De bruine eenstaart (Drepana curvatula) is een nachtvlinder uit de familie Drepanidae, de eenstaartjes.

Voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Borkhausen in 1790.

Komt voor van Noord-Spanje via West-Europa (niet op de Britse eilanden), Midden-Europa en de Noord-Balkan, alsmede delen van Noord-Europa, de Baltische staten en Rusland tot Oost-Azië, Korea en Japan.
Op de Balkan in het noorden van het vroegere Joegoslavië, Hongarije en Roemenië.
Zou in de Alpen en zuidelijk van de Alpen ontbreken.
In Scandinavië tot de 64e breedtegraad.
Volgens Schmidt (1991) zouden er ook meldingen uit Portugal zijn.

Het is een gewone soort die verspreid over het hele land voorkomt; heeft een voorkeur voor vochtige gebieden.

Gelijkende soorten zijn de berkeneenstaart (D. falcataria) en de linde-eenstaart (Sabra harpagula).

Zijn habitat zijn (broek)bossen met els of berk.

De voorvleugellengte bedraagt tussen de 16 en 21 millimeter.

Een bruin eenstaartje, met een lila tint bij verse vlinders.
De voor- en achtervleugel hebben ongeveer dezelfde kleur en de vlinder rust met de vleugels vlak uitgespreid.
Op de voorvleugel bevindt zich een kleine donkere vlek.

De waardplanten zijn de els en de berk.

De vliegtijd is van half april-eind augustus in twee generaties.
Zowel de mannetjes als de vrouwtjes zijn ´s nachts actief en komen op licht.

Rups : mei-begin oktober.
De soort overwintert als pop tussen bladeren.

De Nederlandse naam komt door het feit dat de rupsen van de Drepaninae een puntvormig uiteinde hebben: het eenstaartje.
Bruine eenstaart is een oude naam en de vlinder is inderdaad bruin.
Drepana : drepanon = een hoek in de vorm van een sikkel hetgeen natuurlijk met de vleugelvorm te maken heeft.
curvatula : curvatula is een verkleinwoord van curvatura en betekent een buiging, een bocht; ook hier wordt verwezen naar de vorm van de voorvleugels.

De bruine dwergmeerval (Ameiurus nebulosus) is een vis uit de familie van de Noord-Amerikaanse katvissen (Ictaluridae).

In Europa is hij in de 19e eeuw geïntroduceerd als consumptievis.

Voor het eerst beschreven door Lesueur in 1819.

De bruine dwergmeerval leeft meestal in het water.
Van oorsprong komt hij uit het oosten van de Verenigde Staten en Canada en zijn dus tweetalig engels/frans.

In Nederland zijn diverse oudere en recente waarnemingen van bruine dwergmeerval bekend.
De meeste recente waarnemingen van de soort zijn afkomstig uit Limburg en het oosten van Noord-Brabant waar bruine dwergmeerval stand lijkt te houden.

De bruine dwergmeerval kan 50 cm lang worden en weegt dan rond de 2,5 kg.

Bruine dwergmeerval verblijft bij voorkeur in stilstaand water met een hoge temperatuur.
Waarschijnlijk blijven de meeste wateren in Nederland te koud voor een geslaagde voortplanting en snelle groei.

De bruine dwergmeerval is goed bestand tegen een hoge zuurgraad, lage zuurstofgehaltes, waterverontreiniging en troebel water.

Bruine dwergmeerval lijkt sterk op zwarte dwergmeerval maar is algemener en doorgaans lichter van kleur.
Een onderscheidend kenmerk tussen de soorten is de achterzijde van de voorste borstvinstraal, deze is bij bruine dwergmeerval sterk getand en bij zwarte dwergmeerval niet.

De vissen paaien in het voorjaar als de watertemperatuur de 15°C bereikt.
De eieren en de jongen worden door beide ouders bewaakt totdat ze enkele weken oud zijn.

Hij verblijft graag in nauwe schuilplaatsen.
Zijn voedsel bestaat uit muggenlarven, watervlooien, waterkevers, pissebedden en vis.
Het zintuigenstelsel van de bruine dwergmeerval is bijzonder : zeer goed ontwikkelde smaak- en geurzintuigen, een gehoor met een bereik dat gelijk is aan dat van mensen, een zeer gevoelig zijlijnorgaan en lange bekdraden.
Daarnaast is bruine dwergmeerval erg gevoelig voor elektriciteit.

Bruine dwergmeerval staat als uitheemse soort niet op de Rode Lijst.
Hij heeft geen wettelijke beschermingsstatus.

