De brekingsindex van een medium is de verhouding tussen de fasesnelheid van het licht in vacuüm c en de fasesnelheid v van het licht in dat medium.
Verschillen in brekingsindex spelen een rol bij onder andere het verschijnsel breking.
Een lichtstraal die het grensvlak van twee media passeert, wordt, als de lichtsnelheden in de beide media verschillen, gebroken.
De index wordt gebruikt om de hoek van breking te berekenen.
• Omdat het een verhouding is tussen twee gelijksoortige grootheden is de brekingsindex dimensieloos en heeft dus geen eenheid.
• Omdat de lichtsnelheid in alle stoffen lager is dan de lichtsnelheid in het vacuüm, is de brekingsindex in principe altijd groter dan 1.

Er bestaan echter ook zogenaamde metamaterialen met een negatieve brekingsindex.

Wanneer een lichtbundel vanuit vacuüm een doorzichtig medium binnentreedt, is er volgens de Wet van Snellius een constante verhouding tussen de sinus van de hoek van inval θ₁ en de sinus van de brekingshoek θ₂.
Deze constante verhouding is gelijk aan de brekingsindex n van die stof.

Voor de brekingsindex geldt de betrekking:

waarin er de relatieve elektrische permittiviteit is, en µr de relatieve magnetische permeabiliteit is.

Voor de meeste materialen geldt dat µ_r bijna gelijk is aan 1, zodat n ongeveer gelijk is aan .

Het meten van de brekingsindex vergt weinig tijd en ervaring.
Ook de apparatuur ervoor, refractometer genoemd, is niet echt duur.
In de organische chemie wordt de brekingsindex toegepast als goedkope en snelle methode om de identiteit van een verbinding vast te stellen.
In de suikerindustrie wordt de brekingsindex als concentratiemeting toegepast.
Deze laatste toepassing is zelfs zo belangrijk (geweest) dat de meeste refractometers met een speciale schaal voor de Brix-waarde zijn uitgerust waarmee de suikerconcentratie direct afgelezen kan worden.

Ook als licht uittreedt naar een optisch minder dichte stof (bijvoorbeeld van glas naar water, of van water naar lucht) geldt voor de verhouding van de sinussen van invalshoek en uittreedhoek:

Omdat de uittreedhoek θ₂ niet groter kan zijn dan 90°, is er een grens g aan de invalshoek θ₁.
Deze grenshoek wordt bepaald door:

waarin n1 en n2 de respectievelijke brekingsindices zijn.

Als de invalshoek groter is dan de grenshoek wordt de lichtstraal niet meer gebroken, maar totaal gereflecteerd.
Van deze totale interne reflectie wordt gebruik gemaakt in onder andere de prisma's van prismakijkers.
De schittering van geslepen edelstenen (met name diamant, met een brekingsindex van 2,4) wordt voor een belangrijk deel door totale reflectie veroorzaakt, net zoals de geleiding van licht door glasvezels en luchtspiegelingen.

De Fresnelvergelijkingen beschrijven hoe ook zonder totale reflectie afhankelijk van de beide brekingsindices een deel van de invallende intensiteit wordt gereflecteerd.
Hierbij blijken de twee lineaire polarisaties waarin een lichtgolf kan worden ontbonden, zich zeer verschillend te gedragen.

De brekingsindex van een materiaal is verschillend voor licht van verschillende golflengtes, dus met verschillende kleuren.
Dit verschijnsel wordt dispersie of kleurschifting genoemd.
Als gevolg van kleurschifting valt wit licht na breking uiteen in een spectrum van de samenstellende kleuren.
Als het licht door een vlakke plaat valt, bijvoorbeeld een glazen ruit, treedt het tweemaal gebroken licht weliswaar weer uit onder dezelfde hoek als waarmee het inviel, maar is toch iedere lichtstraal uiteengevallen.
De kleurschifting is daardoor maar gering en voornamelijk te zien aan de randen van voorwerpen.
Als het licht door een voorwerp straalt dat niet twee parallelle zijden heeft, zoals door een prisma, treden de verschillende kleuren door het verschil in brekingsindex onder verschillende hoeken uit en wordt het kleurenspectrum duidelijk zichtbaar.
Het verschil in brekingsindex is de oorzaak van chromatische aberratie, een bekende fout van lenzen, en ook de oorzaak van de regenboog, door de inwendige weerkaatsing en breking van het zonlicht in regendruppels.

Onderstaande waarden zijn voorbeelden van de brekingsindex voor een golflengte van 589,3 nanometer (licht van natriumlampen - de meest gebruikte meetgolflengte):

• vacuüm: 1 (per definitie)
• lucht: 1,00029
• water: 1,333
• glas: 1,5 tot 1,9
• diamant: 2,419

De brekingsindex n van een zuiver gas is afhankelijk van de dichtheid ? van het gas en wordt bij benadering gegeven door:

waarin k de constante van Gladstone-Dale is, genoemd naar de Engelse scheikundigen John Hall Gladstone (1827-1902) en T.P. Dale, die deze afhankelijkheid in 1858 formuleerden.

Voor helium en argon zijn deze constanten:

k_He = 2.10^-4 m³/kg
k_Ar = 1,6.10^-4 m³/kg

Voor een gasmengsel is de constante van Gladstone-Dale een gewogen som van de constanten van de samenstellende delen.

In 2001 beschreven wetenschappers van de Universiteit van Californië te San Diego een ongebruikelijk samengesteld materiaal met een negatieve brekingsindex, metamateriaal.
Bij dit soort materiaal bevinden de gebroken straal en de invallende straal zich aan dezelfde kant van de loodlijn op het oppervlak.

Dit materiaal bestond uit een mengsel van vezelglas en koperen ringetjes en draden die microgolven op een nieuwe manier geleiden.

