Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
27-10-2011
532. moe (dat is een titel die zo lijkt het wel, vaak terug komt...)
Ik ben vaak ook heel erg moe. Ik ben nogal down... nu dat is niet moeilijk hé... als je speciaal om iemand te helpen op stap gaat terwijl je thuis rust kon nemen en je krijgt gemopper en gezeur en onterechte kritieken als je daar eenmaal beland bent....
Ik heb me ervoor afgesloten maar het heeft me wel uitgeput. Het werkt te erg op mijn gemoed en mijn moed. Het ging me even niet meer. En ik wil er ook niet meer aan denken en nog minder over schrijven. Ik heb zin om te huilen maar dat lukt me niet...
Morgen neem ik ontstekingsremmers en rust ik en als het nodig is ook tijdens het weekend. Het is niet min wat ik achter de rug heb de afgelopen weken, I know. Ik wil er niet meer aan denken, ben verdrietig en down en sluit me af en probeer te rusten, de gehaakte sprei zal me straks beschermen. Ik sluit de wereld en de mensen buiten.
Ik kwam net van de badkamer en danste de woonkamer in... Ons hondje keek verbaasd... dàt heeft hij nog niet vaak gezien... nochtans is dansen iets wat ik altijd deed... .Wat een goed teken dat ik dat terug deed...
Met iedere kleine glimp van mijn oude ik ben ik tevreden en voel ik weer wat hoop. Hoop was iets dat ik verloor, vooral het laatste jaar therapie (of wat daarvoor moest doorgaan) bij de ex-psychiater... ik zakte steeds dieper in de modder. Zijn afhandeling daarenboven sloeg zo erg in... dat ik verdomme... niet meer wil denken aan waar ik zo dicht bij stond... ik die het leven ondanks alles bleef lief hebben...
Ook de eerste jaren kan ik nu in vraag stellen... wààrom duurde het zo lang eer ik hem mijn vertrouwen kon schenken??? Wààrom heb ik dat feit genegeerd of erger nog als vanouds toegeschoven aan 'mijn' wantrouwen door nare ervaringen. Ik voelde toch meteen hoe stuntelig deze psychiater te werk ging? Ik voelde hoe weinig hij begreep van mijn toestand en situatie. Totaal geen inzicht, voor geen grein. Hij gooide woorden in de ring op goed geluk. De enkele jaren dat het vertrouwen er was waren toevaltreffers. En daar heb ik téveel gewicht aan gegeven. Hemelse goedheid.
En ja toen hier nog meer drama's plaatsvonden was het niet moeilijk om te camoufleren dat die man me geen degelijke therapie bood maar een aftreksel ervan. Zijn belachelijk luisteruurtje, alsof ik een radio was waar hij verstrooid naar kon luisteren en op goed geluk wat woordjes plaatsen die hij nog van zijn opleiding had.
Toen echter na dat jaar de nood bij mezelf nog meer voelbaar was dat ik niet zielloos jaren door wilde leuteren maar daadwerkelijk aan de slag wilde gaan... begon hij meer en meer op een zielloze robot te gelijken... .
Ik ben toen steeds dieper weggezonken. In een dikke modderbrij. Tot het zo erg werd dat ik liet weten voorlopig de therapie stop te zetten... (zodat ik alles eens op een rijtje kon zetten) En toen toverde hij hokus pokus dé afhandeling uit zijn toverhoed... Dumpen dat hinderlijke element... (voor zijn ego)... en gedumpt heeft hij mij...! Op een uiterst laffe manier waarvan zelfs mijn vrij nuchtere huisarts zich ontzet over uitsprak...!!!!!!!
Dat is iets dat ik alvast niet meer zal vergeten... En dan vond hij nog dat ik ongelijk had hem onbekwaam en laf te noemen... Tjonge... die moet zelf dringend in therapie.
Dat ziekelijke vertrouwen in de verkeerde mensen ook altijd. Het kostte me bijna mijn leven.
Op het nippertje ontsnapt aan iets en iemand. Hij was bijzonder gevaarlijk voor mijn psychische gezondheid. Dat ik dit heb overleefd (wat me nog altijd als een wonder lijkt) was absoluut mijn verdienste (zoals ik hem schreef na de vreselijke, laffe telefoons met hem erna, dat ik veel sterker en dapperder was dan hij) ... want zijn verdienste (lees= laf optreden) kostte me op een haar na het leven. Dit kàn ik niet vergeten. NOOIT..... En ik zal het hem nooit vergeven. NEVER.
530. Dit voelt als échte therapie... (ze wierp al meteen vruchten af... en nog steeds)
Besef ik plots dat ik de wasmachine gisteren niet uithaalde door alle gebeurtenissen die me wel uit het lood hebben geslagen op een positieve manier dan. Ik maakte die vergetelheid goed. Het wasgoed hangt op, een deel in de droogkast zodat ik niet hoef te strijken. (iets wat ik terug moet leren, vrees ik. Ik durf het bijna niet zeggen maar ik kan me niet herinneren het afgelopen jaar nog gestreken te hebben, tenzij een enkele bloese of rok... ) Goed... we proberen samen met de hernieuwde moed ook de strijkbout te hanteren zo af en toe.
Het was goed de onderbreking om het wasgoed op te hangen want één en ander begon weer te knagen en pijn te doen van binnen, dat donkere, het zware.
De arts heb ik niet getelefoneerd, zie daar zo tegenop... ik stel het nog één dag uit... dat kan vast geen kwaad.
Af en toe noteer ik voor de nieuwe psychiater zaken die ik hem wil vertellen of waarnaar hij vroeg om meer zicht te krijgen op het geheel, op mijn wezenlijkheid die vorm kreeg door alle zaken die het afgelopen leven op me insloegen. Ook mijn jeugd komt aan de beurt, ik duidde allerlei puntjes aan, zo niet wordt het één chaos omdat mijn leven ook als een chaos voelt, zovele zaken die er gebeurden. Ze lopen door elkaar.
Over sommige zaken zwijg ik, of ben ik gaan zwijgen. Ook dat heb ik hem verteld. Ik weet dat heel wat zaken niet verwerkt zijn maar weggedrukt werden. Ik kreeg bij de vorige psychiater (de onbekwame) zo besef ik nu, weinig gelegenheid om aan het verwerken te gaan. (hij maakte zich er afgelopen jaar nog vanaf met een boek over verdrietverwerking te adviseren... alsof ik dat uit mezelf niet zou weten) Ik had verder vaak de indruk dat hij er zijn oren voor dichtstopte als ik iets naar boven haalde en erover wilde vertellen, dat hij het weg wilde duwen... alsof ik dat zelf nog niet genoeg deed. Ook hierdoor blokkeerde hij mij, belette me verder te gaan met het verwerkingsproces. Zoals ik al eerder schreef hij ging zelden ergens op in en zou me nog eerder van een bepaald spoor weggeleid hebben dan er naar te kijken. Ik voelde ook dat hij bij bepaalde zaken die ik aanbracht ongemakkelijk leek te voelen, dat heb ik bij de nieuwe psychiater niet... integendeel. Ik heb het gevoel dat ik hem in die twee sessies al meer heb kunnen vertellen dan in de negen jaar bij de ex-psychiater en ik kan met zekerheid zeggen dat dàt heus niet aan mij ligt...!
Dus ja... ik begin stilaan heel opgelucht te voelen dat ik dat kwakzalvende creatuur niet meer hoef te zien. Jammer dat ik niet vlugger gevoeld heb wat er aan de hand was. Jammer dat ik nog steeds alles té lang aan mezelf toeschreef. En jammer dat ook mijn jongste daar de rotte vruchten van heeft moeten dragen want zij vertrouwde dan weer net te erg op mij terwijl zijzelf voelde dat zijn therapie niet beantwoordde aan wat zij daaronder verstond. Mensen die ook iets kennen van verdriet verwerken merkten op dat er weinig resultaat was na twee jaar therapie. Ook zij voelde zich net als ik nog ellendiger dan stilaan beter. Niets verwerkt maar dat proces gesaboteerd door zijn mis-handelen.
