WINTERWANDELING.

HOCKAY.

Vandaag eens naar Hockay om in de sneeuw te wandelen. Onze eerste toer wandelen we eens door het dorpje de spoorwegbrug over langs de kerk. Eigenlijk is dit dorpje in de vele jaren dat we hier komen niet veel veranderd het blijft een gezellig dorpje inde Ardennen met verschillende gebouwen die hier al honderd jaar staan, in het Café Ardennais hangen vele oude postkaarten van Hockay en je kom deze gebouwen nog altijd tegen in het dorp. We wandelen en heel eind en komen het kasteel van Chevalier Ludovic de Lamine. Zo word het genoemd op oude postkaarten. En prachtige gebouw. De mist en de vrieskou hebben het landschap in een sprookjes landschap geschapen, de bomen bevroren mooi. We keren terug naar het dorp en gaan even het café binnen voor een drankje en wat op te warmen, nemen de tijd om naar de oude postkaarten te kijken, wat is en blijft dit een mooi dorpje. Na de rust wandelen we de oude spoorweg op. Ligne 44a brengt ons naar Francorschamps. Wat een prachtige wandeling, sneeuw wel 30 cm hoog en prachtige zichten over het landschap. Een wandeling van 10 kilometer heen en terug is een hele beleving. Het is een prachtige dag geworden in Hockay, de prachtige Ardennen die ons kunnen bekoren.

45. WINTERWANDERUNG.

MARSCHFREUNDE KELMIS.

KELMIS – LA CALAMINE.

Dit jaar een echte winterwandeling in Kelmis. Nog veel sneeuw en het is fris maar de zon schijnt volop met een hel blauwe lucht. Prachtig! Kelmis ligt op enkele kilometers afstand van de Duitse stad Aken en eveneens dicht bij de Nederlands-Limburgse plaats Vaals. Het grenst aan het drielandenpunt met Nederland en Duitsland. De aanwezigheid van een zinkmijn heeft voor een verhoogde concentratie zink in de bovengrond gezorgd. Hierdoor kennen Kelmis en Moresnet op enkele plaatsen een opvallende zinkflora. De Geul werd voor de zinkwinning gebruikt. Tevens ligt een groot gedeelte van het Belgische deel van het Preusbos op het grondgebied van de gemeente Kelmis. De naam "Preusbos" betekent overigens "Grensbos" in het lokale Platdietse dialect. Al vlug verlaten we het dorp. En wandelen de natuur in het golvend landschap bedenkt met een laag sneeuw is nu zo mooi dat het genieten is. We wandelen naar De Eyneburg

De enige burcht in de bergen van het Geuldal die nog is overgebleven en die in de volkmond “Emmaburg” wordt genoemd, is een van de zeldzame bergburchten in het hertogdom Limburg. De majestueuze bouw van de burcht begint aan de linkeroever van de Geul. De uitstekende toren of de wachttoren merkt men reeds van ver op. De naam Eyneburg of Eyneberghe stamt af van een familie met deze naam, die dit landhuis in de 13e eeuw bezat. Zo is er onder andere sprake van Theodor von Eyneberghe, kanunnik in Sint Servatius in Maastricht in 1260 en Hermann von Eyneberg in 1285.

Alleen spijtig dat de burcht er elke jaar meer en meer verloederd het is zo een waardevol erfgoed. We wandelen verder en lopen een eind over de GrenzRouten.

Op de GrensRouten beleeft u het landschap, de cultuur en de geschiedenis van de Drielandenregio. Of u nu wandelt door het open heggenlandschap in Oost-België, langs de oude beuken aan de historische "Landgraben" (oude aardewal op de grens), door het prachtige Geuldal of over de heuvels in het Limburgse Heuvelland – u kunt hier uw grenzen verleggen!

Weer verder komen in Neu-Moresnet, bij het binnen gaan van de gemeente twee bijzondere plekken, er staat een treinwagon die de vereniging geplaats heeft om het rijke spoorweg verleden niet te vergeten, en een monument welke herinnerend aan twee bijzondere dingen die in Kelmis waren. De deelgemeente Kelmis vormde, vanwege de aanwezigheid van de belangrijke zinkspaatmijn Vieille Montagne aldaar, onder de naam Neutraal Moresnet tussen 1815 en 1919 een neutrale zone of condominium tussen het Koninkrijk der Nederlanden (later België) en Pruisen. Als gevolg van het verdrag van Versailles werd het gebied een Belgische gemeente onder de nieuwe naam Kelmis/La Calamine (naar kalamijn, een andere naam voor zinkspaat of smithsoniet). Neutraal Moresnet is een bijzondere geschiedenis toch even vertellen.

Neutraal Moresnet of kortweg Moresnet was een dwergstaatje met een oppervlakte van 344 hectare[1][2] (ongeveer twee keer zo groot als het huidige dwergstaatje Monaco). Het lag ongeveer zeven kilometer ten zuidwesten van Aken. Moresnet bestond van 1816 tot 1920 en grensde aanvankelijk aan het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden en Pruisen. Na de onafhankelijkheid van België werden dat België en Pruisen en toen een deel van Limburg in 1839 Nederlands werd, ontstond op de Vaalserberg een vierlandenpunt. Na de nederlagen van Napoleon in 1813 en 1814 besloten de geallieerden tot een herindeling van Europa en werd het noordelijke deel van het Franse rijk onder Nederland en Pruisen verdeeld. Men kon het echter niet eens worden over het gebied rond Kelmis (La Calamine) waar zinkerts werd gewonnen, hetgeen van belang was voor de productie van messing. Dit leidde tot een bijzondere oplossing: er werd een gebied ingesteld dat onder gezamenlijk bestuur van Pruisen en Nederland kwam en een neutrale status kreeg – vandaar de latere naam Neutraal-Moresnet. De zinkertswinning in de groeve in de Altenberg stopte in 1895 en twee jaar later dienden de bewoners van Neutraal-Moresnet een verzoekschrift in om bij België aangesloten te worden ingeval er ooit een einde aan hun onafhankelijkheid kwam. In de Eerste Wereldoorlog werd het gebied, evenals België, door Duitsland bezet en uiteindelijk werd het op basis van het Verdrag van Versailles van 1919 bij België gevoegd

Wat verder komen we aan De Hammerbrücke is een uniek bouwwerk, dat in 1840 uitsluitend uit bakstenen werd opgetrokken. De brug strekt zich uit over het Geuldal, waarbij ze het Herbesthal met Aken verbindt en zo de eerste spoorwegverbinding van België met het buitenland mogelijk maakte. Enkele jaren geleden werd er een grondige restauratie uitgevoerd welke een prachtig resultaat opleverde. De 400 m lange en op een hoogte: 52 m overspant de vallei. Zo komen we in Moresnet. Het prachtige dorp dat overheerst word door de brug en enkele zeer mooie gebouwen. De kerk met plein is zo idyllisch. We wandelen iets verder en komen aan Het Kasteel Bempt .

