De cycloop (Oudgrieks: κύκλωψ – "rondoog", van: κύκλος – "cirkel" en ὤψ – "oog") is een figuur uit de Griekse mythologie.
Cyclopen zijn woeste reuzen met maar een oog.
Ze woonden bij elkaar op de hellingen van de vulkaan Etna op Sicilië, ver weg van de beschaafde wereld.
Cyclopen zouden leven van de landbouw, veeteelt en hadden veel schapen. Volgens Homeros aten ze ook kinderen.

De eerste cyclopen, genaamd Steropes, Brontes en Arges, zijn volgens de mythologie de kinderen van Gaia en Ouranos.
Ze zijn de assistenten van de god van de smeedkunst Hephaistos.
Aan hen heeft Zeus zijn bliksem, Poseidon zijn drietand en Hades zijn onzichtbaarheidshelm (hadeskap) te danken.

In Griekenland, op de Peloponnesos, onder andere om Mycene — de stad van koning Agamemnon en Eurystheus, voor wie Herakles werken moest verrichten — stonden enorme muren.
Zij dienden als stadsmuren en bestonden uit geweldige blokken kleisteen.
Deze muren waren zo groot en imposant dat de Grieken geloofden dat ze niet door mensen waren gebouwd maar door de Cyclopen.
Daarom noemen we ze 'Cyclopische muren'

In de Odyssee van Homeros komt de heros Odysseus in een van zijn omzwervingen terecht op het eiland der cyclopen.
Hij wordt met 12 van zijn mannen gevangengenomen in de grot van de cycloop Polyphemos, een zoon van Poseidon.
Polyphemos houdt wel van iets anders dan een schapenboutje.
Elke avond en ochtend vreet Polyphemos twee van de mannen van Odysseus op; daarom bedenkt Odysseus een list.

Odysseus voert de reus dronken en op de vraag van de cycloop, hoe Odysseus heet, antwoordt hij 'Niemand'.
Als Polyphemos versuft van de wijn en het eten in slaap valt steken de mannen met een brandende, gepunte staak het oog van Polyphemos uit.

Woedend van de pijn wordt de cycloop wakker.
Hij roept om hulp naar de andere cyclopen.
Zij komen op het kabaal af en vragen hem wat er aan de hand is.
Polyphemos antwoordt: 'Niemand heeft mijn oog uitgestoken en Niemand is ontsnapt.
Ik ben op Niemand boos!' De cyclopen denken dat Polyphemos gek is geworden en gaan weer slapen.
De volgende ochtend kan Polyphemos de mannen op de tast niet vinden tussen de schapen.
Hij gaat bij de ingang van de grot staan wetende dat zijn schapen naar de weide gaan.
Om toch te kunnen ontsnappen bindt Odysseus zijn mannen onder schapen.
Hij als enige overgeblevene kan zichzelf niet vastbinden maar houdt zich vast aan de haren van de grootste ram. Als de schapen 's ochtends de grot verlaten praat Polyphemos tegen zijn lievelingsram, niet wetende dat Odysseus zich vasthoudt onder de buik.
Odysseus en zijn mannen weten zo te ontkomen en stelen bovendien de vette schapen van de reus.

Als Polyphemos later merkt dat de mannen zich niet meer in de grot bevinden ontsteekt hij in woede.

Wanneer de mannen wegroeien, roept Odysseus de reus na.
De woedende Polyphemos gooit een rotsblok naar het schip.
Dan nog houdt Odysseus zich niet stil en noemt zijn echte naam.
Een tweede rotsblok, dat achter het schip belandt, geeft het een grote snelheid, weg van het eiland.
De gekwetste Polyphemos bidt tot zijn vader Poseidon om hem te wreken.
Poseidon zou Odysseus gedurende de rest van zijn lange reis tegenwerken waar hij kon.

Een theorie is dat de Grieken olifantschedels hebben gevonden en aangezien voor de schedels van reuzen met één groot oog in het voorhoofd.
Deze theorie werd voor het eerst in 1914 door Othenio Abel genoemd.
Het is dan ook niet toevallig dat de legende van de Cyclopen in verband wordt gebracht met Sicilië.
Hier leefde tijdens de laatste ijstijd, het Pleistoceen, de Siciliaanse dwergolifant.
Olifantschedels hebben geen duidelijk herkenbare oogkassen.
Ze hebben echter wel een grote neusholte op de plaats van de slurf.

Adrienne Mayor onderbouwt het verder aldus in haar boek The First Fossil Hunters: Paleontology in Greek and Roman Times.
De Grieken vonden die antieke botten en bewaarden ze in hun tempels.
Ze probeerden het uiterlijk van de prehistorische wezens te reconstrueren, en zochten verklaringen voor hun uitsterven.
Voor het laatste, waren ze voornamelijk aangewezen op hun fantasie, en dat leidde tot de mythische verhalen over fabeldieren als de cycloop.

De koningspinguïn (Aptenodytes patagonicus) is een pinguïnsoort die eilanden rond Antarctica bewoont en in grote kolonies broedt.
De koningspinguïn is op de keizerspinguïn na de grootste pinguïnsoort.
Deze twee pinguïnsoorten zijn nauw met elkaar verwant.

De koningspinguïn eet voornamelijk vis, krill en inktvis.

Koningspinguïns worden onderverdeeld in twee ondersoorten:

• A. p. patagonicus, die broedt op Zuid-Georgia en de Zuidelijke Sandwicheilanden en de Falklandeilanden in de zuidelijke Atlantische Oceaan.
• A. p. halli, die broedt op de Kerguelen, Crozeteilanden, Prins Edwardeilanden, Heard en Macquarie-eilanden in de zuidelijke Indische Oceaan en ten zuiden van Australië en Nieuw-Zeeland.

De koningspinguïn is ongeveer 90 centimeter groot en is wat dunner en kleiner dan de keizerspinguïn.
Verder heeft de koningspinguïn een grijsblauwe rug, een witte buik en een oranje wangvlek.

Het ei maakt circa 30 % van het lichaamsgewicht van het vrouwtje uit.
Ze geeft het aan het mannetje dat broedt en gaat naar zee.
Het mannetje verliest ongeveer 50 % van zijn lichaamsgewicht tijdens het wachten op het vrouwtje.
Als het ei na circa 50 dagen uitkomt zorgen de ouders om de beurt voor voedsel.
De jongen brengen lange perioden in hun eentje door.
De ouders komen maar met grote tussenpozen voedsel brengen.
Het ei broeden ze tussen hun poten en een stukje warme huid.

De koningspinguïn komt vrijwel op elk sub-Antarctisch eiland voor zoals Vuurland, Falklandeilanden, Macquarie-eiland, Prins Edwardeilanden en Kerguelen.
De eilanden daar hebben een iets warmer klimaat dan op Antarctica.
De keizerspinguïn daarentegen leeft langs de kust van Antarctica.

In de 18de eeuw toen men de Grote Oceaan ging verkennen ontdekten ze op de eilanden rond Antarctica de koningspinguïn.
In de 19de eeuw hebben robbenjagers duizenden pinguïns het leven gekost, waardoor ze op sommige eilanden bijna niet meer voorkwamen.
Maar tegenwoordig wordt er niet meer op de koningspinguïn gejaagd en is het aantal koningspinguïns op de eilanden weer aangegroeid.
In totaal zijn er (2008) een paar miljoen koningspinguïns.

Pinguïns zijn traditioneel erg populair in dierentuinen.
In de dierentuin van Edinburgh, Antwerpen en Rotterdam hebben ze koningspinguïns.

Nils Olav, de mascotte van het Noorse Koninklijke Garde is een koningspinguïn.

De Buick Model F was de opvolger van de Model C en werd geproduceerd van 1906 tot 1910.

De Model F was elegant, duurzaam en uitgerust met een krachtige motor (voor dit tijdperk).

In de periode 1906-1910 werden er ongeveer 1400 gebouwd (volgens genesis2scale.com).

Om zijn betrouwbaarheid te bewijzen nam een Model F deel aan een estafette van 1.000 mijl van Chicago naar New York.
De Model F was de enige deelnemer die de volledige afstand haalde, en kreeg de bijnaam 'Old Faithfull'.

In 1906 waren de automobielen beschikbaar in de kleur purple lake blue en ivoorkleurig onderwerk en wielen (zie foto onder).
Het leder was verkrijgbaar in alle kleuren.

De nieuwprijs bedroeg $1250, momenteel is de gemiddelde veilingprijs $29.700.

• 4/5-zitter.
• kopklepmotor
• twee versnellingen, achterwiel aandrijving
• wielbasis : 221cm / spoorbreedte : 1499mm
• cilinderinhoud : 2606cc
• vermogen : 22pk
• waterkoeling, benzinetank van 57 liter.
• verbruik stad : 40,4/100km / gemiddeld : 24,1/100km

De Buick Model C was de opvolger van de Model B en werd geproduceerd in 1905.