In 2007 was een team onder leiding van Henri Lezec van het California Institute of Technology in Pasadena in staat om negatieve breking op te wekken bij zichtbaar licht.
Hiervoor bouwden ze een prisma dat bestond uit gelaagd metaal met daarin vele gaatjes op nanoschaal.

Een relatief moderne vorm van breien is Yarn Bombing.
Yarn Bombers haken, breien of naaien stukjes in elkaar en verspreiden dat door de stad.
Het idee achter deze vorm van street art is om publieke objecten te versieren en mooier te maken met de kleurrijke breiwerken.
Deze brei-objecten kunnen bomen, lantaarnpalen, bankjes of vuilnisbakken zijn.
Deze nieuwe invulling van breien komt vermoedelijk uit Texas.
Inmiddels heeft Yarn Bombing zich verder over de wereld verspreid en is inmiddels gesignaleerd in Londen, Berlijn en Melbourne.

Yarn Bombing staat in het Nederlands ook bekend als wildbreien.
Het Nederlands Instituut voor Lexicologie noemt wildbreien het mooiste nieuwe woord van 2011

Omdat kunstenaars vaak een spoor van breiwerken door de stad achterlaten wordt het ook wel graffiti knitting (graffitibreien) genoemd.
Soms laat de maker een etiket achter op het breiwerk.
Het voordeel van deze moderne vorm van graffiti is dat het eenvoudig te verwijderen is en daardoor tijdelijker van aard is.
Van vandalisme is dus helemaal geen sprake al wordt daar door lokale autoriteiten wel eens anders over gedacht.

Soms zit er een politiek of ideologisch motief achter.
In dat geval kan het gaan om feminisme.
Zo zou Yarn Bombing de leefomgeving vrouwelijker maken.
Om deze reden werd de Charging bull compleet ingepakt in roze breiwerk.
In Wenen werden in 2011 de nodige voorwerpen gebombed ter voorbereiding op de Internationale Vrouwendag.

Voor sommige toepassingen in de industrie wordt de gewenste 'luchtigheid' van het weefsel met breien bereikt.
Voorbeelden zijn gaasband van dun metaaldraad, dat gebruikt wordt om twee geleidende delen elektrisch met elkaar te verbinden.
Ook voor isolatie worden gebreide producten gebruikt, zoals band van glasvezel dat een extreem hoge thermische weerstand heeft.

Breinaalden werden in het verleden wel gebruikt om abortus mee te plegen.
De breinaald werd dan door de vagina en de baarmoederhals in de baarmoeder gestoken.
Dit leidde vaak tot bloedingen en complicaties door infecties.

Breinaalden worden ook gebruikt om te controleren of cake gaar is.
Als de breinaald in de cake wordt gestoken als hij nog in de oven staat, en de naald komt er droog weer uit, is de cake gaar.
Omdat in sommige huishoudens geen breinaalden aanwezig zijn, wordt voor dit doel steeds vaker een satéstokje gebruikt.

Bij kwaliteits-T-shirts wordt ook de romp naadloos gebreid.
Alle andere hebben naden onder de oksels.

• Zelfs de beste breister laat wel eens een steekje vallen. - Ook al kan iemand iets heel goed, hij (of zij) zal ooit wel eens een fout maken, dat is vergeeflijk.

• Er een punt aan breien - Tot een oplossing komen.

• Een zondagssteek houdt geen week. Deze uitdrukking heeft te maken met het niet mogen (of willen) werken op zondag in verband met de zondagsrust. Door zich voor te stellen dat het breiwerk van lage kwaliteit zou zijn (want binnen een week uiteen zou vallen), begon men er liever helemaal niet aan.

• Westerkwartiers: 's naachts viss'n, overdaag nett'n brei'n. - Je bezigheden op het juiste moment doen.

• Hij breit de kous in het gelijk. - Tot overeenstemming komen.

Breien met verschillende gekleurde draden is een mogelijkheid om een aantrekkelijk breiwerk te maken, bijvoorbeeld een Noorse trui.
Bij gebruik van twee kleuren wordt om beurten de juiste kleur gebruikt om een of meer steken te breien.
De draad van de niet gebruikte kleur wordt dan langs de achterkant van het breiwerk geleid, waar (lange) lussen ontstaan.
De kunst is de lengte van deze lussen te beperken zodat het gebreide één geheel wordt en vingers en knopen er niet in blijven haken.
In wanten worden vaak twee kleuren toegepast om een dikkere - en dus ook warmere - want te krijgen.

Onzichtbaar breien met verschillende kleuren is ook mogelijk.

Mazen is een soort breien, maar dan met naald en draad.
Met één draad worden de gebreide steken nagebootst.
Dit kan gebeuren om twee redenen:

• Om een soort borduurpatroon op het breiwerk aan te brengen in een andere kleur, in het bijzonder als er slechts kleine stukjes in deze kleur zijn of om een neutraal kledingstuk te versieren.
• Om beschadigd breiwerk onzichtbaar te repareren.

Een conventionele techniek om beschadigd breiwerk te repareren is het stoppen.
Dit is een soort weeftechniek met naald en draad.
Het gat in het breiwerk wordt met horizontale draden overspannen, waarna hier verticaal doorheen geregen wordt, zodat een weefwerk ontstaat.

Sokken stoppen was voorheen een gehate bezigheid, die door het betaalbaarder worden van sokken in onbruik is geraakt.

Een speciale manier van breien is met een verstelbaar breiraam.
Deze bestaat uit twee balkjes van een harde houtsoort zoals beuken of eiken.
In ieder balkje zitten ongeveer 60 kleine spijkertjes even ver van elkaar.
De lengte van de balkjes is uiteraard naar eigen behoefte aan te passen.
Beide balkjes kunnen ten opzichte van elkaar ingesteld worden, zodat de opening ertussen kan variëren.
Ook in de lengterichting kunnen de balkjes ingesteld worden.
Op deze manier kunnen er tientallen verschillende steken worden toegepast.

