Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
30-10-2011
538. down...
Ben opnieuw aan het dalen... al dat rusten, prima hoor... en lezen... interessante artikels, en heerlijke reisbestemmingen... maar mijn gemoed wordt zienderogen donkerder. Straks hopelijk beter...
Ik voel me muf, duf, down. Heb me vandaag toch een Leffe 9° ingeschonken... Gisteren niet... vandaag wel... om even wat te ontspannen... en ook uren voor de volgende injectie. Ik zou kunnen huilen maar mijn huilen zit al zo lang achter slot en grendel dat ik niet eens meer weet hoe ik dat huilen kan vrijlaten. Soms op totaal onverwachte momenten is mijn huilen niet te stuiten... Wellicht komt dan de hele opgekropte zooi er tegelijk uit. Ik herbeleef het verleden tegen wil en dank... De vorige keer dat ik dit voorhad waren mijn kinderen nog allemaal thuis... en er was ook nog geen vuiltje aan de lucht... de relaties, de verbondenheid. Ondertussen is zoveel stuk... weg... door aliëns. of hoe noem je die wezens die dàt stuk willen wat héus niet stuk moet????
Mijn jongste staat weer aan het fornuis. Ze warmt het restje van gisteren op en bakt er wat nieuws bij. Ik ben misschien nog donkerder geworden omdat ik me zorgen maak om de komende dagen. Ik probeer morgen op een stoel de was te sorteren en in de wasmachine te stoppen. Mijn jongste zal die vervolgens ophangen nadat ik een deel in de droogkast stopte. Ik zal mijn kleinkindje niet zien... en ook even niet meer buiten kunnen komen. Verder wil ik donderdag zelf naar de dokter in plaats van dat hij hier naartoe komt... maar dan moet het wel beter gaan met dat vervloekte been.
In mij huilt het... maar mijn buitenkant zit onaangedaan de tekst te typen... voor die lezen... want de plak-berichtjes-stuurders die als een kip zonder kop hier niet eens langskomen... dààr heb ik nu écht niets meer aan. Schamper denk ik aan mijn medeleven toen zij gezondheidsproblemen hadden. Een nest egoïsten is precies wat ik nu kan missen
Wat een warme wereld in deze droeve dagen waar mensen achteloos her en der loze woorden plaatsen fijne zondag goede middag fijne Halloween en maar lachen, geen gegrien terwijl iemand net een hartaanval overleefde een geliefde verloor lijdt aan kanker of andere ziekten wat een warme wereld dus waar sommige mensen als een kip zonder kop om te klimmen hogerop in de top zeepsop andere mensen behandelen als gebruiksvoorwerpen werkelijk iets om trots op te zijn... ik word er alvast nog depressiever van en zet voortaan paal en perk aan zulke vernietigingswerk. Syberisch doof mijn geloof in de mensheid steeds te positief, wees eens lief gossie vrouw en man doe eens normaal en menselijk als je dat nog kan.
Soms lach je maar schamper sommigen begrijpen amper daarom lach je maar schamper haal je onverschillig je schouders op je leeft al te lang om niet te weten dat ze met weinigen zijn die echt kunnen zeggen 'kop op' en 'ik begrijp je beter' 'verwijt je voor geen meter' 'minimaliseer niet wat ik niet ken' 'boor je geen onverschillige uitlatingen door de neus' 'dat stille verwijt als je in je blogje schrijft' Je weet het heus dat ieder wel zijn verdriet, pijn en leed heeft maar wil dat dan zeggen dat het juist is, dat je om niemand meer geeft alsof je alleen leeft? alleen het jouwe er toe doet? dat voelt erg naar, niet warm en goed. Alsof meevoelen met een ander een smet is, arme dwaas zo zijn er echter wel meer, helaas sneu voor ze die zo doen ze moeten het zelf maar weten, oen. Misschien kunnen ze er gewoon met hun hart en verstand niet bij voel je dan vrij als het je te zwaar wordt ze te laten voor wat ze zijn voor ze jouw moed verder vermalen, poederfijn.
