Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
26-11-2014
Een fijne laatste dag…
La Magdeleine 26 11 2014
Een fijne laatste dag…
Het begon vanochtend al mooi, een mooie herfsttuin , een beetje mistig en sterke zonnestralen die door de mist begonnen priemen. Zo willen we elke ochtend wel ontwaken en de eerste stappen in de tuin zetten.
Heros had vanochtend duidelijk ‘het zot’ in zijn kop. Dat heeft hij wel meer maar vanochtend was het net een veulen dat na een lange winter de eerste maal uit de stal mag. Daar ga je ook beter niet voor staan ! En dat deed hij dan ook nog eens geheel op zijn eentje want terwijl de vrouwelijke leden van de roedel een discreet plaatsje zochten aan de zijkant van de tuin (minder opruimwerk voor de baasjes) dolde Heros door de tuin alsof hij de duivel op zijn hielen had. Belle, Hera en Lucy stonden er niet begrijpend naar te kijken .
Maar wij, de Drentjes zijn tijdens de dag niet binnen in huis geweest. Veel te mooi weer om binnen te zitten was ons gedacht. Alle hoeken van de tuin hebben we nog eens extra aandacht geschonken en dat bracht al dadelijk ‘oogst’ op. Waar Heros de egel op klaarlichte dag vandaan heeft gehaald mag Joost weten, maar klokslag twaalf uur lag er weer een egel achter het baasje zijn voeten. Eens te meer een cadeautje van onze grootste !
Het baasje heeft “pinneke de vlooienbak” dan maar in de vroegere schapenstal gezet. Met zijn egelsnuit vlak voor het egelhuisje. Als die het nu nog niet snapt dat het tijd is voor de winterslaap dan moet ‘m het maar koud hebben denkt ons baasje. Nog meer faciliteiten zijn er aan de egels niet meer besteed !
Vanavond hadden we dan een heel mooi rood gekleurde lucht. Als het gezegde “avondrood brengt water in de sloot” waar is, dan rijden we morgen met gietende regen richting Vosselaar.
Maar het hoofdbestuur dacht meer aan de kleur van lucht die ze vroeger zagen, toen ze nog wintersporters waren, meer aan Alpenglühen. En als er Alpenglühen te zien was kon je er donder op zeggen dat je de ochtend nadien over Neuschnee kon skieën. Maar dat was in de Alpen op de Reschenpass, ergens op de grens van Oostenrijk en Italië, vlakbij het drielandenpunt met Zwitserland, en hier is het de Franse Charente, en tussen die twee punten ligt toch wel zo’n dikke 1000 km !
Dat was de overwegende kleur vandaag. Vanochtend iets voor acht heeft ons baasje ons nog uitgelaten en toen was het nog zonnig. Waar de mist een half uur later vandaan kwam mag Joost weten. Maar plots was die daar, zomaar vanuit de velden !
Spijtig was het dat ons baasje nog enkele boodschappen moest doen met de auto en dat was wat hij noemt “rijden op den tast”. Naar de bakker en krantenboer in Villefagnan kon nog door de beugel. Maar de rit naar het verder gelegen Aigre om de “taxe d’habitation” of verblijfstaxe te betalen was echt omdat het moest, want je kon beter van de baan weg blijven. Gelukkig ervaarden de andere weggebruikers de toestand net zo en was het toch nog ietwat veilig.
Hera vandaag
Hera is zowat de enige die klaar staat om met het baasje mee te rijden om boodschappen, die staat aan de auto gereed wanneer ze de minste aanleiding ziet dat het baasje de auto neemt. Wat ook typisch is aan Hera op dit moment… ze eet dubbel zoveel als anders en dat doet het baasje vermoeden dat het nestje dat “onderweg” is, weer een groot nest gaat worden.
Hera & co op 28-03-2012
Ondertussen zijn de werken die voorzien waren achter de rug. Ook de chauffageman heeft zijn woord gehouden en is de namiddag de thermostaat van de chauffageketel komen plaatsen.
Het baasje is dan ook begonnen met de zaken te selecteren die hij de volgende maanden graag in Vosselaar zou hebben. Dat heeft dan ook weer hoofdzakelijk te maken met de komst van de pups. Zo zijn er enkele hondenmanden in verschillende maten die mee terug moeten. Bij vorig nestje hadden de pups daar veel plezier van wanneer ze buiten mochten en moe gespeeld waren.
En alles wat nog maar lijkt op hondendekentjes of –kussens is ook al ingepakt. Ze gaan welkom zijn die puppy’s en vanaf het prille begin een Heren/Damesleventje tegemoet gaan . En zo was een grijze dag met deze gedachte toch nog een beetje zonnig …
Overmorgen gaan we terug richting Vosselaar en kunnen de echte voorbereidingen beginnen, goed op tijd en met veel plezier. We zien het volledig zitten, die dracht van Hera !
Vandaag geen hondenverhaaltje of chauffageketels verhalen ( de man die de thermostaat zou komen plaatsen heeft trouwens afgezegd voor vandaag. Hij komt morgen, zegt ‘m). Vandaag krijgen we een verhaaltje over Engels voor beginners en het is vanuit België via Marokko tot bij ons gekomen.