Het overhalen van de steken gebeurt door een overhalingspen.
Een breiraam is geschikt voor zowel rechts- als linkshandigen.
Het werk dat er vanaf komt, kenmerkt zich door de regelmatigheid van de steken.
Wel is het wat losser dan een breiwerk dat gemaakt is op breinaalden.

Voor iemand die goed kan breien, is breien een waar genoegen.
Men kan rustig erbij zitten en hoeft de gedachten er nauwelijks bij te houden, omdat het breien vrijwel automatisch kan gaan.

Dit geldt natuurlijk niet als er in een ingewikkeld patroon gebreid wordt, of als er met verschillende kleuren gebreid wordt.

Tijdens het breien naar de televisie kijken of kletsen met de gezinsleden is heel goed mogelijk.
Het zachte, regelmatige getik van de breinaalden tegen elkaar kan een rustgevende werking hebben.

De breikunst wordt al duizenden jaren beoefend.
Hoe het ooit is uitgevonden, is echter een mysterie.
Zelfs het land en het globale moment van de oorsprong zijn onbekend.
Sommigen geloven dat de breikunst is uitgevonden in Perzië, anderen menen dat in Israël, Jordanië, Syrië of Noord-Afrika de oorsprong van het breiwerk ligt.

Er zijn gebreide sokken aangetroffen in Egyptische graven met een datering tussen de 3de en 6de eeuw na Christus, maar deze Koptische sandaalsokken bleken niet vervaardigd uit één lange, enkele, doorlopende draad, maar uit verschillende kortere draden.
In de Middeleeuwen was breien in Europa een belangrijke industrie: vrouwen sponnen de wol terwijl de mannen weefden en breiden.
In 1527 werd in Parijs het eerste breiersgilde opgericht: La guilde de Saint Fiacre (Sint Fiacrius-Gilde), en andere Europese steden hadden al snel daarna elk hun eigen breiersgilde.
Vrouwen werden niet toegelaten tot het ambacht, met uitzondering van weduwen die na de dood van hun man zijn werk verderzetten.
Een gildeleerling moest een leertijd van zes jaar doorlopen, waarna hij als meesterstukken een wollen buis, een vilten baret, een paar kousen en een bont karpet moest maken.
Oorspronkelijk was breien beperkt tot sokken en kousen.
Voordat breien hiervoor gebruikt werd, werden deze voet- en beenbedekkingen gemaakt uit geweven stoffen.
Later werden meer en meer andere kledingstukken gebreid.

In 1589 werd de eerste breimachine uitgevonden door de Engelsman William Lee.
Deze werd niet geaccepteerd, waardoor Lee in armoede stierf.
De principes van de breimachine werden wel bestudeerd en inspireerden anderen.
In 1864 vond William Cotton uit Leicestershire de full-fashioned machine uit.
Vanaf de 19e eeuw werden de breimachines mechanisch aangedreven.
Tegelijkertijd verschenen ook rondbreimachines op het toneel, waarmee kousen gebreid konden worden.
In deze periode konden de machines echter nog niet meerderen of minderen.
Daardoor sloten deze producten niet erg fraai om het been.
De uitvinding van nylon rond 1940 betekende een ware revolutie, omdat dit materiaal in de vorm van een been kon worden gebracht door het te verhitten.

In de twintigste eeuw konden de breimachines steeds sneller breien, en werden de mogelijkheden voor patroonbreien steeds groter.
Tegenwoordig bestaan er computergestuurde breimachines die zeer veelzijdig zijn.
Gebreide kledingstukken zijn nu gemeengoed, zonder dat een breister er vele uren aan bezig hoeft te zijn.

Een gebreide lap kan niet, zoals bij een geweven stof wel kan, op maat gemaakt worden door deze te knippen, omdat het breiwerk daardoor helemaal uit elkaar zou gaan vallen.
De lap moet dus direct in de goede vorm gebreid worden.
Het breiwerk breder maken doet men door breisteken bij te maken, meerderen genoemd (door bijvoorbeeld één steek recht en één steek averecht in dezelfde lus te breien).
De lap kan smaller gemaakt worden door te minderen (door twee of meer steken samen te breien, of door één steek over een andere heen te halen).

Om een trui te breien worden meestal door meerderen en minderen vier delen gemaakt: twee mouwen, een voorpand en een achterpand.
Omdat het moeilijk is om te voorspellen wat er precies gebeurt bij het meerderen en minderen, wordt vaak gebruikgemaakt van breipatronen, die in breiwinkels verkrijgbaar zijn.
De vier gebreide delen worden als alles gereed is, met dezelfde wol aan elkaar genaaid.
Dit moet losjes gebeuren, omdat anders de naden gaan trekken.

Door eerst een proeflapje te maken van circa 10 x 10 cm en aan de hand daarvan het aantal steken te berekenen ten opzichte van het voorgeschreven breipatroon, kan men de gewenste afmetingen nauwkeuriger realiseren.
Mensen hebben namelijk een verschillende hand van breien.
Het is dus ook niet aan te raden om verschillende mensen om beurten aan hetzelfde breiwerk te laten werken, aangezien dit verschil vaak duidelijk te zien is en het breiwerk er daardoor niet mooier op wordt.

Door kunstig te meerderen en te minderen kan zonder naad een sok gebreid worden, of wanten, of een muts.

