Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
29-09-2011
425. Hij vond het psychisch te zwaar voor hem geworden...
De afbeelding hierboven... omdat ik een engel nodig heb nu...
Kan ik erover vertellen zonder bang te zijn mezelf te verliezen, uit elkaar te vallen, verder dood te gaan? Anderzijds is het een grijpen naar houvasten... spreken, erover spreken. Geen stilte...
Ik dacht dat een gesprek met hem zou helpen te begrijpen waarom hij dit alles zo afhandelde... Het eerste telefoontje werd ik afgescheept met nog meer woorden naast de vragen die ik (huilend) stelde 'waarom loog u tegen uw collega en tegen mij? Waarom handelde u zo? Waarom vond er niet eerst een gesprek plaats... of beter nog wààrom is dit nooit in een gesprek aan bod gekomen?'. Er zitten mensen, zei hij...
Ik telefoneerde niet opnieuw maar stuurde een berichtje of hij me aub wilde terug telefoneren om met mij te spreken als de mensen weg waren. Ik wachtte... en iedere minuut wachten was de hel. Nog een grotere hel dan het al was. Er kwam niets... Ik wachtte bij mijn tweede oproep tot ongeveer zo'n sessie zou kunnen afgelopen zijn... maar hij nam niet alleen niet op maar ik kreeg een geluid alsof zijn telefoon het niet meer deed. Een foutmelding. Ik begreep wat dit betekende....
Ik voelde me zinken en zinken. De hel groter... en niet weten hoe hier mee om te gaan. Ik ken de consequenties en ben er ontzettend bang voor. Ik belde nog later terug met een vast nummer, geheim bovendien... en wilde rustig blijven en de vraag niet van streek stellen maar kalm... want een antwoord krijgen om het te kunnen begrijpen was belangrijk voor me... héél belangrijk. Van levensbelang. Zo voelde het... ik kan het verder niet beschrijven en ik wil het ook niet.
Ik heb er geen woorden voor maar dit zijn onderdelen van vroeger, van de ergste nachtmerries uit mijn leven... die hij opnieuw tot leven bracht door deze negatie... door deze verwerping van mij als mens...
Het was verder knokken of ongelukken begaan... dus knokte ik verder en belde met dat vaste geheime nummer na een kwartier of langer .. Voice mail... daarin beloofde ik als een klein kind (dat ze aan de rand van het raam hangen vanop de vierde verdieping als het niet luistert dreigen ze het te laten vallen) dat ik rustig zou blijven (niet zou huilen dus onder andere) en kalm zou luisteren naar wat hij zou vertellen over het waarom. Dat ik het wilde begrijpen, dat ik toch niet verder kon als iets zo wordt afgehandeld en wel na bijna negen jaar therapie?
Opnieuw wachtte ik huilend als een wezen dat gemarteld wordt... ik zweer jullie allemaal hier én vandaag dat dit de aller-laatste keer is dat iemand mij nog behandeld, als een ding... op een manier die me de dood injaagt... figuurlijk maar het letterlijke zo dichtbij.
Nog bleef een telefoontje uit. Na opnieuw het kwellende wachten... nog een poging... ondertussen had ik al drie keer in de voice mail van mijn vriendin gesproken... een houvast, een anker... nam hij op. En ik vroeg het kalm... directe vragen, geen ruimte kreeg hij nog om rond de pot te draaien of erger nog me te behandelen als een ziekelijk wezen dat geen verstand of gevoel meer had. (dat maakte het hem vast gemakkelijker om mij zo te LOZEN?) Iets goed praten of met goede bedoelingen schermen hoefde hij niet meer... ik begreep ondertussen wel voor WIE de goede bedoelingen werkelijk waren... niet voor mij, dàt staat vast.
En toen zei hij... dat het psychische te zwaar werd mij nog in therapie te hebben.... Zo zwaar dat hij niet eens een gesprek daarover kon doen of mij tenminste dat voorstel in een gesprek gedaan kon hebben.... blijkbaar. Ja, dat was zo... Ja, dat kon hij psychisch niet meer aan... en dan nog, zei hij, hoe zou ik me dan gevoeld hebben, hoe zou ik dan gereageerd hebben? Hij vermeldde zelfs dat hij er een nacht van wakker had gelegen...
Nu de nachten die ik ondertussen niet meer slaap, zal ik niet moeten vernoemen... want ik ben toch de 'zieke' nietwaar?
Los daarvan... was hij zelfs daar te laf voor om het risico te nemen mij het tijdens een sessie te vermelden? Uit angst om mij voor zijn ogen te zien instorten? Ja, dan kon je maar beter op zeker spelen hé en het handeltje op deze manier oplossen... 'ver weg van de showroom... ' Kon hij het niet zien op deze manier...: àls hij me daar iets van zou gezegd hebben tijdens een sessie dan had hij me bekwaam kunnen voorbereiden terwijl dàt niet eens nodig zou geweest zijn want dan had ik mijn papiertjes met een veel lichter geweten bovengehaald.
Ik vertelde hem nogmaals hoe lang ik al met het idee speelde van een andere psychiater op te zoeken en hoe ik dat niet achter zijn rug om wou doen.. Alweer greep hij dit aan om zijn eigen 'falen' weg te wissen... door te verkondigen 'dan wilden we toch allebei hetzelfde?'.
Wie is hier de psychisch gestoorde?
Ik verwees naar 'eerlijkheid' en toch altijd het belang van een 'gesprek' waar hij toch steeds zo over sprak want het was de manier waarop hij dit had 'geregeld' date mij het gevoel gaf van de aarde te worden geklopt.
Een bekwaam psychiater, een eerlijk mens had in dat jaar al lang 'zijn' onvermogen 'mijn psychisch belastende aanwezigheid' nog verder te behandelen aangekaart... Een eerlijk psychiater die werkelijk bekommerd is om het welzijn van zijn/haar cliënte had al lang tijdens dat jaar zijn onvermogen kenbaar gemaakt en de mogelijkheid (als hij zo bang was om mijn reactie) aangekaart en of ik er niet mee gebaat zou zijn om ook een tweede psychiater te raadplegen dan konden we nog zien...Komaan zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Te laf om het erop te wagen. Liever nog laffer te werk gaan... en een mail sturen... of speelde in dat jaar zijn ego ook een niet onbelangrijke rol?
Ergens leek het wel of hij niet helemaal geloofde dat ik zelf al maanden met dat idee speel en dus verwees ik hem naar mijn site daar stond het gedrukt. Ik geloof niet dat hij zal komen kijken en in feite hoop ik het ondertussen van harte dat hij niet komt lezen... hij zou het psychisch nog zwaarder krijgen en daar is niemand mee gebaat.
Gelukkig heeft hij geen borderline persoonlijkheidsstoornis.. :
Opnieuw begon hij over mijn vriendin, dat hij daar mee wilde praten maar ik wilde het niet (mijn vriendin is een collega van hem) Opnieuw werd er gerefereerd naar zijn zogenaamde zorg die hij voor me had om zijn argument om mijn vriendin te spreken te onderbouwen... Ik zei dat het raar klonk van iemand die zo handelde en dat ik niet wilde dat hij mijn vriendin hierover ging spreken omdat die zorg er van haar zijde altijd is geweest en nog. Zij zal me nooit zo behandelen als hij doet... Ook niet dertig jaar geleden toen zij behandelde (ik was toen natuurlijk niet bevriend met haar).
Voor mij is dit alles pure horror ... pure horror.
Hij begon ook over de andere psychiater die ik contacteerde en dat hij vernomen had dat ik een afspraak maakte. Hij zou met hem praten. Ik zei dat ik dat nu zéker niet meer wil...! Natuurlijk bleef hij opnieuw argumenteren en ook nog dat die andere dat misschien wou. Ook dat heeft mijn besluit mee bepaald... ik heb die afspraak weer afgezegd...! . Ik hoef niet nog meer 'beraadslagingen' boven mijn hoofd. Want dat is precies wat mijn psychiater deed en wat me de doodslag bezorgde. Begrijpt hij niet dat ik dit geen tweede keer wens? Of wil hij vooral vermijden dat hij ook maar één vlekje op zijn blazoen krijgt???? Bovendien ontneemt hij mij daar de kans op een wit blad... Ik weet al hoe be-kwaam ze zijn om jouw wit blad in te vullen op een manier dat je niet meer als die mens gezien wordt die je bent. Ik hoef niet ingevuld te worden door iemand die niet kan toegeven dat hij het niet meer aankon. De risico's daarvan zijn bekend.