Soms (of meer) leek het of hij het zag als een gezellig onderonsje. . Het té luchtige kan ook de mond snoeren. Dat hij dat niet eens besefte? En alles ging vlotjes verder tot de weerstand binnen haar en mij groeide... en al die signalen die zij en ik uitzonden werden steeds erger genegeerd met de gevolgen die hier al uitvoerig beschreven zijn.
De man heeft zo zijn manieren om lastige (lees: geen meegaande) cliënten die bovendien ook nog eens weigerden zich te laten verdoven en te laten vermaken tot willoze zombies te lozen...
Bij mij is dat gelukt. Bij mijn jongste niet... zij gaf hem een koekje van eigen deeg en tjonge ze heeft hier nogal van katoen gegeven toen ze zijn belachelijke reactie daarop voorlas.
Nogmaals... om haar en mij om de tuin te leiden moet je wel heel vroeg opstaan... Alleen jammer dat ik die man zoveel krediet gaf... héél véél krediet. Het is nu allemaal opgebruikt, het saldo staat ver onder nul... Als ik nog maar aan hem denk, huiver ik. Hij bestaat niet meer voor mij en ik heb het zeer goed aangevoeld dat de jaren therapie door zijn afhandeling helemaal als onbestaand konden beschouwd worden...!
Heel soms voel ik medelijden met hem. Vraag me niet waarom... misschien omdat ik hier op mijn site hard van leer trok? Of gewoon omdat ik voel dat hij zo weinig weet al denkt hij net dat hij veel weet? Dat hij stuntelt is één ding... maar het is vreselijk dat hij dat niet eens besefte en beseft. Dat hij niet kan toegeven dat hij steken liet vallen... serieuze steken. Wat betreft emotionele intelligentie én wijsheid is het eveneens bijzonder erg gesteld...Dat is nog duidelijker gebleken na zijn domme 'afhandeling. Omdat ik en mijn vragen en klachten te confronterend werden? Het is echter precies door de confrontatie dat er mogelijk vooruitgang zou kunnen gekomen zijn (al betwijfel ik het ondertussen sterk zijn manier van 'therapie' geven indachtig). Er zou alvast geen vooruitgang geboekt zijn door mij zuurstof te laten halen door een sessie (of sessies) bij een collega van hem, tenzij hij zélf naar die sessie ging en niet ik !!!! Hij was het immers die de boel blokkeerde en niet ik... ! Hij veroorzaakte de therapeutische impasse en niet ik... Hij blokkeerde mijn wil om vooruit te gaan...!!!
Fenomenaal dat hij toen zelfs nog dacht dat ik terug WILDE komen na zijn gewichtige overleg waarna hij dan wel zou zien of ik nog terug kon komen al dan niet gecombineerd met sessies bij deze collega. Wat een pretentieus idee van hem te denken dat ik nog WILDE terugkomen na zulke afhandeling. Dat was voor mij het beste bewijs in welke mate deze man emotioneel ongehoord dom was. Bizar ook dat hij wat hij voorzat 'therapie' noemde. Mensen dàt wàs géén therapie... maar een kleuteruurtje, een boeddhistisch rustuurtje voor hem... een zombie-uurtje... waarbij hij deed of hij luisterde...
Ik sliep niet gemakkelijk in, heb het lichtje terug moeten aansteken om te lezen tot ik rustig werd en in slaap zou vallen. Dat is uiteindelijk gelukt. Vanmorgen werd ik om 5u wakker. Ik was nog zo moe en dat was niet verwonderlijk toen ik op het scherm van mijn mobieltje het vroege uur las. Anderhalf uur vroeger dan het uur dat we moeten opstaan. Soms is dat zes uur maar vandaag half zeven. Gelukkig kon ik nog een beetje slapen voor ik uit een droom wakker schrok door het nochtans stille elfentingetje van mijn mobieltje. Het doet me verder goed dat ook mijn dochter vrolijk en opgelucht is nu ze hoort hoe goed de nieuwe psychiater me behandelt en begeleidt. Want ja, hoe goed ik ook mijn stemming verberg, mijn dochter merkt het net zoals ik dat bij haar merk. Ook zij heeft een begripvol gehoor nu en dat doet haar veel deugd, ook zij voelt nu net als ik het heilzame van werkelijke aandacht en begrip. We hoeven niet langer af te rekenen met voorgewend begrip, een lichtzinnige houding, ongepaste reacties en niet overeenkomstige feedback zoals van ons beider ex-psychiater. Die man reageerde dus ook bij haar totaal ongepast. De verhalen komen los... en de conclusie is dat die man meer krediet van ons kreeg dan hij mij verleende. (mijn dochter dacht hij nog de baas te kunnen? Nu dààr heeft hij zich pas in vergist!!!... ) Mijn dochter gaf hem van hetzelfde deeg een koekje... en heeft daar zo te zien geen gram spijt van, ... We zijn ondertussen beiden zo blij dat we van dat creatuur verlost zijn. Temeer daar het verschil werkelijk groot is.. Ook al bezoekt mijn jongste voorlopig nog geen nieuwe psychiater, zij vindt toch andere deskundige oren... die haar meer begrip en luisterbereidheid bieden dan onze ex-psychiater... Ik weet echt niet hoe die man mensen op die manier meent te kunnen helpen. Ook zij ging daardoor dieper de put in dan eruit, precies zoals ik... en we begrijpen nu beiden wààrdoor dat zo is gekomen...
Er is vandaag een nieuwe kink in de kabel, maar die situeert zich op vlak van mijn lichamelijke gezondheid. Het baart me al enkele dagen zorgen maar ik schoof het op het zijplan wat ik na vier dagen niet langer kan (al zou ik wel willen) omdat het steeds erger in plaats van beter wordt. Mijn huisarts raadplegen lijkt me noodzaak geworden omdat het gevaarlijk kan zijn en nu ik opnieuw wat meer wil leven, moet ik daar wat mee hé
Over het algemeen voel ik me vrij goed nu... en zou ik wel kunnen dansen van geluk daarover... en hoé làng is dàt geleden ???!!!!!
Al degene die deze afschuwelijke weken nadat het heerschap dat zich mijn behandelend psychiater noemde me 'dumpte' hebben gevolgd, wil ik nu dit fijne nieuws meedelen... Eindelijk ben ik in goede handen... en ik voel het met iedere vingertop... in héél goede handen... Ik krijg 'begeleiding' en 'therapie' en niet een 'afkooksel' ervan... of erger nog... het begrip therapie als een ballon met alleen lucht erin... Dit keer wordt er metéén ingegaan op iets wat ik zei, worden er vragen gesteld, de psychiater is alert... en aub niet slechts het eerste kwartier, ook geen drie kwartier (dat haalde dat misbaksel niet eens) maar aub... zes kwartier... zelfs nà die zes kwartier voel ik de alertheid nog, de aandacht. Ik voel me ein-de-lijk behandeld als 'mens' als 'cliënte', 'patiënte'... met respect!!!!!!!!!!!! Het beste bewijs? Het geeft me niet eens dat de volgende sessie pas na drie weken komt door de vakantiedagen...!!!! Want ik kan voort met het begrip en meevoelen, met de lach die niet misplaatst is... maar integendeel ik méé lach.... en het nog leuk vind ook...!!!! Deze psychiater kent zijn vak... de vorige slechts zijn ego... Ik zeg het je... hij voelde als een puber... niet meer en niet minder... een puber die via zijn patiënten zijn ego wil gestreeld zien. Sukkel. Niemand houdt mij nog voor het lapje... en zeker dat zielige stuk onbenul niet... Waar ik eerst dacht dat ik pas zou kunnen herstellen van zijn laffe miskleun als hij een verontschuldiging zou schrijven, denk ik nu 'sukkel'... méér niet... minder ook niet.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
527. ontredderd en één brok angst, innerlijk gehuil.
