De cycloop (Oudgrieks: κύκλωψ – "rondoog", van: κύκλος – "cirkel" en ὤψ – "oog") is een figuur uit de Griekse mythologie.
Cyclopen zijn woeste reuzen met maar een oog.
Ze woonden bij elkaar op de hellingen van de vulkaan Etna op Sicilië, ver weg van de beschaafde wereld.
Cyclopen zouden leven van de landbouw, veeteelt en hadden veel schapen. Volgens Homeros aten ze ook kinderen.

De eerste cyclopen, genaamd Steropes, Brontes en Arges, zijn volgens de mythologie de kinderen van Gaia en Ouranos.
Ze zijn de assistenten van de god van de smeedkunst Hephaistos.
Aan hen heeft Zeus zijn bliksem, Poseidon zijn drietand en Hades zijn onzichtbaarheidshelm (hadeskap) te danken.

In Griekenland, op de Peloponnesos, onder andere om Mycene — de stad van koning Agamemnon en Eurystheus, voor wie Herakles werken moest verrichten — stonden enorme muren.
Zij dienden als stadsmuren en bestonden uit geweldige blokken kleisteen.
Deze muren waren zo groot en imposant dat de Grieken geloofden dat ze niet door mensen waren gebouwd maar door de Cyclopen.
Daarom noemen we ze 'Cyclopische muren'

In de Odyssee van Homeros komt de heros Odysseus in een van zijn omzwervingen terecht op het eiland der cyclopen.
Hij wordt met 12 van zijn mannen gevangengenomen in de grot van de cycloop Polyphemos, een zoon van Poseidon.
Polyphemos houdt wel van iets anders dan een schapenboutje.
Elke avond en ochtend vreet Polyphemos twee van de mannen van Odysseus op; daarom bedenkt Odysseus een list.

Odysseus voert de reus dronken en op de vraag van de cycloop, hoe Odysseus heet, antwoordt hij 'Niemand'.
Als Polyphemos versuft van de wijn en het eten in slaap valt steken de mannen met een brandende, gepunte staak het oog van Polyphemos uit.

Woedend van de pijn wordt de cycloop wakker.
Hij roept om hulp naar de andere cyclopen.
Zij komen op het kabaal af en vragen hem wat er aan de hand is.
Polyphemos antwoordt: 'Niemand heeft mijn oog uitgestoken en Niemand is ontsnapt.
Ik ben op Niemand boos!' De cyclopen denken dat Polyphemos gek is geworden en gaan weer slapen.
De volgende ochtend kan Polyphemos de mannen op de tast niet vinden tussen de schapen.
Hij gaat bij de ingang van de grot staan wetende dat zijn schapen naar de weide gaan.
Om toch te kunnen ontsnappen bindt Odysseus zijn mannen onder schapen.
Hij als enige overgeblevene kan zichzelf niet vastbinden maar houdt zich vast aan de haren van de grootste ram. Als de schapen 's ochtends de grot verlaten praat Polyphemos tegen zijn lievelingsram, niet wetende dat Odysseus zich vasthoudt onder de buik.
Odysseus en zijn mannen weten zo te ontkomen en stelen bovendien de vette schapen van de reus.

Als Polyphemos later merkt dat de mannen zich niet meer in de grot bevinden ontsteekt hij in woede.

Wanneer de mannen wegroeien, roept Odysseus de reus na.
De woedende Polyphemos gooit een rotsblok naar het schip.
Dan nog houdt Odysseus zich niet stil en noemt zijn echte naam.
Een tweede rotsblok, dat achter het schip belandt, geeft het een grote snelheid, weg van het eiland.
De gekwetste Polyphemos bidt tot zijn vader Poseidon om hem te wreken.
Poseidon zou Odysseus gedurende de rest van zijn lange reis tegenwerken waar hij kon.

Een theorie is dat de Grieken olifantschedels hebben gevonden en aangezien voor de schedels van reuzen met één groot oog in het voorhoofd.
Deze theorie werd voor het eerst in 1914 door Othenio Abel genoemd.
Het is dan ook niet toevallig dat de legende van de Cyclopen in verband wordt gebracht met Sicilië.
Hier leefde tijdens de laatste ijstijd, het Pleistoceen, de Siciliaanse dwergolifant.
Olifantschedels hebben geen duidelijk herkenbare oogkassen.
Ze hebben echter wel een grote neusholte op de plaats van de slurf.

Adrienne Mayor onderbouwt het verder aldus in haar boek The First Fossil Hunters: Paleontology in Greek and Roman Times.
De Grieken vonden die antieke botten en bewaarden ze in hun tempels.
Ze probeerden het uiterlijk van de prehistorische wezens te reconstrueren, en zochten verklaringen voor hun uitsterven.
Voor het laatste, waren ze voornamelijk aangewezen op hun fantasie, en dat leidde tot de mythische verhalen over fabeldieren als de cycloop.

Het huwelijk van William van Wales en Catherine "Kate" Middleton vond plaats in Westminster Abbey op 29 april 2011.

William, tweede in lijn voor de troonopvolging, ontmoette Middleton in 2001, toen beiden aan de Universiteit van St Andrews studeerden.
Hun verloving ging in op 20 oktober 2010 en werd op 16 november 2010 bekendgemaakt.

De dienst werd geleid door de aartsbisschop van Canterbury, Rowan Williams, en de bisschop van Londen, Richard Chartres.
De muzikale omlijsting werd verzorgd door het Westminster Abbey Choir, het Chapel Royal Choir, het London Chamber Orchestra en een fanfare van de Central Band of the Royal Air Force.

Kroonprins Filip en prinses Mathilde vertegenwoordigden het Belgisch koningshuis.
Kroonprins Willem-Alexander en prinses Máxima vertegenwoordigden het Nederlandse koningshuis.

Er werd een publiek van circa 600.000 personen in Londen verwacht en het televisiepubliek werd op 2 miljard personen geschat.

Catherine kreeg een trouwring en een tiara die door koningin Elizabeth geschonken werden.
Catherine droeg een jurk van Sarah Burton, sinds 2010 creatief directeur van modehuis Alexander McQueen na het overlijden van deze laatste.
William droeg het rode uniform van de Irish Guards, een regiment van het British Army, als saluut aan deze grondtroepen die in actieve dienst in Afghanistan zijn.
Het blauwe ordelint dat hij droeg, is het Grootkruis in de Orde van de Kousenband.
Hierop was zijn 'wings' bevestigd.
Tevens droeg hij hierop de herdenkingsmedaille voor het Gouden Regeringsjubileum van zijn grootmoeder.

Toen het huwelijkspaar, de familie Middleton en de koninklijke familie op het balkon van Buckingham Palace verschenen om het publiek te groeten, voerde de Royal Air Force als saluut een flyby uit.
Drie historische propellertoestellen gingen vier jets vooraf.
Het publiek zag een Lancaster geflankeerd door een Spitfire en een Hurricane, gevolgd door twee Typhoons en twee Tornado's GR4.

Enkele uren voor de viering werd William van Wales door de koningin verheven tot hertog van Cambridge met de eretitels van Baron Carrickfergus en Earl of Strathearn.
Na de plechtigheid werd Catherine hertogin van Cambridge (Her Royal Highness The Duchess of Cambridge) en kreeg ze de eretitels Countess of Strathearn en Baroness Carrickfergus.

Na de bruiloft verbleef het echtpaar op het eiland Anglesey in Wales, waar William actief is als piloot bij een Search and Rescue-eenheid van de Royal Air Force.

Westminster Abbey

Westminster Abbey is pas sinds 1918 het toneel voor koninklijke huwelijken.
Onder meer het huwelijk van Elizabeth II en prins Philip in 1947, van prinses Margaret en Antony Armstrong-Jones in 1960, van prinses Anne en Mark Phillips in 1973 en van prins Andrew en Sarah Ferguson in 1986 vonden hier plaats.
Het huwelijk van prins Charles van Wales en lady Diana Frances Spencer in 1981 vond plaats in St Paul's Cathedral.
En toen Charles hertrouwde met Camilla Parker Bowles, gebeurde dit in Windsor Guildhall en de kleinere St. George's Chapel in Windsor Castle.

In de aanloop naar morgen, de koets had oranje wielen.

De muiterij op de Bounty is een legendarische opstand aan boord van het schip de HMAV Bounty die plaatsvond in 1789.

Op 23 december 1787 voer de Bounty uit vanuit de haven van Spithead.
Zijn missie was om broodvruchtplanten op te halen op Tahiti en deze te vervoeren naar de Caraïben.
Het idee was dat deze broodvruchten een goedkoop soort voedsel zouden vormen voor de slaven die daar gehouden werden.
Tot aan Tahiti verliep de reis zonder noemenswaardige problemen, afgezien van een mislukte poging om langs Kaap Hoorn te varen.
Op 26 oktober 1788 bereikte het schip Tahiti.

De bevolking van Tahiti had reeds kennisgemaakt met de diplomatieke kapitein James Cook en stond uiterst welwillend tegen de bemanning van het Engelse schip.

Bijna een half jaar later, op 4 april 1789, werd de terugreis aanvaard.
Op 28 april brak de muiterij uit.

Wat precies de aanleiding is geweest voor de muiterij is niet helemaal duidelijk.
Algemeen wordt aangenomen dat deze te wijten is aan het zeer strenge, onrechtvaardige en wrede optreden van kapitein Bligh.
Dit wordt echter tegengesproken door het scheepslogboek.
Hierin valt onder andere te lezen dat straffen zoals geselingen op de Bounty minder dan gemiddeld voor die tijd werden toegepast.
Ook is het gebeurd dat Bligh zijn eigen kooi beschikbaar stelde voor matrozen die een natte hangmat hadden.

