Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
28-08-2016
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 2
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 2
Het Kiki verhaal
In de vorige aflevering van dit verhaal vernamen we hoe Belle drachtig geraakte van Ferron van Drentenpassie. In de tijd tussen de dekking verliep alles zoals we altijd al deden met de honden.
Dadelijk na de dekking vertrokken we nog naar Frankrijk voor de eindejaarsfeesten daar door te brengen. Belle had weinig speciale zorg nodig en de dracht verliep “comme il faut”.
De ontworming van Belle gebeurde netjes op tijd om effectief te zijn en ook om geen ongeboren leven nadeel op te leveren.
En zo naderden we eind februari 2011…. Gans de dracht was inderdaad als een sprookje verlopen en aan de happy end twijfelden we geen ogenblik. Achter ons stond immers een fijn en kundig dierenarts ! Nelly had er op gestaan dat ze tijdig zou verwittigd worden wanneer de bevalling zich inzette. Het baasje sliep al enkele nachten in de buurt van de werpkist en elke beweging en geluidje van Belle had zijn aandacht.
Op zaterdag 26 februari daalde de temperatuur van Belle met en graad. Dat is het teken dat de bevalling binnen de 24 uur zich zal inzetten. In de nacht van 27 februari is het dan zo ver. Rond 5u30 geeft Belle aan dat de bevalling begint en Nelly wordt verwittigd. Die is in geen tijd met natte haren (van een snelle douche) bij ons wanneer het eerste pupje net geboren was. Het pupje kwam zonder enig probleem en Belle was het nog droog aan het likken als Nelly aanbelde !
Vlak na de geboorte werden de pupjes gewogen en kregen ze een door Simonne gehaakt, zacht wollen, herkenningsbandje om de hals.
Als het 11u15 is, zijn we 9 pups rijker die alle één na één dadelijk door Nelly gecontroleerd worden en alle 100 % goed gekeurd worden. Belle is serieus vermoeid maar legt zich zo dat de pups goed aan haar tepels aan de milkbar kunnen aanschuiven. We herkennen de gedragingen van Belle zoals ze die had met haar vorig nest en ook toen deed ze het feilloos. Ook wij en Nelly kunnen met gerust gemoed aan enkele uren rust denken. Maar niet na die gekoelde fles Champagne met z’n drie soldaat te hebben gemaakt.
De dagen die volgden stonden in functie van de kandidaten voor een pup te verwittigen dat er voor ieder wat wils in het nestje aanwezig was. Drie reutjes en zes teefjes groeiden vanaf dag één als kool. Tijdens de eerste weken werden de pups tweemaal daags gewogen en op een speciale lijst werden vanaf het geboortegewicht elke vordering nauwkeurig genoteerd.
Zoals afgesproken met de kandidaten op de puppylijst lieten we niemand toe bij moeder Belle en de pups gedurende de eerste twee weken. Enkel voor de eigenaars van Ferron maken we een uitzondering. Van hen hebben we immers de handtekening nodig onder de formulieren voor de stambomen voor de KMSH (zeg maar de Sint Hubertus vereniging)
Na twee weken zijn bij alle puppy’s de oogjes open en kunnen bij ons ook de deuren open om de al lang ongeduldige baasjes naar hun toekomstig huisgenootje te komen kijken. Er zijn nog enkele beperkingen uit gezondheidsoverwegingen… geen puppy’s oppakken en nog geen eventuele andere huisdieren van de toekomstige baasjes toegelaten. Die hun beurt komt nog wel !
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 1
La Magdeleine 27 08 2016
Er was eens… een modern sprookje in afleveringen, deel 1
de Kiki story...
Ergens in de Stille Kempen, in de tijden dat honden nog luisterden naar hun baasjes was er eens een beginnend fokker en een mooi braaf teefje.
Dat teefje die Elle noemde maar omdat ze zo mooi bruin was en zo ’n mooi karakter had de bijnaam Belle had gekregen. Een naam die ze met fierheid droeg en die niemand in twijfel trok.
Dat teefje had al eens de zorg gekregen over een nestje dat ze had gekregen samen met een even mooie en zachte jager Zeppos. In dat nestje kreeg het koppel zes mooie puppy’s die zoveel aandacht kregen dat er al gauw vraag was naar meer van die mooie puppy’s van Belle. En omdat Belle zo ’n goed moedertje was geweest met haar eerste nestje besloot de beginnende fokker, die nu al heel wat ervaring had opgedaan aan de vraag van de Drentenliefhebbers te voldoen en een tweede nestje met Belle te fokken.
Nu viel de keuze op een andere reu die in beeld was gekomen omdat hij zulke goede “papieren” kon voorleggen op gezondheidsgebied. Hij had een zalig, zacht karakter en kon ook als jager me de besten mee.
Telkens Belle en Ferron van Drentenpassie (want zo noemde de mooie jager) samen waren klikte dat buitengewoon goed. Toen Belle enige dagen voor kerstmis 2010 zo loops was dat het ideale moment was aangebroken, trok de fokker en zijn vrouwtje samen met Belle naar Booischot, ergens tussen Lier en Aarschot in België. Daar ontmoette zij weer die knappe Ferron die zij al meermaals op wandelingen en bijeenkomsten had ontmoet.
Bij de ontmoeting die beiden nu hadden was snel duidelijk voor Ferron wat zijn taak was bij deze ontmoeting. Bij hem was het de eerste keer was dat hij mocht dekken. Voor Belle was het de tweede keer en zij wist dus van wanten. Dat het winterweer niet mee wilde daar in de tuin in Booischot vlak voor de feestdagen, had geen invloed op het werk van Ferron. Een viertal weken later kon dierenarts Nelly aan de baasjes van Belle vertellen dat zij op de echo gezien had dat Belle drachtig was. En net als in andere sprookjes kreeg Belle van de baasjes een super verzorging in afwachting dat ze eind februari puppy’s zou krijgen.
De Drentenliefhebbers die zich hadden aangemeld voor een puppy uit dit nest werden alvast verwittigd en op vele plaatsen te lande werd ijverig mee geleefd en voorbereidingen voor de komst van de puppy werden al genomen.
