Belenois java (synoniem Anaphaeis java, Anaphaeis wordt nu als ondergeslacht gezien) is een dagvlinder uit de familie van de Pieridae, de witjes. Belenois java komt versrpreid voor in Indonesië en het Australaziatisch gebied.
Belenois java teutonia auteur : Peter Shanks CC 2.0
Het imago heeft bij de mannetjes een spanwijdte van ongeveer 5 centimeter, bij de vrouwtjes van ongeveer 6 centimeter. De vlinder staat bekend als trekvlinder.
Belenois creona (syn. Anaphaeis creona, Anaphaeis wordt tegenwoordig gezien als ondergeslacht) is een dagvlinder uit de familie van de Pieridae, de witjes. Belenois creona komt versrpreid voor in het Afrotropisch gebied.
De vlinder heet in het Engels "African Common White", wat er op duidt dat het in Afrika een van de veelvoorkomende witjes is. De spanwijdte bedraagt tussen de 40 en 45 millimeter.
Belenois creona vrouwtje in het nat seizoen auteur : Svdmolen CC 3.0
De waardplanten van Belenois creona komen uit de geslachten Capparis en Maerua.
Belenois aurota (syn. Anaphaeis aurota, Anaphaeis wordt tegenwoordig gezien als ondergeslacht) is een dagvlinder uit de familie van de Pieridae, de witjes. Het imago heeft een spanwijdte van 40 tot 50 millimeter. Het vrouwtje heeft aan de onderkant van de voorvleugel in het natte seizoen een donkerder kleur dan in het droge seizoen. De vlinder is bekend als trekvlinder, die in de zomer en herfst naar het noordoosten trekt.
Belenois aurota komt voor in het Afrotropisch gebied, en van het Arabisch schiereiland en het oosten van Turkije tot en met het Indisch subcontinent en het gebied ten noorden daarvan.
Bekbroeders (Rhinoderma) zijn een geslacht van kikkers, en worden ook wel Darwinkikkers genoemd naar de beroemde ontdekker en naamgever Charles Darwin. Bekbroeders komen alleen voor in zuidwestelijk Zuid-Amerika, in Chili en Argentinië, en staan op de rand van uitsterven. Andere soorten zijn uitgestorven of worden niet algemeen geaccepteerd en alle soorten uit dit geslacht hebben de bijzondere eigenschap dat de mannetjes de eitjes meedragen in de bek tot ze zijn ontwikkeld.
Bekbroeder (darwinkikker) auteur : Mono Andes CC 2.0
De naam Rhinoderma betekent hoorn van huid en verwijst naar het punt-achtige uitsteeksel op de neus; deze dient ter camouflage omdat de punt iets weg heeft van de steel van een blad.
De beekrombout (Gomphus vulgatissimus) is een Echte libel uit de familie van de Rombouten (Libellulidae), die voorkomt bij schone, stromende beken en rivieren met zandige bodem. In Nederland komt hij voor in Noord-Limburg, Midden-Brabant en Oost-Overijssel, maar is vrij zeldzaam door watervervuiling en beekkanalisering.
De beekrombout lijkt sterk op de zeer zeldzame, oostelijk voorkomende rivierrombout (Gomphus flavipes), deze heeft echter gele gestreepte poten, waar de poten van de beekrombout geheel zwart zijn.
beekrombout mannetje auteur : Guido Gerding CC 3.0
De meeste waarnemingen hebben betrekking op jonge imagos in mei en begin juni. Na het uitsluipen verspreiden de imagos zich in de wijde omgeving van het voortplantingswater, waar ze niet vaak meer worden waargenomen. Soms zijn beekrombouten jagend aan te treffen boven ruige vegetatie of langs bosranden. Geslachtsrijpe mannetjes keren terug naar het water en patrouilleren enige tijd langs de waterkant, waarbij ze vaak gaan zitten. Vrouwtjes die naar het water terugkeren worden direct betrokken in de paring. Eitjes worden door het vrouwtje afgezet in open water, in klompjes van enkele honderden eitjes.
Beekprik (Lampetra planeri) is een zeldzame kaakloze vis die inheems voorkomt in de Benelux.
De beekprik is geen vis, maar behoort tot de rondbekken. Hij heeft een aalachtig lichaam. De huid is glad bij gebrek aan schubben. Pare vinnen ontbreken. De rugvin bestaat uit 2 delen en 1 vin omzoomt de staart. De vinnen zijn niet ondersteund door vinstralen. De rug is grijsbruin; de buik is lichter gekleurd.