Vroeger moeten stoppen met mijn andere schrijven, door dat geschreeuw dat toenam in mij. Ook muziek op mijn brein bracht geen soelaas. Daarom vlug een hele warme douche en zo lang dat gloeiende water over mij tot ik rustiger word van binnen en van buiten. Nog een blogje om het gehuil van binnen te bedaren. Echt huilen zou misschien opluchten maar het lukt niet, te grote barrière voor mijn gevoel en dat verdoofde wezen.
Jammer genoeg niet verdoofd genoeg om niet te voelen wat ik nog voel. Angst, ontreddering. Hopeloosheid. Wanhoop. Angst. Om die rit te ondernemen... Ik bleef vanmorgen liever onder het donsdeken, verborgen voor de dag en het leven.
Misschien angst dat het niet zo goed zal gaan als die eerste keer? Of angst voor wat er enkele dagen daarna opnieuw bloedstollend angstaanjagend kan opduiken?
Misschien kan ik het voorkomen door op tijd rust te nemen. Angst dat ik het niet gezegd zal krijgen? Angst dat ik niet genoeg kan laten merken hoé ik me voel? Angst dat ik niet ernstig genomen word... als mens... en als patiënt. Angst dat ik nogmaals gedumpt zal worden? Angst... rotangst. Maar ik ben sterk en dapper... en wil leven zolang ik mag leven en kan leven... dan maar als een zombie als het niet meer verandert na die laatste emotionele klap... door de man die zich mijn 'behandelend (?) psychiater' noemde en die negen jaar geld aan me verdiende (en daarmee is zeker, de afslachting op 27 september indachtig, alles gezegd).
Komaan Lore, grabbel alle fragmenten van je verscheurde zelf bij elkaar en ga op weg, eerst naar het warme water en erna naar iemand die wél bekwaam is en je die begeleiding zal geven die je behoeft. ... en geef jezelf de kans om die negen verloren jaren bij een man die je eerder mis-behandelde in plaats van je te behandelen te vergeten en uit je geheugen en wezen te wissen.Vol-le-dig. En wie wéét kan je dan wél aan het verwerken waar dat bij de puberale etalagepop in zijn stoel quasi onmogelijk was... Hij deed de torens van vertrouwen één na één instorten. Of ik dat ooit kan vergeven? Dààr kan ik helaas nog niet op antwoorden.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
526. grenzeloos?
Opnieuw het donkere ontwaken. Straks gaat het beter, als ik het van me afschreef. De onmacht die wil schreeuwen 'laat me even met rust, laat me stilaan ontwaken in dit leven met wat meer licht dan in dat andere waar ik net vandaan kom'... maar ik krijg een vracht woorden en gevoelens over me... en kan niet zeggen 'stop, zwijg, laat me even... ik ben nog bezig me te worstelen uit het duistere, het zware donkere'. Ik probeer te luisteren maar van binnen schreeuwt het. Die stille strijd voer ik zoveel jaren. En waar ik dat gevecht al die jaren kon voeren, kan nu bijna niet meer. Omdat de weerstand heel veel klappen kreeg de afgelopen drie jaar... breuken, een psychiater die je dumpt... het zijn clusterbommen...
Ook vanmorgen trachtte ik de geschreeuw in me te negeren en te luisteren naar de stroom woorden en gevoelens. Ik probeerde aanvankelijk feedback te geven maar moest dat opgeven, krijg mijn gedachten niet geformuleerd, een verhakkeld zootje ongeregeld komt er uit mijn mond. De zinnen klonken als uit een versleten robot.
Het is nu opnieuw rustig. De grootste ellende binnen me komt tot bedaren.
Zij die me omringen kunnen vaak beter grenzen trekken dan ik. Wanneer zij het gesprek willen beëindigen, zeggen ze, ik ga maar eens, of 'ik wil het er niet meer over hebben'. Maar het zijn mijn kinderen en ik ben hun moeder en ik vind dat ik niet hetzelfde kan als zij ... Ik vind dat ik moét luisteren, het is mijn plicht en hun recht die vervulde ik steeds als vanzelfsprekend kon vervullen tot de ellende in mij dat niet meer toeliet of met ontzaglijk veel méér moeite dan ervoor.
Als zij zich eenzaam voelen en vragen of ik met ze mee kan gaan dan doe ik dat ook al voel ik me moe of down. Ik zeg er niets over, wil er gewoon voor ze zijn.
Ik denk dat ik nu een gevoel over me heen kreeg, vooral na de laatste enorme klap, de psychiater die me na acht jaar behandeling (deed hij dat wel?) vergooide. Sindsdien is er en stukje 'zelf' vermoord. Alles voelt verloren en voorbij, weg, dood. Niets hoeft nog, werd zinloos, en als dan toch alles verloren voelt, kan ik tenminste dat wat nog rest aan ze geven dan is dat ellendige leven toch niet helemaal voor niets geweest'.
Waarom zou ik ze dat deel ontzeggen dat nog restte van wat de anderen opeisten? Maar een wrak is geen schip meer. Ik geef wat ik nog heb... Als ik er niet meer voor ze zou kunnen zijn, valt het laatste stukje zin weg. Ook al is hoe ik er kan zijn gevierendeeld, omdat ik zelf gevierendeeld werd.
Binnen de stilte in mij weet ik dat er een dag kan komen dat ook zij me niet meer nodig hebben en dat het mogelijk is dat ze net zoals de anderen niet stil zullen staan bij wat ik voel. Er lijkt geen besef dat ik ook een mens ben met kwetsbaarheden zelfs meer dan een normaal mens, met pijn en verdriet, met af en toe nog een glimp van iets wat ik vaag herken als vreugde. Het kan best dat ook zij me op een dag bij het huisvuil zetten. Dienst bewezen, weg met haar. Dan is dat maar zo. Ik ben zo ver heen dat zelfs dat me niet meer kan schelen. Ik ben sinds jaren niets anders meer gewend dan zulke houding, dat ik gebruikt word en ze me zonder enige gewetenswroeging vergooien als ik niet meer in hun leven pas of ze me niet meer nodig hebben. Hoe pijnlijk dat ooit was... voor de trauma's van de laatste jaren... ik bezie het nu met dode vissen-ogen. Ze doen maar, mijn leven voelt toch als voorbij.
Dus terug naar de titel 'Grenzeloos?' Neen... want die ene grens trokken mijn lichaam en geest... die grens kan ik zelf niet meer negeren.
Jammer dat het de hele dag doorwerkte wat vanmorgen plots zo holderdebolder moest. Het verstoorde ritme en vertrouwde stramien dat ik andere ochtenden kan volgen, werd helemaal weggeveegd. Dan druk ik het nog heel zacht uit, het leek meer op een plots versnelde band waarbij alle vertrouwde zaken in één klap weggeveegd werden. Ik heb het de verdere dag gevoeld, en dat is wel jammer want zo verdwijnt het weinige dat nog fijn voelt ook. Ik ben veel vlugger moe en er met mijn gedachten niet bij... alsof ze achterna holden en ik geloof ook dat ze dat deden. Ik moet bovendien zonder dat verstoorde ritme het al afleggen tegen een monster dat ik hier zelden benoem en het ook nu niet zal doen. De veroordelers of degene die vinden dat ik hier wat loop te zanniken doen maar wat ze niet laten kunnen, het kan me geen moer meer schelen. Waarom zou ik me blijven verdedigen of verantwoorden tegen mensen die toch menen dat alles bij iedereen hetzelfde gaat? Daar verspil ik liever niet de al zo minieme energie aan. Verder zwijgen ze je dood als je diep in de put zit maar hups als er iets te veroordelen is dan zijn ze daar plots weer. Ik heb dat soort mensen al vaak in mijn leven ontmoet en ik mis ze totaal niet als ze wegblijven.