Negen weken nadat Belle en Ferron in de sneeuw hun werk hadden gedaan steeg de spanning ten huize van de fokker. Nelly, de vaste dierenarts van de fokker werd verwittigd dat “er wat op komst was” en zij hield zich klaar om te komen assisteren.
Al het nodige voor een voorspoedige bevalling was klaar gezet, nagezien en nog eens dubbel nagekeken, tot en met de fles Champagne, om bij het einde van de bevalling de emoties door te spoelen.
Vanaf de dekking had het vrouwtje van de fokker dag na dag een dagboek bijgehouden waar al het wedervaren van Belle in verteld werd. Ook op het blog dat de fokker al enkel jaren dagelijks vol schreef konden de belanghebbenden het hele verhaal volgen. Er deden verhalen de ronde dat er van de puppy kandidaten er al bij waren die tijdens de laatste week voor de bevalling de computer niet meer hadden afgezet en meermaals per nacht de computer gingen raadplegen om te zien “of er al iets was “…
En toen was het 27 februari 2011… maar dat is voor volgende keer…
Enkele kilometer langs de baan, op nog geen kilometer in vogelvlucht is men bezig met de aanleg van een windpark. De constructie is sinds enkele weken aan de gang en na de grondwerken is men nu bezig met de aanvoer en samenstellen van d verschillende onderdelen.
Dat het indrukwekkend is, en veel groter allemaal is dan wat het toont is met volgende foto’s wel duidelijk.
Alles wat hier gebruikt wordt voor de constructie heeft maten die buiten proportie zijn. Zelfs de bouten en moeren die men hier gebruikt zijn van het formaat dat je ze niet in de zakken van je overall steekt.
Eergisteren dienden we halt te houden omdat zo een konvooi van “poids lourds” de baan overstak om drie vleugels van zo een “éolienne” (zo noemt dat in het frans, een windmolen om elektriciteit op te wekken) op de plaats van montage te brengen.
Een immense hijskraan brengt dan al die elementen naar boven waar enkele technici balancerend tussen hemel en aarde het ganse zaakje in elkaar schroeft.
Volgende week komen we naar België om een echo te laten maken van Hera, om te zien dat ze inderdaad drachtig is en we begin oktober puppy’s kunnen verwachten. Wanneer we dan nog een tweetal weken terug naar La Magdeleine komen, zal het uitzicht gans anders zijn. De horizon in het noorden zal dan vijf windmolens “rijker” zijn.
Elk jaar krijgen we toch wel wat foto’s toegestuurd van de eigenaars van de pups van Belle en Hera. Zo ook dit jaar.
Gewoonlijk zijn er wel wat verhaaltjes of eigenaardigheden bij vermeld, maar dat is wel minder dit jaar. Van Noxx kregen we een heel album toegestuurd over hun vakantie in Normandië en Bretagne. We hebben er vooral de Noxx foto’s met de jongens er uitgeknipt.
Lana & Nox moesten niets opsturen, de waren gewoon te gast bij ons gedurende een week. In die week hebben de twee Drentjes dan wel echt wat bij geleerd. Want zij doken gezwind Eva , hun vrouwtje achterna hoewel geen van de honden al ooit echt hadden gezwommen. Dat was dus meegenomen.
Ook Nazca en de baasjes en de kinderen kwamen een dag en een nacht logeren. Die waren op doorreis naar Figeac in het departement Lot, in het zuiden van de Auvergne. Ook Nazca & co moesten dus geen foto’s binnen sturen.
Dan kregen we nog foto’s van ”thuisblijvers”. Harko, Lando en Boris waren in dat geval, maar ook zij allen hadden met lange wandelingen in hun eigen omgeving niet te klagen.
En wij vier van de Faesroedel… wij bleven op onze vertrouwde Franse stek. Met een oversprong naar Vosselaar voor de dekking van Hera. Dat is dan nog uitgelopen tot haast twee weken met het overlijden van Marian en het herplaatsen van haar Drentje Kiki.
Op enkele kilometer van La Magdeleine, tussen Villiers le Roux en het gehucht Bannière verrijzen momenteel een vijftal “éoliennes”. Een klein windmolenpark voor regionaal gebruik dus.
In het begin van het jaar stonden er enkel aankondigingen in de buurt waar de werven zouden komen, die vertelden dat er bezwaar kon aangetekend worden tegen de bouw. Dan gebeurde er vele maanden niets tot er begin juni enkele graafmachines verschenen en dan weer wekenlang niets.
Tot we donderdag van Villefagnan terug kwamen en er torens boven de bomen opdoken. Dat ze ongeveer op de plaats stonden waar we de grondwerken hadden opgemerkt was duidelijk.
Daarstraks bij de terugkeer van het boodschappen doen zijn we dan even langs gereden om wat foto’s te gaan nemen van de werken die vanaf volgende week voor vele jaren het uitzicht over de streek zullen bepalen.
Het is het vijfde windmolenpark hier in het noorden van de Charente. En na wat protest een vijftal jaren geleden (notabene nog door een buitenlandse) hoor je hier niet veel tegenstand vanuit de bevolking. Maar La Magdeleine en Montjean hebben niet het uitzicht dat de burgemeester van Knokke wel heeft als ‘m over “zijn zee” kijkt. Hij heeft dan een sterke verrekijker nodig om bij helder weer zijn storend windpark te kunnen opmerken !
Wanneer binnen enkel dagen de éoliennes klaar zijn plaatsen we terug wat foto’s en kunnen we opmerken dat er momenteel nog andere zaken in de Charente “groeien” dan graan en zonnebloemen.
Ken je dat gevoel dat je een rotperiode hebt en dat op een moment de hemel terug opentrekt ?
Dat was het gevoel van de laatste weken… Eerst was er een loopse Hera , geen probleem op zich, maar Hera had een afspraak met een prima geschikte vrijer. En die vrijer, Ferron Van Drentenpassie woont in België, meer bepaald in Booischot. En Hera woonde op dat moment in La Magdeleine, klein dorpje ergens verscholen tussen de graan en zonnebloemvelden in de Charente Frankrijk. Een blik op de kaart of moderner, op de Michelin Routeplanner, geeft dat 760 km verschil aan.