De vroegere benaming van het kasteel is Bennelt. De naam is afgeleid van het Oudnederlandse woord Bempt (beemd; vochtige weide). De donjon is opgetrokken in een soort bruinachtig cement in een stijl die enigszins lijkt op neogotiek. Deze toren is in de negentiende eeuw gebouwd tegen een uit stenen opgetrokken gebouwtje uit het eind van de achttiende eeuw. Hier bevinden zich de verharde binnenplaats waarvan het koetshuis, de paardenstallen, de koestallen, en woongedeelten. Zij vormen het achterste en rechtergedeelte van dit gebouw. Recht er tegen over, iets verder naar achteren gelegen en achter een muurwerk van pilaren uit mergelstenen, vinden we het eigenlijke kasteel dat wordt omringd door grachten, die nog intact zijn, en waaroverheen een stenenbrug loopt die naar dit kasteel leidt. Naar het schijnt werd het kasteel aan het eind van de achttiende eeuw. of begin negentiende eeuw door brand verwoest. Dit zou do verklaring kunnen zijn voor de uit zeven vlakken bestaande en uit baksteen opgetrokken gevel. De met leisteen bedekte daken bestaan uit eenvoudige vlakken. De daken van de vleugelgebouwen zijn lager dan dat van het hoofdgebouw. Op de nok staan vier schoorstenen. Het geheel vormt een fraai bouwwerk met mooie proporties en is een harmonieuze geheel.

Nu nog een eind door het bos om zo terug op ons vertrek te komen. Een wandeling in een plek met heel wat geschiedenis. Prachtig!

39E MARCHE DE LA CITADELLE.

LES SPITANTS DE NAMUR.

NAMUR.

Kuier door het historische hart van de stad. U ziet er prachtig gerenoveerde historische gebouwen. Bij de samenvloeiing van de Samber en de Maas weeft zich een web van steegjes aan de voet van de Citadel van Namen: nieuw Bezoekerscentrum Terra Nova. Ze torent boven de stad uit en biedt u mooie uitkijkpunten over de stad en de Maas en de Samber: zo nodig Namen ons uit om haar te verkennen en hoe kun je dat beter dan met een wandeling van de “Les Spitants” We wandelen vanuit Arsenal, in het centrum van Namen, het gebouw grenst aan de ene kant aan de Samber. Het Arsenaal is 'Uitzonderlijk Erfgoed van het Waalse Gewest'. De oude wapenopslag is nog wel te bezichtigen. We volgen even de Samber steken hem over tot we aan de samenvloeiing van de Samber en Maas. Hier staat de Poort van de samenvloeiing Samber en Maas een prachtige barokke poort. Naast de poort de Halle al'Chair betekent letterlijk vleeshuis en dat is ook precies wat het was. Het gildehuis van de slagers werd gebouwd in 1590. Hier werd in die tijd vlees geslacht en verhandeld. Het is een goed voorbeeld van de Maaslandse Renaissancestijl, aangezien het lijkt op een spekhuis met laagjes. Het gebouw alleen al is een bezienswaardigheid, maar de oude slagershal herbergt tegenwoordig ook het archeologisch museum. We wandelen het park binnen langs de eeuwen oude laan en dan verder gaan we het bos binnen, we klimmen een heel eind en hoe hoger we gaan hoe winterse het word met boven een 10 tal cm sneeuw prachtige om et wandelen en zeker mooi om et zien beneden groen en boven wit. Zo komen we op de plek die “Milieu du Monde” noemt op een hoogte van 200 meter. Nog wat verder en we komen op de Citadel. De Citadel van Namen ligt op een 100 meter hoge heuvel boven Namen. Bovenop de indrukwekkende rots toornt de citadel boven de stad uit. Waar de rivier de Samber uitmondt in de Maas, ligt de citadel erg strategisch. Namen mag trots zijn, want dit is een van de grootste burchten van Europa. Vanwege van de strategische ligging is de Citadel in handen geweest van zo'n beetje alle wereldmachten. De Spanjaarden, Fransen, Hollanders, ze hebben de Citadel allemaal eens ingenomen. Er is dan ook flink gestreden in en om het fort. De Citadel zit vol tunnels, gangen en galerijen. Op de Citadel vind je ook het Kasteel van de Graven en niet te vergeten een prachtig uitzicht over de stad. Wij wandelen over de citadel langs de paden en door de tunnels, hier kun je verschillende routes volgen die telkens een andere periode van de Citadel te zien geven. Nu dalen we af naar het centrum steken de Samber terug over en komen zo terug aan het Arsenaal waar onze wandeling eindigt, een mooie en aangename wandeling in de Hoofdstad van Wallonië.

30E MARCHE DE LA CHOUFFE.  

FORTS MARCHEURS EMBOURG.

EMBOURG – CHAUDFONTAINE

Een wandeling langs de Ourthe, op een winterse dag, kan ook fijn zijn. Een heel eind langs de rivier met zijn hoge rotsen, zijn watervogels nu weer rustig verder vloeien in zijn beding en dan weer onstuimig. Langs de oever de sporen van de bevers, vele afgeknaagde bomen. Een reiger staat te kijken naar het water. Er is zoveel te zien langs het water, we nemen de tijd om dit alles gade te slaan. Ook dit is wandelen genieten van de natuur. Dan klimmen we even het bos in voorbij een prachtig kasteel spijtig geen goeie foto kunnen nemen, en verder door het bos langs een zijriviertje hier ook veel sporen van de bever. Onze Waalse vrienden komen eraan en even gepraat en dan weer verder. Nu beginnen we aan een lange klim door het bos en een sneeuwbui overvalt ons wel mooi om te wandelen terwijl het sneeuwt, echt winter nu. Dan komen we in Embourg aan de tank bij het Fort. Weer wat verder tot op de tweede controlepost, even rusten en opwarmen en weer op pad. Nog twee kilometer en onze winterwandeling eindigt. Een mooie en aangename wandeling.

25E MARCHE DE L’EPIPHANIE.

LES ROTEUS DI HOUSSAIE.

BEYNE-HEUSAY.

De eerste wandeling in Wallonië traditie getrouw in Beyne-Heusay. Het moment om onze nieuwjaarswensen over te brengen aan onze Waalse wandelvrienden. Vertrek aan de kerk en dan op weg naar de oude spoorwegzate die vandaag een Ravel geworden is voor fietsers en wandelaars. Een prachtig stukje natuur dat als een lint door het landschap loopt. We wandelen onder de spoorbrug door, langs velden en door weilanden om zo in het volgende dorp te komen. We komen in Romseé. Hier zijn nog gebouwen bewaard gebleven van de vroegere mijn WERISTER. Even een korte geschiedenis.