De totale levensduur van de soort is 7 jaar. Hiervan brengt ze 6,5 jaar door als larve door in beken en rivieren. Na de metamorfose tot adulte prik voeden de dieren zich vermoedelijk niet meer en worden eenmalig eieren gelegd waarna ze sterven. Het afzetten van eieren gebeurt in nesten (cirkelvormige depressies) in grof zand en/of kiezel. Soms paaien tot 30 dieren in 1 nest. Uitgekomen larven graven zich in stroomafwaarts gelegen slijkafzettingen in en voeden zich voornamelijk met detritus en algen (diatomeeën).
beekprik foto : tonnie.punt.nl
De beekprik blijft zijn hele leven in dezelfde beekloop. Het dier leeft drie tot zes jaar als een blinde larve in de bodem, verandert dan tot volwassen prik, houdt op met foerageren en paait boven grind en stenen, stroomopwaarts in dezelfde beek. De beekprik is dus geen parasiet zoals de rivier- en de zeeprik.
Sinds het begin van de 20e eeuw gaat de beekprik geleidelijk achteruit. De beekprik komt nog voor in beken op de oostelijke Veluwe, in de Achterhoek, Limburg en vooral in oostelijk Noord-Brabant. Ook in Vlaanderen, in de provincies Antwerpen en Limburg komt de beekprik nog voor. Uit het beschikbare materiaal over de vindplaatsen van beekprikken sinds 1900, blijkt dat het aantal uurhokken met beekprikken tussen 1945 en 1980 met 64% is afgenomen. Het voorkomen in Noord-Nederland is twijfelachtig. Aantoonbaar ging de beekprik achteruit in midden Noord-Brabant en sommige delen van Limburg, de Achterhoek en in geheel Twente. Tussen 1980 en 1995 zijn er nog 35 uurhokken met vangsten van de beekprik.
Het is verboden om beekprikken te vangen of pogingen daartoe te ondernemen want de beekprik staat in de Flora- en faunawet en komt voor op de Nederlandse rode lijst als bedreigde diersoort.
Volledig beschermd door de Wet op de Riviervisserij. Beschermd (bijlage III) door de Conventie van Bern en de Europese Habitatrichtlijn (bijlage 2). Duits: Bachneunauge Engels: brook lamprey Frans: lamproie de planer
De Beekparelmossel (Margaritifera margaritifera) is een in het zoete water levend tweekleppig weekdier.
De Beekparelmossel heeft koel, helder, zuurstofrijk, oligotroof, niet verontreinigd water nodig. Door de sifonen wordt water naar binnen gezogen waar de kleine zwevende organische deeltjes uitgefilterd worden waarmee het dier zich voedt. Men verondersteld dat de soort toen zij vroeger veel algemener was een belangrijke rol speelde bij het verwijderen van zwevende stof uit het water. Dit was eveneens belangrijk voor een aantal andere organismen die in het zelfde biotoop leefden zoals zalm en forel. Onder ideale omstandigheden leven de dieren in grote populaties in snelstromende (berg)beken en kleine rivieren. De dieren hebben een voorkeur voor een zandig substraat waar zij zich ingraven en wat beschut wordt door grof grind en stenen. Er is een maximale waterdiepte van ongeveer twee meter.
beekparelmossel in Västernorrland, Zweden. auteur : Joel Berglund CC 3.0
De Beekparelmossel is een soort die tientallen jaren oud kan worden. De maximale ouderdom lijkt per populatie te variëren en is waarschijnlijk van verschillende factoren afhankelijk. Hoogst waargenomen leeftijden liggen rond de 280 jaar. In tegenstelling tot veel andere mollusken zijn de dieren tweeslachtig (zijn dus òf mannelijk òf vrouwelijk) en worden pas bij ongeveer 10-15 jaar geslachtsrijp. De schelp is dan ongeveer 6,5 centimeter lang.
De soort heeft een Holarctische verspreiding en komt voor in Noord-Amerika, Europa en Azië.
Komt in Nederland niet voor door het ontbreken van geschikte biotopen. In België in bovenlopen van beken en kleine rivieren in de Ardennen.