Dus ging het richting België voor de dekking. Ondertussen gaf ook Lucy tekenen aan om loops te worden. Dat was voor Heros een zaak om horendol te worden. Twee teefjes uit zijn roedel die toch zo verleidelijk lekker roken ! ! ! En dan kwam daar ook nog eens een week later zijn moeder Belle zich aanmelden als derde loopse teefje. Nu zijn teefjes wanneer ze loops zijn niet in hun “normale doen” en wanneer ze dus met z’n drie binnen een zelfde periode met hetzelfde probleem zitten is dat voor een reu en ook voor de baasjes een probleem !
Dan kwam er ook nog eens het overlijden bij van Marian Willemsen. Marian was een steunpilaar in de werkgroep Fokken zonder Gokken waar ook ons baasje één van de vier leden is. Maar Marian was ook het baasje van Kiki een dochter van onze Belle. En Marian had aangegeven dat ons baasje de verantwoordelijkheid kreeg om voor Kiki te zorgen wanneer haar iets overkwam. Zo nam ons baasje contact op met Bob en Magda Matthysen in Ranst België. Dat echtpaar had in februari hun Drent Sepia op 14 jarige leeftijd moeten laten inslapen. Ons baasje kent Bob en Magda al tien jaar en hij kent hen als super Drenten baasjes. Net als bij Marian zes jaar geleden moesten zij “er over nadenken”. Nu blijkt dat er in Ranst héél snelle denkers wonen, want geen vijf minuten na het eerste contact kwam het bericht “JA, WIJ NEMEN KIKI” en er kwam nog iets achterna…”en zorg dat er niemand tussenkomt, Kiki moet bij ons komen” !
Nu is Kiki ondertussen goed 10 dagen geleden verhuisd naar Ranst en zowel Kiki als Bob en Magda hebben wederzijds zo veel plezier dat Kiki nu terug halen een misdaad zou zijn.
De registratiechip van Kiki is intussen met de hulp van onze ploeg dierenartsen van Aline Verschueren in Hoogstraten al over gezet naar Bob en Magda. Wanneer wij terug zijn in België volgt dan ook nog het overschrijven van de stamboom en de overige documenten.
En zo zien wij het einde van een tunnel waar voor alle betrokkenen de zon weer volop schijnt. En Marian…die ziet er op toe dat haar oogappel, haar haast afgod, geen betere plaats had kunnen vinden dan bij Bob en Magda Matthysen in Ranst.
Belgisch mooiste was hier gisteren en deze ochtend. Neen niet Miss België maar wel het mooiste teefje die op de clubmatch van de Belze Drentenvereniging als mooiste teefje van België aangewezen werd door de keurmeester.
Ze was geen BOB of “best of breed” van de wedstrijd maar wel het mooiste teefje en kwam juist na de winnaar, de reu Cooper. Maar dat was weer nen Hollander.
Nazca dochter van onze Hera en Bowie sr. was gisteren hier samen met de baasjes Bjorn en Ann. Ook de kinderen Aukje en Fem waren mee op reis. De bedoeling is dat ze vandaag verder trekken naar hun vakantiehuis in de buurt van Figeac .
Het zijn altijd fijne momenten wanneer er families langskomen die een hond uit de Faesroedel hebben. We hadden dit jaar al Steven en Eva met hun Lana en Nox. En ook Peter en Hilde met Florian en Bellefleur met Hercule, onze eerstgeborene in de Faesroedel.
Maar die laatste hebben we gemist door de loopsheid van Hera en haar bezoek aan Ferron. Maar ook het overlijden van onze beste vriendin Marian Willemsen en het herplaatsen van haar Kiki zorgden ervoor dat Peter en Hilde het huis en tuin hier, helemaal voor hun alleen hadden.
Dat was op zich geen probleem want Peter en Hilde komen al vele jaren op het einde van hun verlof nog enkele dagen langs hier. De kinderen doen dat graag want in plaats van in een vakantie huis te wonen kunnen ze hier in de tuin kamperen en in de tent slapen. Ook kunnen ze ’s morgens recht uit de tent in het zwembad duiken. Ook Hercule heeft de tuin dan om vrij rond te kunnen lopen. Hij kan ook goed opschieten Met zijn broer Heros en de rest van de roedel. Maar dat was dus dit jaar niet aan de orde wegens geen roedel aanwezig. Maar volgend jaar beter zullen we maar denken en maken we er alle samen weer fijne vakantiedagen van.
Later dan verwacht, en verschillende vrienden hier gemist, maar we zijn terug in La Magdeleine en dit tot het einde van de maand. Dat zijn althans de vooruitzichten.
Aanvankelijk gingen we voor enkele dagen terug naar Vosselaar omdat Hera loops geworden was en er in Booischot een knappe reu op haar wachtte. We hadden al twee maal een progesterontest in Ruffec bij dierenarts Benoit Hans (Hans is de familienaam) laten doen, maar miss Hera was niet van plan van er veel spoed achter te zetten. Eens in België hebben we nog driemaal bloed laten prikken om uiteindelijk naar Ferron te rijden wanneer haar progesteron op 11 stond. Omdat we zo dikwijls naar Hoogstraten moesten wilde Hera op het einde niet meer uit de auto om nog eens een naald in haar rechterpoot te laten prikken. Maar we hadden hopelijk een succesvolle dekking en nu is het afwachten wat de echo en röntgenfoto op het einde van de maand / begin september ons vertelt.
Dan kwamen er de onheilspellende berichten vanuit Arnhem over de gezondheid van Marian. Na tien dagen bang beter nieuws af te wachten hebben we Marian moeten laten gaan. 57 jaar is onze lieve vriendin geworden, veel , héél veel te vroeg heeft ze de strijd tegen de korte ziekte verloren. Dan kwam er de zorg voor Marian’s Kiki die bij Nettie was opgevangen toen Marian in het ziekenhuis was opgenomen. Gelukkig heeft ons baasje nog steeds een goed geheugen en herinnerde hij zich dat Bob en Magda in Ranst hun Drentje Sepia in februari hadden moeten laten inslapen.
