Als ik nu zou kunnen huilen dan huilde ik wellicht tot ik uitgedroogd was.
Wat is nu het ergste? Dat ik op die onheuse manier werd 'doorgesast', 'geloosd', 'gedumpt' of wat ik vandaag nog méér las over een 'goede' behandeling van iemand met borderline-persoonlijkheidsstoornis? Ik ben er niet goed van...
Ik zal blijven zeggen dat ik zeker baat had bij de periode dat de therapie bestond uit 'slechts' praten, 'ventileren'toen er drama's in mijn leven plaatsvonden.... maar erna?
Het werd nog erger toen ik voelde hoe ook de aandacht verslapte tot het wel leek of die er helemaal niet meer was...
. 
Soms vraag ik me af of de psychiater in conflict kwam met zichzelf en toch is blijven doorgaan op een wijze die mij meer kwaad berokkende dan goed. Het voelde niet meer als een begeleiding... en zoals ik reeds schreef door het gebrek aan aandacht ook niet meer als ventileren.
  
De oorzaak van een mogelijk conflict binnen hemzelf hoef ik niet te weten. Er is iets onherstelbaar stuk en het kan me in die zin weinig schelen waardoor is gegaan zoals het ze-ker niet had mogen gaan.

Ik probeer me zelf te herinneren wanneer het precies begon...
Het enige dat me nog zeer duidelijk voor de geest staat was het conflict rond de vertrouwelijkheid van informatie toen bleek dat hij iets wat ik hem in vertrouwen vertelde (zoals alles wat je in zo'n sessie zegt toch?) naar mijn dochter ging die ook bij hem in therapie was. Nochtans had hijzelf duidelijk laten weten dat dat nooit zou gebeuren...
Ik herinner me nog hoe erg ik schrok van zijn vreemde reactie op mijn nochtans rustig gestelde vraag waarom dat was gebeurd. Het was een eerste knap in het touw van vertrouwen.

Heeft deze hele zooi hier misschien mee te maken? Daar kom ik toch nooit achter, zeker niet als ik me herinner op welke manier er toen en na vorige week dinsdag van hem uit naar mij gecommuniceerd werd.
Zoiets vergeet je niet, ook al probeer je dat...

De steek die hij liet vallen binnen de vertrouwelijkheid destijds heb ik erna vergoelijkt. Ieder mens laat wel eens steken vallen. Ik ook. Ik ben echter vooral heel erg benauwd geworden wanneer mensen die steken die ze lieten vallen, niet eerlijk kunnen toegeven maar ze proberen toe te schrijven aan jouw 'stoornis'... ik hoor het hem nog zeggen dat ik nu werkelijk té wantrouwig was... Zulke zaken maken me niet onterecht zeer angstig. Het wordt nog erger als je op die persoon moet kunnen vertrouwen voor de therapie die je er volgt.

Goed... ik probeer dit alles en deze man achter me te laten. Het is een meer dan zwaar trauma voor me, waarin, zoals ik al eerder schreef, alle trauma's van mijn leven in samenkomen. Precies om de manier wààrop hij 'mis'handelde. Het vervult me nog steeds met afgrijzen telkens het tot me doordringt, lijkt het wel of duizend messen tegelijk in me hakken.

Ik wil niet nadenken over hoeveel tijd er 'opnieuw' zal moeten overgaan eer de scherpste pijn ervan mildert, hoe ik het moet plaatsen, verwerken... eruit moet komen... Hiervoor alleen al, voor de meest gruwelijke en vernietigende pijn die dit doet, zou ik nooit meer welk mens dan ook mijn vertrouwen willen geven...De afstraffing, de afwijzing, de verwerping... want wat hij deed, was niet anders dan dat. Zonder voorgaande zo geloosd worden... al meende hij nog te mogen zeggen zich helemaal van zijn taak gekweten te hebben door een collega die ze zogezegd al gecontacteerd hebben, enz... enz... ik hoef dit niet eindeloos te herhalen, hoe mijn behandelend psychiater me zonder ook maar één woord van waar hij mee bezig was, per mail meldde dat ik vooreerst geen therapie meer bij hem kon volgen, eerst een raadpleging of meerdere bij zijn collega... en dan zou hij wel zien... of ik eventueel terug bij hem kon, al dan niet gecombineerd met die andere collega. (nu herhaal ik het toch weer misschien omdat het nog steeds te ontzettend is om het te kunnen bevatten) ...

Zijn behandeling (mis-handeling) komt over of ik een zwaar crimineel feit beging, alsof ik ocharme hem naar het leven stond... en dit alles zonder dat hij ook maar met één woord gerept heeft over wat dan ook en een mogelijk denken ààn een andere therapie, een andere arts????
Blijft ook de vraag wàt mijn criminele feiten waren die ik mogelijk beging ? Was het omdat ik niet akkoord meer kon gaan met het slechts 'ventileren'? Of dat ik het er bijzonder moelijk mee begon te krijgen dat de alertheid weg was? Daardoor steeds dieper wegzinken en toch blijven krabbelen en wegen zoeken om het duidelijk te maken, is dàt fout? Boeken lezen, vragen naar zelfhulpgroepen en ja, zelf naar therapiegroepen als aanvulling voor deze therapie... Dat kan je moeilijk een crimineel feit noemen hé. Of dat ik liet horen hoe ik de therapie ervaarde, alsof ik loze woorden de ruimte instuurde... en maar op die stoel zat ouder en grijzer te worden.
Omdat ik me steeds ongemakkelijker voelde bij deze wijze van therapie (?) (die ik nu ik weet wat ik weet bezwaarlijk nog zo kan noemen... in de zin van bps en een 'goede' behandeling)
En ja de halvering van de sessies bevestigde dat gevoel nog meer dat hij ervan uitging dat het er allemaal niet meer zo toe deed????

Nam hij het me kwalijk dat ik niet opgaf om dat met even zoveel woorden proberen duidelijk te maken? Ik zat in de knoei met een goéde manier om het hem te vragen, te zeggen, dat ik hoe langer hoe meer verlangde naar een sterkere therapie, of naar een andere behandelende arts die me die wel kon geven als hij het niet kon, loos blijven ventileren, oeverloos en eindeloos blijven leuteren terwijl je nog voelde ook dat er niet meer werkelijk geluisterd werd.
Niet verwonderlijk dat de gedachte dat het leek of hij me opgegeven had, het er niet beter op maakte en alsof hij me door de medicatie kon kneden tot wat hij wilde dat ik deed, als een zombie blijven leuteren???

Zelfs las ik rond tussen december 2010 en februari 2011 het boek 'Praten alleen is niet genoeg. Hoe psychotherapie echt werkt' (van Willard G.) ... Wààrom denk je dat ik precies zo'n boek las????
Ook dat heb ik verteld aan mijn psychiater toen tussen december en februari ergens dit jaar, toen ik dat boek las. Ik legde hem uit dat ik wou begrijpen wat ik moest doen en wat therapie was of kon zijn. Het waren woorden in de wind zoals alle woorden dit jaar.

En nu lost hij dit alles op deze 'slinkse manier' ?????
Hoeveel kansen liet hij liggen om ofwel mij te spreken over dat ik misschien meer baat zou hebben bij een arts die meer over bps wist dan hij? Heeft hij ooit ingepikt op wat ik zei? Waarom zei hij bvb niet dat hij meende op te merken dat ik ergens naar op zoek was, dat iets me dwars zat en of ik daar iets meer over kon zeggen.... Als ik er zelf over begon, reageerde hij niet.
Nu ja, ik dacht dat je zoiets  van een deskundige, alerte  psychotherapeut, psychiater mocht verwachten, daarom bleef ik langer plakken aan iets dat hoe langer hoe slechter voor me was.. want ik bleef denken dat hij vast zou weten wat hij deed. Niet dus.