Een andere reden kan zijn dat het leven op Tahiti de bemanningsleden zo beviel, dat ze niet naar huis wilden terugkeren.
De zeer losse seksuele moraal die plaatselijk heerste, kan hier een grote rol in gespeeld hebben.
Deze theorie wordt ondersteund doordat drie mannen probeerden aan de terugreis te ontkomen.

Voordat de Bounty aan de terugreis begon, hadden drie mannen (Churchill, Muspratt en Millward) geprobeerd te deserteren.
Ongetwijfeld gaven ze de voorkeur aan het leven op Tahiti.
Ze werden echter, met hulp van de loyale Tahitiërs, gevonden en bestraft : Churchill kreeg twee dozijn geselingen en de twee andere vier dozijn.
Dat waren zware straffen.
Bligh had de kat met negen staarten wel een paar keer eerder gehanteerd, maar met één uitzondering was dat steeds minder dan twee dozijn geweest.

Desertie kon met de dood worden bestraft, maar pas na vonnis van de krijgsraad.
Bligh had dus niet de bevoegdheid de doodstraf op te leggen, en bovendien had hij zijn mannen nodig aan boord.
Desertie kwam in de praktijk vaak voor en de pakkans was groot, en daarom werd de doodstraf in de praktijk niet zo vaak opgelegd.
Uiteindelijk kreeg van dit drietal alleen Millward de strop, maar dat was vooral vanwege de muiterij, niet voor de desertie.
De andere twee waren ook schuldig aan de muiterij, maar Muspratt werd vrijgesproken wegens een vormfout en Churchill werd na de muiterij op Tahiti vermoord.

Op 28 april 1789 kwam Fletcher Christian, de aanvoerder van de muiterij, samen met een aantal van zijn volgelingen de hut van de kapitein binnen.
Kapitein Bligh werd in zijn nachtkledij het dek opgejaagd en na een woordenwisseling gedwongen in een sloep te stappen.
Achttien bemanningsleden zijn met hem mee gegaan in de roeiboot.
Het is opmerkelijk dat er bij de muiterij geen noemenswaardig geweld werd gebruikt en dat er geen druppel bloed vloeide.
Dit was wellicht te danken aan de gentleman Christian.
Alleen de kapitein zou geworsteld hebben.
Op het schip bleven nu 25 mensen over waarvan er naast Fletcher Christian waarschijnlijk 18 echt meededen in de muiterij.
Fletcher Christian was vanaf nu de nieuwe gezagvoerder van het schip.

In 1808 werd Pitcairn opnieuw ontdekt.
Dit gebeurde toen het Amerikaanse schip Topaz toevallig langs het eiland voer.
In Europa waren toen echter de napoleontische oorlogen aan de gang en Engeland ondernam geen actie.
Zes jaar later, in 1814, stuitten de schepen Briton en Tagus op Pitcairn.
Beide kapiteins hadden geen weet van de eerdere ontdekking door de Topaz.
Zij beslisten om de laatste overlevende muiter, John Adams, niet te arresteren.
Hem weghalen zou betekenen dat de overige bewoners aan hun lot overgelaten zouden worden.
In 1825 kreeg hij officieel gratie.

Meer weten over dit verhaal lees 'Muiterij op de Bounty'.

De Airbus 380 of A380 is het grootste passagiersvliegtuig ter wereld.
Het is een product van het Europese concern Airbus.
Het widebody-vliegtuig beschikt over twee verdiepingen en biedt plaats aan maximaal 853 passagiers.
Bij een gemiddelde configuratie passen er 555 personen in.

De eerste testvlucht werd gemaakt op 27 april 2005.
Tweeënhalf jaar later, op 25 oktober 2007, maakte de A380 haar eerste commerciële vlucht.
In dienst van Singapore Airlines vloog de A380 van Singapore naar Sydney.
Dit was eveneens de eerste route waarop een lijndienst door het toestel werd onderhouden.
Er zijn reeds een 100-tal van dit type vliegtuigen gebouwd (maart 2013).

Op 8 juni 2010 landde voor het eerst een A380 op Brussels Airport.
Een maand later, op 15 juli, was Luchthaven Schiphol aan de beurt.
Bij deze proef werd de technische afhandeling van het toestel getest.
Nadat de test werd voltooid, vertrok het toestel weer op dezelfde dag.

De Airbus A380 is het grootste luchtwaardige passagiersvliegtuig ter wereld; alleen de Antonov An-225, een vrachtvliegtuig, is groter.

Het toestel maakte zijn eerste trans-Atlantische vlucht met passagiers op 19 maart 2007 tussen Frankfurt am Main en New York.
500 passagiers vlogen mee.
De eerste vijf A380 toestellen werden aan Singapore Airlines geleverd.
Nadat in Toulouse het eerste afgeleverde toestel op 15 oktober 2007 officieel aan Singapore Airlines overgedragen was, werd op 25 oktober de eerste commerciële vlucht uitgevoerd.
Deze vlucht ging van Singapore naar Sydney.
Tickets voor deze vlucht (en de retourvlucht later in de week) waren op eBay te koop.

Emirates was de tweede maatschappij die met de A380 commerciële vluchten maakt.
Het eerste toestel werd geleverd op 28 juli 2008.
Vanaf 1 augustus startten commerciële vluchten tussen Dubai en New York JFK.
Sinds 1 augustus 2012 vliegt Emirates met de A380 dagelijks tussen Dubai en Amsterdam (Schiphol).

Qantas was de derde maatschappij die de A380 in dienst nam.
Het eerste vliegtuig werd op 19 september 2008 geleverd en startte op 20 oktober met commerciële vluchten tussen Melbourne en Los Angeles en op 24 oktober tussen Sydney en Los Angeles.

Eind 2009 ontving de vierde luchtvaartmaatschappij zijn A380: Air France.
Air France is hiermee de eerste Europese maatschappij die de A380 in dienst nam.
De tweede Europese maatschappij die de A380 ontving was op 19 mei 2010 Lufthansa.

In het ontwerp van Airbus is men er steeds van uitgegaan dat er nog een verlengde versie van het toestel zou kunnen worden uitgebracht.
De verlengde versie, mogelijk Airbus 380-900 of Airbus 380-1000 genoemd, zou 100 passagiers meer kunnen vervoeren, even comfortabel als de A380-800 er 555 vervoert.
De ontwikkeling van dit toestel zou volgens de plannen beginnen zodra de productie van de A380-800 op schema zit, oftewel wanneer 40 toestellen per jaar uit de fabriek in Toulouse rollen.
Volgens de plannen zou dat in 2010 moeten zijn, waarna in 2015 de eerste 900-variant wordt geproduceerd.
In 2007 maakten onder andere Emirates, Air France-KLM, Singapore Airlines en Lufthansa hun interesse kenbaar.

De productie van de A380-800 is echter vertraagd; in 2010 werden er slechts 18 stuks geleverd.
De ontwikkeling van de A380-900 lijkt daardoor voorlopig van de baan.

Om uit de kosten te komen moet Airbus 420 toestellen verkopen.
Tot nu zijn er 261 besteld en is er optie op nog 42 toestellen, ruim onvoldoende dus.

De honderdste A380 werd in 2013 aan Malaysia Airlines geleverd.

Prins Al-Waleed bin Talal al-Saoed uit Saoedi-Arabië had ook een A380 als privéjet besteld, maar deze bestelling is niet doorgegaan.

Meer weten over dit vliegtuig lees Airbus A380.

Christiaan Karel Appel (Amsterdam, 25 april 1921 – Zürich, 3 mei 2006) was een Nederlandse kunstschilder en beeldhouwer in de moderne kunst uit de tweede helft van de twintigste eeuw, die tot de expressionisten kan worden gerekend.woensdag 24 april 2013 20:20 Zijn grote invloed duurt voort tot op heden.
Hij is vooral bekend geworden als lid van de kunstzinnige groepering Cobra.

Appel werd geboren in de Dapperstraat te Amsterdam, midden in een echte volksbuurt.
Als kind werd hij Kik genoemd.
Zijn vader was de zoon van een melkboer en had een kapperszaak, die het trefpunt van de wijk was.

Appel schilderde, ook volgens eigen zeggen, nooit de abstractie, al benadert zijn werk dat wel sterk.
Er zijn altijd herkenbare figuren te ontdekken, of dit nu mensen, dieren of zonnen zijn.

Tijdens de Cobraperiode (vanaf 1948) schilderde Appel simpele vormen met stevige contourlijnen, opgevuld door felle kleuren.

Zijn werk hoort bij de Moderne kunst en de schilderstijl abstract expressionisme van de Europese kunststromingen.

Onderwerpen waren vriendelijke onschuldige kindwezens en fantasiedieren.
Hij liet zich daarbij beïnvloeden door de manier waarop geestelijk gehandicapten tekenen en schilderen, iets wat in die tijd revolutionair genoemd mocht worden.
Het werk van Appel gaf aanleiding tot opmerkingen zoals "dat kan ik ook".
De stijl van kindertekeningen vult Appel aan met de stijl van maskers uit Afrika.

Appels' gedrevenheid komt naar voren in zijn uitspraak:

“Een leven zonder inspiratie is voor mij het allerlaagste, het meest platvloerse wat er is.”