Een vertrouwd stramien is voor mij tamelijk belangrijk, dan hou ik mezelf min of meer bij elkaar de rest van de dag. Wanneer plots alles snel of totaal anders moet, ben ik de hele dag de kluts kwijt en kan die dag er net zo goed niet geweest zijn. Dat gevoel heb ik nu heel erg sterk. Het heeft soms zware, donkere gevolgen. Ook daarover schrijf ik hier met geen woord... tenzij af en toe vaag. Want ja hoor, iedereen heeft wel eens een verstoord ritme... ik had dat vroeger om de haverklap in een situatie waar ik van de ene schok in de andere terecht kwam en dat met geen vin liet merken of mocht laten merken (om mezelf en mijn kinderen te beschermen)... Ik moest (van mezelf) alles verdragen, aankunnen, blijven beredderen (omdat er geen andere keuze was) waarbij ik ook nog de stupide commentaren van sommige mensen moest slikken dat zij dat niet zouden kunnen, zij hadden er al lang het bijltje bij neergelegd... Geweldig als je zoiets hoort hoor. Dat ik op een bepaald moment totaal instortte, dààr sloten ze hun ogen voor... Het is lachwekkend hoe zij op hun beurt voor een sneetje in hun vinger de hele stad bij elkaar jammeren....
Begrip is iets dat mensen alleen nog maar schijnen te kunnen toepassen op zichzelf... het wordt een zeldzaam goed. Erkennen dat iemand pijn heeft of verdriet, ergens onder te lijden heeft,... neen dat is ze te moeilijk... liever ontkennen... en jou erbij. Laat ze voor mijn part op mars gaan wonen. (dan loopt de aarde wellicht in een oogwenk leeg en is er op slag geen hongersnood meer)
Verder geen zin om uitleg te geven, ik word gewoon moe van geleuter. Ik verloor in mijn leven meer energie aan mensen als de kijvende vingerkes-meute... en als het niet zo was geweest dat zij mij leegzogen, leegkrabden, me vermorzelden onder hun voeten van veroordeling, minimalisering... nu dan had ik vast nu véél gezonder geweest, psychisch maar ook fysisch. Dus... ik doe voort met wat er rest... ik hoop vurig dat de mekkeraars die menen andermans leven te kunnen beoordelen alsof het hun eigen leven is en vervolgens wijsgerig of venijnig aan het terechtstellen of veroordelen gaan elders gaan mekkeren. Ik ben voortaan Syberisch doof voor ze. Want ik ben doodop van ze...
Door één en ander is het vertrouwde en daardoor ook rustgevende ritme verstoord. Omdat de dag plots uren later begint. Ik voel ook de onrust stijgen voor mijn tweede gesprek. Ben erg moe. Straks zal het hopelijk opnieuw beter gaan. Dit is een erg korte blog, de korste ooit misschien. Ik ga maar meteen aan de slag.
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel. Ik héb geschilderd... en ik heb rust gekregen na het schilderen en tijdens het schilderen omdat ik wat ik voelde op het paneel kreeg. Net zoals vroeger... Twee jaar geleden en vorig jaar kon ik niet meer schilderen. Het deed zoveel pijn en ik kreeg mijn gevoel er niet meer op... wellicht omdat ik bang was BIJ dat gevoel te blijven. Nu niet. Ik nam net als vroeger na mijn schildersessie plaats voor wat ik erbij kladde... en ik ervoer zo'n rust... en wég was de pijn... want die zag ik daar op het paneel... Het ging ook beter dan vorige keer... mijn zelfvertrouwen was er meer... misschien omdat ik het oordeel verliet en louter mijn gevoel wou volgen. Het heeft me deugd gedaan... Ik ben doodop... Hoop wel binnen een uur of wat terug in staat te zijn om alsnog een maaltijd klaar te maken... Ik denk wel dat me dat lukt.
Er is iets dat heel sterk op de voorgrond treedt nu in mijn gevoel... namelijk dit: mijn psychiater die me 'dumpte'... laat van mij nog slechts dit beeld over 'dat hij een clown was, een nar, iemand die zijn werk niet ernstig neemt... maar jammer genoeg zichzelf net iets té veel'. Ja.. ik heb borderline persoonlijkheidsstoornis maar ik was nooit dom of onwijs... en precies dat was voor velen een bedreiging... ook voor deze man., hij werd niet één nagel van mijn doodskist maar 30 van de 40 precies omdat ik hém had moeten kunnen vertrouwen...!
Daar dook het monster opnieuw op van angst en pijn van er niet meer willen zijn
omdat je denkt dat je niet naar buiten zal kunnen brengen de woorden en pijnlijke scheuren van binnen herinneringen die snijden als vlijmscherpe messen en dodelijke pinnen.
Daar dook het monster op radeloos of je er ooit uit zal geraken nu je vroegere psychiater je wegsloeg je weggezogen werd als door een windhoos...
probeer te vertrouwen en de hoop al is die verdwenen ergens voor te houden het is niet jouw schuld dat je een zwakkeling trof die jou eerder vergooide dan zijn eigen lof
geloof in een vervolg dat wel helpt bloed dat stroomt stelpt je begeleidt en je niet door lafheid naar de ondergang leidt
je angst was niet ongegrond toen je voelde dat die zo laf je uiteindelijk de genadeslag gaf zichzelf niet toestond de fouten die hij maakte toe te geven hij verkoos op jou af te geven vanaf toen ontkende hij je beleven en dat je bestond.
Het lag niet in jouw stijl hem te dumpen zoals hij wel met jou deed onnodig en diepe pijn en leed.
je zal het niet vergeten hebt hem terecht lafheid en onbekwaamheid verweten nu laat je meer en meer los, hij is het niet waard zijn laffe gedrag trof als een zwaard kijk nu vooruit naar een goede therapie en psychiater geen drijfzand meer of modder maar helder water geen blokkeren meer door een hulpverlener van jouw willen werken opnieuw opening en een begin aan verder verwerken de berg werd erg groot bijna was je dood door zijn lafhartige gemakzucht zijn gebrek aan empathie het opzuigen van jouw zuurstof jou en wat je aanbracht te degraderen tot een vaag gezucht. een onooglijk achtergrond-gerucht.
en zijn eigendunken-gejammer en geklaag dat hij je toch tot het laatste heeft geholpen was beneden alle peil bijzonder laag volledig buiten de realiteit omdat hij alleen het zicht op zijn eigen falen heeft verholpen hierdoor maandenlang hulp saboteerde omdat hij alleen zijn eigenbelang opteerde en loog daardoor nog meer lucht uit de ruimte zoog Neen... je hebt helemaal niets aan hem te danken waar haalt hij het vandaan zichzelf nog te tooien met palmen, pluimen en bloemenranken?
Praten kost me het laatste jaar vaak veel moeite, het liefst zweeg ik. In stilte leven, zonder ook nog maar één woord te spreken, zonder mensen om je heen, zonder omgevingen die je herinneren aan... Net als de aanwezigheid van mensen, of een bekende omgeving, ook voelen woorden vaak gevaarlijk, ze brengen je soms onverwacht dichtbij waar je net veraf wil blijven. Het is ook dat sterke gevoel met rust gelaten te willen worden, helemaal. Afzondering. Isolatie. Af en toe krijg je dan onverwacht watervallen van woorden. Hier. Of ergens waar je het gevoel hebt dat het veilig is en je gehoord wordt.. en niet ver-moord.