In het licht van wat ik deze dagen al las, was ik dus toe aan een stap vooruit 'sterkere therapie' en heeft hij ongewild (?) die stap verhinderd en blijven blokkeren...! Ik wilde vooruit... hij niet... hij wilde dat ik me neerlegde bij dit soort therapie...

Diepe zucht... en met wat ik nu allemaal aan informatie heb gevonden de afgelopen twee uur en een half, voel ik me niet opgelucht maar nog ellendiger, precies omdat ik erdoor weet dàt ik onheus behandeld werd en dat dit niet alleen een hinderpaal vormde tijdens het afgelopen jaar maar door zijn afhandeling ook naar verdere behandeling elders.

De arts die ik al tijdens de grote vakantie had doorgelicht (ja ik ben voorzichtig... en verzamel steeds veel informatie)... die kan ik voor mijn gevoel nu niet meer raadplegen. Mijn psychiater verhinderde door zijn nare afhandeling de keuze van die arts, precies om de sfeer waarin hij dit alles achter me om 'geregeld had'... buiten mijn weten om... boven mijn hoofd en met bovendien nog de geweldige belofte dat beide artsen zouden overleggen wat de toekomstige behandeling daar betrof... en hoe de afgelopen therapie was geweest... (vooral dat laatste zou ik best eens willen horen.

Begrijpt iemand waarom ik dààr niet écht op zat te wachten? Een psychiater die me zo behandeld, die me op die manier denkt te versassen nog vertrouwen dat zijn 'overleg' met zijn collega 'eerlijk' en 'betrouwbaar' zou zijn???? Hij raakte aan het vertrouwen, en heel erg.

Het besef dat de pijn en de ellende waarin ik me nu dag en nacht bevind en waar ik me bijna ieder moment van de dag tegen moet beschermen, had kunnen vermeden worden... Het is meer dan slikken...

Ik dacht zelfs voor het eerst sinds meer dan twintig jaar terug aan bellen met tele onthaal... maar omdat ik destijds enkele keren iemand aan de lijn kreeg die me veroordeelde , is dat al een trauma op zich.
Verder voert dit alles me zo erg naar de tijd van de hel bij de tweede psycholoog, niet omdat nu hetzelfde gebeurt als toen, al komt wat mijn psychiater nu deed eveneens neer op zwaar geschonden vertrouwen, gevolgd door een de mond willen snoeren, terwijl de reactie die ik had een normale reactie was in deze hele context op deze vreselijke verwerping. Door de kille afwijzing tijdens het telefoontje waarin ik vroeg naar het waarom, de manier hoe hij me benaderde tijdens dat telefoontje, alles kwam terug... van die ander... in zijn meest gruwelijke vorm en waarom? Omdat mijn huidige psychiater op net dezelfde manier de consequenties dus mijn radeloosheid door zijn ultra-nare behandeling wilde afdoen als een simpele reactie van een ziekelijke geest die dan maar op crisisopvang beroep moest doen..???

In die zin vind ik, dat ik, gezien wat ik voel inderdaad sterker mag genoemd worden dan hij die zich op een eerder laffe manier van 'iets' (hij maakte me tot een ding) afmaakte en niet eens dapper genoeg (of wijs genoeg) was de consequenties daarvan onder ogen te zien... 

Het vreemde is dat ik hem niet eens meer kan kwalijk nemen dat hij mij geen 'goede behandeling' meer gaf afgelopen jaar... ik heb klaarblijkelijk ten onrechte gedacht dat hij meer op de hoogte was van de stoornis en hoe deze te behandelen. Ik vrees dat ik me daar behoorlijk in heb vergist na wat ik las in dat ene boek (in de zijlijn vermeld) en in nog een ander vandaag. Dàt neem ik hem niet kwalijk... want het is onwetendheid, uit onwetendheid...
Ik neem hem wel kwalijk hoe hij dit oploste en waarom hij niet eerder met een collega praatte om raad te vragen wat de behandeling betrof als hij me niet uit handen wou geven toen al of mij niet eerder voorstelde een andere arts te raadplegen die meer op de hoogte was van de materie.
Ik neem hem eveneens kwalijk dat hij nu wel met die collega was gaan overleggen (als het waar is want waarom scheen die eerst net als ik te denken dat ik hem alleen kon raadplegen in afwezigheid van mijn psychiater en dan nog als 'er iets was'???) Het kwam ook niet overeen met wat ik las in de mail die hij me stuurde...! Daar werd ik voor een ultimatum gezet. Zou zijn collega dàt weten? 

Zeer akelig allemaal, waar ik zowat dagelijks braakneigingen van heb sinds ik dit alles door de strot kreeg.

Nu moet ik proberen met aan de hand van wat ik las, te weten ben gekomen, te verwerken, te vergeven, toe te schrijven aan onwetendheid en onbedachtzaamheid. Hij is ook maar een mens, mensen maken nu eenmaal fouten, zowel hij als ik en zoveel anderen. Jammer nu met bijzonder zware consequenties.
Ik moet het zien als het zoveelste zware misverstand, het zoveelste fatale dat uit de complexiteit van mensen en hun psyche, hun leven kan voortvloeien.
Ik moet opnieuw beseffen dat ik meer op mijn eigen intuïtie moet vertrouwen, dan had dit alles niet zo ver hoeven komen, dan had ik hem veel vlugger laten weten dat ik een sterkere therapie behoefde, en als hij me daarin negeerde, ook een andere arts  raadplegen zonder de bezordheid hem daarmee te kwetsen (zijn ego bleek dat niet te verdrage)... Ik had moeten vragen of hij me kon doorverwijzen want dat deze therapie voor mij niet meer voldeed. Ik moet leren niet uit angst mensen te kwetsen mezelf tekort te doen, want daar is dit alles op neergekomen en dan is kwetsen... nog maar een klein woord.

03-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Door de opeenstapeling van slapeloze uren deze en vorige nachten voel ik me stilaan fysisch vermoeider. Telkens ik wakker word -en dat is vrij vaak- is het alsof ik niet uit een nachtmerrie ontwaak maar er telkens in beland als ik besef... Het dringt nu door tot alle hoeken en uiteinden van mijn wezen...

Afgelopen nacht zag ik me niet meer in staat om eerst nog even dat hart te luchten voor ik ging slapen, te moe. Het voelde alsof een hele scherpe klauw bleef ronddraaien daar waar de pijn voelbaar is. Je zou het er willen uitsnijden maar je weet dat dat onmogelijk is. Verder voelt het of ik niet meer weet waar kruipen.. Hopelijk wordt het straks beter.                                                                 

03-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Weken geleden vond ik de oude lappenpop terug van een van mijn kinderen... Ik waste ze en waar de vulling eruit dreigde te komen, herstelde ik ze. Een uur geleden drukte ik ze tegen me aan alsof dat me kracht zou geven om vol te houden... na wat mijn psychiater deed, funest voor iemand die bps heeft, namelijk die zonder boeh of bah lozen.

Ik dacht aan dat kleine meisje dat ik met die lappenpop kon blij maken...
Ik wikkelde de herstelde en gewassen pop in een zuivere handdoek... en  neem ze mee... en beloof in stilte ook aan haar (net zoals ik in stilte ook aan die nog thuis is beloofde) dat ik zou blijven vechten om te willen leven... al leidt alles me naar dat andere.
Het spijt me echt zulks te schrijven maar het is niet anders...