Enkele ander uitspraken van Appel:

• Ik rotzooi maar een beetje an. Ik leg het er tegenwoordig flink dik op, ik smijt de verf er met kwasten en plamuurmessen en blote handen tegenaan, ik gooi d'r soms hele potten tegelijk op. (Tegen het blad Vrij Nederland naar aanleiding van de film door Jan Vrijman).
• Ik schilder als een barbaar in deze barbaarse tijd.
• Ik heb in de loop van de jaren geleerd hoe ik olieverf op doek moet brengen. Ik kan nu met verf alles doen wat ik wil. Maar het is nog steeds een strijd, nog steeds een gevecht. Op het ogenblik zit ik nog in de chaos. Maar het is nu eenmaal mijn aard om de chaos positief te maken. Dat is tegenwoordig de geest van onze tijd. We leven altijd in een verschrikkelijke chaos, en wie kan de chaos nog positief maken? Alleen de kunstenaar. (Monaco, 1986).
• Tais-toi et sois belle. (Houd je mond en wees mooi) (tegen Sonja Barend).
• "Ik gebruik ook meer verf!!" nadat Appel een groot deel van de revenuen van een Cobra- groepsexpositie in zijn zak steekt.

In het buitenland is veel meer werk te vinden van Karel Appel dan in Nederland.

Op 19 mei 1999 werd te Amsterdam de Karel Appel Stichting / Karel Appel Foundation opgericht.
Op 1 augustus 2000 heeft Appel bij onderhandse akte conform het bepaalde in art. 2 Auteurswet 1912, de auteursrechten op al het door hem gemaakt en eventueel nog te maken werk, ongeacht waar dit zich zou bevinden, overgedragen aan deze rechtspersoon.
Deze stichting heeft als doelstelling onder meer het zorg dragen voor het behoud van zijn werken, het promoten van publieke bekendheid met en kennis van zijn werk en het handhaven van het intellectueel eigendomsrecht met betrekking tot zijn werk.
Tevens houdt ze zich bezig met de authentificatie van werken die aan Appel worden toegeschreven.

Op 13 maart 2005 heeft Appel in een te Luzern opgemaakt document “Last Will And Testament” nogmaals deze overdracht van rechten bevestigd.

Joseph Mallord William Turner (Covent Garden (Londen), °23 april 1775 (volgens hemzelf, er is geen geboorteakte) - †Chelsea (Londen), 19 december 1851) was een Engelse romantische kunstschilder, die veel landschappen en vooral marines schilderde.

De vader van Turner, ook William, was een pruikenmaker die later kapper werd.
Zijn moeder, Mary Marschall, was huisvrouw.
Zij werd mentaal gezien in de loop der jaren steeds instabieler, wellicht deels veroorzaakt door het jonge overlijden van het zusje van Turner in 1786.
Turners moeder stierf in 1804, inmiddels opgenomen in een gesticht voor geestelijk gestoorde mensen.

Wellicht door deze problemen werd Turner in 1785 naar zijn oom van moederszijde gestuurd, in Brentford, een destijds kleine stad ten westen van Londen aan de oever van de Theems.
Daar toonde hij voor het eerst belangstelling voor schilderen.
Een jaar later ging hij naar school in Margate in Kent, ten oosten van Londen, in het gebied van het estuarium van de Theems.
Tegen die tijd had hij al vele schilderijen gemaakt, die zijn vader in de etalage van zijn zaak exposeerde.

Turner ging op slechts 15-jarige leeftijd naar de Royal Academy of Arts; de president van de academie zat de commissie voor die hem toeliet.
Een aquarel van Turner werd geaccepteerd voor de zomertentoonstelling van de academie in 1790, slechts na één jaar studie.
Turner exposeerde zijn eerste schilderij met olieverf in 1796.
Turner werd als schilder van het Britse landschap enorm populair bij het publiek.

Turner wordt over het algemeen gezien als de "schilder van het licht".
Hoewel hij vooral bekend is om zijn olieverfschilderijen van zeer grote afmetingen, ziet men hem ook als een van de grondleggers van de Engelse aquarellandschapschilderkunst.

Turner reisde veel in Europa.
Hij begon in Frankrijk en Zwitserland in 1802, en bezocht in hetzelfde jaar nog het Louvre in Parijs.
Hij kwam daarbij zowel onder de indruk van het landschap in de Alpen, maar hij zag ook het werk van Nicolas Poussin en Claude Lorrain.
Zelfs in 1812 schilderde hij nog een werk Hannibal trekt over de Alpen.
Later bezocht Turner diverse malen Venetië, waarbij hij onder de indruk kwam van het werk van Titiaan en Veronese.
In 1807 verscheen het eerste van een serie boeken van Turner, Liber studiorum, geïllustreerd met eigen werk, waarin hij zijn visie op het landschap literair weergaf.

De latere werken van Turner vertonen steeds meer een aquarelachtig vervloeiing van de vormen.
Zijn werken, waarin voorwerpen geheel versmelten met het licht, werden door het publiek echter minder goed begrepen dan zijn eerdere landschapsschilderijen.
Door deze werken wordt Turner vaak onterecht gezien als een 'voorloper' van de Franse schilderstroming, het impressionisme.
Echter, wanneer we Turner daadwerkelijk vergelijken met het Impressionisme zien we dat de overeenkomsten minimaal zijn.
Daarnaast is er geen sluitend bewijs dat de Impressionisten het werk van Turner kenden toen zij hun schilderstijl ontwikkelden.
Het Impressionisme ontwikkelde zich in de jaren zestig van de 19e eeuw, en deze schilders leerden Turner waarschijnlijk pas kennen in 1871, toen Monet en Pissarro in Londen verbleven.

Een van de beroemdste schilderijen is de The Fighting "Temeraire" tugged to her Last Berth to be Broken Up, geschilderd in 1839.
Dit doek hangt in de National Gallery in Londen.
Het laat de laatste reis zien van dit oorlogsschip met 98 kanonnen dat onder Nelson in de Zeeslag bij Trafalgar in 1805 een grote rol had gespeeld.
Het schip wordt op het schilderij gesleept door een stoomschip, waarmee Turner de teloorgang lijkt uit te drukken van de Britse zeemacht aan de moderne techniek.
Niettemin schilderde Turner vaak en graag moderne schepen en treinen.
De symboliek van het schip dat wegvaart van de zonsondergang versterkt de uitdrukking van verlies.
De kleuren van de zon zijn met grove streken geschilderd, maar het tuig van het schip is juist uitermate nauwkeurig in beeld gebracht.

Na het lezen van het in 1840 in het Engels vertaalde boek over kleurenleer van Goethe bracht Turner de levensprocessen in verbinding met kleuren.
Deze theorie over de versmelting van kleur leidde tot bijna abstracte werken van grote afmetingen, zoals het werk Regen, stoom en snelheid (91x122 cm), waarin vanuit vage verten met regenslierten en storm een kleine stoomlocomotief met een sliert wagens op de kijker af rijdt.

Turner trouwde nooit, hoewel hij een maîtresse had, Sarah Danby, bij wie hij twee dochters verwekte.

Op latere leeftijd werd Turner excentriek.
Hij had weinig vrienden, behalve dan zijn vader, die 30 jaar lang bij hem woonde, en hem tenslotte als assistent bijstond in zijn atelier.
Turners vader overleed in 1829, waarop Turner regelmatig depressieve aanvallen had.
Turner overleed in 1851 in zijn huis in Cheyne Walk, Chelsea, bij Londen.
Op zijn verzoek werd hij begraven in St Paul's Cathedral, waar hij naast Sir Joshua Reynolds ligt.

Turner liet een groot fortuin na, dat hij bestemd had om "decaying artists" te ondersteunen.
Zijn collectie schilderijen verviel aan de Britse overheid, en hij wilde dat er een speciale galerie zou worden gebouwd om deze op te hangen.
Dit kwam er echter niet van, vanwege een ruzie tussen zijn erfgenamen over de rechtsgeldigheid van zijn testament.
Twintig jaar na zijn dood werden de schilderijen overgedragen aan het British Museum.
Deze collectie, die bestaat uit 300 olieverfschilderijen en rond 30,000 schetsen en aquarellen, waaronder 300 schetsboeken, bevindt zich momenteel in de Tate Gallery in Londen.

Trivia.

• De gefortuneerde Belgische kunstverzamelaar baron Guy Ullens de Schooten (1935) zette zijn 14 Turners in de vitrine door ze medio 2007 te laten veilen bij Sotheby's in Londen. Ullens heeft het geld nodig voor andere plannen zoals de bouw van zijn "Ullens Center for Contemporary Arts" (UCCA) in Peking dat begin november 2007 zijn deuren opende. De Turnercollectie van Ullens omvat de gehele carrière van Turner van vroegnaturalistische tot laatimpressionistische vergezichten. De veiling bracht $ 21 miljoen op.
• Will Turner is ook een fictief personage in pirates of the caribbean.

Een stropdas (soms das of plastron genoemd) (eigenlijk das) is een langgerekt stuk stof dat om de hals kan worden geknoopt, meestal van zijde.
Dassen worden traditioneel door mannen boven een overhemd (eigenlijk "hemd") gedragen.
De kraag van het overhemd bedekt normaal gesproken het deel van de das dat om de hals is geknoopt.
Het niet dragen of het dragen van een bepaalde das kunnen beide uitdrukking zijn van een functie, maatschappelijke positie of levensovertuiging.