Psychisch te belastend om mij hierover te spreken maar wel verder boven mijn hoofd 'overleggen'..? (een woord dat ik deze dagen tot vervelens toe heb mogen horen. .MET HUN COLLEGA OVERLEGGEN. zo gewichtig... en zo handig om hun onvermogen mee te camoufleren en mij te degraderen tot een DING)
Luister... als het voor hem psychisch zo zwaar en belastend werd... dat hij me dan LOSLAAT en me verdomme de kans geeft elders wel door een 'sterker' iemand behandeld te worden zonder zijn inbreng... (wat geeft die inbreng aan meerwaarde, denk je?) Indekken van zijn niet bekwaam onprofessioneel, ontherapeutisch gehandeld hebben?
Wat had ik hem misdaan... (dat heb ik hem ook herhaaldelijk gevraagd).
Voelde hij dat nu pas, dat hij het psychisch niet meer aankon? Neen, natuurlijk niet... maar te laf en te zwak om daar eerder voor uit te komen. Dit leek hem de beste manier... Tuurlijk... Ik hoef het zeker niet nog eens te herhalen voor wié dit de beste manier was?
Natuurlijk zou ik niet willen dat hij instort en daardoor nog meer patiënten van hem DIT moeten meemaken... Hopelijk heeft hij er ook iets van geleerd? Namelijk dat hij niet een jaar lang moet aanmodderen omdat hij niet durft toe te geven dat hij iets niet meer aan-kàn... Is dat dan niet de taak van iedere arts? Als hem of haar iets boven het petje dreigt te gaan de patiënt doorsturen naar een andere arts of tenminste er een voorstel over doen??? Vooral NIET DEZE LAFFE MANIER!!!!
Ooit was er een maatschappelijk werker die me begeleidde... Ik hoor die man nog steeds zeggen tegen me 'Het is mijn fout, je hebt het aangegeven dat wanneer je zei dat het onweerde je in feite bedoelt dat je wereld bezig is te vergaan. Ik had beter moeten opletten'. Dat zei deze man toen ik een keer niet kwam omdat het zo erg met me gesteld was dat ik niet meer besefte dàt met hem praten het lichter kon maken. Ik bedacht vorige week dat het ook rond deze tijd was en dat is inmiddels ongeveer twintig jaar geleden... Deze man verontschuldigde zich tot mijn verbazing de keer daarop en gaf toe dat hij beter had moeten opletten. (!!!!) Hierdoor kreeg ik zoveel vertrouwen in hem dat ik later in staat was een sterker therapiewerk op te zoeken, hij gaf me dat vertrouwen naar nog andere hulpverlening toe doordat hij had aangegeven dat hij misschien niet bevoegd was in dergelijke zware problematiek. Deze man behandelde en begeleidde me altijd goed, ik kon met vertrouwen naar een andere hulpverlener stappen. Hij was moediger en wijzer en bekwamer dan mijn psychiater. Door de handeling van mijn psychiater voel ik angst om nog een andere psychiater te vertrouwen. Zie waartoe het geleid heeft...
Want onder andere denk ik vol pijn en ook met cynisme om die pijn te kunnen verdragen 'hoe zou ik nog een andere psychiater dit durven aandoen... hem psychisch belasten... ' Nog erger is de angst dat ik dit nog een keer moet meemaken... dat ik doorgesast wordt zonder dat ik daarin gezien wordt als het menselijke wezen waar ze mee bezig zijn... Ik voel me verdoofd van alles... Opnieuw gaf ik mensen meer krediet dan zij mij... daar komt het op neer... Opnieuw wilde ik eerlijk zeggen wat ik wou zeggen... (de brieven die ik weken geleden klaar had om hem dit te vragen, schrijf ik hier morgen wel verder... vandaag is het me te zwaar).
Slechts door mezelf nu in een soort coma te houden, hou ik mijn hoofd boven water...
Wat wilde hij... dat ik dit laatste jaar nooit had aangegeven dat ik 'begeleiding' nodig had en niet slechts 'praten'.? Met het gevolg dat ik er verder aan onderdoor ging...? En na een jaar lost hij dit ZO op????
Voor mijn gevoel is hij in gebreke gebleven... is het niet door zijn niet écht luisteren, niet alert zijn... dan is het door het verzuimen van aan te geven dat hij begreep dat hij ergens faalde en of het niet goed zou zijn als ik ook eens bij een collega van hem ging?
Hij had zelfs zijn eerdere mededeling (ook een leugen misschien?) kunnen gebruiken om me een sessie bij een tweede psychiater aan te bieden bij wijze van aanvulling of alternatief toen hij me die mededeling vertelde, namelijk dat hij na de geboorte van zijn derde kind mijn sessies moest halveren. Dan had hij meteen twee vliegen in één klap. Hij had zelfs kunnen zeggen dat hij voelde tekort te schieten en dat ik misschien een meer gespecialiseerde arts kon raadplegen... (maar zoiets toegeven is wellicht moeilijker dan liegen en achter de rug handelen)
Hij koos de gemakkelijkste weg en maakte het voor mij hierdoor zowat onmogelijk in de toekomst nog open te spreken bij welke psychiater dan ook... want steeds zal ik bang zijn dat deze net hetzelfde zal handelen als degene die me als huisvuil wegkiepte. Wie geeft me verder de garantie dat een ander niet ook psychisch te zwaar zal belast worden door 'mij'? Hoe moet ik ze ontzien? Kunnen ze me daar bij aanvang een lijstje van geven?
Verder was het bijna lachwekkend toen hij tijdens dat tweede gesprek er zich nogmaals vanaf wilde maken voor ik een antwoord op mijn vraag had en hij het telefoongesprek wilde beëindigen met de woorden dat hij me niet meer te woord kon staan, dat ik naar de crisisopvang moest bellen of crisisnummer what ever... Moet ik ook vertellen hoé het komt dat ik in nood verkeer en in een 'wat hij' crisis noemt?... alsof ik bij welke crisis ook (en waardoor ze werd veroorzaakt!) dreigde te verzuipen? Alsof ik de laatste jaren wie dan ook in zulke nood moést bellen. Zelfs toen die vreselijke zaken met mijn kinderen gebeurden. Neen... nooit ging ik nog door zulke hel als vandaag... en de avond dat ik zijn mail las... omdat ik ook in deze psychiater té erg geloofd heb... dat ik dacht hem te kunnen VERTROUWEN... dat ik op zijn eerlijkheid had mogen rekenen. Ik wist niet eens wat crisisopvang precies inhield en wààr naartoe ik daarvoor moest telefoneren....
Bewijs deze 'medische fout' maar eens... Bewijs maar eens een tekort komen van een psychiater... Wanneer hij faalt... kan hij zo lang wachten om dat voor zichzelf toe te geven en naar de cliënt toe... tot deze weggezonken is of gaar voor 'opname' of erger...
Neen... ik weet niet of ik ooit nog een therapie aandurf... Hoe zou ik wie dan ook nog vertrouwen op dat gebied?
Ik hààt hem... om dit alles... Hij gaf de hoeveelste hauw in mijn leven.
het voelde opnieuw als een afscheid maar dan zonder de mogelijkheid afscheid te kùnnen nemen want een struisvogel nam de benen.
het voelt als een scheur een klap, een explosie, vermorzeling verpletterd door afschuw en door ontreddering
opnieuw een breuk in wat mijn leven is of was een hauw in een diffuus en vaag bestaan een niet te beschrijven pijn om wat ik nog steeds niet begrijpen kan het onvermogen van mensen om emotioneel te begrijpen en te voelen en de mis-handeling die daaruit ontstaat er is niets veranderd omdat het nog steeds verder misgaat.
Ik heb nu de indruk, dus alweer een bedenking dat zelfs mijn psychiater zich niet voldoende bewust is geworden van wat hij had horen weten als hij werkelijk had geluisterd. Ik heb het bovendien meermaals aangegeven. (daardoor ook dat vreselijke gevoel niet gehoord te worden) Welke meester ik ook soms kan zijn om mijn emoties en ervaringen te verwoorden, meestal schrijvend... het is een feit dat ik in de spreektaal verloren loop. Tenzij ik net schreef en dit geschrevene daardoor helder kon verwoorden. Of tenzij het een toevalstreffer is.
Precies omdat ik met de schrijftaal wel goed weg kan en verbaal ook in normale omstandigheden me ondertussen vrij goed uit de slag kan trekken, gaan mensen vaak voorbij aan die momenten dat ik het niét goed kan uitdrukken... De woorden kunnen in die perioden niet meer vertrekken vanuit mijn gevoel, bewustzijn, binnenkant maar vanuit een verdoofde buitenzijde. Dan lijk ik autistisch met dit verschil dat mensen niet weten dat ik niet voorbij het dikke glas geraak want ze horen me spreken... maar ik spreek de taal van de ruimte, een taal die niet bij me hoort.