Toen het baasje hen belde ontstond haast een gelijklopend scenario als iets meer dan vijf jaar geleden met Marian. Ook toen moest Marian “even” over het aanbod denken toen ik haar Kiki aanbood, omdat haar twee honden Bente en Max overleden waren in een tijdspanne van 4 maanden. Hetzelfde kreeg ik te horen van Magda toen ik haar voorstelde Kiki te adopteren. En heel raar… na enkele minuten rinkelde de telefoon terug bij ons en kregen we het antwoord…”Ja we doen het”. Net als toen met Marian…
In die enkele minuten hadden Bob en Magda even “gegoogled” en hadden ze gemerkt dat hier een gouden aanbod werd gepresenteerd ! Voor de tweede maal in haar leven heeft Kiki terug mensen gecharmeerd die er niet aan twijfelden om haar een gouden mandje te bezorgen.
Daarstraks, bij het vertrek naar Frankrijk zijn we nog even langs Ranst rondgereden om de papieren van Kiki bij Bob en Magda af te leveren en de instructies om Kiki op hun naam te registreren even toe te lichten. Onze Dierenartsen Aline, Sarah en Gitte gaan dat allemaal netjes voor hen in orde maken.
De heenreis verliep voorspoedig. Het regende dan wel de ganse rit door België, maar eens goed en wel in Frankrijk trok de hemel open en eens Parijs gepasseerd kregen we zelfs zon gepresenteerd.
Op de périférique in Parijs was het moeilijk passeren aan de porte de Bercy waar al enige maanden werken aan de gang zijn. Maar het baasje kent wel iets meer van Parijs en we reden aan de porte Doré de périférique af en met wat hulp van mevrouw TomTom konden we terug op de périférique vlak voor de werken. Na enkele minuten waren we de werken voorbij en kregen we op de meldingsborden te lezen “porte d’Italie 2 minutes” Enkele honderden meter daarvoor stond daar nog “porte d’Italie 32 minutes” ! Wat een omweg van nog geen 10 minuten kan opbrengen in reistijd !
Intussen hebben de baasjes ons al in onze bench gestopt. Volgens onze baasjes hadden wij ons vandaag moe geslapen in de auto. Buiten ons Belle van wie het een hobby is te blaffen naar langskomende motorijders op de ring in Parijs hebben de baasjes ons niet gehoord !
Deze namiddag namen we in het crematorium Moscova in Arnhem afscheid van een groot dierenvriend, dierenbeschermer, Drenteneigenaar en vooral onze heel lieve vriendin Marian Willemsen.
Het was een ingetogen intieme plechtigheid met een veertigtal familieleden en heel goede vrienden, net zoals Marian het wilde.
Voor mij en Simonne was het wel even wennen want de Belgische begrafenissen of crematies gaan er wel iets anders aan toe. Hoe anders is moeilijk uit te leggen. De muziek was prachtig en de broer van Marian las een afscheid aan Marian van de familie voor.
Bij het einde van de plechtigheid speelde men het mooie lied uit WO II van Vera Lynn, “We’ll meet again” en toen waren er nog weinige aanwezigen die “het droog hielden”. Hoeveel er waren die het droog hielden weet ik niet, want ik was niet één van hen.
Na de dienst was er nog gelegenheid tot de rouwbetuiging aan de familieleden (condoléances zeggen ze in Nederland) bij een kop koffie en enkele versnaperingen.
Wij verliezen met Marian een toffe vriendin, het vrouwtje van “onze Kiki”, en vooral ook één van de steunpilaren van het project “Fokken zonder Gokken”. Het project gaat door, de volgende bloedcollecte voor het ontwikkelen van de test om epilepsie bij de Drentsche Patrijshond op te sporen gaat door, maar nooit zal het nog hetzelfde zijn zoals met Marian…
En hopelijk krijgt Vera Lynn gelijk, en zullen we elkaar ooit weerzien.
Het is stil geweest op het Bas en Belle blog, akelig stil. Het was een week van intense droefnis en twee maal (gedempte) vreugde door de droefnis die nog steeds heerst.
Op donderdag 4 augustus kregen we vanuit Arnhem Nederland het bericht dat Marian Willemsen, het baasje van “onze” Kiki, na een kortstondige ziekte was overleden.
Marian was voor ons een hartsvriendin geworden sinds ze zes jaar geleden het baasje werd van Kiki, pupje van Belle en Ferron, bij ons geboren op 27 februari 2010. Marian was een échte Drentendame die leefde voor haar Kiki, net zoals ze voordien had gedaan voor Max en Benthe haar vorige honden die in een tijdsspanne van 4 maanden voor de komst van Kiki waren overleden.
Kiki was een godsgeschenk voor Marian en geraakte van het uiterste zuiden van Nederland bekend tot aan de Waddeneilanden. Marian was immers hulpmoderator van het Drentenforum en de Facebook pagina Drentsche Patrijs liefhebbers. Dagelijks vernamen we wat zij beiden beleefden in Arnhem en wijde omgeving. https://www.facebook.com/groups/166916173360381/
Toen Fokken zonder Gokken uit de startblokken schoot stapte zij dadelijk mee in de groep actieve werkers en was een gewaardeerd kenner van het Drentenbestand waar de groep heel blij mee was en wat ons gelijk een stap voorwaarts bezorgde. We zijn de tel kwijtgeraakt wanneer het over het aantal vergaderingen, wandelingen, Drentenclubmatches, cursussen en vergaderingen we samen hebben gevolgd of georganiseerd. Marian was altijd bij de eerste om ergens haar tere schouders mee onder te zetten. Je merkt het al, wij hebben op donderdag 4 augustus een fantastische vriendin verloren.
Maar er kwam dezelfde dag , tegen de avond aan toch nog een opwekkend nieuws. De progesteron waarde van Hera stond hoog genoeg om richting Booischot te trekken voor een dekking. Hera had ons al een hele tijd aan het lijntje gehouden maar ’s avonds trokken we naar Ferron een hele mooie Drenten reu met uitstekende gezondheidspapieren. Ditmaal waren we wel zeker van een goede dekking en nu is het afwachten tot eind van de maand wanneer we naar onze dierenartsen in Hoogstraten trekken voor een echo en röntgen opname om te zien dat de dekking “vruchten heeft afgeworpen”. Begin oktober kunnen we dan alles klaarzetten voor de geboorte van Hera’s. We dragen dit nestje postuum op aan Marian die overleed op dezelfde dag dat de pups verwekt werden…
En dan was er nog Kiki… die was door het overlijden van haar baasje volledig op de familie en de vrienden aangewezen. Gelukkig had Marian alles vooraf geregeld voor wanneer er met haar iets zou gebeuren.