De maatschappij Wérister werd opgericht op 27 mei 1874 en nam later meerdere kleinere mijnen in de buurt over. In 1937 bereikte men een recordproductie van 620000 ton steenkool. De mijnzetel in Romsée sloot in 1967. Twee jaar later volgde het definitieve einde van de steenkoolontginning met de sluiting van Wérister-José, meteen het einde van één van de grootste steenkoolbedrijven in het Luikse. Het hoofdgebouw van de maatschappij (uit 1926) in Romsée is bewaard net als enkele bijhorende gebouwen. De drie schachttorens verdwenen, de tombes resten. De terril is nog steeds in ontginning. De nog bestaande mijngebouwen worden geïntegreerd in het nieuwe project.

We verlaten even het parkoers om naar de gebouwen te gaan kijken. Dan weer verder met onze wandeling. Dan komen we aan het monument voor de gesneuvelde mijnwerkers van de oorlogen 14-18 en 40-45 met het beeld van Sint Barbara. Door het dorpje en dan weer een heel eind door de weilanden. Het is wel prachtig om hier te wandelen en het heuvelen landschap is zeker de moeite, genieten van de omgeving komen we wat verder langs de twee watertorens, hier hebben ze gekozen om de oude te bewaren en de nieuwe erlangs te bouwen wat een prachtig beeld geeft bewaren en vernieuwen. Dan nog een eind door de weilanden tot we weer terug in Blegny zijn waar onze wandeling eindigt.

WINTER IN BORGLOON.

PAREL VAN HASPENGOUW.

LOONSE TSJAFFELEERS.

VOORT.

Niet ten onrechte mag Borgloon “parel van Haspengouw” genoemd worden. Dit eeuwenoude stadje vormt één gemeente samen met een twaalftal dorpen, hier en daar verborgen in het omgevende landschap. In dat bijzonder mooie en aangename Haspengouwse landschap kun je het ganse jaar door genieten van een wandeling. Natuurlijke vormen de periodes van bloesems en rijp fruit hoogtepunten, op andere tijdstippen heb je dan weer een beter zicht op de karakteristieke vormen van zowel de fruitbomen als die van het landschap. Dit kunnen we vandaag zeker zien op de wandeling rond Voort. Voort is ontstaan op de plaats waar de Romeinse heerbaan de Herkebeek kruiste: de voorde. Nog steeds is deze heerbaan aanwezig, als Romeinse kassei. Er werden resten van een Romeins landbouwbedrijf aangetroffen. Later op de wandeling komen we op een plek die ons meer verteld van de romeinse villa’s/boerderijen die hier in de streek voorkwamen. Voort ligt op de rand van de vallei van de Herkebeek en de Motbeek, welke laatste iets ten zuiden van de kom van Voort ontspringt. Het grootschalige landschap buiten de beekdalen behoort tot droog-Haspengouw. We vertrekken met onze wandeling vanuit Borgloon en komen zo op het parkoers van de wandeling, voorbij het nieuwe kerkhof met het kunstwerk “Memento” van Wesley Meuris. Wat verder op de heuvel het “kasteel van de Hulsberg” Het kasteel Hulsberg werd in 1882 gebouwd in eclectische stijl op de kluissite op de Hulsberg, één van de hoogste punten in Borgloon. Door zijn hoge ligging domineert het kasteel zijn omgeving en is in de wijde omtrek is zijn silhouet een referentiepunt. Een stukje geschiedenis:

De Hulsberg is één van de hoogste punten van het massief van Borgloon en is al enkele eeuwen een belangrijk monumentaal site. In 1689 werd op de top de zogenaamde kluis van Hulsberg opgetrokken, met een bijhorende kapel, op een terrein dat reeds sinds 1680 eigendom was van Nicolaas Poislevache, deken van het kapittel van Borgloon. Poislevache had diverse bedevaarten ondernomen naar Loreto (Ancona, Italië) en droomde ervan een eigen Sancta Casa op te trekken in Borgloon. De kluis werd opgericht voor het onderhoud van de kapel. Eind 18de eeuw was Samuel Ulens eigenaar die de kluis in 1808 verkocht aan Gisbert Claes, kasteelheer van Rullingen. De primitieve kadastrale legger van 1844 noteert zijn weduwe Rosalie de Zeegraedt nog als eigenares. Het kluissite bleef ongewijzigd tot in het vierde kwart van de 19de eeuw. Omstreeks 1881 werden een aantal percelen op de Hulsberg (weide, tuinen, boomgaard en bos) met kluis en kapel samengevoegd tot één perceel, te interpreteren als de voorbereiding van de bouw- en aanlegcampagne van de Hulsberg als kasteeldomein door Adèle Claes (°1856), kleindochter van Gilbert. Met de bouw van het kasteel werd aangevangen in 1882. In 1885 wordt het eerder gecreëerde bouwperceel kadastraal genoteerd als lustgrond, waarop het kasteel als nouvelle construction verschijnt op de plaats van kluis en kapel, die zelf werden heropgetrokken aan de zuidelijke voet van de Hulsberg. Een gevelsteen herinnert aan deze verplaatsing.

We wandelen verder en komen langs de kapel wat een prachtige plek. We wandelen verder naar Voort waar eigenlijk het vertrek van onze wandeling is en voor ons is het de controlepost. Wat verder wandelen we over de Romeinse heirbaan en komen zo aan het “Landmark Romeinse Villa” van Hans Lemmen. Het kunstwerk dat duiding geeft over het Romeinse verleden in Grootloon .Dit werk is op een wel heel bijzondere en kunstzinnige manier ingebed in het natuurgebied Bolleberg. Van hier hebben we een prachtig zicht op Broekom, Sassenbroek en bij helder weer kunnen we kijken tot in Wallonië. Weer een eindje verder en dan langs het “Doorkijkkerkje” READING BETWEEN THE LINES van Gijs Van Vaerenbergh. De metalen doorkijkkerk is ongetwijfeld één van de blikvangers in het landschap. Het kunstwerk is 10 meter hoog en bestaat uit 100 op elkaar gestapelde lagen staalplaat in de vorm van een Loons kerkje. De speciale constructie zorgt ervoor dat het landschap doorheen de kerk altijd zichtbaar blijft, zowel vanop afstand als van dichtbij. Het kunstwerk is hierdoor tegelijk aanwezig en afwezig in het landschap. Tegenover is de Kersentoren uit zijn as verrezen. Een heel verhaal ging hier aan vooraf.

Deze krantenkop verscheen op 18/02/2008 in het Belang van Limburg.

Wat was er gebeurd?

