De Brandlbracke is een hondenras dat afkomstig is uit Oostenrijk.
Het is een jachthond die zowel in de bergen als op de vlakte bruikbaar is.

De Oostenrijkse Gladharige Brak stamt af van de oude Keltische braktypen, gecombineerd met soortgelijke rassen uit Centraal-Europa, bijvoorbeeld de Belgische Sint Hubertushond en de Juralaufhund uit Zwitserland.

Het ras werd reeds in 1884 erkend.
Het is in de eerste plaats een jachthond, een blaffende drijfhond zowel als een stille spoorvolger, en hij is zeer populair bij de Oostenrijkse jagers.
Hij is levendig, heeft een groot uithoudingsvermogen, is spoorzeker en heeft een fijne reukzin.
Buiten zijn vaderland komt hij nauwelijks voor.

De Oostenrijkse Gladharige Brak is een middelgrote, licht gebouwde en sierlijke hond met een welluidende blaf.

De Brandlbracke wordt vooral in bergachtig landschap gebruikt.
Deze kortharige Oostenrijkse Brak wordt in Duitsland en Oostenrijk gebruikt en is ook in Zwitserland bekend.
Hij is tevens een goede zweethond en heeft ten opzichte van de klassieke zweethonden het voordeel dat hij ook op zweet van reeën bruikbaar is.

Schofthoogte: 40-48 cm.
Kleur: zwarte, rode of roodgele grondkleur met witte aftekening, of driekleurig.

De Brandlbracke heeft een gevoelige neus, blaft luid en is een jachthond met passie.
Is een gewillige werker met een redelijk temperament.

De Brandlbracke heeft een consequente opvoeding nodig.

De Brandlbracke heeft nood aan voldoende beweging.

Hij is kind- en hondvriendelijk, maar toch is voorzichtigheid geboden.

Onder een brandklasse verstaat men een groep van gelijksoortige branden, geordend naar de aard van de brandende stoffen.

Dit is in het bijzonder van belang voor de bestrijding van een branden met een brandblusser.
De brandklasse wordt door middel van een pictogram en de desbetreffende letter op de brandblusser weergegeven.

Brandklasse A betekent, dat de blusser een blusstof heeft om branden in vaste stoffen te blussen. Vaste stoffen van organische oorsprong: zoals hout, papier, stro, kunststoffen, kolen.

De blusstof die gebruikt wordt kan water zijn of de blusstof is speciaal soort poeder. Een andere blusser is dan de zogeheten slanghaspel. Omdat brandslanghaspels in verband worden gebracht met mogelijke legionellabesmettingen, dienen de slanghaspelhoofdkranen verzegeld te zijn en op geregelde tijden doorgespoeld te worden.

Brandklasse B betekent, dat de blusser een blusstof heeft om vloeistofbranden te blussen, zoals olie, benzine, alcohol, sommige kunststoffen, vetstoffen en bitumen. Blusstoffen die gebruikt worden zijn: Poeder, CO2 en Schuim, zoals FFF (triple F) en AFFF (A triple F).

Brandklasse C betekent, dat de blusser een blusstof heeft om gasbranden te blussen, zoals propaan, butaan en aardgas. Blusstoffen die gebruikt worden zijn, CO2 en schuim (Schuim is een natblusser)

Soms worden brandklassen gecombineerd, bijvoorbeeld een ABC-blusser (dat ook gloedpoeder wordt genoemd). Poederblussers worden vaak met deze brandklassen aangeduid. Het gloedpoeder kan een smeulende vaste stof omsluiten, waardoor het smeulen van vaste stoffen wordt gesmoord.

Brandklasse D betekent, dat de blusser een blusstof heeft om metaalbranden te blussen. Metaalbranden zijn branden waarbij magnesium, zirkonium, lithium, kalium of natrium betrokken is, en die erg moeilijk, zo niet onmogelijk met andere brandblussers kunnen worden gedoofd.

De blusstof is een bepaald soort poeder, dat over het brandend metaal wordt gestrooid. Metaalbranden zijn bijzonder fel (zoals magnesiumbranden; bedenk dat magnesium wordt toegepast in vuurwerk en flitsblokjes). Op de blusser staat dan dat er sprake is van een D-(poeder)blusser of ABCD-poederblusser.

Brandklasse F betekent, dat de blusser een blusstof heeft om frituurbranden te blussen. Frituurbranden zijn moeilijk te blussen met de andere blusstoffen aangezien er vaak herontsteking kan plaatsvinden. Zodra de temperatuur van olie of vet oploopt tot boven de 320 graden Celsius vindt zelfontbranding plaats en begint het vet of de olie spontaan in brand te vliegen, dus zonder dat er een vlam wordt bijgehouden.