Deze automobiel was bijna identiek aan zijn voorganger en was verkrijgbaar als een 5-persoons tourer.

In dat jaar werden er 750 Model C automobielen gebouwd, hiervan zijn nog 14 exemplaren bekend.

De Model C was het enige Buick model dat werd gebouwd in 1905.

David Buick een uitvinder, bouwde krachtige en betrouwbare motoren, maar zijn gebrek aan zakelijk inzicht bracht hem in de problemen.

William Durand, binnengehaald door James Whiting, samen met enkele locale bankiers redden het Buick merk.
Durand accepteerde op de New York Auto Show in 1905 orders voor meer dan 1.100 voertuigen.

• De Model C werd gebouwd op het chassis van de Model B.
• kopklepmotor
• twee versnellingen, kettingaandrijving en mechanische remmen op twee wielen
• wielbasis : 221cm
• cilinderinhoud : 2600cm³
• vermogen : 22pk
• kostprijs nieuw :$1200, inbegrepen 2 olielampen opzij, 1 olielamp achteraan, een toeter en een gereedschapskoffer.

Koninginnedag 2013 is de viering van de Nederlandse nationale feestdag Koninginnedag in 2013, die valt op 30 april.

De koninklijke familie zou op deze dag de festiviteiten in De Rijp en Amstelveen bezoeken, de eerste keer sinds 1997 dat een bezoek aan Noord-Holland was gepland.
Op 28 januari 2013 kondigde koningin Beatrix echter aan dat ze op 30 april dat jaar zal aftreden en het koningschap overdragen aan haar zoon prins Willem-Alexander van Oranje-Nassau en om die reden gaat het bezoek aan De Rijp en Amstelveen niet door.
Op Koningsdag 2014 zal de koninklijke familie beide plaatsen alsnog bezoeken.

Naast festiviteiten zoals bijvoorbeeld 'Koninginnenach' in Den Haag en (grote) vrijmarkten in het land wordt deze 'Nationale Feestdag' in Nederland door veel mensen gevierd.

Amsterdam maakte zich op voor deze bijzondere Koninginnedag.
De Koninginnedag in Amsterdam staat dit jaar in het teken van de troonsafstand van koningin Beatrix met de inhuldiging van koning Willem-Alexander in de Nieuwe Kerk.

Koning Willem-Alexander en zijn gevolg maken vroeg in de avond een vaartocht over het IJ.
Bij het filminstituut Eye aan de noordoever gaan zij aan boord van een rondvaartboot. Voorafgaand aan de Koningsvaart zal nog het Koningslied ten gehore worden gebracht. De vaartocht gaat langs het het Oeverpark en de Noordwal naar de kop van het Java-eiland, en eindigen aan de overkant, bij het Muziekgebouw aan 't IJ waar de avondmaaltijd voor genodigden plaatsvindt.
Tijdens de vaartocht over het IJ zullen diverse artiesten optreden.

Naast de festiviteiten rond inhuldiging zal het ook gewoon net als andere jaren 'Koninginnedag' zijn, dus met de vrijmarkt en andere gebruikelijke evenementen.
Wellicht op iets minder locaties dan voorheen, maar volgens burgemeester Eberhard van der Laan is deze feestdag niet bedoeld als een feestje voor ingewijden, maar een feestdag voor iedereen die deze historische dag wil meebeleven.

Oranjegekte

Oranjegekte of Oranjekoorts is een verschijnsel dat zich voordoet onder grote delen van het Nederlandse volk, voornamelijk bij belangrijke internationale voetbalwedstrijden waarbij Nederland vertegenwoordigd is en bij Koninginnedag.
Het manifesteert zich onder andere in het dragen van oranje kleding, zoals oranje T-shirts, petjes, sjaals, het oranje verven van het hoofdhaar, en het versieren van muren, kamers, huizen en zelfs straten met oranje versierselen zoals slingers en vlaggen.

Uiteraard slaat de oranjegekte vandaag ook toe.

De eerste Buick gemaakt voor de verkoop was de 1904 Model B.

Deze werd gebouwd door de pas opgerichte Buick Motor Company in Flint, Michigan.

In dat jaar werden er 37 Model B automobielen gebouwd, doch geen enkele ervan heeft de tijd doorstaan.

Er bestaan echter wel twee replica's, de 1904 endurance car, in de Buick Gallery & Research Center in Flint, en een Model B replica gebouwd door een Buick fanaat in Californië ter ere van de 100ste verjaardag van het merk.
Voor de bouw van beide replica's werden zowel originele als nagemaakte onderdelen gebruikt.

De overbrenging en het chassis van de Model B werden behouden tot 1909 bij de Model F.

Het vroege succes van hun automobielen was te danken aan de kopklepmotor (OHV-motor), gepatenteerd door Eugene Richard en ontwikkeld door David Dunbar Buick.

Het huwelijk van William van Wales en Catherine "Kate" Middleton vond plaats in Westminster Abbey op 29 april 2011.

William, tweede in lijn voor de troonopvolging, ontmoette Middleton in 2001, toen beiden aan de Universiteit van St Andrews studeerden.
Hun verloving ging in op 20 oktober 2010 en werd op 16 november 2010 bekendgemaakt.

De dienst werd geleid door de aartsbisschop van Canterbury, Rowan Williams, en de bisschop van Londen, Richard Chartres.
De muzikale omlijsting werd verzorgd door het Westminster Abbey Choir, het Chapel Royal Choir, het London Chamber Orchestra en een fanfare van de Central Band of the Royal Air Force.

Kroonprins Filip en prinses Mathilde vertegenwoordigden het Belgisch koningshuis.
Kroonprins Willem-Alexander en prinses Máxima vertegenwoordigden het Nederlandse koningshuis.

Er werd een publiek van circa 600.000 personen in Londen verwacht en het televisiepubliek werd op 2 miljard personen geschat.

Catherine kreeg een trouwring en een tiara die door koningin Elizabeth geschonken werden.
Catherine droeg een jurk van Sarah Burton, sinds 2010 creatief directeur van modehuis Alexander McQueen na het overlijden van deze laatste.
William droeg het rode uniform van de Irish Guards, een regiment van het British Army, als saluut aan deze grondtroepen die in actieve dienst in Afghanistan zijn.
Het blauwe ordelint dat hij droeg, is het Grootkruis in de Orde van de Kousenband.
Hierop was zijn 'wings' bevestigd.
Tevens droeg hij hierop de herdenkingsmedaille voor het Gouden Regeringsjubileum van zijn grootmoeder.

Toen het huwelijkspaar, de familie Middleton en de koninklijke familie op het balkon van Buckingham Palace verschenen om het publiek te groeten, voerde de Royal Air Force als saluut een flyby uit.
Drie historische propellertoestellen gingen vier jets vooraf.
Het publiek zag een Lancaster geflankeerd door een Spitfire en een Hurricane, gevolgd door twee Typhoons en twee Tornado's GR4.

Enkele uren voor de viering werd William van Wales door de koningin verheven tot hertog van Cambridge met de eretitels van Baron Carrickfergus en Earl of Strathearn.
Na de plechtigheid werd Catherine hertogin van Cambridge (Her Royal Highness The Duchess of Cambridge) en kreeg ze de eretitels Countess of Strathearn en Baroness Carrickfergus.

Na de bruiloft verbleef het echtpaar op het eiland Anglesey in Wales, waar William actief is als piloot bij een Search and Rescue-eenheid van de Royal Air Force.

Westminster Abbey

Westminster Abbey is pas sinds 1918 het toneel voor koninklijke huwelijken.
Onder meer het huwelijk van Elizabeth II en prins Philip in 1947, van prinses Margaret en Antony Armstrong-Jones in 1960, van prinses Anne en Mark Phillips in 1973 en van prins Andrew en Sarah Ferguson in 1986 vonden hier plaats.
Het huwelijk van prins Charles van Wales en lady Diana Frances Spencer in 1981 vond plaats in St Paul's Cathedral.
En toen Charles hertrouwde met Camilla Parker Bowles, gebeurde dit in Windsor Guildhall en de kleinere St. George's Chapel in Windsor Castle.

In de aanloop naar morgen, de koets had oranje wielen.

Op 2 februari 1942 schakelden Buicks fabrieken over op de oorlogsproductie voor de Tweede Wereldoorlog.
Het bedrijf maakte onder andere vliegtuigmotoren en M18 Hellcat tankjagers.

Na de Tweede Wereldoorlog volgden economische hoogtijdagen.