Het kersentorentje is vorig jaar platgegooid: de eigenaar wilde liever geen Katarakt-toeristen in de buurt van zijn perenplantage, en dus duwde hij het 80 jaar oude huisje omver. “Dat kersentorentje is van een van de vroegere eigenaars van de stroopfabriek, dus van een familie van herenboeren die zich een mooi torentje konden veroorloven. De andere torentjes zijn namelijk één verdieping hoog, dit had er twee. De boer kon van daaruit zijn plukkers in de hoogstamkersenboomgaard in de mot houden. Onderin werden de kersen opgeslagen.“ Na veel touwtrekkerij is het Torentje terug opgebouwd in zijn oorspronkelijke staat vandaag staat het terug te pronken in de perenplantage. Men ziet het torentje vanop de wandelroute van het regionaal landschap Haspengouw en Voeren.

Weer verder met onze tocht en we wandelen door de tunnel naar het centrum van Borgloon waar onze wandeling eindigt.

WINTERTOCHT.

JO-NE VIJLEN.

VIJLEN.

Vijlen is het bergdorpje van Nederland! Zo worden we verwelkomt als je Vijlen binnenrijdt. Het dorp is gelegen tussen Epen en Vaals aan de Mergellandroute, met uitzicht op het Geuldal. Vijlen ligt zelf op een heuvelrug die zich uitstrekt vanaf de Vijlenerbossen, via de Rugweg, het dorp zelf, Hilleshagen tot aan Mechelen. Ten noorden van het dorp ligt in het beekdal de Selzerbeek die onder andere gevoed wordt door de oostelijk van het dorp gelegen Harleserbeek. Aan de andere kant van de heuvelrug stroomt in het dal ten zuidwesten van het dorp de Lombergbeek. Tot het dorp Vijlen behoren de buurtschappen Camerig, Harles, Rott, Melleschet en Cottessen. Hier zijn ook nog de oude vakwerkhuisjes te zien. Ondanks de ijzel gisteren toch vandaag geprobeerd om in Vijlen te wandelen. De wegen zijn goed berijdbaar, maar op de route zijn toch nog gevaarlijke plekken, we krijgen de raad om niet de langere afstanden te doen te glad. En spijtig dat de mist zo dik is dus kiezen we voor de kortste afstand. Wat zeker geen misser is ondanks alles krijgen we toch nog prachtige beelden. Vijlen is zoals een museum met zijn vele vakwerkhuizen die liefdevol onderhouden worden en één voor één juweeltjes in het landschap genieten is het wel. Wie door Limburg wandelt en ook in Vijlen, komt ze overal tegen: de kruisen en kapellen die als monumenten van vroomheid zijn opgenomen in het Limburgs Landschap. Duizenden staan er in de bermen, langs de bosranden of soms midden in het weiland. Hier in Vijlen staan er vele. Wat bijzonder is dat er een vereniging is voor het behoud van deze kruizen en kapellen. Stichting Kruisen en Kapellen in Limburg De Stichting Kruisen en Kapellen in Limburg zet zich in om dit bijzonder religieuze erfgoed te behouden. Deze monumenten getuigen van een rijke religieuze traditie in Limburg, die op veel plaatsen nog in ere wordt gehouden. De stichting inventariseert en documenteert de kruisen, kapellen, enz. en verstrekt informatie over tradities en gebruiken. Ook ondersteunt de stichting de vele vrijwilligers van de lokale groepen, heemkundeverenigingen en particulieren, die de kruisen en kapellen plaatselijk beheren en onderhouden, met informatie en adviezen op het gebied van restauratie en onderhoud. Deze uitingen van volksdevotie zijn zo kenmerkend voor onze provincie dat de Stichting Kruisen en Kapellen in Limburg zich samen met ongeveer vijfenzestig plaatselijke groepering een inzet voor de instandhouding van deze monumenten. Is bijzonder als je ziet hoe prachtige deze onderhouden zijn. Zo leren we nog iets bij en genieten van de prachtige natuur en omgeving. We komen in mei zeker terug.

HOCKAY

HOCKAY

NIEUWJAARSTOCHT

DE SCHOVERIK

DIEPENBEEK.

Vandaag wandelen met De Schoverik in Diepenbeek op Rooierheide. Het gebied was eeuwenlang een heidegebied ten noorden van Diepenbeek en de Demer, zoals het ook nog is weergegeven op de Ferrariskaart uit de jaren 1770. De Atlas der Buurtwegen uit het midden van de 19de eeuw duidt de gehuchtjes Miserik en Ginderover aan. In 1912 werd in Rooierheide het klooster van Royerheide gebouwd, wat een aanzet gaf tot de ontwikkeling van het gehucht. In 1933 werd hier de Heilig Hartkerk van de passionisten opgetrokken. In de jaren 30 werd het gebied doorsneden door het Albertkanaal. We vertrekken met de wandeling aan de kerk van Rooierheide. De kerk, in neoromaanse stijl gebouwd, werd bediend door de Passionisten. Als materiaal werd natuursteen gebruikt. Opvallend is het bijna halfronde venster boven het portaal. Daar weer boven is een medaillon aangebracht dat het Heilig Hart voorstelt. Hier ook de voormalige klooster. De Paters Passionisten kwamen in 1912 naar Rooierheide, waar ze het onderwijs en de geestelijke verzorging organiseerden. In 1915 kwam er een school, geleid door de Zusters van het Heilig Hart van Maria, uit Hannuit. Deze was aanvankelijk voor jongens en meisjes, maar in 1928 opende ook een school voor jongens en in 1933 werd de kerk gebouwd. Pas in 1958 werd Rooierheide een zelfstandige parochie. Het klooster van de Passionisten werd in 2003 verkocht, hierin kwamen serviceflats. De laatste Passionist, de pastoor, vertrok in 2004. Een gedenkplaat herinnert aan hun inzet. Het park word met hulp van het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren in ere hersteld met de her aanleg van d vijvers en boslanen. We verlaten het park . we wandelen een eind langs de Stiemer. Een heel eind door de natuur en door de straten en lanen, tot aan de controlepost. Dan weer verder een eind door de natuur om zo terug te komen bij de start op Rooierheide.

EINDEJAARSTOCHT.

TONGERSE WANDELVRIENDEN.

TONGEREN.

Laatste wandeling van 2016 en na een week thuis zitten, Chris ziek eindelijk weer eens op stap. Tongeren Belgische Oudste stad veel te beleven en te zien. Vertrek aan het College en van daaruit wandelen langs de oude watertoren in de watertorenstraat, werd in 1903 gebouwd en heeft een hoogte van 23 meter. De toren werd in 1994 gesloten en buiten gebruik genomen omdat het drinkwater vervuild was door uitwerpselen en kadavers van duiven. Na het verkrijgen van de monumentale status werd in 2003 begonnen met de restauratie die in september 2005 voltooid werd. We wandelen verder en komen de Romeinse muur. Van de Romeinse omwalling uit het begin van de 2de eeuw, waarschijnlijk gebouwd tijdens de regeringsperiode van Trajanus (98-117), bleven aanzienlijke resten bovengronds bewaard. Zij bevinden zich aan de Caesarlaan, Legioenenlaan, Cottalaan, Sabinuslaan en Leopoldwal, aan laatstgenoemde onderbouw voor de middeleeuwse omwalling. We steken de straat over en gaan dan richting Beukenberg.