Ik maakte het avondmaal... ze vond het lekker... voor haar en mijn oudste  en het lieve kleine meisje leef ik nog, voor niemand anders...

Mijn psychiater deed me nogmaals een das om... alsof er voor hem dàt nog niet genoeg deden..

02-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

De kast is gezeemd, de spulletjes mooi geschikt (het komt nauw... het mag niet recht-recht maar toch in harmonie... dat geeft een goed gevoel)
Toen trok ik eindelijk na veel jaren er die ene lade uit en heb werkelijk alle documenten die daarin lagen versnipperd, verscheurd, weggegooid.
Ik ben nu doodop... uitgemergeld, uitgeput... maar ik 'denk' ook tevreden want mijn gevoel is ka-pot...
Ik maak schoon-schip ...  combineer het rommelen in mijn huis met het rommelen in dat wat onrecht was...

Ik vond een fotootje van één van mijn zoons en heb het op de koelkast in het kadertje dat nog leeg was gestoken. Ondanks de pijn die ze me deden blijf ik van ze houden. Als ik dood ben... zullen ze zien dat ik steeds bleef denken aan ze, ze in mijn hart ben blijven dragen. Een hart dat zoveel meppen kreeg dat het niet meer klopt zoals het hoort...  een machine. De mep die de psychiater me gaf, was voor mij de druppel... (boven al die andere druppels) Volgens mij maakte hij een méér dan ernstige medische fout.

En neen... ik heb hem nooit iets gezegd over wat anderen me zeiden... over dat het niet zo OK was om enkele leden van één gezin bij eenzelfde psychiater te stallen... maar misschien heeft hij dat zelf ontdekt en loste hij dit zo op?... 
De moeilijkste eruit... ik dus. Chapeau voor zijn moed, wijsheid en verantwoordelijkheidsgevoel?...   Ik denk dat ik maar terug mijn heil ga zoeken bij maatschappelijke assistenten die meer hart en empathie schijnen te bezitten dan bepaalde van de afgestudeerde psychologen/psychiaters.

Hij doet maar... het kan me allemaal geen moer meer schelen. Teveel klappen gekregen... teveel confrontaties met absurde 'maatregelen' en onrechtvaardige/onverantwoorde. Wrede. Maar of hij dat beseft? Welneen... hij roept zich liever zélf uit als 'slachtoffer'.
What a kind of human are you?
Mijn vraag is waarvoor hij en nog anderen (die onbekwaam handelen) eigenlijk studeerden. Om mensen te vernietigen als hun eigen 'ego' in het gedrang komt? Daar moeten ze toch een supervisie op geven mijns inziens.

02-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ooit moest mijn jongste in allerijl naar de spoed, loeiende sirenes, angst omdat zij veel pijn had. Die dag moest ik normaal op therapie... maar dat kon natuurlijk niet. Ik heb vanuit het ziekenhuis op de spoed zowel één van mijn kinderen verwittigd als mijn psychiater. Maar die laatste kon ik niet bereiken. Tussen de bedrijven door, want daar zat ik alleen, zonder enige steun met die immense angst dat mijn dochter iets zeer ernstigs overkwam en ik haar zou verliezen. Ik bleef proberen mijn psychiater te bereiken op de nummers die hij ooit zelf gebruikte om mij te bereiken. Uiteindelijk kreeg ik iemand aan de lijn en werd ik afgesnauwd....:shock
 
Wat er toen door me heenging, kan ik nog steeds niet beschrijven... Ik kon toen niet anders zeggen dan dat mijn kind op de spoed lag en ik de psychiater had proberen te bereiken.
Bleek dat zij door anonieme bellers steeds getelefoneerd werden en er werd blijkbaar gedacht dat ik die niét anoniem belde dé dader was...
Het heeft me heel veel pijn gedaan toen... en nog erger omdat er nooit enige verontschuldiging is gekomen. Integendeel. 
Leuk om zo afgesnauwd te worden op zo'n moment. Ik doe mijn mond nu open... ik laat alle pijn los... omdat dàt toen nog te verontschuldigen was maar dit wat mijn psychiater deed niet meer.

Ja, ik voel me donker... om dit alles... en wat er rond hangt...
Mijn dochter voelde zich vanmorgen niet zo goed en zag het even niet zitten... ik heb haar opgemonterd en mijn hulp aangeboden. Ze is nu ondertussen met nieuwe moed begonnen aan haar studies...
Ik was er voor haar... zoals ik er altijd was voor haar, zelfs in de zwaarste, allerzwaarste perioden... ook dat heeft hij door zijn mis-handeling opnieuw in de waagschaal gesteld... Ik ben sterker dan hij... ik weet dat het zo is... en dat voelt misschien ook als een bedreiging voor hem? Mijn bezorgdheid om haar in een andere context is dan ook terecht en het enige waarop ik in die zin vertrouwen kan is op haar wijsheid en kracht niet op de zijne (want die lijkt in het licht van enkele ernstige missers van hem niet werkelijk aanwezig).

02-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik begon de woonkamer verder op te ruimen. De kasten, de spulletjes die erop staan. Waarom zou ik nog bijhouden wat ik niet leuk vind? Omdat anderen het gaven? Ze gaven me wel meer dat niet zo goed voelde.
Ondertussen vang ik mijn gedachten en leid ze zo goed en zo kwaad mogelijk af door de cd's die ik huurde, kleinkunst zodat ik ernaar kan luisteren.
Toch schieten de gedachten... aan wat ik onverwacht door de strot geramd kreeg afgelopen dinsdag... telkens door mijn brein.
Tevergeefs probeerde ik ze weg te duwen. Ik weet al hoe onmogelijk dit is... ze moeten er 'uit'... en dus dat doe ik hier.
Ondertussen rust ik uit.
Ik voel me weer erg down. Niet zo verwonderlijk... Zo'n schok... Het lijkt wel een nachtmerrie die dag na dag verdergaat.
Jammer genoeg staat daarover niets in dat ene boek, over de innerlijke verwoesting na verwerping door mensen die je moeizaam maar uiteindelijk toch vertrouwde, nog gruwelijker als die mens je psychiater is die je bijna negen jaar behandelde.
Hoe je je daar afdoend tegen afschermen... daarvoor moet ik wellicht nog meer boeken zoeken of instanties raadplegen die met bps te maken hebben. Dat is het allerergste en maakt me elke keer psychisch dood..

Normaal zou ik op bezoek kunnen bij een verre buur... maar ik voelde me er niet toe in staat. Gelukkig was er nog niet echt iets vastgelegd.
Dit hele gedoe, deze hele nachtmerrie gooit me van de ene kant van de kamer naar de andere, slaat me murw zoals ik tijdens mijn jeugd murw werd geslagen, gooit me in de vergeetput, steekt me in de schavot, bindt me aan de schandpaal, martelt me, mishandelt me...

Daarom... veilig thuis... rommelen, in plaats van een stofdoek een zeem... alsof ik door het hier op te frissen de vieze geur van machtsmisbruik en misbruik van vertrouwen kan schoonwissen, wegvegen, uit mijn hele wezenlijkheid, iets wat me doodt, vermoordt, mis-handelt.
En dan moet ik nog dankbaar zijn voor zijn zogenaamde 'hulp' tot op het einde zoals hij me nog liet weten???? Ik voel opnieuw braakneigingen... en ik weet heus waarom ik die voel. Er was geen hulp tot op het einde... Ik wéét wat hier werkelijk gaande is en het onrecht van de behandeling, de afhandeling... maakt me ziek. Wel ik zal uitzieken... op de enige manier dat dat bij mij lukt... ik schrijf het van me af tot het niet meer nodig is.
En ik hoop dat er zowel aan de ene zijde als aan de andere zijde meer alertheid zal zijn om dit soort vernietigende handelingen te voorkomen.