Omdat de temperatuur zo hoog is zal eventueel water uit een blusmiddel explosief verdampen waardoor alle brandstof (zeer heet vet) uit de pan of frituuroven wordt geslingerd. De oorzaak van dergelijke branden is vaak te herleiden naar slecht werkende temperatuurbeveiligingen (een kapotte thermostaat) of het gebruikmaken van oud of vervuild vet.

Een F-blusser is een nieuwe klasse met een bepaald soort schuim (wet chemical of chemisch blusschuim). Dit schuim gaat een binding aan met het frituurvet, dekt dit beter af en heeft een sterk koelende werking. Herontsteking is dan niet meer mogelijk. Kraampjes die frieten bakken kunnen het beste een F-blusser ophangen. Het is verstandig om een vetbrandblusser te nemen die uitgerust is met een metalen lans aan de slang. Hierdoor is van veilige afstand de brand te blussen in een frituurpan.

De moderne brandklasse F brandblussers bevatten een inhoud die zich vermengt met het vet en er een niet brandbare substantie van maken. Het materiaal gaat een emulsie aan met het vet. Een vetbrand valt over het algemeen onder de brandklasse F bij een inhoud die groter is dan 5 liter omdat met de reguliere blusmiddelen onvoldoende bluscapaciteit is te behalen om herontsteking te voorkomen.

Brandklasse E betekent, dat de blusser een blusstof heeft om elektriciteitsbranden te blussen. Echter heeft men in het verleden de brandklasse E afgeschaft. Men is van mening dat elektriciteit wel een oorzaak van brand kan zijn maar zelf niet brandt. Door kortsluiting gaat bijvoorbeeld een televisie branden. Deze televisie is gemaakt van een kunststof.

We hebben in dit geval een brandklasse B brand en geen E. B omdat elektronische apparatuur vaak gemaakt zijn van kunststoffen (vloeibare stoffen, vloeibaar wordende stoffen en smeltende stoffen).

In Nederland of België is brandklasse E afgeschaft, wat niet wil zeggen dat dit in alle landen zo is.

Op reis in het buitenland kan men deze klasse dus wel tegenkomen.

Brandhout is hout dat in warmte (dus thermische energie) wordt omgezet door verbranding.
Het is de oudste brandstof van de mensheid en wordt al sinds ongeveer 400.000 jaar gebruikt.
Tot de negentiende eeuw was het ook de voornaamste energiebron, toen brandhout het veld moest ruimen ten voordele van steenkool en later aardolie.
Door de toenemende prijs van deze klassieke energiebronnen kent brandhout de laatste jaren een hernieuwde populariteit.

Brandhout is een duurzame energiebron die ook kan worden aangewend voor de productie van groene stroom.
Van alle duurzame energiebronnen moet alleen biomassa (waaronder brandhout) en aardwarmte oordeelkundig beheerd worden om uitputting te voorkomen.
Te sterke ontbossing voor de ontginning van brandhout heeft in sommige delen van de wereld (onder andere de Sahel) geleid tot verwoestijning.

Niet alle houtsoorten zijn even geschikt als brandhout.
De waarde van brandhout wordt uitgedrukt in energetische waarde en brandduur.

Soms wordt brandhout geoogst uit speciaal aangeplante bosjes hakhout, maar in erg bosrijke gebieden is het vaak een bijproduct van het natuurlijke bos.
Omgevallen hout dat nog niet is beginnen rotten heeft de voorkeur, omdat het al gedeeltelijk gedroogd is.
Dood hout dat nog rechtstaat is nog beter, omdat het al gedroogd is en weinig rot heeft.
Het rooien van dit soort bomen vermindert de snelheid en intensiteit van bosbranden.

Brandhout wordt doorgaans in de winter geoogst, omdat de bomen dan het minste sap bevatten, wat het drogen vergemakkelijkt.

Brandhout moet droog worden verbrand om een voldoende rendement te geven.
De hoeveelheid vocht mag maximaal tussen de 15 en 20% bedragen.
Het drogen gaat het snelst wanneer het hout is gekloofd.
Aangezien vers gekapt hout gemakkelijker kan worden gekloofd dan uitgedroogd hout, gebeurt het kloven best onmiddellijk na het vellen van de boom.
Tegenwoordig wordt brandhout voor commerciële doeleinden meestal met een mechanische kliefmachine gekloofd, maar het kan ook manueel met een kloofbijl.