De benaming das is volgens de conventie correct; het woord "stropdas" wordt traditioneel niet gebruikt.
Deze term is ontstaan, nadat het strikken van een das verbasterd is tot het stroppen van een das.
Ter vergelijking: in het Engels (neck)tie (idem). (officieel knoop je een das)

De dragers van de voorouders van de moderne das waren de senatoren in het oude Rome.
Zij droegen zogenaamde Fascalia om hun stembanden warm te houden.
Een politiek betoog voeren zonder stemversterkende instrumenten in de grote Senaatszaal was erg belastend voor de stembanden.
Omdat de senaatsleden deze Fascalia droegen werd het gezien als een symbool van status en macht.
Aangezien de Romeinse generaals niet achter konden blijven in hun machtsvertoon hebben ze de Fascalia als onderdeel van hun uniform opgenomen.
Enkele van deze generaals dienden in het deel van het Romeinse rijk dat we tegenwoordig als Kroatië kennen.
Daar heeft de Fascalia een dusdanige indruk achtergelaten dat Kroatische huurlingen ook dergelijke shawls zijn gaan dragen.
Net als de Romeinse soldaten, werd dit door Kroatische huurlingen gebruikt om bloed en zweet mee af te vegen maar ook om de neus te snuiten.
De vaak gehoorde misvatting dat de shawl diende om de knopen te verbergen is onjuist.
Los van het feit dat de senatoren geen knopen op hun toga’s hadden om te verbergen en soldaten het voor andere doeleinden gebruikten, waren deze shawls vaak niet stijf, lang of breed genoeg om de knopen af te dekken van de aristocratie in het 17e-eeuwse Parijs.

Op een gegeven moment werd het in Kroatië gebruikelijk dat een vrouw die afscheid moest nemen van haar geliefde, hem haar sjaal meegaf toen hij vertrok voor oorlog.
De huurling strikte deze sjaal om zijn nek en vele anderen volgden.
In enkele landen zouden de woorden Krawatte (Duitsland), Cravate (Frankrijk) en meer gelijkklinkende woorden aan de Kroatische huursoldaten die rond 1630 in dienst waren van het leger van koning Lodewijk XIII van Frankrijk (Dertigjarige Oorlog) herinneren, maar het woord cravate werd al voor die tijd gebezigd in Frankrijk voor de aanduiding van een halsdoek.
Deze Kroaten baarden opzien in Parijs met hun rond de nek geknoopte zakdoeken of halsdoeken.
De Kroaat werd vervolgens een begrip in de modewereld.
Charles II introduceerde de cravate vervolgens in Engeland en zijn koloniën.

De cravate was voornamelijk nog een soepele rechte reep stof, die op een aantal manieren geknoopt werd.
Eén van die manieren was de "Steenkerk", die rond 1692 in opkomst was.
Deze werd vernoemd naar de Slag bij Steenkerke, waar hij voor het eerst gebruikt werd, en hield een knoop in waarbij één uiteinde door het knoopsgat van het vest werd gestoken.

In de 18e eeuw werd de cravate, wederom op initiatief van soldaten, een aantal keren strak om de nek gebonden en achter in de nek vastgezet met een speld.
Dit was voor de soldaten meer praktisch.
Het staat bekend als de stock of zelfbinder.
Al gauw werd dit ook overgenomen door de aristocratie.
Die voegde er een jabot (slabbetje) van kant aan toe en een strik die vanuit de nek om een staart in het haar werd geknoopt, een zogenaamde solitaire.

De cravate werd aan het einde van de 18e eeuw een in het oog springend modestuk.
In 1760 kwam in Engeland de "Macaroni's" op, een modeverschijnsel waarbij de cravate als een enorme strik werd vastgemaakt.
In Frankrijk volgde men dit verschijnsel en kwamen de "Incroyables" op.
Zij namen cravates van een enorme lengte.
Hierop volgde in Engeland weer een tegenreaktie, de "Dandy's", met als voornaamste pleitbezorger Beau Brummell.
Zij schepten er genoegen in om juist zo onopvallend mogelijk maar perfect een subtiele cravate te knopen.
Een stroming die tot op de dag van vandaag de dasmode beheerst.

Rond 1850, het Victoriaanse tijdperk, wordt de mode ingetogener.
De jasjes worden hoger dichtgeknoopt en de cravate heeft geen ruimte meer om uitbundig te worden getoond.
Ook de gewone man heeft geen tijd meer om er uren over te doen om een cravate te knopen.
Er blijven enkele knopen over. De vlinderdas, de Ascot en de Four-in-hand (onze huidige das, wat wij later als een knoopmethode zijn gaan zien).
Doordat ook het boordje van de blouse eind 19e eeuw werd omgeslagen werd de Four-in-hand het meest populaire manier van nekmode.

Deze Four-in-hand was toen nog een rechte stugge reep stof die meer gevouwen dan geknoopt werd.
Het werd voornamelijk op zijn plaats gehouden door de dasspeld. In 1926 werd de das zoals deze in de huidige vorm bekend is, geboren.
In New York knipte Jesse Langsdorf de das uit drie delen en schuin uit het stof (schuin op de weefstructuur).
Hierdoor kreeg de das meer elasticiteit.

Het Russische woord voor das is galstoech (галстук < Duits Halstuch, waarvan ook het Engelse (neck) tie is afgeleid).

Dassen worden van verschillende materialen gemaakt.
Meestal is een das gemaakt van zijde, polyester of katoen, maar ook wol of leer wordt gebruikt om dassen te maken.
Vooral zijde is erg geschikt om dassen van te maken.
Dassen gemaakt van zijde zijn over het algemeen van hogere kwaliteit, en duurder, dan dassen gemaakt van bijvoorbeeld polyester.
Van welk materiaal een das ook is, bij normaal gebruik ondervindt een das erg weinig slijtage en kan dus, mits goed onderhouden, jarenlang meegaan.
Voorkom vervorming door de knoop er voorzichtig uit te halen, en trek niet het dunne eind van de das 'door de knoop heen'.

Dassen kunnen op veel verschillende manieren worden geknoopt.
Wetenschappers Thomas Fink en Yong Mao van de Universiteit van Cambridge publiceerden in 1999 een wiskundige studie over het knopen van dassen.
Hieruit bleek dat een gemiddelde das op 85 verschillende manieren te knopen is.
De lengte van de das en de dikte van de knoop beperken het aantal mogelijke manieren om de das te knopen.

Vier van de meest bekende knopen zijn:

• de minimale four-in-hand of 'platte knoop',
• de iets uitgebreidere prattknoop, ook wel shelbyknoop genoemd,
• de enkele windsor,
• de dubbele windsor.

Alle knopen behalve de dubbele windsor leveren een iets asymmetrische knoop op.

Trivia.

• In Europa lopen de schuine strepen op dassen meestal van de linkerschouder naar de rechterheup; in de Verenigde Staten andersom.
• Wijlen ZKH Prins Claus heeft de das op 9 december 1998 tijdens een toespraak ter gelegenheid van de uitreiking van de Prins Claus Prijs vergeleken met een slang die om de hals gedraaid is, waarna hij zijn eigen das losmaakte en op de grond gooide. Deze toespraak is bekend onder de naam Declaration of the Tie.
• De striptekenaar Marten Toonder droeg zijn das op een zeer speciale manier (Onassis-knoop), zonder kronkel, zoals hij dat zelf noemde.
• Het Engelse "white tie", letterlijke vertaling "witte das" staat echter voor rokkostuum.
• Omdat wurging mogelijk is door hard aan beide uiteinden van de das te trekken, is bij veel openbare functies - politie, treinpersoneel, personeel in de burgerluchtvaart - de das met behulp van een drukknoopje bevestigd. Dit soort das wordt wel een clipdas genoemd.

Een haardroger (ook föhn genoemd) is een elektrisch huishoudelijk apparaat waarmee vochtig haar droog gemaakt kan worden.

De haardroger bestaat uit gloeidraden en een ventilator.
De lucht komt eerst langs de ventilator en daarna pas langs de gloeidraden en wordt er zo aan de voorzijde uitgeblazen.
Op deze manier stroomt er koude lucht langs de ventilator zodat de ventilator niet te warm wordt.
Wanneer de ventilator stuk gaat, zal de haardroger oververhit raken.
Om het gevaar van oververhitting te voorkomen is vaak een beveiligingssensor ingebouwd, die het apparaat laat afslaan wanneer de temperatuur een bepaalde waarde overschrijdt.
De haardroger wordt dan pas weer bruikbaar nadat hij volledig is afgekoeld.

Op de haardroger zit vaak een 2- of 3-keuzenschakelaar; hoe lager de ventilatorsnelheid hoe warmer de luchtstroom.
Bij hoge snelheid blijft de temperatuur relatief laag.

Pasteuriseren is een proces in de voedselindustrie dat schadelijke bacteriën in aan bederf onderhevige voedselproducten vernietigt door het voedsel kort te verhitten, zonder het product te beschadigen.
Het proces is vernoemd naar de uitvinder, Louis Pasteur. Pasteur en Claude Bernard voerden de eerste pasteurisatie uit op 20 april 1862.

Bij pasteuriseren worden, in tegenstelling tot bij steriliseren, niet alle micro-organismen vernietigd.
Pasteuriseren heeft tot doel het aantal micro-organismen te verminderen tot een 'veilig' niveau, dit is het niveau waarbij het niet waarschijnlijk is dat ze ziekten kunnen veroorzaken (bij gekoeld bewaren en verbruik voor de vervaldatum).

Steriliseren is een met pasteuriseren vergelijkbaar proces met een veel hogere temperatuur waardoor de smaak sterk verandert omdat de eiwitten in het gesteriliseerde product door de hoge temperatuur chemische wijzigingen ondergaan.
Door deze smaakverandering is sterilisering een weinig gebruikt systeem bij voedingsmiddelen.