De soort is overal in zijn verspreidingsgebied zeer sterk bedreigd. Er is in veel gebieden een teruggang gemeld van 95-100%. In grote gebieden is zij reeds uitgestorven. Grote populaties worden nog maar in minder dan 50 rivieren gevonden verspreid over Canada, Scandinavië, Rusland met nog enkele kleinere populaties in Beieren, Tsjechië, Oostenrijk en Groot-Brittannië. Omdat de dieren zo oud worden kunnen populaties nog tamelijk lang bestaan ook als er door welke oorzaak dan ook geen nakomelingen meer komen. De achteruitgang komt vooral door waterverontreiniging die totaal niet verdragen wordt. In veel gebieden zijn zelfs de bovenlopen van bergbeken al vervuild. Een andere belangrijke oorzaak is de achteruitgang van de vissoorten (die deels eveneens een gevolg van de waterverontreiniging is) waarvan de Beekparelmossel voor de voortplanting van afhankelijk is. Andere oorzaken zijn oa. roofbouw in de parelvisserij, afdammingen, visserij op de gastheersoorten en de opkomst van de bisamrat die als predator optreedt. De ingewikkelde en veeleisende levenscyclus van de Beekparelmossel draagt sterk bij aan de gevoeligheid voor uitsterven van populaties.
De Beekparelmossel is altijd een leverancier van parels geweest. Hoewel slechts ongeveer 4% van de dieren een parel bevatte, was de parelvisserij vroeger erg belangrijk. In de achttiende eeuw zijn in delen van Duitsland de mossels ook wel met opzet voor dit doel uitgezet. Deze voor de parelvisserij bedoelde populaties werden streng beschermd. Het toebrengen van schade werd met drakonische maatregelen afgestraft.
De beekloper (Velia caprai) is een insect uit de familie beeklopers (Veliidae).
De wants wordt ongeveer 6 tot 9 millimeter lang en is langwerpig van vorm en heeft een zwarte kleur, aan iedere zijde van het achterlijf zit een rij rode tot oranje vlekken. Aan de binnenzijde van de rode vlekken zit een rij kleinere witgele vlekjes, de onderzijde van de wants is roodoranje. Op het halsschild zitten twee oog-achtige witte vlekken. De bovenzijde van het lijf is plat en de zijkanten staan iets omhoog.
Beekloper in de Belgische Ardennen auteur : James K. Lindsey CC 3.0
Het lichaam is niet zo langgerekt en dun als de vijverloper (Hydrometra stagnorum), die meer op een wandelende tak lijkt, maar meer gedrongen en breder. De poten zijn kort maar breed en met de voorpoten worden prooien gegrepen die door de zuigsnuit worden doorboord en leeggezogen. De beekloper schroomt niet prooien aan te vallen die groter zijn als hijzelf.
beeklopers
De beekloper is een echte jager die vanaf de kant het wateroppervlak afspeurt op zoek naar in het water gevallen prooien die het hoofdvoedsel uitmaken. Ook onder water hangende dieren als muggenlarven worden wel gegrepen. De beekloper kan zelfs op het land worden aangetroffen, en is soms het hele jaar actief vanwege de hoge tolerantie voor lagere temperaturen. In tegenstelling tot de veel delicatere schaatsenrijder (Notonecta glauca) leeft de beekloper liefst in stromende wateren met weinig oeverbegroeiing, en wordt vaak in hoger gelegen, bosachtige gebieden aangetroffen. In Nederland komt de soort voor op Texel.
Beekforellen hebben van alle forellen de grootste verspreiding. Hoewel ze in de delen van hun areaal van verschillende ondersoorten van de Zeeforel af stammen, zijn ze op uiterlijke kenmerken en ook door hun levenswijze nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Beekforellen zijn dwergvormen binnen deze grote verwantschapskring, die zich hebben aangepast aan snelstromende, zuurstofrijke beken, tot in de brongebieden. Ze worden meestal ongeveer 30 cm lang, zelden 50 cm. Beekforellen zijn trouw aan de standplaats. Ze hebben vaste schuilplaatsen, bijvoorbeeld onder overhangende stenen of wortels, die ze tegen concurrenten verdedigen; ze zijn dus territoriaal ingesteld. Hun voedsel hangt van het aanbod af, maar omvat kleine kreeftachtigen, insecten (vooral kokerjufferlarven) en kleine vissen.
Beekforel in het Arctikum museum, in Rovaniemi, Finland. auteur : Zouavman Le Zouave CC 3.0
In zeer koude, dus ook voedselarme beken zijn ze merendeels aangewezen op vliegende insecten, die ze van het oppervlak wegvangen of zelfs met een sprong boven water verschalken. Forellen in zeer hoog gelegen bergbeken of -meren worden vaak niet langer dan ca. 15 cm; ze worden wel steenforellen genoemd. Beekforellen worden bij gunstige omstandigheden in hun derde of vierde jaar geslachtsrijp. Dieren uit gebergten beginnen al vanaf oktober te paaien, maar in het laagland verschuift de rijtijd naar later, soms tot in maart.