In 1950 was de verkoop tot 550.000 eenheden gestegen en in 1955 verder tot 745.000.
In 1948 werd de eerste Dynaflow-automatische versnellingsbak geïntroduceerd op de Roadmaster en in 1953 volgde een V8 met drukvoeding.
In 1949 verschenen ook Buicks bekende patrijspoorten in de flanken.

Tegen het einde van de jaren 1950 zorgden een ongeliefde stijl, technische problemen en een economische neergang ervoor dat Buick sterk achteruitging.
In 1959 was de productie gezakt tot onder 250.000 stuks. Dat jaar werden alle modellen geschrapt.
Er kwamen nieuwe ontwerpen met nieuwe motoren en nieuwe transmissies en nieuwe namen.
De Buick Electra werd het nieuwe topmodel en verving de Super.
De Electra 225 verving de Roadmaster en de Limited.
Ook de Special en de Century verdwenen.

In 1961 werd de naam Special weer herbruikt voor een compact model.
In 1963 kreeg die nieuwe Special ook Buicks eerste V6 ingebouwd.
De verkopen gingen weer de hoogte in tot 450.000 eenheden.
In de loop van de jaren 1960 bleef de verkoop omhoog gaan met uiteindelijk een record van 821.165 exemplaren in 1973.
Vervolgens sloeg de Oliecrisis van 1973 toe en de volgende twee jaren lag de verkoop onder het half miljoen.

Buick herleefde met de ontwikkeling van zuiniger motoren in aantrekkelijke lichtere modellen.
Waar de Amerikaanse autoindustrie en General Motors in zijn geheel zwaar getroffen werden door de crises, verhoogde Buick juist zijn marktaandeel.
Vooral modellen met voorwielaandrijving hadden in die periode succes.
In 1984 werden wereldwijd meer dan 1 miljoen Buicks verkocht.
In 1989 werd Buick als eerste gerangschikt in Noord-Amerika en als tweede in de wereld in een kwaliteitsenquête van marktonderzoeksbureau J.D. Power and Associates.
Het succes in deze en andere onderzoeken werd daarna ook uitgespeeld in de marketing.

Edward H. Mertz, die in 1986 algemeen Buick-manager werd, definieerde de toekomst voor Buick als bouwer van de meest Amerikaanse van alle GM-merken.
Buicks zouden krachtig, opmerkelijk en volwassen worden.
De nadruk werd op prestaties, detail en comfort gelegd.

• In 1991 was Buick het sterkst groeiende merk op de Amerikaanse markt.
• In 1999 begon een joint venture van GM in China met de productie van de Buick Regal voor de Chinese markt.
• In 2001 lanceerde diezelfde joint venture de Buick Sail, een familiewagen gebaseerd op de Opel Corsa.
• In 2002 vierde het merk zijn 100e verjaardag.

De muiterij op de Bounty is een legendarische opstand aan boord van het schip de HMAV Bounty die plaatsvond in 1789.

Op 23 december 1787 voer de Bounty uit vanuit de haven van Spithead.
Zijn missie was om broodvruchtplanten op te halen op Tahiti en deze te vervoeren naar de Caraïben.
Het idee was dat deze broodvruchten een goedkoop soort voedsel zouden vormen voor de slaven die daar gehouden werden.
Tot aan Tahiti verliep de reis zonder noemenswaardige problemen, afgezien van een mislukte poging om langs Kaap Hoorn te varen.
Op 26 oktober 1788 bereikte het schip Tahiti.

De bevolking van Tahiti had reeds kennisgemaakt met de diplomatieke kapitein James Cook en stond uiterst welwillend tegen de bemanning van het Engelse schip.

Bijna een half jaar later, op 4 april 1789, werd de terugreis aanvaard.
Op 28 april brak de muiterij uit.

Wat precies de aanleiding is geweest voor de muiterij is niet helemaal duidelijk.
Algemeen wordt aangenomen dat deze te wijten is aan het zeer strenge, onrechtvaardige en wrede optreden van kapitein Bligh.
Dit wordt echter tegengesproken door het scheepslogboek.
Hierin valt onder andere te lezen dat straffen zoals geselingen op de Bounty minder dan gemiddeld voor die tijd werden toegepast.
Ook is het gebeurd dat Bligh zijn eigen kooi beschikbaar stelde voor matrozen die een natte hangmat hadden.

Een andere reden kan zijn dat het leven op Tahiti de bemanningsleden zo beviel, dat ze niet naar huis wilden terugkeren.
De zeer losse seksuele moraal die plaatselijk heerste, kan hier een grote rol in gespeeld hebben.
Deze theorie wordt ondersteund doordat drie mannen probeerden aan de terugreis te ontkomen.

Voordat de Bounty aan de terugreis begon, hadden drie mannen (Churchill, Muspratt en Millward) geprobeerd te deserteren.
Ongetwijfeld gaven ze de voorkeur aan het leven op Tahiti.
Ze werden echter, met hulp van de loyale Tahitiërs, gevonden en bestraft : Churchill kreeg twee dozijn geselingen en de twee andere vier dozijn.
Dat waren zware straffen.
Bligh had de kat met negen staarten wel een paar keer eerder gehanteerd, maar met één uitzondering was dat steeds minder dan twee dozijn geweest.

Desertie kon met de dood worden bestraft, maar pas na vonnis van de krijgsraad.
Bligh had dus niet de bevoegdheid de doodstraf op te leggen, en bovendien had hij zijn mannen nodig aan boord.
Desertie kwam in de praktijk vaak voor en de pakkans was groot, en daarom werd de doodstraf in de praktijk niet zo vaak opgelegd.
Uiteindelijk kreeg van dit drietal alleen Millward de strop, maar dat was vooral vanwege de muiterij, niet voor de desertie.
De andere twee waren ook schuldig aan de muiterij, maar Muspratt werd vrijgesproken wegens een vormfout en Churchill werd na de muiterij op Tahiti vermoord.

Op 28 april 1789 kwam Fletcher Christian, de aanvoerder van de muiterij, samen met een aantal van zijn volgelingen de hut van de kapitein binnen.
Kapitein Bligh werd in zijn nachtkledij het dek opgejaagd en na een woordenwisseling gedwongen in een sloep te stappen.
Achttien bemanningsleden zijn met hem mee gegaan in de roeiboot.
Het is opmerkelijk dat er bij de muiterij geen noemenswaardig geweld werd gebruikt en dat er geen druppel bloed vloeide.
Dit was wellicht te danken aan de gentleman Christian.
Alleen de kapitein zou geworsteld hebben.
Op het schip bleven nu 25 mensen over waarvan er naast Fletcher Christian waarschijnlijk 18 echt meededen in de muiterij.
Fletcher Christian was vanaf nu de nieuwe gezagvoerder van het schip.

In 1808 werd Pitcairn opnieuw ontdekt.
Dit gebeurde toen het Amerikaanse schip Topaz toevallig langs het eiland voer.
In Europa waren toen echter de napoleontische oorlogen aan de gang en Engeland ondernam geen actie.
Zes jaar later, in 1814, stuitten de schepen Briton en Tagus op Pitcairn.
Beide kapiteins hadden geen weet van de eerdere ontdekking door de Topaz.
Zij beslisten om de laatste overlevende muiter, John Adams, niet te arresteren.
Hem weghalen zou betekenen dat de overige bewoners aan hun lot overgelaten zouden worden.
In 1825 kreeg hij officieel gratie.

Meer weten over dit verhaal lees 'Muiterij op de Bounty'.

De Airbus 380 of A380 is het grootste passagiersvliegtuig ter wereld.
Het is een product van het Europese concern Airbus.
Het widebody-vliegtuig beschikt over twee verdiepingen en biedt plaats aan maximaal 853 passagiers.
Bij een gemiddelde configuratie passen er 555 personen in.

De eerste testvlucht werd gemaakt op 27 april 2005.
Tweeënhalf jaar later, op 25 oktober 2007, maakte de A380 haar eerste commerciële vlucht.
In dienst van Singapore Airlines vloog de A380 van Singapore naar Sydney.
Dit was eveneens de eerste route waarop een lijndienst door het toestel werd onderhouden.
Er zijn reeds een 100-tal van dit type vliegtuigen gebouwd (maart 2013).

Op 8 juni 2010 landde voor het eerst een A380 op Brussels Airport.
Een maand later, op 15 juli, was Luchthaven Schiphol aan de beurt.
Bij deze proef werd de technische afhandeling van het toestel getest.
Nadat de test werd voltooid, vertrok het toestel weer op dezelfde dag.

De Airbus A380 is het grootste luchtwaardige passagiersvliegtuig ter wereld; alleen de Antonov An-225, een vrachtvliegtuig, is groter.

