Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
05-10-2011
298. dochterlief
Mijn dochter kwam thuis na haar therapie, ja ook bij dezelfde psychiater die mij 'loosde'. Na me een hele dag goed gehouden te hebben sprongen die vervloekte tranen ongevraagd uit mijn ogen alsof het fonteinen waren. Dus spurtte ik naar toilet zodat ik mijn dochter er niet mee zou belasten.Toen ik uitgehuild was, ging ik terug naar de woonkamer maar bij het hoe we mekaar telkens begroeten, werd het me opnieuw teveel. Dit keer had ik geen tijd meer om weg te spurten. Driftig veegde ik de tranen weg. Mama, zei ze, ik heb de hele tijd het gevoel dat ik jou nu verraad door toch nog naar hem te blijven gaan. Ik heb haar geantwoord... 'meisje, jij bent het niet die mij verraden heeft maar mijn psychiater'.
Het is alsof ze met een zwaard telkens in de open wonde draaien. (dat heb ik haar uiteraard niet gezegd, ik wil niet dat zij zich schuldig gaat voelen aan iets waar zij totaal geen schuld aan heeft!!!! ) (Ook hiermee heeft mijn psychiater me wellicht onbewust (laat ons hopen niet 'bewust') opgezadeld.
Ik heb haar toen nog zaken verteld... die ik aldoor verzwegen heb... nu niet meer... zodat ze toch iets begrijpt van hoe iemand me niet alleen met de grond gelijk gemaakt heeft maar ook in me hakte op een manier die je van een psychiater toch allerminst verwachtte.
Wie zou er geloof hechten aan mijn woorden? Ik heb toch borderline persoonlijkheidsstoornis? Maar ik leed nooit aan wanen.. maar weet wel hoe op die bal gespeeld wordt door hulpverleners die een fout maken (wat menselijk is... maar dat ze die niét toe kunnen geven is on-menselijk zeker in een kwetsbare relatie als die tussen hulpverlener en cliënt...!)
Ongeveer twintig jaar geleden begon ik een therapie bij een klinisch psycholoog... de tweede. Hij sprak in de loop van dat eerste jaar de vreemde woorden dat hij moest 'oppassen' want dat hij al eens aangeklaagd werd door een cliënte van hem en haar man voor sexueel misbruik van die cliënte. Hij deed het af alsof die vrouw aan 'wanen' leed. Vervlogens verkondigde hij niet zonder trots hoe de psychiater van het centrum waar hij werkzaam was hem de hand boven het hoofd gehouden... Waarom moest dat dan als hij zo onschuldig was???
Ik bleef met een zeer dubbel gevoel zitten na die ontboezeming van hem. Ik vroeg me af waarom hij me dit vertelde en vooral waarom in hemelsnaam mensen klacht indienen wanneer dat niet zo is. Ik bleef met een zeer akelig gevoel zitten... Jaren later begreep ik waarom. En hoe doortrapt die man was... hoe hij eerst zorgde dat je afhankelijk van hem werd, hem vertrouwde, dan begon hij je te kwetsen, op een zeer sadistische wijze te kwellen... zodat alles nog erger werd... Ik heb me jaren later ten volle gerealiseerd hoe machtig die mensen zijn die gestudeerd hebben om de menselijke psyche te kunnen doorgronden... en hoe gevaarlijk dat is àls dàt misbruikt wordt. Hoeveel macht ze hebben over jou en hoe lang ze die macht ook behouden. En hoe weinig kans je maakt ergens geloofd te worden. (ik had geluk)(misschien omdat ze toén nog niet wisten van bps???)
Dus sta me toe... dat ik ook in deze geen vertrouwen meer heb in een psychiater die weliswaar een andere fout maakte maar die net zo rond 'misbruik vanvertrouwen' draait... omdat hij mij kind van 'zijn' rekening maakte en het had niet veel gescheeld of hij had ook mijn dochter kind van de rekening gemaakt met halfslachtige schuldgevoelens, die hij wél op mij wilde afwentelen? Ik droeg ook dié last...
Hij beslist boven mijn hoofd -(al noemt hij het een voorstel dat zo vol voorwaarden zit dat je als je de taal machtig bent dit bezwaarlijk nog een voorstel kan noemen)- dat ik bij die collega verder in therapie kan gaan. En hoe hij met die collega zal overleggen hoe dàn verder moet...????
Ik weet toch hoe weinig kans ik maak mijn deel van het verhaal te kunnen vertellen en hoe absurd dat ik nu bij zijn collega verder moet met een therapie die mijn psychiater niet (meer) kon bieden... maar waar ik door de klap die hij me bezorgde niet eens toe zal komen VOOR ik het nieuwe trauma kon bespreken en verwerken dat HIJ veroorzaakte.
En hoé zou ik dat kunnen bespreken met een collega van hem die door de psychiater die de fout maakte uitvoerig 'gebriefd' werd over mij? Hij schreef in zijn mail dat ik écht hulp nodig had... want dat ik leed (door wie?). Ik lijd al mijn hele leven maar nooit lijd ik zo onder iets van mijn stoornis dan door harde afwijzing, verwerping en miskenning en misbruik van vertrouwen in welke vorm dan ook... dat zijn telkens psychische moorden op mijn wezenlijkheid. En dat deed hij...!
Wààrom moest ik op die manier kind van de rekening zijn en boeten voor zijn falen?
Hoe eenvoudig zou het geweest zijn als hij me eerlijk zei dat hij niet genoeg thuis is in die materie en vast zit... en wat ik ervan zou denken de suggestie die ik eerder ZELF deed, in die zin te overwegen???? Maar ja... wat lastig... dan moest hij toegeven dat hij geen godheid was en dat IK die suggestie deed en niet hij...
Verder... moet hij er maar eens bij stilstaan hoé het kan dat de therapie gedurende acht jaar toch vrij goed liep... het praten, het ventileren was dat nog echt... en ik kon zaken zeggen zonder angst dat hij het persoonlijk zou opvatten. !!!!!!!!
HOE KAN HET DUS DAT EEN THERAPIE VAN acht JAAR het negende jaar HOCUS POCUS PLOTS NIET MEER LOOPT EN IK MOET AFGEVOERD WORDEN ?????? zonder voorgaande, zonder zelfs een gesprek... ! MET DE ONGESCHREVEN SUGGESTIE DAT IK DE OORZAAK BEN VAN DE THERAPEUTISCHE IMPASSE ??? en ik best in behandeling ga, hij adviseert me een collega van hem waar hij al (bijzonder ijverig) mee overlegd scheen te hebben OM NIEUWE ZUURSTOF IN DE THERAPIE van mijn psychiater te blazen die het niet nodig achtte zélf enige energie te stoppen in het bevragen of alert zijn, in eerlijkheid??????
EN tot slot NOG TE LEZEN dat ze dàn wel zouden zien hoe het verder moest... of ik al dan niet bij mijn oude psychiater terecht kon nàdat ik één of meerdere raadplegingen had bij de collega... al dan niet gecombineerd met een therapie bij de nieuwe? Dat hij nog maar dàcht dàt ik nog bij hem wou na deze laffe behandeling. Waarvoor ziet hij me aan? Voor een draadjespop die je naar believen kan hanteren? In die zin is het maar wat goed dat ik de medicatie in die mate neem dat ik nog helder kan denken... en niet verander in die zielloze, willoze wezens die ze kunnen hanteren als boetseerpoppen.
In die zin heb ik evenmin overdreven als ik mezelf sterker noem dan hij. Het was, dat moet ik toegeven, best wel gedurfd en rebels. Precies die kracht en durf, dat rebels houdt me ook nu in leven... net zoals het voorbije leven. Ze nemen me niet in het ootje... ik ben niet gek in de zin als zij in zulke gevallen wel zouden wensen...
BOVENDIEN OOK NOG... HEMEL AAN TOE werd ik tot oorzaak gebombardeerd DAT MIJN PSYCHIATER HET PSYCHOLOGISCH NIET MEER AANKON ???? Moet ik nu ocharme schrijven? Was één fout nog niet genoeg? Ook dit is zijn verantwoordelijkheid... dan moet hij vroeger afhaken zodat hij de ander niet als vijand moet behandelen en als beul uitroepen... Verdomme nog aan toe.
Hoe zwaar was dit afgelopen jaar voor mij? Omdat ik ondanks het ontbreken van een degelijke begeleiding toch méér geloof hechtte aan de deskundigheid van mijn psychiater? En daardoor niet éérder dan deze laatste maanden met de idee rondliep elders een meer gespecialiseerde psychotherapeut te raadplegen... Maar stom eerlijk wicht dat ik was... wilde dit eerst met mijn psychiater bespreken.
Hij niet... hij handelde het af alsof ik een 'ding' was. Een zware medische blunder beging hij...
Hij weigerde zijn deel van de verantwoordelijkheid onder de loep te nemen. Hij verkoos mijn talloze noodkreten te negeren. En dat ik het maar moest doen met de sterk verminderde alertheid? Dat ik bovendien niet hoefde te rekenen op een degelijke begeleiding op maat voor iemand met borderline en een depressie ????
Hij sliep een nacht niet omwille van zijn (impulsieve!) beslissing . Wat dacht hij dat hij na zijn zielige uitspraak nog medelijden van mij kon verwachten???? Hoeveel nachten sliep ik ondertussen niet? Ervoor en erna? Waarom heeft hij nooit gedacht me door te verwijzen in het afgelopen jaar????
Zijn vragen die wellicht onbeantwoord zullen blijven... want ik hoefde geen vragen meer te stellen... hij de psychiater had de macht... hij was de enige die besliste. zonder enige voorbereiding. Hij besliste ook dat ik geen vragen mocht stellen naar het waarom???? Hij besliste dat ik hem niet meer mocht contacteren op geen enkele manier... maar hij mocht WEL mijn wens 'mij met rust te laten' negeren???? en een mail sturen met nog enkele schoppen achterna???? Wat voor een psychiater was hij?
Moest hij me dat nog persé laten weten... dat ik toch op dat ene een punt had dat voor discussie vatbaar was. Maar om schoon schip te maken met mogelijke 'bewijzen'van zijn on-therapeutisch handelen had hij ook daar wat op gevonden.... Jammer genoeg had ik toevallig na mijn eerdere mail die kans verkeken om daarover een gesprek te hebben (alsof ik zulks nog zou willen ) omdat ik hem, volgens zijn zeggen 'met de grond gelijk gemaakt zou hebben' in mijn mail na die vreselijke telefoontjes. Moest ik alweer meevoelen met dat arme ventje????