De tricotsteek, die veel in truien wordt toegepast en ook in met machines gebreide kleding, bestaat uit rechte steken aan de voorkant van de kleding, en averechte steken aan de achterzijde van de kleding.
Aan de voorzijde heeft de stof dan een patroon dat bestaat uit V-tjes, aan de achterzijde zijn ribbels te zien.
T-shirts en dergelijke zijn ook in deze steek (machinaal) gebreid, T-shirtstof heet dan ook tricot.

De boordsteek, die rekbaarder is dan de tricotsteek, bestaat uit afwisselend 2 rechte steken en 2 averechte steken.
Als de achterkant gebreid wordt, dan zijn dat juist eerst 2 averechte, dan 2 rechte steken (mits het aantal steken deelbaar is door 4).
Bij dikkere wol wordt wel een boordsteek van 1 recht, 1 averecht gebruikt.

Een kabelpatroon kan gebreid worden door een aantal steken (bijvoorbeeld 4) van de linkernaald af te halen op een hulpnaald.
Vervolgens worden de 4 volgende steken gebreid.
Daarna worden de 4 steken van de hulpnaald gebreid, die dus over de andere heen geleid worden.
Vervolgens worden er enkele naalden (bijvoorbeeld drie) gewoon doorgebreid (aan de ene kant recht, aan de andere kant averecht).
In de daaropvolgende naald worden weer 4 steken afgehaald op dezelfde manier.
Hierdoor lijkt het alsof er een kabel op de trui verschijnt.
Dit kan er leuk uitzien, maar heeft ook als voordeel dat er een dikker en dus sterker en warmer weefsel ontstaat.

Bij de gerstekorrelsteek wordt, net als bij de boordsteek, afwisselend recht en averecht gebreid.
De rechte en averechte steken worden echter niet boven elkaar gebreid, maar versprongen.
De "dubbele gerstekorrel" verspringt om de twee naalden.

Veel breisters gebruiken een kantsteek.
Dit is geen eigenlijke steek, eerder wordt bij het keren van de naald de eerste breilus afgehaald in plaats van gebreid.
De rand van het breiwerk ziet er hierdoor vaak wat netter uit.

Voor dikke truien en shawls wordt wel de patentsteek gebruikt.
Hierbij wordt ook afwisselend één recht en één averecht gebreid, maar nu wordt de rechte één steek dieper ingestoken.
Zo ontstaat een dikke en elastische structuur.

Naast de hierboven genoemde bestaan er nog honderden andere steken, bijvoorbeeld met af en toe een gedraaide gebreide steek of met gaatjes (waarbij een dubbele lus over de rechternaald wordt gehaald en de volgende twee steken worden samengebreid).

Breien is een werkwijze om van één lange draad een elastisch weefsel te maken met behulp van twee of meer naalden zonder ogen.
Breien wordt in het Europa van na de 19e eeuw vooral gebezigd door vrouwen.
Daarvoor werd er evenwel vooral door Europese mannen gebreid, zoals schaapherders tijdens het hoeden van hun kudden.
Tot in de 20e eeuw was de breiende herder of visser nog een normaal verschijnsel.
Voor het breien worden vooral wol en acryl of katoen gebruikt, maar in principe kan elk materiaal, dat tot garen gevormd kan worden, voor het breien worden gebruikt.
Zo was in de zestiende eeuw het gebruik van zijde en gouddraad voor gebreide religieuze gewaden in zwang.

Tot in de jaren 70 van de 20e eeuw werd breien, evenals haken en borduren, aan meisjes geleerd op de lagere school.
Op sommige scholen werd ook breiles aan jongens gegeven.
De decennia daarna is het aantal scholen dat nog breiles inroosterde, rap afgenomen.
Tegenwoordig (2010) komt de wekelijkse breiles op vrijwel geen enkele basisschool meer voor.
Een uitzondering vormen Vrije scholen waar het handwerken nog wel wordt aangeleerd.

Het professioneel breien gebeurt inmiddels vrijwel alleen nog met de breimachine.
Het machinebreien verbeterde de mogelijkheden van het gebruik van dunnere materialen als acrylgaren, katoen, wol-acryl en katoen-acryl.
In de industrie wordt bijvoorbeeld van metaaldraad machinaal gaasband gebreid. Handmatig breien wordt vooral nog door de hobbybreiers gedaan.
Hoewel in West-Europa vooral beoefend onder oudere dames, zijn er ook nog steeds jonge vrouwen die zich met het hobbybreien bezighouden.

Voor het breien is relatief veel tijd nodig.
Het is lastig om te leren, en als de kunst eenmaal wordt beheerst, vergt het veel tijd (15-40 uur voor een gemiddelde trui).

Breien gebeurt in de meeste gevallen met twee breinaalden, met aan het eind een knop die voorkomt dat de lussen er af kunnen glijden.
Soms worden een of meer hulpnaalden gebruikt, bijvoorbeeld voor het breien van kabels.
Het breien van ronde delen, zoals een sok of een naadloze mouw gebeurt met behulp van vier breinaalden zonder knop.
Dit wordt rondbreien genoemd.
Ook het lijf van een trui kan op deze manier worden gebreid, hiervoor wordt dan liever één flexibele naald gebruikt, de rondbreinaald.
Zo is een patroon makkelijker te maken, is er minder verschil tussen de steken dan wanneer er recht en averecht gebreid wordt, zijn er geen naden in de zijkant en kunnen zelfs de mouwen direct ingevoegd worden terwijl het lijf wordt afgemaakt.
Verder kunnen op deze manier tafelkleden e.d. worden gebreid, zij het met hele dunne wol en de dunste pennen.
De keuze tussen rondbreinaald of 4(5) pennen is afhankelijk van de diameter (en dus het aantal steken) van het object dat wordt gemaakt.