Zo was Kiki naar Marian’s vriendin Nettie gegaan toen Marian werd opgenomen in het ziekenhuis. Maar zoals wij met Marian (en overigens met al onze pup eigenaars) waren overeengekomen toen Marian Kiki bij ons ophaalde. Had Marian aangegeven dat Kiki terug naar de fokker (wij dus) zou moeten terugkomen.
Nu kennen wij uit ervaring nogal wat mensen in het Drentenwereldje en vanaf het moment van overlijden van Marian hadden wij maar één adres in ons hoofd. Op slechts één plaats kenden wij de geschikte mensen die Kiki konden geven wat Marian zou gehoopt hebben.
In Ranst bij Antwerpen wonen namelijk Bob en Magda Matthysen, Drentenliefhebbers in hart en ziel die in februari hun Drent Sepia hebben moeten laten inslapen op 14 jarige leeftijd. Voor hen kwam de vraag of zij interesse hadden om Kiki bij hen nog een mooi leven te geven als een donderslag bij heldere hemel.
Daar moest amper nagedacht worden om een eensgezind Jàààà als antwoord te geven. Gisteren zondag is Nettie dan van Arnhem naar Vosselaar gekomen om Kiki te brengen en er zelf mee getuige van te zijn hoe en waar Kiki terecht is gekomen. En ieder die iets met Kiki te maken heeft zegt het unaniem… een betere plaats had zelfs Marian niet kunnen dromen. http://www.bobmatthysen.be/
Als besluit kunnen we stellen, Marian, lieve vriendin, rust zacht, om jouw “Kiek” moet je niet ongerust zijn want die is goed terecht.
Voor de Drentenliefhebbers die bij ons op de wachtlijst staan voor een pup, die kunnen beginnen aftellen naar begin oktober.
En last but not least, Bob en Magda zijn op dit moment met ruime voorsprong de gelukkigste mensen van Ranst en grote omgeving met hun nieuw huisgenootje Kiki !
en dat zijn onze lezers van ons niet gewend en ondertussen zijn er heel wat berichten binnen gekomen.
Op dit moment zijn wij haast een week terug in Belgenland omdat Hera loops is en wij met haar verwacht worden bij een knappe reu. Oma Belle kent hem ook want Ferron is ook al de vader van ons K-nestje. Hij gaat nu ook samen met Hera hopelijk een heel mooi nestje krijgen. Maar daar schrijven we de volgende dagen meer.
Nu twee ingezonden berichten van Lennaert en Nova-Hera die in Beesd (nl) aan een belangrijke wedstrijd hebben deelgenomen. Ook Loek en zijn baasje Bert hebben in Arendonk op de wedstrijd van Jac Orion een heel mooie derde plaats gehaald.
Lando en zijn maatje Lara, vertellen dan ook weer over de vakantie van hun twee en de baasjes. Meer vertellen we hier niet, lees zelf maar… Eerst vertellen Nova en Lennaert.
Belle & co
Lieve mams,
Wij weten dat je erg drukt bent met de eigen hormoontjes maar we willen je toch iets vertellen.
Vorige week vrijdag zijn wij met vrouwtje afgereisd naar Beesd om een (orweja) KNJV Jachthondenproef op de “Heerlijkheid Mariënwaerdt” georganiseerd door de “Vereniging de Drentsche Patrijshond” af te leggen.
Het was een beetje raar om onze namen zo te zien staan tussen allemaal bekende en lange namen. En ook de naam van je baasje als fokker stond er netjes bij.
De proef was 5 uur geconcentreerd hard werken maar we waren helemaal nog niet moe. Vrouwtje wel een beetje want die had zich in haar kop gezet twee honden voor te jagen. Maar haar uitleg was simpel. “Ik vertrouw mijn honden”. Ja.. dan kunnen wij niet achterblijven en deden wij onze stinkende best zoals altijd, maar ook omdat we er veel plezier aan beleven.
En mams…….je weet dat een C diploma al heel wat is, en zeker voor de jonge Nova…maar het is ons gelukt allebei een B-diploma te halen. De “apport over diep water” was echt moeilijk en vele honden gingen ten onder…zelfs Lennaert die in staat is deze proef met een 10 af te sluiten maakte rechtsomkeer omdat hij vast kwam te zitten tussen de lelies. Vrouwtje zei niets maar hij zag aan haar lichaamstaal dat het niet klopte en ging dan maar ijverig op de verkeerde oever “iets” zoeken en vond de boterhammen van de keurmeester. Gelukkig zag die daar wel de humor van in en besloot Lennaert een nieuwe poging te wagen en de eend op te halen…..Ik Nova was toen al geweest. Met blind over heb ik wel problemen maar na wat gezocht en gekeken te hebben onder leliebladeren besloot ik toch door te zwemmen. De oever was stijl en glibberig, maar ik zette door. De eend lag vele tientallen meters diep. Toen vrouwtje me aan de overkant zag verschijnen met een eend in de bek en ik direct weer het water in dook, maakte haar hart een sprongetje. Ook de keurmeester had nog eens de papieren bestudeerd en gezien dat ik nog maar een heel jong hondje was en dan al zo’n doorzettingsvermogen. Hij zag ook dat we in België zijn gefokt en stelde wat vragen die vrouwtje trots heeft beantwoord!
Een beetje onwerkelijk namen we de diploma’s , de felicitaties en speldjes in ontvangst. We hebben één speldje opzij gelegd voor Jan en Simonne, de mensen die ons gehaald hebben en de eerste weken gekoesterd.
Ook lazen we een bericht dat Loek, de broer van Lennaert dat weekend ook zijn eerste officiële proef met groot succes heeft volbracht.
“It runs in the family”
Heel veel liefs,
Nova en Lennaert
Lieve mams Hera en familie,
Eindelijk nog eens nieuws van je knappe knotsgekke zoon Lando.