Een bizarre uitspraak van een psychiater die weliswaar op een veel geraffineerder manier 'mij met de grond gelijk had gemaakt, niet alleen in die ene mail maar ook in de telefoons erna' en zijn leugen en achterbaks handelen.
Vanuit het niets kwam die vreselijke mail van hem met een zogenaamd voorstel dat zo vol voorwaarden hing dat ik niet anders kon dan ermee te zinken. En dan mocht ik dit alles niet laf te noemen...? Leve de hulp-verlening... als ze zo moet aflopen???? Het is werkelijk té gek om los te lopen... Afvoeren die handel.
Het probleem dat mijn psychiater zelf gecreëerd heeft, is netjes opgeruimd... Het enige dat hij hoefde doen was boven mijn hoofd beslissen. Na een jaar lang aangemodderd te hebben? Na die ene vreselijke onheuse beschuldiging december 2010 toen nochtans hij een steek liet vallen? Toen is er iets veranderd... en dat hoort hij te weten... Hij vertelde aan mijn dochter wat ik hem had toevertrouwd in een sessie. Gelukkig is er tussen mijn dochter en mezelf genoeg vertrouwen om dat te kunnen plaatsen. Maar toen ik dat bevroeg... is er iets in gang gezet... dat hierin is uitgemond. Hij viel mij aan... alsof ik hem beschuldigde terwijl ik slechts om geruststelling vroeg... Vanaf toen is er iets in de therapie geslopen... iets gevaarlijks voor mij... namelijk dat ik niets meer van hem of zijn manier van therapie geven in twijfel mocht trekken. Alles wat ik dierf te uiten zou hij persoonlijk opvatten. En volgens mij heeft hij dat ook gedaan. Mijn vertwijfeling die me dieper in de deprssie deed zinken. Mijn mond werd toen onzichtbaar (maar wel afdoend) gesnoerd... Ik voelde toen al de afstraffing... ik zou me hoeden voor een herhaling. Vandaar mijn angst om hem nog iets te zeggen? Over het praten dat door hem niet echt meer gehoord werd???? Tot ik me zo slecht voelde dat ik zélf een suggestie deed (na hoeveel noodkreten?) om een tweede sessie bij een andere psychiater... Hij ging er niet op in... maar heeft dit nu alles zo opgelost???? Terwijl ik het unfair zou gevonden hebben een andere arts te raadplegen zonder er hem éérst met hem over te spreken, deinst hij niet terug zo wel te handelen?
Hij heeft hierop aangestuurd en niet ik. Dumpen de cliênte... zodat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken om de gevolgen van 'zijn' beslissing om twee leden van één gezin afzonderlijk in zijn therapie te zien. Ik wist het niet en kende de gevolgen niet. Pas in de loop van dat jaar heeft iemand me daar op gewezen. Toen was het echter al te laat. Maar nu besef ik daarvan de volle draagwijdte én de gevolgen die vooral bij mij rusten waarbij ik als extraatje nog behandeld werd als degene die zich niet 'gedroeg'? Wààrom anders dumpte hij me? Per mail? Een andere behandelaar toewijzen zonder ook maar één woord met mij daarover te spreken dat daarop zou kunnen wijzen? Omdat ik té lastig werd? Een té hinderlijke getuige van ZIJN fouten? Nochtans was daar een zeer eenvoudige oplossing voor... simpel toegeven dat hij een fout had gemaakt.
Ik wens niemand deze hel toe... niemand. Hij is bedankt... ook voor het feit dat op deze manier ook het goede dat in een negen jaar durende behandeling bij hem... bekomen is, mee weggespoeld is naar de oceaan van geschonden vertrouwen.
Dan durft hij in een mail (nochtans had ik gevraagd me met rust te laten, maar ook dat recht leek alleen hem toe te behoren) nog te wijzen op dat hij me toch tot het laatste toe hielp. Dat hij zulks nog durft te beweren na een jaarlang als een dooie mus mij aan te horen????.
Hij sprak over een therapeutische impasse. Wie heeft die veroorzaakt? En hoe en wie heeft dit op deze laffe wijze opgelost? En wie is hier het meest psychisch belast? Door wie? Echt... ik weet niet of ik dit ook nog te boven kan komen.
Een positief punt... dat hij mijn dochter nu tenminste een goede behandeling kan geven? Laat het ons hopen... iemand die op deze manier verantwoordelijkheden ontloopt, boezemt mij angst in en geen vertrouwen. Het gaat hier over mijn dochter... en ik betaalde hier een hoge prijs voor... een die hij hoorde te betalen. Niet ik.
Het is dan wel gemakkelijk en niet minder laf... om dan de borderline persoonlijkheidsstoornis aan te voeren voor zijn uitschuiver... want dat was het, zijn uitschuiver, niet de mijne... ! Daarom huiver ik wellicht voor mensen die hun eigen zwakheid niet eens kunnen toegeven maar zeer laf gebruik maken van jouw pijn.
Het verzoek van de man op zijn torenhoge troon om hem geen mails, berichten of telefoontjes meer te bezorgen... was nog een extra zweepslag... want hoe bizar dat hij me hier om verzocht terwijl hij zelf mijn wens net ervoor had genegeerd????
Er waren verschillende enorme 'duwers'zal ik dit wat ik wil beschrijven maar noemen, om een bijzonder dramatisch besluit te nemen... terwijl dat besluit niet eens meer voelt als een besluit maar een sterk gevoel, een drang, alsof het niet anders meer kan dan zo. Eerst en vooral door de immens erg, hoop oplaaiende psychische pijn... van binnen schreeuw je jezelf stuk... van buiten blijf je stil... het is bij tijden onhoudbaar... en dan moet je vechten om die drang niet te volgen, een drang die de hemel lijkt in vergelijking met de hel waarin je vertoeft. Een andere 'duwer' is alsof je alleen daardoor nog kan duidelijk maken hoe onheus je behandeld werd, hoe onrechtvaardig en wreed dit op je neerkwam en je psychische vermoordde... De ander begrijpt het niet... erger nog... hij wil niet ho-ren en we-ten wat hij deed.. wat de consequentie is van dit onnadenkend 'zogenaamd' voorstel van de 'verstandige, wijze ????' psychiater??? (een voorstel dat is als stenen in een zak stoppen als je wil zwemmen... zo verbonden aan voorwaarden... zodat je niet anders kan dan naar de bodem zinken, zwemmen is uitgesloten). Ik besefte dat na dagen en nachten hel het gevecht dat ik al zo vaak heb moeten leveren tegen die 'duwers' en ik dacht dit keer niet meer te winnen... Pas nu, dagen later wanneer de duwers niet meer constant grijnzen en een kwetsbaar moment afwachten, besef ik dat ik door niet meer te vechten tegen de duwers, zowel tegen de eerste terwijl de tweede 'als er geen andere keuze meer lijkt om hetgeen niet begrepen wordt duidelijk te maken... zo erg is de pijn, zo erg... een pijn die niet hoefde... als er meer verstand en wijsheid aan te pas was gekomen, minder onbedachtzaamheid'... nu als je beseft dat je het beter kan duidelijk maken door het te beschrijven, zo vaak en zo lang tot het toch tot een deel van ze doordringt... want het andere, wanneer die duwer zou gewonnen hebben, hoeft dat niet te betekenen dàt zij dan wél zullen begrijpen dàt hun 'afhandeling' een 'mis-handeling' was van formaat. Zij kunnen dat afdoen als 'het gevolg van een crisis'... en that's it. Ik moet gebruiken wat ik als enige middel kreeg... mijn geschreven woorden, de spreekbuis voor degene die het niet kunnen zeggen (ik inbegrepen want zoooo vaak kan ik het OOK niet zeggen... gelukkig wel schrijven). Ik weet wel dat ik er ook niet steeds in slaag het net zo helder te verwoorden als ik wel zou willen, echter dàt gaat me alvast beter af dan het spreken. Bovendien kan ik in een gesprek waarin ik me in de luren gelegd voel, zo verstomd en ontzet zijn dat ik niet anders meer kan dan stamelen, verward en raaskallend... waardoor je nog meer in de hoek gedrumd wordy. Het is laf en wreed wanneer mensen zich daarvan bewust zijn en dit misbruiken. Jammer genoeg gebeurt het. Ook mijn psychiater misbruikte het...
In een boek over behandeling van patiënten die lijden aan borderline persoonlijkheidsstoornis las ik dat afwijzing of bestraffing tegen-therapeutisch is en het idee bij de patiënt versterkt dat de wereld in feite bestraffend en afwijzend is... Ook las ik hoe medicatie soms sterk kan afleiden. Dit boek moet ik echter nog verder bestuderen. Later meer hierover. De mail die mijn psychiater me vorige week stuurde, was duidelijk een afwijzing... en bestraffing... Ook tijdens het telefoontje waarin ik het waarom vroeg, werd ik op zeer nare wijze afgewezen en zelfs bestraft. Voor mij bestaat er geen grotere 'straf' dan me op die manier behandelen. Als een ding... niet als een mens die het recht heeft om te weten waarom hij of zij zo onheus behandeld werd. Ik moet nu dit alles voor mijn eigen welzijn laten rusten en me net als gisteren proberen te focussen op mijn levenswerk. Het was me onmogelijk gedurende vijf dagen er verder aan te werken. En ik hoop dat wat het altijd betekende, verder mag betekenen, vooral nu er opnieuw werd ingehakt op mijn wezenlijkheid en bestaan. Door mijn psychiater.
443. vandaag en nog meer confrontaties met de leemtes die ik in mijn 'therapie' ervaren heb.
Vandaag is een moeilijke dag. Op onder andere deze dag had ik een sessie. Nu niet meer. Ik heb geen sessies meer. Door zijn mis-handeling.