Net buiten de Romeinse stadsomwalling ligt het kasteeldomein van Betho. Het kasteel en de bijhorende hoeve worden omringd door weilanden, akkers en een kasteelpark. Aan de rand van het kasteeldomein ligt een prachtig wandelpad te midden van statige oude beuken. Het is gesitueerd boven op een schijnbaar natuurlijke heuvelrug. Maar schijn bedriegt. Dit langgerekt beboste lint is een monumentaal Romeins aarden bouwwerk dat als aquaduct functioneerde om drinkbaar water naar de stad te brengen. Het werd bijna tweeduizend jaar geleden door mensenhanden aangelegd en is het grootste Romeinse monument in Vlaanderen.

Het kasteel van Betho ligt even buiten het stadscentrum van Tongeren in het gehucht Mulken, gevat in een vrij gaaf bewaard landschap. Het is een imposant, gedeeltelijk omgracht complex aan de bovenloop van de Fonteinbeek. Het omvat een kasteel met een hoeve, symmetrisch aangelegd. Kasteel en hoeve zijn gebouwd rondom twee binnenplaatsen, het kasteel ten zuidoosten, de hoeve ten noordwesten. Het kasteel is op elke hoek van een toren voorzien. Het oudste gedeelte is de zuidwestelijke hoektoren, vrijwel volledig van mergelsteen, en gaat terug tot de 15de eeuw. De overige delen zijn overwegend bak- en mergelstenen constructies in Maasstijl (17-18de eeuw). De toegang tot elk deel ligt aan beide einden van de centrale zuidoost-noordwest as. Uit het patroon van paden en wegen (onder andere ook een kerkewegel) en de perceelsaflijning met bomenrijen, dreven en houtkanten spreekt een geometrische, half-open landinrichting. Ook in het stervormige wegenstelsel van het gesloten bosgebied op de Beukenberg met een kleine vijver komt dat sterk tot uiting. Het landgebruik in de omgeving van het kasteel en de stedelijke (lint)bebouwing is traditioneel en wordt gekenmerkt door akkers en vooral weiden, soms aangeplant met populieren of nog in gebruik als boomgaard. Op de Beukenberg domineren bossen en struwelen. Westelijk primeert de openheid van het akkerland, aan ruilverkaveling ten prooi gevallen. De landschappelijke betekenis van de Beukenberg gaat terug tot het Romeinse Tongeren op het einde van de eerste eeuw. De stad was gelegen op een strategische heuvelsite langs de heerbaan Bavai-Keulen en de Jeker. Om haar van stromend water te voorzien bouwden de Romeinen een ingenieus aquaduct. Tussen de natuurlijke bronnen van de Mombeek te Widooie (+105 meter) en de eerste Romeinse omwalling (+100 meter) werd een kunstmatige heuvelrug aangelegd, waarvan de Beukenberg een onderdeel vormt. Over die aarden wal van ca. 4 kilometer lang werd in een houten afvoerkanaal zuiver water naar Tongeren gevoerd. We wandelen nu naar Mulken. Verder door het dorp en dan terug een gedeelte over Beukenberg tot we terug komen om een eind door de stad te wandelen. Naar de Markt met Basiliek, Stadhuis en Ambiorix. En zo terug naar ons vertrek. Een mooie en aangename eindejaar wandeling, de natuur op zijn moois, bevroren natuur en een hel blauwe hemel en zon. Gewoon prachtig.

ZWISCHEN WERTHER TOR UND HEISTERBACHER TOR.

Permanenter IVV wanderweg.

WANDERCLUB “GUT FUSS” e.V.

BAD MUNSTEREIFEL.