Het toestel maakte zijn eerste trans-Atlantische vlucht met passagiers op 19 maart 2007 tussen Frankfurt am Main en New York.
500 passagiers vlogen mee.
De eerste vijf A380 toestellen werden aan Singapore Airlines geleverd.
Nadat in Toulouse het eerste afgeleverde toestel op 15 oktober 2007 officieel aan Singapore Airlines overgedragen was, werd op 25 oktober de eerste commerciële vlucht uitgevoerd.
Deze vlucht ging van Singapore naar Sydney.
Tickets voor deze vlucht (en de retourvlucht later in de week) waren op eBay te koop.

Emirates was de tweede maatschappij die met de A380 commerciële vluchten maakt.
Het eerste toestel werd geleverd op 28 juli 2008.
Vanaf 1 augustus startten commerciële vluchten tussen Dubai en New York JFK.
Sinds 1 augustus 2012 vliegt Emirates met de A380 dagelijks tussen Dubai en Amsterdam (Schiphol).

Qantas was de derde maatschappij die de A380 in dienst nam.
Het eerste vliegtuig werd op 19 september 2008 geleverd en startte op 20 oktober met commerciële vluchten tussen Melbourne en Los Angeles en op 24 oktober tussen Sydney en Los Angeles.

Eind 2009 ontving de vierde luchtvaartmaatschappij zijn A380: Air France.
Air France is hiermee de eerste Europese maatschappij die de A380 in dienst nam.
De tweede Europese maatschappij die de A380 ontving was op 19 mei 2010 Lufthansa.

In het ontwerp van Airbus is men er steeds van uitgegaan dat er nog een verlengde versie van het toestel zou kunnen worden uitgebracht.
De verlengde versie, mogelijk Airbus 380-900 of Airbus 380-1000 genoemd, zou 100 passagiers meer kunnen vervoeren, even comfortabel als de A380-800 er 555 vervoert.
De ontwikkeling van dit toestel zou volgens de plannen beginnen zodra de productie van de A380-800 op schema zit, oftewel wanneer 40 toestellen per jaar uit de fabriek in Toulouse rollen.
Volgens de plannen zou dat in 2010 moeten zijn, waarna in 2015 de eerste 900-variant wordt geproduceerd.
In 2007 maakten onder andere Emirates, Air France-KLM, Singapore Airlines en Lufthansa hun interesse kenbaar.

De productie van de A380-800 is echter vertraagd; in 2010 werden er slechts 18 stuks geleverd.
De ontwikkeling van de A380-900 lijkt daardoor voorlopig van de baan.

Om uit de kosten te komen moet Airbus 420 toestellen verkopen.
Tot nu zijn er 261 besteld en is er optie op nog 42 toestellen, ruim onvoldoende dus.

De honderdste A380 werd in 2013 aan Malaysia Airlines geleverd.

Prins Al-Waleed bin Talal al-Saoed uit Saoedi-Arabië had ook een A380 als privéjet besteld, maar deze bestelling is niet doorgegaan.

Meer weten over dit vliegtuig lees Airbus A380.

Buick is een automerk uit de Verenigde Staten dat in 1903 werd opgericht.
Het merk is eigendom van het General Motors-concern en produceert auto's in de VS, Canada en China.
De afzetmarkten zijn Noord-Amerika, China, Israël en Taiwan.
Buick is gepositioneerd als een lager luxemerk, te vergelijken met de voormalig Zweedse divisie Saab.
De naam wordt uitgesproken als Bjoewik.

David Dunbar Buick werd geboren op 17 september 1854 in Schotland.
Toen hij twee jaar was, emigreerde hij met zijn ouders naar Detroit in de Verenigde Staten.
In 1869 begon hij te werken bij een bedrijf dat loodgietersproducten maakte.
Toen dat bedrijf tegen 1882 problemen kende, nam hij het samen met een partner over.
Buick was ook de uitvinder van onder meer de tuinsproeier en een goedkopere methode om gietijzer van een laag email te voorzien.
Met die innovaties en onder het management van Buicks partner werd het bedrijf succesvol.

In de jaren 1890 raakte Buick geïnteresseerd in de verbrandingsmotor.
In 1899 verkocht hij zijn aandeel in het bedrijf voor $ 100.000 en begon de Buick Auto-Vim and Power Company.
Hier richtte hij zich vooral op stationaire motoren.
Later bouwde hij ook een auto maar zijn geld raakte op na slechts één gebouwde auto.
Begin 1902 richtte hij de Buick Manufacturing Company op met de bedoeling motoren en auto's te bouwen en verkopen.
Tegen het einde van het jaar was het geld weer op met slechts twee auto's gebouwd.
Toch had hij toen de kopklepmotor uitgevonden die een hoger vermogen toeliet dan de zijklepmotor.
In 1903 leende Buick $ 5000 van een vriend waarmee hij in Flint, Michigan op 19 mei 1903 de Buick Motor Company oprichtte.

Buick verkocht het bedrijf aan James Whiting die William Durant binnenhaalde om het te leiden.
Dat was het einde van Buicks aandeel.
Durant maakte Buick ondertussen tot de grootste automobielbouwer van de Verenigde Staten en richtte in 1908 met het verdiende kapitaal General Motors op als een holding boven Buick.
Via allerlei overnames groeide General Motors tegen 1910 uit tot een groot concern van meer dan 30 bedrijven.
Buick bleef intussen groeien en kreeg een goede reputatie inzake betrouwbaarheid.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog produceerde Buick ook vliegtuigmotoren en ambulances.

In 1925 werd een Buick de wereld rondgestuurd, waarbij die ook België en Nederland aandeed, om de betrouwbaarheid van GM als exporteur aan te tonen.
In 1926 klom de productie tot meer dan 260.000 eenheden.
Buicks werden ook gebouwd in Canada en onderdelen werden naar het buitenland, waaronder België, gestuurd om ter plaatse te worden geassembleerd.
In 1929 werd ook een verkoopkantoor geopend in Shanghai, China.
Ook werd dat jaar zustermerk Marquette gelanceerd dat in 1930 weer beëindigd werd.

Als luxemerk werd Buick harder dan andere merken getroffen door de Grote Depressie begin jaren 1930.
In 1933 stuikte de productie ineen tot nauwelijks 40.000 stuks.
In 1934 werd de nieuwe Buick Series 40 geïntroduceerd die uitstekende prestaties leverde voor een beperkte prijs.
De productie klom dat jaar terug naar 78.000 stuks.
In 1936 werden de Buick Roadmaster en andere succesvolle modellen toegevoegd.
De productie klom daarmee tot bijna 200.000 exemplaren.

Begin jaren 80 van de 20e eeuw kwam – vaak in combinatie met de stokloze stuntvlieger het buggyen of ook wel buggiën op, waarvan Peter Lynn de geestelijke vader is.
Met een karretje op drie wielen en een vlieger (de kite) bleek het mogelijk hoge snelheden te halen.
Men kon – net als bij het zeilen – tegen de wind inrijden en weer terugkomen op de plek waar men begon.
En snelheden van 80 km/h of meer waren niet onmogelijk.
Evenals andere vormen van de vliegersport gaf ook dit een enorme impuls, aangezien het veel sportieve mensen aansprak.
En ook hier zijn het de risico's die kennelijk het aantrekkelijke element vormden.

De belangrijkste materialen bij het buggyen zijn de buggy en de vlieger.
Er zijn nog een aantal andere dingen essentieël voor het buggyen zoals lijnen, handvatten en een helm.
Ook zijn er veel accessoires zoals GPS of kilometerteller, windmeter, grondpennen en een trapeze dit is een soort stevige onderbroek waar je je handvatten aan vast maakt zodat je armen de trekkracht van de vlieger niet hoeven te dragen.
Het belangrijkste onderdeel blijft de buggy er bestaan veel verschillende buggy's, ze vallen onder te verdelen in twee groepen: trickbuggies en racebuggies.

Trickbuggyen is het buggyen met een lichte en kleine buggy en een vlieger met veel opwaartse trekkracht.
Deze buggies zijn meestal gemaakt van aluminium en rijden op kruiwagenwielen of zogenaamde midi's dit zijn banden die iets vierkanter zijn.
De bedoeling is zo ver en hoog mogelijk te vliegen er kunnen met trickbuggy's afstanden van meer dan 20 meter worden overbrugt.
Trickbuggyen is nu vooral bekend in Engeland, maar de kans is groot dat deze rage ook naar Nederland komt overgewaait.