Met mij gaat het super goed. Ik amuseer mij erg met mijn huisgenootje Lara. Ik plaag haar graag. Vindt zij niet erg hoor. Als ze me beu wordt geeft ze een bitcherigesnauw en druip ik af.
Vorige week had ik een belangrijke taak. 3 van de 4 baasjes waren op reis en ik moest het huis mee bewaken. Binnen twee weekjes mag ik zelf nog eens op reis met Lara naar mijn trainingsplekje. Ik ken de hondjes daar en kan er lekker zwemmen.
Ik heb een paar weekjes rust gehad met trainen. Vorig jaar heb ik namelijk constant door getraind dus een pauze deed even deugd. Maar… vandaag gingen baasje en ik er weer vor. Tjonge wat heb ik genoten. Kon haast niet wachten tot de volgende oefening.
Bij het zwemmen kan je echt zien dat ik een broer ben van zus Libre, eerst even met onze lange oren schudden aan de overkant van het water en dan verder werken !
Er zat zelfs een massagemomentje in de trainingen laat ik daar nu zoooo van kunnen genieten. Toen het baasje thuis kwam van de reis heb ik met Lara zelfs om ter hardst gewroet om boven op het baasje te kunnen gaan knuffelen.
Mijn baasje blijft eindeloos verliefd op me en geniet van de dingen die ze met mij en Lara kan doen en met alle hondenvrienden die ze er zo bij kreeg.
Ome Faes, Simonne, jullie liggen ons als topfokker en dierbare vrienden nauw aan het hart.
Het fruitseizoen valt merkelijk later dan andere jaren in de Charente. We zagen het in juni al aan de kersen. Die zijn andere jaren rijp tijdens “den blok” (voor Nederlanders, de weken voor de schoolexamens) maar dit jaar waren ze na de examens amper rijp. Dat scheelt zo maar eventjes drie weken.
Zo gebeurde het dat tante Rita (vaste lezers zeggen nu “ha ja de koekjestante) vanuit België confituursuiker had meegebracht om van de oogst van onze vijgenboom de lekkerste confituur van het noordelijke halfrond te maken. Maar die vijgen wilden maar niet rijpen en het verlof liep naar z’n eind voor de familie. Dus deponeerde tante Rita, erg teleurgesteld in de natuur, haar confituursuiker en confituurpotjes maar bij ons in de keuken.
Nu hebben onze baasjes gemerkt dat de eerste vijgen genoeg gerijpt zijn om een eerste maal aan het werk te gaan. Dus baasje in de boom en vrouwtje aan de kookpot en de confituur die tante Rita zelf in haar vakantiewoning wilde maken zal nu het predicaat “gemaakt in de keuken van tante Simonne” mee krijgen.
De vijgenoogst is of gaat overvloedig zijn dit jaar. Het is enkel wachten tot ze “hangen”. Aan ons baasje heeft er ooit iemand in de Franse pausenstad Avignon verteld hoe je kan zien wanneer de vijgen rijp zijn. Die brave(?) man vertelde “ de vijgen zijn rijp als ze hangen zoals de kl*t*n van de paus” ! Nu is het zo dat de vijgen tegen de tak “staan”, maar als ze rijp worden gaat dat steeltje van de vijg verslappen en gaat de vijg inderdaad “hangen”. Dat van die paus zal enkel maar dienen om aan te geven dat ze in Avignon ook pausen hebben gehad, net als in Rome. Ze hebben er ooit zelfs een vrouw als paus gehad ! Maar hoe ze die jaren konden zien wanneer de vijgen rijp waren is ons een raadsel…
Ook de pruimen in de tuin hebben achterstand in het rijp worden. Daar heeft het baasje geen verhaaltje rond. Daar gelden andere maatstaven zoals plukken en proeven. Hoewel de kleur en de zachtheid van het fruit ook een serieuze indicatie kan zijn.
Zo zijn de eerste witte pruimen beetrijp (of moet dat zoals met spaghetti beetgaar zijn ?) De pruimen vallen wat tegen dit jaar. Andere jaren moet je het pruimensap ergens tussen hand en elleboog weg likken omdat de pruimen zo sappig zijn. Niets daarvan dit jaar, ondanks dat ze nog maar juist rijp zijn is het ver zoeken naar overvloedig sap. Spijtig is dat, maar het is niet anders. We zullen ze eten zoals ze onbespoten van de boom komen, rijp, maar niet sappig dit jaar…
Ze zijn terug naar Aalter, Steven, Eva, Lana en Nox. Een week waren ze bij ons te gast, een week die weeral voorbij gevlogen is.
Een week waarin Lana en Nox voor de eerste keer in hun leven echt gezwommen hebben ! Lana sprong zomaar haar vrouwtje achterna in ons zwembad, waarna ze heel netjes en met mooie slagen haar rondjes zwom. En Nox die niet wilde achterblijven en zijn halfzus achterna sprong.
Toen ook Lucy er bij in sprong moesten de baasjes wel opletten dat ze geen krassen op rug , schouder en borst kregen want toen werd het wel echt druk in het zwembad. En moeder Hera kwam kijken wat haar kroost er van bakte !
De zandfilter van het zwembad kreeg wel heel wat Drentenharen te verwerken, maar na een goede spoelbeurt van de filter was het water terug alsof het flessenwater was !
De week kenmerkte zich ook door het aantal keren dat de gas BBQ werd gebruikt. Dat vond zijn reden . in het warme weer. Zo is het veel te warm wanneer er nu in de keuken gekookt wordt . Hera en Heros slapen in de keuken en airco hebben we nog niet. Daarom was het buiten koken heel populair deze week. Zeker als er dan ook nog eens oesters als voorgerecht op tafel verschijnen samen met een fles sjampieter. Tja je moet iets doen als dat jonge koppel hun 12° huwelijksverjaardag viert !
En zo ging deze warme week met toptemperaturen weeral in sneltempo voorbij.
Deze ochtend was dan het moment van afscheid weer aangebroken. Steven, Eva , Lana en Nox pakten hun bagage netjes in de auto en ging het terug richting Noorden of België, Vanavond kregen we dan een FB bericht dat het gezinnetje met twee “pups” van onze Hera veilig terug in Aalter waren gearriveerd.