Ten noorden grenzend aan de Noordeifel, tussen Monschau en de Ahrvallei, ligt Bad Münstereifel. Het middeleeuwse stadje wordt als het ware doormidden gesneden door het riviertje de Erft. Het is er aangenaam rondwandelen in de autoluwe straatjes vol met mooie vakwerkhuizen, de meeste gebouwd tussen de 16de en 18de eeuw. Het Windeckhaus in de Orchheimer Strasse, volgens velen het mooiste vakwerkhuis uit het Rijnland, wil elke toerist gezien hebben. Omheen de stad staan over een lengte van 1,6 km nog de stadsmuren uit de 13de en 14de eeuw overeind. In die muren bevinden zich liefst 18 torens en 4 stadspoorten, één in elke windrichting. Wie dat wil kan zelfs een kort stukje op een deel van de vestingmuur wandelen. Al moet je dan wel enkele trappen nemen. Je krijgt dan wel een mooi beeld over de stad als beloning. Dat beeld ervaar je tijdens de wandeling ook vanop de Burg. Mooi meegenomen is dat op diverse plaatsen bordjes hangen met foto’s hoe de plek waar je dan staat er vroeger uitzag. We wandelen rond en door de stad met zijn vele bezienswaardigheden. We komen aan bij een toegangspoort, de Werther Tor. Stap de poort onderdoor en zo beland je meteen in de gezellige sfeer van een voetgangerszone. Hier begint de eigenlijke stadswandeling. De Werther Strasse is slechts één van de vele winkelstraten die Bad-Münstereifel rijk is. Bij het eerstvolgende pleintje ga je rechts in het smalle straatje: Kapuzinergasse. 20 meter verderop vind je aan je rechterhand het Poppen- en Speelgoedmuseum. Gaan nu naar links in de geplaveide Alte Gasse. Op dit kruispuntje zien we rechts de muur van het vroegere Kapuzinerkloster. Het klooster werd in 1618 gesticht, maar in 1802 opgeheven. In de Alte Gasse krijg je al onmiddellijk een groot vakwerkhuis te zien. Het is nu een opvangtehuis voor kinderen. We zijn nu terug in de Werther Strasse. Op de ene hoek staat een Burghaus uit 1525. Op de andere hoek staat het Printenhaus. Printen zijn typische koeken uit de Eifel, al dan niet met chocolade. Het ziet eruit als speculaas maar de ingrediënten zijn verschillend. Daarnaast ligt het Schwanen Apothekenmuseum. We wandelen nu langs een paar brugjes die het riviertje de Erft overspannen. Neem dát brugje voorbij de rode telefooncel . Via trappen ga je onder een poort door. Volgen de pijl naar het Burg Restaurant. Over kasseien klimmen we naar boven en je krijgt dan een wondermooi panorama. Burg Münstereifel. Weer verder en terug naar beneden de stad in en we komen zo uit bij de Sint-Donatuskerk. Wat verder het smalle straatje rechts: Kirchplatz. Ze brengt ons tot bij de bijzondere Stiftkerk. Maar vooraleer we naar de kerk gaan merken we het witte smal rond torentje op, het is de Secktürmchen. Niks bijzonders denk je. Maar dit gebouwtje heeft wel een wat vreemde geschiedenis. In de gevel zie je het jaartal 1878. Doordat het riviertje de Erft door Bad-Münstereifel vloeit, was dit een reden voor heel wat wolwevers om er zich te vestigen. Om de schaapswol te behandelen, gebruikten zij behalve water ook soda en … urine. Dit laatste werd systematisch verzameld door een persoon die elke morgen de hoeveelheden urine uit de nachtemmers ging ophalen en vervolgens in deze toren uitgoot. Je ziet nog de ronde gaten die dienden voor ontluchting. Iemand van de wolwevers had er niet beter op gevonden om er een openbaar urinoir te laten onderbrengen. Dan komen we aan de Stiftskirche St.- Chrysanthus und Daria. Deze roomskatholieke kerk wordt ook wel eens de St. Chrysanthus und Daria Kirche genoemd naar haar twee beschermheiligen uit Rome die in het jaar 3 na Christus als martelaren de dood vonden. Een bezoek vormt een aparte beleving. De crypte vooraan bevat in een opvallend loden schrijn hun relieken. De crypte is het enige overblijfsel van een kloosterkapel uit 830. Zoals je de basiliek nu ziet in haar romaanse bouwstijl is het resultaat van meerdere verbouwingen tijdens de 10de en 11de eeuw. De twee ronde zijtorens bevatten bovenaan acht hoeken. In het midden zie je de vierkante toren. Wat verder rechts het Karmelitessenkloster (klooster) uit de 17de eeuw, opgericht door karmelieten kloosterzusters uit Düsseldorf. Stap gerust eens door de gang. Het oude kruisbeeld is het Johannis Kreuz, als herinnering aan een overstroming van het stadje in 1416. Je komt dan in een binnenhofje met een beeld van Dr. Friedrich Joseph Haass, de ‘heilige dokter van Moskou’. Het stadhuis is het opvallende rode gebouw ernaast. Het Rathaus dateert van de 15de eeuw. Het werd vroeger ook gebruikt als verkoopshuis van de lokale lakennijverheid en als opslagplaats voor bier. Bemerk de schandpaal op. We wandelen door de doorgang centraal in de gevel van het stadhuis. Geen schrik dat die zal instorten, ze dateert maar van 1550. Nu verder door de winkelstraat. In deze lange straat staat ook het mooiste en meest opvallende vakwerkhuis Windeckhaus (huisnummer 23). Dit rijk versierde huis uit halfweg de 17de eeuw is een van de meest waardevolle vakwerkhuizen in het Rijnland. Op het einde van de straat, door de Orchheimer poort. We wandelen door de poort stappen we rechts over het onverharde pad verder. Volgen de wegwijzer Kurgarten Wallgraben. We kommen langs een vierkante toren met schietgaten. Wandelen verder op het pad stappen we nog eens over de Erft. Zo komen we tot bij de Heisterbacher Tor, een andere stadspoort. We klimmen langs de dikke vestingmuur met schietgaten. Als we eenmaal boven zijn en blijven we het geplaveid wandelpad rechtdoor volgen. We wandelen nu op de Kurgarten Wallgraben. Verderop via de houten trappen naar een uitzichtspunt op de stad en de Burg, de stadspoorten, de Stiftskirche, de Jezuïetenkerk, … nu dalen we weer vóór de brug aan je rechterhand het afdalend paadje, gaan onder de doorgang door en dan meteen links voorbij een standbeeld. Enkele meters verder zien we de Heisterbacher Toren. Om de hoek zijn trappen. Hier beginnen we aan een heuse klimpartij, in totaal moeten we 109 treden nemen. Maar het is een ware beleving. Wandelen verder op het pad, we komen uiteindelijk langs de twee laatste stadspoorten van de route. Nog even terug de stad in om langs de kerstmarkt te wandelen en te genieten van de prachtige vakwerkhuizen. De wandeling is prachtig Bad Munstereifel een Parel in de Eifel en dank zij de PW wandeling komen we langs de mooiste plekjes van de stad, deze is ook omgeven door een prachtige natuur.

>

BAD MUNSTEREIFEL Deel 2.

>

MARCHE DES SPARTIATES.

LES SPARTIATES DE GEMBLOUX.

GEMBLOUX.

Gembloux, de stad is ontstaan rond de Benedictijnerabdij van Gembloers die dateert uit de tiende eeuw. De abdij huisvest nu de Gembloux Agro-Bio Tech, een onderdeel van de Universiteit van Luik. Het Belfort van Gembloers is het historische belfort, in 2005 werd het belfort van Gembloers op de werelderfgoedlijst van de UNESCO geplaatst. De Abdij van Gembloers was een benedictijnerabdij. De abdij werd in 935 gesticht door de heilige Guibertus van Gembloers (882-962) en ontwikkelde zich voorspoedig. In de abdij werkten diverse kopiisten van manuscripten en de kloosterbibliotheek was beroemd in heel Europa. Het paleis van de abt werd in de periode 1762-79 vernieuwd naar plannen van de bekende barokarchitect Laurent-Benoît Dewez. We vertrekken met de wandeling in het centrum. Het Baljuwhuis (16de eeuw).

De Baljuw was de ambtenaar die tijdens het Ancien Régime de heer in de stad of op het platteland vertegenwoordigde. Hij werd voor het leven benoemd. Hij bezat bevoegdheden op feodaal, politiek, financieel, militair en rechterlijk vlak. Het baljuwambt werd ingesteld vanaf de 12de – 13de eeuw. Het huidige Baljuwhuis kreeg in de loop der jaren verschillende namen mee. Het gravenhuis – kasteel – "heeren huys” dateert vermoedelijk van de eerste helft van de 17de eeuw. Het gebouw met de grote tuin en de stallingen kreeg mettertijd ook verschillende functies. Vast staat dat het in de periode 1833 – 1973 eigendom was van de familie Olemans. In die periode deden de gebouwen dienst als brouwerij. De provincie Brabant (later Vlaams-Brabant) bouwde deze locatie tussen 1977 en 2003 uit tot een provinciaal trefcentrum.

We wandelen door de mooie omgeving eerst een gedeelte door de nieuwe wijken maar dan door de natuur rustig wandelen we en genieten van de omgeving. Na de rust weer verder langs de windmolen mooi om te zien maar de wieken zijn er niet meer. Wat verder komen we dan aan de abdijgebouwen, we mogen over de koer en langs de vele gebouwen wandelen zo komen we aan de ere koer en verlaten de abdijgebouwen langs de hoofdpoort en zo zijn we midden in de stad. We wandelen nog even over de kerstmarkt en zo eindigt onze wandeldag in Gembloux.

