De bonte tok (Tockus fasciatus) is een neushoornvogel die voorkomt in Afrika, met name in Zambia en Angola.

Het is een grote vogel tot 54cm.
Een spanwijdte van ± 65cm en een gewicht tot 270gr.
De sexe zijn gelijk, maar het vrouwtje heeft een kleinere helm.

De bonte tok is een omnivoor en eet zowel fruit als insecten en andere kleine diertjes zoals vliegende termieten, hagedissen, motten en hun larven, nestvogels en muizen.

De bonte tok is een boombewoner en is vooral aangetrokken tot de oliepalmboom.

Bonte tokken zijn holenbroeders.
Het nest, dat bestaat uit allerhande plantaardig materiaal, wordt gemaakt in een holte in een boom.
De ingang van het nest wordt vrijwel helemaal dichtgemetseld, zodat er alleen een smalle spleet overblijft.
Het vrouwtje blijft op het nest, terwijl het mannetje haar voedsel brengt.

De tijd van het jaar dat deze tokkensoort broedt, is afhankelijk van waar ze voorkomen. In Senegal en Gambia broeden ze in augustus, in Liberia van december tot februari, in Ivoorkust van november tot januari, in Ghana van januari tot april en in Nigeria broeden ze van april tot januari.

De vlucht van de bonte tok is golvend.

Hij maakt zich vooral opmerkzaam door zijn pii-pii-pii-pii-roep.

Ze leven over het algemeen in kleine groepjes van 3 tot 5 vogels, maar tijdens het broedseizoen kan dit oplopen tot een groep van 10 a 20 vogels.
Samen zoeken ze dan naar voedsel.

De bonte strandloper (Calidris alpina) is een vogel uit de familie van snipachtigen (Scolopacidae).
De bonte strandloper broedt in hoog- en laaggelegen gebieden in vochtige graslanden of op de toendra.
Er worden tien ondersoorten onderscheiden waarvan er één, de zuidelijke bonte strandloper (Calidris alpina schinzii), een heel enkele keer in Nederland broedt.

De bonte strandloper is een kleine steltloper, met een lengte van 17 tot 21 centimeter.
Dit is ongeveer zo groot als een spreeuw. De snavellengte van de bonte strandloper is variabel.
De nominaatvorm, Calidris alpina alpina uit Noord-Europa en Noord-Rusland heeft een vrij lange, omlaaggebogen snavel.
De ondersoort zuidelijke bonte strandloper (Calidris alpina schinzii) heeft een vrij korte en rechte snavel.
Deze ondersoort broedt in het noorden van het Verenigd Koninkrijk en Ierland en het Oostzeegebied.

De bonte stern kan moeilijk met een andere stern verward worden behalve met de kleinere brilstern.
De rug van de bonte stern is donkerder, het wit op het voorhoofd is breder en de witte nekband van de brilstern ontbreekt.

Er bestaan naast de zuidelijke bonte strandloper nog acht andere ondersoorten van de bonte strandloper.

De zuidelijke bonte strandloper is in Nederland als broedvogel uiterst schaars.
Mogelijk was de vogel in de 19e eeuw een regelmatige broedvogel.
Tussen 1980 en 1998 zijn er hoogstens acht keer aanwijzingen voor een broedgeval gerapporteerd.
Omdat het een uiterst schaars en onregelmatige broedvogel is in een kwetsbare biotoop, is de zuidelijke bonte strandloper in 2004 als verdwenen op de Nederlandse rode lijst gezet.

In Nederland en België komen bonte strandlopers zeer talrijk voor op trek en in de winter.
De soort is dan vooral aan te treffen in de kustgebieden en in veel kleinere aantallen ook in moerasgebieden in het binnenland.
De grootste aantallen bevinden zich op moddervlakten van getijdengebieden.
Tien- tot honderdduizenden zijn er in maart tot en met mei en in augustus tot en met november in het Waddengebied, maar dan aanmerkelijk minder in het Deltagebied.
In de wintermaanden is dat omgekeerd, dan zijn ze vooral in het Deltagebied aanwezig en in aanmerkelijk lagere aantallen in het Waddengebied.