Was er een besef van zijn uitschieter... en moest daarom het bewijs van zijn uitschieter 'verwijderd' worden? Moest ik daarom 'behandeld' worden door een 'collega'? Een collega die een 'uitgebreid' verslag zou krijgen? Welk ver-slag? Niet over de 'be-handeling' door mijn psychiater of zijn overtreden van een belangrijke regel.

Overleggen met zijn collega, alsof ik een insect was... dat moest 'bestudeerd' (en uitgeroeid?) worden. Dat als een soort lastige 'getuige' verwerd van therapeutisch falen???? We zullen het nooit weten zeker?

02-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik vertrouw terug op 'mezelf'.

Gisterenavond dook de angst opnieuw op. Ik weet wat dat betekent eenmaal ik naar bed ga... en ik was bang voor een herhaling van de donderdagavond... Het was dus een goed idee gisteren de brieven verder op site te zetten, die vodjes papier die ik de weken voorafgaand van zijn vreselijke afhandeling, geschreven had om mee naar de sessie te brengen in een eerstvolgend vrij moment om een 'gesprek' te hebben (dat was wat ik vroeg).
Ik zou dan aan de hand van die vodjes toch enigzins iets duidelijk kunnen maken, dacht ik.
De trouwe lezers hier weten ondertussen dat ik niet zo ver ben geraakt... niet omdat ik niet wou maar omdat ik op een vreselijke manier beentje gelicht werd (en dat is dan nog vriendelijk uitgedrukt).

Ik nam om toch enigzins te vermijden dat de avond en nacht opnieuw een helse nachtmerrie zouden worden  meer medicatie en had zelfs nog een reserve hoeveelheid bij voor in mijn slaapkamer.

Ik las verder in het boek dat ik vond in de bib... een boek over borderline persoonlijkheidsstoornis dat ik niet eerder vond en ik vind het hoe langer hoe erger dàt ik het niet éérder vond.
Dan had ik dat boek kunnen meenemen naar de therapie en aanwijzen dat het dàt was, dié therapie die ik zocht... en niet nog altijd dat oeverloze praten terwijl er niet eens meer het gevoel was dat er geluisterd werd, hij was niet meer alert. 
Dan had hij toén kunnen VOORSTELLEN om een meer gespecialiseerde arts te raadplegen en niet zoals hij nu deed zonder voorgaande, zonder voorbereiding me voor een voldongen feit stellen...
Hij noemde het 'voorstellen' maar hoe kan je in hemelsnaam van voorstellen spreken (en dan nog per mail???) als je dat voorstel meteen tot een soort dwang maakt door er een hele reeks voorwaarden bij te schrijven??? En het voldongen feit dat ik via die mail plots mocht vernemen dat hij me geen therapie meer zou geven... en opnieuw gevolgd door voorwaarden... dat als ik die andere collega zou raadplegen... en hij met hem zou overleggen... ze dàn nog zouden zien... of ik... terug bij hem kon al dan niet in combinatie met een behandeling bij ook die andere? Voorstel? Komaan ik ben toch niet gek?

Ik ben te lang bang geweest om hem afgelopen jaar helder en klaar te verkondigen 'ik wil the-ra-pie die me vérder helpt en niet dit eindeloze praten zonder énig ander werk... '. Soms wilde ik zelf roepen 'geef me huiswerk'... Ik wilde hem zeggen 'pik er iets uit dat ik niet zie, ga ergens op in om er op door te werken' maar ik dierf niet om hem als psychiater niet te 'beledigen'....Want hij was toch de psychiater? Ik toch niet??? En ik had eind vorig jaar toch ervaren hoe hij reageerde op bedenkingen? Diepe diepe zucht.

Als ik dan één ding uit deze hele nare uiterst nare zaak geleerd heb, is om volgende keer niet meer bezig te zijn met hoe ik kan zeggen of duidelijk maken wat ik ervaar zonder de ander te kwetsen maar gewoon doén, desnoods na verwittiging weggaan of zeggen dat ik een andere hulpverlener zoek die wel therapie aanbiedt die goed is voor iemand met bps. Ik had bovendien af te rekenen met een psychiater die ik niets meer kon zeggen zonder dat hij het als een persoonlijke aanval scheen op te vatten...

Ik heb ook enkele keren gevraagd om een zelfhulpgroep, want hoe ik ook zocht ik vond geen specifieke groep in ons land of mijn provincie... Ik vond er wel enkele in Nederland...
Je kan dus moeilijk zeggen dat ik niet verder wilde !!!! Ik zocht verwoed en in bepaalde perioden ook wanhopig, uiteindelijk werd ik zowat radeloos en erna nog depressiever. Hij heeft dat allemaal niet gemerkt?

Ik schreef me zelf in in een patiëntenvereniging, in de hoop dat ik daar een zelfhulpgroep zou kunnen vinden of contact met lotgenoten niet via het internet maar in real life.

Kon hij niet via diezelfde collega daar eens naar informeren? Naar een zelfhulpgroep voor mij? In plaats van wat hij nu deed?

En dan mij door die mail het vreselijke gevoel geven dat ik degene was die dit alles veroorzaakt heeft? Dat ik alléén de oorzaak was van de therapeutische impasse en later dus ook zijn te zware psychische belast zijn????
Waarom handelde hij dit alles af zonder enig gesprek? Zonder enige voorbereiding of voorgaande? Alsof hij me strafte voor iets en wat dat zou kunnen zijn daar had ik het raden naar. Het is een psychisch onzichtbare met de grond gelijk gemaakt worden, zo voelde dit voor mij.
 
Zonder enig teken dat hij iets veranderd wilde zien in het hele afgelopen jaar. Wàt zit of zat hier wérkelijk achter? Niet bekommernis om mij, dàt is ondertussen na nog meer zooi duidelijk geworden. Na die vreselijke telefoontjes werd vaag toegegeven dat ik volgens hem een terechte opmerking had gemaakt over een fragmentje maar omdat ik me zo had verweerd kon een gesprek nu nog minder dan ooit? Wel heb je ooit... Voor mij is dit puur machtsmisbruik, willekeur en overwicht pure sang.

Ik ga nu in de toekomst het boek dat mijn ogen opende, bespreken hier op mijn blogje... Ik zal de titel vermelden voor al degene die borderline persoonlijkheidsstoornis hebben, voor hun omgeving, familie, partner mààr ook voor de hulpverleners die hun patiënten 'werkelijk willen helpen en met ze begaan zijn (en niet vooral met zichzelf)... moesten ze niet voldoende op de hoogte zijn van de stoornis. (ik heb misschien ten onrechte gedacht dat mijn psychiater dat wel deed, dat hij voldoende geïnformeerd was over de stoornis en dus ook van de 'geschikte en dus goede' behandeling. Ik heb me daarin heel erg vergist... zo is gebleken uit dat boek dat ik gisterennacht uitlas).

Niet dat ik daarvoor geen boeken las over bps, over behandeling ervan, van mensen die het hebben enz... ook films zag... maar dit boek legt op duidelijke, heldere wijze uit en niet te langdradig of complex al wat ik net aanhaalde... van hoe je er zelf mee om kan gaan, hoe je omgeving, welke 'goede' behandeling en de medicatie...
Had hij dit ook maar gelezen, had ik het maar eerder gevonden...
Maar met die had of als ben ik niets meer. Voor mijn gevoel zijn er zaken onherstelbaar verwoest. Onder andere mijn vertrouwen... niet onterecht.