Na het kloven moet het hout nog geruime tijd drogen.
Het hout droogt met een snelheid van ongeveer 5 cm per jaar.
De uiteindelijke droogtijd is mede afhankelijk van de houtsoort.
Zachte houtsoorten zoals wilg, populier en naaldhout hebben een droogtijd van ten minste 1 jaar, hardhout zoals beuk en es een droogtijd van ten minste 2 jaar.
Eikenhout kan men het beste 3 jaar laten drogen.

Brandhout droogt het best als het in stukken van 30-40 cm gezaagd en gekloofd wordt opgeslagen.
Het hout wordt best tegen regen beschut, dus bovenaan bedekt of overdekt en liefst zonder overhangende bomen of daken die regenwater op het hout kunnen druppelen.
Hout dat onbedekt in de open lucht wordt bewaard zal na ongeveer 20 maanden toch al tot 25% gedroogd zijn.
Het hout mag niet op een natte ondergrond gestapeld worden anders wordt vocht opgezogen.
Oude pallets eronder plaatsen is ideaal, zodat het hout ook van onderen belucht wordt.
Kies de meest winderige plek en laat hier en daar openingen in de houtstapel door eens een blok in een andere richting te leggen.
Dek het hout niet volledig af onder een zeil, het vocht kan dan niet ontsnappen en het hout zal verschimmelen.

Tot de beste houtsoorten voor brandhout behoren haagbeuk, eik, beuk, es, berk en els.
De keuze van het meest geschikte brandhout is afhankelijk van de toepassing.
Voor open haarden genieten harde loofhoutsoorten de voorkeur omdat ze weinig spatten en een mooi vlammenspel geven.
In gesloten houtkachels en speksteenkachels kan ook naaldhout worden verstookt.
Dit heeft ook een hoge energetische waarde, maar is voor open haarden minder geschikt omdat het erg vonkt.
Het geeft zijn warmte snel af en is daarom wel prima voor gebruik in houtfornuizen.

De brandhoren (Haustellum brandaris, oorspronkelijk beschreven als Murex brandaris), synoniem Bolinus brandaris, is een in zee levende slakkensoort uit de familie Muricidae.

Vrij algemeen in de hele Middellandse Zee, kusten van Portugal en West Afrika.

De soort leeft onder de laagwaterlijn. De dieren zijn carnivoor.

De schelp is dikwandig en heeft bolle windingen.
De laatste winding neemt het grootste deel van de schelphoogte in beslag.
De totale hoogte wordt ongeveer 90 mm.
De sculptuur bestaat uit vele horizontale ribben en een aantal kielen waarvan de bovenste de meest geprononceerde is.
De horizontale ribben worden gekruist door varices.
Op de kruispunten van ribben en varices staan grote knobbels die ook tot vrij lange stekels kunnen uitgroeien.
De mondopening loopt aan de onderzijde uit in een lang sifokanaal.
De kleur van de schelp is licht geelbruin tot crême.
De Brandhoren heeft een hoornachtig operculum.

De Brandhoren is eetbaar.

In de Oudheid werden de schelpen opengebroken om uit een kliertje purper te winnen.
Met deze verfstof kregen de kleren van de Feniciërs en later de Romeinen een bijzondere roodpaarse kleur.
Voor het verkrijgen van slechts één pond kleurmassa (waarin slechts vier gram zuivere kleurstof zit), moesten wel 30.000 slakjes opgedoken worden!
Het laat zich begrijpen dat purper hierdoor de kleur van de macht (koning, keizer) geworden is.

De brandgans (Branta leucopsis) is een gans uit de familie Anatidae (Zwanen, ganzen en eenden).

Verspreidingsgebied is Arctica/Europa: Groenland, Spitsbergen, Nova Zembla, Noord Rusland.

De Brandgans is één van de twee “zwarte” ganzensoorten, die in Nederland voorkomen.

Het is een sterke vogelsoort die weinig of geen last ondervindt van vriesweer.
Ze zijn een circa 60 cm grote gans.
Met geelachtige witte kop, waarvan de achterzijde zwart is, met een zwarte nek en bovenborst.
Als deze gans tijdens de winter aan de Nederlandse kust opduikt, worden ze al vlug verraden door het wit van hun wangen dat fel afsteekt op het zwart van de kop en hals.

De Brandgans is een veel gehouden sierwatervogel.
Zij wordt beschermd door de Flora- en faunawet en mag dus enkel worden gehouden indien ze is gekweekt.
In gevangenschap moeten ze kunnen beschikken over zwemwater en een grasveld daar ze in hoofdzaak veel gras eten.
Het menu in gevangenschap bestaat verder voornamelijk uit speciaal watervogelvoer.