Racebuggyen is het buggyen met een grote en zware buggy met een vlieger met zo veel mogelijk voorwaartse trekkracht en zo min mogelijk opwaartse trekkracht.
De buggy's zijn meestal van roestvrijstaal gemaakt en hebben of bigfootbanden(dit zijn banden met ongeveer de grootte van een autoband) of schijfwielen(dit zijn hele smallen wielen waarmee erg hard gereden kan worden).
De buggy's hebben een brede achteras wat ervoor zorgt dat je niet makkelijk kan omklappen.
Een racebuggy heeft een breedte van ongeveer 180 cm.
De bedoeling van racebuggyen is het zo hard mogelijk over het strand heen rijden.
De buggy's kunnen snelheden halen van wel 120 km/h.

Een ander essentieel deel van de buggysport is de vlieger.
Vliegers zijn er in alle kleuren en maten.
Voor het buggyen zijn er drie soorten vliegers de beginners vliegers, de racevliegers, de springvliegers.

Beginners vliegers zijn vliegers met een lage kosten waardoor beginners makkelijk kennis kunnen maken met de vliegersport en de buggysport.
Een aantal voorbeelden zijn de: PKD Buster II, HQ beamer(tsr), Peter Lynn Pepper, Eolo Radsail, Rhombus Firebee.
De vliegers hebben niet uitmuntend veel opwaartse of voorwaartse trekkracht.
Deze vliegers zitten in de prijsklasse van €50 tot ongeveer €250 (prijzen van kites met een formaat van rond de 4m²).

Racevliegers zijn vliegers die speciaal gemaakt zijn om zo hard mogelijk mee te rijden in de buggy.
Een aantal bekende racevliegers zijn de: Ozone Yakuza, Libre Vampir race pro, Libre Bora II, JoJo RM+, U-Turn Nitro Evo II.
Het kenmerk van deze vlieger is een lage zijwaartse trekkracht en een lage opwaartse trekkracht de voorwaarste trekkracht is wel hoog bij deze vliegers.
Dit komt door de hoge aspect ratio dat houdt in dat de vlieger erg breed is en niet erg hoog.
Dit zijn de vliegers waar wedstrijden mee worden gereden.
Deze vliegers liggen in een prijsklasse van € 300 tot € 750.

Springvliegers zijn vliegers om mee te trickbuggyen.
De bekende springvliegers zijn de: Flexifoil Blade IV, Flexifoil Sabre 2, Ozone Frenzy.
De kenmerken van deze vliegers zijn een hoge opwaartse trekkracht en een normale voorwaartse trekkracht.
Deze vliegers liggen in een prijsklasse van € 400 tot € 600.

Een keerzijde van de medaille was dus ook dat vele gemeentes langs de kust overgingen tot een verbod van vliegeren, met name in de zomer op bepaalde (drukke) stukken strand.

Een variant op het buggieën is het bodysurfen: Men laat je eigen lichaam met behulp van een vlieger door het water of de golven sleuren.
Men moet hierbij wel met de vlieger teruglopen naar de plek waar je begon en dat is vaak geen gemakkelijke opgave.
Spierpijn is een veel voorkomende klacht.
Daarnaast is (in Nederland) het bodysurfen met oostenwind een soort zelfmoordactie (see you in England!).

Tsjernobyl (Russisch: Черно́быль — Oekraïens: Чорно́биль) is een kleine stad aan de rivier Pripjat, gelegen in de oblast Kiev, in het noorden van Oekraïne, niet ver van de grens met Wit-Rusland.

Het is vooral bekend vanwege het ongeluk in een nabijgelegen kernreactor op 26 april 1986.
De ioniserende straling als gevolg van dit ongeluk is er nog zo sterk, dat de autoriteiten het onverantwoord vinden om er te wonen.
Daarom is de plaats, die voorheen zo'n 14.000 inwoners telde, nu een spookstad.
Hetzelfde geldt voor de nabijgelegen stad Prypja, die voorheen 55.000 inwoners telde.

Prypjat valt binnen de zogenaamde vervreemdingszone, die in een straal van 30 kilometer rondom de kerncentrale loopt en die niet vrij toegankelijk is. De dertigkilometerzone is sinds 15 augustus 2012 volgens Oleg Bondarenko, lid van de regeringscommissie die over Tsjernobyl gaat, weer bewoonbaar omdat de straling genoeg is gedaald.

In het gebied geteelde groente en fruit kunnen nog steeds niet geconsumeerd worden, omdat de straling daarvoor nog wel te hoog is

In de omliggende regio is de straling minder sterk, maar ook daar wonen nog steeds vijf miljoen mensen in besmet gebied.

Meer over deze ramp, lees Kernramp van Tsjernobyl

Een Buggy is een bepaald type auto.

In de jaren 60 werd het in de VS erg populair om Volkswagen Kevers van een andere carrosserie te voorzien.
Zo'n auto werd Buggy genoemd, naar de VW Bug, zoals de Kever in Amerika genoemd werd.
Omdat de auto's kleiner en lichter waren dan de gewone kever werd het verkleinwoord Buggy gebruikt.
Buggy is ook een Engelse term voor een foutje en dat paste ook goed bij de Buggy omdat deze niet altijd even betrouwbaar was.

Er waren carrosserieën van glasvezelversterkt polyester te koop die met weinig moeite op het chassis van een kever konden worden gezet.
Een kever heeft geen zelfdragende carrosserie, zodat de ombouw weinig problemen gaf.

Er waren ook kortere carrosserieën, waarvoor het nodig was het chassis in te korten.
Hiervoor was natuurlijk veel meer vakkennis en handigheid nodig.
Volgens de echte liefhebbers kon een buggy op een onverkort chassis niet serieus worden genomen.

De rage sloeg ook over naar Europa, waardoor in de jaren zeventig vele Buggy's rondreden.
Ook in Nederland en België probeerden velen een graantje mee te pikken van deze rage, zoals APAL in België en Ruska, Rizovari en Bird's buggy in Nederland.

Ook bouwden velen een prototype of een buggy voor eigen gebruik.
De buggy-rage waaide eind jaren 80 over, mede door strenger wordende regels op het gebied van veiligheid, maar men kan nog immer nieuwe buggy's kopen.

Christiaan Karel Appel (Amsterdam, 25 april 1921 – Zürich, 3 mei 2006) was een Nederlandse kunstschilder en beeldhouwer in de moderne kunst uit de tweede helft van de twintigste eeuw, die tot de expressionisten kan worden gerekend.woensdag 24 april 2013 20:20 Zijn grote invloed duurt voort tot op heden.
Hij is vooral bekend geworden als lid van de kunstzinnige groepering Cobra.

Appel werd geboren in de Dapperstraat te Amsterdam, midden in een echte volksbuurt.
Als kind werd hij Kik genoemd.
Zijn vader was de zoon van een melkboer en had een kapperszaak, die het trefpunt van de wijk was.

Appel schilderde, ook volgens eigen zeggen, nooit de abstractie, al benadert zijn werk dat wel sterk.
Er zijn altijd herkenbare figuren te ontdekken, of dit nu mensen, dieren of zonnen zijn.

Tijdens de Cobraperiode (vanaf 1948) schilderde Appel simpele vormen met stevige contourlijnen, opgevuld door felle kleuren.

Zijn werk hoort bij de Moderne kunst en de schilderstijl abstract expressionisme van de Europese kunststromingen.

Onderwerpen waren vriendelijke onschuldige kindwezens en fantasiedieren.
Hij liet zich daarbij beïnvloeden door de manier waarop geestelijk gehandicapten tekenen en schilderen, iets wat in die tijd revolutionair genoemd mocht worden.
Het werk van Appel gaf aanleiding tot opmerkingen zoals "dat kan ik ook".
De stijl van kindertekeningen vult Appel aan met de stijl van maskers uit Afrika.

Appels' gedrevenheid komt naar voren in zijn uitspraak:

“Een leven zonder inspiratie is voor mij het allerlaagste, het meest platvloerse wat er is.”

Enkele ander uitspraken van Appel:

• Ik rotzooi maar een beetje an. Ik leg het er tegenwoordig flink dik op, ik smijt de verf er met kwasten en plamuurmessen en blote handen tegenaan, ik gooi d'r soms hele potten tegelijk op. (Tegen het blad Vrij Nederland naar aanleiding van de film door Jan Vrijman).
• Ik schilder als een barbaar in deze barbaarse tijd.
• Ik heb in de loop van de jaren geleerd hoe ik olieverf op doek moet brengen. Ik kan nu met verf alles doen wat ik wil. Maar het is nog steeds een strijd, nog steeds een gevecht. Op het ogenblik zit ik nog in de chaos. Maar het is nu eenmaal mijn aard om de chaos positief te maken. Dat is tegenwoordig de geest van onze tijd. We leven altijd in een verschrikkelijke chaos, en wie kan de chaos nog positief maken? Alleen de kunstenaar. (Monaco, 1986).
• Tais-toi et sois belle. (Houd je mond en wees mooi) (tegen Sonja Barend).
• "Ik gebruik ook meer verf!!" nadat Appel een groot deel van de revenuen van een Cobra- groepsexpositie in zijn zak steekt.