En als ’t bij ons uit Marokko komt, dan komt het voor 99,5 % van ons baasje zijn kameraad en studiegenoot uit het midden van vorige eeuw,… de Fonne !
Fonne stuurt ons onderstaand verhaaltje van iemand die een uiteenzetting geeft in beginners Engels. Indien er zich problemen moesten voordoen van enigerlei aard gelieve ons te contacteren !
Hier gaan we :
Ann sits in the hook of the chamber.
She is striking Burts brook. The radio stands on.
Suddenly she hears a lawight in the gang.The door goes open.
There stud Burt. Ann:”Haha,there are you. It is becans tide.
From where come you flierefloyter.”
Burt:”That goes you not on!”
Ann is up her toot getrapped.
She thinks she will fall fromherself,so she goes lying longout on the sofa and begins to snick.
Burt:” Stop,hold up off i shall give you a vige on your smool.
” That is too much for Ann.
She flies right from the sofa and balls her fist.
Ann: ”I can no longer stand you out! I will take another man.”
Burt: ”Pfoe,thet shall me not spite. I have raids another leaf.”
White like a like Ann falls fourover on the tapite. Burt wrives in his hands from joy.
He does the door open and smites her after him too.
She seat her very bad out and she thinks lout up:”Ann,i will make myselffrom side.”
She goes in the kitchen,takes a mess from the shoyf,but when she thinks of the blood and the pain,she has twayfels.
Ann:” I make my not from cant for a type like Burt! I will leaver stay an old vrayster the rest of my life and will never merry again.”
The public can see Ann go and sit on the stool and take her strikework in her hands. The lights go out and the gordines go too...”
Ps : Als je dit hebt kunnen lezen…en begrijpen ,spreek je al een aardig mondje Engels!
Ons baasje is de ganse namiddag in de weer geweest om een elektrische draad van de keuken naar de living te trekken.
Vorig jaar op 2 december 2013 is er namelijk een nieuwe verwarmingsbrander geplaatst door onze vaste chauffageman. Die is wat men noemt “mee gekocht” met het huis want het is de kleinzoon van de vroegere eigenaars.
Nu is dat best een goede technieker en een aangenaam man in de omgang maar van “ne rappe” heeft hij nog nooit gehoord. Deze zomer heeft het baasje hem verschillende malen aangesproken om nu eindelijk eens werk te maken van het plaatsen van de beloofde thermostaat in de living.
De temperatuur kan je wel instellen op de ketel zelf maar dat is zo onnauwkeurig in te stellen dat we vorig jaar 30 % meer “fioul” hebben verbruikt in een zachte winter dan het jaar voordien met de oude verwarmingsketel !
Nu is ons baasje daar gisteren langs zijn woning rond gereden en heeft ‘m vlakaf gezegd dat hij deze week voor donderdag de thermostaat moet komen plaatsen of het baasje gaat er voor “op een ander”. En dat deed wel een wenkbrauw fronsen bij onze brave chauffagist want er is nog 500 euro te betalen en die zou dan naar “op een ander” gaan….
Zo zie je maar, volgende week is het terug 2 december, en zullen de werken die normaal 2 werkdagen duren dan toch binnen het jaar voltooid zijn. Zoiets is volgens ons baasje toch maar enkel in Frankrijk mogelijk. Of hebben die zelfstandigen hier te lande die 500 euro, zijnde 10% van de totale som niet nodig ?
Morgen avond komt hij langs, want aanvankelijk zou het niet lukken wegens te veel werk, maar toen het baasje presenteerde van de bedrading al op voorhand aan te leggen zou het hem wel lukken…
Een eenvoudige thermostaat leveren en twee zijden van de draad aansluiten daar moet je dan 51 weken op wachten. Maar ’t is een beste brave man en een goed technieker, we hopen dus dat hij morgen van zijn woord is !
Het baasje heeft zich schromelijk vergist. Hij dacht dat de egels al aan hun winterslaap begonnen waren. Mis baas… Heros bracht er daarstraks nog eentje aan huis als geschenk voor het hoofdbestuur. Het was geen grote, dus waarschijnlijk een mannetje
Zo fier als een gieter paradeerde hij er in zijn bek mee over de koer. Lucy volgde hem luid keffend op de voet . Zij wilde blijkbaar ook een deel van de eer voor zich opeisen en maakte dat Heros en de helft van het gehucht duidelijk. Tot het baasje zijn lederen las handschoenen had aangetrokken en Heros de egel in baasjes handen legde.
Het baasje heeft de egel dan maar terug in de tuin gaan zetten waar hij zich waarschijnlijk de vorige dagen in verscholen had gehouden . Toevallig had het baasje deze namiddag de twee egel overwinteringshuisjes nog gecontroleerd op bewoners maar daar had niemand van de ons bekende egelpopulatie zijn intrek genomen.
Vanavond na het eten kwam dan de ontnuchtering bij het hoofdbestuur. Op het hoofd van Heros liep heel vrolijk een vlooi de omgeving te verkennen. Die werd al snel van Heros afgeplukt en vakkundig naar de vlooienhemel geholpen.
En toen ging het allemaal snel. De steeds heen en weer meereizende honden apotheek kwam boven en binnen de kortste tijd hadden Heros, Belle en Lucy een pipet Frontline ComboLine in hun nek gewreven. Hera krijgt op dit moment, nu ze drachtig is, geen Frontline toegediend.