Er bestaan breinaalden in verschillende diktes.
De dikte van een breinaald wordt aangegeven als de diameter in millimeters.
De dunnere breinaalden worden gemaakt in stappen van 0,5 mm, zo is 3,5 een heel gebruikelijke breinaald.
Voor dunne wol worden de dunste breinaalden gebruikt, voor dikkere wol de dikkere naalden.
Als een breister erg strak breit (dus de draad erg strak om de breinaalden trekt), kan zij beter een wat dikkere breinaald gebruiken.
Gebruikelijke maten voor breinaalden lopen van 2 tot misschien wel 13 mm voor de allerdikste wol.
Het gebruik van dikke of juist dunne wol is een modeverschijnsel.
Beide soorten wol kunnen tot een warme trui leiden.

Breien gebeurt, behalve bij rondbreien, in een heen-en-weer gaande beweging.
Het eerste wat de breister doet is het opzetten van de breisteken.
Door een soort draai te maken met een draad wol, komt er een lus terecht op de breinaald.
Het opzetten is moeilijker te leren dan het breien zelf.
Sommige breisters zetten met de hand de steken op, anderen doen dat na de eerste steek, die gelijk is aan een haaksteek, al breiend.
Het aantal steken dat wordt opgezet wordt onthouden, want bij elke breigang moet hetzelfde aantal steken worden gebreid, tenzij er wordt gemeerderd of geminderd.
Als het aantal steken onverwacht verminderd is, is er een steek gevallen.
Als dit niet snel hersteld wordt, komt er een ontsierende ladder in het breiwerk.

Na het opzetten van de steken wordt de eerste pen, of de eerste naald, gebreid.
Hierna wordt beschreven hoe een rechtshandige breister kan breien.
De breister steekt met de lege naald in haar rechterhand in de eerste steek op de linkernaald, slaat de draad om de rechternaald, haalt deze draad door de lus van de steek die nu over beide naalden ligt, en trekt vervolgens de steek van de naald in de linkerhand af.
Daarbij draagt zij er zorg voor dat er geen andere steken van de linkernaald worden afgetrokken.
Ook zorgt zij ervoor dat de draad aan de juiste kant van de rechternaald terecht komt.
Is de draad aan de achterkant van deze naald, dan wordt recht gebreid, is de draad aan de voorkant van deze naald, dan wordt averecht gebreid.

In Nederland werd de meisjes op sommige scholen het volgende ritme aangeleerd:

- Insteken - omslaan - doorhalen - af laten gaan.

Breeuwen is een techniek waarbij de kieren tussen de gangen van de huid of tussen de planken van het bovendek van een schip worden dichtgemaakt met behulp van uitgeplozen touw van een natuurlijke vezel (meestal hennep) en pek of teer gewonnen uit bomen.

Een synoniem voor breeuwen is kalefat(er)en of kalfaten.

Dezelfde term wordt ook in de waterbouwkunde gebruikt voor het op dezelfde wijze waterdicht maken van sluisdeuren.

Om de vezels (ook "het werk" genoemd) in de kieren te drijven worden een (houten) breeuwhamer en breeuwbeitel of -ijzer gebruikt.
De breeuwbeitel is extreem bot, of heeft zelfs een ronde groef, om te voorkomen dat de vezels in het werk afgesneden worden.
Nadat het werk is aangebracht wordt het afgedekt met pek die door verhitting vloeibaar is gemaakt.

De waterdichte afdichting berust op de eigenschap van natuurlijke vezels dat ze opzwellen als ze vocht opnemen.
Hierdoor wordt een eventueel lek gedicht door het water dat erdoor binnensijpelt.

Het vakmanschap in breeuwen bestaat vooral daarin dat men overal evenveel vezels aanbrengt onder een middelmatige druk.
Te weinig pakking in de kier tussen de gangen veroorzaakt alsnog lekkage, een teveel aan vezels op één plek zou bij doorlekken zelfs de scheepshuid kunnen ontzetten.

Een middeleeuwse methode van breeuwen die in heel Noordwest-Europa werd toegepast was het zogeheten gesinteld mosbreeuwsel.
Hierbij werd mos in de kieren aangebracht dat met latten of twijgen en ijzeren krammen (sintels) op zijn plaats werd gehouden.

Tegenwoordig vult men de naden met synthtetisch rubber.

De breedvoorhoofdkrokodil (Osteolaemus tetraspis) is een krokodilachtige (Crocodilia) uit de familie krokodillen (Crocodylidae).
Er zijn twee ondersoorten O. t. tetraspis en O. t. osborni, maar de status van deze onderverdeling is niet geheel onomstreden.

De breedvoorhoofdkrokodil komt voor in westelijk en centraal Afrika:
in de landen Angola, Benin, Burkina Faso, Congo-Kinshasa, Equatoriaal-Guinea, Gabon, Gambia, Ghana, Guinee, Guinee-Bissau, Centraal-Afrikaanse Republiek, Ivoorkust, Kameroen, Liberia, Mali, Nigeria, Senegal, Sierra Leone, Togo en Oeganda.

De breedvoorhoofdkrokodil is een van de kleinste soorten krokodillen, het grootste exemplaar dat werd gevangen was 1,9 meter inclusief staart.
De krokodil heeft een zeer dik pantser, met name op de rug, de staart en in de nek.
De wetenschappelijke naam verwijst hiernaar: de geslachtsnaam betekent benige (osteon) snuit (laimos), de soortnaam tetraspis verwijst naar de vier (tetra) beenplaten (aspis) aan de achterzijde van de nek.
Ook de buik is voorzien van stevige benige schubben die het stevige pantser completeren.

De krokodil heeft relatief grote ogen, een smalle kop en korte snuit, die enigszins omhoog is gekromd.
Oudere exemplaren zijn egaal donkerbruin tot zwart gekleurd, de buik is geelachtig en heeft vele zwarte vlekken.
De juvenielen hebben meestal gele vlekken op het lichaam en zwarte stippen op de keel en onderzijde van de flanken, evenals een lichtere bruine bandering, vooral op de staart.