Gisteren tijdens de rit in de autobus dacht ik somber aan hoe het wel leek als met mijn ouders. Ze gebruikten me als buffer. En ik vond dat vreselijk. Voortdurend schipperen tussen hen beiden. Zo loyaal je aan de één en de ander hoe ze er ook op los hebben gemept (op mij) (bij mijn moeder had ik bovendien van ook psychische mishandeling te duchten).. Altijd moest ik een evenwicht vinden tussen het proberen bemiddelen en daarbij angstig zorg dragend geen van twee het gevoel te geven dat je alleen maar achter de ander stond. Maar wie stond er achter mij????? Toen ik huwde, hadden ze geen buffer meer en na verloop van tijd moésten ze het wel met mekaar zien te redden. Ofwel het tegenovergestelde maar dat lag zeer moeilijk omdat mijn vader door zijn ziekte afhankelijk was van mijn moeder. Ongeveer datzelfde gevoel had ik gisteren in de autobus als ik dacht aan de therapie die ik nu niet meer heb.. dat je soms een hoge prijs betaalt voor mogelijk meer comfort voor de ander... door mijn loyaliteit ook hier ik een dodelijke prijs ontving... Ik ga er verder over zwijgen, het maalt me anders fijn.
Gisteren kon ik het boek niet meer verder lezen dat ik eerdere avonden las, van de engelen (al heb ik wel weer gebruik gemaakt van de essence). In de plaats ervan nam ik één van de boeken over therapie, depressie, borderline persoonlijkheidsstoornis enz... en ging daar enkele hoofdstukken uit lezen. Ik stootte op twee stukjes die me opnieuw confronteerden met dàt wat ik miste in mijn ondertussen dus voorbije 'therapeutische' behandeling. En dat gaf weer een steek van pijn en verdriet. Ik las over a-specifieke factoren die als onderdelen van de behandeling ongemerkt aanwezig zijn en ervoor kunnen zorgen dat de cliënt zijn behandelaar betrouwbaar, deskundig en betrokken vindt. (zucht) Dat de cliënt het gevoel heeft dat de behandelaar werkelijk geïnteresseerd is in haar of hem als mens. (zucht nogmaals) Nog erger werd het toen ik las over welke eigenschappen van de behandelaar of therapeut de resultaten van de behandeling bevorderen. Allereerst zou een basishouding er een moeten zijn van een onvoorwaardelijk positieve aanvaarding van de patiënt zoals die is... Wanneer je betrokkenheid ervaart van je therapeut of arts, zou dat positief werken op het overwegen van mogeljke adviezen. En dan nu komt voor mij toch dé pijnplek... toen ik las over hoe een effectieve therapeut zich vriendelijk, begrijpend en bevestigend, beschermend en hartelijk opstelt en zij niet schromen om toe te geven wanneer ze iets niet weten of om fouten toe te geven.... (de diepste zucht van allemaal)...
Ik las in een ander hoofdstuk dat gaat over vragen over therapie dat je professionele hulpverleners niet zal schokken en hun gevoelens ook niet zal bezeren zoals je dat bij vrienden zou kunnen doen. (wanneer je bij ze alles probeert te vertellen wat je kwelt) Dit te lezen gaf me eveneens een pijnlijk gevoel omdat ik de indruk kreeg vooral dit laatste jaar dat mijn psychiater zaken persoonlijk begon te nemen... alsof ik hem persoonlijk aanviel terwijl ik alleen maar op allerlei manieren wilde duidelijk maken dat ik niet meer verder kon met slechts praten, praten, praten... zonder daarbij ook de aandacht, de alertheid van de hulpverlener. Verder las ik dat ze erin geoefend zijn om de juiste vragen te stellen op de goede manier om je een beter inzicht te geven aan wat in dit geval aan de depressie bijdraagt en hoe je dingen kan veranderen.
(bron: Circus depressie. Alles over depressie. Oorzaken, behandeling, vragen en antwoorden, Drs.Paul Wisman, )
Het zijn allemaal zaken die ik amper en zelfs helemaal niet in mijn therapie heb teruggevonden. Vooral het laatste jaar voelde ik me daardoor niet beter maar slechter en slechter worden.
Ik kan me afvragen waarom ik deze boeken niet eerder vond... Ik vond er wel... maar niet degene die me zouden kunnen helpen mijn hulpvraag naar mijn psychiater toe op deze toch wel duidelijker manier te kunnen verwoorden... En hij heeft blijkbaar al die noodkreten afgelopen jaar geen van allen begrepen???? Ik moet ook daar niet langer stil bij blijven staan, het is zinloos en het vermaalt me verder tot pulp. Ik ben op de duur wanhopig en zelfs radeloos gaan schreeuwen in mezelf... en die schreeuw vond je onder andere terug in mails . Ook deze zijn, geloof ik, voor een ander doel gebruikt dan trachten te begrijpen... Wist hij na al die jaren niet dat zelfs ik met mijn rijke woordenschat vaak niet in staat ben op dezelfde manier te spreken als ik ze in mijn schrijven kan uitdrukken? In die zin lijd ik ook aan een vorm van autisme... omdat ik in mijn spreektaal vaak achter de dikke glazen wand blijf zitten. Ik vergeef hem zijn puberale gedrag NOOIT... waar bleef zijn gedrag als 'psychiater'???? Was zijn ego belangrijker?
Ik bekeek gisteren het programma 'Te gek'... In deze eerste aflevering werd zowel burn-out, borderline persoonlijkheidsstoornis als game-verslaving toegelicht. Nu... wat de borderline persoonlijkheidsstoornis betreft is het erg vaag gebleven, vind ik. Slechts enkele punten van het hele pakket werden eruit gepikt om de stoornis te benoemen. Het werd zelfs nog vager, voor mijn gevoel, door hoe ze deze stoornis verder omschreven. Ik kreeg de indruk dat ze zelf niet goed wisten wat het inhield. Er werd gewag gemaakt dat we allemaal wat borderliner kunnen zijn. Natuurlijk kan iedereen bepaalde klachten in mindere mate bij zichzelf herkennen maar dat kan net zo goed zijn bij andere psychische ziekten of persoonlijkheidsstoornissen. Voor mijn gevoel werd het door de uitleg die volgde op de benoeming van de stoornis zelfs sterk geminimaliseerd. Ik was dus wel ontgoocheld, had er meer van verwacht. Het zelfde gevoel had ik bij zowel het begrip 'burn out'. Wat de game-verslaving betreft... Hoe dan ook meer helderheid zou welkom geweest zijn. Misschien was het programma afgestemd om als eerste kennismaking met de stoornis ? Of werd het afgestemd op het grote publiek? Ik kan er niet over oordelen. Misschien was het beter geweest wanneer ze geen drie problematieken in één programma zouden gewurmd hebben? En meer tijd hadden uitgetrokken om een klaar beeld te schetsen van ieder van ze? Te beginnen met een duidelijker korte beschrijving en vervolgens enkele getuigen laten spreken? Nu, ik ben geen programma-maker... ik zit aan de andere zijde... maar ik bleef wel achter met dit gevoel 'wat hebben ze nu eigenlijk verteld? Het zal vast goed zijn dat ze er een programma over maken. En ja, ik ga ook de volgende afleveringen bekijken.
Vandaag net zoals gisteren naar het kleine lieverdje... Zalf op de wonde... Ook al duizelde ik tijdens mijn verplaatsing... wellicht omdat ik amper nog eten binnen krijg. Na haar voeding was ze zo lekker rustig... en wat doet het vertrouwen van mijn dochter in mij me deugd... Daar zat ik met het kleine ukje op hun terras... ik zweeg, zong niet, ik genoot gewoon van dat kleintje dicht tegen mijn pijnlijke hart... ze keek met lieve oogjes naar de bladeren die bewogen door de wind... Een trein tsjoekte voorbij... een kindje fietste langs... en dat kleine ukje keek en lag daar zo vredig... En af en toe keek ze op.. echt waar, ze keek... of haar moeke daar nog zat... met zulke lieve oogjes... Waar zoveel mensen me ontkennen en behandelen als een ding... voelt dat kleintje mijn liefde voor haar... Toen ze niet meer tevreden was met rustig kijken... zong ik voor haar... lachte ik haar toe... en deed ik een beetje gek... Ik koester dat lieve kleintje... zo puur en eerlijk .. heel wat volwassenen zijn die puurheid en eerlijkheid verloren. Ze werden koud en vaak ook wreed. Tijdens haar voeding zat ik alleen op het terras en omdat alles weer zulke pijn deed, de verwerping door mijn psychiater... al beseft hij wellicht nog altijd niet dat zijn domme afhandeling dit inhield... sneed me ook daar op het terras aan flarden. Maar ik zeg niets... alleen mijn jongste weet ervan. Mijn hart bloedt... door de zoveelste wrede verwerping van mij als mens. Hoe kon hij dat verdomme doen?
Daarom stak ik oortjes met muziek in mijn oren... met dié muziek... van die vriend die zijn leven beëindigde... die hij me aanreikte... muziek... van W.Mertens... ze heeft altijd een helende werking... daarom blijf ik hem ook herdenken.... en ben ik hem dankbaar. Toen bracht mijn dochter het kleintje weer naar me... Door mij kan mijn oudste dochter nog wat doen in haar huishouden... want het kleine liefje vraagt wel héél véél aandacht... die ik haar graag en met heel mijn hart geef. Tegelijk doet het me zoveeeeeel deugd dat mijn dochter daar ook blij mee is... En later sliep ze alweer in... in mijn armen... en legde ik haar in haar bedje... samen met mijn dochter een bordje gegeten... Ik voel me zo gelukkig met die erkenning... Mijn psychiater die me dumpte als afval heeft er niets van begrepen... niet na al die jaren. Negen jaar heeft hij me behandeld... en dàt heeft hij niet begrepen... Ik hoop van harte dat hij nooit meer NOOIT meer mensen met bps behandeld... tenzij hij er zich over bijschoolde... want ze zijn niet allemaal zo verbeten om te blijven leven als ik... Ik heb heel erg... heel erg moeten vechten om te willen blijven leven... want dit had ik nooit verwacht. Zulke laffe handeling. Me vergooien... dumpen... alsof ik geen mens ben.
Het is altijd gevaarlijk te denken dat je een godheid bent en alles weet... verdomme hij wist niet eens een achtste... van wat ik dacht dat hij wist. Toen het tijd was om te vertrekken... kwam mijn dochter met haar kleintje aan de deur staan en ze wuifde naar me... en haar kleine lieve kindje lachte haar mooiste lach... ze zag me zelfs dààr aan de overkant... waar mijn psychiater me niet eens meer zàg vlakbij, pal voor hem.