Yep, zo hebben we de BBQ van vanavond genoemd. Heel normaal omdat het enkel vis was dat op de BBQ terecht kwam. Enkel de groenten kwamen van het land.
Zelfs het aperitief hapje, grote roze garnalen, kreeg in de SUPER U de vermelding “gevangen in het noorden van de Atlantische Oceaan”.
Onze baasjes hadden voor de BBQ gekozen om een praktische reden. Koken in de keuken maakt de ruimte al snel te warm en omdat Hera en Heros hun bench in de keuken staat willen de baasjes het daar op dit moment zo koel mogelijk houden !
Dus ging de zalm en kabeljauw “en papillot” op de BBQ. Samen met wat sjalot, selder en venkel, gekruid met laurier, thym, peterselie peperen een snuifje zout en een scheut witte wijn was dit vriê lekker.
Ook wij Drentjes kregen ons part van de vis, vel van zalm staat niet hoog aangeschreven op de lijst van favoriete eten van onze baasjes. Ook koppen van de garnalen eten zijn niet, maar als we de kans krijgen zijn wij er mee weg. En omdat ons baasje er zich ook van bewust is, valt er aan zijn kant van de tafel wel eens iets van tafel . Er is dus vanavond niet veel overschot naar de composthoop gegaan.
Daarstraks hebben wij Drentjes de boodschappen tas gecontroleerd toen de baasjes terug kwamen van het inkopen doen. Ook morgen hebben de baasjes weer medelijden met ons Drentjes en een warme keuken is wat ze niet willen. Dus ook morgen gaat de BBQ weer voor het diner zorgen. Wij kijken er weer naar uit …
Na een periode van alles verschroeiende warmte (canicule of hondsdagen noemen de Fransen dat), is er eindelijk wat verkoeling gekomen.
Vanochtend was het nog een volledig open , blauwe hemel maar naar de dag vorderde betrok het meer en meer. Rond 15u00 kregen we er in de verte ook nog onweer gerommel bij en eens het 15u30 was kregen we een heuse hoosbui over ons.
Gelukkig was de regen niet vergezeld van een zomers onweer. Die onweders kunnen nogal eens flink wat schade aanbrengen, maar ditmaal bleven we er van verlost
Intussen is ook de temperatuur naar “normale” waarden gezakt en is het terug mogelijk van iets te ondernemen waar enige kracht bij te pas komt. Toen we daarstraks naar Ruffec reden om boodschappen te doen hadden we echt te doen met de wegenwerkers die in een dorp verder een bocht aan het rechttrekken zijn. Dat zij dit doen zonder een spetter schaduw maakt het voor hen alleen maar zwaarder en moeilijker.
Morgen is het weeral weekend… wat vliegt de tijd, voor we het weten is de maand weeral om….
Het was vanochtend al warm, het werd alsmaar warmer en rond 16u00 hadden we met 43,3°C tot nu toe het warmste moment van het jaar in La Magdeleine. Het was zelfs al warmer geweest want de maximum waarde steeg tot 43,5° C.
Tijd dus om toch maar weer in het zwembad te duiken waar dankzij het zonneverwarmingssysteem van ons baasje de temperatuur op enkele dagen van de temperatuur van leidingwater de temperatuur was opgeklommen tot 30° C.
Zelfs de dames vinden dat een temperatuur waar zij zich aan willen wagen. En zo kwam het dat ook Eva, het baasje van Lana en Nox zich in het water begaf. Steven haar man liet Lana en Nox in de afgesloten ruimte van het zwembad (verplicht in Frankrijk om verdrinkingsongevallen te vermijden) en het duurde geen minuut dat Lana, die nog nooit gezwommen had haar vrouwtje achterna dook. Vanaf seconde 1 zwom Lana met mooie krachtige slagen zonder spetteren naar haar vrouwtje toe. Ook Nox liet zich niet onbetuigd en toen onze eigen zwemkampioen Lucy de kans kreeg zaten er twee baasjes met drie Drentjes tegelijk in het zwembad.
Daar kwam natuurlijk van dat de wild rondzwemmende honden ook naar de baasjes toe zwommen en daar was Eva het grootste slachtoffer van. Die liep op schouder en boezem toch wel enkele sporen van honden nagels op. Niets erg, maar de vrouwelijke schoonheid liep toch wel enige averij op ….
Nu is het natuurlijk wel een probleempje van het poortje naar het zwembad “waterdicht” en hondproof kan afgesloten worden. Het is immers niet zeker dat de honden ook op eigen kracht uit het zwembad kunnen geraken. Dus veiligheid eerst, en morgen gaat alles dus eens goed bekeken worden dat ze niet op een onbewaakt ogenblik bij het zwembad geraken .
Morgen gaat het volgens France météo nog warm worden maar de temperaturen gaan rond de 30° C blijven hangen (zo zeggen ze) Wij berichten morgen opnieuw over het Charentaise leven met zes Drentsche Patrijshonden “op den hof”…
We lezen op de thermometer om 16u30 37,7°C af. Tijd om de verwarming van het zwembad in te schakelen.
Nu waren het de vorige dagen ook al wel temperaturen die hoog genoeg waren om het water in het zwembad een graadje hoger te geven , maar het zeventien jaar oude systeem vertoonde al wel enkele lekken en ook de circulatie van de verwarming doorheen de zandfilter was niet ideaal.
Dus toog ons baasje aan het werk, voor en na de warmste uren, om de verwarming terug netjes in orde te zetten. Zo’n 250 meter zwarte slang, aangesloten op een dompelpomp moet er nu voor zorgen dat de watertemperatuur rond de 25 à27° C moet brengen. Dat is de temperatuur dat het vrouwtje er aan denkt van “we gaan het eens proberen” en meestal lukt het dan wel !
Morgen in de ochtend gaat het baasje het zelf eens proberen en krijgen jullie uiteraard verslag over het verschil tussen Franse zwembaden of de frissere versie die het vrouwtje “poolzeeën”noemt.