Pasteuriseren wordt voornamelijk met melk geassocieerd, deze techniek werd voor het eerst op melk toegepast door Franz von Soxleth in 1886.
Er zijn twee wijdverbreide methodes om melk te pasteuriseren: hoge temperatuur/korte tijd (HTST), en ultra hoge temperatuur (UHT).
Bij HTST wordt melk tot een temperatuur van 72 °C gebracht voor een periode van minstens 15 seconden, bij UHT daarentegen wordt de melk tot een temperatuur van 138 °C gebracht voor een periode van minstens 2 seconden.

De HTST-methode bereikt een vermindering van het aantal micro-organismen tot log vijf (0.00001 keer het oorspronkelijke aantal).
Dit wordt als voldoende beschouwd voor alle gisten, schimmels en bedervende bacteriën.
Ook zorgt dit voor een voldoende beperking van het aantal gangbare ziekteverwekkende hittebestendige organismen (onder meer de Mycobacterium tuberculosis, dat tuberculose veroorzaakt en de Coxiella burnetii, die Q-koorts veroorzaakt).
Het pasteuriseringsproces moet ervoor zorgen dat de melk evenredig verwarmd wordt en dat geen deel van de melk een kortere tijd of lagere temperatuur ondergaat tijdens het proces.

HTST-behandelde melk heeft een normale, gekoelde bewaartijd van twee tot drie weken, UHT-behandelde melk daarentegen kan over een langere periode bewaard worden (twee tot drie maanden).
Als men UHT-pasteurisering toepast in combinatie met een steriele behandeling en verpakkingsmethode, kan de melk gedurende langere periodes op kamertemperatuur gehouden worden.

Naast HTST en UHT bestaan ook andere minder bekende pasteuriseringsmethoden.
Enerzijds, 'reeks-pasteurisering' (batch pasteurization), impliceert het verwarmen van grote hoeveelheden melk tot een lagere temperatuur (68 °C) voor een langere periode (ongeveer 30 minuten).
Anderzijds, 'hoge hitte/korte tijd'-pasteurisering (HHST).
Deze methode ligt ergens tussen HTST en UHT qua tijd en temperatuur.
Pasteuriseren creëert zowel tijdelijke als permanente veranderingen van proteïnes in de melk.

De meeste wetgevingen laten geen dubbel pasteuriseren toe.
Een warmtebehandeling aan lagere temperaturen voor een kortere periode wordt soms uitgevoerd.
Deze melk is dan 'rauwe' melk, of verwarrend, ook wel niet-gepasteuriseerde melk.
Deze melk mag niet 'gepasteuriseerd' genoemd worden, hoewel ook hier de meeste ziekteverwekkers gedood zijn.

'Rauwe' melk is recentelijk populairder geworden door de geclaimde heilzame werking.
Voorstanders van 'rauwe' melk maken er terecht aanspraak op dat deze melk sommige bestanddelen bevat die bij het pasteuriseringsproces verloren gaan.
Zo bevat deze melk onder meer de immuclobines en enzymen lipase en fosfatase.
'Rauwe' melk bevat ook zo'n 20% meer vitamine B6.

Sommige medici wijzen er echter op dat bepaalde mensen beter geen 'rauwe' melk kunnen drinken.
Hierbij wordt meestal verwezen naar zwangere vrouwen, vrouwen die borstvoeding geven, zij die een immunosuppresieve behandeling ondergaan voor onder meer kanker, een orgaantransplantatie of auto-immuunziekten, en zij die een immuunziekte hebben zoals aids.

In Afrika wordt melk gekookt zodra ze gemolken is.
Het koken verandert de smaak van de melk echter aanzienlijk.

De aardbeving van San Francisco in 1906 vond plaats op 18 april 1906.

San Francisco ligt op de San Andreasbreuk, oorzaak van regelmatige (kleine en grote) aardbevingen.
Op 18 april 1906 richtte een zware aardbeving grote schade aan in San Francisco.
De meest geaccepteerde schatting van de magnitude van deze beving is 7,8 op de schaal van Richter.
Andere schattingen variëren tussen 7,7 en 8,3.
Er waren 3000 doden.
De meeste schade werd echter aangericht door de grote brand die na de beving ontstond.
Het gebouw van de California Academy of Sciences werd ook getroffen.
Een groot gedeelte van de collectie ging verloren.

In 1989 werd de stad opnieuw door een grote aardbeving getroffen (circa 60 slachtoffers).
De kans dat een dergelijke ramp de stad opnieuw treft blijft groot.
Het kan nog vele jaren duren, maar een verwoestende aardbeving kan iedere dag toeslaan.
Veel gebouwen zijn 'bevingsbestand' gemaakt, maar desondanks kan een aardbeving nog steeds grote gevolgen hebben.

Het beeldmateriaal van de aardbeving van San Francisco uit 1906 (ook vaak bekend als The San Francisco Earthquake en San Francisco Earthquake and Fire) is een verzameling Amerikaanse filmopnames gemaakt door James Stuart Blackton in 1906.
De filmopnames zijn uniek omdat ze zover bekend het enige filmmateriaal zijn die de gebeurtenissen van de aardbeving van San Francisco in 1906 laat zien.
De film is opgenomen in de National Film Registry voor preservatie.

De Wuppertaler Schwebebahn is een metrolijn in de Duitse stad Wuppertal.
De Schwebebahn (zweefbaan) is bedacht door ingenieur Eugen Langen en is na een bouwtijd van drie jaar geopend op 1 maart 1901.
Bij de opening maakte Keizer Wilhelm II de officiële openingsrit met de 'Kaiserwagen'.

De rijtuigen hebben wielen op het dak en hangen aan een 12 meter hoog hangspoor.
Er is één rail per rijrichting.
De grote wielen hebben aan beide kanten van de rail een wielflens.
Het is dus een hangende monorail.
De wagens kunnen ook enigszins heen en weer zwaaien (pendelen).
Omdat het systeem geen gelijkvloerse kruisingen kent met ander verkeer, mag het systeem een metro genoemd worden.
De eenrichtingwagens en de bijbehorende keerlussen aan de eindpunten van de lijn doen meer aan trams denken.

De Schwebebahn is in de loop der jaren een relatief veilig vervoermiddel gebleken.
Het enige ernstige ongeluk hiermee vond plaats op 12 april 1999, toen een trein ontspoorde en in de Wupper viel.
Bij dit ongeval vielen vijf doden en 46 gewonden.
De oorzaak van dit ongeval was een stuk gereedschap dat door een spoorwerker op het spoor was achtergelaten.
Het ongeval heeft het vertrouwen in de Schwebebahn nauwelijks aangetast.
Direct na de heropening werd er volop gebruikgemaakt van het vervoermiddel.

De keuze voor dit vervoermiddel kwam voort uit ruimtegebrek : de rivier de Wupper was in het dichtbebouwde gebied de enige plek die nog vrij was voor een spoorbaan.
De Schwebebahn loopt grotendeels boven de rivier en loopt van Wuppertal-Vohwinkel in het westen via Wuppertal Hauptbahnhof naar Wuppertal-Oberbarmen in het oosten.
In Vohwinkel is de lijn over enige afstand boven een straat gelegen.
De lijn telt 20 stations en is 13,3 kilometer lang.
Er zijn 470 steunpunten, de meeste in de oevers van de Wupper.

Tussen 1972 en 1974 werden door MAN 28 nieuwe rijtuigen gebouwd.
Sinds het ongeluk in 1999 zijn er nog 27 van in dienst.
De Schwebebahn vervoert dagelijks (op werkdagen) 72 000 reizigers en wordt geëxploiteerd door de Wuppertaler Stadtwerke AG.
Op de Schwebebahn zijn de tarieven van het Verkehrsverbund Rhein-Ruhr (VRR) geldig.

Er zijn geen verhoogde perrons zoals bij de gewone spoorwegen.
De vloer van een trein is immers niet veel hoger dan de onderkant van de trein.
Wel geldt echter dat het hele systeem, dus ook de perrons, zich hoog boven het maaiveld bevindt.

De perrons aan weerszijden van het spoor zijn met metaalgaas aan elkaar verbonden.
Dit gaas beschermt de onvoorzichtige passagier die naast het perron stapt en daardoor meters naar beneden zou vallen.
Aan de andere kant zullen de passagiers niet vrijwillig over het gaas lopen, zodat de weg vrij blijft voor de treinen.

Vogel Rok is een volledig overdekte achtbaan in het Nederlandse attractiepark de Efteling en staat in het themagebied Reizenrijk.
De naam van de attractie is ontleend aan de vogel Roc uit 1001 Nacht.
Ook de aankleding van de rit, de wachtrij en de directe omgeving van het attractiegebouw zijn op dit thema gebaseerd.

Deze attractie, gebouwd door Vekoma, model Custom MK-900, werd op 9 april 1998 geopend.
De achtbaan haalt een maximale snelheid van 65 kilometer per uur en een rit duurt 1 minuut en 41 seconden.
De maximale g-kracht die men tijdens de rit ervaart is 3,5 g (positief).
De karretjes van de achtbaan zijn voorzien van een geluidssysteem, hierdoor is tijdens de rit muziek te horen.
Deze muziek is geschreven door Ruud Bos.

In totaal kostte Vogel Rok 28 miljoen gulden (ongeveer 12,7 miljoen euro), waarmee het destijds de duurste attractie in het park was.

De Vogelrok heeft twee "records" in handen;
het is de 1e non-disney attractie met on-board audio en er staat de grootste (niet echte) vogel ter wereld.