Ik weet niet wanneer het precies begonnen is, ik vermoed toen de emotionele slachtpartijen een aanvang namen. Het moment dat de breuk met één van mijn kinderen ontstond. Wat er ook in mijn leven daarvoor gebeurd was, ik bleef lachen, ik bleef opgewekt. Maar toen... brak mijn weerstand. Het was té ontzettend om precies door die je het meest lief zijn op aarde miskend en vervolgens verworpen te worden. Het heeft iets met mij gedaan, iets dat al die vechtlust bij welk trauma ook om mezelf er opnieuw bovenop te krijgen, brak en tot onzin maakte... Iets is voorgoed veranderd in me, ik ben niet meer degene die ik ervoor ondanks alles was gebleven. De lach verdween, de opgewektheid ook. Ik kon het niet langer opbrengen mensen te groeten en naar ze te lachen, hun vragen te beantwoorden, een luisterend oor te bieden, ik kwam niet zoveel meer buiten mijn veilige burcht. Toch vond ik na verloop van tijd opnieuw lichtpuntjes... die zijn verdwenen, stelselmatig, één na één... omdat ik de verandering voelde in de therapie bij de vorige psychiater... ik voelde de groeiende onverschilligheid, dat gevoel dat hij me opgegeven had en zich genesteld had in 'alleen maar luisteren, of tenminste doen alsof ... want zelfs luisteren was er niet meer bij, niet in de ware zin van het woord... hij was niet meer alert... hij liet me maar aanmodderen'. De rest van het verhaal is al uitvoerig uit de doeken gedaan hier, ik hoef het niet meer te herhalen. Een feit is dat ik door die onverschilligheid dieper en dieper zonk, temeer ook daar mijn vragen en onzekerheid in dovemans-oren belandde... er werd niet meer op ingegaan. Sinds de wijze waarop die vroegere psychiater het hele zaakje meende te moeten 'af-handelen' kom ik ook niet meer buiten. De lichtpuntjes die er terug waren gekomen, werden allemaal in één klap gedoofd. Ik kan nu zelfs niet meer zeggen dat ik een ander werd... ik werd helemaal niemand meer, niets, geheel en al onwezenlijk. De wereld gaat aan me voorbij en ik voel een immense onverschilligheid. Het enige wat ik af en toe nog voel is angst... angst om die onverschilligheid, de lethargie. En de onmacht, de wanhoop die pijn doet. Als mijn dochter ergens naartoe wil en graag heeft dat ik meega, ga ik mee. Uit mezelf kan ik het niet langer opbrengen. Ik zeg het haar niet, omdat ik geen enkele druk op haar wil zetten. Ik die bij wijze van spreken absoluut geen koffie zonder melk drink, drink koffie zonder melk als de melk op is... en het kan me niet eens schelen. Dat is me in mijn hele voorbije leven nog niet overkomen... dàt ik dàn die dag geen melk ga halen. Als er werkelijk dringende zaken te verrichten zijn, zoals rekeningen betalen of bewijzen binnen brengen, dan koppel ik dat zoveel mogelijk aan de dagen dàt ik absoluut buiten moet, namelijk om op een kleintje te passen of op therapie te gaan. Dan vertrek ik vroeger zodat ik al die verplichtingen daarvoor kan nakomen... erna is mijn pijp meestal uit. De favoriete uitstapjes voelen nu als uit een ver ver verleden, ze interesseren me niet meer. Als ik eerlijk ben, interesseert me niets meer... Toch denk ik dat ik nog steeds ergens weerstand bied, want bepaalde zaken daar wring ik me doorheen al kost het me soms erg veel moeite, dan zet ik mijn verstand op nul en doe ik het gewoon.
Ik verloor het laatste restje plezier in dat wat mensen leven noemen. Ik weet wel hoe het voelde maar ik kan er sinds de psychische slachtpartij door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde, niet meer bij. Ik ga mezelf en degene die hier lezen geen onzin serveren door te beweren dat ik hoop dat het straks weer anders wordt want ik hoop niet en geloof niet meer dàt het straks weer anders wordt. Ik ga dus ook niet doen alsof, daar doe ik mezelf alleen maar meer pijn mee. Het is goed iedere dag te overleven.
Opnieuw komt het beeld van een vriend ooit me voor de geest... die sprak van een gewonde olifant die zich dan terugtrekt om de wondes te laten helen. Nu... dat lijkt me opnieuw meer dan ooit van toepassing. Gedachten en gevoelens op non-actief... tot je weer in staat bent tot leven. Ook mijn eigen beeld van het zo lang zwemmen zonder land te ontwaren en wanneer je eindelijk land begon te zien, wordt daar voor je ogen een bom op gegooid. Je dobbert verder, je gedachten op stop, zoniet dan zou je het wel eens kunnen opgeven omdat de wanhoop te groot werd. Je drijft, tot je opnieuw op krachten kwam om opnieuw aan het zwemmen te gaan.
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... De ironie dat we speciaal vroeg vertrokken om het drukke uur voor te zijn om ergens een rustig hapje te eten. Een uur hebben we gewacht op een eenvoudig dessertje. Voor het hoofdgerecht wachtten we een half uur. Ze waren ons 'vergeten'... en al onze vriendelijke vragen werden in de razendsnelle vlucht beantwoord met 'momentje' of 'komen zo'. We zagen letterlijk alle mensen die na ons kwamen één na één vertrekken... en wij wachtten nog steeds op die kleine dessertjes. Hun 'momentje' werd geannuleerd alsook dat 'komen zo', ze kwamen helemaal niet. Mijn jongste is zelf aan de balie gaan vragen waar ons dessertje verzeild was geraakt... toen ontdekten ze dat ze het vergaten 'door te geven'. Nu als je twee uur ergens zit waarvan je anderhalf uur moest doorbrengen met wachten... kom je niet ontspannen buiten maar opgedraaid. Ons zien ze daar alvast het eerste jaar niet meer terug...!!!! Nu rusten we uit van deze zenuwslopende bezigheid.
Ik maak niet meer dezelfde fout als vorige zondag (daar is het helemaal misgelopen ... ) Ik voel dat de vermoeidheid bezit van me neemt, emotioneel en fysiek en hoe erg dat samenloopt met mijn gemoed... . Het kan zo erg worden dat ik er bang van word. Het is nodig dat te vermijden. Forceren staat niet meer in mijn woordenboek, ik heb het lang gedaan omdat ik dacht dat het moest... ik heb gemerkt welke de gevolgen zijn, zeker in perioden zoals nu waar ik emotioneel onderuit werd geslagen... door net iemand die dat precies niet hoorde te doen. (niemand hoort dat te doen maar zeker niet iemand die het beroep van psychiater uitvoert)
Straks maken we een klein uitstapje, en de enkele uren rust dààrvoor zijn meer dan welkom. Fysiek en emotioneel. Ik moet ook bepaalde gedachten opzij zetten, in de wacht.. tot het veilig is ze boven te halen.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
516. Om mij te misleiden moet je zeker vroeger opstaan...
Ja, om mij te misleiden, moet je vroeger opstaan... maar dat neemt niet weg dat het pijn doet als mensen het toch proberen... zoals mijn psychiater dat deed.
Ik val nog steeds in slaap tijdens mijn nochtans favoriete series. Het is de nasleep van de emotionele crash, veroorzaakt door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde en me van de ene dag op de andere, zonder voorgaande, zonder één woord vooraf hoosde en loosde.. (ik vermeld het er maar telkens bij... zodat er geen misverstanden ontstaan. De hele voorbije week viel ik in slaap voor best spannende series. Ik trok mijn ogen open, probeerde ze open te houden met mijn handen maar het baatte allemaal niets;.. ik viel telkens in slaap. Ook gisteren, ik gaf het op en ben gaan slapen. Slechts één dag kon ik tot ongeveer twaalf wakker blijven en dat was eergisteren. Gek genoeg kan ik eenmaal in bed niet meteen de slaap vatten, mijn leesuurtje of half uurtje is opnieuw noodzaak. Zolang het zo lukt, ben ik tevreden.