De bonte stern, Onychoprion fuscatus (vroeger Sterna fuscata), is een zeevogel uit de familie van de sterns (Sternidae).

Het is een vogel van de tropische oceanen en de broedgebieden bevinden zich op eilanden rond de evenaar.
De bonte stern broedt ook op Saba en Aruba.

Ze komen zelden aan land behalve om te broeden en ze kunnen 3 tot 10 jaar op zee verblijven.

Het is een grote stern, in formaat zelfs vergelijkbaar met de grote stern, 33-36 cm lang met een spanwijdte van 82-94 cm.
De vleugels en de diep gevorkte staart zijn lang en de vogel heeft grijze bovendelen en witte onderdelen.
De snavel en poten zijn zwart.
Juveniele bonte sterns zijn vaal grijs zowel van boven als onder.

De bonte stern kan moeilijk met een andere stern verward worden behalve met de kleinere brilstern.
De rug van de bonte stern is donkerder, het wit op het voorhoofd is breder en de witte nekband van de brilstern ontbreekt.

De bonte stern is een trekvogel met een verspreid leefgebied, die meestal overwintert boven de tropische oceanen.
In vergelijking met andere sterns wordt een veel groter deel van de tijd op volle zee doorgebracht.

Bonte sterns broeden in kolonies op rots- of koraaleilanden.
Het nestelt op de grond in een holletje en legt een tot drie eieren.
Het foerageren geschiedt door, vaak in grote groepen, vis op te pikken van het wateroppervlak.

De soort is een zeldzame dwaalgast in West-Europa.

De bonte spitskopmot (Ypsolopha dentella), soms het kamperfoeliemotje genoemd, is een nachtvlinder uit de familie van de spitskopmotten (Ypsolophidae).

De vlinder komt verspreid over Europa en Klein-Azië voor.

De bonte spitskopmot komt ook voor in het Oosten van Noord-Amerika en Canada.

De spanwijdte van de vlinder bedraagt tussen de 18 en 23 millimeter.

De bonte spitskopmot heeft kamperfoelie, sneeuwbes en weigela als waardplanten (Een waardplant of gastheer is een plant waarop een organisme of virus de bestanddelen vindt, die voor zijn groei (en vermeerdering) nodig zijn.).

De bonte spitskopmot is in Nederland en in België een vrij algemene soort, die verspreid over het hele gebied kan worden gezien.
De soort kent één generatie die vliegt van eind juni tot en met september.

Bonte paardenstaart (Equisetum variegatum) is een vaste plant die behoort tot de paardenstaartfamilie (Equisetaceae).
De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en sterk afgenomen.
De soort komt voor in Noord-Europa, Azië en Noord-Amerika.

Bonte paardenstaart komt voor op zonnige, open, kalkrijke, vrij voedselarme plaatsen, die vaak in de winter overstromen.
De plant is echter vooral te vinden in duinvalleien en afgravingen.

De plant wordt 10-40 cm hoog en heeft een kale wortelstok.
De in de winter groen blijvende, 2-3 cm dikke, gladde of iets ruwe stengels zijn opstijgend tot rechtopstaand met iets opgeblazen stengelscheden.
De in kransen staande bladeren bestaan uit kleine schubben, waarbij de bladscheden grotendeels met elkaar vergroeid zijn tot een stengelschede.
De bladeren zijn aan de basis groen en aan de top zwart.
De tanden zijn zeer breed witvliezig gerand met een zwart middendeel.
Onder de tanden zit een donkerbruine tot zwarte band.
De stengel heeft 6-10 ribben. Bij de onderste knopen zitten enkele lange zijtakken, maar soms ontbreken ze.
Ze zijn ook 2-3 cm dik en even lang als de hoofdstengel. Het middenkanaal is nauw of vrijwel afwezig. De stengelscheden zijn enigszins opgeblazen.