Een laatste opmerking... het is wel ironisch me te herinneren hoe mijn psychiater tijdens het laatste telefoontje (waaromp ik net niet had gesmeekt) dit mijn richting uitvuurde... dat ik het wel wit-zwart stelde...
Bizar hoor... want hoe noemt hij dan zijn afhandeling per mail waarin ik voor een voldongen feit word geplaatst? Waarin ik van de ene seconde op de andere moet vernemen zonder voorgaande dat hij me vooreerst geen therapie meer kan geven tenzij ik eerst bij een collega verschillende sessies volg.... en ja... ik hoef het niet eindeloos te herhalen... ondertussen weten de trouwe lezers het wel. Tjonge, was dat grijs tussen wit/zwart misschien? Het laatste jaar therapie speelde zich af in het grijs daar waar toen duidelijkheid en net zo duidelijke sturing van belang zou geweest zijn... maar op het einde ging hij over tot dit wit-zwart (alles of niets... dit of niets... op zijn voorwaarde en basta).

02-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

01-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

01-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het enige waar ik nu goed op moet letten is, dat ik me niet telkens verscheurd voel, in paniek ga of van angst misselijk word, neergemaaid voel door dat gevoel heel onheus behandeld te zijn geweest...
Ik moet voor ogen houden dat zolang er leven is en mensen in dat leven  er altijd onheus gehandeld zal worden door zowel de ene als de andere...
Met andere woorden het is niet te vermijden als je met mensen samenleeft.
Ik moet er bedacht op zijn en het niet meer zo diep laten ingrijpen op mij... alsof het een klauw is die heel mijn binnenkant aan flarden rijt.
Ik weet alleen niet hoe... want dat is precies zo erg, voor mij het ergste aan de bps, ... dat ik die dingen niet voldoende kan buiten houden... dat ze voelen als brandend zuur op een open wonde.
Het is of ik geen enkele bescherming heb en alles binnen de boel in flarden schiet. Zo erg dat ik er verder niet eens over in detail wil gaan.

Het enige wat ik moet proberen is me zo goed mogelijk afschermen... en misschien nog méér op mijn intuïtie vertrouwen... vlugger mijn aanvoelen volgen, in dit geval meteen een andere behandelaar gevraagd hebben.

Maar daar heb je dan weer die valstrik bij bps hé... dat ze zeggen dat die zo vaak een behandeling vroegtijdig afbreken...
Die gedachte heeft mij dus parten gespeeld want daardoor liet ik in feite toe dat een behandeling die niet langer goed voelde nog verder bleef- 'slikken'. Zeg nu zelf, bijna negen jaar kan je niet écht vroegtijdig noemen, wel?

Ook de vorige keren ben ik niet zomaar therapie vroegtijdig gaan afbreken...

Nog een bedenking wat bps betreft en wie er aan lijdt... een doordenkertje...
-als je je kinderen wel goed kon opvoeden, dan gaan ze in twijfel trekken of je wel bps hebt...
-als je zelf niet blindelings vertrouwt op hun mening... zijn ze overtuigd dat je bps hebt...

nog een ander vleugje ironie:
-dat ik me bevrijd voel is niet door zijn optreden...  Ieder zijn deel van de verantwoordelijkheid... dus niet meer dat dankbare zijweggetje... om een psychische zieke daarvoor te gebruiken.

Ook wat een mogelijke nieuwe begeleider of begeleidster betreft naar de toekomst toe, moet ik op mezelf vertrouwen... en vooral als het daar misloopt, als ik voel dat ik niet meer zelf touwtjes in mijn handen mag houden... of er gebeurt iets dat niet goed voelt... dan moet ik in geval van twijfel de boel ZELF dichtgooien om een herhaling van deze niet zo mooie afhandeling te vermijden.

01-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik ben vanmorgen bijna opgewekt ontwaakt... dat was verdorie héél lang geleden. Ik sliep goed en had geen nachtmerries.
Toen ik ontwaakte, waren er zoveel gedachten... dat ik moest opstaan om ze allemaal kwijt te kunnen aan een vriendin. Al die inzichten... benamen me bijna de adem. Het is bijna als na de breuk met mijn moeder dat de ketens die zij om me legde eraf vielen... Nu opnieuw met mijn psychiater. Bevrijd... al is de manier waarop ik mij bevrijd voelde... niet degene die OK was... want deze manier saboteert me wel de weg naar opnieuw hulp en vooral degene die ik wilde... Precies door de nare lucht die daar omheen is komen zitten en die vertrouwen in de weg staat. Want weet... dat ik heus geen zin meer heb in manipulatie in welke vorm dan ook... of suggestieve zaken die de boel al bij voorbaat kunnen verzieken. Ik vermoed immers dat iemand moeite zal doen... de manier waarop hij dit aanpakte een draai te geven of te verzwijgen... en kwistig zal strooien met zijn confetti... terwijl ik de teer krijg??? Dan ken je mij niet. Het kan me één keer gebeuren, twee keer zelfs, en ook nog drie en vier keer maar de vijfde zitten we wel aan een limiet l...
Ik had dus enkele goede gesprekken met enkele mensen die ik vertrouw... en dat deed deugd...

Al is mijn vertrouwen in mezelf net door het laatste jaar in plaats van verbeterd zo verslechterd dat ik alle windrichtingen kwijt bleek te zijn. Bedolven onder een steeds dikkere zooi. Die is weg.

Ik ben niet meer zo bang... en ook al besef ik dat de druk opnieuw kan toenemen door het gebeurde.

Dat er in dit jaar nog een ander verlies was, heeft wellicht bepaalde zaken op de spits gedreven... maar ook daar had tijdens de therapie begrip voor kunnen zijn in plaats van, wat ik nu vermoed zovele zaken die me kwelden... persoonlijk opgevat werden als een aanval op hem... wat niet zo was... maar wat doe je ermee als je zelf al zo overdonderd bent.. dat je dat ook nog in de gaten houden? Het lijkt de omgekeerde wereld ... en die omgekeerde wereld kon ik toen ze-ker niet aan.

Het deed me een beetje denken aan mijn vader toen hij vrij jong invalide werd, hij zocht bevestiging bij me vanaf toen, ook de omgekeerde wereld maar hem neem ik dat niet kwalijk,het is normaal als je zo gehavend bent door wat hem overkwam... Bij mijn psychiater vind ik dat een ander paar mouwen...

Goed... voor mij einde onderwerp wat dit betreft voor nu toch want ik sluit niet uit dat er nog dingen boven komen drijven die ik hier al schrijvende wil onderzoeken.

Het is gek dat ik deze tijd ook allerlei handvaten krijg aangereikt... alsof bepaalde zaken een ramp voorvoelden. Ik ben drie dagen en drie nachten heel ziek geweest ... compleet mezelf kwijt, met als ergste dat gevoel psychisch vermoord te zijn geworden, met een verscheurende pijn die ik niemand niemand toewens en die ik nooit meer wil meemaken.

Ik ben tot het besef gekomen dat héél veel trauma's van mijn leven in dat wat is gebeurd, de manier waarop ik werd behandeld door die me begeleidde, zijn samengekomen...