De breedvoorhoofdkrokodil heeft 5 rijen voortanden en 12 tot 13 rijen tanden in de bovenkaak en 14 of 15 rijen kiezen in de onderkaak en heeft totaal dus 60 tot 64 tanden.

De habitat bestaat uit langzaam stromende wateren in moerassen en rivieren, voornamelijk in dichtbegroeide gebieden als bossen.
Andere krokodilachtigen leven juist in meer open gebieden en het verschil in habitat wordt veroorzaakt door de geringe lengte van de breedvoorhoofdkrokodil.
Hierdoor is hij prooi van grotere krokodillen en blijft zo bij deze soorten uit de buurt.
Er wordt vaak een soort hol gegraven in de oever waarvan de opening soms onder water zit, hier schuilt de krokodil overdag om 's nachts actief te worden.

De vrouwtjes zetten de eieren, meestal 10 tot hooguit 20, af in een nest en bewaken dit tot de jongen al piepend uitkomen waarna de moeder ze uitgraaft.
De kleine krokodillen zijn al 30 centimeter lang als ze uit het ei kruipen.

Het voedsel bestaat uit kleine vissen, amfibieën, kreeftachtigen, kleine reptielen en waarschijnlijk ook op het land levende dieren.
Tijdens het droge seizoen, als er weinig vis in de rivieren zit, eet de krokodil voornamelijk kreeftachtigen.
Echter ook fruit wordt gegeten wat uitzonderlijk is voor krokodilachtigen.
Juvenielen en met name de net uit het ei gekropen jongen eten voornamelijk insecten en wormen.
Later gaan ze wat grotere prooien eten als kikkers, kikkervisjes en kleine vissen.

De eitjes en zeer jonge krokodillen worden voornamelijk gepredeerd door vogels, rovende zoogdieren, oudere exemplaren hebben voornamelijk de veel algemenere nijlkrokodil (Crocydylus niloticus) en de pantserkrokodil (Crocodylus cataphractus) als voornaamste natuurlijke predatoren.

De mens is echter de belangrijkste vijand, de breedvoorhoofdkrokodil werd voor de Europese kolonisatie van het natuurlijke leefgebied vooral gevangen om het vlees, later werd de soort vooral gedood om de huid voor de vervaardiging van krokodillenleer, hoewel de kwaliteit van de huid niet als bijzonder hoog bekend staat.
In sommige landen, zoals Nigeria, wordt er tegenwoordig nog steeds jacht gemaakt op de krokodil en is het de meest bedreigde soort van alle reptielen.
Van alle krokodilachtigen wordt deze soort vanwege de 'geringe' lengte het vaakst aangeboden als huisdier.

De breedvoorhoofdkrokodil wordt beschouwd als kwetsbaar, en zijn zo'n 25.000 tot 100.000 exemplaren in het wild, maar in een aantal streken is het niet precies duidelijk hoe het gaat met de populaties.

Breedvoetbuidelmuizen (Antechinus) vormen een geslacht van roofbuideldieren dat voorkomt in Australië, voornamelijk in het oosten.

De soorten uit de Australische geslachten Pseudantechinus, Parantechinus en Dasykaluta werden tot de jaren '60 en '80 van de 20e eeuw ook tot Antechinus gerekend, net als de Nieuw-Guinese geslachten Micromurexia, Murexechinus en Phascomurexia tot 1998 of 2002.

De leden van het geslacht Antechinus zijn vrij kleine buidelmuizen met brede voeten en een dunne staart.
Sommige soorten leven in bomen, allemaal bouwen ze nesten van droge bladeren.
Ze eten voornamelijk ongewervelden, maar soms ook kleine gewervelden.

De breedvleugelbuizerd is een migrant in de herfst (laat september tot midden november) aan de Caribische kust en in de hooglanden, in de lente (vroeg in maart tot laat in mei) aan beide kusten.

Dit geslacht omvat de volgende soorten:

Antechinus adustus - Deze komt voor in Oost-Queensland.
Antechinus agilis - Komt voor in Zuidoost-Australië.
Antechinus bellus - Komt voor in Noordelijk Territorium.
Geelvoetbuidelmuis (Antechinus flavipes) - Komt voor in Zuidwest- en Oost-Australië.
Antechinus godmani - Komt voor in Noordoost-Queensland.
Antechinus leo - Komt voor in Noordoost-Queensland.
Antechinus minimus - Deze komt voor in Tasmanië en nabijgelegen delen van het vasteland.
Stuarts breedvoetbuidelmuis (Antechinus stuartii) - Komt voor in Oost-Australië.
Antechinus subtropicus - Komt voor in Zuidoost-Queensland en nabijgelegen delen van Nieuw-Zuid-Wales.
Antechinus swainsonii - Komt voor in Zuidoost-Australië.

Een zeer opmerkelijk kenmerk van de voortplanting bij verschillende breedvoetbuidelmuizen is het feit dat mannelijke dieren slechts eenmaal in hun leven kunnen paren ten gevolge van hormonale verstoringen die met de paartijd samenhangen.
De breedvoetbuidelmuizen delen dit kenmerk met de penseelstaartbuidelmuizen, de gespikkelde buidelmuis en de dwergbuidelmarter.