Van juni tot in augustus verschijnen er sporenaren op de top van de hoofdstengel en soms ook aan enkele zijtakken, die in het begin bijna geheel omhuld zijn door de tanden van de bovenste afstaande schede.
De eivormige aren zijn tot 10 mm lang met bovenaan een stekelpunt.
Als de aren rijp zijn verdrogen ze en vallen daarna af.
De aar bestaat uit sporangioforen.
Aan de onderkant van de schildvormige sporangiofoor zitten vijftien tot twintig zakvormige sporangiën waarin de sporen zich bevinden.

De sporen hebben bladgroen en twee springdraden (elateren), die in droge toestand om de spore zijn gewikkeld, wanneer ze nat worden strekken ze zich en duwen de spore uit de aar.
Er zijn twee typen sporen, mannelijke en vrouwelijke.
De sporen groeien uit tot bladgroenhoudende voorkiemen (prothallia).
In dit stadium vindt de bevruchting plaats waarna de paardenstaart tot een volledige plant kan uitgroeien.
De prothallia zijn gebonden aan een zeer open groeiplaats.

De bonte muskaatduif (Ducula bicolor) is een duif uit het geslacht Ducula die voorkomt in India, Zuidoost-Azië en Australië.

De Filipijnse naam voor de bonte muskaatduif is Balud Puti of Kamaso.

Deze duivensoort eet voornamelijk fruit.

De bonte muskaatduif is een grote duivensoort.
Mannetjes en vrouwtjes lijken sterk op elkaar.
De bonte muskaatduif is geheel wit, met uitzondering van de vleugels die grotendeels zwart zijn net als het laatste derde deel van de staart.
De snavel is blauwachtig grijs met een zwart puntje.
De ogen zijn bruin.
De huid rond de ogen en de poten zijn blauwachtig grijs.

De bonte muskaatduif wordt inclusief staart zo'n 38 centimeter en heeft een vleugellengte van 23 centimeter.

De bonte muskaatduif komt voor in regenwouden, eucalyptus bossen, struikgewas aan de kust, kreeken, rivieren, mangroven en kleine eilanden voor de kust.

Muskaatduiven plukken vruchten van de bomen.
Het opvallende aan deze vogels is, dat ze relatief zeer grote vruchten met flinke pitten in hun geheel doorslikken.
Men heeft in hun spijsverteringskanaal vruchten met pitten van 30 x 50mm gevonden.
Onder andere muskaatnoten worden door deze duiven gegeten. Vandaar hun naam.

De rommelige gebouwde nesten van deze vogelsoort zijn te vinden in de bomen op zo'n 10 tot 25 meter hoogte.
De bonte muskaatduif legt één enkel ei dat wordt uitgebroed in zo'n 23 tot 25 dagen.
Het jong vliegt na nog eens drie weken uit.

De bonte mierkever (Thanasimus formicarius) is een kever uit de familie bonte kevers (Cleridae).

De bonte mierkever leeft in naaldbossen, en wordt gezien als een zeer nuttige soort.

Algemeen verspreid in Europa, Azië en Noord-Afrika.
Wegens hun nut en vorstbestendigheid worden ze ingevoerd in de naaldwouden van Noord-Amerika.

Zowel de larve als de volwassen kever maken jacht op bastbewonende insecten als schorskevers (familie Scolytidae).
Ze zijn erg gespecialiseerd en worden, net als hun prooien, aangetrokken door de geur van beschadigde naaldbomen.
De mierkevervrouwtjes leggen de eitjes bij die van een schorskever zodat de larven direct wat te eten hebben.
De mierkeverlarven eten vooral larven en poppen van de schorskever, de volwassen kever vangt vooral imagos.
Een gevangen schorskever wordt eerst 'gepeld' en van zijn pootjes ontdaan en daarna in stukken gebroken en opgegeten.