De bruine dwerghoningeter (Myzomela obscura) is vogel uit het Australaziatisch gebied die tot de familie van de honingeters behoort.

Voor het eerst beschreven door Gould in 1843.

De bruine dwerghoningeter is 12,5 cm lang en erg saai gekleurd, het verenkleed is grijsbruin en er is weinig verschil tussen mannetje en vrouwtje.
Het mannetje van het ras in het westelijk deel heeft wat rode veertjes rond de snavel.

De bruine dwerghoningeter komt voor binnen een betrekkelijk groot gebied ten oosten van de lijn van Weber.
Het is een algemene standvogel op Nieuw-Guinea (van Biak tot Popondetta), de Molukken, eilanden in de Straat Torres en noordelijk Australië waar er populaties zijn aan de noordkust en een aan de oostkust tot aan de grens met Nieuw-Zuid-Wales.

Het is een vogel van laagland, gebieden met struikgewas of regenbos langs waterlopen, maar ook in tuinen en in mangrove.

De bruine daguil (Euclidia glyphica) is een dagactieve nachtvlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae).

Voor het eerst beschreven door Linnaeus in 1758.

Komt voor van de Midden-Atlas in Marokko via Zuid- en Midden-Europa tot Schotland.
In Scandinavië tot ver boven de poolcirkel.
Naar het oosten komt glyphica voor van Centraal-Azië tot Mongolië.

Het is een niet zo gewone soort met een verbrokkelde verspreiding over het hele land, op sommige plaatsen vrij talrijk (met name in Zeeuws-Vlaanderen en in Midden- en Zuid-Limburg), er zijn echter ook gebieden waar deze soort nauwelijks wordt waargenomen.

Ook in België is de soort niet zo gewoon en ontbreekt hij in sommige gebieden.

Zijn habitat zijn (kalk)graslanden, bloemrijke hooilanden, bosranden, wegbermen en spoordijken.

De voorvleugellengte bedraagt tussen de 13 en 15 millimeter.

Deze uil heeft een warmbruine of grijsachtig bruine, vaak lila getinte voorvleugel.
Langs de binnenste dwarslijn loopt een smalle donkere band en langs de buitenste dwarslijn loopt een brede donkere band, heel soms zijn deze dwarsbanden afwezig.
In het zoomveld bevindt zich langs de voorrand een grote donkerbruine vlek.
Doordat deze uil bij het neerstrijken vaak met gespreide vleugels gaat zitten, is de achtervleugel goed te zien.
De binnenste helft van de achtervleugel is donkerbruin, de buitenste helft is oranjegeel met donkere aders en een smalle donkere dwarsband.
De genoemde combinatie van kenmerken is uniek en weinig variabel.
De onderzijde van zowel de voor- als de achtervleugel heeft een oranjegele kleur met een donkerbruine tekening, de vlinder maakt daardoor in vlucht een kleurige indruk.

De waardplanten zijn diverse kruidachtige planten, waaronder klaver, rolklaver, hopklaver, wikke en luzerne.

De vliegtijd is van half april-half augustus in twee generaties.
De vlinders zijn overdag actief bij zonnig of bewolkt warm weer en zijn gemakkelijk te verstoren, waarbij ze een klein stukje opvliegen en weer gaan zitten.

Rups : mei-juni en augustus-september.
De rups is ´s nachts actief en rust overdag langs een stengel van de waardplant.
De soort overwintert als pop in een cocon in de strooisellaag.

De Nederlandse naam komt door het feit dat het uiltje bruin is en overdag vliegt.
Euclidia : Euclides is de Griekse meetkundige (geometrie). Op de vleugels zou een geometrische tekening zijn te onderkennen. Ochsenheimer nam de naam over uit Hübner's Tentamen uit 1806.
glyphica : gluphe = een embleem, een devies. Linnaeus schrijft : 'de vleugels tonen zwarte hiëroglyphen'.

De bruine chachalaca (Ortalis vetula) is een vogel uit de familie sjakohoenders en hokko's (Cracidae).

Voor het eerst beschreven door Wagler in 1830.

De soort broedt in de tropische en subtropische omgeving van het zuiden van Texas tot het noordwesten van Costa Rica.

De bruine chachalaca gedijt van de pacifische laaglanden van Mexico tot het noorden van Nicaragua.

De bruine chachalaca wordt tot 56cm groot en weegt tot 650gr.
Hij heeft een lange nek met een kleine kop en een kale keel.
Volwassen vogels hebben een grijze kop en nek en olijf-bruine vleugels en rugveren.
De buikveren zijn lichter gekleurd en de staart is zwart met een groene schijn.