Hera controleren we op dit moment dubbel goed en bij de eerste vlooi die we opmerken of wanneer ze zich meer krabt als anders, is het grote vlooiencontrole . Wanneer we vermoeden dat het niet betert kan ze nog altijd een nieuwe anti-vlooienband omkrijgen.
Zo kregen we op het einde van een rustige, overwegend bewolkte dag, toch nog een spannend einde aan de dag. Al een geluk dat het hoofdbestuur voorzien is op zulke omstandigheden en steeds wel een voorraadje hulp- en geneesmiddelen bij de hand heeft. Want het is niet de eerste maal dat zulke situaties zich voordoen. Met “dank” aan de egels van La Magdeleine…
En dan vooral het weer… Vannacht was het flink koud. De baasjes zeggen dat het tegen het vriezen af was. Het was dan ook een volledig open hemel met de bekende “koepel” van sterren. Luchtverontreiniging kennen ze hier wel maar de lucht is zo helder dat je op een wolkeloze nacht de Melkweg nog kan zien. En neen we bedoelen niet de vrachtwagens van Campina of den Inza. Neen de ECHTE Melkweg aan het uitspansel, en dat met het blote oog te zien !
Het was dus best koud en deze ochtend kraakte het gras als we door de tuin liepen. Nadien is het heel mooi weer geworden en we hebben in de afgevallen blaren van de lindenboom kunnen snuffelen. Ons baasje zegt dat het deze middag 18°C was en we hebben met de voordeur open gezeten !
Belle heeft niet in de blaren zitten snuffelen, die is in de tuin naar muizennesten gaan graven. Ze is heel lang weggeweest daar gans achteraan in de moestuin. Ons baasje zal voor het lente wordt, de aardbeiplantjes terug een beetje in rijtjes herplanten.
Belle is ook al twee maal terug in huis gekomen met haar beide oren vol met kleefkruid. Normaal hebben we dat niet omdat er onkruid gewied wordt en het gazon kort gehouden wordt. Nu zijn we meer dan zes weken in België geweest en door het mooie weer heeft dat onkruid ook z’n kans gezien om op te schieten… Resultaat vier Drentjes met kleefkruid in hun vacht en voornamelijk in de oren. Belle is natuurlijk als haantje de voorste het grootste onkruidslachtoffer. Maar voor een anti-onkruid behandeling is ze niet de eerste die zich komt aanmelden, wel integendeel…
De volgende dagen is er nog van dat mooie weer voorspeld. We kijken er al naar uit en houden jullie op de hoogte van het reilen en zeilen van onze Franse belevenissen…
Kort berichtje vanavond na een rit van 800 kilometer waar niet veel in gebeurd is. Wij Drentjes hebben ons tweemaal laten horen en dan nog wel in dezelfde straat.
Ons baasje was in Parijs niet langs de Porte Bagnolet gereden omdat daar file was aangekondigd maar via de périférique West en langs de Porte St Cloud. Daar rijden we dan nog een drietal kilometer door een grote Avenue richting Boulogne – Billancourt waar we dan de Seine oversteken richting van de autostrade A10 richting Orléans.
Boulevard Périférique Paris
Op die Avenue General Leclerc (zo heet die straat) rijdener van die gekken met moto’s en scooters tussen de files en auto’s door. Mensen met helmen moeen wij niet en daarom hebben we die met eens goed blaffen weggejaagd. En BANG dat ze waren, ze hebben zich met een rotvaart uit ons zich gehaast ! Succes voor de verenigde Faes Drentjes !
Ons baasje heeft het rustig gedaan, zelden over de 120 km/u gereden en toch een gemiddelde van boven de 100. We waren dan ook op acht uren ter plaatse maar we kunnen nog niet veel vertellen want het was donker toen we aankwamen.
Morgen meer nieuws als die madam komt om de septische put te controleren…
Oh ja, er is ook nog een nieuwtje over Hera en haar toestand. Ons vrouwtje heeft deze ochtend haar buikomtrek gemeten en dat was 64 centimeter ! dat is ook een gegevne samen met haar gewicht dat we gaan bijhouden .
En het goede nieuws komt vanavond uit Hoogstraten, maar heeft alles te maken met de uitbreiding van onze Faesroedel. Wij hadden vanavond afspraak bij onze dierenarts Aline Verschueren voor een echo bij Onze Hera.
En…. Hera is drachtig ! ! ! ! Bowie Spot van Carnisselande heeft bijna vier weken geleden zijn werk prima gedaan , en Hera heeft perfect opgenomen. Wij verwachten puppy’s rond Kerstmis. Meer zelfs, als Hera de gemiddelde dracht van 63 dagen uitdoet hebben wij puppy’s in de Kerstnacht of Kerstdag zelf ! Als dat geen nestje wordt dat onder een goed gesternte gaat geboren worden !
Om 19u30 hadden we afspraak in de praktijk van Aline en Sarah en we hadden ook Jantine, het baasje van Bowie meegevraagd om getuige te zijn van wat waar we al voor 90 % zeker van waren. De technische bevestiging van het drachtig zijn van onze Hera.