De dekschilden zijn zwart met twee witte banden, die onder en boven het midden van de dekschilden liggen.
De voorzijde van de dekschilden en het halsschild zijn rood, de kop is zwart.
Vanwege de zwart met rode kleuren, en duidelijke afsnoering van de kop en borststuk doet de kever wat aan een mier denken.
Het achterlijf onder de dekschilden is helemaal rood en steekt aan de achterkant iets uit.

De lengte is ongeveer 7 tot 10 millimeter.

De bonte marmeruil (Deltote deceptoria) is een nachtvlinder uit de familie van de Noctuidae, de uilen.

De soort komt verspreid over Zuid- en Midden-Europa voor.

Deltote: deltotos = van een vorm die overeenkomt met de Griekse letter delta. Een driehoekige vorm dus: de vleugelvorm.
deceptoria: deceptor = een misleiding, mogelijk omdat de vlinder veel van een tortrix heeft.

Een zeldzame soort die vrijwel alleen voorkomt in de noordoostelijke provincies en in het midden van het land; lijkt zich enigszins uit te breiden en is op sommige plaatsen in Zuidoost-Friesland en het westen van Drenthe vrij gewoon.

De bonte grasuil heeft als waardplanten diverse grassen, waaronder timoteegras.

De bonte bessenvlinder is vooral te vinden in bosachtige gebieden, graslanden en heiden.

De vlinder kent één generatie die vliegt van april tot eind juli.
De vlinders komen zowel op licht als op smeer en zijn overdag gemakkelijk op te jagen.

Rups: juni-augustus. De soort overwintert als pop.

De bonte kuifarend (Spizaetus ornatus) is een roofvogel uit de familie van de sperwerachtigen.

Zijn leefgebied zijn de tropische regenwouden van zuid Mexico en het Yucatan schiereiland tot Trinidad & Tobago, tot Peru en Argentinië.

De volwassen bonte kuifarend is herkenbaar aan de grote kuif en een bruine verenkleed: de rug is donkerbruin, terwijl de kop en de nek kastanjebruin gekleurd zijn.
De onderzijde van het lichaam en delen van de staart en vleugels zijn lichtgrijs of wit van kleur.
Zowel de vleugels als de staart zijn lang en breed en zo erg geschikt voor het leven in de bossen.

Bossen en aangrenzend open land vormen de habitat van de bonte kuifarend.
Ook in bergbossen tot 1500 m hoogte komt deze arend voor, hoewel hij daar minder algemeen is dan elders.

De bonte kuifarend is een vrij algemene roofvogel die een solitair leven leidt.
Alleen in de broedtijd worden paartjes gevormd.

Vogels tot de grootte van kwartels, papegaaien en kleine reigers vormen het belangrijkste deel van het voedselpakket van de bonte kuifarend.
Ook kleine boombewonende zoogdieren en reptielen worden gevangen.

Deze soort jaagt meestal vanaf een zitplaats op een uitstekende tak.
Het nest van de bonte kuifarend bevindt zich in een hoge boom en is opgebouwd uit takken.
De draagtijd bedraagt circa 48 dagen.

Lengte: 58 tot 68 cm. en een gewicht van ca.950 tot 1700gr.
Vrouwelijke dieren zijn groter dan de mannetjes.

Zijn roep is een hoge-schelle whee-oo whee-oo

De bonte krokus (Crocus vernus) is een bolgewas uit de lissenfamilie (Iridaceae) .
Deze sierplant komt uit de gebergten van Midden- en Zuid-Europa en groeit daar op allerlei grazige plaatsen.
In de grond zit een stengelknol met vlezige schubben.
In het voorjaar verschijnen tegelijkertijd bladeren en bloemen uit een witachtige schede.

Er zijn twee ondersoorten :

Crocus vernus (L.) Hill subsp. albiflorus (Kit.) Asch. & Graebn., uit de mesofiele, West- en Mid-Europese alpenweiden, heeft een witte bloem met een paarse buis
Crocus vernus (L.) Hill subsp. vernus, uit de mesofiele, Mid- en Zuidoost-Europese subalpiene hooiweiden, heeft een grotere paarse bloem.