Ik zag ooit een film van een vrouw die achterna gezeten werd door haar verkrachter... zij klopte op de glazen wand en schreeuwde om hulp... maar mensen die aan de andere kant haar zagen, wuifden... want ze dachten dat zij slechts om een groet hun aandacht had getrokken....
422. De brieven (1) (of de poging die ik wilde doen om bepaalde zaken duidelijk te maken)
Ik vertelde een week of wat geleden van het boek dat ik las... en hoe ik uit dat boek zaken haalde waarvan ik dacht dat ze zouden helpen om uit de therapeutische impasse te geraken... (want mijn psychiater leek zich daar niet voor in te spannen... als het aan hem lag mocht dat nog zo blijven doorgaan????) Als ik niet had laten weten dat ik tijdelijk met de therapie wilde stoppen, was er wellicht niets gebeurd... wat hem betrof... Ik ben ondertussen wel bezig gebleven... al voelde ik me zeer slecht zonder therapie... ik wist dat het op deze manier beslist niet verder kon. Vandaar de tijdelijke stop en van daaruit de brieven...
Ik kon aan de hand ervan ook zaken voor mezelf helder stellen... en ik zou ze in het eerstvolgende gesprek met mijn psychiater meenemen en ze daar dan behandelen. Zeg dus aub niet dat ik geen moeite deed tot op de laatste snik... en die laatste snik kwam eergisteren in een mail. Want een gesprek zou er als ik die mail las... lang niet meer komen... tenzij ik eerst zijn collega bezocht... zodat die het varkentje kon klaarstomen om het daarna terug af te leveren bij degene die meende zelf geen klap meer te moeten uitvoeren???
Ook vond ik tijdens het rommelen op mijn kamer herinneringen. Ik zou proberen aan de hand van die herinneringen erover te praten op therapie. Het voelt echt alsof ik alles werkelijk alleen moest doen... en dat ook deed. Had die man me maar zulk huiswerk gegeven... in plaats van gezapig te blijven zitten en te doén alsof hij luisterde... want het bleek niet eens meer luisteren in de ware zin van het therapeutische werk.
Het was tevergeefs... mijn moeite... want hij op zijn troon besliste anders over mijn lot. Omdat hij niet over mijn lot hoeft te beslissen, nam ik de touwtjes zelf in handen... en heb tegen zijn plotse sturingen in... een andere richting genomen... en dat wat me ziek maakte, volledig stopgezet... daar waar het anders, wanneer hij zich werkelijk als verantwoordelijk behandelend arts had gedragen, heel anders had kunnen lopen... een positieve wending... als hij de moed had gehad OOK zichzelf én zijn therapeutische werk dat eerder leek op een winterslaap in vraag te stellen... dan zou er frisse zuurstof in de therapie hebben kunnen waaien... en niet door wat hij nu deed. Bizar dat hij me nog steeds onderschat... hoe hij meent dat ik me na diverse nare ervaringen nog in het ootje zou laten nemen... Tsss.
Wat een inleiding om de eerste brief aan te kondigen... De fragmenten die ik uit het boek haalde, zal ik tussen aanhalingstekens plaatsen. (het boek 'De stilte voorbij' Nancy Venable Raine) Het zijn delen uit dat boek waarmee ik mijn eigen gevoel beter kon duiden in de hoop dat ik daardoor ook mijn slapende psychiater kon wakker maken. Hem meer inzicht zou kunnen geven over wat er gaande was of leeft of niet meer leefde in me. De delen niet tussen aanhalingstekens schreef ik zelf, eveneens in de brieven om te bespreken met mijn psychiater.
-"de dood van de vroegere zelf, een zelf die nooit terugkomt"
-"helaas blijft het verdedigngssysteem in werking en wordt de vroegere zelf vervangen door een gevoelloze, houten, verdoofde, afstandelijke zelf."
-"het proberen te functioneren als die alsof-vrouw was extra bron van verdriet" (noot van mezelf: een psychische pijn)
-"het leven scheen me alleen maar te herinneren aan mijn verdwenen 'ik' die voelende en midden in het leven staande zelf die ik kwijt ben"
(nu volgen bedenkingen, bevragingen die ik zelf schreef naar mijn psychiater toe dus):
-ik vind dat u me aan mijn lot overlaat
-dat u net zo uw handen symbolisch van me terugtrekt zoals de eerste psycholoog dat letterlijk deed
-dat u niet ziet dat de woorden van buiten me komen terwijl de binnenzijde verder sterft
-ik verwijt u dat u me niet helpt, dat u niets zoekt en dus ook niets kan/kon vinden
-u denkt niet dat ik aan borderline persoonlijkheidsstoornis lijd, u denkt dat ik het bén
-u is zich niet bewust van het feit dat ik sinds de breuk met mijn zoon dood ben gegaan door iets wat ik voel als een soort geestelijke verkrachting
-u is en werd zich ondanks ik vind dat u dat had kunnen weten niet bewust van de impact daarvan op mij.
-ik vraag me af sinds wanneer er niets meer is gebeurd
-vaak te verdoofd om te voelen, toch schreeuw ik nu al een jaar om hulp. Ik zei meermaals dat u me maar laat leuteren, dat u niets meer doet, dat u zich niet eens bewust bent dat ik niet meer vanuit binnen kan spreken
-u laat me praten, wees me nergens op, viste er niets uit
-u wentelde zich in de comfortabele zetel voor een fragment bps 'ventileer het vele... maar wàt met al het andere wat me stilaan verder opeet?
-ik liet me telkens sussen, geruststellen, u zou het wel weten, dacht ik, u was toch de psychiater?
Ik dacht terug aan wat de psychiater die ik binnenkort ga raadplegen me zei aan de telefoon, aan de weg die ik toch in de therapie met de andere psychiater aflegde. Ik bedacht gisteren dat het niet eens acht jaar was... ... omdat ik er drie jaar heb moeten overdoen tot ik hem kon vertrouwen in die mate dat de therapie 'kon beginnen'. Dat is niet zijn schuld maar ook niet de mijne ! Dat komt door zware trauma's die ik opliep in de hulpverlening voor ik bij mijn huidige psychiater die niet langer huidig is, terecht kwam. Toen het vertrouwen er eindelijk begon te komen, dat heeft mij heel wat inspanning gekost, volgden er bijna vier jaar therapie... want het laatste jaar sliep hij... mijn niet meer huidige psychiater.
Ik ga nu proberen verder te werken aan mijn andere project, zo blijf ik hopelijk de angst de baas, zo hoop ik de ontreddering aan banden te houden en de schreeuw in mij het zwijgen op te leggen. Ik zal er ook nu rekening mee moeten houden dat alle emoties de boel zullen saboteren. Desnoods ram ik muziek rechtstreeks mijn oren in...
Niet zonder enig fatalisme... bedank ik hem ... voor deze vorm van 'behandelen'... met zeer verscheurende en schokkende consequenties.
Ik merk dat de hele boel weer is verworden tot een chaos. Ik probeerde het te vertellen maar heb alles opnieuw gewist omdat het allemaal door elkaar heen loopt. Ik wist ook wel dat ik me niet de hele tijd bevrijd en opgelucht zou voelen. Dat ook de pijnlijke, nare zaken tevoorschijn zouden komen... dat gevoel dat mijn psychiater me ergens in heeft willen luizen... de akelige adder onder het gras onder zijn ogenschijnlijke bezorgdheid... Probeerde hij me met mooi klinkende woorden af te leiden? Ik geloof niet in een bekwaam psychiater, dat klinkt alsof dat nooit kan veranderen. Ik geloof wel in een psychiater die bekwaam kan zijn en in die zin ook kan werken maar die mogelijk die bekwaamheid (tijdelijk) verloor of verliest. Of moet ik het noemen dat een bekwaam psychiater er rekening mee houdt dat hij ook fouten kan maken...? Ook een psychiater kan steken laten vallen, ook een psychiater kan verglijden in een toestand die hemzelf en zijn bekwaam handelen of zijn alertheid in slaap sust. Ik vind het niet kunnen dat ik daarvoor ook verantwoordelijk moet gesteld zou worden... Of dat ik me -wat ik nog erger vond- me er maar bij moest neerleggen, bij die slaaptoestand van hem... of even erg moest geloven dat dit volstond...????
Wanneer hij dit laatste jaar bekwaam was geweest en net zo bekwaam en wijs een voorstel had gedaan, wat mij verder zou kunnen helpen, had aangekaart en besproken dan zou dit alles niet zo'n trauma zijn... dan zou mogelijk die bijna negen jaar bij hem toch nog een mooie afronding hebben kunnen krijgen, nu niet... nu werd het een nieuw trauma.
