar wilde ik niet langer mijn kostbare tijd aan verspillen. Aan zo een tekst schreef ik vijf minuten en lag het binnen de week bij het verantwoordelijk Ministerie.
Is dàt de manier waarop in Brussel wordt gewerkt? Blijkbaar wél, en het lijkt er niet op te verbeteren.
Want ik spreek over een periode waarin het papier nog niet écht de enige zaligmakende manier was om problemen op te lossen.
Over een periode waarin je nog naar de praktijk keek en in vijf minuten tijd met kennis van zaken wist wat er moest veranderen.
Over een periode waarin je niét honderd en een (niet werkende) formules moest kennen om tot een verantwoorde oplossing te komen.
Over een periode dat het verplaatsen van een verkeersteken nog niet moest worden voorafgegaan door een diepzinnige verkeersstudie vol theoretische onzin, en liefst 200 paginas lang.
Over een periode dat alles nog goed liep, dank zij het ontbreken van theoretische formules en ellenlange teksten. Teksten zó lang en ingewikkeld, dat geen kat ze wil of kan lezen. Waartoe dienen ze dan?
Is die werkgroep verwaterd? Bestaat hij nog? Of gaven de andere leden er ook de brui aan? Ik zou het niet weten. Het was in elk geval een gemiste kans, want enkele jaren later zag die hogeschool voor verkeerskunde het levenslicht en was het helemààl gedaan met de verkeerspraktijk. Alleen nog cijfers, punten en kommas en natuurlijk: flitspalen en statistieken.
Droevig! Als een loodgieter (=vakman) ondervindt dat de waterleiding te klein is om een bepaald waterverbruikend bedrijf te bevoorraden, dan legt hij een grotere aan of verhoogt de druk(snelheid).
Als een verkeersdeskundige (=intellectueel) ziet dat een autoweg het niet meer kan bolwerken dan verlaagt hij de druk(snelheid). En dénkt er niet eens aan hem breder te maken.
Wie van beiden heeft gelijk? De vakman of de intellectueel?
Tja ze komen er momenteel niet meer uit in de regering er zal wel ergens een komma teveel staan in hun tekst zeker? Remedie: raadpleeg een vakman in plaats van een intellectueel.
Flip de flitspaal. Er was eens, in een heel groot bos, een boze flitspaal. Hij vond zichzelf heel belangrijk en heel nuttig voor de mensheid. En hij was zijn makers heel dankbaar dat ze hem op een plaats hadden gezet waar veel te flitsen viel:
Een lange recht weg die dwars door het eenzame bos liep. Een lange rechte weg waarop de stouten soms wel tot 120 km per uur durfden te rijden! Wàt een grove onbeschaamdheid!
Er stonden immers bordjes die aan elk die het horen wilde vertelden dat je daar maar 70 mocht rijden! Waarom? Joost mag het weten. Iemand kreeg daar zeker een kick van?
En natuurlijk, de luisteraars bleken daar geen oor naar te hebben. Er was namelijk geen gevaar, en ze wilden toch minstens tijdig op hun werk verschijnen.
En dàt was nu precies waar de dankbare taak van Flip de flitspaal moest beginnen: wie niet horen wil moet voelen.
-o-o-o-o-o-o-o-
En zo kwam het dat op een stralende zomermorgen kabouter Werknemer netjes tegen 70km per uur ons Flipje naderde. En, héél toevallig reed, even vóór Kabouter Werknemer, kabouter Slak tegen 50 km/u. Hij kon hem niet veilig voorbij wegens de vele tegenliggers.
Maar gelukkig kende kabouter Werknemer het verkeersreglement heel goed, reed graag veilig, en wist dat je een inhaalmanoeuvre altijd in zo kort mogelijke tijd moet uitvoeren om het gevaar voor tegenliggers te beperken. Maar dat was nu juist wat Flip de flitspaal helemaal niét wist!!! Niemand had hem dit verteld. En zéker kabouter Verlichte Geest niet die hem had uitgevonden. Wist dat zelf waarschijnlijk ook niet eens.
Maar zélfs als Flip dit had geweten, dan nog waren zijn hersens er niet op geprogrammeerd om te kijken waaróm iemand sneller reed. Hij kon alleen maar op snelheid reageren. Niét op toestanden. En van anticiperen op mogelijks gevaarlijke toestanden had hij van zijn leven niet gehoord.
-o-o-o-o-o-o-o-
En zo kwam het ook dat, toen er plots een opening van 1 km kwam in de file tegenliggers, kabouter Werknemer zijn kans schoon zag en vond dat hij, het verkeersreglement indachtig, het recht en de plicht had het gaspedaal in te trappen om kabouter Slak in korte tijd voorbij te rijden. Aldus anticiperend op een hardhandig treffen met kabouter Tegenligger.
En flits! Daar werd Flip de Flitspaal wakker: 90 km/u? Jij bent mijn man, kabouter Werknemer! Make my day!
En ja hoor, een paar weken later viel een fikse boete in het paddenstoelen-huisje van kabouter Werknemer! Hij mocht zijn hele maandloon afgeven aan kabouter Staat.
Een sprookje?
Of een horrorverhaal?
Weetnie
Ik heb het in elk geval in een sprookjesvorm gepresenteerd voor het geval een van die verlichte geesten van het nieuw verkeersbeleid het ooit onder ogen mocht krijgen.
Want misschien héél misschien valt voor hem dàt soort kleuter-verhaaltjes nog nét te begrijpen.
Tenminste, als ze in die hogeschool ook het verkeersreglement grondig doorgelicht krijgen. Maar naar wat ik ooit met die mensen heb mogen meemaken vrees ik dat dit niét het geval is. Spijtig want het verkeersreglement werd gemaakt in een tijd dat mensen nog hersenen hadden.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
