De berken staan grauwwit als dunne aspergeachtige damesbenen voor het eerst zonder nylons. Het kreupelhout schuurt knisperig als een huig-r langs onze kleren; het kreupelhout waaraan als nevel de sluiers van door en door luchtig geklede voor te lompe liefde voortvluchtige, altijd een beetje te licht lachende minnaressen zijn blijven hangen.
Het is niet meteen duidelijk of we mekaar zo stevig vastpakken uit kou of uit liefde maar misschien is dat hetzelfde. Want koud is het hier als in een soort kathedraal, het soort, diepvriesreligie dat 2000 jaar lang Christus koel heeft bewaard. En de zon schijnt als het lichtje in een koelkast.
En de mist 's avonds lijkt op het soort vaagheid dat ontstaat in het hoofd van een seniele god die niets meer, laat staan een landschap, kan onthouden. Kijk maar waar ie nou weer Leuven anno 1975 heeft verloren gelegd.