Ik voel me nog niet in staat dat ene boek te bespreken. Er zit nog te veel in de weg en het schreeuwt nog te erg van binnen. Bij perioden radeloos en niet meer weten hoe ik het heb... als ik terug naar de engelen-parfums grijp... de essences die ik enkele jaren geleden kocht... en net een boek las over engelen en een jongen die vroeger misbruikt is door een leerkracht... Ik had die mail nog niet ontvangen van mijn psychiater, dus ik wist nog niet wat me boven het hoofd hing toen ik in dat boek ben beginnen lezen... Enkele dagen later... sloeg een bom in wat gedurende die negen jaar opgebouwd werd... (ik begrijp daarom nog minder dat dat door degene die de bom gooide, niet begrepen wordt... dat hij daarentegen blijkbaar nog meent dat hij me tot het laatste hielp... )
De voorbije dagen las ik dat boek verder en ik wenste dat ik ook de beschermengelen zo kon voelen als die jongen dat kon want ik hàd en héb nu écht wel beschermengelen nodig. Toen dacht ik plots aan de licht-weisen-flesjes van één van de aartsengelen en een tweede en twee keer kwam ik moeizaam terug uit mijn bed om ze te nemen en te gebruiken, om me te beschermen en te helen. Ik heb zelfs het doodsprentje van mijn vader terug onder mijn hoofdkussen gelegd, dat heb ik sinds zijn dood 15 jaar geleden niet meer gedaan... ik vraag hem waar hij ook is om steun als hij me die geven kan.
Ik heb nog enkele andere stappen gezet, een soort van ankers die ik in een gevaarlijke, steile rots sloeg zodat ik wel verder moet en niet kan vallen.
Van een andere behandelaar zoeken, is geen sprake door de bom die in het moeizaam opgebouwde vertrouwen gegooid werd, behoort dat voorlopig en zoals ik me nu voel, nooit meer tot de mogelijkheden. Hoe kan ik nog een psychiater of andere hulpverlener vertrouwen als die ik zoveel toevertrouwde en vertrouwde in stilte iets 'plande' (hoe lang al?) zonder er ook maar één woord over te zeggen???? En me dit liet weten per mail als een dief in de nacht? Een psychische terreuraanslag .
In die zin vraag ik me af wie er in feite aan wit-zwart denken doet en overging tot een impulsieve beslissing????
Om toch enigszins positief dit blogje te besluiten, gisteren moest ik ergens naartoe... ik ben drie haltes vroeger afgestapt om één van de andere boeken te bestellen waarvan gisteren melding. Ik dacht toen nog of ik misschien net die ene persoon op straat zou ontmoeten en je raadt het al, wonder boven wonder kwam ik die persoon ook tegen iets wat heel uitzonderlijk is op dat tijdstip op die plaats. In die zin kan je toch wel spreken van dat er inderdaad een beschermengel in de buurt moet zijn. Vandaar mijn afbeelding... van een beschermengel.
Als ik nu zou kunnen huilen dan huilde ik wellicht tot ik uitgedroogd was. Wat is nu het ergste? Dat ik op die onheuse manier werd 'doorgesast', 'geloosd', 'gedumpt' of wat ik vandaag nog méér las over een 'goede' behandeling van iemand met borderline-persoonlijkheidsstoornis? Ik ben er niet goed van... Ik zal blijven zeggen dat ik zeker baat had bij de periode dat de therapie bestond uit 'slechts' praten, 'ventileren'toen er drama's in mijn leven plaatsvonden.... maar erna? Het werd nog erger toen ik voelde hoe ook de aandacht verslapte tot het wel leek of die er helemaal niet meer was... . Soms vraag ik me af of de psychiater in conflict kwam met zichzelf en toch is blijven doorgaan op een wijze die mij meer kwaad berokkende dan goed. Het voelde niet meer als een begeleiding... en zoals ik reeds schreef door het gebrek aan aandacht ook niet meer als ventileren.
De oorzaak van een mogelijk conflict binnen hemzelf hoef ik niet te weten. Er is iets onherstelbaar stuk en het kan me in die zin weinig schelen waardoor is gegaan zoals het ze-ker niet had mogen gaan.
Ik probeer me zelf te herinneren wanneer het precies begon... Het enige dat me nog zeer duidelijk voor de geest staat was het conflict rond de vertrouwelijkheid van informatie toen bleek dat hij iets wat ik hem in vertrouwen vertelde (zoals alles wat je in zo'n sessie zegt toch?) naar mijn dochter ging die ook bij hem in therapie was. Nochtans had hijzelf duidelijk laten weten dat dat nooit zou gebeuren... Ik herinner me nog hoe erg ik schrok van zijn vreemde reactie op mijn nochtans rustig gestelde vraag waarom dat was gebeurd. Het was een eerste knap in het touw van vertrouwen.
Heeft deze hele zooi hier misschien mee te maken? Daar kom ik toch nooit achter, zeker niet als ik me herinner op welke manier er toen en na vorige week dinsdag van hem uit naar mij gecommuniceerd werd. Zoiets vergeet je niet, ook al probeer je dat...
De steek die hij liet vallen binnen de vertrouwelijkheid destijds heb ik erna vergoelijkt. Ieder mens laat wel eens steken vallen. Ik ook. Ik ben echter vooral heel erg benauwd geworden wanneer mensen die steken die ze lieten vallen, niet eerlijk kunnen toegeven maar ze proberen toe te schrijven aan jouw 'stoornis'... ik hoor het hem nog zeggen dat ik nu werkelijk té wantrouwig was... Zulke zaken maken me niet onterecht zeer angstig. Het wordt nog erger als je op die persoon moet kunnen vertrouwen voor de therapie die je er volgt.
Goed... ik probeer dit alles en deze man achter me te laten. Het is een meer dan zwaar trauma voor me, waarin, zoals ik al eerder schreef, alle trauma's van mijn leven in samenkomen. Precies om de manier wààrop hij 'mis'handelde. Het vervult me nog steeds met afgrijzen telkens het tot me doordringt, lijkt het wel of duizend messen tegelijk in me hakken.
Ik wil niet nadenken over hoeveel tijd er 'opnieuw' zal moeten overgaan eer de scherpste pijn ervan mildert, hoe ik het moet plaatsen, verwerken... eruit moet komen... Hiervoor alleen al, voor de meest gruwelijke en vernietigende pijn die dit doet, zou ik nooit meer welk mens dan ook mijn vertrouwen willen geven...De afstraffing, de afwijzing, de verwerping... want wat hij deed, was niet anders dan dat. Zonder voorgaande zo geloosd worden... al meende hij nog te mogen zeggen zich helemaal van zijn taak gekweten te hebben door een collega die ze zogezegd al gecontacteerd hebben, enz... enz... ik hoef dit niet eindeloos te herhalen, hoe mijn behandelend psychiater me zonder ook maar één woord van waar hij mee bezig was, per mail meldde dat ik vooreerst geen therapie meer bij hem kon volgen, eerst een raadpleging of meerdere bij zijn collega... en dan zou hij wel zien... of ik eventueel terug bij hem kon, al dan niet gecombineerd met die andere collega. (nu herhaal ik het toch weer misschien omdat het nog steeds te ontzettend is om het te kunnen bevatten) ...
Zijn behandeling (mis-handeling) komt over of ik een zwaar crimineel feit beging, alsof ik ocharme hem naar het leven stond... en dit alles zonder dat hij ook maar met één woord gerept heeft over wat dan ook en een mogelijk denken ààn een andere therapie, een andere arts???? Blijft ook de vraag wàt mijn criminele feiten waren die ik mogelijk beging ? Was het omdat ik niet akkoord meer kon gaan met het slechts 'ventileren'? Of dat ik het er bijzonder moelijk mee begon te krijgen dat de alertheid weg was? Daardoor steeds dieper wegzinken en toch blijven krabbelen en wegen zoeken om het duidelijk te maken, is dàt fout? Boeken lezen, vragen naar zelfhulpgroepen en ja, zelf naar therapiegroepen als aanvulling voor deze therapie... Dat kan je moeilijk een crimineel feit noemen hé. Of dat ik liet horen hoe ik de therapie ervaarde, alsof ik loze woorden de ruimte instuurde... en maar op die stoel zat ouder en grijzer te worden. Omdat ik me steeds ongemakkelijker voelde bij deze wijze van therapie (?) (die ik nu ik weet wat ik weet bezwaarlijk nog zo kan noemen... in de zin van bps en een 'goede' behandeling) En ja de halvering van de sessies bevestigde dat gevoel nog meer dat hij ervan uitging dat het er allemaal niet meer zo toe deed????
Nam hij het me kwalijk dat ik niet opgaf om dat met even zoveel woorden proberen duidelijk te maken? Ik zat in de knoei met een goéde manier om het hem te vragen, te zeggen, dat ik hoe langer hoe meer verlangde naar een sterkere therapie, of naar een andere behandelende arts die me die wel kon geven als hij het niet kon, loos blijven ventileren, oeverloos en eindeloos blijven leuteren terwijl je nog voelde ook dat er niet meer werkelijk geluisterd werd. Niet verwonderlijk dat de gedachte dat het leek of hij me opgegeven had, het er niet beter op maakte en alsof hij me door de medicatie kon kneden tot wat hij wilde dat ik deed, als een zombie blijven leuteren???
Zelfs las ik rond tussen december 2010 en februari 2011 het boek 'Praten alleen is niet genoeg. Hoe psychotherapie echt werkt' (van Willard G.) ... Wààrom denk je dat ik precies zo'n boek las???? Ook dat heb ik verteld aan mijn psychiater toen tussen december en februari ergens dit jaar, toen ik dat boek las. Ik legde hem uit dat ik wou begrijpen wat ik moest doen en wat therapie was of kon zijn. Het waren woorden in de wind zoals alle woorden dit jaar.
En nu lost hij dit alles op deze 'slinkse manier' ????? Hoeveel kansen liet hij liggen om ofwel mij te spreken over dat ik misschien meer baat zou hebben bij een arts die meer over bps wist dan hij? Heeft hij ooit ingepikt op wat ik zei? Waarom zei hij bvb niet dat hij meende op te merken dat ik ergens naar op zoek was, dat iets me dwars zat en of ik daar iets meer over kon zeggen.... Als ik er zelf over begon, reageerde hij niet. Nu ja, ik dacht dat je zoiets van een deskundige, alerte psychotherapeut, psychiater mocht verwachten, daarom bleef ik langer plakken aan iets dat hoe langer hoe slechter voor me was.. want ik bleef denken dat hij vast zou weten wat hij deed. Niet dus.