De meestal drie bladeren zijn onbehaard en hebben een lengte van circa 4 cm.
Ze zijn voorzien van een overlangse witte streep.

Bonte krokus wordt veel gekweekt en behoort tot de stinzenplanten.
De grootbloemige krokussen met witte, paarse of gestreepte bloemen zijn afgeleid uit selecties van Crocus vernus.
De Gele krokus (Crocus flavus) wordt gekweekt als sierplant, verwildert en houdt soms stand in grasvelden.
Gele krokus komt voor in Zuidwest-Azië en Zuidoost-Europa.

De bonte krokus bloeit van februari tot juni, naargelang de hoogte.
De bloem, die wit met een paarse buis (Crocus vernus subsp. albiflorus) of paars (Crocus vernus subsp. vernus) is, wordt door bijen en hommels bestoven.
De zes bloemdekbladen zijn eirond of enigszins langwerpig en hebben een stompe top.
Er zijn drie meeldraden en gekroesde, oranje stempels. Het vruchtbeginsel zit onder de grond.

Nederland:
Vrij zeldzaam, maar plaatselijk algemeen ingeburgerd als stinzenplant op verspreide plaatsen. Het meest in Fryslân, bij de Utrechtse Vecht en in de duinstreek.

België:
Zeer zeldzaam ingeburgerd in de Kempen. Niet in Wallonië.

De bonte kraai (Corvus cornix) is een kraaiensoort die in de Benelux als wintergast kan worden waargenomen.
Het aantal overwinterende bonte kraaien in Nederland en België is de afgelopen decennia sterk verminderd.

Tot voorkort werden de bonte kraai en het nauw verwante familielid, de zwarte kraai, als één soort beschouwd.
Geografisch gezien hebben beide soorten een verschillende verspreiding, die elkaar echter over een zone van ongeveer 150 kilometer breedte overlappen.

De bonte kraai is zeer nauw verwant aan de zwarte kraai.
Rond de Elzas, waar beide soorten voorkomen, wordt tussen beide soorten gebroed.

De bonte kraai komt voor in Ierland, Schotland, Scandinavië en in grote delen van Midden-, Zuid- en Oost-Europa.
In West-Europa ontbreekt de soort als broedvogel.

Naast het typerende kraaiengeluid dat ook deze soort maakt is deze soort in staat tot het voortbrengen van een ander typerend geluid.
Dit geluid wordt meestal gebruikt bij het landen om andere soortgenoten kennis te maken van zijn/haar aanwezigheid.
Vanwege dit typische geluid heeft deze kraai in Italië de bijnaam Corvus Oreiaoechie, vrij vertaald : Oerieoekiekraai.

Bonte kraaien kunnen in allerlei habitats aangetroffen worden, maar houden zich vooral in het buitengebied op, waar ze zoeken naar beschikbaar voedsel op akkers, langs wegen en spoordijken, en op tal van andere plaatsen.

Bonte kraaien zijn alleseters en opportunisten. Insecten, aas, kleine zoogdieren, slakken en aangespoelde zeedieren worden gegeten. Ook menselijk afval wordt graag uitgeplozen in de hoop iets eetbaars te vinden, hetgeen vaak goed lukt.

De aantallen bonte kraaien in Nederland nemen sterk af.
Gebleken is dat bonte kraaien uit Scandinavië steeds noordelijker blijven overwinteren en daardoor Nederland niet meer zo vaak bereiken als decennia geleden.
In Nederland worden overwinterende bonte kraaien vooral in de noordelijke provincies gezien.
Tegenwoordig gaat het vooral om solitaire vogels, waar voorheen groepen zwervende bonte kraaien waargenomen konden worden.

In Vlaanderen worden slechts af en toe solitaire vogels waargenomen.