Ook vannacht waren er een aantal dromen en nachtmerries waarvan ik me slechts die ene kan herinneren... Mensen die met weinig materiaal toch een plekje voor zichzelf wisten te creëren en op een avond kwam iemand herrie schoppen bij één van ze en maaide daar alles tegen de grond, maakte alles wat zo zorgvuldig gemaakt werd stuk... Toen ging de herrieschopper, de gefrustreerde man ook die andere plekjes af en maakte ook daar alles tot één puinhoop, hij liet niets heel...
Ik herinner me in de nachtmerrie hoe ik ook moest huilen om het verdriet van die mensen die met zo weinig een plekje voor zichzelf wisten te maken... en hoe dat door één man verwoest werd. Ik denk dat ik dat droomde omdat ik het ook zo voel wat mijn jaren therapie bij de mis-handelende psychiater betreft... ze zijn allemaal verloren, het weinige dat er positief uit was gekomen is mee verloren gegaan in de puinhoop die hij er van maakte door zijn laffe 'af-handeling' die slechts tot doel had zijn blazoen niet te bezoedelen. Zijn penibele egootje. Wist hij niet eens hoe hij niet alleen naar mij toe tekort schoot...? Ik kan alleen maar medelijden met hem hebben... het is niet gezond als je te hoog oploopt met jezelf en je kunde... want dan mis je de fouten die je maakt en kan je er niet van leren, maar wat erger is, je doet er anderen veel kwaad mee.... héél veel kwaad, zeker in dat beroep.
Ik heb hier ook iets uit geleerd hoor, ik ontdekte dat ik nog steeds in mensen als hij blijf geloven en ze vergoelijk ook al voel ik met bijna alle vezels dat ik net niet méér in ze mag geloven... (onder andere om een soort van 'dubbele agenda'. Ik hecht nog steeds niet genoeg geloof in mijn eigen aanvoelen en intuïtie met deze noodlottige gevolgen... Ik had die man al eerder moeten verruilen voor iemand die wél dégelijke therapie gaf, bekwaam is én zijn/haar cliënten begeleidt in de ware zin van het woord met inzicht naar de cliënt en een psychiter die bovendien analyseert en inzicht probeert te verwerven in de problematiek, die niét slechts sloom in zijn stoel zit te luisteren (pardon doét alsof hij luistert, want zelfs dàt deed hij niét langer, luisteren dus. Hij lette niet op en dat merkte je aan zijn reacties als die er dan al kwamen, domme adviezen die je vertellen hoévéél inzicht hij had in wat speelde, nada inzicht... )
Goed het is zoals mijn huisarts me ook zei, dat ik er heel goed aan gedaan had die man buiten te zwieren... (ja hij loosde me, hoosde me maar terwijl hij dàcht dat ik nog zou hopen dat ik na 'zijn voorwaarden' vervuld te hebben misschien nog MOCHT terugkomen in sessies bij hem, al dan niet gecombineerd met sessies bij zijn collega, heb ik hem bijzonder scherp en héél helder laten weten wat hij eigenlijk dàcht dat ik na zùlke behandeling nog terug WILDE komen... (voor wie zag hij me aan eigenlijk? Voor zo'n slappeling als hijzelf? Dan heeft hij werkelijk in al die bijna negen jaren niéts van mij begrepen, helemaal niets.!!!!)
Vandaar dat mijn woedende woorden na die vreselijke telefoons (waarin hij me nog meer psychische slagen toebracht door zijn manier van me te woord te staan!) hem wellicht nog meer in zijn ego troffen, ik schreef dat ik veel sterker en moediger was dan hij. (tja, hoe zeggen ze dat? De waarheid kwetst hé.... )
Ik weet dat het zo is... anders leefde ik nu niet meer na zijn mis-handeling...! (eerst door het geloosd worden per mail en vervolgens de vreselijke behandeling aan de telefoon toen ik vroeg naar het wààrom, wat ik hem misdaan had om zulke behandeling te verdienen) Ik zal het nooit vergeten en ik weet niet of ik het ooit kan vergeven. Dat zien we dan wel. Daar ga ik alvast niet meer van wakker liggen.
Ik ben ook niet dom op een ander vlak... ik weet dat hij zo lang hij mijn jongste nog op sessie kreeg hij hierdoor zichzelf kon wijsmaken dat hij toch écht wel goed was en géén fout heeft gemaakt, dat hij daardoor zichzelf en zijn enorme flater kon blijven ontkennen voor zichzelf (niet meer voor mij!)... Iemand per mail hozen en lozen, dat doé je niet... en zeker niet als een donderslag bij heldere hemel, zonder ook maar één keer daarover iets te zeggen. Boven je hoofd allerlei beslissen, (zogezegd) overleggen met een collega en dan het 'vonnis' meedelen (hun conclusie die wellicht alleen de zijne was want hij bleek bovendien gelogen te hebben... het zogenaamde overleg vond niet eens plaats!!!!!) Wat nog laffer was, is dat hij hierdoor ook zijn verantwoordelijkheid op mij gooide... hij deed alsof hij het slachtoffer was en ik iemand die hem naar het leven stond... tjonge... wié was hier eigenlijk het ergste 'gestoord' of paranoïde???
Nu heeft die jongste van me, die al tijden voelde dat ze niet werkelijk begeleid en geholpen werd door hem en zijn therapie en daar (dat vertelde ze me gisteren én vandaag) ook met andere deskundigen over praatte die illusie van hem doorgeprikt door hem wandelen te sturen. Oeps... en nog wel op dezelfde wijze als hij met mij gedaan had. Ze had geen zin om hem nog te woord te staan, vertelde ze me kalm. (ik kan van haar nog veel leren als je het mij vraagt).
Nu komen ook bij haar de verhalen naar boven en ik schrok daar wel van op. Ze vertelde hoe ze tijdens de sessies voor haar zware dingen aanbracht en hoe hij precies op zulke momenten over zichzelf begon te praten... Ze kwam verschillende keren nog dieper in de put van zulke sessies terug...
Ik wil even terugkomen op de gedachte dat deze psychiater die mij acht jaar en wat maanden en mijn jongste enkele jaren begeleidde zich misschien bedreigd voelde en meende als hij mij uit zijn therapie wipte haar beter kon 'bewerken'...(bedoelde hij haar het zwijgen opleggen misschien zoals hij bij mij probeerde, gewillige patiënten kweken die hij naar hartelust kon betuttelen, niet om ze te helpen maar om zijn eigen egootje te kunnen strelen....)
Misschien meende hij dat ik haar beïnvloedde? Nu dan kende hij mijn jongste al even slecht als hij mij kende...! We worden beiden wel vaker onderschat door sommige mensen.
Verder denk ik terug aan zijn paranoïde uitlating toen zij hem voorzichtig sprak over hoe zij de vorige sessie had ervaren waarin hij haar 20 minuten had laten wachten en niet eens een verontschuldiging uitsprak. Er was niet eens iemand bij hem toen, vertelde ze me. Terwijl zij zowel als ik dachten dat je daar in een therapie open over mocht praten, dat je mocht zeggen hoe je dat ervaren hebt, bleek hij daar anders over te denken want wat gaf hij haar ten antwoord? "Heeft dit te maken met de problemen met je mama?"