beekforel
De paaiplaatsen liggen meestal stroomopwaarts van de normale voedselterritoria, zodat ook deze vorm vaak (bescheiden) trektochten onderneemt. Anders dan bij de Zee- en Meerforellen komt bij de Beekforel geen zilverkleurige, in open water jagende jeugdvorm voor; de dwarsgestreepte jongen van de Beekforel krijgen al vanaf een lengte van ca. 10 cm dadelijk het kleed van de ouders, met zwarte en rode stipjes. Beekforellen hebben geen grote economische betekenis, omdat ze alleen in kleine, ook s zomers koude wateren voorkomen; de temperatuur mag niet lang boven 18 °C komen. Bij hengelaars zijn ze echter erg geliefd omdat men er met de veeleisende techniek van het vliegvissen jacht op kan maken, gebruik makend van hun schitterende reflexen bij het vangen van vliegende of drijvende insecten.
beekforel auteur : Patrick van den Bogaard
Verspreiding : Geheel Europa en West-Azië, oostwaarts ongeveer tot het Aralmeer; ook in Noord-Afrika (Atlasgebergte en omgeving). Beekforellen zijn ook op andere continenten uitgezet.
De Amerikanen kennen hem als breedstaart of brookie (Verspreid in de oostelijke V.S. en Canada).
Duits: Bachforelle Engels: brown trout Frans: truite de rivière
De Bechsteins vleermuis (Myotis bechsteinii) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Hij wordt ook wel langoorvleermuis genoemd.
Bechsteins vleermuis is een middelgrote vleermuis met vrij grote en brede grijsbruine oren, 20 tot 26 millimeter lang. Hij heeft een lichtbruine tot roodbruine bovenzijde en een grijswitte onderzijde. Ook de vleugelmembranen zijn grijzig bruin. Ze zijn vrij kort en breed, waardoor de soort zich behendig manoeuvreert in dicht bos. De spanwijdte is 250 tot 300 millimeter. De snuit is roodachtig bruin en het gezicht is kaal en roze. Hij produceert geluiden van 30 tot 80 kHz. De langoorvleermuis wordt meestal 7 tot 13 gram zwaar en 43 tot 55 millimeter lang.
Bechsteins vleermuis auteur : onbekend
De Bechsteins vleermuis is een bosbewoner. Hij heeft een voorkeur voor vochtig gemengd woud. Kraamkolonies bevinden zich bijna altijd in holle bomen; in een aantal gebieden in Europa worden ze veel in vleermuiskasten aangetroffen, en soms in gebouwen. De soort gebruikt echter zelden voor lange tijd hetzelfde verblijf. Ongeveer twintig minuten na zonsondergang verlaat hij zijn verblijfplaats. Hij jaagt laag bij de grond en dicht bij vegetatie op motten, maar ook op andere insecten als muggen en kevers. Hij pikt ze in de vlucht van vegetatie af. 's Winters zijn ze vooral in holle bomen te vinden, maar in zeer kleine aantallen ook in grotten, gebouwen, kelders, mijntunnels, enz. De winterslaap duurt van oktober tot april. De winterverblijven zijn over het algemeen koel en vochtig. Ze leggen maar kleine afstanden af tussen zomer- en winterverblijf en zijn daarom erg kwetsbaar.
De paartijd duurt van de herfst tot de lente. Eind april, mei verzamelen de vrouwtjes in kraamkolonies. Juni, begin juli wordt één jong geboren. In augustus kunnen de jongen vliegen en aan het eind van de maand verlaten de jongen en de vrouwtjes de kolonies. De vleermuis kan 21 jaar oud worden.
langoorvleermuis auteur : onbekend
Deze soort komt alleen in Europa voor. De noordgrens loopt van Zuid-Engeland door Noord-Frankrijk, Wallonië, Zuid-Limburg, Duitsland, Zuid-Polen, het zuidwesten van Wit-Rusland en het westen van Oekraïne. Geïsoleerde populaties leven in Zuid-Zweden. In Zuid-Europa ontbreekt de soort in het zuiden van Frankrijk, Zuid-Italië en Zuid-Griekenland. In Vlaanderen komt de soort voor in het zuiden van Limburg en de Voerstreek voor. Bechsteins vleermuizen zijn zeldzaam in Nederland, maar worden met enige regelmaat overwinterend aangetroffen in Zuid-Limburg en in Overijssel. De Bechsteins vleermuis staat op de Nederlandse en Vlaamse rode lijst.
De Beaufortia leveretti is een vis uit de famillie Balitoridae.
Ook bekend als de Chinese ruitenkuiser.
Deze vis is redelijk vreedzaam. Als er ook soortgenoten in het aquarium zijn zal deze vis een territorium gaan vormen.