Ik bracht gisteren enkele boeken mee uit de bib. Eén ervan heb ik gisteren al half uitgelezen. Dat boek gaf erkenning en dus ook troost. Neen... ik voel me niet zo goed. De dag boezemt me angst in... omdat de deze dag deel werd van een nieuwe nachtmerrie... want zelf wanneer ik een verandering van psychiater (iets waar ik al een hele tijd over nadacht en het enige wat mij tegenhield tot ik dit de voorbije weken werkelijk op papier zette, was mijn loyaliteit naar mijn psychiater, dat gevoel van dit eerst te moeten bespreken met hem, dat was toch het meest eerlijke?) Nu heeft hij dit alles gesaboteerd. Als hij me niet op deze manier geloosd had dan had dit kunnen besproken worden, dan had deze overgang ook niet zo bruusk moeten plaatsvinden en zou het vertrouwen niet in die mate geschonden zijn geweest. Iets wat jaren kostte. Om hem te vertrouwen. Dat is wat hij heeft gedaan, het vertrouwen verwoest door hoe hij dit alles meende te moeten oplossen 'voor hem' !!!
Ik hoor hem in gedachten net zoals een negen maanden geleden zeggen... dat ik nu heus té wantrouwig ben, dat het werkelijk met de beste bedoelingen was... Ook toen ging hij 'duidelijk' in de fout en niet mijn dochter of ik. (hij overtrad zijn eigen regel en schond het vertrouwen)
Zijn beste bedoelingen in deze situatie worden duidelijk door zijn woorden in de mail tegengesproken, tenzij hij bedoelde de beste bedoelingen voor hemzelf. Hoe hij dit oploste of dacht te moeten oplossen, getuigt evenmin van een verantwoord optreden van een behandelend arts... wat hij was maar nooit meer voor mij zal zijn...
Ik ken ook als geen ander de valkuilen als je borderline hebt... ik weet hoe, wanneer anderen falen, ze daar vaak MISBRUIK van maken... en hun eigen falen, hun eigen deel van de verantwoordelijkheid naar jou toe pogen te schuiven want jij bent immers een borderliner en dus té wantrouwig...
Ik heb grenzen getrokken en ik ben behoorlijk fier op mezelf dat ik me vrij goed, zo goed mogelijk herstelde, herpakte, de daad bij het woord voegde. Ik kreeg vanmorgen al na niet eens een uur een datum van afspraak. Ik heb voor het eerst sinds mensenheugenis weer wat hoop. En vertrouwen. Iets wat ik niet meer in mijn psychiater had. En dat ligt niet aan mij. Na de middag ben ik met mijn docher op tocht geweest... naar de bib en een brief posten. Zij moest een hele zooi afprinten en ik maakte de wachttijd zoek met zoeken naar boeken over psychotherapie (iets wat ik nu al meer dan een half jaar doe... en wààrom denk je????) Ik ben niet iemand die mijn hele leven vocht om dat leven te behouden om het door zo'n... xxxx naar de vaantjes te laten helpen. Ik ken dit stramien... en ik zou eruit ontsnappen... Terwijl hij denkt mij alsnog aan het lijntje te kunnen houden, heb ik het lijntje mooi doorgehakt. Wanneer iemand mijn vertrouwen in die mate beschaamd hoeven ze na al wat ik meegemaakt heb heus niet op nog een vierde kans te rekenen... drie kansen hebben ze verkl... De grens die ik trok? Ik heb nadat we terug thuis kwamen een bericht gestuurd waarin ik laat weten dat ik vanaf heden niet meer per mail bereikbaar ben. Ik heb hem geblokkeerd en de contactpersoon die hij was... (nu in naam toch) verwijderd. Ik heb hem wel bedankt voor al wat wél goed was. Toen ik met mijn dochter onze tocht begon, we hebben het kalm gedaan want ik voel me uitgemergeld en doodop, constateerde ik plots dit 'goh... de manier waarop was moordend... maar nu ik stappen ondernam voel ik dit... -ik ben eindelijk van iets verlost dat niet goed meer voor me was... een dode-materie-therapie'-. Mijn dochter moest er erg om lachen maar was wel blij voor me. Zij leed gisteren mee en is er zelf door ingestort... omdat zij wéét als ik zo huil dat iets hééééééééééél erg is... want ik ben een dappere die nooit huilt of verdriet of twijfel, pijn of ellende laat zien. Daarom was ik dubbel boos op mijn psychiater... omdat hij niet alleen in mijn wezen sloeg maar ook in het hare. Hij beseft blijkbaar niet in welke ellende hij me bracht... want praktisch en wat de overige instanties betreft zit ik door deze hele zooi van hem nog méér in de problemen, moet ik overal opnieuw formulieren als bewijs gaan vragen... Bovendien zit ik weken zonder therapie... zonder hulp... zonder begeleiding. Gelukkig komt volgende week een hele goede vriendin me halen... ik weet dat ik ook bij haar terecht kan voor een eerlijke babbel... ik hoef niet bang te zijn dat zij mij niet begrijpt of zal veroordelen... Ook niet dat zij mij behandelt zoals hij mij is gaan behandelen... als een ding... een ding dat zich volgens hem moet verzoenen met een therapie (?) van ventileren... en that's it??? Tijdens het wachten in de bib zocht ik zoals ik het laatste half jaar wel meer deed allerlei boeken bij elkaar over psychotherapie... wat je van je psychiater kan verwachten en ook nog een boek dat ik nog niet kende wat bps betreft. Ik doe in die zin het werk van mijn psychiater... omdat hij faalt of laks is, whatever... ga ik zelf uitzoeken wat mij zou kunnen helpen. Mijn hemel... de omgekeerde wereld. Hopelijk mag ik naar de toekomst toe toch 'hulp' verwachten, een minimum aan de begeleiding van een 'proces' in plaats van een in stand houden van stilstaand water... wat vre-se-lijk gaat stinken. Ik ben moe en ben zeer ver weg... ik weet niet werkelijk hoe ik het heb... een toestand die ik nu moet volhouden... want ik ben bang wanneer ik besef, ten volle besef wat deze man deed, hoe hij dit meende te moeten afhandelen ik instort en dat wil ik voorkomen... omdat ik bang ben van de consequenties van hoe ik me nu voel. Als in een nachtmerrie... nogmaals... een die zo onwerkelijk is... een die je doet schreeuwen om nooit nooit meer op te houden. Ik moet zorgen dat ik dit ook morgen volhoud want dan ben ik twee dagen alleen... dan komt mijn docher niet thuis... Ik weet uit het verleden hoe gevaarlijk dat kan zijn in huidige toestand... Dus nogmaals;.. hij is bedankt voor zijn 'zogenaamde'zorg' en bezorgdheid. Door die mail hakte hij in op me met een machette. Ik laat dit niet meer gebeuren... vandaar dat ik hem blokkeerde... voor mijn eigen welbevinden... Ik weet naar wiens welbevinden hij in deze keek... Alvast niet naar het mijne... nog voor geen gram.
De afbeelding verwijst naar verwezen voelen en voor beschutting zoeken voor mezelf.
Drie uur en een half ben ik nu al bezig met telefoontjes, mails, nog eens telefoontjes. Het was een nacht met bitter weinig slaap en de slaap die ik had was niet bepaald een deugddoende slaap.
Ik kon niet zonder meer die andere psychiater contacteren omdat er voor mijn gevoel een erg nare adder onder het gras geslopen is.
De manier waarop dit alles is gebeurd en waar ik hier niet meteen in detail kan treden, omdat het teveel is, ik te moe ben na de vele energie die ik deze ochtend in de noodkreten en verhalen stak... ik het ook uiteraard anoniem wil houden en alles laten bezinken.
Stukje bij stukje komt het er wel uit. Ik begin met de stukjes die ik nu kwijt wil.
Nadat ik mijn verhaal bij iemand helemaal uit de doekjes heb kunnen doen en me gesteund voelde, het weer wat helder zag en me in staat achtte om een afspraak te vragen, hoorde ik al aan de reactie van de 'collega arts' daar aan de andere kant van de lijn dat er iets niet klopte.
Het moet gezegd dat ik daardoor alweer een schok kreeg en niet in de mogelijkheid verkeerde dat wat niet klopte recht te zetten precies door de schok. Dat heb ik erna nog wel gedaan... en toen voelde het wel goed.
Ik nam ook mijn voorzorgsmaatregelen. Ik laat me niet in de luren leggen en ik voelde dit min of meer zo aan... de manier waarop, het dubbele in de hele situatie... de woorden van de mail die niet overeenkomen met wat ik vernam van degene die ik contacteerde waardoor ik moest vaststellen dat mijn psychiater er ook zijn hand niet voor om scheen te draaien me onbeschaamd te beliegen...
Het is erg wanneer je merkt hoe er soms misbruik wordt gemaakt van de ontreddering van mensen om ze te misleiden. Het heeft niet geholpen want ik zag het helder, heb me helder geschreven gisteren en helder gepraat gisteren en vanmorgen.