In de zomer broeden de vogels rond de poolcirkel, waar ze door de extreem lange daglengte bijna 24 uur per dag zicht hebben en zo in staat zijn hun eieren en kuikens te beschermen.
Belangrijke predatoren, zoals poolvossen, hebben zo aanzienlijk minder kans om de brandganzen te bedreigen.
Het wintergebied bevindt zich vooral aan de kusten van Ierland, de westkust van Schotland en de Noordzeekust van Duitsland en Nederland.
Tijdens zeer strenge winters dalen ze af tot België en Frankrijk.
Over het algemeen volgen deze dieren de zogenaamde vorstlijn en trekken ze met dit vorstgebied mee.
Hiermee weten ze een aantal van hun natuurlijke vijanden te ontlopen.
De laatste jaren blijven grote groepen brandganzen in Nederland en zijn dus het hele jaar door op Nederlandse graslanden te vinden.

Hun voedsel bestaat hoofdzakelijk uit gras, maar ook nuttigen ze diverse mossoorten en ander groen.
Ook eten ze naast gras en zeegras ook veel zaden en dit is zeer ongewoon bij ganzen.
Het zoeken naar voedsel vindt doorgaans plaats bij daglicht en ze begeven zich bij de dageraad en tegen het vallen van de avond naar veilige gelegen rustplaatsen, bij vollemaanlicht kunnen ze het voedselzoeken de hele nacht voortzetten.

Tijdens de poolzomer, wanneer het helemaal niet meer donker wordt, eten ze ook de hele dag door, om zich vet te mesten voor de trek naar het zuiden in de winter.

De brandgans eet voornamelijk eiwitrijke jonge scheuten gras, die tamelijk kort worden afgegraasd.

De naam Brandewijn is ontstaan in de periode dat wijn als basis diende voor alcoholbereiding.
Reeds in de 11e-12e eeuw werd in grote delen van Europa wijn verstookt tot Brandewijn.
Brandewijn gestookt uit de toenmalig minderwaardige witte wijnen lag aande basis van het ontstaan van het latere "Cognac".
Dit distillatieproces is de aanleiding geweest tot het stoken van Moutwijn.
Brandewijn is een waterhelder destillaat van moutwijn bereid uit graan dat tot ontkiemen is gebracht en vervolgens tot gisting, waarna de daardoor ontstane licht alcoholische vloeistof wordt gedistilleerd tot zuivere alcohol.
Als basis voor Brandewijn wordt deze zuivere alcohol gebruikt.

Tegenwoordig wordt ook alcohol gebruikt die gedistilleerd is uit suikermelasse (restpulp na productie van suiker uit suikerbieten of suikerriet).
Deze alcohol wordt daarna een tweede maal gedistilleerd.
Meestal wordt de drank tijdens deze fase over kruiden en/of vruchten getrokken voor de smaakzetting ervan.
De drank wordt dan op drinksterkte gebracht door aanlenging met gedistilleerd water.

De pittige en kruidige smaak en karakteristieke geur wordt veroorzaakt door meegestookte perzikpitten.
Normaal alcoholgehalte is 35-40 Vol%.
De drank wordt normaal niet opgeslagen op eiken vaten om te rijpen.
Brandewijn kan een suikergehalte hebben van maximaal 20 gram per liter.
De drank is kleurloos.
Brandewijn was vroeger in Nederland een goedkope en populaire drank, vooral op het platte land.
De drank werd meestal puur en koel gedronken met een klontje suiker.

In de Scandinavische landen wordt deze gedistilleerde drank Brännvin of Brennvin genoemd.
In Duitsland is dit de alombekende "Schnapps".
Zo is bv. ook Vodka (of Wodka) eigenlijk een uit Rusland afkomstige brandewijn, gestookt op basis van aardappel- of graanwijn.
Men zou zelfs jenever tot de brandewijnen kunnen rekenen!
Tenslotte is ook deze geproduceerd vanuit een moutwijn.
Alleen de smaakzetting is anders.
Brandewijn wordt gekruid en ongekruid aangemaakt.
Vodka en Korenwijn zijn pricipieel dus "ongekruide brandewijnen".

In Italië wordt een bepaalde soort brandewijn "Grappa" genoemd.
Het is daar de algemene benaming voor het resultaat van de distillatie van druiven, of delen daarvan of de resten, zoals : de schillen, en de lege tros, het is wat overblijft na het persen van de druiven door de wijnproducent.
De distillatie creëert een wijnlikeur met ongeveer 40% alcohol.
Ieder type druiven geeft zijn eigen smaak.