Beaufortia leveretti
Er mogen geen scherpe voorwerpen in het aquarium aanwezig zijn, deze vis verwondt zich namelijk redelijk snel. Het aquariumwater moet zuurstofrijk zijn. De vis stelt een sterke stroming op prijs.
Het hoofdvoer van deze vis is alg. Maar levend voer, bijvoorbeeld muggenlarven, worden erg op prijs gesteld.
Batia lunaris is een nachtvlinder uit de familie van de Oecophoridae. Het heeft een spanwijdte van 7 tot 10 mm. Het imago lijkt veel op Batia lambdella, maar die is behoorlijk groter.
Batia lunaris is in Nederland en in België een vrij algemene soort. In het noorden van Nederland is de soort schaarser. De vliegtijd is in juni en juli.
Bron : Wikipedia CC 3.0 Mississippi State University
De batagurschildpad (Batagur baska) is een schildpad uit de familie Geoemydidae. Het is één van de sterkst bedreigde schildpadden.
De schildpad komt van nature voor in Birma, Thailand, Maleisië, Indonesië, Vietnam, India en Bangladesh. De batagurschildpad leeft in riviermondingen en kustbossen waar getijdenstroming plaatsvindt. Ook in brak en zelfs zout water wordt deze soort aangetroffen, maar niet op open zee. Diepere wateren hebben de voorkeur, maar de nesten worden gegraven in zandbanken dus enige ondiepe plekken zijn ook gewenst.
Drie exemplaren van verschillende leeftijden auteur : Pelf
De gemiddelde carapaxlengte ligt tussen de 50 en 60 centimeter, het schild is groot en rond, zacht en goed gestroomlijnd, om sneller te kunnen zwemmen. De tenen zijn verbonden met grote zwemvliezen, de snuitpunt is verlengd en spits, en de kleine ogen hebben een witomrande pupil. Aan iedere poot zitten vier tenen en verder zijn de neusgaten opvallend groot, bijna varkensachtig. De schildkleur is donkerbruin tot zwart, de buik geel en de huid is meestal grijs en bevat geen grote schubben. Het voedsel is volledig vegetarisch bij oudere dieren die alleen waterplanten, fruit en sla-achtige soorten eten. Van de juvenielen wordt echter vermoed dat ze omnivoor zijn en soms vlees of aas eten. De batagurschildpad is meer aan water gebonden dan andere soorten en komt er zelden uit.
batagurschildpad
Sinds korte tijd is de batagurschildpad sterk in aantal achteruit gegaan. Dat komt omdat veel schildpadden gewild zijn; in sommige landen wordt het vlees gebruikt voor gerechten, vooral soep. Ook wordt het schild vermalen tot 'medicijn'. In eerste instantie werd deze soort met rust gelaten, maar nadat een aantal andere soorten ernstig bedreigd en zeldzaam werden, werd deze soort daar het slachtoffer van. De beschermde soorten mochten namelijk niet meer worden gevangen en geëxporteerd naar landen als bijvoorbeeld China.
De Bataafse stroommossel (Unio crassus ) is een zoetwatermossel ("Najade") behorende tot de tweekleppige weekdieren. In Nederland en België is de ondersoort Unio crassus nanus (syn. Unio crassus batavus) bekend.
Deze soort heeft een ovale schelp waarvan voor- en achterrand beide afgerond zijn. Bij de umbo is een verticale zigzagsculptuur aanwezig (chevron-sculptuur), voor het overige vertoont de buitenzijde geen sculptuur, er zijn alleen onregelmatige groeilijnen aanwezig. Het oppervlak is bedekt met een dikke uit conchyoline bestaande opperhuid. Deze opperhuid is bij de umbo vaak verdwenen en ter plaatse kan de vrijgekomen kalkige schelp oplossingsverschijnselen vertonen. Als bij dode exemplaren de schelp uitdroogt dan kan de opperhuid (gedeeltelijk) van de schelp loskomen. Er is een heterodont slot met krachtige cardinale tanden en lijstvormige laterale tanden.
Bataafse stroommossel auteur : Emma Versteegh CC 2.5
De opperhuid heeft een groenbruine kleur, de schelp zelf is wit parelmoerachtig. De binnenzijde van de schelp heeft een witte parelmoerglans en heeft blauwe groene en roze irriserende kleuren. Door anoxysche omstandigheden in de bodem kunnen schelpen vaak blauw tot blauwzwart verkleurd zijn.