Wat een fijne dag moest zijn met fijn bezoek uit België werd een onwezenlijke dag door een criminele aanslag in Nice. Een gek die met een zware vrachtwagen 84 feestvierende mensen de dood in jaagde waaronder verschillende kinderen en ook nog eens 200 zwaar gekwetsten op het wegdek van de bekende promenade des Anglais achterliet.
Je zal zo maar je huis, hotel , vakantiewoning verlaten om naar het vuurwerk ter gelegenheid van de Franse nationale feestdag te gaan kijken. En nooit meer thuiskomen van wat een feestelijke avond moest zijn !
Het heeft de ganse dag als een domper de sfeer gedrukt van wat hier in La Magdeleine een plezierige dag moest worden met fijn bezoek van baasjes vroegere coördinatrice op zijn voormalige school.
De vroegere collega’s die hier frequent meelezen zullen nu wel zeggen “kijk Annemie in het zwembad bij Jan in Frankrijk” en jawel, het is ze ! Onderweg naar Portugal kwam ze een dag op bezoek bij ons. En gelijk wilde ze het zwembad uit proberen hoewel dat pas twee dagen geleden helemaal gepoetst was en pas sinds gisterenmiddag vol was gelopen. Het water zal dus hoogstens een graad of 16° C geweest zijn. Maar ze was verwittigd dat het meer water voor ijsberen was. Toch zagen we haar een drietal keren het water ingaan na te hebben liggen zonnebaden !
Morgen vertrekt ze terug en aan het eind van het verlof, eind juli komt ze nog even langs voor een tussenstop en dan blijft ze enkele dagen langer.
Morgen al het rampennieuws nog eens rustig doornemen en ook het laatste nieuws, een poging tot staatsgreep in Turkije eens nalezen. Het is een onrustige zomer, dat is wel het minste dat je kan zeggen van de gebeurtenissen van de laatste dagen.
In gedachten zij we bij de slachtoffers en hun familieleden voor wie het verlof finaal eindigde met de dood in Nice. Wie is in godsnaam zo krankzinnig crimineel om zulke aanslag uit te voeren ?
Nu zijn er hier ten huize weinig dagen dat er niets te beleven valt. Mensen die één of meerdere Drenten in huis hebben gaan ons volmondig gelijk geven.
Vandaag was het een dag dat er weer genoeg buitenactiviteit mogelijk was. Het bleef in elk geval betrokken weer, maar het bleef droog en aangenaam zacht. Dus werden wij door het baasje opgeroepen om mee te helpen in de tuin. Meestal beperkt dat helpen zich tot met wat takken slepen en dan samen met die tak duchtig onder de voeten gaan liggen.
Hera was daarstraks kandidaat om mee naar St Fraigne te rijden om in een vakantiehuis van een kameraad de koelkast en de frigo te gaan aanzetten. Baasjes zus, tante Rita ook de koekjestante genoemd, kwam daar immers op vakantie voor de volgende twee weken.
Op de terugweg zag het baasje grote rollen stro op een akker liggen en hij wilde een foto van Hera maken op zo een strobaal. Daar heeft Hera zich waarschijnlijk bij mis trapt en zich pijn gedaan. Ze is heel wat rustiger dan anders en heeft ondertussen al een pijnstiller gekregen. Als het morgen niet over is maken we een afspraak bij veterinair Benoit Hans, dat is de dierenarts in Ruffec en Franstalige Belg. Die kent intussen al de kuren van de épagneuls à perdrix de Drenthe….
Verder was het de ideale dag voor tuinactiviteiten. Het gepaste weer, geen tour de France op TV wegens rustdag voor de renners. En van de “sjotters” moeten we het ook niet hebben. Frankrijk gisteren de boot in tegen de Portugezen. Wie had dat nu kennen denken nadat “les Bleus” de Duitsers terug naar huis en over de Rijn hadden gesjot ! En dan lag Ronaldo na 20 minuten al in de lappenmand.
Neen, volgende keer gaan we onze tijd niet meer verliezen aan die potstampers. Want veel “goei” matchen zijn er niet geweest. Het is alleen spijtig dat je pas achteraf weet dat de match goed of slecht was…
Morgen is er nog zo’n rustige zon arme dag met veel bewolking en misschien wel een drupje regen…
Het was zo maar eventjes 33,2° C vandaag bij ons op de koer en in de schaduw van de veranda. Dus het moment om toch even uit de zon te blijven op het warmst van de dag.
’t Baasje was blijkbaar van hetzelfde gedacht en nadat hij al een tijdje aan het zwembad was bezig geweest hield hij het ook niet uit . Dus de bekende knop ingedrukt en daar verschenen de renners van de Tour de France op het scherm…. We hebben samen met het baasje gekeken en tot 15 km van het einde was het best spannend. Want ging Greg Van Avermaet mee kunnen volgen op de beklimming van de Pic d’ Aspin ? Hij had dan meer dan 100 km voorop gereden met 29 andere renners en op het eind is hij nog met 1’30” voor het peloton aan de aankomst voorbij gereden. Hij vergroot dus zijn voorsprong nog verder. Nu de volgende uitdaging…. Gaat Greg door de Pyreneeën geraken in het geel ?
Voetbal was er vandaag niet op TV. We waren dan gisteren al meer dan verwend met de match Frankrijk vs Duitsland. Uiteraard supporterden wij en de bazen voor Payet, Griezman & co. En dus was het een super voetbal avond toen les Bleus onder de douche mochten met een eindstand van 2 – 0.
De krant Charente Libre had gans haar frontpagina vrij gemaakt voor één foto, een juichende ploeg die zondag in het Stade de France, in St Denis in het noorden van Parijs , de Portugezen partij gaan geven.
Volgens ons baasje is het al een uitgemaakte zaak dat Frankrijk euro 2016 op zijn naam gaat zetten. Willen de Portugezen toch ietwat kans hebben dan zullen ze toch uit een ander vaatje moeten tappen dan vorige match tegen Wales, want dat was het aankijken niet waard zegt ons baasje.
Morgen voorspelt météo France nog een wolkenloze dag. In de voormiddag gaan we ons baasje nog wat helpen / ambeteren aan het zwembad en dan na de middag gaan we de tweede Pyreneeënrit vanuit de zetel naast het baasje volgen.
Het leven is nog zo slecht niet voor ons Drentjes en onze baasjes !
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