MARCHE DE NOËL.

AMIS MARCHEURS IVOZ.

IVOZ.

Onze wandeling vandaag in IVOZ een deelgemeente van Flemalle, ligt wat verwijderd van de Maasvallei, waarin de industriële activiteit geconcentreerd is, en spreidt zijn landelijk karakter en zijn prestigieus architecturaal patrimonium volop tentoon. Het chateau de Chokier, gebouwd boven op een uitstekende rots, is het bekendste - maar zeker niet het enige – pronkstuk van het stadje, dat de bijnaam “gemeente met acht kastelen” draagt. Ook vele oude gebouwen getuigen van de grote rijkdom in het verleden. Wij wandelen even verder om aan het “le Chateau de la Petit Flemalle” te komen we wandelen door het park een mooi gebouw en prachtige park. Weer verder en we komen in Haut-Flemalle aan de Saint-Matthias kerk.

Het hoofdgebouw (1717) opgetrokken in natuursteen en baksteen, omvat drie beuken en is voorafgegaan door een vierkanten toren (1830). Aan de buitenkant, rechts van de ingang, staat een mooi houten kruisbeeld. Aan de binnenkant heeft de hoofdbeuk romaanse gewelven. Het koor heeft een wit en zwart marmeren vloer. Men bewondere het houten hoofdaltaar in Louis XIII-stijl waarboven een rijk versierd tabernakel troont. Opmerkelijk zijn ook de grote houten beelden (18de eeuw) van de H.Mathias, patroonheilige van de parochie, de H.Hubertus en O.L.Vrouw en de H.Jozef. Zij zijn afkomstig uit de school van de befaamde Luikse beeldhouwer Jean Del Cour. De linker zijkapel is toegewijd aan O.L.Vrouw. Bij het verlaten van de kerk wordt de blik getrokken naar het prachtige orgelbuffet, één van de oudste in de provincie Luik (1598).

Dan komen we wat verder aan een prachtig pleintje met een Fontijn en enkele oude huizen mooi is het wel. Soms is het goed om even achterom te kijken zo zie je dikwijls dingen die je anders zou missen. Ook nu weer even achterom kijken en we zien de twee terrils. Weer verder tot aan de controle en rustpost. Na de rust komt het mooiste gedeelte van onze wandeling bos en hoge rotsen zijn ons deel. We wandelen nu in het “Reserve naturelle aux Roches” deze oude kalksteen groeve werd teruggeven aan de natuur en deze heeft vanaf 2004 deze prachtige plek tot een natuurreservaat gemaakt het is geweldig als je wandelt langs de meters hoge wanden van de groeve en je ziet hoe de natuur zicht terug meester gemaakt heeft van deze groeve. Een heel eind door dit merkwaardig gebied. Het biedt een onderkomen aan zeldzame planten en dieren. De streek is gekend om zijn Steengroeven en kalkovens.

De vallei is bijzonder rijk aan steekhoudende materialen en aan kalksteen. Een groot gedeelte van de kalksteen belandt in de kalkovens, die bijzonder welvarend zijn dankzij de nabijheid van de rivier. Stenen worden gewonnen voor de bouwsector en gebruikt in overheids- en private gebouwen. De kalkovens markeren een keerpunt in het industrieel verleden van de vallei.

We wandelen langs twee kalkovens gelukkig dat dit industrieel erfgoed bewaard blijft. Nog wat verder en we steken de spoorweg over en dan komen we terug aan ons vertrek, een mooie wandeling in Ivoz.

KERSTFEEST IN KERNIEL

KORSTEDAGTOCHT.

DE SPARRENTRIPPERS.

LANAKEN. NEERHAREN.

Lus 2. DOMEIN PIETERSHEIM.

Onze tweede lus van 6 kilometer brengt ons naar Pietersheim. Deze lus brengt ons door het bos naar Pietersheim. Het is een prachtig domein, we kunnen hier rustig rondwandelen en ook in de ruïne een kijkje nemen.

We snuiven het verleden op in de pas gerenoveerde waterburcht van Pietersheim die tot 1971 eigendom was van de familie de Merode. De 12de eeuwse waterburcht is de stille getuige van de roemrijke en woelige veldslagen van de Heren van Pietersheim. Van het middeleeuwse slot kun je nog de ringvormige weermuren en poorttoren zien. Ook de 16de eeuwse kapelzaal bleef bewaard en werd volledig gerenoveerd. Maar er is meer! Via een zwevend looppad kunnen we op alle verborgen plekjes van de burcht komen. Die verrassingstocht werd her en der aangevuld met informatieve modules die telkens op een originele manier een stuk van het verhaal van Pietersheim vertellen. We wandelen rond de burcht en nemen ook even de tijd om het Kasteel Pietersheim In 1792 werd een nieuw kasteel gebouwd, op de plaats van de oude kasteelhoeve. In 1836 brandde het oude kasteel af, en daarna werd het afgebroken op de kapel na. Ook het nieuwe kasteel werd, in 1909, door brand verwoest. In 1910 werd, op basis van de resten, een nieuw kasteel gebouwd. Met materialen van de afgebroken kasteelhoeven werden de mergelstenen stallen naast het poortgebouw van de oude burcht gebouwd. Ook het kasteel van 1910 brandde uit, en wel in 1920. Restauratie volgde en werd beëindigd in 1926. In 1971 werd het kasteel, met aanpalend domein, door de gemeente Lanaken aangekocht

Nog een heel eind door het bos en zo komen we terug in Neerharen. Een fijne wandeling.

KORSTEDAGTOCHT.

DE SPARRENTRIPPERS. LANAKEN.

NEERHAREN.

Lus 1. ABDIJ HOCHT

De lus naar abdij Hocht is 6 kilometer lang en het is een verrassing hoe mooi het hier wel is. Ben verwonderd. We verlaten Neerhagen langs een het kanaal en dan wandelen we een eindje langs het kanaal. We komen langs een bunker van de Bunkerlinie uit het interbellum langs het verbindingskanaal Briegden-Neerharen (BN-linie).

Deze korte linie maakte deel uit van de "Vooruitgeschoven Stelling" of "Grensstelling" en werd samen met de aanleg van het verbindingskanaal gebouwd in de jaren 1930 (circa 1934). Het kanaal werd over de lengte van 6 kilometer van verdedigingswerken voorzien vanaf de kanaalkom in Briegden (aan het Albertkanaal) tot aan de verbinding met de Zuid-Willemsvaart in Neerharen. Dit verbindingskanaal werd zwaarder verdedigd dan de andere linies langs de Vooruitgeschoven stelling met vijf antitankbunkers, twee sluis- en vier mitrailleurbunkers, maar geen oeverbunkers. De antitankbunkers kregen dikkere daken en muren dan elders.