In het licht van wat ik deze dagen al las, was ik dus toe aan een stap vooruit 'sterkere therapie' en heeft hij ongewild (?) die stap verhinderd en blijven blokkeren...! Ik wilde vooruit... hij niet... hij wilde dat ik me neerlegde bij dit soort therapie...
Diepe zucht... en met wat ik nu allemaal aan informatie heb gevonden de afgelopen twee uur en een half, voel ik me niet opgelucht maar nog ellendiger, precies omdat ik erdoor weet dàt ik onheus behandeld werd en dat dit niet alleen een hinderpaal vormde tijdens het afgelopen jaar maar door zijn afhandeling ook naar verdere behandeling elders.
De arts die ik al tijdens de grote vakantie had doorgelicht (ja ik ben voorzichtig... en verzamel steeds veel informatie)... die kan ik voor mijn gevoel nu niet meer raadplegen. Mijn psychiater verhinderde door zijn nare afhandeling de keuze van die arts, precies om de sfeer waarin hij dit alles achter me om 'geregeld had'... buiten mijn weten om... boven mijn hoofd en met bovendien nog de geweldige belofte dat beide artsen zouden overleggen wat de toekomstige behandeling daar betrof... en hoe de afgelopen therapie was geweest... (vooral dat laatste zou ik best eens willen horen.
Begrijpt iemand waarom ik dààr niet écht op zat te wachten? Een psychiater die me zo behandeld, die me op die manier denkt te versassen nog vertrouwen dat zijn 'overleg' met zijn collega 'eerlijk' en 'betrouwbaar' zou zijn???? Hij raakte aan het vertrouwen, en heel erg.
Het besef dat de pijn en de ellende waarin ik me nu dag en nacht bevind en waar ik me bijna ieder moment van de dag tegen moet beschermen, had kunnen vermeden worden... Het is meer dan slikken...
Ik dacht zelfs voor het eerst sinds meer dan twintig jaar terug aan bellen met tele onthaal... maar omdat ik destijds enkele keren iemand aan de lijn kreeg die me veroordeelde , is dat al een trauma op zich. Verder voert dit alles me zo erg naar de tijd van de hel bij de tweede psycholoog, niet omdat nu hetzelfde gebeurt als toen, al komt wat mijn psychiater nu deed eveneens neer op zwaar geschonden vertrouwen, gevolgd door een de mond willen snoeren, terwijl de reactie die ik had een normale reactie was in deze hele context op deze vreselijke verwerping. Door de kille afwijzing tijdens het telefoontje waarin ik vroeg naar het waarom, de manier hoe hij me benaderde tijdens dat telefoontje, alles kwam terug... van die ander... in zijn meest gruwelijke vorm en waarom? Omdat mijn huidige psychiater op net dezelfde manier de consequenties dus mijn radeloosheid door zijn ultra-nare behandeling wilde afdoen als een simpele reactie van een ziekelijke geest die dan maar op crisisopvang beroep moest doen..???
In die zin vind ik, dat ik, gezien wat ik voel inderdaad sterker mag genoemd worden dan hij die zich op een eerder laffe manier van 'iets' (hij maakte me tot een ding) afmaakte en niet eens dapper genoeg (of wijs genoeg) was de consequenties daarvan onder ogen te zien...
Het vreemde is dat ik hem niet eens meer kan kwalijk nemen dat hij mij geen 'goede behandeling' meer gaf afgelopen jaar... ik heb klaarblijkelijk ten onrechte gedacht dat hij meer op de hoogte was van de stoornis en hoe deze te behandelen. Ik vrees dat ik me daar behoorlijk in heb vergist na wat ik las in dat ene boek (in de zijlijn vermeld) en in nog een ander vandaag. Dàt neem ik hem niet kwalijk... want het is onwetendheid, uit onwetendheid... Ik neem hem wel kwalijk hoe hij dit oploste en waarom hij niet eerder met een collega praatte om raad te vragen wat de behandeling betrof als hij me niet uit handen wou geven toen al of mij niet eerder voorstelde een andere arts te raadplegen die meer op de hoogte was van de materie. Ik neem hem eveneens kwalijk dat hij nu wel met die collega was gaan overleggen (als het waar is want waarom scheen die eerst net als ik te denken dat ik hem alleen kon raadplegen in afwezigheid van mijn psychiater en dan nog als 'er iets was'???) Het kwam ook niet overeen met wat ik las in de mail die hij me stuurde...! Daar werd ik voor een ultimatum gezet. Zou zijn collega dàt weten?
Zeer akelig allemaal, waar ik zowat dagelijks braakneigingen van heb sinds ik dit alles door de strot kreeg.
Nu moet ik proberen met aan de hand van wat ik las, te weten ben gekomen, te verwerken, te vergeven, toe te schrijven aan onwetendheid en onbedachtzaamheid. Hij is ook maar een mens, mensen maken nu eenmaal fouten, zowel hij als ik en zoveel anderen. Jammer nu met bijzonder zware consequenties. Ik moet het zien als het zoveelste zware misverstand, het zoveelste fatale dat uit de complexiteit van mensen en hun psyche, hun leven kan voortvloeien. Ik moet opnieuw beseffen dat ik meer op mijn eigen intuïtie moet vertrouwen, dan had dit alles niet zo ver hoeven komen, dan had ik hem veel vlugger laten weten dat ik een sterkere therapie behoefde, en als hij me daarin negeerde, ook een andere arts raadplegen zonder de bezordheid hem daarmee te kwetsen (zijn ego bleek dat niet te verdrage)... Ik had moeten vragen of hij me kon doorverwijzen want dat deze therapie voor mij niet meer voldeed. Ik moet leren niet uit angst mensen te kwetsen mezelf tekort te doen, want daar is dit alles op neergekomen en dan is kwetsen... nog maar een klein woord.
Door de opeenstapeling van slapeloze uren deze en vorige nachten voel ik me stilaan fysisch vermoeider. Telkens ik wakker word -en dat is vrij vaak- is het alsof ik niet uit een nachtmerrie ontwaak maar er telkens in beland als ik besef... Het dringt nu door tot alle hoeken en uiteinden van mijn wezen...
Afgelopen nacht zag ik me niet meer in staat om eerst nog even dat hart te luchten voor ik ging slapen, te moe. Het voelde alsof een hele scherpe klauw bleef ronddraaien daar waar de pijn voelbaar is. Je zou het er willen uitsnijden maar je weet dat dat onmogelijk is. Verder voelt het of ik niet meer weet waar kruipen.. Hopelijk wordt het straks beter.
Weken geleden vond ik de oude lappenpop terug van een van mijn kinderen... Ik waste ze en waar de vulling eruit dreigde te komen, herstelde ik ze. Een uur geleden drukte ik ze tegen me aan alsof dat me kracht zou geven om vol te houden... na wat mijn psychiater deed, funest voor iemand die bps heeft, namelijk die zonder boeh of bah lozen.
Ik dacht aan dat kleine meisje dat ik met die lappenpop kon blij maken... Ik wikkelde de herstelde en gewassen pop in een zuivere handdoek... en neem ze mee... en beloof in stilte ook aan haar (net zoals ik in stilte ook aan die nog thuis is beloofde) dat ik zou blijven vechten om te willen leven... al leidt alles me naar dat andere. Het spijt me echt zulks te schrijven maar het is niet anders...
Ik maakte het avondmaal... ze vond het lekker... voor haar en mijn oudste en het lieve kleine meisje leef ik nog, voor niemand anders...
Mijn psychiater deed me nogmaals een das om... alsof er voor hem dàt nog niet genoeg deden..
De kast is gezeemd, de spulletjes mooi geschikt (het komt nauw... het mag niet recht-recht maar toch in harmonie... dat geeft een goed gevoel) Toen trok ik eindelijk na veel jaren er die ene lade uit en heb werkelijk alle documenten die daarin lagen versnipperd, verscheurd, weggegooid. Ik ben nu doodop... uitgemergeld, uitgeput... maar ik 'denk' ook tevreden want mijn gevoel is ka-pot... Ik maak schoon-schip ... combineer het rommelen in mijn huis met het rommelen in dat wat onrecht was...
Ik vond een fotootje van één van mijn zoons en heb het op de koelkast in het kadertje dat nog leeg was gestoken. Ondanks de pijn die ze me deden blijf ik van ze houden. Als ik dood ben... zullen ze zien dat ik steeds bleef denken aan ze, ze in mijn hart ben blijven dragen. Een hart dat zoveel meppen kreeg dat het niet meer klopt zoals het hoort... een machine. De mep die de psychiater me gaf, was voor mij de druppel... (boven al die andere druppels) Volgens mij maakte hij een méér dan ernstige medische fout.
En neen... ik heb hem nooit iets gezegd over wat anderen me zeiden... over dat het niet zo OK was om enkele leden van één gezin bij eenzelfde psychiater te stallen... maar misschien heeft hij dat zelf ontdekt en loste hij dit zo op?... De moeilijkste eruit... ik dus. Chapeau voor zijn moed, wijsheid en verantwoordelijkheidsgevoel?... Ik denk dat ik maar terug mijn heil ga zoeken bij maatschappelijke assistenten die meer hart en empathie schijnen te bezitten dan bepaalde van de afgestudeerde psychologen/psychiaters.
Hij doet maar... het kan me allemaal geen moer meer schelen. Teveel klappen gekregen... teveel confrontaties met absurde 'maatregelen' en onrechtvaardige/onverantwoorde. Wrede. Maar of hij dat beseft? Welneen... hij roept zich liever zélf uit als 'slachtoffer'. What a kind of human are you? Mijn vraag is waarvoor hij en nog anderen (die onbekwaam handelen) eigenlijk studeerden. Om mensen te vernietigen als hun eigen 'ego' in het gedrang komt? Daar moeten ze toch een supervisie op geven mijns inziens.