De kwaliteit van het uitgangsmateriaal, de stookwijze en de stoker bepalen de kwaliteit van de grappa.

Er zijn grappa's van gemengde druiven en grappa's van slechts één soort druif, die dan "monovitigne" worden genoemd, deze heben een cru-status.
In Frankrijk heten monovitigne's "marc" , in Duitsland "trester", in Spanje "aguardiente", en in Portugal "aguardiente de bagaceira".
Het zijn dus allemaal brandewijnen die gemaakt werden door de resten na het persen, zoals stelen, pitten en schillen, te distilleren.

Brandewijn speelt een belangrijke rol bij het maken van Advocaat en vele dranken of likeuren op basis van vruchten.
Boerenjongens is een typisch voorbeeld van Brandewijn met rozijnen.

Historisch gezien is brandewijn een van de oudste produkten maar bezit geen Europese definitie.
De commerciële betekenis ervan (inclusief vruchtenbrandewijn) is de laatste tijd belangrijk minder geworden.

Inmaakbrandewijn :

Met behulp van Brandewijn werd vroeger op grote schaal vruchten ingemaakt. Dat vereiste veel handigheid met suiker en water.
De lepe distillateurs speelden hierop in en bracht de Inmaakbrandewijn op de markt.
De basis voor de "Inmaakbrandewijn" is Brandewijn waaraan per liter minstens 100 gram suiker en ook wel natuurlijke smaakstoffen, zoals Vanille, zijn toegevoegd.

Inmaakbrandewijn moet minstens 28% alcohol bevatten.
De inmaakbrandewijn is kleurloos of lichtgeel en heeft veelal een vanillesmaak.
Steeds meer wordt deze drank naast het gebruik voor inmaak, direkt voor consumptie gebruikt.
Men dient hem dan koel te serveren.

Alcohol Blancs - vruchten Brandewijnen :

"Alcohol Blancs" is de Franse benaming voor de klare brandewijnen die gemaakt werden met fruit als basisgrondstof (dus geen melasse).
Deze drank wordt bij ons als vruchten-brandewijn op de markt gebracht.
Dit dranktype wordt vervaardigd door distillatie van de bessen of fruit (echter geen druiven) in een alambiek-ketel.
Indien men een drank aanmaakt met druiven als grondstof wordt dit "Brandy" ( bv. Cognac) genoemd.
Op de keper beschouwd is calvados in principe ook een "alcohol blancs"...!
De drank moet veel van het aroma ,smaak en het karakter van de oorsponkelijke vruchten behouden.
De gebruikte productnaam duidt meestal op het type van de gebruikte vrucht bv:

• Kirsch = kersen
• Framboise = frambozen
• Poiré = peren
• Mirabelle = pruimen

Een brander is een schip dat gevuld wordt met teer en explosieven, dan met opzet aangestoken wordt, en dan in de richting van een vijandige vloot gestuurd wordt om vijandelijke schepen te vernietigen, of om de vijand paniek aan te jagen waardoor ze hun formatie opgeven.
Branders waren meestal oude of goedkoop gebouwde schepen.

Zeilschepen waren erg kwetsbaar voor vuur.
Balken werden bijeengehouden met teer, touwen waren ingesmeerd met vet, en de ruimen lagen vol buskruit.
Er was dus weinig aan boord dat niet zou branden, waardoor branders een enorme bedreiging waren voor zeilschepen.

Wanneer de wind in de juiste richting zat kon een brander losgelaten worden zodat het in de richting van zijn doel zou drijven.
Tijdens de meeste gevechten moest echter een brander bestuurd worden door enkele achtergebleven bemanningsleden.
De bemanning moest op het laatste moment het schip verlaten na de lonten van de kruitvaten te hebben aangestoken.
Branders waren het gevaarlijkst voor schepen die vastlagen.
In open zee kon een goed uitgerust schip de brander ontwijken en uitschakelen met de kanonnen.
Ook werden vaak sloepen gebruikt om branders weer weg te slepen.

Noemenswaardige aanvallen met branders zijn:

• Francis Drakes aanval op de Spaanse Armada toen die bij Grevelingen voor anker lag in 1588. De branders beschadigden de schepen niet, maar braken wel de formatie van de Spaanse vloot.
• Maarten Tromps aanval op de Spaanse vloot die voor anker lag voor de Kentse kust tijdens de Slag bij Duins in 1639. De Spaanse vloot werd bijna volledig vernietigd, ook doordat vele schepen in paniek op de kust liepen.
• Michiel de Ruyters aanval op de Engelse vloot tijdens de Slag bij Solebay in 1672: de Royal James werd door een brander vernietigd.
• Vele Griekse aanvallen op Turkse schepen tijdens de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog, van 1821 tot 1832.