We zijn nu zeker, en blij. Met ons ook zeker en vast de mensen die zich al hebben gemeld als kandidaten voor een pup, en ook Jantine die als baasje van de reu heel aangenaam verrast was hoe Aline het blijde nieuws aanbracht.
We hebben zo onze twijfels over het aantal pups dat we op het computerscherm hebben gezien. We zagen zes vruchtjes waarvan we zelfs de hartjes zagen kloppen. De techniek staat blijkbaar voor niets meer. Een kleine drie jaar geleden bij de eerste echo van het L-nestje gingen we enkel om te zien dat Hera drachtig was. Nu met de nieuwste technologie waren we verbaasd over de zeer heldere beelden .
Oma Belle gaat voor de tweede maal oma worden, Heros gaat de derde maal nonkel worden en Lucy, onze jongste mag zich voor de eerste maal halfbroertjes en halfzusjes verwachten.
Vanaf nu gaan we Hera minutieus volgen en hiervan verslag uitbrengen op dit blog. We hebben Hera bij Aline gewogen en ze zette 26,7 kilo neer. Dit gaan we nu twee maal in de week wegen en bijhouden zodat de lezers de evolutie kunnen volgen .
Geen uitschieters vandaag, rustige dag, drukke baasjes, veel telefoon verkeer vandaag, veel telefoongesprekken waarvan de nummers met 00 beginnen.
Wandelingetje, lekker gegeten met varkens rillette op een boterham (rillette even over datum) super lekker, mankeerde niks aan. Houtkachel aan, drie Drentjes voor een lekker vuurtje… Eentje die dan gaat afkoelen in de tuin… Meer moet dat niet zijn voor ons leden van de Faesroedel !
Baasje heeft gesakkerd…Drentmobiel Citroën Berlingo niet goed op de autokeuring. Alles goed maar stonk uit zijn uitlaat. Terugkomen wanneer Dieseltje terug gezond en lekker ruikt zeggen ze, maar dat zal na de terugkeer uit Frankrijk zijn zegt het baasje. Drentmobiel gaat dus even op stal…
Morgen weer een dag, hopen dat het net als vandaag een droge dag blijft. Vrouwtje sakkert ook als er zestien Drentenpoten, recht uit de tuin, de keuken komen ingeslibberd. Heb je al eens zestien remsporen op de snelweg gezien op de zelfde plaats ? Dat duid gewoonlijk niet op een gezonde situatie, en zo is dat dan hier in de keuken ook niet…
Maar we hebben nogal een makkelijk hoofdbestuur, geen paniek, alles komt goed !
In de reeks wat was je aan het doen, of waar was je toen… een feit dat bij ieder in het geheugen gegrift staat . De scheepsramp met de Herald of Free Enterprise voor de kust bij Zeebrugge in 1987.
Neen het is niet de zoveelste verjaardag van de ramp want dat was op 6 maart 1987, maar het was een bericht in onze mailbox afkomstig van onze vriend en tevens Drentsche Patrijshond eigenaar Daniël Van Hulle uit Blankenberge die ons deze zeer uitgebreide reportage toestuurde .
En tijdens het bekijken van deze reportage herinnerde ons baasje zich nog met een precisie van dicht bij de 100 % wat en waar hij aan het doen was.
Ons hoofdbestuur vernam het nieuws van het kapseizen van de Herald of free Enterprise in Italië waar baasje en vrouwtje op skiverlof waren. Meer bepaald in het Hotel Reschnerhof bovenop de Reschenpass in Zuid Tirol. Daar was het diner juist beëindigd en haast alle hotelgasten, waarvan het overgroot deel Belgen, zaten nog in het restaurant toen de hoteleigenares Otti ons kwam melden dat er in België “eine grose catastrophe” aan de gang was. Met enig ongeloof hoorden we het verhaal aan van een schip dat met “tausende passagiere” gezonken was.
Tegen dat we bij de TV waren was de reportage op de ÖRF al voorbij en begonnen de Belgen, die hoofdzakelijk uit Waarschoot afkomstig waren, naar huis te telefoneren via de enige telefoon in het hotel. Van GSM was toen immers nog geen sprake. Het duurde dus tot het laatavond journaal op TV dat we de eerste beelden van de gekapseisde Ferry van Townsend Thoresen te zien kregen.
Dat de eerste hulp indrukwekkend was bleek toen al, en de aanpak van de ramp werd toen al heel uitdrukkelijk op de Oostenrijkse TV vermeld.
Waar een link op het internet 27 jaar na datum van de ramp nog aanleiding toe kan geven. Bedankt Daniël voor de zeer volledige reportage.
Gisterenavond rond vijf uur, toen ’t baasje het brandhout aan het stapelen was hoorden wij (wij Drenten horen beter dan ’t baasje) plots luide sirenes van politie auto’s en even later ook de sirenes van meerdere brandweerwagens.
Het geluid kwam duidelijk uit de richting van de E34 snelweg. Die loopt op enkele honderden meters parallel met onze straat en het geluid van de snelweg is hier dan ook 24/24 uur aanwezig.
Dat de sirenes niet uitstierven zoals gewoonlijk maar plots ophielden, deed het vermoeden rijzen dat er een serieus ongeval vlakbij was gebeurd.