Wat de drijfveer was van mijn huidige psychiater om zich op deze manier uit een bepaalde situatie te manoeuvreren weet ik niet, maar mijn vertrouwen is hij kwijt. Ik vrees voorgoed. Ook door wat ik zie als een soort van dubbelspel, bewust of niet. Het blijft bedreigend voelen.
Verder heb ik al zo lang het gevoeld alsof hij zichzelf in slaap heeft gesust en telkens ik spartelde en een nood aangaf aan werken, aan therapie zoals ik dacht dat therapie kon zijn, leek het er meer op of hij me telkens weer aanmaande om alles maar te laten zoals het was... zodat hij verder al slapend kon therapie geven... ? Diepe pijnlijke zucht.
Ik werd ook telkens in slaap gesust. Maar een verzet in me bleef, het maakt je op de duur ziek. Ik voelde me meer en meer de put ingaan, de modder... het isolement vergroot...
Dat wat ik als een groeiende onverschilligheid voelde... het was niet eens meer een alert luisteren... het was genoeg om de al aanwezige depressie nog te vergroten en ik vrees dat dat ook gebeurd is.
Verder besef ik nu dat ik hem wel bekwaam zou gevonden hebben, eerlijker en vertrouwenswekkend als hij zelf had aangegeven tijdens het voorbije jaar dat hij zich voelde falen in het mij verder helpen en begeleiden en dat hij mij het voorstel had gedaan wat ik zou vinden van een behandeling bij een collega die misschien meer bevoegd was als hij in de bps-problematiek... maar dat deed hij niet.
Als hij dan had voorgesteld om een therapie elders met die van hem te combineren had dat een heel ander gevoel gegeven dan nu... Ik voel me meer dan onheus door hem behandeld. Alsof hij me wilde straffen. Omdat ik afstand wou door 'tijdelijk' mijn therapie bij hem te laten? Ik heb die afstand nodig om alles op een rijtje te zetten... niet langer overrompeld te worden door allerlei zaken die ik niet langer begreep en die ik duidelijk niet kon bespreekbaar maken met hem.
Ik huiver van zaken die naar machtspelletjes ruiken... ik heb die geur waargenomen... o.a. in de mail die hij naar me stuurde.
Het was zeker niet toevallig dat ik maar bleef zoeken naar boeken over therapie en wat je mag verwachten van een therapie... dat ik met pijn in mijn hart in boeken las hoe daar wel werd ingegaan op zaken, waar de hulpverlener daar wél mee oplet... en die zaken eruit haalt die een cliënt misschien niet ziet. Dat ontbrak bij mijn psychiater...!
Hij geeft zelf aan in de mail dat ik terecht heb opgemerkt dat hij al geruime tijd er niet meer honderd procent bij is... en dat er een therapeutische impasse is... en toch heb ik niet één keer het gevoel gekregen dat hij zelf aan dat eerste deel iets wou doen... tenzij deze oplossing boven mijn hoofd terwijl ik zo loyaal was om geen andere psychiater te raadplegen zonder dit eerst met hem te willen bespreken... ? Ik kreeg er geen kans meer toe.
Wat een ironie... dat hij precies deed wat ik als verraad zou gevonden hebben als ik dit zo had gedaan? Boven mijn hoofd iets regelen, overleggen... en me vervolgens voor een voldongen feit plaatsen... dat ik daar niet meteen meer terecht kan... me verder ook nog in het ongewisse laat wanneer wel àls bleek dat het nog kon... en in één adem ook laat weten dat ze wel zullen zien (ze zullen juist niets!) of er eventueel een gecombineerde therapie kan plaatsvinden met mijn huidige en de nieuwe.
Ironisch om hem een behandelend arts te noemen die me laat weten in één en dezelfde paragraaf dat ik lijd en tegelijk laat weten dat ik voorlopig niet meer bij hem terecht kan? Vooreerst een hele poos niet, liet niet eens weten wanneer wel... niet eens of er nog een terug in zit... pas na samenspraak en consultaties bij die andere 'eventueel'.... dan zou hij het bezien...
Ja,... ik moest zeker vlug hulp zoeken... desnoods bij mijn huisarts... terwijl hij weet dat ik die niet eens meer in wezen heb... en daar slechts kom voor een griepvaccin... de nieuwe arts kan me niet meteen een afspraak geven... en bovedie is het nodig een heel traject af te leggen om bij die arts te geraken.
Zeker hij verplicht me niet... Hij laat me wel aan mijn lot over... en is dus in mijn ogen de naam 'behandelend' arts niet meer waardig.
Een jaar lang niet meer sturen en dan nu plots wel sturen... maar hoé en waar naartoe? Machtsmisbruik. Willekeur. Recht naar de hel, de afgrond. Mijn noodkreten niet eens horen, een jaarlang niet?... maar nu plots wel... op een zeer vreemde manier. Hij hoorde niet mijn noodkreet... nog steeds niet... hij hielp volgens mij alleen zichzelf hieruit ZONDER ook deze keer met mij rekening te houden,... werkelijk... dus niet slechts met loze, betekenisloze, ongemeende woorden.
Ik voel nu na de afspraak, de gesprekken met mensen die ik vertrouw, de mails, telefoontjes terug een glimpje hoop, voel me niet meer zo alleen omdat ik iemand deelgenoot maakte van de hele zaak tot in detail... Toch durf ik niet al te erg te hopen al heb ik voor het eerst weer het gevoel dat iemand mij ziet en hoort, één ding staat vast hij, die zich nog steeds mijn behandelend arts durft te noemen deed dat al lang niet meer voor mijn gevoel. Hoe hij me 'afvoerde' heeft dat gevoel tot een drama gemaakt... en ik vergeet dat niet meer omdat het gebrand heeft in mij net als de vorige drama's die twee jaar geleden voor een erge instorting zorgden.
Hij kon me niet meer behandelen het laatste jaar en hij gaf dit niet toe... ik bleef manieren zoeken om er zelf uit te geraken... ik heb nu het gevoel dat hij wachtte tot hij me op deze in mijn ogen laffe manier, kon 'overdragen'... alsof ik de oorzaak ben van de therapeutische impasse zonder ook zijn aandeel... !!!!!!!! wie weet vooràl zijn aandeel.
De moed voor mijn volgende stap... was bedoeld om met mijn behandelende psychiater over een eventuele nieuwe behandelaar te spreken... maar door zijn mail gisteren heeft hij me die stap verhinderd... en gaf hij een schop tegen mijn benen... en een duw tegen mijn moed én wil om verder te kunnen... ik zei het al... dit zal ik niet vergeten. Ik voel me verraden... op een manier die ik naar hem toe net wilde voorkomen door éérst met hem dààrover in gesprek te gaan. Ik had ook achter zijn rug om een andere kunnen raadplegen... dat recht had ik ... daar er van behandeling niet veel sprake meer was... maar ik deed het niet... om dan dit te moeten meemaken...
Mijn afbeelding voor vandaag... zegt... dat niemand me nog in de luren legt of me probeert iets op te solferen met een kwalijk geurtje. Ook een poging om dit maar gauw onder te brengen in zogezegde ziekelijke achterdocht of dat ik nu werkelijk té wantrouwig ben of het wellicht mijn bps is.. Ze moeten geen moeite doen, ik trap er niet in en als zij hun eigen geweten daarmee denken te kunnen sussen doen ze maar... Ze kunnen me niet meer de mond snoeren met psychologische prietpraat.
Verder wil ik iedereen bedanken die meevoelde... En nu moet ik rusten... ik voel me misselijk van vermoeidheid en van de emotionele zware schok.
Twee dagen werd ik in het ongewisse gehouden. Ik stuurde een berichtje met mijn mobieltje, hij antwoordde niet... Ik stuurde een mail... die werd pas beantwoord toen ik al weg was. Ik las het mailtje dus pas bij terugkomst... en werd voor een voldongen feit geplaatst. Een andere psychiater. Zijn collega. Ik heb heel erg gehuild... en gelukkig ben ik nu thuis... en ga ik niet meer naar buiten. Hij loosde me als huisvuil. Hij die steeds eerst wilde spreken over... Ik was zo eerlijk om dàt te doen, om dat te willen tenminste want ik kreeg die kans blijkbaar niet meer. Idioot mens dat ik ben... die er nog eerst over wilde spreken voor ik eventueel naar een ander psychiater zou stappen. Ik voel me verraden... Het is ironisch dat ik al drie keer overwoog een andere psychiater op te zoeken maar ik vond het belangrijk dat eerst met mijn psychiater te bespreken...