Jonge breedvoetbuidelmuizen leven enige maanden na de geboorte in een gemeenschappelijk nest.
Na ongeveer een jaar zijn ze geslachtsrijp en twee tot drie maanden voor de paartijd, meestal in de Australische lente (augustus of september), gaan de mannelijke breedvoetbuidelmuizen op zoek naar een territorium.
In deze periode worden ze onderling zeer agressief doordat het testosterongehalte in het bloed verdubbeld: de hoeveelheid van dit hormoon stijgt van 400 nanoliter naar 800 nanoliter per 100 ml bloedplasma.
Tijdens de paartijd stijgt bovendien het cortisolgehalte in het bloed sterk. De paring kan bij breedvoetbuidelmuizen vijf tot zes uur duren.
In de twee weken die de paartijd duurt beginnen de hormonale verstoringen (vooral die van cortisol) langzaam hun tol te eisen bij de mannelijke diertjes.
Het lichaamsgewicht daalt sterk, de bijnieren zijn sterk vergroot, er ontstaan stressulcera in het maagdarmkanaal en het immuunsysteem wordt onderdrukt waardoor de vatbaarheid voor parasieten toeneemt.
Uiteindelijk sterven de mannelijke breedvoetbuidelmuizen door volledige uitputting.
Een reden van de massale sterfte onder de mannelijke dieren kan zijn dat er hierdoor meer voedsel en beschutting is voor de vrouwelijke breedvoetbuidelmuizen en hun jongen in de winter.

Bovenstaand fenomeen is vooral goed onderzocht bij de bruine breedvoetbuidelmuis (Antechinus stuartii).
Wanneer mannelijke dieren van deze soort niet bloot werden gesteld aan stress, konden ze een levensduur van twee jaar bereiken in tegenstelling tot het eenjarige leven van hun soortgenoten in het wild.

De breedvleugelbuizerd (Buteo platypterus) is een roofvogel uit de familie der havikachtigen.

Hij broedt in het oosten van Noord-Amerika en overwintert van Zuid-Florida en Zuid-Mexico tot Peru en Noord-Brazilië.

De vogel heeft een lengte van 34 tot 44cm en een gewicht van 265 tot 560gr.
De vrouwtjes zijn iets groter dan de mannetjes.
De spanwijdte bedraagd van 74 tot 100cm.
Ze hebben een relatief korte staart , van 14 tot 19cm.

De breedvleugelbuizerd is een migrant in de herfst (laat september tot midden november) aan de Caribische kust en in de hooglanden, in de lente (vroeg in maart tot laat in mei) aan beide kusten.

Hij is een algemene winterverblijver aan beide kusten van zeeniveau tot ongeveer 2000 m hoogte.
Hij is de meest geziene wintergast in Costa Rica.

De Breedvleugelbuizerd wordt opgesplitst in zes ondersoorten :

Buteo platypterus platypterus - Deze komt voor in het continentaal Oostelijk Noord-Amerika.
Buteo platypterus brunnescens - Komt voor op Puerto Rico.
Buteo platypterus cubanensis - Komt voor op Cuba.
Buteo platypterus insulicola - Komt voor op Antigua.
Buteo platypterus rivierei - Komt voor op Dominica, Martinique en St.Lucia.
Buteo platypterus antillarum - Komt voor op de Kleine Antillen vanaf Saint Vincent en Grenada naar Tobago, met uitzondering van Antigua.

Tijdens de migratie maakt de breedvleugelbuizerd gebruik van thermiek.

Ze maken hun reis op een hoogte tussen de 550 en 1300 meter.
Ze vliegen in zwermen van veertig vogels tot wel honderdduizend exemplaren, en leggen in 70 dagen een afstand af variërend van 3000 tot 6000km.

Breedvleugelbuizerds zijn carnivoren en eten voedsel afhankelijk van de seizoenen.
Ze eten kleine zoogdieren, zoals eekhoorns, spitsmuizen en woelmuizen, kikkers, hagedissen en soms zelfs andere broedende vogels.
In de wintermaanden voeden ze zich met insecten, kikkers, slangen, krabben en enkele kleine zoogdieren.

Ze drinken zelden, ze zijn in staat om te overleven op het vocht dat aanwezig is in hun prooi.

De breedsnuitkaaiman (Caiman latirostris) is een krokodilachtige uit de familie alligators en kaaimannen (Alligatoridae) en de onderfamilie kaaimannen (Caimaninae).

De breedsnuitkaaiman komt voor in Zuid-Amerika: Argentinië, Bolivia, Brazilië, Paraguay en Uruguay.

De habitat bestaat uit modderige wateren zoals mangroven, moerassen en kleine meertjes, brakwater wordt getolereerd.
Deze soort is meer aan water gebonden dan andere krokodilachtigen maar het land wordt wel betreden om te zonnen, eitjes af te zetten of te verkassen naar een ander water als de bron opdroogt.

In een deel van het verspreidingsgebied van de breedsnuitkaaiman komt nog een andere krokodilachtige voor: de Yacarekaaiman (Caiman yacare).
De breedsnuitkaaiman heeft echter een voorkeur voor meer langzaam stromende wateren in dichtbegroeide bossen, en kan zich handhaven in door de mens gecreëerde wateren zoals veedrinkplaatsen.
Beide soorten zijn aangepast op hoger gelegen terreinen, tot 600 meter boven zeeniveau, wat te zien is aan de relatief donkere kleur, hierdoor wordt meer warmte opgenomen dan met een lichtere kleur.

Het voedsel bestaat voornamelijk uit slakken, waar de kaaiman in is gespecialiseerd, het betreft voornamelijk appelslakken (familie Ampullariidae), die vrij groot kunnen worden.
De kaken van grotere exemplaren zijn ook geschikt om de schilden van schildpadden te kraken.
Daarnaast pakt de breedsnuitkaaiman ook diverse gewervelden en ongewervelden als vissen, amfibieën en insecten.

Omdat de breedsnuitkaaiman grote hoeveelheden waterslakken eet, en waterslakken vaak parasitaire wormen dragen die zoogdieren als gastheer hebben en binnenkomen bij het drinken van water, leidt een afname van het aantal krokodillen soms tot een toename in het aantal parasitaire infecties in runderen.