Ik had de week ervoor net laten weten dat ik tijdelijk geen therapie meer wenste. Ik nam die beslissing om te kunnen nadenken en alles op een rijtje zetten, kijken wat ik nodig had om vooruit te komen en niet zoals het nu gebeurde achteruit te bollen. Misschien rook hij onraad en vond hij als 'verantwoordelijke psychiater' het nodig mij beentje te lichten???? Terwijl ik net open kaart met hem wilde spelen en niet achter zijn rug om een andere collega wilde raadplegen...! Met dat idee speelde ik nochtans al enkele maanden... maar omdat ik er eerst met hem over wilde praten, wachtte ik tot ik erover zou 'durven' spreken (want sinds hij me aanviel omdat ik een vraag stelde in verband met zijn verbreken van onze privacy in december 2010 was dàt een angstaanjagende aangelegenheid geworden... je mocht blijkbaar niet bevragen wààrom hij iets wat jij in jouw sessie toevertrouwde aan je jongste vertelde in haar sessie...! Nochtans was hij het die met klem had gezegd dat NIETS van wat de ene in haar sessie vertelde door hem naar de ander zou toegespeeld worden!!!!)
Nu... het komt erop neer dat hij precies deed wat ik uit respect naar hem toe wilde vermijden, ik zou niets achter zijn rug om doen, niet eens een collega raadplegen om al te zien of ik die kon vertrouwen, ik wou er eerst met hem over spreken. Maar hij... hij bedisselde wél achterbaks hoe hij zich van mij kon afmaken...!!!
Goed dat we die man eindelijk uit ons leven hebben geband. En ja hopelijk helpt hij niet ook nog anderen om zeep... maar zijn er ook mensen gebaat bij zijn soort hulp. Ik hoop ook dat hij in de toekomst eerlijk en verantwoord te werk zal gaan en degene waarvan hij voelt ze niet te kunnen helpen omdat zij bijvoorbeeld niet gebaat zijn met de 'sus me in slaap' therapie, tijdig zal doorverwijzen op een eerlijke en respectvolle manier, in gesprek een voorstel doen maar dan een écht voorstel en niet het soort van dwangmaatregel die hij me door de strot dacht te kunnen boren. Zo moeilijk is dit heus niet hoor als je als hulpverlener oprecht bent en niet bang bent van introspectie. Het vergt wel een even opzij zetten van een mogelijk te groot ego...
Bovendien heb ik de afgelopen acht maanden wel meer aanzetten gegeven die hij had kunnen aangrijpen om een eerlijk voorstel in die zin te doen... Hij had naar aanleiding daarvan kunnen vragen of ik er misschien zelf aan gedacht had een tweede arts te raadplegen, ik had volmondig ja gezegd... , een collega van hem bvb die misschien meer tegemoet komt aan wat ik van therapie scheen te verwachten... Of hij had tenminste kunnen ingaan op mijn vraag naar een zelfhulpgroep of groepstherapie en die suggestie kunnen aanbrengen om een collega van hem als tweede arts te consulteren en zien hoe dat liep zodat er kon overgeschakeld worden. Maar ook dat werd onthaald op een zwijgen of een afleiden van... ofwel raadde hij me een groep aan voor 'familieleden' van psychische zieken... Nu die kende ik wel hoor... maar dààr kon ik toch zelfs niet veel mee???? Hoe dom was hij eigenlijk?
In plaats van de vraag te horen, ontkende hij ze. In plaats van al die signalen ernstig te nemen, verkoos hij ze te negeren en mij die in steeds grotere nood verkeerde erbij. En toen de grond te heet onder zijn voeten werd, ging hij over tot deze laffe af-handeling??? En dan maakte ik hem 'zogezegd' met de grond gelijk toen ik die afhandeling als dusdanig ook benoemde???? Volgens mij heeft hij op dit ogenblik eveneens baat bij therapie en een zich bekwamen in introspectie.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
22-10-2011
515. moe en alweer een dag minder te tellen
Vanmorgen haalden we voedingswaren en thuis aten we beiden nog een broodje, toen vertrokken we naar een tentoonstelling en open deur in een huis waar mensen met psychische problemen aan allerlei activiteiten kunnen deelnemen, kunst in allerlei vormen. Ik heb me in één van die vreselijke dagen na de mis-handeling van mijn psychiater daarover geïnformeerd omdat ik bang werd van mezelf alleen thuis met die bepaalde gedachten... een drang die bevochten moest worden. Jammer genoeg is er een ellenlange wachtlijst. Ik kon daar ter plekke informatie vragen maar omdat het zo druk was, voelde ik me er niet goed en waagde ik het niet iemand aan te spreken. Mijn al minieme zelfvertrouwen kreeg door de mis-handeling door mijn psychiater erge klappen. Ik keek rond... en daar was opnieuw de angst om in te grote groep te zitten. Misschien dat ik op een dag dat het me wat beter gaat toch even laat weten dat ik er was maar geen informatie durfde te vragen door de drukte. Het is precies de formule die ik al jaren zoek... waar ik me niet angstig en onwennig hoef te voelen... en wat bereikbaar is voor me... Nu jammer... een wachtlijst van jaren. Ook mijn jongste was geïnteresseerd in het hele gebeuren. Erna gingen we in de buurt naar een crea-winkel, daar kocht ik alvast vier doeken in promotie en nog één tube zand-verf die ik voor het houten paneel wens te gebruiken. Ook een schriftje dat ik wil gebruiken voor het nieuwe pad dat ik zal gaan... met dit keer, dat voel ik, wél een bekwame psychiater die zijn werk en de mensen waarmee hij werkt wél ernstig neemt en met de ingesteldheid ze te begeleiden en te helpen waar mogelijk. Mijn ex-psychiater deed niets van dat alles... Niet eens inzicht verwerven, geen analyse... niets alleen maar doén alsof hij luisterde. Alsof ik een radio-uurtje was waar hij nog geld voor kreeg ook. Ook mijn jongste heeft me nu één en ander verteld wat de haren op mijn armen rechtop deed staan. Wat een verdomde klungelaar was hij... en wat heb ik dat lang verdragen... mijn jongste gelukkig niet zo lang... Natuurlijk zal de lafaard het toeschrijven aan mij... haar mam... zolang hij zichzelf maar niet onder de loep moet nemen. Ik weet echter wel beter, zeker nu ik de verhalen hoorde van mijn jongste... die dit al maanden geleden met een huisarts besprak... Misschien stond ze dit langer uit omdat ze net als ik dacht dat het aan haar lag...
Ik ben nu erg moe... maar het is OK, nog een dag minder af te tellen... want aftellen doe ik... van de vorige keer tot de volgende keer. Ik maak me ook vreselijke zorgen om de ligging. De eerste keer was ik zo 'weg' en 'overstuur' dat ik zelfs de buschauffeur boos maakte door te laat te bellen... Daardoor was ik niet benauwd dat iedereen zou zien waar ik naartoe moest. Nu wel... Ook dat nog. Het is erg, maar het is zo... ik kan me daar bijna niet tegen beschermen... tegen roddelende mensen want zoveel mensen kennen me... Ik nam me voor in de toekomst een halte ervoor af te stappen maar dan moet ik een andere angst trotseren, naast druk verkeer lopen... en doodsangsten uitstaan voor dat geluid en geweld... dan krimp ik in elkaar.
Verder wil ik niet stilstaan en denken. Alleen jullie nog even komen bezoeken en een fijne avond wensen.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
510. steile rotswand...
Ook al voelt het alsof ik voor een steile rotswand sta, dochterlief vroeg me om mee op boodschappen-traject te gaan. Ik zal nooit laten merken dat ik er tegenop zie om naar buiten te gaan. Ik ga gewoon mee. Voor haar. En ik weet uit ervaring dat het net zo goed beter dan slechter kan gaan. Ook vanmiddag staat er iets op het programma. Ik heb het instinctief al dagen te voren vastgelegd omdat ik weet hoe het gaat in deze toestand: als de dag aanbreekt voel ik er niets meer voor... en is het opnieuw die steile rotswand waar je voorstaat. Toch weet ik zeker van dit programmapunt dat het iets positief zal brengen... en me wie weet ook opnieuw moed geeft. Ik droomde akelig... heel akelig. Er waren nog twee andere dromen, waar ik me totaal niets meer van herinner. Gisteren toen ik uiteindelijk ben gaan slapen dook de hevige maagpijn opnieuw op... vreemd genoeg voelde ik de pijn ook in mijn hele keel zo naar beneden gaan en op borsthoogte naar beide kanten uitstralen.... het leek wel een kruis. Ik vermoed dat de spanning er voor iets tussen zit die ik gisteren voelde en die ik niet weg kreeg. Eenmaal in bed begon het.