De soort komt vaak voor in in droge en vochtige bossen aan de rand van struikgewas en savanne.

Ze leven meestal in groepen tot 15 vogels.
De bruine chachalaca is een schuw dier en bij gevaar zal hij op de grond springen en zich verschuilen in dicht struikgewas.

De bruine chachalaca voedt zich voornamelijk met fruit in de bomen of op de grond zoals vijgen palmpitten en vruchten van de sapotaceae.
Maar ook zaden, bladeren en bloemen staan op het menu.

Soms vernielen ze ook gewassen zoals tomaten- en komkommervelden.

De populatie wordt geschat tussen het half miljoen en de vijf miljoen exemplaren en de soort wordt niet als bedreigd genoteerd (op de IUCN rode lijst).

De bruine breedvleugeluil (Diarsia brunnea) is een nachtvlinder uit de familie van de uilen, de Noctuidae.

Voor het eerst beschreven door Denis & Schiffermüller in 1775.

Gelijkende soorten zijn de variabele breedvleugeluil (D. mendica), de moerasbreedvleugeluil (D. dahlii), de moerasheide-aarduil (Protolampra sobrina), de hoogveenaarduil (Coenophila subrosea) en de ruituil (Xestia stigmatica).

De soort komt verspreid over het noorden van het Palearctisch gebied voor.

De bruine breedvleugeluil is in Nederland een algemene en in België een vrij algemene soort.

Zijn habitat zijn loofbossen en met bomen begroeide heiden.

De voorvleugellengte bedraagt tussen de 16 en 20 millimeter.

De voorvleugel is breed en vergeleken met andere Diarsia-soorten meestal vrij effen getekend.
De grondkleur varieert van rozeachtig bruin tot warm purperachtig bruin, verse exemplaren hebben vaak een blauwviolette weerschijn.
De niervlek heeft dezelfde kleur als de rest van de vleugel met een lichte omtrek, of is helemaal licht strokleurig en valt daardoor juist extra goed op.
Het gedeelte van het wigvormige vlak tussen de ringvlek en niervlek is meestal zwartachtig.
De golflijn kenmerkt zich door een grillig verloop.

De waardplanten zijn vóór de overwintering vooral kruidachtige planten, waaronder vingerhoedskruid en helmkruid; daarna ook houtige planten en loofbomen zoals bosbes, struikhei, wilg, braam en berk.

De vliegtijd is van half mei-eind augustus in één generatie.
De vlinders komen zowel op licht als op smeer en bezoeken bloemen.

Rups: augustus-mei.
De rups foerageert ´s nachts en verbergt zich overdag in de strooisellaag, verpopt zich in de grond.
De soort overwintert als rups op de grond.

Diarsia : diarsis = een opstanding. De betekenis daarvan is niet duidelijk. Hübner geeft geen uitleg. Er zou een verband mogelijk zijn met een haarpluimpje op het anale deel van het mannetje en dat zou soms rechtop komen te staan.
brunnea : brunneus = bruin, naar de grondkleur van de vlinder.

De bruine bosrankspanner (Horisme vitalbata) is een nachtvlinder uit de familie Geometridae, de spanners.

Voor het eerst beschreven door Denis & Schiffermüller in 1775.

De bruine bosrankspanner is in Nederland en België een zeer zeldzame soort.
In Nederland zijn enkele waarnemingen bekend, vooral uit het zuiden van het land.
Ook in België wordt de soort weinig gezien, en komen de waarnemingen vooral uit de provincie Namen.

Er zijn ook waarnemingen in Zuid-Frankrijk en de Pyreneeën.

Voorvleugellengte : 14-17 mm.
Kenmerkend is de brede zwartachtige band op de lichtbruine voorvleugel.
Deze band loopt vanuit de vleugelpunt naar het midden van de binnenrand en gaat bij rustende vlinders vloeiend over in de band op de achtervleugel.
Er is weinig variatie.

Zijn habitat zijn open bossen en struwelen op kalkrijke grond.

De waardplanten zijn de bosrank.

De vliegtijd is van eind april-half augustus in twee generaties.
In de schemering fladdert de bruine bosrankspanner rondom de bosrank en kan met de zaklamp worden opgespoord.

Rups: juni-juli en september-oktober.
De soort overwintert als pop in de strooisellaag.

Horisme : horima = een grens; de duidelijk afgebakende lijn op voor- en achtervleugel.
vitalbata : Clematis vitalba, bosrank, is de waardplant.