Ik voel me zo slecht, zo slecht dat ik niet meer weet hoe slecht. Nog durft hij voor te stellen misschien later een combinatie met een therapie met zijn collega én met hem. Hoe denkt hij dat ik me voel? Denkt hij mijn behandelende arts gedurende acht jaar me zo te moeten behandelen... het zaakje af-handelen? Als een stuk vuil dat je niet meer wenst... ? Ik voel me zo slecht... en weet niet hoe ik dit er ook nog bij moet nemen. Wat een lafbek is hij... De hele namiddag had ik mijn mobieltje in de gaten want ik geloofde nog altijd heus behandeld te worden. Nu gooi ik het hier op tafel... hoe ik hem nog verdedigde... toen hij mijn jongste een week geleden vroeg dat het misschien met mij te maken had dat zij hem liet weten dat zij het erg vond dat hij haar twintig minuten had laten wachten en niet eens een woord van verontschuldiging zei... Ze kon niet langer blijven omdat ze een afspraak had met de huisarts.. Ik verdedigde hem nog... zei haar dat hij wellicht haar sessie had laten uitlopen omdat hij later was. Ook opperde ik dat hij wellicht te moe was geweest, er niet met zijn gedachten bij... Terwijl hij toen die sessie mij als mogelijke oorzaak naar voor schoof dat 'zij' assertief was?! Omdat zij de dingen bevroeg die zij als niet goed voelend ervaarde????? Mijn wijs meisje heeft toen geantwoord dat zij dààr niets mee te maken heeft en ik evenmin. En dat wanneer hij problemen had met mij dat met mij moest bespreken, dat zij er niets mee te maken had.
Ik ben zo geschokt ... zodanig geschokt... in shock. Weet niet eens of ik die collega van hem nu wel kan vertrouwen. Hoe zou ik... ? Als ik dan toch 'gedumpt' word, ga ik dan niet beter zelf op zoek naar een andere psychiater, iemand die niet zijn collega is? Gelukkig is er internet nog... en deze site... Ik heb ook mails verstuurd... waarin ik uiteindelijk kon verwoorden hoe het voelde. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik dit ook nog moet slikken? Dat doet bij mijn weten depressies nog toenemen. Stilaan word ik moe... ik wacht namelijk tot ik bijna van mijn stoel val zo bang ben ik om nu te gaan slapen.
nog een kleine mededeling... het prentje dat ik er nu bijzette (enkele uren geleden was ik daar niet toe in staat) refereert niet naar mij als engel hoor... al heb ik toen ik al overstuur was voor ik vertrok Lichtweisen gebruikt, dat is van een engel om je kracht te geven..; (dat had ik toen al nodig... en erna nog erger). Neen... dit prentje is vooral bedoeld om wat ik voel als gekraakt, gebroken, een verslagen figuurtje.
amper te beschrijven de huivering van binnen de schreeuw van angst
is dit een afstraffing opzet wraakneming of opnieuw een misverstand een fout vergetelheid vergissing
er komt geen antwoord geen reactie noch een mail noch een telefoonbericht zodat er geen uitsluitsel komt van vergissing misverstand fout bericht
ik weet nu niet waar ik aan toe ben en geraak steeds meer overstuur al maan ik mezelf nog altijd tot kalmte straks hou ik de schreeuw niet meer tegen en scheurt hij mijn wezen aan flarden
wat is dit wat betekent dit wat gebeurt er
dit kan toch niet zulk misverstand zijn? ik las en herlas de verwittiging geschreven vijftien deze maand de volgende week afwezig zou zijn dat was vorige week niet deze week
de onzekerheid en onrust zijn onhoudbaar... niet weten wat... wanneer... dit is niet goed... voor mij.
het voelt of ik sommige zaken niet meer kan uitwissen of vergeten
Een misverstand wat het opstaan betrof. En dus helemaal beduusd door het andere tempo en ritueel bij het opstaan. Hierdoor bleken de nare gevoelens nog versterkt. Verder wil ik er ook nu geen aandacht aan besteden. Zonder dat voelde ik me al angstig en onrustig genoeg. De onrust verhoogde omdat er geen reactie is gekomen op een bericht dat ik vrijdag verstuurde. Is dit opnieuw een misverstand? Schreef hij 'deze' week terwijl hij 'volgende' week bedoelde? Ik moet moeite doen om niet nog meer overstuur te geraken. Dat onzekere, al die misverstanden. En als het geen misverstand is de vele afwezigheden, in deze bijzonder akelige periode. Het hoofd koel houden, hoog houden, leeg houden. Een hand om mijn keel alsof ze die willen dichtknijpen. Nog enkele uren afwachten en als er dan nog geen nieuws is, moet ik mijn mobieltje gebruiken zodat ik weet waar ik deze week aan toe ben. Het lijkt wel Russische Roulette... Ik kan niet beschrijven hoe ik me nu voel.
Rustig blijven , zeg ik tot mezelf. En in feite ben ik ook vrij rustig (lees 'onverschillig'). Alleen wens ik geen nieuwe machtspelletjes. In dat geval kan hij het vergeten mij verder te begeleiden. Maar rustig blijven Lore en niet onmiddellijk wantrouwen. Misschien had hij geen tijd om alle mails van zieke geesten waaronder ikzelf te lezen? Wachten tot morgenochtend, hou ik mezelf voor, en wanneer ik dàn nog geen antwoord ontving, stuur je gewoon een sms om te weten waar je aan toe bent. Andere keren antwoordde hij diezelfde dag, soms via sms. Dus heb ik hier toch een vreemd gevoel bij. Is hij niet aanwezig? Heb ik dat da verkeerd begrepen? Of is er wat anders aan de hand? Niemand speelt nog spelletjes met mij... dat mag gewoon niet.
Wat is het leven een hel... en wat wil ik graag dat die hel voorbij gaat. Ik maakte mijn dochter blij met eetbare frietjes... die van het kraam eergisteren waren niet te vreten. Mijn benen zijn twee staven lood... ik kàn niet meer... maar toch heb ik geen spijt van die verse frietjes die ik met de hand sneed en die ik in de frituurketel bakte, nadat ik uiteraard de aardappelen schilde. Bah die zooi soms die ze je aan bepaalde kramen voeren. Zij nam er uitzonderlijk vlees bij... ik opende voor mezelf een blikje bio-tonijn. Wat heb ik verder nog te melden? Niets. Want ik ben zo leeg als een lege melkstoop... klink net zo hol als je er een mep opgeeft. Een rare blog? Neen hoor... ik doe raar.
Ondanks de warme temperatuur draag ik een dikke fleece zodat de pijn in schouder, hals en rug hopelij milder worden. Ik smeerde er ook een goedje op dat daar goed voor is. Gisteren tijdens de avond smeerde ik dat spul blijkbaar net iets te hard... wellicht om een tegendruk te geven en met mijn suffe brein door die voortdurende knagende en afmattende pijn de hele dag vergat ik dàt het spul kan branden. En ja hoor... het leek gedurende minuten of mijn huid eraf gestroopt werd... Het lijkt nu beter dus zal ik nog maar even volhouden. Verder zit ik in spanning... en die spanning doet het van binnen weer schreeuwen. Dat wordt dus muziek op mijn brein om hét te verdrijven. Soms ben ik dat alles zo moe.
Gisteren viel ik opnieuw in panne. Dit keer ook lichamelijk. Het werkt op mijn gemoed. Daar gaat het verder opruimen, al ben ik al die rommel in mijn kamer die wacht op verder uitzoeken, hartgrondig beu... Er rest een smal gangetje naar mijn bed met tot gevolg iedere avond en ochtend er tegenaan lopen. Er is nergens anders plaats om de nagekeken spullen te laten tenzij net in de kamer die ik net bezig ben leeg te halen. Hopelijk voel ik me straks beter.
Ik speelde een rol een schitterende vertolking van hoe ik onbewust verlangde dat mijn leven ondanks alles toch nog terug leven kon worden?
Ik speelde een rol en geloofde dat het werkelijkheid was dat het verleden, het ontzettende, absurde een grapje was dat het me nooit of te nimmer nog zou doorboren.
Ik speelde een rol en dacht... dat heb ik mooi voor elkaar ik ben weer daar ik heb mezelf terug laten bestaan waarom voelde ik me dan zinken in een poel van ellende waarom zag ik dan hoe de modder zich boven mij ging sluiten? waarom liet ik me wijsmaken hoe goed ik het wel deed terwijl ik van binnen in mijn eentje leed.
Ik speelde een rol en gretig zijn die me omringen ermee op ingegaan zelfs mijn psychiater want het is menselijk om te willen dat de mens voor je het menselijk heeft.
Ik speelde een rol maar plots zag ik hoe ellendige zinnen in mijn blogje verborgen leken in een smogje zonnig werd er verder gegroet na zulke ontboezemingen nog altijd met die lachende snoet?