Ooit moest mijn jongste in allerijl naar de spoed, loeiende sirenes, angst omdat zij veel pijn had. Die dag moest ik normaal op therapie... maar dat kon natuurlijk niet. Ik heb vanuit het ziekenhuis op de spoed zowel één van mijn kinderen verwittigd als mijn psychiater. Maar die laatste kon ik niet bereiken. Tussen de bedrijven door, want daar zat ik alleen, zonder enige steun met die immense angst dat mijn dochter iets zeer ernstigs overkwam en ik haar zou verliezen. Ik bleef proberen mijn psychiater te bereiken op de nummers die hij ooit zelf gebruikte om mij te bereiken. Uiteindelijk kreeg ik iemand aan de lijn en werd ik afgesnauwd....:shock
Wat er toen door me heenging, kan ik nog steeds niet beschrijven... Ik kon toen niet anders zeggen dan dat mijn kind op de spoed lag en ik de psychiater had proberen te bereiken. Bleek dat zij door anonieme bellers steeds getelefoneerd werden en er werd blijkbaar gedacht dat ik die niét anoniem belde dé dader was... Het heeft me heel veel pijn gedaan toen... en nog erger omdat er nooit enige verontschuldiging is gekomen. Integendeel. Leuk om zo afgesnauwd te worden op zo'n moment. Ik doe mijn mond nu open... ik laat alle pijn los... omdat dàt toen nog te verontschuldigen was maar dit wat mijn psychiater deed niet meer.
Ja, ik voel me donker... om dit alles... en wat er rond hangt... Mijn dochter voelde zich vanmorgen niet zo goed en zag het even niet zitten... ik heb haar opgemonterd en mijn hulp aangeboden. Ze is nu ondertussen met nieuwe moed begonnen aan haar studies... Ik was er voor haar... zoals ik er altijd was voor haar, zelfs in de zwaarste, allerzwaarste perioden... ook dat heeft hij door zijn mis-handeling opnieuw in de waagschaal gesteld... Ik ben sterker dan hij... ik weet dat het zo is... en dat voelt misschien ook als een bedreiging voor hem? Mijn bezorgdheid om haar in een andere context is dan ook terecht en het enige waarop ik in die zin vertrouwen kan is op haar wijsheid en kracht niet op de zijne (want die lijkt in het licht van enkele ernstige missers van hem niet werkelijk aanwezig).
Ik begon de woonkamer verder op te ruimen. De kasten, de spulletjes die erop staan. Waarom zou ik nog bijhouden wat ik niet leuk vind? Omdat anderen het gaven? Ze gaven me wel meer dat niet zo goed voelde. Ondertussen vang ik mijn gedachten en leid ze zo goed en zo kwaad mogelijk af door de cd's die ik huurde, kleinkunst zodat ik ernaar kan luisteren. Toch schieten de gedachten... aan wat ik onverwacht door de strot geramd kreeg afgelopen dinsdag... telkens door mijn brein. Tevergeefs probeerde ik ze weg te duwen. Ik weet al hoe onmogelijk dit is... ze moeten er 'uit'... en dus dat doe ik hier. Ondertussen rust ik uit. Ik voel me weer erg down. Niet zo verwonderlijk... Zo'n schok... Het lijkt wel een nachtmerrie die dag na dag verdergaat. Jammer genoeg staat daarover niets in dat ene boek, over de innerlijke verwoesting na verwerping door mensen die je moeizaam maar uiteindelijk toch vertrouwde, nog gruwelijker als die mens je psychiater is die je bijna negen jaar behandelde. Hoe je je daar afdoend tegen afschermen... daarvoor moet ik wellicht nog meer boeken zoeken of instanties raadplegen die met bps te maken hebben. Dat is het allerergste en maakt me elke keer psychisch dood..
Normaal zou ik op bezoek kunnen bij een verre buur... maar ik voelde me er niet toe in staat. Gelukkig was er nog niet echt iets vastgelegd. Dit hele gedoe, deze hele nachtmerrie gooit me van de ene kant van de kamer naar de andere, slaat me murw zoals ik tijdens mijn jeugd murw werd geslagen, gooit me in de vergeetput, steekt me in de schavot, bindt me aan de schandpaal, martelt me, mishandelt me...
Daarom... veilig thuis... rommelen, in plaats van een stofdoek een zeem... alsof ik door het hier op te frissen de vieze geur van machtsmisbruik en misbruik van vertrouwen kan schoonwissen, wegvegen, uit mijn hele wezenlijkheid, iets wat me doodt, vermoordt, mis-handelt. En dan moet ik nog dankbaar zijn voor zijn zogenaamde 'hulp' tot op het einde zoals hij me nog liet weten???? Ik voel opnieuw braakneigingen... en ik weet heus waarom ik die voel. Er was geen hulp tot op het einde... Ik wéét wat hier werkelijk gaande is en het onrecht van de behandeling, de afhandeling... maakt me ziek. Wel ik zal uitzieken... op de enige manier dat dat bij mij lukt... ik schrijf het van me af tot het niet meer nodig is. En ik hoop dat er zowel aan de ene zijde als aan de andere zijde meer alertheid zal zijn om dit soort vernietigende handelingen te voorkomen.
Was er een besef van zijn uitschieter... en moest daarom het bewijs van zijn uitschieter 'verwijderd' worden? Moest ik daarom 'behandeld' worden door een 'collega'? Een collega die een 'uitgebreid' verslag zou krijgen? Welk ver-slag? Niet over de 'be-handeling' door mijn psychiater of zijn overtreden van een belangrijke regel.
Overleggen met zijn collega, alsof ik een insect was... dat moest 'bestudeerd' (en uitgeroeid?) worden. Dat als een soort lastige 'getuige' verwerd van therapeutisch falen???? We zullen het nooit weten zeker?
Gisterenavond dook de angst opnieuw op. Ik weet wat dat betekent eenmaal ik naar bed ga... en ik was bang voor een herhaling van de donderdagavond... Het was dus een goed idee gisteren de brieven verder op site te zetten, die vodjes papier die ik de weken voorafgaand van zijn vreselijke afhandeling, geschreven had om mee naar de sessie te brengen in een eerstvolgend vrij moment om een 'gesprek' te hebben (dat was wat ik vroeg). Ik zou dan aan de hand van die vodjes toch enigzins iets duidelijk kunnen maken, dacht ik. De trouwe lezers hier weten ondertussen dat ik niet zo ver ben geraakt... niet omdat ik niet wou maar omdat ik op een vreselijke manier beentje gelicht werd (en dat is dan nog vriendelijk uitgedrukt).
Ik nam om toch enigzins te vermijden dat de avond en nacht opnieuw een helse nachtmerrie zouden worden meer medicatie en had zelfs nog een reserve hoeveelheid bij voor in mijn slaapkamer.
Ik las verder in het boek dat ik vond in de bib... een boek over borderline persoonlijkheidsstoornis dat ik niet eerder vond en ik vind het hoe langer hoe erger dàt ik het niet éérder vond. Dan had ik dat boek kunnen meenemen naar de therapie en aanwijzen dat het dàt was, dié therapie die ik zocht... en niet nog altijd dat oeverloze praten terwijl er niet eens meer het gevoel was dat er geluisterd werd, hij was niet meer alert. Dan had hij toén kunnen VOORSTELLEN om een meer gespecialiseerde arts te raadplegen en niet zoals hij nu deed zonder voorgaande, zonder voorbereiding me voor een voldongen feit stellen... Hij noemde het 'voorstellen' maar hoe kan je in hemelsnaam van voorstellen spreken (en dan nog per mail???) als je dat voorstel meteen tot een soort dwang maakt door er een hele reeks voorwaarden bij te schrijven??? En het voldongen feit dat ik via die mail plots mocht vernemen dat hij me geen therapie meer zou geven... en opnieuw gevolgd door voorwaarden... dat als ik die andere collega zou raadplegen... en hij met hem zou overleggen... ze dàn nog zouden zien... of ik... terug bij hem kon al dan niet in combinatie met een behandeling bij ook die andere? Voorstel? Komaan ik ben toch niet gek?
Ik ben te lang bang geweest om hem afgelopen jaar helder en klaar te verkondigen 'ik wil the-ra-pie die me vérder helpt en niet dit eindeloze praten zonder énig ander werk... '. Soms wilde ik zelf roepen 'geef me huiswerk'... Ik wilde hem zeggen 'pik er iets uit dat ik niet zie, ga ergens op in om er op door te werken' maar ik dierf niet om hem als psychiater niet te 'beledigen'....Want hij was toch de psychiater? Ik toch niet??? En ik had eind vorig jaar toch ervaren hoe hij reageerde op bedenkingen? Diepe diepe zucht.
Als ik dan één ding uit deze hele nare uiterst nare zaak geleerd heb, is om volgende keer niet meer bezig te zijn met hoe ik kan zeggen of duidelijk maken wat ik ervaar zonder de ander te kwetsen maar gewoon doén, desnoods na verwittiging weggaan of zeggen dat ik een andere hulpverlener zoek die wel therapie aanbiedt die goed is voor iemand met bps. Ik had bovendien af te rekenen met een psychiater die ik niets meer kon zeggen zonder dat hij het als een persoonlijke aanval scheen op te vatten...
Ik heb ook enkele keren gevraagd om een zelfhulpgroep, want hoe ik ook zocht ik vond geen specifieke groep in ons land of mijn provincie... Ik vond er wel enkele in Nederland... Je kan dus moeilijk zeggen dat ik niet verder wilde !!!! Ik zocht verwoed en in bepaalde perioden ook wanhopig, uiteindelijk werd ik zowat radeloos en erna nog depressiever. Hij heeft dat allemaal niet gemerkt?
Ik schreef me zelf in in een patiëntenvereniging, in de hoop dat ik daar een zelfhulpgroep zou kunnen vinden of contact met lotgenoten niet via het internet maar in real life.
Kon hij niet via diezelfde collega daar eens naar informeren? Naar een zelfhulpgroep voor mij? In plaats van wat hij nu deed?
En dan mij door die mail het vreselijke gevoel geven dat ik degene was die dit alles veroorzaakt heeft? Dat ik alléén de oorzaak was van de therapeutische impasse en later dus ook zijn te zware psychische belast zijn???? Waarom handelde hij dit alles af zonder enig gesprek? Zonder enige voorbereiding of voorgaande? Alsof hij me strafte voor iets en wat dat zou kunnen zijn daar had ik het raden naar. Het is een psychisch onzichtbare met de grond gelijk gemaakt worden, zo voelde dit voor mij.
Zonder enig teken dat hij iets veranderd wilde zien in het hele afgelopen jaar. Wàt zit of zat hier wérkelijk achter? Niet bekommernis om mij, dàt is ondertussen na nog meer zooi duidelijk geworden. Na die vreselijke telefoontjes werd vaag toegegeven dat ik volgens hem een terechte opmerking had gemaakt over een fragmentje maar omdat ik me zo had verweerd kon een gesprek nu nog minder dan ooit? Wel heb je ooit... Voor mij is dit puur machtsmisbruik, willekeur en overwicht pure sang.