We wandelen verder langs de sluis en dan een eindje langs velden en weilanden mooi zichten op de omgeving. Zo komen we aan de ingang van het Kasteel van Hocht en Abdij Hocht.

Het kasteel van Hocht en Hochterbampd zijn - enigszins geïsoleerd - gelegen nabij de Maas, die de oostelijke grens van de gemeente Lanaken vormt en tevens de grens met Nederland. Begin 19de eeuw werd hier parallel met de Maas de Zuid-Willemsvaart getrokken. In de jaren 1930 volgde de aanleg van het Verbindingskanaal Briegden-Neerharen. De smalle sluis van Neerharen oogt spectaculair gezien het hoogteverschil van bijna 10 m. Bomenrijen langs de jaagpaden accentueren beide kanalen in het landschap. Het kasteel van Hocht is in oorsprong een abdij, eind 12de eeuw gesticht door de heren van Pietersheim. Van het abdijcomplex resteren thans van west naar oost het poortgebouw, de ruime U-vormige hoeve, het abdissenkwartier (het huidige kasteel), de aalmoezenierswoning en de watermolen. De gebouwen zijn grotendeels 17de eeuws en in classicistische stijl. De poort maakt deel uit van de grotendeels bewaarde omheiningsmuur rond de abdij, in de 17de eeuw opgetrokken als maatregel tegen de verzwakkende tucht. De gebouwen bevinden zich in een park dat in de loop van de 19de eeuw zijn formeel karakter verloor en in landschappelijke stijl heraangelegd werd. De twee vijvers, de Hoge en de Lage vijver, worden gevoed door de Molenbeek, met in elke vijver een eilandje met bosschage. De ruïnes van het kerkkoor vormen een heuveltje met romantische tuinprieel. De hoeve is aan de zuidzijde door een hek van het kasteelpark afgesloten. Opmerkelijke lineaire elementen zijn de dreven en imposante bomenrijen, deels overgebleven van de vroegere aanleg, die door invoeging van graspartijen met bomengroepen en solitairen in de landschappelijke opzet werden opgenomen. De vanaf het poortgebouw oost-west verlopende dreef verbond de voormalige abdij met het westelijke kasteel en gehucht Pietersheim. Op de kruising met de weg naar Neerharen staat de vroegere portierswoning. Door de aanleg van het Verbindingskanaal werd het goed echter afgesneden van zijn natuurlijk centrum. Zuidelijk loopt een dijkvormig talud uit in een bosje.

Dan weer een eind langs het kanaal waar we langs achter het kasteel domein komen waar je de gebouwen van de abdij zien, verder langs het kanaal en terug naar Neerharen.

EINDEJAARSTOCHT.

LOONSE TSJAFFELEERS.

BOMMERSHOVEN.

Onze wandeling start aan het CC van Borgloon, de oude stroopfabriek van de familie Lowette. We wandelen een stuk door de velden met zicht op het bos van Heks. Na een tijdje wandelen we naar het centrum.  Bommershoven is een imposant kasteeldorp, met een oude feodale kern, bestaande uit typische componenten als een kasteel met park, de door een taxushaag omgeven neoclassicistische parochiekerk Sint-Alfonsus met 19de-eeuwse pastorie en een aantal belangrijke grote hoeven, waaronder de Rode Hoeve. De Rode Hoeve is een gesloten hoeve omgeven door omhaagde hoogstamboomgaarden, typerend voor het Droog-Haspengouwse agrarisch landschap. Het complex bestaat uit een woonhuis uit de 18de eeuw en dienstgebouwen uit de 19de eeuw. Voor zover er al geen verband bestaat met het kasteelgoed van Bommershoven, is de hoeve te beschouwen als één van de grote winningen die werden ingeplant door allerhande feodale instanties een andere hoeve is het Biezenhof. Gesloten hoeve, eertijds afhankelijk van de landcommanderij Alden Biesen. naast het woonhuis worden ruime dwarsschuren, vijf schaapskooien, varkensstallen en een runderstal aangeduid; bakhuis en waterput liggen achter het woonhuis; alle deze gebouwen zijn van vakwerk. In 1797 wordt de hoeve openbaar verkocht aan Michel Laurent Selys uit Luik. De gebouwen worden in de loop van de tweede helft van de 19de eeuw ingrijpend gerenoveerd. We draaien hier terug het veld in en komen langs de veldkapel en dan verder en krijgen we op het hoogste punt van de wandeling een zicht op het Kasteeldomein Ter hove is gelegen op de oostgrens van de gemeente Bommershoven op de westelijke oever van de Mombeek. In oorsprong gaat het om een Gallo-Romeins domein, dat door de Franken werd overgenomen, en onmiddellijk ten zuiden van de Romeinse heirbaan lag. Het huidige gebouwencomplex is een gesloten herenhoeve met een tot kasteelvleugel verbouwd woonhuis, een monumentaal verbouwde pachterswoning, schuren en stallen. Het domein wordt gekenmerkt door een park en boomgaarden en is vanuit verschillende richtingen toegankelijk via dreven. Nog een eind verder door het veld om dan weer terug in Bommershoven te komen. Nog langs een bijzondere plek de Puesboom zoals op de Ferrariskaart, is wellicht afgeleid van een toponiem. De heuvel ten zuiden van de boom wordt op de historische kaarten respectievelijk Palleberg (19de eeuw) en Pullenberg (20ste eeuw) genoemd. De holle weg loopt via deze heuvel naar Terhove. De boom is in zijn huidige toestand volledig hol en bestaat zelfs uit twee afzonderlijke delen welke op zich vrij vitaal zijn. Dan komen we aan Boswachterswoning. De neotraditionele boswachterswoning, werd in het eerste kwart van de 20ste eeuw opgetrokken in opdracht van de familie Naveau de Marteau, eigenaars van het kasteel van Bommershoven. Tot het kasteeldomein van Bommershoven kan in ruime zin ook het terrein met weiland en boomgaarden ten oosten van de Alfonsstraat worden gerekend, rond een veldweg die uiteindelijk uitmondt in de Oude Kassei. In deze omgeving liet de familie Naveau de Marteau verschillende markeringspunten aanbrengen, als typisch 19de- en vroeg-20ste-eeuwse, half feodale uitvloeisels van de dorpsontwikkeling onder impuls van een imposant buitengoed. Ter hoogte van het kruispunt van de Moerenstraat met de Bommershovenstraat, een 19de- tot 20ste-eeuwse ontwikkelingskern, werd in het eerste kwart van de 20ste eeuw een neotraditionele boswachterswoning opgetrokken. Vandaag mooi gerestaureerd. Nog even langs het monument voor gesneuvelden en het  Café De Ware Vrienden. Dan komen we terug aan het vertrek van onze wandeling. Een mooie wandeling in Bommershoven.