De huid van deze kaaiman is, net zoals die van de bultkrokodil (Crocodylus moreletii), zeer geschikt om krokodillenleer van te maken.
Beide soorten hebben daar veel schade aan ondervonden en zijn beschermd.
Omdat de breedsnuitkaaiman leeft in landen waar grote armoede heerst wordt er desondanks nog steeds op gejaagd.
De breedsnuitkaaiman is echter niet bedreigd: er zijn zo'n 250.000 tot 500.000 exemplaren in het wild.
Met name in Argentinië worden fokprogramma's opgezet om de soort te behoeden voor achteruitgang.
Veel van wat we weten over de breedsnuitkaaiman is te danken aan de bestudering van dieren in gevangenschap.

Voordat de eitjes in het regenseizoen worden afgezet wordt een nest gebouwd door het vrouwtje, soms geholpen door het mannetje.
In het van bladeren en ander plantaardig materiaal gemaakte nest worden 20 tot 60 eitjes afgezet die door het vrouwtje worden bewaakt.
Er is beschreven dat de eitjes in twee lagen worden verdeeld, waarschijnlijk dient dit om als nageslacht een evenwichtige verdeling van mannelijke en vrouwelijke exemplaren te verkrijgen.
Krokodillen hebben namelijk geen geslachtschromosomen, het geslacht wordt bepaald in het ei en is afhankelijk van de temperatuur.
De eitjes in de bovenste laag hebben een iets afwijkende temperatuur dan die in de onderlaag, waardoor er een grotere kans is op zowel mannetjes als vrouwtjes.
Bij het uitkomen van de eitjes helpt het vrouwtje de jongen naar het water en beschermt ze een tijdje, soms samen met het mannetje.

De breedsnuithalfmaki of Bandro (Prolemur simus) is een echte maki uit de familie der maki's (Lemuridae).
Deze halfapen zijn endemische dieren op het eiland Madagaskar.

De breedsnuithalfmaki heeft een dichte, kortharige grijsbruine vacht.
Van onder zijn de halfmaki's lichter gekleurd en de kop, schouders en bovenste ledematen zijn meer roodbruin.
De ronde kop is grijsbruin van kleur met een betrekkelijk korte en brede snuit.

Een volwassen breedsnuithalfmaki een kop-romplengte van 40 tot 42 cm, een staartlengte van 45 tot 48 cm en een lichaamsgewicht van 2,2 tot 2,5 kg.

De breedsnuithalfmaki behoort tot de 25 meest bedreigde soorten primaten.
Volgens onderzoek uit 2008 waren er toen nog 100 tot 160 dieren over in een klein aantal onderling geïsoleerd voorkomende populaties.

Het leefgebied van de breedsnuithalfmaki wordt bedreigd door zwerflandbouw, omzetting van bos in landbouwgebied, mijnbouwactiviteiten, illegale houtkap, de oogst van bamboe, jacht en het gebrek aan water door klimaatverandering.
Daarom staat de breedsnuithalfmaki als ernstig bedreigd op de internationale rode lijst.

Uit subfossielen blijkt dat de breedsnuithalfmaki ooit over heel Madagaskar verspreid voorkwam.
Volgens onderzoek uit 2008 is het verspreidingsgebied ingekrompen tot een paar restanten regenwoud in het zuidoosten en midden zuiden van het eiland.
Het leefgebied is regenwoud waarin ook de Madagaskarreuzenbamboe (Cathariostachys madagascariensis) groeit.

Deze halfmaki eet bijna uitsluitend (95%) de jonge scheuten, bladeren en het merg van deze bamboesoort.
Daarnaast bleek uit onderzoek dat hij nog zeven andere soorten planten eet.

De breedringbrilvogel (Zosterops poliogastrus) is een vogel uit de familie van de brilvogels (Zosteropidae) die leeft in het noordoosten van Afrika in de landen Kenia, Tanzania, Soedan, Ethiopië en Eritrea.
Zijn natuurlijke habitat vormen vochtige bergachtige bossen, maar hij komt ook voor op plantages en soms zelfs in tuinen.

De breedringbrilvogel is net als alle andere brilvogels een olijfgroene vogel met een gele keel, een zwarte puntige snavel en een witte oogring.
Zoals zijn naam echter ook al aangeeft, is de oogring van de breedringbrilvogel veel breder dan gewoonlijk.
De breedringbrilvogel leeft vaak in grote groepen, die een behoorlijk lawaai produceren.

Breedringbrilvogels foerageren meestal hoog in de bomen van het regenwoud, hoewel soms echter ook op of vlakbij de grond.
Ze eten insecten en verschillende soorten vruchten, waaronder bessen.

Beide breedringbrilvogels bouwen een komvormig nest wat bestaat uit grassen, mossen en korstmossen.
De binnenkant wordt bekleed met vezels.
Het nest wordt vastgemaakt aan de takken van een struik of kleine boom.
Er worden twee tot vier eieren gelegd, die slechts elf of twaalf dagen door het vrouwtje worden bebroed.

De mannetjes zijn alleen in de paartijd erg territoriaal en bevechten elkaar om het grootste vrouwtje.
Het aantal eieren dat een vrouwtje produceert hangt namelijk samen met de grootte van het vrouwtje en er worden 8 tot 22 eitjes gelegd.

De breedringbrilvogel kent vele ondersoorten, waarvan sommige gebonden zijn aan afgelegen berggebieden.
Vier ondersoorten worden door sommigen gezien als een aparte soort:

Kikuyu-brilvogel (Zosterops kikuyuensis)
Zosterops kulalensis
Taita-brilvogel (Zosterops silvanus)
Zosterops winifredae