Ik ga nu in de toekomst het boek dat mijn ogen opende, bespreken hier op mijn blogje... Ik zal de titel vermelden voor al degene die borderline persoonlijkheidsstoornis hebben, voor hun omgeving, familie, partner mààr ook voor de hulpverleners die hun patiënten 'werkelijk willen helpen en met ze begaan zijn (en niet vooral met zichzelf)... moesten ze niet voldoende op de hoogte zijn van de stoornis. (ik heb misschien ten onrechte gedacht dat mijn psychiater dat wel deed, dat hij voldoende geïnformeerd was over de stoornis en dus ook van de 'geschikte en dus goede' behandeling. Ik heb me daarin heel erg vergist... zo is gebleken uit dat boek dat ik gisterennacht uitlas).
Niet dat ik daarvoor geen boeken las over bps, over behandeling ervan, van mensen die het hebben enz... ook films zag... maar dit boek legt op duidelijke, heldere wijze uit en niet te langdradig of complex al wat ik net aanhaalde... van hoe je er zelf mee om kan gaan, hoe je omgeving, welke 'goede' behandeling en de medicatie... Had hij dit ook maar gelezen, had ik het maar eerder gevonden... Maar met die had of als ben ik niets meer. Voor mijn gevoel zijn er zaken onherstelbaar verwoest. Onder andere mijn vertrouwen... niet onterecht.
Een laatste opmerking... het is wel ironisch me te herinneren hoe mijn psychiater tijdens het laatste telefoontje (waaromp ik net niet had gesmeekt) dit mijn richting uitvuurde... dat ik het wel wit-zwart stelde... Bizar hoor... want hoe noemt hij dan zijn afhandeling per mail waarin ik voor een voldongen feit word geplaatst? Waarin ik van de ene seconde op de andere moet vernemen zonder voorgaande dat hij me vooreerst geen therapie meer kan geven tenzij ik eerst bij een collega verschillende sessies volg.... en ja... ik hoef het niet eindeloos te herhalen... ondertussen weten de trouwe lezers het wel. Tjonge, was dat grijs tussen wit/zwart misschien? Het laatste jaar therapie speelde zich af in het grijs daar waar toen duidelijkheid en net zo duidelijke sturing van belang zou geweest zijn... maar op het einde ging hij over tot dit wit-zwart (alles of niets... dit of niets... op zijn voorwaarde en basta).
Omdat de angst in de loop van de avond weer opdook en ik weet hoe het eenmaal in mijn slaapkamer een hel wordt, ga ik verder de bewuste brieven hier schrijven die ik toen in een gesprek wou bespreken (een zoveelste poging om uit de bel -wat hij 'therapeutische impasse' is gaan noemen-te geraken)
Hier komen ze:
-ik vroeg of u bij het schrijven iets ontdekte, de analyse dus... omdat ik zelf niet meer wist hoe ik het had... maar u zei dat u niet opschreef om te analyseren, alleen om er uw aandacht bij te houden... om alert te blijven. Dat maakte het nog erger, denk ik... dat gevoel dat u niet analyseerde...
-erger nog dan allerlei analyses en er misschien niets mee zou gebeuren, dat ze niet dienden om te begeleiden, te helpen, was dat wat ik toen van u vernam, dat u helemaal niet bezig was te analyseren. U kon me alleen laten ventileren, zei u.
-toen ik dat boek las (De stilte voorbij) moest ik ineens denken aan deze woorden 'geestelijke verkrachting'... Het klinkt zo overdreven maar toen ik dat boek las en de vrouw die verkracht werd, vertelde over hoe ze vanaf dan leek gestorven, dood was... moest ik aan mijn eigen woorden denken toen na die breuk met mijn zoon... Ik had net hetzelfde gezegd... dat het leek of ik die dag was doodgegaan.
-in dat boek las ik ook de term 'innerlijke verwoesting' =opzettelijke daad van een ander mens ook daarin voelde ik een link met wat ik verschillende keren heb gevoeld
(en hoe ironisch deze week na die vreselijke mail opnieuw...! =bedenking nu terwijl ik dit hier op mijn blogje zet op 1okt.)
-nog in dat boek las ik over 'in een trauma-membraan gehuld dat het beschadigde zelf vervangt'.= een zelf buiten het zelf... Ook dat kwam mij zeer bekend voor.
-ik wou aan de hand van lezen in boeken zoeken naar wat voor mij niet langer klopte... of goed voelde in de therapie Ik denk soms dat de tussenweg-zone onbewerkt bleef, dat dit is blijven liggen, er niets mee gebeurde
-nog in het boek las ik hoe zwijgen (door de psychiater) in therapie kan ervaren worden (voor mij voelde het ongeveer als doodgezwegen worden...) ( of zoals ik in een boek deze week las dat een borderliner in een therapie bij een hulpverlener die niet meer zei dan 'hm..mm...mm' haar toestand zodanig verslechterde dat een opname noodzaak werd)
-ik wou vertellen over de droom die ik in de twee weken dat ik afwezig was had waarin ik in een opname was waar ik door behandelaars en verpleegkundigen achtervolgd werd en uitgelachen... ze keken zelfs boven het muurtje toen ik me aan de lavabo wou wassen. (het voelde hoe ik ook daar aan mijn lot werd overgelaten)
-het volgende las ik eveneens in het boek, hoe de psychiater van de vrouw die verkracht werd, een plek voor haar had gebouwd, de grenzen ervan trouw en soms dapper bewaakt, ze heeft haar naar een nieuw leven geleid.
Toen ik dat las, deed dat pijn... omdat ik wenste dat ik ook zulke hulpverlener had of kreeg, want ik weet niet wat u doet al een jaar niet meer.
-ik lees boeken op zoek naar een antwoord op de zeer prangend geworen vraag 'Hoe weet ik zeker dat de therapie nog therapie is, dat ik 'goed' behandeld word...?
----------------------- Tot hier de brieven die ik wou meenemen naar mijn psychiater om aan de hand ervan toch beter te kunnen verwoorden wat me dwars zat... en dan de vraag of ik die ene arts mocht raadplegen omdat ik op een site las dat die meer met bps oa bezig was... Het is zo anders gelopen... er werd in mij, in mijn leven en bestaan de hakbijl gezet... door de mail die de zoveelste 'innerlijke verwoesting' in gang heeft gezet...
Ik weet dat ik mezelf niets wijs hoef te maken. Ik heb het ondertussen gemerkt.
Plots voelde ik zin om nog eens aan een van mijn andere sites te werken... ... erna pakte ik het tafeltje aan dat bedolven is onder kleding... om te strijken, te herstellen... De enorme weerstand was weg... ik had zin om ook daar orde te scheppen. Ik leek wel een fietsband die opnieuw leeg liep. Het ventiel dichtdraaien hielp niet.
Zonder voorgaande opnieuw erg down en donker worden. Ben gaan rusten... lezen in tijdschrift. Nu dit blogje... en verder ploeteren... wetend dat de perioden van licht niet helemaal verdwenen zijn. Zeker na wat gebeurd is, is dat bijzonder hoopvol, toch?
Ik voel dat het nog niet ten volle doordringt bij tijden. Er zijn nog andere zaken die me bang maken... namelijk dat ik nu opnieuw ook naar anderen (vrienden o.a.) angstig word dat zij mij misschien ook zullen 'lozen', 'dumpen', 'afwijzen'... net als mijn psychiater deed, die me zonder voorgaand teken 'loosde', al heeft hij zichzelf wel ingedekt door me gelijk door te 'sassen' naar een collega die vreemd genoeg daar niets van wist...!!!! wat zoveel wil zeggen als dat mijn psychiater over dat 'zogenaamde' overleg met die collega LOOG. Ik weet ook nog steeds niet wààrom mijn psychiater hiertoe overging... want ondanks de termen die hij later gebruikte toen ik daar een antwoord op wou, weet ik niet meer dan 'therapeutische impasse' en later 'dat hij psychisch te zeer belast werd'. Maar het hoe en waardoor? Dààr heb ik nog steeds het raden naar... Ook naar het wààrom hij dit niet eerder 'aanpakte' in plaats van mij nu als 'kind van zijn rekening' af te voeren.
Loslaten... ik zal het loslaten...Als het aan mijn wil lag, alles én meteen... maar zo werkt het blijkbaar niet,... het zal moeten beetje bij beetje... en hulp zoeken als ik zelf opnieuw vertrouwen voel in dàt hulp me niet sowieso nog méér trauma's en kleerscheuren bezorgt... zoals nu.
430. Het enige waar ik nu goed op moet letten is...
Het enige waar ik nu goed op moet letten is, dat ik me niet telkens verscheurd voel, in paniek ga of van angst misselijk word, neergemaaid voel door dat gevoel heel onheus behandeld te zijn geweest... Ik moet voor ogen houden dat zolang er leven is en mensen in dat leven er altijd onheus gehandeld zal worden door zowel de ene als de andere... Met andere woorden het is niet te vermijden als je met mensen samenleeft. Ik moet er bedacht op zijn en het niet meer zo diep laten ingrijpen op mij... alsof het een klauw is die heel mijn binnenkant aan flarden rijt. Ik weet alleen niet hoe... want dat is precies zo erg, voor mij het ergste aan de bps, ... dat ik die dingen niet voldoende kan buiten houden... dat ze voelen als brandend zuur op een open wonde. Het is of ik geen enkele bescherming heb en alles binnen de boel in flarden schiet. Zo erg dat ik er verder niet eens over in detail wil gaan.
Het enige wat ik moet proberen is me zo goed mogelijk afschermen... en misschien nog méér op mijn intuïtie vertrouwen... vlugger mijn aanvoelen volgen, in dit geval meteen een andere behandelaar gevraagd hebben.
Maar daar heb je dan weer die valstrik bij bps hé... dat ze zeggen dat die zo vaak een behandeling vroegtijdig afbreken... Die gedachte heeft mij dus parten gespeeld want daardoor liet ik in feite toe dat een behandeling die niet langer goed voelde nog verder bleef- 'slikken'. Zeg nu zelf, bijna negen jaar kan je niet écht vroegtijdig noemen, wel?
Ook de vorige keren ben ik niet zomaar therapie vroegtijdig gaan afbreken...