Het gebruik van branders stopte toen houten oorlogsschepen vervangen werden door metalen.
Het concept werd tijdens de Tweede Wereldoorlog wel nog eens gebruikt toen de oude torpedobootjager Campbeltown volgestopt werd met explosieven en in een droogdok bij Saint-Nazaire in Frankrijk geramd werd.

Het brandend vuurtje (Dondice banyulensis, soms geplaatst in het geslacht Godiva) is een zeenaaktslak uit de familie van de Glaucidae.
De soort komt met name voor in de Middellandse Zee, maar wordt ook aangetroffen in het aangrenzende deel van de Atlantische Oceaan.

De soort is te herkennen aan de lichtoranje papillen, die het uiterlijk geven van een vuurtje.
De slak heeft lange mondtentakels.
Op de rug lopen witte lengtestrepen.

De slak leeft op zo'n 10 tot 30 meter diepte op rotsbodems en wordt tot 7 centimeter lang.
De soort eet hydroïdpoliepen en mosdiertjes.

Brandende liefde (Silene chalcedonica synoniem Lychnis chalcedonica) is een meerjarige plant met intens rode bloemen, vandaar de Nederlandse naam.
Brandende liefde komt van nature voor in Rusland.

Het is een goede snijbloem en een populaire borderplant.
De plant is eenvoudig uit zaad op te kweken.
Brandende liefde behoort tot het geslacht Silene en is verwant aan onder meer Silene coronaria (prikneus).

De onvertakte plant wordt ongeveer 35cm hoog, de bloemen 70-100 cm hoog en bloeit van juni tot augustus.
De 1-3 cm grote bloemen zitten in een enkelvoudig scherm.
Een scherm bestaat uit 10-50 bloemen.
De bloem heeft vijf diep ingesneden kroonbladen, waardoor de bloem op het Maltezer kruis lijkt.
Hieraan heeft de plant een van zijn engelse namen, Maltese Cross, te danken.
Het lancetvormige, middengroene blad is 2-12 cm lang en 1-5 cm breed.
De vrucht is een doosvrucht.

De plant is bladverliezend en goed winterhard.
Men plaatst de Brandende liefde best in de zon of halfschaduw, houdt van een vochtige bodem.

Gedurende een korte tijd aan het einde van de zeventiende en het begin van de achttiende eeuw legde Brandenburg-Pruisen zich toe op het stichten van koloniën (handelsposten), vooral op de Goudkust door de Brandenburgse Afrikaanse Compagnie (Brandenburgisch-Afrikanische Compagnie).

In het jaar 1682 startte op last van keurvorst Frederik Willem een expeditie, om de eerste Brandenburgse kolonie in Afrika te stichten.
Een jaar later zou aan Goudkust (in het huidige Ghana) de Brandenburgse rode adelaar gehesen worden.
Met de plaatselijke bevolking werd een verdrag gesloten en kort daarop werd met de bouw begonnen van het fort Groß Friedrichsburg.

In de nieuw gestichte kolonie werd vooral gehandeld in slaven, gom, ivoor, goud en zout.

Voor de handel in slaven pachtte keurvorst Frederik Willem ook het Caribische eiland
Sint Thomas van Denemarken.

Brandenburg-Pruisen bezat de volgende koloniën:

• 1683 - 1718 Groot-Frederiksburg (Ghana)
• 1685 - 1721 Arguin (Mauritanië)
• 1685 - 1720 Sint Thomas (Maagdeneilanden),
• 1700 - 1700 Whydah (Togo) (Klein steunpunt voor de Brandenburgse zeevloot, waar ook Britten en Nederlanders steunpunten hadden)

Gepacht van Deens-West-Indië:

• 1689 - 1693 Krabbeneiland (Caraïben), verkregen tijdens een rooftocht in Deens-West-Indië)
• 1696 - 1696 Tertholen (Caraïben)

De kleinzoon van keurvorst Frederik Willem, koning Frederik Willem I van Pruisen hechtte geen belang aan de koloniën en verkocht Groot-Frederiksburg in 1717 aan de Nederlanders.
Andere koloniën werden ook verkocht of veroverd door andere Europese koloniale machten.