Onverschilligheid of de macht der gewoonte vond ik dus niet alleen tijdens de therapie van het laatste jaar ook hier, zo'n huiveringwekkende... van onverschilligheid of ontkenning getuigende snaar
Ik speelde een rol en zag hoe gretig de mensen om je heen daarin meegaan met datgeen wat je bestaan verder uitwist hoe de kop in het zand ijverig in stand gehouden wordt zwijgzaamheid zich verder uitbreidt
zeg maar dat het niet goed met je gaat dan weet je tenminste dat je écht bestaat zeg maar dat je niet weet hoe met alles om te gaan dan zal je méér bestaan dan dat je blijft ontkennen, alles is niet koek en ei. ben je nog altijd bezig met anderen te ontzien? als je somber bent, zijn ze niet blij zwijgen je dood dat weegt op je als lood in plaats van je te verzetten ging je nog meer op je woorden en gevoelens letten nog verder wegduwen die zooi het is me wat fraais, een leven in een valse plooi
Dus zeg maar, ik voel me niet goed dat vraagt moed omdat je weet wat er daarna zal komen
Je moet in de ogen kijken wat je leven werd wat er van je is geworden wat er overblijft wat je ermee kan of niet meer kan.
Je moet in de ogen kijken 't verdriet, verscheuring, pijn om weer een beetje terug te komen, er te zijn die je was zal je wellicht niet meer vinden wie je zou kunnen worden maakt je bang die onbekende is er zo al veel te lang
Een onbekend wezen dat je niet heus hoeft te vrezen want het onbekende wezen werd jij.
De nood om voor mezelf wat ik vermoed helder te maken, op punt te zetten, scherp te stellen, laat me opnieuw een blogje schrijven. Als ik het goed heb gevoeld en begrepen dan moet ik proberen het wishfull thinking alsof alles goed en in orde is, te stoppen. Zo niet dan kom ik in nog grotere problemen... dat voel ik. De stappen naar buiten, voelen als een vlucht iedere keer opnieuw waarna ik niets of bitter weinig overhoud dat moed geeft of energie, integendeel. Ik heb gevoeld wat er gebeurde de weken dat het kleintje lang met haar ouders in het buitenland vertoefde... ik ben er zelf erg van geschrokken van wat er met mij die weken gebeurde.
Ik ga me niet afsluiten en opsluiten of isoleren. Maar wat ik dan wel doe, het volledig ontkennen en verdringen van wat is, wordt een gevaarlijke nieuwe bedreiging. Wat uiteindelijk de hele zooi monsters en gedrochten tegelijk binnen laat komen door die barst in wat ze dachten een oninneembare vesting (zoals in de film 'the lords of the ring') zo zal er ook een barst komen in de vesting die ik bouwde sinds die maanden nu ongeveer twee jaar geleden.
Hoe ik dat moet aanpakken, weet ik niet... Ik vroeg wat er met me gebeurde, ik denk dat ik dat nogmaals moet vragen. Het voelt of ik klaar ben om aan de rouw, het verwerken te beginnen maar mijn psychiater wil dat ik verder die dode, die zombie blijf..
Je legt je er bij neer. Er rest je op de duur niet veel meer. Het is de herfst en de rare atmosfeer, koud, warm, verwarrend. We gingen gisteren naar de grootstad, moesten nog spullen voor haar aanschaffen. De tijd dat we weg waren, was het goed. Erna val je opnieuw in wat je niet kan ontvluchten. Ik herinnerde me hoe lang ik al naar de psychiater ga en hoe ik bij aanvang nooit had kunnen vermoeden dat het niet beter zou worden maar erger. Door wat er zich ondertussen afspeelde met mijn kinderen. Ik zei toen dat het voelde of ik gestorven was en niets ooit nog hetzelfde zou zijn. Door het absurdste wat er in mijn ogen kon gebeuren. Een verwerping zo gruwelijk dat je er geen woorden voor vind. Door dat besef want hoe wilde ik dat vergeten ... weet ik wààrom ook de sessies niet meer diezelfde sessies zijn als bij aanvang... dat het niet alleen om bps draait, of om chronische depressies, niet om de instorting en de fibromyalgie en cvs... neen... bij de aanwezig stoornis met de chronische depressies kwam een lading... die zo zwaar was... dat ze mij heeft vermorzeld. Ik moet niet doen alsof... ik ben nog steeds bezig met die vermorzelde stukken een mens te bouwen...
Misschien daarom dat mijn psychiater zegt dat hij me alleen maar kan ondersteunen en ik slechts kan ventileren? Sinds toen ben ik voor het eerst in mijn leven gaan ontkennen, verdringen. (misschien is dat wel vaak zo in de eerste fase van verlies?),... Opnieuw voelt wat eergisteren zo duidelijk 'scheen' nu opnieuw onzin, warboel, chaos, zinloze smurrie. Opnieuw ligt er een dikke modder over dat wat mijn leven ooit was en hoe het voelde.
Wat ik wel begrijp van waarom ik compleet over mijn toeren ben geraakt? Doordat wat ik als onverschilligheid of gewoonte van hem aanzie, terecht of niet... me doodsangst inboezemt... want ergens voel ik daardoor de boodschap dat hij het een verloren zaak vindt... dat hij zich erbij neergelegd heeft... maar ik niet... Verder voelt het alsof precies omdat hij het gelaten aanvaardt... dat gebroken mens... me om een of andere manier zeer angstig en alleen doet voelen... Waarom weet ik nog niet... Het is iets anders... en ik zal er vroeg of laat achter komen. Misschien slaat hij een deel over, een belangrijk deel, een deel waar ik nog in zit... maar waarvan hij zich niet bewust is? Ik zit nog volop in het rampgebied, het puin is nog steeds niet opgeruimd... ik heb alleen gedaan alsof het opgeruimd is... alsof ik me bij de situatie heb neergelegd... terwijl dat nog moet komen...
Een soort van ontzetting die je in shock doet belanden... maar ik gedraag me uiterlijk of ik al uit die shock ben. Wellicht daarom waarom ik me zo kwaad voelde naar mijn psychiater toe? Zonder dat ik erachter kwam waarom precies ik me kwaad voelde. Ik voelde dat hij me niet goed behandelde, niet meer... maar kon er de vinger niet op leggen waarom ik dat zo voelde. Nu wel... ik verwijt hem dat hij als psychiater niet gemerkt heeft wat er gaande was en is, niet oplette, niet zocht en vond wat ik zelf niet begreep... namelijk dat het zienbare niet overeenkwam met wat van binnen speelde... of niet langer speelde... als een muziekdoos op het vuilnis die nog enkele toontjes laat horen.
Eindelijk nog eens een vredige, deugddoende nachtrust, zonder akelige dromen, zonder onrust, zonder dat verscheurende gevoel bij het ontwaken, zonder de donkere, zware massa die me meteen bij het eerste besef dat ik wakker ben, verplettert. Waar gaan we dat schrijven. Verder wil ik niet stilstaan bij de vermoedelijke oorzaak van die rust. Ik moet nog energie overhouden voor het komende gesprek.
Vreemd is het wel hoe ik gisteren een doos met kaartjes tegenkwam die ik al vergeten was, zo lang heb ik ze niet meer gebruikt. Ze zijn destijds opgeborgen toen hier in huis een dragonder alles onderste boven wilde. Om te voorkomen dat er zaken werden ontvreemd, beschadigd of bevuild. Ik trok een willekeurig kaartje en wat stond er? 'moed voor de volgende stap'... Dat vond ik wel erg toepasselijk. Ik weet dat ik die moed meer dan nodig zal hebben... te vaak ben ik de mond gesnoerd als ik voor mezelf wilde opkomen. Ook één keer bij mijn psychiater toen hij een duidelijke overtreding begin en ook al is er daarna over gepraat, op momenten als deze voel je toch de angst voor herhaling weer opduiken. Alleen al eraan denken, trekt mijn hele wezen weer de angstaanjagende smurrie in.