Even later konden we de reden al in de internet krant lezen. Ter hoogte van de Texaco parking aan het Giels Bos op de E 34 snelweg was een Tsjechische vrachtwagen ingereden op een ander vrachtwagen in een pas ontstane file na een licht ongeval. De Tsjechische bestuurder van de aanrijdende vrachtwagen heeft het ongeval niet overleefd.
Dat het ernstig was konden we ook op afstand horen omdat het geluid van het anders voortrazende verkeer plots veel stiller werd. Het verkeer richting Eindhoven, in de richting waar het ongeval gebeurd was, kon echter aan matige snelheid passeren via de parking van het benzine station.
Voor ons baasje zijn het steeds akelige momenten, dat is nog steeds een gevolg van de jaren dat hij wegenwachter was bij de VAB en langs de snelweg auto’s met panne terug aan de praat diende te krijgen. Maar dat was dan nog in de 70er jaren toen het verkeer nog niet de helft was van wat het nu is.
In die tijd was het onder de VAB collega’s nog een onderwerp voor een gesprek, wanneer we op de Boudewijnsnelweg een vrachtwagen uit de DDR of Hongarije waren tegengekomen. Op dit moment zie je op de E34 snelweg meer LT, CS, PL, H, BY, UA, landenkentekens op de vrachtwagens dan West Europese kentekens.
Neen, ’t is niet meer plezant, soms meer akelig, en zeker levensgevaarlijk als je zoals gisterenavond je boterham op de snelweg moet verdienen.
De Drentmobiel Citroën Berlingo, in een vorig autoleven ook nog postmobiel is nu heden ten dage ook nog eens Houtmobiel geworden.
Het baasje is de herstelde zitmaaier gaan ophalen met de aanhanger en vermis die zitmaaier mee terug naar Frankrijk moet laat ons baasje die maar staan waar hij goed en droog staat, in de aanhanger.
Maaar… het baasje is er ook voor aan ’t zorgen dat we deze winter geen kou gaan lijden en daarom is hij in de “hout business” gestapt. Bij zijn broer “ozze Dré” is hij al eventjes bezig met verloren paletten uit hardhout uit elkaar te doen en te verzagen naar bruikbare blokken voor de houtkachel. Dat is proper hout dat je met goed fatsoen een dag in huis kan laten liggen en waar geen spinnen en oorwurmen uit kruipen zoals bij blokken “boom” hout.
Ook ’t vrouwtje verkiest dit hout omdat het minder stof in huis maakt En voor ons is het om het even, als het maar lekker brand en wij voor de kachel gerekt en gestrekt kunnen gaan liggen.
En dus is er uit de Citroën Drentmobiel een bench uitgehaald. Op de vrijgekomen plaats stapelt het baasje nu die houtblokken. Zo gaat er per rit een halve kubieke meter brandhout van Beerse naar Vosselaar. Meer neemt het baasje per keer niet mee want de vering van het autootje heeft hier al serieus werk mee. En zo is onze eigenste “Drentmobiel” een tijdelijke “houtmobiel” geworden.
Een Drent moet wat opofferen voor wat warmte in de winter zegt het baasje. Maar binnen enkele weken gaat de Berlingo terug volwaardig Drentmobiel worden. Met twee grote benches voor vier Drentjes.
De man die ons Cultuur leerde kennen en met de Warande de cultuur naar de Kempen bracht die iedereen ons nu benijd is niet meer…
Uit gazet van Turnhout:
‘MET ERIC ANTONIS VERLIEZEN WE EEN VAN ONZE MEEST MARKANTE FIGUREN’
Provinciaal cultuurhuis de Warande en het Turnhoutse stadsbestuur vernamen met droefheid het toch wel onverwachte overlijden van Eric Antonis. Onze gedachten gaan in de eerste plaats naar zijn vrouw, kinderen en familie.
Met Eric Antonis verliest niet alleen Turnhout een van zijn meest markante figuren – ook al woonde hij hier al lang niet meer. Ook Antwerpen, Vlaanderen en Europa zullen zijn passie, zijn durf, zijn tegendraadsheid en zijn gulheid missen. In Turnhout vond hij het cultureel centrum uit, toen nog niemand wist wat dat precies moest worden. Met een programmatie die steunde op de radicale avant-garde én op de authentieke volkscultuur, zette hij een standaard die tot vandaag relevant is. Steeds enthousiast was hij mee bezieler van allerlei initiatieven die tot vandaag belangrijk zijn zoals Het Gevolg, de Wollewei, de rommelmarkt of projecten voor kinderen.
In Eindhoven leidde hij het Zuidelijk Toneel en leerde hij de Nederlanders het baanbrekende Vlaamse theater van de jaren tachtig kennen. In Antwerpen werd hij intendant van Antwerpen Culturele Hoofdstad 1993 waar hij op zoek ging naar een antwoord op de vraag of cultuur de wereld kon redden. Hij bleef in Antwerpen om er schepen van cultuur te worden. Hij moderniseerde er het stedelijke cultuur- en kunstenlandschap en zette definitieve stappen die leidden tot de bouw van het Museum aan de Stroom. De bekroning met de Vlaamse Cultuurprijs voor Culturele Verdienste (2010) was dan ook meer dan verdiend.