Wat mij ook achtervolgde was de gedachte dat mijn begeleider mijn crisis... (door wélke aanleiding????) zal aangrijpen en het feit dat zijn mij therapie geven hem psychisch te zwaar belastte om zijn falen toe te dekken. Dat zou dus wel heel onrechtvaardig en tegelijk ironisch omdat ik die bps in mijn thuisfront goed onder controle wist te houden...
Daar heb ik al verschilllende keren spontaan dingen over gehoord van mensen die het kunnen weten (en van enkele van mijn kinderen zelf die het niet gebruikten om conflicten aan toe te schrijven zoals anderen wel)
De mensen die dit bevestigd hebben, spontaan... en die dat ook konden meemaken omdat enkelen hier dagelijks waren in een tijd dat ik door operatieve ingrepen en een bevalling hulp nodig had.
Ook vrienden van mijn kinderen. Ze weten dat ik me nooit anders voordoe ... Van één van de vrienden wiens ouder ook bps heeft, kreeg mijn dochter zelf de reactie dat je dat bij mij niet merkt. Mijn dochter heeft dat beaamd, vertelde ze me later.
Ik camoufleer het niet... maar had altijd de ingesteldheid anderen niet met mijn pijn, verdriet, of klachten van bps op te zadelen (ook niet toen ik nog niet wist dat ik bps had... en alleen de problemen er zélf net als nog steeds van ondervond). Ik ben ook gaan beseffen dat de klachten verergerd zijn na de breuken met die me lief zijn...

Hysterische buien of woede, perioden van depressie... daar wilde ik ze niet mee opezadelen.. ook niet wanneer ik verging van de psychische pijn. Zelfs een hele goede vriendin van me merkte eens op dat ik zo kunstig kon omgaan met zaken die zij wist omdat ik ze haar vertelde... dat niemand het voelde of merkte. Degene die me maanden hielp hier thuis heeft zelfs meerdere keren laten horen dat ze het bewonderde hoe kalm ik alles opnam en besprak met mijn kinderen... Zij zou al lang ze flink van jetje gegeven hebben, zei ze meerdere keren... want zoveel geduld had zij niet... liet ze me weten. Dat heb ik ook meerdere keren horen zeggen door een van mijn kinderen, dat zij niet dacht ooit zoveel geduld te zullen kunnen opbrengen ..

Ik weet dat ik enkele van mijn vrienden wel belastte... ook al wilde ik dat niet... wellicht precies omdat ik dat thuis in mijn gezin zo erg verbeet en controleerde het ergens toch een keer uit moest hé... dat was dan bij mijn vrienden... verscheurende verhalen, hele grote angst, steeds die immense onzekerheid of ze me wel moesten... Precies omdat ik dat doorhad, besefte dat ik ze daar te erg mee belastte ook al lieten ze het niet merken maar ik voelde het wel, was ik ook dankbaar dat ik er op therapie mee weg kon... dat ik daar vrijuit kon vertellen wat ik voelde, dacht... enz... en dat ik daardoor mijn vrienden toch wat ontzag... omdat ik ook voelde dat ze het zich erg aantrokken.

Het bleek dus enkele jaren goed te gaan... tot het afgelopen jaar ... maar bij al de bevragingen daarover van mij uit... heb ik daar niet één keer een antwoord op gekregen... eerder telkens hetzelfde... dat ik kon ventileren terwijl het niet langer zo voelde... omdat er iets anders ingeslopen was? Namelijk dat ik voelde dat er niet meer écht meer geluisterd werd... waardoor angst weer toenam? En waardoor werd er niet meer écht geluisterd? Door de impasse? Waardoor kwam die impasse er? Door wat er insloop? ... en ik vermoed het volgende... dat mijn begeleider niet langer meer begeleider was, hij nam bepaalde zaken persoonlijk, dat lijkt me niet gezond voor een goede therapeutische begeleiding.

01-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

30-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

30-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

30-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

De afbeelding hierboven... omdat ik een engel nodig heb nu...

Kan ik erover vertellen zonder bang te zijn mezelf te verliezen, uit elkaar te vallen, verder dood te gaan? Anderzijds is het een grijpen naar houvasten... spreken, erover spreken. Geen stilte...

Ik dacht dat een gesprek met hem zou helpen te begrijpen waarom hij dit alles zo afhandelde... Het eerste telefoontje werd ik afgescheept met nog meer woorden naast de vragen die ik (huilend) stelde 'waarom loog u tegen uw collega en tegen mij? Waarom handelde u zo? Waarom vond er niet eerst een gesprek plaats... of beter nog wààrom is dit nooit in een gesprek aan bod gekomen?'. Er zitten mensen, zei hij... 

Ik telefoneerde niet opnieuw maar stuurde een berichtje of hij me aub wilde terug telefoneren om met mij te spreken als de mensen weg waren.
Ik wachtte... en iedere minuut wachten was de hel. Nog een grotere hel dan het al was. Er kwam niets... Ik wachtte bij mijn tweede oproep tot ongeveer zo'n sessie zou kunnen afgelopen zijn... maar hij nam niet alleen niet op maar ik kreeg een geluid alsof zijn telefoon het niet meer deed. Een foutmelding. Ik begreep wat dit betekende....

Ik voelde me zinken en zinken. De hel groter... en niet weten hoe hier mee om te gaan. Ik ken de consequenties en ben er ontzettend bang voor. Ik belde nog later terug met een vast nummer, geheim bovendien... en wilde rustig blijven en de vraag niet van streek stellen maar kalm... want een antwoord krijgen om het te kunnen begrijpen was belangrijk voor me... héél belangrijk. Van levensbelang. Zo voelde het... ik kan het verder niet beschrijven en ik wil het ook niet.

Ik heb er geen woorden voor maar dit zijn onderdelen van vroeger, van de ergste nachtmerries uit mijn leven... die hij opnieuw tot leven bracht door deze negatie... door deze verwerping van mij als mens...

Het was verder knokken of ongelukken begaan... dus knokte ik verder en belde met dat vaste geheime nummer na een kwartier of langer ..  Voice mail... daarin beloofde ik als een klein kind (dat ze aan de rand van het raam hangen vanop de vierde verdieping als het niet luistert dreigen ze het te laten vallen) dat ik rustig zou blijven (niet zou huilen dus onder andere) en kalm zou luisteren naar wat hij zou vertellen over het waarom. Dat ik het wilde begrijpen, dat ik toch niet verder kon als iets zo wordt afgehandeld en wel na bijna negen jaar therapie?

Opnieuw wachtte ik huilend als een wezen dat gemarteld wordt... ik zweer jullie allemaal hier én vandaag dat dit de aller-laatste keer is dat iemand mij nog behandeld, als een ding... op een manier die me de dood injaagt... figuurlijk maar het letterlijke zo dichtbij.

Nog bleef een telefoontje uit. Na opnieuw het kwellende wachten... nog een poging... ondertussen had ik al drie keer in de voice mail van mijn vriendin gesproken... een houvast, een anker... nam hij op. En ik vroeg het kalm... directe vragen, geen ruimte kreeg hij nog om rond de pot te draaien of erger nog me te behandelen als een ziekelijk wezen dat geen verstand of gevoel meer had. (dat maakte het hem vast gemakkelijker om mij zo te LOZEN?)
Iets goed praten of met goede bedoelingen schermen hoefde hij niet meer... ik begreep ondertussen wel voor WIE de goede bedoelingen werkelijk waren... niet voor mij, dàt staat vast.

En toen zei hij... dat het psychische te zwaar werd mij nog in therapie te hebben.... Zo zwaar dat hij niet eens een gesprek daarover kon doen of mij tenminste dat voorstel in een gesprek gedaan kon hebben.... blijkbaar. Ja, dat was zo... Ja, dat kon hij psychisch niet meer aan... en dan nog, zei hij, hoe zou ik me dan gevoeld hebben, hoe zou ik dan gereageerd hebben? Hij vermeldde zelfs dat hij er een nacht van wakker had gelegen...

Nu de nachten die ik ondertussen niet meer slaap, zal ik niet moeten vernoemen... want ik ben toch de 'zieke' nietwaar?