De attractie werd in het openingsjaar nogal koel ontvangen door het publiek en daarom werd zij in 1999 flink verbouwd.

Zo werden er een aantal effecten aan de rit toegevoegd, waaronder lasers en een gigantisch model van een slangenkop.
Tijdens de rit gaan de karretjes door de open bek van deze slangenkop.
De laatste bocht van de achtbaan werd aangekleed met een tunnel met glasvezelverlichting.
Er wordt aangenomen dat deze verlichting een tunnel met diamanten moet voorstellen.
Ook werd de foto-installatie van de actiefoto, die tijdens de rit gemaakt wordt, in dat jaar verplaatst.

De wachtrij werd tijdens de verbouwing van 1999 ingekort en zodanig verbouwd dat deze (door een grote ruit) uitkijkt op de ruimte waarin de achtbaan zich bevindt.
Een reeds aanwezig schaalmodel van een eiland met daarop de Vogel Rok werd tijdens de verbouwing verplaatst naar de nieuwe ruiten die uitzicht bieden op de baan.
Wanneer een treintje het model van Vogel Rok passeert, wordt de vogel verlicht, zodat deze goed zichtbaar is vanuit de wachtrij.

Tevens werd er in 1999 een lasershow in de wachtruimte gebouwd.
Deze lasershow toonde scènes uit het verhaal van Sinbad en de vogel Roc, om het verhaal achter de attractie duidelijker uit te leggen aan de bezoekers.
Het lauwe debuut van de overdekte achtbaan was namelijk mede te wijten aan de onduidelijke relatie tussen het oorspronkelijke verhaal en de schaars aangeklede achtbaanrit.
De lasershow en de andere toevoegingen van 1999 waren erop gericht deze minpunten te verbeteren.
In het begin van seizoen 2002 werd de lasershow in de wachtruimte echter weer opgeheven.

Begin 2007 werd de attractie voor een budget van 300.000 euro opnieuw verbouwd.
Het ging ditmaal enkel om de wachtruimten, de route van het stationsperron naar de uitgang en de fotobalie.
De ontwerpen voor de nieuwe wachtrij zijn door Karel Willemen gemaakt.
De achtbaanrit zelf bleef ongemoeid.

De wachtruimten werden voorzien van nieuwe decoraties die aansluiten op het bestaande thema van Vogel Rok.
Zo werden er rotspartijen, kandelaars, beenderen (vermoedelijk van een olifant) en Oosters ogende boogstructuren aan de wandelgangen toegevoegd.
De route richting het perron loopt sinds de verbouwing totaal anders: de bezoekers betraden voorheen via de kelder het perron, maar nu komen zij daar via een hoger gelegen verdieping terecht.
De fotobalie en de uitgang werden dichter bij de ingang geplaatst, waardoor bezoekers niet langer onnodig om hoeven te lopen.

Sinds 2007 is er tevens een nieuw effect toegevoegd aan de wachtruimte waarin het perron zich bevindt.
Om de zoveel tijd kan de vogel uit het verhaal worden gehoord terwijl hij 'over' het perron heen vliegt.
Dit geluidseffect galmt na door de hele ruimte en wordt bijgestaan door het dimmen van de verlichting bij iedere vleugelslag.

De Wereldgezondheidsorganisatie (Engels: World Health Organization, WHO) is een gespecialiseerde organisatie van de Verenigde Naties gevestigd in Genève met als doel wereldwijde aspecten van de gezondheidszorg in kaart te brengen, activiteiten op het gebied van de gezondheidszorg te coördineren en de gezondheid van de wereldbevolking te bevorderen.

De WHO werd op 7 april 1948 opgericht door de Verenigde Naties en telt 193 lidstaten, waaronder België en Nederland.

Directeur-generaal van de WHO is de Chinese Dr. Margaret Chan.

De Wereldgezondheidsorganisatie telt naast de hoofdzetel te Genève 6 regionale kantoren die gezondheidskwesties aanhalen die specifiek zijn voor hun regio.
Het Regionale Bureau voor Europa (WHO-EURO) helpt de lidstaten in de Europese regio om de globale richtlijnen en normen te integreren in de specifieke context van elk land.
Daarbij focust de WHO-EURO zich op het verstrekken van bijstand en het delen van ervaringen.

WHO-EURO telt 53 lidstaten en is gevestigd te Kopenhagen (Denemarken).

De WHO streeft ernaar het hoogst mogelijke niveau van gezondheid voor allen te bereiken.
Gezondheid wordt door de WHO gedefinieerd als een toestand van volledig fysiek, mentaal en sociaal welzijn en niet slechts de afwezigheid van ziekte.

De organisatie tracht ervoor te zorgen dat iedereen een gezondheidspeil bereikt dat toelaat een sociaal en economisch productief leven te leiden.
Om dat waar te maken, is de WHO o.m. verantwoordelijk voor:

• het opstellen van internationale regels, normen en standaarden;
• het verlenen van advies en technische bijstand aan de lidstaten;
• het opvolgen van internationale gezondheidstrends en hierop een gepast antwoord bieden;
• het leveren van informatie over gezondheidszorg.

De WHO opereert in een erg complexe en snel veranderende omgeving.
Volksgezondheid wordt immers sterk beïnvloed door omgevingsfactoren.
Enkele belangrijke trends en uitdagingen sturen de mondiale gezondheidsagenda van de WHO:

• Collectieve veiligheid
• Risicofactoren voor een gezonde levensstijl
• Roken
• Obesitas
• Versterken van gezondheidssystemen
• Hiv/aids, malaria en tuberculose

In het logo van de WHO is een esculaap verwerkt.

De wereldgezondheidsorganisatie houdt zich ook bezig met classificatie van aandoeningen (ICD-10) en geneesmiddelen (ATC-codering).

De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) (Engels: NATO, North Atlantic Treaty Organisation, Frans: OTAN, Organisation du traité de l'Atlantique Nord) is een na de Tweede Wereldoorlog opgerichte organisatie ter ondersteuning van het Noord-Atlantische Verdrag dat in Washington op 4 april 1949 werd getekend.
Het hoofdkwartier van de NAVO is gevestigd te Brussel.

. . .

De secretaris-generaal is de hoogste burgerfunctie van de organisatie, traditioneel vervuld door een Europeaan. Sinds augustus 2009 is dit de Deen Anders Fogh Rasmussen. Hij is de voorzitter van de Noord-Atlantische Raad (NAR) bestaande uit permanente vertegenwoordigers van de lidstaten. Deze NAR vergadert elke woensdag en neemt bij unanimiteit de politieke besluiten. Deze Raad wordt bijgestaan door het Military Committee waar alle lidstaten met een leger in zijn vertegenwoordigd. De hoogste militaire commandant van de NAVO is de Supreme Allied Commander Europe (SACEUR), tot dusverre altijd een Amerikaan. Hij heeft deze titel om historische redenen, maar is ook commandant van NAVO-troepen buiten Europa.

Het politieke hoofdkwartier van de NAVO bevindt zich in Brussel, waar ook de NAR is gevestigd. De eerste locatie was in Londen. Daarna volgden verhuizingen naar het Palais de Chaillot in Parijs in 1952, vervolgens naar Porte Dauphine in Parijs in 1959. Nadat Frankrijk onder president De Gaulle zich in 1966 had teruggetrokken uit de militaire samenwerking, besloot de NAVO te verhuizen uit Frankrijk. Sinds 1967 is de NAVO gevestigd in Brussel (Haren) op de plek van het voormalige vliegveld, aan de Bourgetlaan. In het najaar van 2010 is het Nederlandse bouwbedrijf BAM in Brussel begonnen aan de bouw van een nieuw hoofdkwartier voor de NAVO aan de overzijde van de Bourgetlaan. Het contract heeft een waarde van ongeveer 460 miljoen euro. Het nieuwe gebouw moet op 250.000 m² onderdak bieden aan ongeveer 4500 werknemers. Naar verwachting zal de bouw vijf jaar duren.

Het Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE) is het militaire commandocentrum. Het is gevestigd in Casteau ten noorden van het Belgische Bergen, Henegouwen.

In 1986 werd het autonoom overlegorgaan Eurogroup opgericht. Hierin overleggen alle Europese NAVO lidstaten en proberen ze gemeenschappelijke standpunten te vormen.

Verhoudingen met andere landen

• Het Partnerschap voor vrede is een programma van de NAVO dat helpt het vertrouwen tussen de NAVO en andere Europese landen en landen van de voormalige Sovjet-Unie te vergroten. Het werd opgericht op 10 en 11 januari 1994 in Brussel.
• De Euro-Atlantische Partnerschapsraad (EAPC) werd opgericht op 29 mei 1997 en is een forum voor regelmatige coördinatie, overleg en dialoog tussen alle 49 deelnemers.
• De Mediterrane Dialoog werd opgericht in 1994 om op een vergelijkbare manier te coördineren met Israël en met de landen in Noord-Afrika.
• Het Samenwerkingsinitiatief van Istanboel (Istanbul Cooperation Initiative) werd in 2004 aangekondigd als een platform voor dialoog voor het Midden-Oosten op dezelfde wijze als de Mediterrane Dialooggroep.
• Andere staten in de wereld hebben ook contact gelegd met de NAVO om te participeren in enkele van de activiteiten van het Partnerschap voor vrede.