Nog een bedenking wat bps betreft en wie er aan lijdt... een doordenkertje... -als je je kinderen wel goed kon opvoeden, dan gaan ze in twijfel trekken of je wel bps hebt... -als je zelf niet blindelings vertrouwt op hun mening... zijn ze overtuigd dat je bps hebt...
nog een ander vleugje ironie: -dat ik me bevrijd voel is niet door zijn optreden... Ieder zijn deel van de verantwoordelijkheid... dus niet meer dat dankbare zijweggetje... om een psychische zieke daarvoor te gebruiken.
Ook wat een mogelijke nieuwe begeleider of begeleidster betreft naar de toekomst toe, moet ik op mezelf vertrouwen... en vooral als het daar misloopt, als ik voel dat ik niet meer zelf touwtjes in mijn handen mag houden... of er gebeurt iets dat niet goed voelt... dan moet ik in geval van twijfel de boel ZELF dichtgooien om een herhaling van deze niet zo mooie afhandeling te vermijden.
Ik ben vanmorgen bijna opgewekt ontwaakt... dat was verdorie héél lang geleden. Ik sliep goed en had geen nachtmerries. Toen ik ontwaakte, waren er zoveel gedachten... dat ik moest opstaan om ze allemaal kwijt te kunnen aan een vriendin. Al die inzichten... benamen me bijna de adem. Het is bijna als na de breuk met mijn moeder dat de ketens die zij om me legde eraf vielen... Nu opnieuw met mijn psychiater. Bevrijd... al is de manier waarop ik mij bevrijd voelde... niet degene die OK was... want deze manier saboteert me wel de weg naar opnieuw hulp en vooral degene die ik wilde... Precies door de nare lucht die daar omheen is komen zitten en die vertrouwen in de weg staat. Want weet... dat ik heus geen zin meer heb in manipulatie in welke vorm dan ook... of suggestieve zaken die de boel al bij voorbaat kunnen verzieken. Ik vermoed immers dat iemand moeite zal doen... de manier waarop hij dit aanpakte een draai te geven of te verzwijgen... en kwistig zal strooien met zijn confetti... terwijl ik de teer krijg??? Dan ken je mij niet. Het kan me één keer gebeuren, twee keer zelfs, en ook nog drie en vier keer maar de vijfde zitten we wel aan een limiet l... Ik had dus enkele goede gesprekken met enkele mensen die ik vertrouw... en dat deed deugd...
Al is mijn vertrouwen in mezelf net door het laatste jaar in plaats van verbeterd zo verslechterd dat ik alle windrichtingen kwijt bleek te zijn. Bedolven onder een steeds dikkere zooi. Die is weg.
Ik ben niet meer zo bang... en ook al besef ik dat de druk opnieuw kan toenemen door het gebeurde.
Dat er in dit jaar nog een ander verlies was, heeft wellicht bepaalde zaken op de spits gedreven... maar ook daar had tijdens de therapie begrip voor kunnen zijn in plaats van, wat ik nu vermoed zovele zaken die me kwelden... persoonlijk opgevat werden als een aanval op hem... wat niet zo was... maar wat doe je ermee als je zelf al zo overdonderd bent.. dat je dat ook nog in de gaten houden? Het lijkt de omgekeerde wereld ... en die omgekeerde wereld kon ik toen ze-ker niet aan.
Het deed me een beetje denken aan mijn vader toen hij vrij jong invalide werd, hij zocht bevestiging bij me vanaf toen, ook de omgekeerde wereld maar hem neem ik dat niet kwalijk,het is normaal als je zo gehavend bent door wat hem overkwam... Bij mijn psychiater vind ik dat een ander paar mouwen...
Goed... voor mij einde onderwerp wat dit betreft voor nu toch want ik sluit niet uit dat er nog dingen boven komen drijven die ik hier al schrijvende wil onderzoeken.
Het is gek dat ik deze tijd ook allerlei handvaten krijg aangereikt... alsof bepaalde zaken een ramp voorvoelden. Ik ben drie dagen en drie nachten heel ziek geweest ... compleet mezelf kwijt, met als ergste dat gevoel psychisch vermoord te zijn geworden, met een verscheurende pijn die ik niemand niemand toewens en die ik nooit meer wil meemaken.
Ik ben tot het besef gekomen dat héél veel trauma's van mijn leven in dat wat is gebeurd, de manier waarop ik werd behandeld door die me begeleidde, zijn samengekomen...
Wat mij ook achtervolgde was de gedachte dat mijn begeleider mijn crisis... (door wélke aanleiding????) zal aangrijpen en het feit dat zijn mij therapie geven hem psychisch te zwaar belastte om zijn falen toe te dekken. Dat zou dus wel heel onrechtvaardig en tegelijk ironisch omdat ik die bps in mijn thuisfront goed onder controle wist te houden... Daar heb ik al verschilllende keren spontaan dingen over gehoord van mensen die het kunnen weten (en van enkele van mijn kinderen zelf die het niet gebruikten om conflicten aan toe te schrijven zoals anderen wel) De mensen die dit bevestigd hebben, spontaan... en die dat ook konden meemaken omdat enkelen hier dagelijks waren in een tijd dat ik door operatieve ingrepen en een bevalling hulp nodig had. Ook vrienden van mijn kinderen. Ze weten dat ik me nooit anders voordoe ... Van één van de vrienden wiens ouder ook bps heeft, kreeg mijn dochter zelf de reactie dat je dat bij mij niet merkt. Mijn dochter heeft dat beaamd, vertelde ze me later. Ik camoufleer het niet... maar had altijd de ingesteldheid anderen niet met mijn pijn, verdriet, of klachten van bps op te zadelen (ook niet toen ik nog niet wist dat ik bps had... en alleen de problemen er zélf net als nog steeds van ondervond). Ik ben ook gaan beseffen dat de klachten verergerd zijn na de breuken met die me lief zijn...
Hysterische buien of woede, perioden van depressie... daar wilde ik ze niet mee opezadelen.. ook niet wanneer ik verging van de psychische pijn. Zelfs een hele goede vriendin van me merkte eens op dat ik zo kunstig kon omgaan met zaken die zij wist omdat ik ze haar vertelde... dat niemand het voelde of merkte. Degene die me maanden hielp hier thuis heeft zelfs meerdere keren laten horen dat ze het bewonderde hoe kalm ik alles opnam en besprak met mijn kinderen... Zij zou al lang ze flink van jetje gegeven hebben, zei ze meerdere keren... want zoveel geduld had zij niet... liet ze me weten. Dat heb ik ook meerdere keren horen zeggen door een van mijn kinderen, dat zij niet dacht ooit zoveel geduld te zullen kunnen opbrengen ..
Ik weet dat ik enkele van mijn vrienden wel belastte... ook al wilde ik dat niet... wellicht precies omdat ik dat thuis in mijn gezin zo erg verbeet en controleerde het ergens toch een keer uit moest hé... dat was dan bij mijn vrienden... verscheurende verhalen, hele grote angst, steeds die immense onzekerheid of ze me wel moesten... Precies omdat ik dat doorhad, besefte dat ik ze daar te erg mee belastte ook al lieten ze het niet merken maar ik voelde het wel, was ik ook dankbaar dat ik er op therapie mee weg kon... dat ik daar vrijuit kon vertellen wat ik voelde, dacht... enz... en dat ik daardoor mijn vrienden toch wat ontzag... omdat ik ook voelde dat ze het zich erg aantrokken.
Het bleek dus enkele jaren goed te gaan... tot het afgelopen jaar ... maar bij al de bevragingen daarover van mij uit... heb ik daar niet één keer een antwoord op gekregen... eerder telkens hetzelfde... dat ik kon ventileren terwijl het niet langer zo voelde... omdat er iets anders ingeslopen was? Namelijk dat ik voelde dat er niet meer écht meer geluisterd werd... waardoor angst weer toenam? En waardoor werd er niet meer écht geluisterd? Door de impasse? Waardoor kwam die impasse er? Door wat er insloop? ... en ik vermoed het volgende... dat mijn begeleider niet langer meer begeleider was, hij nam bepaalde zaken persoonlijk, dat lijkt me niet gezond voor een goede therapeutische begeleiding.
Waarom moest dat dan als hij zo onschuldig was???
Maar wie stond er achter mij?????
misschien omdat het nog steeds te ontzettend is om het te kunnen bevatten) ... 
bleek dat niet te verdrage)... Ik had moeten vragen of hij me kon doorverwijzen want dat deze therapie voor mij niet meer voldeed. Ik moet leren niet uit angst mensen te kwetsen mezelf tekort te doen, want daar is dit alles op neergekomen en dan is kwetsen... nog maar een klein woord.
Door de opeenstapeling van slapeloze uren deze en vorige nachten voel ik me stilaan fysisch vermoeider. Telkens ik wakker word -en dat is vrij vaak- is het alsof ik niet uit een nachtmerrie ontwaak maar er telkens in beland als ik besef... Het dringt nu door tot alle hoeken en uiteinden van mijn wezen... 
De kast is gezeemd, de spulletjes mooi geschikt (het komt nauw... het mag niet recht-recht maar toch in harmonie... dat geeft een goed gevoel)
Ooit moest mijn jongste in allerijl naar de spoed, loeiende sirenes, angst omdat zij veel pijn had. Die dag moest ik normaal op therapie... maar dat kon natuurlijk niet. Ik heb vanuit het ziekenhuis op de spoed zowel één van mijn kinderen verwittigd als mijn psychiater. Maar die laatste kon ik niet bereiken. Tussen de bedrijven door, want daar zat ik alleen, zonder enige steun met die immense angst dat mijn dochter iets zeer ernstigs overkwam en ik haar zou verliezen. Ik bleef proberen mijn psychiater te bereiken op de nummers die hij ooit zelf gebruikte om mij te bereiken. Uiteindelijk kreeg ik iemand aan de lijn en werd ik afgesnauwd....:shock
Omdat de angst in de loop van de avond weer opdook en ik weet hoe het eenmaal in mijn slaapkamer een hel wordt, ga ik verder de bewuste brieven hier schrijven die ik toen in een gesprek wou bespreken (een zoveelste poging om uit de bel -wat hij 'therapeutische impasse' is gaan noemen-te geraken)
Ik ben vanmorgen bijna opgewekt ontwaakt... dat was verdorie héél lang geleden. Ik sliep goed en had geen nachtmerries.