Los daarvan... was hij zelfs daar te laf voor om het risico te nemen mij het tijdens een sessie te vermelden? Uit angst om mij voor zijn ogen te zien instorten? Ja, dan kon je maar beter op zeker spelen hé en het handeltje op deze manier oplossen... 'ver weg van de showroom... '
Kon hij het niet zien op deze manier...: àls hij me daar iets van zou gezegd hebben tijdens een sessie dan had hij me bekwaam kunnen voorbereiden terwijl dàt niet eens nodig zou geweest zijn want dan had ik mijn papiertjes met een veel lichter geweten bovengehaald.

Ik vertelde hem nogmaals hoe lang ik al met het idee speelde van een andere psychiater op te zoeken en hoe ik dat niet achter zijn rug om wou doen.. Alweer greep hij dit aan om zijn eigen 'falen' weg te wissen... door te verkondigen 'dan wilden we toch allebei hetzelfde?'.

Wie is hier de psychisch gestoorde?

Ik verwees naar 'eerlijkheid' en toch altijd het belang van een 'gesprek' waar hij toch steeds zo over sprak want het was de manier waarop hij dit had 'geregeld' date mij het gevoel gaf van de aarde te worden geklopt.

Een bekwaam psychiater, een eerlijk mens had in dat jaar al lang 'zijn' onvermogen 'mijn psychisch belastende aanwezigheid' nog verder te behandelen aangekaart... Een eerlijk psychiater die werkelijk bekommerd is om het welzijn van zijn/haar cliënte had al lang tijdens dat jaar zijn onvermogen kenbaar gemaakt en de mogelijkheid (als hij zo bang was om mijn reactie) aangekaart en of ik er niet mee gebaat zou zijn om ook een tweede psychiater te raadplegen dan konden we nog zien...Komaan zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Te laf om het erop te wagen. Liever nog laffer te werk gaan... en een mail sturen... of speelde in dat jaar zijn ego ook een niet onbelangrijke rol?

Ergens leek het wel of hij niet helemaal geloofde dat ik zelf al maanden met dat idee speel en dus verwees ik hem naar mijn site daar stond het gedrukt. Ik geloof niet dat hij zal komen kijken en in feite hoop ik het ondertussen van harte dat hij niet komt lezen... hij zou het psychisch nog zwaarder krijgen en daar is niemand mee gebaat.

Gelukkig heeft hij geen borderline persoonlijkheidsstoornis.. :

Opnieuw begon hij over mijn vriendin, dat hij daar mee wilde praten maar ik wilde het niet (mijn vriendin is een collega van hem) Opnieuw werd er gerefereerd naar zijn zogenaamde zorg die hij voor me had om zijn argument om mijn vriendin te spreken te onderbouwen... Ik zei dat het raar klonk van iemand die zo handelde en dat ik niet wilde dat hij mijn vriendin hierover ging spreken omdat die zorg er van haar zijde altijd is geweest en nog. Zij zal me nooit zo behandelen als hij doet... Ook niet dertig jaar geleden toen zij behandelde (ik was toen natuurlijk niet bevriend met haar).

Voor mij is dit alles pure horror ... pure horror.

Hij begon ook over de andere psychiater die ik contacteerde en dat hij vernomen had dat ik een afspraak maakte. Hij zou met hem praten. Ik zei dat ik dat nu zéker niet meer wil...! Natuurlijk bleef hij opnieuw argumenteren en ook nog dat die andere dat misschien wou. Ook dat heeft mijn besluit mee bepaald... ik heb die afspraak weer afgezegd...!
.
Ik hoef niet nog meer 'beraadslagingen' boven mijn hoofd. Want dat is precies wat mijn psychiater deed en wat me de doodslag bezorgde. Begrijpt hij niet dat ik dit geen tweede keer wens? Of wil hij vooral vermijden dat hij ook maar één vlekje op zijn blazoen krijgt????
Bovendien ontneemt hij mij daar de kans op een wit blad... Ik weet al hoe be-kwaam ze zijn om jouw wit blad in te vullen op een manier dat je niet meer als die mens gezien wordt die je bent.
Ik hoef niet ingevuld te worden door iemand die niet kan toegeven dat hij het niet meer aankon. De risico's daarvan zijn bekend.

Psychisch te belastend om mij hierover te spreken maar wel verder boven mijn hoofd 'overleggen'..? (een woord dat ik deze dagen tot vervelens toe heb mogen horen. .MET HUN COLLEGA OVERLEGGEN. zo gewichtig... en zo handig om hun onvermogen mee te camoufleren en mij te degraderen tot een DING)

Luister... als het voor hem psychisch zo zwaar en belastend werd... dat hij me dan LOSLAAT en me verdomme de kans geeft elders wel door een 'sterker' iemand behandeld te worden zonder zijn inbreng... (wat geeft die inbreng aan meerwaarde, denk je?) Indekken van zijn niet bekwaam onprofessioneel, ontherapeutisch gehandeld hebben?

Wat had ik hem misdaan... (dat heb ik hem ook herhaaldelijk gevraagd).

Voelde hij dat nu pas, dat hij het psychisch niet meer aankon? Neen, natuurlijk niet... maar te laf en te zwak om daar eerder voor uit te komen. Dit leek hem de beste manier... Tuurlijk... Ik hoef het zeker niet nog eens te herhalen voor wié dit de beste manier was?

Natuurlijk zou ik niet willen dat hij instort en daardoor nog meer patiënten van hem DIT moeten meemaken... Hopelijk heeft hij er ook iets van geleerd? Namelijk dat hij niet een jaar lang moet aanmodderen  omdat hij niet durft toe te geven dat hij iets niet meer aan-kàn... Is dat dan niet de taak van iedere arts? Als hem of haar iets boven het petje dreigt te gaan de patiënt doorsturen naar een andere arts of tenminste er een voorstel over doen??? Vooral NIET DEZE LAFFE MANIER!!!!

Ooit was er een maatschappelijk werker die me begeleidde... Ik hoor die man nog steeds zeggen tegen me 'Het is mijn fout, je hebt het aangegeven dat wanneer je zei dat het onweerde je in feite bedoelt dat je wereld bezig is te vergaan. Ik had beter moeten opletten'.
Dat zei deze man toen ik een keer niet kwam omdat het zo erg met me gesteld was dat ik niet meer besefte dàt met hem praten het lichter kon maken. Ik bedacht vorige week dat het ook rond deze tijd was en dat is inmiddels ongeveer twintig jaar geleden...
Deze man verontschuldigde zich tot mijn verbazing de keer daarop en gaf toe dat hij beter had moeten opletten. (!!!!) Hierdoor kreeg ik zoveel vertrouwen in hem dat ik later in staat was een sterker therapiewerk op te zoeken, hij gaf me dat vertrouwen naar nog andere hulpverlening toe doordat hij had aangegeven dat hij misschien niet bevoegd was in dergelijke zware problematiek. Deze man behandelde en begeleidde me altijd goed, ik kon met vertrouwen naar een andere hulpverlener stappen. Hij was moediger en wijzer en bekwamer dan mijn psychiater.
Door de handeling van mijn psychiater voel ik angst om nog een andere psychiater te vertrouwen. Zie waartoe het geleid heeft... 

Want onder andere denk ik vol pijn en ook met cynisme om die pijn te kunnen verdragen 'hoe zou ik nog een andere psychiater dit durven aandoen... hem psychisch belasten... ' Nog erger is de angst dat ik dit nog een keer moet meemaken... dat ik doorgesast wordt zonder dat ik daarin gezien wordt als het menselijke wezen waar ze mee bezig zijn...
Ik voel me verdoofd van alles... Opnieuw gaf ik mensen meer krediet dan zij mij... daar komt het op neer... Opnieuw wilde ik eerlijk zeggen wat ik wou zeggen... (de brieven die ik weken geleden klaar had om hem dit te vragen, schrijf ik hier morgen wel verder... vandaag is het me te zwaar).