Beknopte chronologie

• 1949 - Oprichting op 4 april. Ondertekenaars: België, Canada, Frankrijk, Luxemburg, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten van Amerika, Denemarken, IJsland, Italië, Noorwegen en Portugal.
• 1952 - Toetreding Turkije en Griekenland.
• 1955 - Toetreding Bondsrepubliek Duitsland. Oprichting van het Warschaupact.
• 1961 - Start van de bouw van de Berlijnse Muur; het IJzeren gordijn verdeelt Oost en West-Europa.
• 1966 - Frankrijk is een nucleaire macht geworden en trekt zich terug uit de militaire structuur, maar blijft politiek lid.
• 1974 - Griekenland trekt zich vanwege de Turkse invasie in Cyprus terug uit het bondgenootschap.
• 1980 - Griekenland treedt weer toe.
• 1982 - Spanje wordt het zestiende lid.
• 1989 - Val van de Berlijnse Muur.
• 1990 - Duitse hereniging, waardoor het grondgebied van de voormalige DDR deel van het NAVO-gebied wordt.
• 1991 - Opheffing van het Warschaupact.
• 1999 - Toetreding van Polen, Tsjechië en Hongarije.
• 1999 - Operatie/missie in Kosovo.
• 2004 - Toetreding van Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië.
• 2008 - Top van Boekarest: vergadering om Kroatië en Albanië lid te maken.
• 2009 - Toetreding van Albanië en Kroatië. Frankrijk wordt weer volledig lid.
• 2011 - Operatie/missie in Libië.

De andere landen van de Europese Unie (Finland, Ierland, Oostenrijk, Zweden, Cyprus en Malta) zijn geen lidstaten van de NAVO.
Oostenrijk wordt geen lid omdat het land, toen het na inwerkingtreding van het Oostenrijks Staatsverdrag in 1955 weer zelfstandig werd, verklaard heeft voor eeuwig neutraal te blijven.
Finland treedt niet toe om conflicten met buurland Rusland te voorkomen.
Zweden is ook een neutraal land en is zodoende geen lidstaat.

De Paashaas gaat na het afwerken van zijn boekhouding een jaartje met verlof.

De paashaas is een fictieve haas waarvan aan kinderen wordt verteld dat hij paaseieren brengt op Pasen.
Hij is de personificatie van het paasfeest.

In plaats van een haas is er een haan in Beieren, een kip in Tirol, een vos in Thüringen en in Westfalen en een koekoek in Hannover.

Een 1 aprilgrap (ook wel aprilgrap of aprilvis genoemd) is een traditie waarbij mensen elkaar op 1 april voor de gek proberen te houden.

In Frankrijk spreekt men van poisson d'avril.
In Engelstalige landen wordt de dag April Fool's Day genoemd, en de Russen hebben het over Den Doeraka (dag van de dommerik).
In sommige Vlaamse streken spreekt men over verzenderke(n)sdag, de dag waarop je iedereen tracht ergens heen te zenden om ze beet te nemen.

위키백과, 우리 모두의 백과사전.

만우절(萬愚節)은 4월 1일로, 거짓말을 하거나 장난을 쳐도 나무라지 않는다는 풍습이 있는 날이다. 명절이나 공휴일은 아니지만 서양의 여러 지역에서 일종의 기념일로 여긴다. 전통적으로 몇몇 나라에서는 만우절 장난은 정오 이전에만 행하여지며 이후에는 장난임을 알린다. 이 때에 오후에도 만우절 장난을 하는 사람을 '에이프릴 풀(April Fool)'이라 부른다. 다른 곳에서는 농담이 하루 종일 계속되기도 한다.

Ŝercotago estas tago, plej ofte la 1-a de aprilo, dum kiu oni faras ŝercojn aŭ farsetojn al aliaj, sed nur en afabla perspektivo.

Ankaŭ radioj, televidoj, kaj ĵurnaloj faras ŝercojn, tiutage, kiel ekzemple la retejo Ĝangalo, kiu anoncis en la 1-an de aprilo 2006, ke la tombo de Zamenhof estis detruita per bombeksplodo.

En Francio, tradicie oni metas kaŝe paperan fiŝeton en la dorson de geamikoj, kaj oni kutime diras "aprilfiŝo (Poisson d'Avril)" kiam la ŝerco estas malkovrita.

मुक्त ज्ञानकोष विकिपीडिया से

अप्रैल फूल दिवस पश्चिमी देशों में हर साल पहली अप्रैल को मनाया जाता है. कभी-कभी ऑल फूल्स डे के रूप में जाना जाने वाला यह दिन, 1 अप्रैल एक आधिकारिक छुट्टी का दिन नहीं है लेकिन इसे व्यापक रूप से एक ऐसे दिन के रूप में जाना और मनाया जाता है जब एक दूसरे के साथ व्यावाहारिक मजाक और सामान्य तौर पर मूर्खतापूर्ण हरकतें की जाती हैं. इस दिन दोस्तों, परिजनों, शिक्षकों, पड़ोसियों, सहकर्मियों आदि के साथ अनेक प्रकार की शरारतपूर्ण हरकतें और अन्य व्यावहारिक मजाक किए जाते हैं, जिनका उद्देश्य होता है बेवकूफ और अनाड़ी लोगों को शर्मिंदा करना.

El Dia d'enganyar, altrament dit dia d'enganar, a Menorca, o peix d'abril (en francès poisson d'avril) a França, és una festa celebrada cada 1r d'abril des de 1564 o, almenys, això és el que diu la llegenda.

Apirileko arrainak (frantsesez: poisson d'avril; ingelesez: April fools' day edo "apirileko kaikuen eguna") apirilaren 1ean ospatzen den jaialdia da, non txantxak egiten dituzten.

Aprillipäivä (latinan aprilis ja useiden nykykielten april tarkoittavat huhtikuuta) on joka vuosi 1. huhtikuuta. Silloin on tapana puijata leikkimielisesti ihmisiä. Useissa lehdissä julkaistaan jokin pilailumielessä kirjoitettu artikkeli. Suomessa aprillipäivää ei ole otettu kalenteriin, vaikka sitä on joskus ehdotettu, koska sen teho perustuu yllätyksellisyyteen.

エイプリルフール（英語: April Fools' Day）とは、毎年4月1日には嘘をついてもよい、という風習のことである。4月1日の正午までに限るとも言い伝えられている。英語の"April Fool"は、4月1日に騙された人を指す。

Maar verder is het een héééél normale dag.

Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week.
Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus opgestaan is uit de dood, op de derde dag na zijn kruisiging.
Volgens huidige berekeningen heeft deze kruisiging plaatsgevonden tussen de jaren 26 en 36.

De oorsprong van het christelijke paasfeest ligt in de joodse traditie.
Het joodse Pesach (in de christelijke liturgie Pascha) is nauw verbonden met de uittocht uit Egypte, de Exodus.
De viering en herdenking hiervan werd volgens het Bijbelboek Exodus de avond voor de uittocht ingesteld en is de eeuwen door in verschillende vormen bewaard gebleven.
Inherent is het herdenken van de grote daden van God aan het volk Israël.
Hierin ligt het idee van 'bevrijding' besloten.
Dit geldt ook voor het christelijke paasfeest, zij het vanuit een andere invalshoek.
In Nederland herinneren tijdens Pasen de matzes (ongerezen broden) nog aan het joodse Pesachfeest.
Volgens de Thora moesten de joden vlak voor hun vertrek in opdracht van God snel brood bakken zonder daar zuurdesem aan toe te voegen (Exodus 12:8).
Deze matzes worden vóór Pasen verkocht door supermarkten en tijdens Pasen gegeten door zowel joden, christenen als niet-christenen.

Over de precieze oorsprong en viering is men het niet volledig eens.
Er bestaan verschillende lentefeesten uit diverse culturen die sterk op elkaar lijken en waaraan ook het christendom symbolen zou hebben ontleend.
Daarom stellen sommigen dat Pasen eigenlijk een vrij recente feestdag is waarin al dan niet bewust oude symbolieken van de lentefeesten zijn opgenomen.
Maar er zijn er ook die zeggen dat de oorsprong meer algemeen is; als in een feest van de lente, waarbij het ontwaken van de natuur na de winter werd gevierd.
Zo'n lentefeest is in veel culturen en religies vaak ook ter ere van een godin van het leven en de vruchtbaarheid, die de natuur heeft doen ontwaken en vruchtbaar heeft gemaakt.
Voor Noord-Europa menen sommigen dat het de godin Ostara betreft.
Het is twijfelachtig of deze godin ooit bestaan heeft.
De gangbare wetenschappelijke theorie is tegenwoordig dat men over de voorchristelijke periode nauwelijks iets weten, omdat er nauwelijks iets van is overgeleverd.
De aangehaalde theorieën worden in dit wetenschappelijk discours dan ook als puur speculatief gezien.
Zo zouden volgens bepaalde populaire theorieën de naam Ostara (Oudengels: Eostre), alsook de Duitse en Engelse benaming voor pasen, "Ostern" en "Easter"', zijn te herleiden tot het Oergermaanse woord voor het oosten, maar dit is allerminst zeker.

Met het paasfeest wordt ook uitgezien naar de verwachte wederkomst van Jezus op aarde.

In de christelijke traditie is Pasen, of ook wel het paasfeest, het belangrijkste liturgische feest.
Op Goede Vrijdag, de vrijdag voor Pasen, herdenken christenen het lijden en de kruisdood van Jezus en met Pasen vieren zij zijn opstanding, ook wel verrijzenis genoemd, uit de dood.
Pasen behoort daarmee tot de traditie van de zoenoffers, die draaien om de noodzaak van de dood voor het leven, de verzoening met het goddelijke en de spirituele ontwikkeling van de eigen ziel door beproeving.