Grootte van de schelp :
- Lengte: tot 70 mm - hoogte: tot 40 mm - diameter: tot 30 mm
bataafse stroommossel
De opperhuid heeft een groenbruine kleur, de schelp zelf is wit parelmoerachtig. De binnenzijde van de schelp heeft een witte parelmoerglans en heeft blauwe groene en roze irriserende kleuren. Door anoxysche omstandigheden in de bodem kunnen schelpen vaak blauw tot blauwzwart verkleurd zijn.
De mossel houdt van helder, zuurstofrijk, stromend water en is zeer gevoelig voor verandering van waterkwaliteit (o.a. door vervuiling). De soort is daarom ernstig bedreigd in heel Europa.
Het verspreidingsgebied omvat heel Europa. Door waterverontreiniging staat de soort sterk onder druk en is reeds op vele plaatsen verdwenen.
In Nederland is de soort voor het laatst in 1968 waargenomen en is mogelijk uitgestorven. In Duitsland is de mossel verdwenen uit 90% van zijn voormalige verspreidingsgebied.
In 1652 werd door de VOC in Zuid-Afrika een verversingspost gesticht om schepen, die op weg naar Azië Kaap de Goede Hoop passeerden, te bevoorraden. Nederlandse boeren, vooral uit Zeeland en Zuid-Holland, vestigden zich rond deze verversingspost en leverden de gewenste goederen voor de lange zeereis. Later groeide uit deze nederzetting de stad Kaapstad en verder in het binnenland de stad Stellenbosch.
De VOC verscheepte in 1652 de eerste paarden uit Azië naar Zuid-Afrika maar wegens slecht weer op de Indische Oceaan legde het schip aan in St. Helena. Pas in 1655 kwamen de paarden aan in Kaapstad.
Vanaf 1659 stemde de admiraliteit van de VOC ermee in om met elk schip dat terug naar Nederland voer, een 2-tal paarden uit de Aziatische kolonies mee te sturen voor de Kaapvestiging.
De paarden die vanuit Azië geïmporteerd werden, waren voornamelijk Java ponys en andere inheems rassen zoals de Batak en de Sandelhout pony die door de Nederlandse kolonisten werden gefokt.
Basuto pony auteur : onbekend
Om de kwaliteit van de fokkerij te verbeteren werden er paarden met Arabische en Berberbloed, uit Perzië (Irak/Iran) geïmporteerd en in 1778 werden Spaanse paarden vanuit Zuid-Amerika ingevoerd. Deze paarden hadden Andalusische en Berber- voorouders en zorgden voor bloedvernieuwing in de kleine populatie.
Uit deze kruisingen ontstond het Kaapse paard met een flinke scheut Arabisch bloed.
Nadat in 1795 de Nederlandse kolonie door de Engelsen ingenomen werd, importeerden de Engelse gouverneurs van de Kaap-kolonie grote aantallen volbloeden uit het thuisland. Vanaf 1811 kende de volbloedfokkerij in de Kaap-regio zon grote bloei dat zelfs bekende en befaamde dekhengsten vanuit Groot-Brittannië naar Afrika werden verscheept om aan de grote vraag van de fokkers te voldoen.
Howard C. Hillegas op een Basuto pony tijdens The battle of Sannaspost 31 maart 1900 auteur : Howard C. Hillegas gutenberg licentie
De Kaapse paarden werden in jaren 1780-1810 gekruist met Engelse volbloeden die rechtstreeks van de 3 grote Oosterse grondleggers: Herod (v. Beyerley Turk), Matcham (v. Godolphin Barb) en Eclipse (v. Darley Arabian) afstamden. Dit zorgde ervoor dat het percentage Arabisch en Berberbloed in de populatie steeg.
Vanaf 1850 daalde de kwaliteit van de uit Groot-Brittannië geïmporteerde volbloeden en vanaf 1860 zakte de fokkerij van het Kaapse paard door de kolonisten in. Redenen hiervoor waren de import van inferieure fokdieren, het uitbreken van enkele dodelijk ziektes, de opkomst van grootschalige schapen-, geiten- en struisvogelfokkerijen en de opening van het Suezkanaal waardoor de schepen die op de Oost voeren niet langer de gevaarlijke tocht om de Kaap hoefden te maken. Andere belangrijke factoren waren de Boerenoorlog waarin vele paarden sneuvelden en de industrialisatie die de paardenkrachten overbodig maakte.
Al deze redenen droegen bij tot het in verval raken van de fokkerij van Kaapse paarden. Ondanks de import van goede fokdieren uit Groot-Brittannië kwam de fokkerij er nooit meer bovenop.
Basuto pony in de natuur auteur : onbekend
Bron : Bokt.nl CC 2.5 http://www.kapstadt.org/ http://www.roepstem.net http://www.malealea.com http://en.wikipedia.org http://www.ansi.okstate.edu
De basterdzandloopkever (Cicindela hybrida) is een kever uit de familie zandloopkevers (Cicindelidae).