De Brandenburger Tor is een stadspoort op de Luisenplatz in Potsdam.
De poort werd in 1770 door Carl von Gontard en Georg Christian Unger in opdracht van koning Frederik II gebouwd.
Hierdoor is deze poort achttien jaar ouder dan de beroemde Brandenburger Tor in Berlijn.
De poort staat aan de westzijde van de Brandenburger Straße die in een rechte lijn tot aan de St. Peter en Paul-kerk loopt.
Om de naburige stad Brandenburg an der Havel te kunnen bereiken moest men in die tijd de Brandenburger Tor passeren, vandaar de naam.

In 1733 stond op dezelfde plaats een andere, eenvoudigere poort die op een stadspoort leek.
Samen met de stadsmuur en andere poorten moest deze poort de desertie onder militairen en de smokkel van goederen tegengaan.
Tegen het einde van de Zevenjarige Oorlog liet Frederik de Grote ter ere van de overwinning de oude poort afbreken en een nieuwe bouwen met het uiterlijk van een triomfboog.
Als voorbeeld diende de Boog van Constantijn in Rome.
De Romeinse invloed is onder andere te herkennen aan de dubbele Korinthische zuilen en de stevige constructie.

Karakteristiek voor de Brandenburger Tor zijn de twee volledig verschillende zijden.
De stadszijde werd door Carl von Gontard ontworpen en zijn leerling, Georg Christian Unger, ontwierp de andere zijde.
Gontard voerde de stadszijde uit in stucwerk met Korinthische penanten en trofeeën.
Unger volgde bij de andere zijde het ontwerp van de Boog van Constantijn met de dubbele Korinthische zuilen.
De beide zijdoorgangen voor voetgangers werden pas in 1843 onder koning Frederik Willem IV toegevoegd om het toegenomen verkeer te ontlasten.

De Brandenburger Tor (Russisch: Бранденбургские ворота, Brandenburgskie vorota; Nederlands: Brandenburgse Poort) in Kaliningrad, het voormalige Koningsbergen, is een van de voormalige zes stadspoorten die in de 19de eeuw gebouwd werden.
De poort is in neogotische stijl gebouwd.

De Brandenburger Tor werd gebouwd in het zuid-westelijke deel van Kaliningrad in 1657, aan de versterking van de stadsmuren op de kruising met de weg die leidt tot de kasteel van Brandenburg (nu het dorp Ushakovo).
Wegens gebrek aan financiële middelen werd er slechts een houten poort opgericht.

Enkele honderden jaren later werd de poort afgebroken en vervangen door een bakstenen structuur in opdracht van koning Frederik II van Pruisen.
Tijdens de restauratie in 1843 werd de poort significant veranderd en gedecoreerd met scherpe decoratieve frontons, kruisvormige zandsteen kleur, gestileerde bladeren op de toppen, wapenschilden en medaillons.
Beelden van veldmaarschalk Hermann von Boyen (1771-1848), een oorlogsminister en hervormer van het Pruisische leger, en van luitenant-generaal Ernst von Aster (1778-1855), chef van de genie, en een van de initiatiefnemers van de tweede versterking van de muren, werden ook toegevoegd.

De Brandenburger Tor is de enige poort van de nog bestaande poorten van Kaliningrad dat haar oorspronkelijke transportfunctie nog uitvoert.
De structuur is gerestaureerd en wordt beschermd door de staat als een architectonisch monument.

Hoewel gebouwd in het midden van de negentiende eeuw, waren de poorten van Kaliningrad in neogotische stijl.

Op de Brandenburger Tor worden de gotische motieven bijzonder levendig uitgedrukt.
De frontons in de vorm van pijlen geven deze poort, die in feite vrij laag is, een gevoel van hoogte.
De poort is rijkelijk versierd met decoratieve elementen, zoals de hoge reliëfsteen en gestileerde bloemen.

De Brandenburger Tor (Brandenburgse Poort) is de belangrijkste poort van Berlijn, gebouwd in 1788 naar het model van de Propyleeën*.
De poort staat aan de Pariser Platz en vormt de afsluiting van de boulevard Unter den Linden.

*Met propyleeën (Grieks: Προπύλαια, propylaia, van pro = voor en pylè = poort) wordt bedoeld de monumentale ingang van een heiligdom of ander belangrijk gebouw of gebouwencomplex. Het is een term uit de klassieke oudheid. De Grieken gebruikten de term propylon in het enkelvoud voor een poort aan de ingang van een heiligdom of paleis terwijl het meervoud, propylaeen, gebruikt werd voor een monumentale ingang met verschillende deuren als die van de Akropolis, Eleusis en Epidauros.