De laatste hoofdstukken vond ik confronterend. Vooral wat mijn therapie betreft, ik twijfel nog steeds of het die naam nog verdient. Doodop was ik nadat ik het boek een uur of wat later sloot... en dan weer heel hard willen huilen hé maar nog steeds niet kunnen. Ik besefte ook dat ik over nog andere trauma's in mijn leven met geen woord meer repte en dat het zeker niet betekende dat ik erover ben... was dat maar zo. Het zit als een bloedzuiger aan je vast. Goed... ik onthield alleszins de laatste bladzijden waarin bepaalde zaken stonden die ik wilde opschrijven. Daardoor kon ik ook allerlei neerschrijven wat me dwars zit, wat maakt dat ik me vertwijfeld blijf afvragen of mijn huidige psychiater (nog) wel goéd werk levert... want ik wil er vanaf van de vreselijke gedachte dat hun deel van het werken gelijk is aan nul, nada, nothing... en dat alles wat niet loopt zoals het hoort alléén de verantwoordelijkheid is van de patiënt/cliënt... 't zou verdomme een mooie boel worden... En het was al zo'n mooie boel... want wat degene die ik bedoel in het verleden uitspookten... is allesbehalve fraai. Een die je anker vernielt, een andere die zich te buiten gaat aan misbruik. Beiden doen ze net of zij zijn de heilige tweevuldigheid maar dat zijn ze niet... noch hoeven ze arrogant te doen door hun ervaring, studies als klinisch psycholoog of zoals de misbruiker meende dat hij de nieuwe goeroe was van de werkwijze 'vul je eigen pens'. Kop in het zand op verschillende wijze... maar niet op de wijze wijze. Daarom noem ik alvast één van ze een psychopaat... ik denk niet dat ik er ver naast zit want net als een psychopaat kent hij geen spijt... tenzij gebracht als een theaterstuk in een poging zijn vel te redden. Tot zijn vel niet meer te redden is... Zijn 'behandelingen' zijn misselijkmakend... zijn slachtoffers van hun normale leven beroofd. Hij ging zijn boek te buiten maar meende zich zoveel meer, zelfs meer dan de deontoclogische code, waande zich de god van de psychologen... hij, een miezerig zielig ventje dat wie weet wraak nam op zijn moeder die hem eeuwig opeiste. Een goede psycholoog is op de hoogte van zijn eigen 'mankementen'. Hij was dat niet. Hij was gehaaid en vals als een hyena... een bloedhond... een man die zelfs zijn collegae, toch de meeste onder ze misleidde maar niet die ene en dat was de zwakke schakel én de slachtoffers die hij maakte... Verder wees gewaarschuwd... na een rechtszaak ging die man de spirituele, alternatieve toer op, wellicht zijn zijn misbruiken nu ook spiritueel en alternatief verantwoord? De magische woorden 'ze wilden het zelf' zijn lachwekkend als je van je stoel davert door zijn nabijheid... maar de gehaaide bloedworst heeft geduld... en heel wat geraffineerde middelen tot zijner beschikking, een manipulator met grootste onderscheiding, sluw als een hyena, net zo bloeddorstig ook... Het vertrouwen binnen een therapeutische relatie zwààr geschonden én misbruikt... kille, maar sluwe dwang, gebruik makend van kwetsbaarheid en verwondingen, een kakkerlak in de hulpverlening die uitgeroeid moet worden.
Ik moest afstand nemen om de dodelijke loyaliteit overboord te kunnen gooien en vrijuit te kunnen spreken... vrijuit te kunnen schrijven... zodat ik door de bos weer bomen kan zien... zodat ik tenminste hier en daar een mogelijke uitgang kan ontdekken, tenminste een boomhut, een schuiloord waar ik kan nagaan zonder het verdovende geleuter, het verdovende duister van een dichtgegroeid bos, waar mogelijk ankers zijn... hoe ik moet gaan en waar naar toe. Want dat het mis is en mis loopt, is duidelijk. Goede bedoelingen hoef ik niet te vertrouwen... er zijn al veel misdaden begaan in naam van goede bedoelingen. Hoe ik me nu voel... dat wil niemand weten... en toch zal ik het schrijven. Ik ben stil van buiten maar van binnen schreeuwt het en schreeuwt het... en huil ik en huil ik... zonder dat ik kan ophouden. Maar van buiten ben ik nog steeds stil. En nu moet er muziek op mijn hoofd... om dat andere verhaal verder te vertellen... elders.
Zo zwaar dat hij niet eens een gesprek daarover kon doen of mij tenminste dat voorstel in een gesprek gedaan kon hebben.... blijkbaar. Ja, dat was zo... Ja, dat kon hij psychisch niet meer aan... en dan nog, zei hij, hoe zou ik me dan gevoeld hebben, hoe zou ik dan gereageerd hebben? Hij vermeldde zelfs dat hij er een nacht van wakker had gelegen... 
Ik heb nu de indruk, dus alweer een bedenking dat zelfs mijn psychiater zich niet voldoende bewust is geworden van wat hij had horen weten als hij werkelijk had geluisterd. Ik heb het bovendien meermaals aangegeven. (daardoor ook dat vreselijke gevoel niet gehoord te worden)
Ik vertelde een week of wat geleden van het boek dat ik las... en hoe ik uit dat boek zaken haalde waarvan ik dacht dat ze zouden helpen om uit de therapeutische impasse te geraken... (want mijn psychiater leek zich daar niet voor in te spannen... als het aan hem lag mocht dat nog zo blijven doorgaan????)
Ik dacht terug aan wat de psychiater die ik binnenkort ga raadplegen me zei aan de telefoon, aan de weg die ik toch in de therapie met de andere psychiater aflegde. Ik bedacht gisteren dat het niet eens acht jaar was... ... omdat ik er drie jaar heb moeten overdoen tot ik hem kon vertrouwen in die mate dat de therapie 'kon beginnen'. Dat is niet zijn schuld maar ook niet de mijne ! Dat komt door zware trauma's die ik opliep in de hulpverlening voor ik bij mijn huidige psychiater die niet langer huidig is, terecht kwam. Toen het vertrouwen er eindelijk begon te komen, dat heeft mij heel wat inspanning gekost, volgden er bijna vier jaar therapie... want het laatste jaar sliep hij... mijn niet meer huidige psychiater.
Ik heb grenzen getrokken en ik ben behoorlijk fier op mezelf dat ik me vrij goed, zo goed mogelijk herstelde, herpakte, de daad bij het woord voegde. Ik kreeg vanmorgen al na niet eens een uur een datum van afspraak. Ik heb voor het eerst sinds mensenheugenis weer wat hoop. En vertrouwen. Iets wat ik niet meer in mijn psychiater had. En dat ligt niet aan mij.
Drie uur en een half ben ik nu al bezig met telefoontjes, mails, nog eens telefoontjes. Het was een nacht met bitter weinig slaap en de slaap die ik had was niet bepaald een deugddoende slaap.
Een misverstand wat het opstaan betrof. En dus helemaal beduusd door het andere tempo en ritueel bij het opstaan. Hierdoor bleken de nare gevoelens nog versterkt. Verder wil ik er ook nu geen aandacht aan besteden. Zonder dat voelde ik me al angstig en onrustig genoeg. De onrust verhoogde omdat er geen reactie is gekomen op een bericht dat ik vrijdag verstuurde. Is dit opnieuw een misverstand? Schreef hij 'deze' week terwijl hij 'volgende' week bedoelde? Ik moet moeite doen om niet nog meer overstuur te geraken. Dat onzekere, al die misverstanden. En als het geen misverstand is de vele afwezigheden, in deze bijzonder akelige periode. Het hoofd koel houden, hoog houden, leeg houden. Een hand om mijn keel alsof ze die willen dichtknijpen. Nog enkele uren afwachten en als er dan nog geen nieuws is, moet ik mijn mobieltje gebruiken zodat ik weet waar ik deze week aan toe ben. Het lijkt wel Russische Roulette... Ik kan niet beschrijven hoe ik me nu voel.
Rustig blijven , zeg ik tot mezelf. En in feite ben ik ook vrij rustig (lees 'onverschillig'). Alleen wens ik geen nieuwe machtspelletjes. In dat geval kan hij het vergeten mij verder te begeleiden. Maar rustig blijven Lore en niet onmiddellijk wantrouwen. Misschien had hij geen tijd om alle mails van zieke geesten waaronder ikzelf te lezen? Wachten tot morgenochtend, hou ik mezelf voor, en wanneer ik dàn nog geen antwoord ontving, stuur je gewoon een sms om te weten waar je aan toe bent. Andere keren antwoordde hij diezelfde dag, soms via sms. Dus heb ik hier toch een vreemd gevoel bij. Is hij niet aanwezig? Heb ik dat da verkeerd begrepen? Of is er wat anders aan de hand?
Ondanks de warme temperatuur draag ik een dikke fleece zodat de pijn in schouder, hals en rug hopelij milder worden. Ik smeerde er ook een goedje op dat daar goed voor is. Gisteren tijdens de avond smeerde ik dat spul blijkbaar net iets te hard... wellicht om een tegendruk te geven en met mijn suffe brein door die voortdurende knagende en afmattende pijn de hele dag vergat ik dàt het spul kan branden. En ja hoor... het leek gedurende minuten of mijn huid eraf gestroopt werd... 
De nood om voor mezelf wat ik vermoed helder te maken, op punt te zetten, scherp te stellen, laat me opnieuw een blogje schrijven.
Je legt je er bij neer. Er rest je op de duur niet veel meer. Het is de herfst en de rare atmosfeer, koud, warm, verwarrend.