Eric Antonis leefde met volle teugen en bleef actief in de cultuursector tot zijn laatste dagen. Hij bleef onverdroten jonge kunstenaars stimuleren en mengde zich ook gretig in het debat over de plaats van kunst en cultuur in de samenleving; een plaats die dank zij mensen als Eric Antonis prominenter dan ooit geworden is in een regio die zich State of the Art noemt.
Politiekers die niks te doen hebben, of politiekers die zich in de kijker willen werken, Je kan amper hun gedachten gang begrijpen. Nu zij er hier in ’t Belgikske toch weer een stel “verlichte geesten” onder de politiekers opgestaan die echt “HET LICHT” hebben gezien…
Als het dan ook nog eens politiekers zijn die tot de meerderheid behoren, dus de regeringspartijen dan ga je toch even de wenkbrauwen fronsen en denken “hebben wij daar voor gekozen” en “zijn die mensen nu ernstig bezig”, “zijn het die mensen waar wij ons belastinggeld aan besteden (wegwerpen)” ?
Nu willen die politiekers van de Open-VLD, CD&V en N-VA de provincie Antwerpen een nieuwe naam geven ! Zij zouden daar de provincie “Midden-Brabant” van willen maken. Als men geld over heeft om zulke gasten voor zulke onzin voorstellen te betalen dan zijn er in onze ogen toch wel belangrijkere zaken die prioritair zijn.
Zou het niet beter zijn al dat provincie gedoe gewoon af te schaffen ? Gewoon streep door de geldverslindende provincieraden, -instellingen, en –organisaties ! Alles wat niet overbodig is overhevelen naar de regionale regeringen en de rest gewoon naar het vertikale klassement !
Bart Somers, zetelend burgemeester te Mechelen, in beter tijden ook nog eens minister-President van Vlaanderen, heeft zich de lachers op zijn rug gekregen met dit belachelijke voorstel. Tijd dat Bartje en consoorten zich eens met het ernstige werk gaan bezighouden. De organisatie van het referendum over al dan niet een uurwerk aan de Mechelse Sint Romboutstoren is ook zo’n wapenfeit waar Bartje voor tekende…
En dan het serieuze nieuws voor vandaag
Maar er is ook nog serieus hondjes nieuws ! Gisteren is Lucy nog eens gaan zwemmen in Meerle in het paardenzwembad van het HCC. Dit is voorlopig de laatste keer. We gaan nog een vijftal keren terug zwemmen als we eind deze maand terug zijn uit de Charente.
Het baasje heeft gisteren nog eens een filmpje opgenomen van de zwemexploten van Lucy. Ditmaal zonder onscherpe beelden maar et de mooie zwemstijl van Lucy.
Ons hoofdbestuur heeft blijkbaar geen haast om naar Frankrijk te vertrekken. Er zijn dan wel enige tekenen dat het er staat aan te komen maar de traditionele handelingen van gewoonlijk zijn er op dit moment nog niet bij.
We hebben het baasje al wel zien zeulen met een zak brokken voor Belle, Hera en Heros en ook een zak R/D van Hill’s voor Lucy heeft ons baasje daarstraks opgepikt bij Aline. Dat was toen hij met Lucy terugkwam van de zwembeurt in het paardenzwembad in Meerle .
Anderzijds is hij dan wel de zitmaaier gaan ophalen. Onze “Husq” heeft zijn “grote beurt” gekregen en is net als de kettingzaag terug in orde voor een volgend seizoen.
Nieuw is ook het nieuwe dekzeil op de aanhanger. Daar sprak ons baasje al geruime tijd over en vorige week is hij dan de bestelde huif met bijpassende dekzeil gaan monteren. Nu zal hij geen uren meer bezig moeten zijn om alles netjes te stapelen en niet boven de rand van de aanhanger uit te komen. En ook de zitmaaier past er netjes in en hoeft nu ook niet meer onder een wapperende bache de rit doen.
Wanneer we vertrekken is blijkbaar een goed bewaard geheim voor ons Drentjes.
Dag op dag zes jaar geleden stonden de zenuwen hier ten huize Faes gespannen als een pees van een boog. Belle was negen weken drachtig en haar temperatuur was sinds de avond er voor met één graad gedaald.
Mensen die ooit een nestje pups gehad hebben weten dat zoiets de beste indicator is dat de pups binnen de vierentwintig uur gaan geboren worden. Belle werd dan ook gesoigneerd als een prinses met superblauw bloed, want zowel voor haar als voor ons was het de eerste keer .
Tegen de avond aan was het dan zover. Ondanks haar ongemak van een te dikke buik was de passie om de “reklamegazettekesman” van huis weg te jagen groter dan het ongemak.
Terwijl ze met veel kabaal tegen de leuning van de zetel stond te blaffen, verscheen ondder haar staart plots het hoofdje van een pup ! Onze allereerste, “den Hercule” stond op het punt in de zetel te worden geboren. ’t Baasje heeft Belle dan opgepakt en naar de werpkist gebracht en ’t vrouwtje is er achteraan gelopen met haar handen tot een kom gemaakt om te vermijden dat Hercule tegen de grond zou smakken !
Er volgden in volgorde nog vijf pups, Heros was de tweede reu, gevolgd door de twee teefjes Hera en Hadise. Nog twee reutjes, Harrhy en Harko maakten de kleine roedel volledig
En dat heugelijke feit vieren we vandaag. De zesde verjaardag van ons eerste nestje is een feit en we hopen nog vele jaren op de avond van 11 november zes verjaardagskaartjes te kunnen versturen.