De Brandenburger Tor is de enige bewaard gebleven stadspoort van Berlijn.
Vroeger was de plek waar de poort staat de stadsgrens van het centrum.
Wie door de poort wilde, moest tol betalen.
De eerste poort stamt uit 1734.

In 1788 werd door architect Carl Gotthard Langhans op dezelfde plek een nieuwe poort gebouwd in opdracht van de Pruisische koning Frederik Willem II, ter herinnering aan de bezetting van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden in 1787 door een Pruisisch leger van 20.000 man.

De poort is 26 meter hoog, 65,5 meter breed en 11 meter diep.
Het beeld op het gebouw, een Quadriga (tweewielige wagen met vier paarden), werd in 1806 meegenomen door Napoleon naar Parijs als oorlogsbuit.
Het is acht jaar later door een Duitse maarschalk teruggebracht naar Duitsland.
Het beeld dat er nu op staat, een Griekse strijdwagen met daarin de godin Victoria, is een replica.
Het oorspronkelijke beeld is verloren gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De replica is gemaakt met een tijdens de Tweede Wereldoorlog gemaakte gipsafdruk, die in het depot stond van de Berlijnse Firma Noack.

In de jaren 60 van de 20e eeuw werd de Berlijnse Muur aan de westzijde langs deze poort gebouwd.
De Brandenburger Tor stond in de Russische sector en was vanaf een verhoging te bezichtigen vanuit het westen.
Het was dertig jaar lang niet mogelijk om onder de poort door te lopen, ook niet vanuit oostelijke richting in verband met de toenmalige grensbeveiliging.

Na de val van de Berlijnse Muur werd de Brandenburger Tor gerenoveerd.
Na lange en soms felle discussies is besloten ook de adelaar en het ijzeren kruis weer terug te zetten, hoewel voor velen een pijnlijke herinnering aan het Pruisische militarisme.
Heden ten dage is de poort het symbool van de Duitse eenheid.
De loop van de Muur is met stenen in het wegdek aangegeven.
Als bescherming van de poort tegen milieuvervuiling én wegens beveiliging van de ambassades werd bovendien geen doorgaand (auto)verkeer onder de poort toegelaten.

Rondom de poort werden nieuwe gebouwen, gemodelleerd naar hun verdwenen voorgangers gebouwd.
Met het gereed komen van de nieuwe ambassade van de Verenigde Staten op de oude, historische locatie, werd de reconstructie van de omgeving van de poort voltooid.

Om een verbranding te kunnen laten plaatsvinden, zijn de volgende factoren van essentieel belang:

• een brandbare stof (brandstof);
• zuurstof;
• (ontstekings)temperatuur (warmte).

Blussen van branden gaat door het wegnemen van een of meer van deze factoren:

• Als er geen brandstof meer is, zal de brand doven. De brandstof kan op natuurlijke manier verdwijnen, doordat het vuur alles verbrand heeft, of kunstmatig, door het mechanisch of chemisch verwijderen van de brandstof van het vuur. Brandgangen in bossen zijn gebaseerd op het effect van scheiding van brandbare stof. Ook is scheiding de basis van de meeste tactieken om grote branden te blussen.
• Zuurstof kan verwijderd worden door de brand te smoren met een waterachtige filmlaag, of met een inert gas. Bijvoorbeeld van een AFFF-blusser, koolzuurblusser of halon-installatie. Ook de koolzuurblusser werkt door het verdringen van de zuurstof en niet door afkoeling. Daarvoor is de warmtecapaciteit van het koolstofdioxidegas te laag om effect te sorteren. Een kaarsendover werkt ook doordat de vlam alle zuurstof verbrandt.
• Als laatste kan de temperatuur verlaagd worden. Bijvoorbeeld met water. Water heeft een groot koelend effect doordat het bij het verdampen veel energie opneemt. Hiernaast verdringt de gevormde stoom de zuurstof.

Brandvijfhoek

Naast de drie factoren die essentieel zijn voor het verbrandingsproces, zijn er twee factoren die het proces sterk kunnen beïnvloeden zowel positief als negatief:

• mengverhouding
• katalysator

De mengverhouding speelt een belangrijke rol in het verbrandingsproces. Als de verhouding brandstof – zuurstof optimaal is, geeft de verbranding de meeste energie en de minste vervuiling.

Een katalysator is een factor (een stof) die het verbrandingsproces (de reactie) beïnvloed. Een positieve katalysator versnelt het verbrandingsproces, terwijl een negatieve katalysator bij kan dragen aan een blussing.

De eigenlijke definitie van katalysator is: een stof die een scheikundige reactie beïnvloedt zonder zelf veranderingen te ondergaan.