Ook een andere spanning hoopt zich nu op.. net als vorige keer... de dag nadert en het lijkt nu telkens of mijn leven er vanaf hangt... ik wou dat het niet zo voelde, het zal wel afnemen... ik kom van een krater... en moet weer de berg op... met extra ballast, door de psyschische crash, nieuwe verwondingen, het lijkt wel of de binnenkant is letterlijk en figuurlijk verbrijzeld.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
21-10-2011
513. weet niet of dit ooit te vergeven is...
Ik weet wat het met me deed en doet en wat er nu nog minder kan voelt niet goed Daar heb ik verdriet over en pijn aan mijn hart de machteloosheid 't verlies van die kracht die er ook in die zware momenten nog ergens was ook die had nu zwaar te lijden onder de wonde die hij toebracht, een diepe, brandende kras Morgen moet ik er met iemand proberen over te spreken zodat niet dat laatste beetje moed daardoor opnieuw gaat breken.
Neen, wat hij deed, de psychiater van bijna negen jaar wat hij vernielde met één onverantwoord, ondeskundig, on-therapeutisch gebaar zal ik -al wens ik het vurig- niet vlug vergeten als een vampier werd ik door zijn af-handeling psychisch vernield, en in mijn aanwezig-zijn doodgebeten Wat er nog restte van mijn 'zijn' moest het afleggen tegen de veroorzaakte zeer hevige pijn hij sloeg moorddadig met zijn verwerping in mijn bestaan en zo heeft hij ook een groot deel van mijn toen nog aanwezig-zijn doen vergaan.
wat daarvan het gevolg is, vergeef ik hem nog minder wat het mij deed hij veroorzaakte heel veel, onnodig veel leed.
Ik hoop dat hij zichzelf in de spiegel in de ogen kan kijken en zichzelf zijn houding kan vergeven die ging over lijken hoe hij door zijn gebrek aan empathie meer dan één mens heeft verwond voor een psychiater maakte hij het wel erg bont.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
512. Opgeruimd staat netjes?
Hoe zeggen ze dat? Opgeruimd staat netjes? Jawel... in de woonkamer klopt dat... maar niet in de hal. Daar liggen tijdschriften, van Knack. Ik kàn ze (nog) niet weggooien... en dus gaan ze ergens een etage hoger. Daarin lezen geeft me rust... waar andere boeken me dat niet meer kunnen geven. Kranten kan ik niet aan... andere tijdschriften evenmin. We zijn al drie jaar abonnee en ik ben best tevreden met de interessante lectuur op zovele vlakken. Alleen jammer dat deelnemen aan de wedstrijd (kruiswoordraadsels) nu ook geld kost... door de oproepen... Ik vond dat vroeger steeds zo leuk om daaraan deel te nemen.
Ergens toen onze financiën een duikeling namen, (omdat we door de mazen van het sociale vangnet vielen) stond ik op het punt dat zalige bundeltje op te zeggen... ik heb het gelukkig niet gedaan... Het gaf me net dat ene broodnodige gevoel er nog bij te horen... Waarbij? Bij die wereld waar ik me nog enigzins in kan vinden... de wereld van verschillende platforms die tegemoet komen aan mijn smààk... en die van mijn thuiswonende dochter... Mijn wijze dochter heeft pas erna gezegd dat zij maar wat blij was dat ik het tijdschrift niet opzegde, ze zou het gemist hebben, liet ze weten. Ze wilde mijn beslissing niet beïnvloeden... daarom zweeg zij toen ik het overwoog.
Ik ga op reis via Weekend Knack, niet echt dus, maar door de prachtige foto's... We zoeken ons de programma's op televisie die ons kunnen boeien, we lezen de korte inhoud van de films, mijn dochter bestudeert de recensies wat cd's betreft, en fotografie, ik lees alle artikelen wat de maatschappij betreft die me op dat eigenste ogenblik kunnen boeien. Zo voelde ik me zowaar gelukkig toen ik een artikel las van een parketrechter die ik ooit ontmoet heb, enkele losse dagen met hem kon doorbrengen, en die ontmoetingen gaven me meer dan hij ooit zal kunnen vermoeden... gewoon omdat hij me zag als een waardevol mens en ik dat ook kon voelen. Hij apprecieeerde me en welke denkbeelden ik naar voor bracht. Toen wist ik niet eens dat ik bps had... Ik kon in dat ene artikel lezen hoe deze man zich nog altijd inzet voor de psychisch kwetsbare mens en dat voelt héél erg goed. Enorm respect daarvoor. Ik koester die herinneringen van destijds, een dag in een grootstad, een dag aan zee... het was zalig.
(lees= laf optreden) kostte me op een haar na het leven. Dit kàn ik niet vergeten. NOOIT..... En ik zal het hem nooit vergeven. NEVER. 
Al degene die deze afschuwelijke weken nadat het heerschap dat zich mijn behandelend psychiater noemde me 'dumpte' hebben gevolgd, wil ik nu dit fijne nieuws meedelen... Eindelijk ben ik in goede handen... en ik voel het met iedere vingertop... in héél goede handen... Ik krijg 'begeleiding' en 'therapie' en niet een 'afkooksel' ervan... of erger nog... het begrip therapie als een ballon met alleen lucht erin... 
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel.
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... 
Ja, om mij te misleiden, moet je vroeger opstaan... maar dat neemt niet weg dat het pijn doet als mensen het toch proberen... zoals mijn psychiater dat deed. 
)
Vanmorgen haalden we voedingswaren en thuis aten we beiden nog een broodje, toen vertrokken we naar een tentoonstelling en open deur in een huis waar mensen met psychische problemen aan allerlei activiteiten kunnen deelnemen, kunst in allerlei vormen. Ik heb me in één van die vreselijke dagen na de mis-handeling van mijn psychiater daarover geïnformeerd omdat ik bang werd van mezelf alleen thuis met die bepaalde gedachten... een drang die bevochten moest worden. Jammer genoeg is er een ellenlange wachtlijst. Ik kon daar ter plekke informatie vragen maar omdat het zo druk was, voelde ik me er niet goed en waagde ik het niet iemand aan te spreken. Mijn al minieme zelfvertrouwen kreeg door de mis-handeling door mijn psychiater erge klappen. Ik keek rond... en daar was opnieuw de angst om in te grote groep te zitten. Misschien dat ik op een dag dat het me wat beter gaat toch even laat weten dat ik er was maar geen informatie durfde te vragen door de drukte. Het is precies de formule die ik al jaren zoek... waar ik me niet angstig en onwennig hoef te voelen... en wat bereikbaar is voor me... Nu jammer... een wachtlijst van jaren. 
Hoe zeggen ze dat? Opgeruimd staat netjes? Jawel... in de woonkamer klopt dat... maar niet in de hal. Daar liggen tijdschriften, van Knack. Ik kàn ze (nog) niet weggooien... en dus gaan ze ergens een etage hoger. Daarin lezen geeft me rust... waar andere boeken me dat niet meer kunnen geven. Kranten kan ik niet aan... andere tijdschriften evenmin. We zijn al drie jaar abonnee en ik ben best tevreden met de interessante lectuur op zovele vlakken. Alleen jammer dat deelnemen aan de wedstrijd (kruiswoordraadsels) nu ook geld kost... door de oproepen... Ik vond dat vroeger steeds zo leuk om daaraan deel te nemen. 