Volgens het Groene Boekje krijgt Pasen een hoofdletter, maar alle samengestelde en afgeleide vormen niet: paasfeest, paasavond, paasei, etc.
Dat geldt ook voor eerste paasdag en tweede paasdag, en voor paaszondag en paasmaandag.
Het Witte Boekje gebruikt ook voor de afzonderlijke feestdagen hoofdletters: Eerste Paasdag, Tweede Paasdag, Paaszondag, Paasmaandag.

Francisco José De Goya y Lucientes (Fuendetodos, in de provincie Zaragoza, Aragón, 30 maart 1746 - Bordeaux, 16 april 1828) was een Spaanse kunstschilder en graveur.

Goya werd geboren in Fuendetodos in Spanje, maar leefde later voornamelijk in Madrid.
Hij groeide op in Zaragoza en werd op 13-jarige leeftijd leerling van een kunstenaar, José Luzán, die vriend van zijn vader was.
Goya trouwde in 1773 met Josefa Bayeu, de zus van Francisco Bayeu, die inmiddels zijn leermeester was geworden.

Goya was vooral portretschilder van de Spaanse koninklijke familie.
Zo was hij hofschilder van Karel IV van Spanje en schilderde hij ook Ferdinand VII van Spanje.
De Spaanse Inquisitie was in die tijd machtig en bemoeide zich ook met Goya's werk.
Goya maakte naast de schilderijen van hoge geestelijken ook etsen die hij in grote oplagen drukte en die verhandeld werden in vele steden, ook buiten Spanje.
Onder andere in zijn serie etsen Los Caprichos liet hij zijn afschuw zien voor de corrupte heerschappij van met name de kerk, waar hij niettemin veel voor werkte.

Nadat het leger van Napoleon Spanje bezette, trok hij zich terug in zijn Quinta del Sordo (De villa van de dove).
Ook de bloedige Napoleontische invasie vanaf 1808 heeft zijn sporen nagelaten in de werken van Goya: van 1810-1814 maakte hij een serie etsen, Los desastres de la guerra (De gruwelen van de oorlog), waarin hij de gruwelen weergaf die aan beide kanten werden begaan.

Na het vertrek van de Fransen, die tevergeefs hadden getracht de verworvenheden van hun revolutie te exporteren, kwam het repressieve Spaanse koninklijke regime weer terug.
Hij keerde zich daarvan af, ging in Frankrijk in vrijwillige ballingschap en stierf uiteindelijk in Bordeaux.

In 1901 werd zijn stoffelijk overschot naar Spanje overgebracht en in 1919 bijgezet in de Ermita de San Antonio de la Florida in Madrid.

Veel van het werk van Goya hangt in het Museo del Prado in Madrid.
Goya werd sterk beïnvloed door de Verlichting.
Goya schilderde echter ook historische gebeurtenissen en ontwierp vrolijke scènes in rococostijl voor wandtapijten (gobelins).

Maja was de benaming voor een knap volksmeisje.
De twee schilderijen laten dezelfde vrouw in dezelfde pose zien (op de één naakt op de ander gekleed) en waren wellicht bedoeld om buiten respectievelijk binnen de deuren van een slaapkamer te hangen.
Met name het feit dat de naakte vrouw geen Griekse godin of een dergelijke grootheid is en ook het feit dat ze de kijker recht aankijkt, was bijzonder schokkend voor die periode.

Het werk van Francisco Goya behoort tot de barok, rococo en romantiek.

De invloed van Goya op latere kunst is van belang, omdat zijn kunst de tradities van destijds ondermijnde.
Hij liep vooruit richting het expressionisme en het surrealisme.
Bovendien schilderde hij subjectief.
Zijn nadruk op een scherpe voorgrond en een vagere achtergrond loopt vooruit op de kunst van Manet.
Door de werken uit zijn latere periode wordt Goya gezien als een voorloper van de moderne kunst.

De bijzondere stijl waarin hij aan het eind van zijn leven schilderde, wordt vaak apart benoemd.
Veertien werken uit deze tijd staan bekend onder de naam de Zwarte Schilderijen.

Zijn schilderijen zijn in vele musea te zien onder andere:

• Metropolitan Museum of Art in New York City
• Louvre in Parijs
• Hermitage in Sint-Petersburg
• Museum of Fine Arts in Boston
• National Gallery of Art in Washington D.C.
• Museo del Prado in Madrid
• National Gallery in Londen

De Goya was ook een voorloper van het realisme.
Hij stelde immers het eigentijdse kwaad aan de kaak.
Hij is een van de eerste kunstenaars die contemporaire verschrikkingen als onderwerp koos.
In andere opzichten behoort hij echter wel nog tot de romantische stroming.

Arnold Houbraken (Dordrecht, °28 maart 1660 – †Amsterdam, 14 oktober 1719) was een kunstschilder en schrijver.

Kunsttheoreticus Arnold Houbraken (1660-1719) volgde aanvankelijk een schildersopleiding bij Rembrandtleerlingen Jacobus Leveck en Samuel van Hoogstraten, alvorens bekendheid te verwerven als schrijver.
Hij bracht het grooste deel van zijn leven door in Dordrecht en verhuisde pas in 1709 naar Amsterdam op uitnodiging van Jonas Witsen.

In 1685 huwde hij Sara Sasbout.
In 1713 maakte hij een reis naar Engeland om een historisch werk te illustreren.

Zijn zoon Jacobus (1698–1780) was een bekend graveur van portretten en boekillustraties, onder andere voor de boeken van zijn vader.
Zijn dochter Antonina (1686-1736 was tekenaar en illustrator.
Zij was getrouwd met de topografische tekenaar Jacobus Stellingwerff (1667-1727).
Ook zijn dochter Christina schilderde en tekende.
Zij trouwde met de schilder Anthony Elliger.
Hun dochter Christina Maria werd tekenares.

Arnold Houbraken schilderde mythologische en bijbelse taferelen, portretten en landschappen.

Arnold Houbraken schreef verscheidene publicaties, geïllustreerd met prenten, die gretig werden gebruikt door schilders en beeldhouwers tijdens de zeventiende eeuw.
Hij reikte personificaties aan - menselijke figuren met symbolisch geladen attributen die abstracte begrippen als 'de tijd' en 'de vergankelijkheid' uitbeelden.
'Een-en-veertigh stuks, verscheydene sinnebeelden' bevat 41 van deze personificaties.

Houbraken schreef enkele emblemenbundels bijeen, waarvan 'Stichtelyke sinnebeelden' een belangrijk voorbeeld is.
In deze bundel wijdde hij 57 prenten met belerende tekst aan de deugden en ondeugden.
Ook deze emblemen werden in de Noordelijke Nederlanden als voorbeeld gebruikt door kunstenaars, voornamelijk in de genreschilderkunst.
Het integreren van deze emblemen in dagdagelijkse taferelen gaf het afgebeelde vaak een latente moraliserende boodschap.

Aan het einde van zijn leven schreef Arnold Houbraken in Amsterdam het werk dat beschouwd zou worden als zijn meesterwerk.
“De Groote Schouburgh der Nederlantsche Konstschilders en Schilderessen„, een vervolg op Carel van Manders 'Schilderboeck', bevat meer dan 600 biografieën Noord- en Zuid-Nederlandse schrijvers uit de Gouden eeuw.

Mac OS X 10.0 (codenaam: Cheetah) was de eerste versie van het Mac OS X-besturingssysteem van Apple.
Het werd gelanceerd op 24 maart 2001 en kostte 129 euro.

Mac OS X is de opvolger van Mac OS 9.
Het teken X in de naam verwijst naar het Romeinse cijfer tien.
Het is een spliksplinternieuw systeem, gebaseerd op het Unix-systeem Darwin.
Het werd gezien als het beste systeem ooit gelanceerd door Apple, en op de doos stond te lezen dat het "het meest geavanceerde besturingssysteem ter wereld" zou zijn.
Alhoewel het overal werd geprezen voor zijn stabiliteit, kampte Mac OS X 10.0 toch met ontbrekende functies en prestatieproblemen.

Een van de redenen die het succes van Mac OS X in de weg zouden kunnen staan, waren wel de systeembenodigdheden.
Mac OS X had 128 MB (128 MiB) RAM nodig, terwijl de meeste Apple-computers in die tijd standaard met 64 MB RAM geleverd werden.
Ook werden upgradekaarten voor de processor, die veel voor oudere G3's gebruikt werden, niet ondersteund.

Mac OS X draaide op de volgende computers: Power Macintosh G3, G3 B&W, G4, G4 Cube, iMac, PowerBook G3, PowerBook G4, iBook Aantal RAM nodig: 64 MB minimum, 128 MB aangeraden.
Hoeveelheid harde schijfruimte nodig: 800 MB voor de minimum installatie, 1,5 GB voor de gewone installatie.

Er werd veel kritiek gegeven op Mac OS X, vooral op drie punten:

• De interface: de nieuwe Aqua interface was een pareltje, maar zorgde ervoor dat vele programma's traag liepen, en zelfs het systeem vertraagde
• Stabiliteit: Mac OS X was in feite veel stabieler dan Mac OS 9 (vooral dankzij het beschermd geheugen), maar enkele bugs veroorzaakten vele kernel panics
• Ontbrekende technologieën en drivers: een ander punt van kritiek was het ontbreken van enkele technologieën, zoals het afspelen van DVDs en het branden van CD's, en het ontbreken van o.a. printerdrivers

Als oplossing voor al deze kritiek gaf Apple Mac OS X 10.1 gratis weg, om zo alle problemen op te lossen.