De bruine bosbesuil (Xylena (Lithomoia) solidaginis) is een nachtvlinder uit de familie van de uilen (Noctuidae).

Voor het eerst beschreven door Hübner in 1803.

De soort komt verspreid voor van Noord- en Centraal-Europa tot Noord-, Centraal-Azië en Japan.

De bruine bosbesuil is in Nederland en België een zeer zeldzame soort.

Voorvleugellengte : 18-21 mm.
De grondkleur van de voorvleugels is grijs met wit.
Opvallend is de grote niervlek.

In rust houdt de vlinder de vleugels rond het lijf gerold, en lijkt hij sterk op een afgebroken takje.

De waardplanten zijn voornamelijk berendruif, berk, bosbes, struikhei, wilde gagel en wilg

De bruine bosbesuil is polyfaag (Organismen die meerdere soorten andere organismen eten worden polyfaag genoemd).

De rups is te vinden van april tot juli.
De soort overwintert als ei.
De vlinder kent één generatie die vliegt van augustus tot in oktober.

De bruine bergspanner (Euphyia frustata) is een dagactieve nachtvlinder uit de familie Geometridae, de spanners.

Voor het eerst beschreven door Treitschke in 1828.

De bruine bergspanner komt voor van Noord-Afrika, het Iberisch Schiereiland en het Middellandse Zeegebied tot Klein-Azië.
Niet op de Britse eilanden en niet in Noord-Europa.
In Midden-Europa lokaal van België tot Polen en van Zwitserland tot de Karpaten.

De vlinder is slechts enkele keren in Nederland en België gezien.

Voorvleugellengte: 15-17 mm.
Deze spanner heeft op de voorvleugel een patroon van veel golvende dwarslijnen en dwarsbandjes.
De dwarsbandjes en achterrand van de vleugel hebben een groene kleur (die snel naar geel kan verkleuren) met een witte golflijn.
De achtervleugel is licht bruinachtig grijs met een verdonkerde achterrand.

Deze vlinder lijkt enigszins op de bleke novemberspanner (Epirrita christyi), maar deze is volledig grijs getekend en heeft geen groen.

De waardplanten zijn onder andere muur en walstro.

Euphyia : euphuia = er goed uitzien, lovend, prijzend.

De bruine beer (Ursus arctos) is een beer die in Europa, Azië en Amerika voorkomt.

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst gepubliceerd door Linnaeus (Carl Linnaeus, was een Zweeds arts, plantkundige zoöloog en geoloog) in 1758 .

In Noord-Amerika komen drie ondersoorten voor, de kodiakbeer, de grizzlybeer en de Mexicaanse beer.
In Europa leeft de Europese bruine beer.

Eens waren ze talrijk in Europa, maar momenteel komen nog slechts restpopulaties voor, onder andere in Scandinavië, Oost-Europa (vooral in Roemenië) en Azië.
Agressief zijn bruine beren niet - als ze tenminste met rust gelaten worden - en waarschijnlijk betekenen ze nauwelijks een gevaar voor de mens.
Hooguit hebben ze het af en toe gemunt op gemakkelijke prooien zoals runderen en andere huisdieren.

De bruine beer eet voornamelijk plantaardig voedsel, zoals grassen, zaden, bessen, noten, wortels en knollen.
Verder eet hij insecten, vis en kleine zoogdieren.
In sommige gebieden jaagt hij ook op grote hoefdieren, zoals bijvoorbeeld elanden, rendieren en edelherten.

Beren houden een winterslaap, tenminste in koude streken, maar hij is erg licht en kan elk gewenst moment onderbroken worden.

In de zomer leggen bruine beren een reserve vetlaag aan waar ze `s winters tijdens de winterslaap op kunnen teren.
Dit is echter geen echte winterslaap daar temperatuur en hartslag niet veranderen.

De bruine beer is een solitair levend dier met een slecht gezichtsvermogen, maar een uitstekende reuk en een prima gehoor.
Hij is tamelijk trouw aan zijn woongebied en bewoont een eigen territorium, dat met 500 à 2500 ha niet eens zo bijzonder groot is.
Beren zijn echter uitstekende wandelaars met een flink uithoudingsvermogen, die over grote afstanden kunnen trekken.
Ze kunnen goed zwemmen.

De jongen klimmen meer in bomen dan de volwassenen.
Onder normale omstandigheden zijn ze zowel overdag als 's nachts actief.
In gebieden waar ze belaagd of verstoord worden, gaan ze uitsluitend 's nachts op pad.