In het buitenland is veel meer werk te vinden van Karel Appel dan in Nederland.

Op 19 mei 1999 werd te Amsterdam de Karel Appel Stichting / Karel Appel Foundation opgericht.
Op 1 augustus 2000 heeft Appel bij onderhandse akte conform het bepaalde in art. 2 Auteurswet 1912, de auteursrechten op al het door hem gemaakt en eventueel nog te maken werk, ongeacht waar dit zich zou bevinden, overgedragen aan deze rechtspersoon.
Deze stichting heeft als doelstelling onder meer het zorg dragen voor het behoud van zijn werken, het promoten van publieke bekendheid met en kennis van zijn werk en het handhaven van het intellectueel eigendomsrecht met betrekking tot zijn werk.
Tevens houdt ze zich bezig met de authentificatie van werken die aan Appel worden toegeschreven.

Op 13 maart 2005 heeft Appel in een te Luzern opgemaakt document “Last Will And Testament” nogmaals deze overdracht van rechten bevestigd.

De Hubble-ruimtetelescoop (Hubble Space Telescope, HST) bestaat uit een aantal precisie-instrumenten voor astronomische waarnemingen.
Hij is genoemd naar de Amerikaanse astronoom Edwin Hubble, en draait sinds de lancering door de NASA op 24 april 1990 als een kunstmaan rond de aarde.
De Hubble wordt gebruikt voor optische waarnemingen.
De telescoop bezit ook een infraroodcamera.
Voor observaties in het röntgengolflengtegebied wordt gebruikgemaakt van het Chandra X-Ray Observatory.

Door het ontbreken van een atmosfeer in de ruimte is een ongekend scherpe afbeelding van verre astronomische objecten mogelijk.
Eén van de bekendste foto's die door de Hubble genomen zijn is van de Adelaarsnevel (M16).
Deze foto is volgens veel astronomen de mooiste foto ooit genomen van een object in het heelal.

Binnen weken na de lancering van de telescoop toonden de teruggestuurde beelden dat er een serieus probleem was met het optische systeem.
Hoewel de eerste beelden scherper leken te zijn dan beelden vanop de grond, was de telescoop niet in staat goed scherp te stellen en waren de gemaakte beelden minder goed dan was verwacht.

Uit analyse van de onscherpe beelden bleek dat de primaire spiegel de verkeerde vorm had gekregen, hoewel de spiegel zeer precies geslepen is.
De afwijking bedroeg slechts 10 nanometer, maar de spiegel was ongeveer 2200 nanometer (2,2 microns) te plat aan de randen.
Dit verschil veroorzaakte sferische aberratie (het licht dat van de randen werd weerkaatst had een ander brandpunt dan het licht van het centrum van de spiegel).

De spiegelfout beïnvloedde niet alle wetenschappelijke waarnemingen evenveel.
Heldere objecten waren scherp genoeg en de spectroscopie was grotendeels onovertroffen.
Door het verlies aan lichtsterkte door de slechte scherpstelling was de telescoop niet goed bruikbaar voor zwakke lichtbronnen en beelden met een hoog contrast.
Dit maakte bijna alle cosmologische programma's onmogelijk, omdat die gebruik moesten maken van het waarnemen van zeer zwakke lichtbronnen.
NASA en de telescoop werden hierdoor het onderwerp van vele grappen en de telescoop werd gezien als een Dolgostroj (vertaalbaar als "onafgebouwd gebouw", "onvoltooid bouwproject" of "verlaten bouwplaats" het Russische woord voor een nooit afgebouwd gebouw) - zo werd de telescoop bijvoorbeeld voorgesteld naast de Hindenburg en de Titanic.

Een tweede ruimtemissie in december 1993, waarbij door astronauten onder andere een corrigerende spiegel werd aangebracht, verhielp dit euvel.
In de jaren hierna zijn nog twee onderhoudsmissies uitgevoerd.

Intussen werden al plannen gemaakt voor de volgende, betere en grotere ruimtetelescoop: de James Webb-ruimtetelescoop.
Anderzijds stond de ontwikkeling van de aardse telescopen niet stil.
Door een groot aantal kleinere telescoopbeelden te combineren, en optische fouten, veroorzaakt door temperatuurverschillen en turbulentie in de atmosfeer, in real time computergestuurd te corrigeren, werd het mogelijk ook vanaf de aarde afbeeldingen te maken die niet meer voor die van de Hubble onderdoen.

Op 16 januari 2004 maakte de NASA bekend dat er geen onderhoud meer aan de Hubble zou worden verricht.
President George W. Bush had bekendgemaakt dat er voorrang zou worden gegeven aan reizen naar de maan en naar Mars.
Naar verwachting had de Hubble hierna nog een nuttige levensduur van een jaar of vier.

Ton Linssens van de ESA-afdeling die over de Hubble-telescoop gaat stelde echter dat de beslissing om de telescoop niet meer te onderhouden niets te maken heeft met de plannen om naar Mars te reizen.
De reden is dat het ruimteveer in de toekomst uitsluitend naar het internationale ruimtestation mag vliegen.
Alleen daar kan gecontroleerd worden of de tegeltjes van het hitteschild nog in goede staat zijn om de terugreis te maken.
Daar is ook de mogelijkheid aanwezig om eventueel met een Sojoez de terugreis te maken.

Op 31 oktober 2006 maakte de NASA echter bekend dat in de tweede helft van 2008 alsnog een vierde onderhoudsmissie naar de Hubble zou worden uitgevoerd.
Door het aanbrengen van nieuwe gyroscopen en nikkel-waterstof-accu's zou de levensduur van de telescoop kunnen worden verlengd tot tenminste 2014.
Verder zouden nieuwe instrumenten worden geïnstalleerd : een Cosmic Origins Spectrograph en een nieuwe groothoekcamera, WFC3, die de huidige WFPC2 zal vervangen.

In september 2008 deed zich echter nog een technische storing aan de Hubble voor, in de Science Instrument Command and Data Handling (SIC&DH) Unit.
Om deze tijdens het groot onderhoud te kunnen verhelpen, bleek extra voorbereiding nodig.
Daarom werd deze vierde reparatie-missie (STS-125) uitgesteld tot 2009.

De lancering vond op 11 mei 2009 plaats.
Dit is waarschijnlijk de laatste onderhoudsbeurt die de telescoop krijgt.
Hubble kan nu meer gegevens verwerken dan ooit.
En met de nieuwe camera die werd geplaatst krijgt men steeds duidelijkere opnamen van sterrenstelsels, exploderende sterren en mysterieuze nevels.
Op 19 mei 2009 werd de Hubble weer door spaceshuttle Atlantis in de ruimte geplaatst.

De bugel of flügelhorn is een koperen blaasinstrument dat een belangrijk instrument is in fanfare-orkesten.
Het is gestemd in Bes of Es (sporadisch ook wel C) met drie ventielen.
De hele lengte van het klankbuis is bij een bugel in Bes 130 cm en bij een bugel in Es 98 cm.

De vorm van de bugel is geheel conisch voorbij het ventielhuis en met ruimere bochten dan de trompet, waardoor de bugel een veel zachtere, warmere en rondere klank heeft.

De bugel is uitgevonden door Adolphe Sax, die ook de saxofoon ontwierp.
Adolphe Sax wilde namelijk een instrument hebben dat op een trompet leek, maar een zachtere en warmere klank had.

De bugel heet in het Frans bugle maar in het Engels flugelhorn en moet niet verward worden met de Engelse bugle, wat een natuurbugel is, een bugel zonder ventielen.
De Es- en Bes-bugels zijn transponerende instrumenten.

De bugel heeft binnen de brass band een bijzondere status.
In een brass band is maar één bugel.

Zoals bij alle koperen blaasinstrumenten vindt de toonvorming bij de bugel plaats doordat de tegen het ketelvormig mondstuk aangespannen lippen bij aanblazen in trilling worden gebracht en zo de luchtkolom in het instrument in beweging brengen.
Bij een juiste lipspanning kan een van de ongeveer zeven natuurtonen worden gespeeld.
Door met een of meer ventielen de lengte van de hoofdbuis te verlengen, kunnen de gaten tussen elk van deze boventonen chromatisch dalend worden opgevuld.
Het eerste, tweede en derde ventiel geven respectievelijk een hele, een halve en een anderhalve toon verlaging van de dichtstbijzijnde boventoon.
De klankbeker versterkt de voortgebrachte toon.