Het is met een lengte van ongeveer 14 tot 20 millimeter een wat grotere soort. In tegenstelling tot wat de naam suggereert (hybrida betekent kruising) is de basterdzandloopkever een echte soort, een van de ca. vijf zandloopkevers die in Nederland voorkomen. Deze soort is te herkennen aan de zwartbruine dekschilden met lichtere tot witte dwarsbanden op het dekschild, die zeer grillig zijn maar wel symmetrisch. Zowel de volwassen kever als de larve zijn uitgerust met formidabele kaken en zijn felle rovers. De witte bovenlip (labrum) wordt soms al snel na de dood zwart.
Basterdzandloopkever auteur : Richard Bartz, Munich aka Makro Freak CC 3.0
De kever verkent al lopend en vliegend de bodem en grijpt alles wat hij aan kan, vooral mieren en andere insecten. Deze soort vliegt minder makkelijk op dan andere zandloopkevers. De larve wacht in een gaatje in de grond op passerende prooi. De basterdzandloopkever is te vinden op een kale of spaarzaam begroeide zanderige bodem vooral op droge, warme plaatsen als zandpaden in naald- of gemengd bos en zandverstuivingen.
De larve leeft in kleine loodrechte tunneltjes die als gaatjes in de bodem zichtbaar zijn. De tunneltjes worden breder naarmate het lichaam groter wordt. De larve is van dichtbij bekeken een vraatzuchtig monster; een worm-achtig stekelig lichaam en een enorme kop met stevige kaken. Hiermee grijpen ze alles wat ze aankunnen, en lijken qua levenswijze wel op de larve van de mierenleeuw (Myrmeleon formicarius).
larve van de Cicindela hybrida auteur : Krister Hall CC 3.0
De bastaard- of pseudoschorpioenen (Pseudoscorpiones of Pseudoscorpionida) vormen een orde van ongewervelde dieren die behoort tot de klasse van Arachnida (spinachtigen). De lengte varieert tussen de twee en acht millimeter. Het zijn net zoals de zweepstaartschorpioenen géén schorpioenen en missen de gifstekel aan de achterzijde. Wel hebben de pseudoschorpioenen gifklieren in het beweegbare (onderste) deel van de schaar.
Bastaardschorpioenen zijn kleine schorpioenachtige diertjes met een plat, peervormig lichaam met acht poten opgebouwd uit vijf segmenten. De kleur van het lichaam kan geel tot donkerbruin zijn terwijl de scharen van het diertje vaak een afwijkende kleur hebben.
bastaardschorpioen (Microbisium brevifemoratum ?) auteur : roelandlibeer CC 3.0
Het gif in de scharen wordt gebruikt om de kleine prooidiertjes mee te verlammen waarna een sap wordt gebruikt om de prooi deels op te lossen. De opgeloste delen worden weer opgeslurpt en hiermee voedt de bastaardschorpioen zich.
Er zijn 3385 (jan 2009) bastaardschorpioenen beschreven, en er worden regelmatig nieuwe soorten ontdekt. Ze komen wereldwijd voor zelfs in gebieden met een gematigd klimaat. In de tropen en subtropen worden echter de meest diverse soorten en grotere populaties aangetroffen.
Marine Pseudoscorpion (Neobisium maritimum) auteur : Field Studies Council CC 3.0
De bastaardsatijnvlinder (Euproctis chrysorrhoea) is een nachtvlinder uit de familie Lymantriidae, de donsvlinders. De spanwijdte bedraagt tussen de 36 en 42 millimeter. De vlinder is sneeuwwit met een bruin achterlichaam.
De vlinder komt voor in Europa, Noord-Afrika, Klein-Azië en als exoot in het oostelijk deel van Noord-Amerika. In Nederland en België komt de vlinder met name langs de kust voor.
bastaardsatijnvlinder foto : Izaak Vermeulen CC 3.0
De waardplanten van de rupsen komen uit de geslachten eik, beuk, iep, braam, duindoorn en meidoorn. De vlinder neemt geen voedsel meer tot zich.
bastaardsatijnvlinder, rups auteur : Svdmolen CC 3.0
De haren van de rupsen irriteren sterk en kunnen dus beter niet worden aangeraakt. De vliegtijd loopt van juni tot en met augustus. De rups is in het begin zeer klein (1mm dik en 5 mm lang) en van kleur pikzwart en lastig te zien.