Fijne nieuwtjes bereiken ons vanuit Frankrijk en Nederland. Joker de teckel/Jack Russel kruising die we gisteren vanaf de Franse grens oppikten om naar Nederland te brengen stelt het opperbest.
Hij heeft een perfecte plaats gevonden waar hij zich kan aanpassen. Mireille, haar man en dochtertje kunnen het ook prima met de kleine bof vinden. Met de twee overige Jack’s in de familie heeft hij al wel een aanvaring gehad maar dat had ons baasje wel verwacht. Joker was duidelijk een dominantje en daar zal nog het meeste werk mee gemoeid zijn .
Via het grote smoelenboek bereikten ons verschillende foto’s die vanuit Elburg en de manège werden verstuurd.
Ons baasje was vandaag moe. Moe van het “op het uur rijden” van afgesproken uren te respecteren en dat verwondert hem. Jarenlang heeft hij tijdens de schoolvakanties auto’s opgehaald door gans Europa heen. Daar werden afspraken gemaakt met vertrekuren van ferry’s die op meer dan 2000 km verder lagen en die moesten gehaald worden wegens gereserveerd en soms stinkend duur tijdens de vakantie periode. En nooit heeft hij daar enige hinder van gehad.
Komt daarbij dat de voertuigen nooit het comfortpeil haalden (misschien een uitzondering van de Range Rover periode) die de huidige Mitsubishi Outlander biedt. De 720 kilometer die gisteren bij op de teller kwamen halen ook niet de afstand die we al zo dikwijls deden onderweg naar de Charente.
Of heeft hij dan nu toch de eerste keer in zijn leven last van stress onderweg ? Maar ’t zal wel koelen zonder blazen denkt hij dan !
Ondertussen zijn we alle blij dat alles nu goed komt voor het kleine lieve hondje die we gisteren helpen redden hebben van de euthanasie spuit. Als je de bijgevoegde foto’s ziet dan weten we dat we goed en gepast hebben gereageerd . En daar doen we het voor !
Vandaag is nu eens geen Drent de hoofrolspeler maar een tot deze ochtend een nobele onbekende Teckel/Jack Russel kruising met Parijse Roots of moeten we in het frans “racines” zeggen ?
“Joker” is in de aandacht gebracht door Ingrid Bemelmans een Nederlandse die in de Franse Bourgogne zich het lot aantrekt van verlaten dieren en voornamelijk honden
Joker was een gevonden hond die in een “fourrière” was terechtgekomen en omdat voor hem geen nieuwe baas kon gevonden worden was hij veroordeeld tot het euthanasie spuitje.
Maar dat was zonder Ingrid gerekend die dat ter ore was gekomen en Ingrid heeft Joker dan op Facebook geplaatst. Nu was er een zekere Mireille in het Nederlandse Elburg die het wel zag zitten dat haar twee Jack Russells met Joker een maatje zouden bijkrijgen. En zo kwam het dat Mireille bereid was van Joker te adopteren.
Maar Joker zat in een asiel ten oosten van Parijs en Mireille heeft een manège ten noordoosten van Amsterdam… en daar zit een goei 600 km afstand tussen…
Nu moest ons baasje nog in Oudenaarde bij Peter en Hilde zijn om zijn herstelde laptop terug te gaan ophalen en ons baasje heeft dan aangeboden van Joker in Nederland te gaan brengen indien hij tot aan de grens in Rekkem tussen Lille ne Kortrijk kon gebracht worden.
Om “midi trente” ofte halfeen had hij afspraak met een Parijse Christine die Joker tot op de parking aan de grens heeft gebracht. Het klikte meteen tussen Joker en ons baasje en Belle die met het baasje mee was. Dat het klikte was heel normaal want Joker is een gezond reutje en Belle een gezonde loopse teef op haar hoogtepunt. Een geluk dat er een achterbank is voor Belle en een bench in de koffer voor Joker of er zouden wel eens Teckeldrentjes van kunnen komen zijn !
Na het ophalen van de laptop ging het dan naar Vosselaar want het baasje had dan toch al wat honger gekregen en de viervoeters moesten ook eens uitgelaten worden.
Na een pauze van goed 20 minuten ging het dan via Eindhoven, Nijmegen, Arnhem, Apeldoorn naar Elburg. Daar zette Joker zijn eerste stapjes in zijn nieuwe vaderland Nederland. Gered van de fatale spuit en met een mooi vooruitzicht van een zorgeloos leven op een Nederlandse manège tussen de paarden en in compagnie van nog twee Jack Russells
Was daar geen gezegde “hoe een dubbeltje rollen kan ?” het verschil van enkele dagen tussen het krijgen van de fatale spuit en de intrede in het wereldse paradijs van een manège waar hij van zijn leven geen problemen meer gaat krijgen door de goede zorgen van zijn nieuwe bazinnetje Mireille.
Deze laatste heeft trouwens beloofd van ons op de hoogte te houden van de vorderingen die Joker gaat doorlopen. Hij moet trouwens ook nog eens deftig Nederlands leren verstaan en blaffen…
Voor ons Drentjes is dat een vraag die niet van toepassing is en zelfs Bas zou er niet op kunnen geantwoord hebben. We zouden al moeten teruggaan naar Sloeber de eerste hond van onze baasjes.