Omdat niet alle tonen met behulp van de ventielen zuiver te treffen zijn, is bij veel bugels op de derde (en soms ook de eerste) ventielbuis een trigger geplaatst, die een variabele extra verlenging geeft om de toon zuiver te krijgen.

Er bestaan ook bugels die, in plaats van het derde ventiel met een trigger, een vierde ventiel hebben.
Dit is een kwartventiel.
Hierdoor is een trigger overbodig en is het bereik in de laagte twee maal een kwart octaaf groter.
De toonomvang wordt dan van Bes (contra-bes) tot de bes uit het tweegestreept-octaaf, zonder onderbrekingen.

Net als bij oudere pistons (cornetten) en bijvoorbeeld de Es-cornet is de bugel nog voor het ventielhuis voorzien van een stembuis om stemmen mogelijk te maken.
Deze plaats zorgt ervoor dat het conische verloop van de bugel zo min mogelijk wordt verstoord.
Bij moderne cornetten en trompetten zit deze stempomp pas verderop in het instrument, in de eerste bocht na het ventielhuis.

Het bereik van een bes-trompet is (in C-notatie) van e uit het groot-octaaf tot Bes (groot-bes) en van de e uit het klein-octaaf tot bes uit het tweegestreept-octaaf.

Strikt genomen is het bereik van de bes-bugel nog groter, want door de afwijkende bouw van de bugel is er een mogelijkheid de Bb onder de e-grootoctaaf te spelen (NB: afwijkend is juist dat dit geen 'pedal note' is).

Joseph Mallord William Turner (Covent Garden (Londen), °23 april 1775 (volgens hemzelf, er is geen geboorteakte) - †Chelsea (Londen), 19 december 1851) was een Engelse romantische kunstschilder, die veel landschappen en vooral marines schilderde.

De vader van Turner, ook William, was een pruikenmaker die later kapper werd.
Zijn moeder, Mary Marschall, was huisvrouw.
Zij werd mentaal gezien in de loop der jaren steeds instabieler, wellicht deels veroorzaakt door het jonge overlijden van het zusje van Turner in 1786.
Turners moeder stierf in 1804, inmiddels opgenomen in een gesticht voor geestelijk gestoorde mensen.

Wellicht door deze problemen werd Turner in 1785 naar zijn oom van moederszijde gestuurd, in Brentford, een destijds kleine stad ten westen van Londen aan de oever van de Theems.
Daar toonde hij voor het eerst belangstelling voor schilderen.
Een jaar later ging hij naar school in Margate in Kent, ten oosten van Londen, in het gebied van het estuarium van de Theems.
Tegen die tijd had hij al vele schilderijen gemaakt, die zijn vader in de etalage van zijn zaak exposeerde.

Turner ging op slechts 15-jarige leeftijd naar de Royal Academy of Arts; de president van de academie zat de commissie voor die hem toeliet.
Een aquarel van Turner werd geaccepteerd voor de zomertentoonstelling van de academie in 1790, slechts na één jaar studie.
Turner exposeerde zijn eerste schilderij met olieverf in 1796.
Turner werd als schilder van het Britse landschap enorm populair bij het publiek.

Turner wordt over het algemeen gezien als de "schilder van het licht".
Hoewel hij vooral bekend is om zijn olieverfschilderijen van zeer grote afmetingen, ziet men hem ook als een van de grondleggers van de Engelse aquarellandschapschilderkunst.

Turner reisde veel in Europa.
Hij begon in Frankrijk en Zwitserland in 1802, en bezocht in hetzelfde jaar nog het Louvre in Parijs.
Hij kwam daarbij zowel onder de indruk van het landschap in de Alpen, maar hij zag ook het werk van Nicolas Poussin en Claude Lorrain.
Zelfs in 1812 schilderde hij nog een werk Hannibal trekt over de Alpen.
Later bezocht Turner diverse malen Venetië, waarbij hij onder de indruk kwam van het werk van Titiaan en Veronese.
In 1807 verscheen het eerste van een serie boeken van Turner, Liber studiorum, geïllustreerd met eigen werk, waarin hij zijn visie op het landschap literair weergaf.

De latere werken van Turner vertonen steeds meer een aquarelachtig vervloeiing van de vormen.
Zijn werken, waarin voorwerpen geheel versmelten met het licht, werden door het publiek echter minder goed begrepen dan zijn eerdere landschapsschilderijen.
Door deze werken wordt Turner vaak onterecht gezien als een 'voorloper' van de Franse schilderstroming, het impressionisme.
Echter, wanneer we Turner daadwerkelijk vergelijken met het Impressionisme zien we dat de overeenkomsten minimaal zijn.
Daarnaast is er geen sluitend bewijs dat de Impressionisten het werk van Turner kenden toen zij hun schilderstijl ontwikkelden.
Het Impressionisme ontwikkelde zich in de jaren zestig van de 19e eeuw, en deze schilders leerden Turner waarschijnlijk pas kennen in 1871, toen Monet en Pissarro in Londen verbleven.

Een van de beroemdste schilderijen is de The Fighting "Temeraire" tugged to her Last Berth to be Broken Up, geschilderd in 1839.
Dit doek hangt in de National Gallery in Londen.
Het laat de laatste reis zien van dit oorlogsschip met 98 kanonnen dat onder Nelson in de Zeeslag bij Trafalgar in 1805 een grote rol had gespeeld.
Het schip wordt op het schilderij gesleept door een stoomschip, waarmee Turner de teloorgang lijkt uit te drukken van de Britse zeemacht aan de moderne techniek.
Niettemin schilderde Turner vaak en graag moderne schepen en treinen.
De symboliek van het schip dat wegvaart van de zonsondergang versterkt de uitdrukking van verlies.
De kleuren van de zon zijn met grove streken geschilderd, maar het tuig van het schip is juist uitermate nauwkeurig in beeld gebracht.

Na het lezen van het in 1840 in het Engels vertaalde boek over kleurenleer van Goethe bracht Turner de levensprocessen in verbinding met kleuren.
Deze theorie over de versmelting van kleur leidde tot bijna abstracte werken van grote afmetingen, zoals het werk Regen, stoom en snelheid (91x122 cm), waarin vanuit vage verten met regenslierten en storm een kleine stoomlocomotief met een sliert wagens op de kijker af rijdt.

Turner trouwde nooit, hoewel hij een maîtresse had, Sarah Danby, bij wie hij twee dochters verwekte.

Op latere leeftijd werd Turner excentriek.
Hij had weinig vrienden, behalve dan zijn vader, die 30 jaar lang bij hem woonde, en hem tenslotte als assistent bijstond in zijn atelier.
Turners vader overleed in 1829, waarop Turner regelmatig depressieve aanvallen had.
Turner overleed in 1851 in zijn huis in Cheyne Walk, Chelsea, bij Londen.
Op zijn verzoek werd hij begraven in St Paul's Cathedral, waar hij naast Sir Joshua Reynolds ligt.

Turner liet een groot fortuin na, dat hij bestemd had om "decaying artists" te ondersteunen.
Zijn collectie schilderijen verviel aan de Britse overheid, en hij wilde dat er een speciale galerie zou worden gebouwd om deze op te hangen.
Dit kwam er echter niet van, vanwege een ruzie tussen zijn erfgenamen over de rechtsgeldigheid van zijn testament.
Twintig jaar na zijn dood werden de schilderijen overgedragen aan het British Museum.
Deze collectie, die bestaat uit 300 olieverfschilderijen en rond 30,000 schetsen en aquarellen, waaronder 300 schetsboeken, bevindt zich momenteel in de Tate Gallery in Londen.

Trivia.

• De gefortuneerde Belgische kunstverzamelaar baron Guy Ullens de Schooten (1935) zette zijn 14 Turners in de vitrine door ze medio 2007 te laten veilen bij Sotheby's in Londen. Ullens heeft het geld nodig voor andere plannen zoals de bouw van zijn "Ullens Center for Contemporary Arts" (UCCA) in Peking dat begin november 2007 zijn deuren opende. De Turnercollectie van Ullens omvat de gehele carrière van Turner van vroegnaturalistische tot laatimpressionistische vergezichten. De veiling bracht $ 21 miljoen op.
• Will Turner is ook een fictief personage in pirates of the caribbean.

Een stropdas (soms das of plastron genoemd) (eigenlijk das) is een langgerekt stuk stof dat om de hals kan worden geknoopt, meestal van zijde.
Dassen worden traditioneel door mannen boven een overhemd (eigenlijk "hemd") gedragen.
De kraag van het overhemd bedekt normaal gesproken het deel van de das dat om de hals is geknoopt.
Het niet dragen of het dragen van een bepaalde das kunnen beide uitdrukking zijn van een functie, maatschappelijke positie of levensovertuiging.