Euproctis chrysorrhoea auteur : Alvesgaspar(talk) CC 3.0
De bastaardkikker of middelste groene kikker (Pelophylax kl. esculentus, vroeger Rana kl. esculenta) is een kikker van het geslacht van de groene kikkers (Pelophylax) uit de familie echte kikkers (Ranidae).
De bastaardkikker is te herkennen aan de meestal lichtgroene kleuren, een lichte streep op de rug, witte buik en langs de flanken rijen bruine of donkergroene vlekjes. Mannetjes blijven kleiner dan vrouwtjes en hebben knobbeltjes op de poten waarmee ze de vrouw tijdens de paring makkelijker vast kunnen houden. Deze soort blijft kleiner dan de meerkikker met maximaal 12 centimeter en komt nooit ver uit de buurt van een waterbron vanwege de sterkere gebondenheid aan water.
bastaardkikker, mannetje in de paartijd auteur : Sebaho CC
In het veld is het gemakkelijkste kenmerk het onregelmatige gekwaak. Het is een mengsel van stotende geluiden en rustige stukjes. De kwaakblazen zijn grijs. Doordat ook triploïde exemplaren kunnen voorkomen kunnen de kikkers ook veel op de poelkikker of de meerkikker lijken, als die het grootste aandeel in de chromosomen hebben.
Lange tijd werd deze soort als nominale vorm beschouwd; Rana (esculenta) esculenta, en de groene kikker (Rana (esculenta) ridibunda) als ondersoort hiervan.
De bastaardkikker is een hybride soort, een kruising tussen twee andere soorten die zich echter zelfstandig voort kan planten. De 'oudersoorten' zijn de eerder genoemde meerkikker (P. ridibundus) en de poelkikker (P. lessonae) te zijn. Tegenwoordig wordt de kikker als volwaardige soort gezien, maar de hybride oorsprong wordt in de naam vermeld met het tussenvoegsel klepton, afgekort kl, wat letterlijk 'stelen', en in biologische zin 'overnemen' betekent.
bastaardkikker, larve met achterpootjes auteur : Piet Spaans CC
De bastaardkikker komt niet zo vroeg uit zijn winterslaap als de bruine kikker. Als de bruine kikkers hun eiklompen al hebben afgezet worden de groene kikkers pas actief. Ze zetten pas eind mei hun eiklompen af, welke kunnen worden herkend aan de geelbruine kernen.
De kikkervisjes zijn bruingroen gekleurd en kunnen worden herkend doordat de larven van bruine kikkers in de nazomer niet meer aanwezig zijn. Ze lijken wat op de larven van de knoflookpad, die nog groter worden. De larven van de knoflookpad zijn grijzig, hebben een andere vinzoom en voelen erg week aan.
De kikkervisjes leven van algen. Ze groeien snel en worden erg groot (ca. 6 cm), zeker als ze ook nog overwinteren. De meeste kikkervisjes metamorfoseren echter al in augustus. De volwassen kikkers overwinteren op het land of op de bodem van het water.
Pelophylax klepton esculenta juveniel auteur : Piet Spaans CC
Deze soort houdt van water waar de zon op kan schijnen, dus geen beschaduwde vijvers, maar open plekken in bossen, heidevelden en drinkputten waar ze soms massaal voorkomen.
De eetbare groene kikker leeft in heel Centraal-Europa, van Frankrijk tot in Rusland met als natuurlijke barrière het Wolga- rivierbassin.
De soortnaam esculentus betekent eetbaar, maar omdat deze soort beschermd wordt, is het verboden ze te vangen laat staan te bereiden. Toch is deze soort bij Franse koks als de soort met de lekkerste billen gezien en belanden ze nog wel eens op de menukaart.
De bastaardbaars (Lutjanus jocu) is een straalvinnige vis uit de familie van snappers (Lutjanidae) en behoort derhalve tot de orde van baarsachtigen (Perciformes). Deze vis kan een lengte bereiken van 128 centimeter en tot 30kg en meer wegen.
De bastaardbaars komt zowel in zoet- als zout water voor. Ook in brak water is de soort waargenomen. De bastaardbaars prefereert een subtropisch klimaat en leeft hoofdzakelijk in de Atlantische Oceaan. De diepteverspreiding is 5 tot 30 meter onder het wateroppervlak.
Lutjanus jocu auteur : onbekend
De bastaardbaars is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. In de hengelsport wordt er weinig op de vis gejaagd. De soort kan worden bezichtigd in sommige openbare aquaria.
Voor de mens is de bastaardbaars potentieel gevaarlijk, omdat er vermeldingen van ciguatera-vergiftiging zijn geweest.
(2) 
.jpg){kind=link}