Slechts door mezelf nu in een soort coma te houden, hou ik mijn hoofd boven water...

Wat wilde  hij... dat ik dit laatste jaar nooit had aangegeven dat ik 'begeleiding' nodig had en niet slechts 'praten'.? Met het gevolg dat ik er verder aan onderdoor ging...? En na een jaar lost hij dit ZO op????

Voor mijn gevoel is hij in gebreke gebleven... is het niet door zijn niet écht luisteren, niet alert zijn... dan is het door het verzuimen van aan te geven dat hij begreep dat hij ergens faalde en of het niet goed zou zijn als ik ook eens bij een collega van hem ging?

Hij had zelfs zijn eerdere mededeling (ook een leugen misschien?) kunnen gebruiken om me een sessie bij een tweede psychiater aan te bieden bij wijze van aanvulling of alternatief toen hij me die mededeling vertelde, namelijk dat hij na de geboorte van zijn derde kind mijn sessies moest halveren. Dan had hij meteen twee vliegen in één klap. Hij had zelfs kunnen zeggen dat hij voelde tekort te schieten en dat ik misschien een meer gespecialiseerde arts kon raadplegen...  (maar zoiets toegeven is wellicht moeilijker dan liegen en achter de rug handelen)

Hij koos de gemakkelijkste weg en maakte het voor mij hierdoor zowat onmogelijk in de toekomst nog open te spreken bij welke psychiater dan ook... want steeds zal ik bang zijn dat deze net hetzelfde zal handelen als degene die me als huisvuil wegkiepte.
Wie geeft me verder de garantie dat een ander niet ook psychisch te zwaar zal belast worden door 'mij'? Hoe moet ik ze ontzien? Kunnen ze me daar bij aanvang een lijstje van geven?

Verder was het bijna lachwekkend toen hij tijdens dat tweede gesprek er zich nogmaals vanaf wilde maken voor ik een antwoord op mijn vraag had en hij het telefoongesprek wilde beëindigen met de woorden dat hij me niet meer te woord kon staan, dat ik naar de crisisopvang moest bellen of crisisnummer what ever...
Moet ik ook vertellen hoé het komt dat ik in nood verkeer en in een 'wat hij' crisis noemt?... alsof ik bij welke crisis ook (en waardoor ze werd veroorzaakt!) dreigde te verzuipen? Alsof ik de laatste jaren wie dan ook in zulke nood moést bellen. Zelfs toen die vreselijke zaken met mijn kinderen gebeurden. Neen... nooit ging ik nog door zulke hel als vandaag... en de avond dat ik zijn mail las... omdat ik ook in deze psychiater té erg geloofd heb... dat ik dacht hem te kunnen VERTROUWEN... dat ik op zijn eerlijkheid had mogen rekenen. Ik wist niet eens wat crisisopvang precies inhield en wààr naartoe ik daarvoor moest telefoneren....

Bewijs deze 'medische fout' maar eens... Bewijs maar eens een tekort komen van een psychiater... Wanneer hij faalt... kan hij zo lang wachten om dat voor zichzelf toe te geven en naar de cliënt toe... tot deze weggezonken is of gaar voor 'opname' of erger...

Neen... ik weet niet of ik ooit nog een therapie aandurf... Hoe zou ik wie dan ook nog vertrouwen op dat gebied?

Ik hààt hem... om dit alles... Hij gaf de hoeveelste hauw in mijn leven.

29-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

29-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

29-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

29-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

29-09-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik merk dat de hele boel weer is verworden tot een chaos. Ik probeerde het te vertellen maar heb alles opnieuw gewist omdat het allemaal door elkaar heen loopt.
Ik wist ook wel dat ik me niet de hele tijd bevrijd en opgelucht zou voelen. Dat ook de pijnlijke, nare zaken tevoorschijn zouden komen... dat gevoel dat mijn psychiater me ergens in heeft willen luizen... de akelige adder onder het gras onder zijn ogenschijnlijke bezorgdheid...
Probeerde hij me met mooi klinkende woorden af te leiden?
Ik geloof niet in een bekwaam psychiater, dat klinkt alsof dat nooit kan veranderen. Ik geloof wel in een psychiater die bekwaam kan zijn en in die zin ook kan werken maar die mogelijk die bekwaamheid (tijdelijk) verloor of verliest. Of moet ik het noemen dat een bekwaam psychiater er rekening mee houdt dat hij ook fouten kan maken...? Ook een psychiater kan steken laten vallen, ook een psychiater kan verglijden in een toestand die hemzelf en zijn bekwaam handelen of zijn alertheid in slaap sust. Ik vind het niet kunnen dat ik daarvoor ook verantwoordelijk moet gesteld zou worden... Of dat ik me -wat ik nog erger vond- me er maar bij moest neerleggen, bij die slaaptoestand van hem... of even erg moest geloven dat dit volstond...????

Wanneer hij dit laatste jaar bekwaam was geweest en net zo bekwaam en wijs een voorstel had gedaan, wat mij verder zou kunnen helpen, had aangekaart en besproken dan zou dit alles niet zo'n trauma zijn... dan zou mogelijk die bijna negen jaar bij hem toch nog een mooie afronding hebben kunnen krijgen, nu niet... nu werd het een nieuw trauma.

Ik bracht gisteren enkele boeken mee uit de bib. Eén ervan heb ik gisteren al half uitgelezen. Dat boek gaf erkenning en dus ook troost.
Neen... ik voel me niet zo goed. De dag boezemt me angst in... omdat de deze dag deel werd van een nieuwe nachtmerrie... want zelf wanneer ik een verandering van psychiater (iets waar ik al een hele tijd over nadacht en het enige wat mij tegenhield tot ik dit de voorbije weken werkelijk op papier zette, was mijn loyaliteit naar mijn psychiater, dat gevoel van dit eerst te moeten bespreken met hem, dat was toch het meest eerlijke?) Nu heeft hij dit alles gesaboteerd. Als hij me niet op deze manier geloosd had dan had dit kunnen besproken worden, dan had deze overgang ook niet zo bruusk moeten plaatsvinden en zou het vertrouwen niet in die mate geschonden zijn geweest.  Iets wat jaren kostte. Om hem te vertrouwen. Dat is wat hij heeft gedaan, het vertrouwen verwoest door hoe hij dit alles meende te moeten oplossen 'voor hem' !!!
 
Ik hoor hem in gedachten net zoals een negen maanden geleden zeggen... dat ik nu heus té wantrouwig ben, dat het werkelijk met de beste bedoelingen was... Ook toen ging hij 'duidelijk' in de fout en niet mijn dochter of ik. (hij overtrad zijn eigen regel en schond het vertrouwen)

Zijn beste bedoelingen in deze situatie worden duidelijk door zijn woorden in de mail tegengesproken, tenzij hij bedoelde de beste bedoelingen voor hemzelf. Hoe hij dit oploste of dacht te moeten oplossen, getuigt evenmin van een verantwoord optreden van een behandelend arts... wat hij was maar nooit meer voor mij zal zijn...

Ik ken ook als geen ander de valkuilen als je borderline hebt... ik weet hoe, wanneer anderen falen, ze daar vaak MISBRUIK van maken... en hun eigen falen, hun eigen deel van de verantwoordelijkheid naar jou toe pogen te schuiven want jij bent immers een borderliner en dus té wantrouwig...

29-09-2011, 00:00 geschreven door Lore