De benaming das is volgens de conventie correct; het woord "stropdas" wordt traditioneel niet gebruikt.
Deze term is ontstaan, nadat het strikken van een das verbasterd is tot het stroppen van een das.
Ter vergelijking: in het Engels (neck)tie (idem). (officieel knoop je een das)

De dragers van de voorouders van de moderne das waren de senatoren in het oude Rome.
Zij droegen zogenaamde Fascalia om hun stembanden warm te houden.
Een politiek betoog voeren zonder stemversterkende instrumenten in de grote Senaatszaal was erg belastend voor de stembanden.
Omdat de senaatsleden deze Fascalia droegen werd het gezien als een symbool van status en macht.
Aangezien de Romeinse generaals niet achter konden blijven in hun machtsvertoon hebben ze de Fascalia als onderdeel van hun uniform opgenomen.
Enkele van deze generaals dienden in het deel van het Romeinse rijk dat we tegenwoordig als Kroatië kennen.
Daar heeft de Fascalia een dusdanige indruk achtergelaten dat Kroatische huurlingen ook dergelijke shawls zijn gaan dragen.
Net als de Romeinse soldaten, werd dit door Kroatische huurlingen gebruikt om bloed en zweet mee af te vegen maar ook om de neus te snuiten.
De vaak gehoorde misvatting dat de shawl diende om de knopen te verbergen is onjuist.
Los van het feit dat de senatoren geen knopen op hun toga’s hadden om te verbergen en soldaten het voor andere doeleinden gebruikten, waren deze shawls vaak niet stijf, lang of breed genoeg om de knopen af te dekken van de aristocratie in het 17e-eeuwse Parijs.

Op een gegeven moment werd het in Kroatië gebruikelijk dat een vrouw die afscheid moest nemen van haar geliefde, hem haar sjaal meegaf toen hij vertrok voor oorlog.
De huurling strikte deze sjaal om zijn nek en vele anderen volgden.
In enkele landen zouden de woorden Krawatte (Duitsland), Cravate (Frankrijk) en meer gelijkklinkende woorden aan de Kroatische huursoldaten die rond 1630 in dienst waren van het leger van koning Lodewijk XIII van Frankrijk (Dertigjarige Oorlog) herinneren, maar het woord cravate werd al voor die tijd gebezigd in Frankrijk voor de aanduiding van een halsdoek.
Deze Kroaten baarden opzien in Parijs met hun rond de nek geknoopte zakdoeken of halsdoeken.
De Kroaat werd vervolgens een begrip in de modewereld.
Charles II introduceerde de cravate vervolgens in Engeland en zijn koloniën.

De cravate was voornamelijk nog een soepele rechte reep stof, die op een aantal manieren geknoopt werd.
Eén van die manieren was de "Steenkerk", die rond 1692 in opkomst was.
Deze werd vernoemd naar de Slag bij Steenkerke, waar hij voor het eerst gebruikt werd, en hield een knoop in waarbij één uiteinde door het knoopsgat van het vest werd gestoken.

In de 18e eeuw werd de cravate, wederom op initiatief van soldaten, een aantal keren strak om de nek gebonden en achter in de nek vastgezet met een speld.
Dit was voor de soldaten meer praktisch.
Het staat bekend als de stock of zelfbinder.
Al gauw werd dit ook overgenomen door de aristocratie.
Die voegde er een jabot (slabbetje) van kant aan toe en een strik die vanuit de nek om een staart in het haar werd geknoopt, een zogenaamde solitaire.

De cravate werd aan het einde van de 18e eeuw een in het oog springend modestuk.
In 1760 kwam in Engeland de "Macaroni's" op, een modeverschijnsel waarbij de cravate als een enorme strik werd vastgemaakt.
In Frankrijk volgde men dit verschijnsel en kwamen de "Incroyables" op.
Zij namen cravates van een enorme lengte.
Hierop volgde in Engeland weer een tegenreaktie, de "Dandy's", met als voornaamste pleitbezorger Beau Brummell.
Zij schepten er genoegen in om juist zo onopvallend mogelijk maar perfect een subtiele cravate te knopen.
Een stroming die tot op de dag van vandaag de dasmode beheerst.

Rond 1850, het Victoriaanse tijdperk, wordt de mode ingetogener.
De jasjes worden hoger dichtgeknoopt en de cravate heeft geen ruimte meer om uitbundig te worden getoond.
Ook de gewone man heeft geen tijd meer om er uren over te doen om een cravate te knopen.
Er blijven enkele knopen over. De vlinderdas, de Ascot en de Four-in-hand (onze huidige das, wat wij later als een knoopmethode zijn gaan zien).
Doordat ook het boordje van de blouse eind 19e eeuw werd omgeslagen werd de Four-in-hand het meest populaire manier van nekmode.

Deze Four-in-hand was toen nog een rechte stugge reep stof die meer gevouwen dan geknoopt werd.
Het werd voornamelijk op zijn plaats gehouden door de dasspeld. In 1926 werd de das zoals deze in de huidige vorm bekend is, geboren.
In New York knipte Jesse Langsdorf de das uit drie delen en schuin uit het stof (schuin op de weefstructuur).
Hierdoor kreeg de das meer elasticiteit.

Het Russische woord voor das is galstoech (галстук < Duits Halstuch, waarvan ook het Engelse (neck) tie is afgeleid).

Dassen worden van verschillende materialen gemaakt.
Meestal is een das gemaakt van zijde, polyester of katoen, maar ook wol of leer wordt gebruikt om dassen te maken.
Vooral zijde is erg geschikt om dassen van te maken.
Dassen gemaakt van zijde zijn over het algemeen van hogere kwaliteit, en duurder, dan dassen gemaakt van bijvoorbeeld polyester.
Van welk materiaal een das ook is, bij normaal gebruik ondervindt een das erg weinig slijtage en kan dus, mits goed onderhouden, jarenlang meegaan.
Voorkom vervorming door de knoop er voorzichtig uit te halen, en trek niet het dunne eind van de das 'door de knoop heen'.

Dassen kunnen op veel verschillende manieren worden geknoopt.
Wetenschappers Thomas Fink en Yong Mao van de Universiteit van Cambridge publiceerden in 1999 een wiskundige studie over het knopen van dassen.
Hieruit bleek dat een gemiddelde das op 85 verschillende manieren te knopen is.
De lengte van de das en de dikte van de knoop beperken het aantal mogelijke manieren om de das te knopen.

Vier van de meest bekende knopen zijn:

• de minimale four-in-hand of 'platte knoop',
• de iets uitgebreidere prattknoop, ook wel shelbyknoop genoemd,
• de enkele windsor,
• de dubbele windsor.

Alle knopen behalve de dubbele windsor leveren een iets asymmetrische knoop op.

Trivia.

• In Europa lopen de schuine strepen op dassen meestal van de linkerschouder naar de rechterheup; in de Verenigde Staten andersom.
• Wijlen ZKH Prins Claus heeft de das op 9 december 1998 tijdens een toespraak ter gelegenheid van de uitreiking van de Prins Claus Prijs vergeleken met een slang die om de hals gedraaid is, waarna hij zijn eigen das losmaakte en op de grond gooide. Deze toespraak is bekend onder de naam Declaration of the Tie.
• De striptekenaar Marten Toonder droeg zijn das op een zeer speciale manier (Onassis-knoop), zonder kronkel, zoals hij dat zelf noemde.
• Het Engelse "white tie", letterlijke vertaling "witte das" staat echter voor rokkostuum.
• Omdat wurging mogelijk is door hard aan beide uiteinden van de das te trekken, is bij veel openbare functies - politie, treinpersoneel, personeel in de burgerluchtvaart - de das met behulp van een drukknoopje bevestigd. Dit soort das wordt wel een clipdas genoemd.

Een haardroger (ook föhn genoemd) is een elektrisch huishoudelijk apparaat waarmee vochtig haar droog gemaakt kan worden.

De haardroger bestaat uit gloeidraden en een ventilator.
De lucht komt eerst langs de ventilator en daarna pas langs de gloeidraden en wordt er zo aan de voorzijde uitgeblazen.
Op deze manier stroomt er koude lucht langs de ventilator zodat de ventilator niet te warm wordt.
Wanneer de ventilator stuk gaat, zal de haardroger oververhit raken.
Om het gevaar van oververhitting te voorkomen is vaak een beveiligingssensor ingebouwd, die het apparaat laat afslaan wanneer de temperatuur een bepaalde waarde overschrijdt.
De haardroger wordt dan pas weer bruikbaar nadat hij volledig is afgekoeld.

Op de haardroger zit vaak een 2- of 3-keuzenschakelaar; hoe lager de ventilatorsnelheid hoe warmer de luchtstroom.
Bij hoge snelheid blijft de temperatuur relatief laag.