Onze baasjes waren toen in Heer sur Meuse, in een vakantie huis dat ze dat weekend met drie echtparen hadden gehuurd. Zij waren daar omdat twee van de echtparen eigenaar waren van een Land Rover, de ene reed met een “One Ten” (een 110) en ons baasje reed toen met een V8 Range Rover.
De mannen waren uitgenodigd op een slijk en vast-rijdpiste demonstratie, georganiseerd door de invoerder van het merk.
’s Avonds kregen ze dan het nieuws op TV dat er in Berlijn betogingen waren en dat “de muur” het onderwerp van de betoging was.
Ook in het zuiden van de DDR was de grens met Beieren en met Tsjechië de dagen ervoor al zo lek als een zeef geweest en je kon het aanvoelen dat het strenge communistische regime op apegapen lag.
Maar dat het zo snel zou gaan in Berlijn kon niemand voorzien. Ook in het gezelschap in Heers sur Meuse was de verwondering groot en de meningen verdeelt over de toekomst van de bewoners van de DDR.
Ons baasje die al verschillende malen in de DDR en Polen was geweest bij de repatriëringen van auto’s voor VAB had toch wel een enigszins andere visie op de euforische uitlatingen over vrijheid en kunnen gaan en staan waar de DDR inwoners nu over zouden kunnen beschikken.
Al na enkele weken bleek dat vrij zijn, maar niet mee kunnen op meerdere fronten met de andere Duitsers uit het westen, ook niet echt DAT was. Het verschil in economie, geldwaarde D-Mark / Ost-Mark, de kwaliteit van de producten die vanachter “het ijzeren gordijn” kwamen, maakten dat de ontnuchtering van het weekend van 9 november al heel snel kwam. De DDR was in enkele weken totaal failliet verklaard, met inbegrip van al zijn inwoners.
Maanden later kwam het baasje bij een restaurant iets voor Görlitz bij de Poolse grens waar hij voordien al menigmaal heel lekker had gegeten. Het restaurant was dicht en op de parking stonden een tiental kleine Europese occasiewagens te koop. Als voormalig “vaste klant” mocht het baasje blijven eten aan de keukentafel van wat eens een druk beklant restaurant was. Tijdens het eten vertelde de eigenaar dat voor een ondernemer uit de voormalige DDR er enkel mogelijkheid bestond om te overleven door zulke rommel als stokoude Ford Fiësta’s en Opel Kadett’s te verkopen. De DDR ingezetenen wilden liever oude rommel occasieauto’s dan goed eten of hun stinkende, pruttelende Wartburgs of Trabi’s !
Gisteren hoorden we op TV dat de achterstand van de voormalige DDR op economisch vlak nog steeds niet is bijgebeend, en dit 25 jaar na datum.
En wat deden jullie, of waar zaten jullie in het weekend van 9 november 1989 ?
Nummer drie, die eigenlijk nummer één is. Een beetje moeilijke uitleg ? Niet als je er mee geconfronteerd wordt.
We bedoelen dat Belle, onze alfa teef, dus de nummer één van de roedel, de derde in de rij is om loops te zijn. Nu vertoonde Belle tien dagen geleden al de eerste tekenen van loopsheid en ze was dus ook daadwerkelijk loops. Dat wil ook zeggen dat onze oma nu op het toppunt van haar loopsheid is. Hondenliefhebbers en fokkers weten dat alle feilloos te vertellen hoe dat zit met die termijnen en gewoontes van loopse teefjes.
Heros gaat dus voor de derde keer in drie weken uit zijn bol als hij de geur van zijn loopse moeder in zijn neus krijgt. Zoonlief staat dan kuren te verkopen en te bokken richting van Belle dat het niet mooi meer is.
Vermits dat honden weinig benul hebben van Griekse mythologie weten ze ook niet dat er ooit in de jaren stillekes voor of na Christus (onze baas weet die data niet zo nauw) nog zo een koningszoon is geweest die zijn vader doodde en zijn moeder opvree. Heel dat mooie verhaaltje noemt ons baasje het o-die-poes complex. Maar Heros en Belle zijn zich van geen kwaad bewust. Heros heeft trouwens zijn vader niet naar de Drentenhemel geholpen. Dat is waarschijnlijk het hiaat in het verhaal en daarom snappen moeder en zoon het hier ten huize niet ten volle.
Wie wel bezig is met Heros aan te moedigen in zijn sexuele escapades is onze kleinste, Lucy ! Als Heros weer bezig is met zijn kuren staat Lucy tegen Belle te blaffen alsof ze wil zeggen “kijk nu toch eens hoeveel moeite mijne kameraad doet om jou “binnen te doen” en jij kijkt geeneens !
Ach ja…’t baasje laat oogluikend begaan en zal wel ingrijpen wanneer het nodig is. Moest het Heros, niettegenstaande de controle, het toch nog lukken met Belle dan is het ergste gevolg, dat baasje twintig minuten bezig is met de twee geliefden op zijn knieën kalm en bij elkaar te houden.
Nog enkele dagen en we zijn er hopelijk weer voor een halfjaar mee klaar met die loopse teefjes !
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