Bruine beren paren in mei - augustus.
In november begint pas de eigenlijke draagtijd waardoor deze met 8-10 weken voor zo'n groot dier heel kort is.
In december of januari brengt zij in haar overwinteringshol de jongen ter wereld.

Meestal worden 2 of 3 jongen geboren.
Ze wegen ongeveer 1 pond, zijn naakt, blind en tandeloos.
De berin zoogt dan haar jongen ongeveer gedurende anderhalf jaar.
Bij jonge dieren is dikwijls een soort halsband van witte haren te zien, die later weer verbleekt.

De bruine baviaan (Papio papio) of sfinxbaviaan is een baviaan uit de familie der apen van de Oude Wereld (Cercopithecidae).

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst gepubliceerd in 1820 door Desmarest (Anselme Gaëtan Desmarest, was een Frans zoöloog en schrijver).

De bruine baviaan komt voor in een smalle strook in het westen van Afrika : Guinee, Senegal, Gambia, het zuiden van Mauritanië en West-Mali.

De bruine baviaan heeft roodachtig bruin haar en een kale, donker-violette of zwarte snuit.
De snuit heeft de vorm van die van een hond omgeven door kleine manen.

Deze baviaan is de kleinste van alle bavianen (met naar verhouding de langste manen).

Van kop - romp meten ze 70 cm, de staart 55 cm.
Het gewicht is tussen de 13 en 26 kg.
Ze worden in het wild ongeveer 30 jaar, in gevangenschap 35 tot 45 jaar.

Ze eten vrijwel alles, voornamelijk plantaardig voedsel als gras, bollen en knollen.
Ook eten ze bladeren, vruchten, zaden en peulen.
Ook eten ze dierlijk voedsel, als sprinkhanen, slakken, schorpioenen, honingraten, hagedissen, eieren, vissen en kikkers.

Ze eten bijna alles, maar omdat hun leefgebied grotendeels verdwenen is, zijn ze zeldzaam geworden.

Het is een diurnaal dier (diurnaal levende dieren en planten hebben een dagactieve levenswijze) dat 's nachts in een boom slaapt.
Het aantal bruikbare bomen om in te slapen bepaalt de grootte van de groep.

Hoewel er weinig bekend is over het sociale leven van de bruine baviaan, is het waarschijnlijk dat ze, net als alle bavianen, in een harem leven.
Mannetjes houden de vrouwtjes in hun groepje bij elkaar door ze in de nek te bijten en vluchtig te vlooien.
Paringen vinden plaats tussen mannetjes en hun eigen vrouwtjes, maar vrouwtjes zijn nog weleens ontrouw.
Ze paren ook met jonge mannetjes buiten hun groepje.

De bruine banaanrietkikker (Afrixalus dorsalis) is een kleine kikker uit de familie rietkikkers (Hyperoliidae).

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst gepubliceerd in 1875 door Peters (Wilhelm Carl Hartwig Peters, een Duitse natuuronderzoeker, zoöloog, anatoom en ontdekkingsreiziger).

De bruine banaanrietkikker komt voor in de noordwestelijke 'uitstulping' van Afrika, en alleen in het zuiden.

De kleur van deze kikker is meestal bruin, soms met een iets groenige tint.
De lengte is ongeveer 2,5 centimeter, vrouwtjes worden iets groter tot ongeveer 3 cm
. Aan weerszijden van het midden van de rug loopt een brede, lichtere lengtestreep of vlekkenrij en ook de bovenzijde van de dijen is lichter.
De ogen zijn opvallend groot en hebben een goudgele kleur met een donkere rand.
De onderzijde van de keel en de buik zijn wit, en de achterpoten zijn goed ontwikkeld en hiermee kunnen relatief grote sprongen worden gemaakt voor een kikkertje van nog geen drie centimeter.

Er zijn vijf ondersoorten die uiterlijk allemaal iets verschillen.

Het voedsel bestaat uit kleine insecten waarop 's nachts wordt gejaagd, overdag verstopt de kikker zich in een boom of struik.

Net zoals de banaanrietkikker (Afrixalus uluguruensis) schuwt deze soort de mens niet.

De bruine banaanrietkikker houdt van zowel hoge bomen als een open vegetatiestructuur, dus bananenplantages zijn ideaal voor deze soort die er plaatselijk massaal te vinden is.

Soms worden enkele exemplaren per ongeluk nog wel eens mee verscheept, maar er zijn nog geen overzeese populaties ontdekt, in tegenstelling tot de gevaarlijke 'bananenspin' (oa Phoneutria) die wel eens in het Rotterdamse havengebied is aangetroffen na te zijn meegelift.