Sommigen verbijten hun eigen problemen, daar werd voor gekozen wil dat dan zeggen dat ze anderen die daar precies zieker van werden moeten veroordelen? Ook zij zwegen jarenlang... tot ze de zondvloed niet meer konden hozen.
Het is echt niet moeilijk je hart voor anderen open te stellen het is zelfs gemakkelijker dan ze met jouw stille veroordeling of streng gekijf te blijven kwellen.
kwam ze wel meer tegen enkele zwijgzame exemplaren sommige gedroegen zich als martelaren maar wee als hun mond openging bitterheid, nijd en chagrijn aan hun tong hing... doet je bloed nog altijd stollen voor zulke mensen ga je best zo vlug mogelijk aan het hollen...
Nog steeds niet veel veranderd wat betreft het ernstig nemen van lichamelijke symptomen van nochtans gevaarlijke aandoeningen. Op de valreep door schuldgevoel toch even langs arts... Opnieuw ernstige zaken geconstateerd. Daar loop ik dus alweer een week mee rond. Een reeks injecties, twee per dag, rusten, zal even niet meer buiten kunnen komen. Gelukkig is er nog internet... Ben eventjes down nu. Want nu ik weer wil leven, wil ik ook niet dood en al helemaal niet afhankelijk door een hersenletsel. Toevallig dat ik dit er ook nog bij krijg, Mijn weerstand is blijkbaar naar de haaien door wat ik moest doorstaan de afgelopen weken.
Ik moet mezelf voorhouden niet op te geven, ook al lijkt mijn leven ondergesneeuwd of als door een lawine weggeveegd. Ik besef dat ik niet langer weet wat mijn leven inhoudt, wat het is, wat het betekent, hoe ik me moet voelen en of ik nog andere dingen kan voelen dan pijn.
De hoeveelheid haalt me in. Alsof je op de loop bent voor een lawine. Een sneeuwmassa die losbrak.
Het verwerken stond stil. Dat afgelopen jaar bij de ex-psychiater. Omdat hij me maande te verdringen. Dat hij niet begreep dat dit niet kan, dat hij me niet moest manen zoals hij... het hoofd in de grond te stoppen als een struisvogel. Er kwam een krater in mijn leven. Na 27 september dit jaar. Waar ik aanvankelijk dacht dat die krater vlug hersteld zou worden, weet ik nu dat die krater slechts een trauma op de bestaande trauma's is... en daardoor nog meer tijd en werk nodig is om te ver-werken. Door het gestuntel van een psychiater die naam niet eens meer waardig na zijn gruwelijk laffe manier van handelen.
De hoop die ik telkens toch voel na de sessies bij de nieuwe psychiater blijft niet langer dan één of twee dagen. De opluchting duurt evenmin langer dan een dag, maximum twee. Toch is het goed dàt ik opnieuw hoop en opluchting voel, al is het maar even... want noch het ene noch het andere heb ik de laatste acht maanden nog gevoeld bij de ex-psychiater. Vooruitgang, toch? Het is nodig me dàt goed voor ogen te houden want vertrouwen in hulpverlening kreeg opnieuw een ernstige klap.
Dit heeft tijd nodig. En er is al zoveel tijd verspild. Acht jaar... en nog jaren extra die het kost om de psychische ravage te boven te komen.
Loslaten, loskoppelen en verder proberen te gaan... met het verstand op nul desnoods... tot je het veilig boven kan halen.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
533. wat je niet schrijft
Wat je niet schrijft zijn die woorden wat je zo vaak voelt, durf je niet te verwoorden waartegen je meermaals moet strijden wat jouw grootste zorg is en wat je het meeste doet lijden je zwijgt erover in alle talen het is niet één van die hinderlijke kwalen maar een pijn, een drang, een vijand nummer één je vecht op heel wat manieren meestal alleen
Een groot verschil tussen dat je er wel eens naar verlangt of het wil de sterke drang waartegen je je met heel je wezen blijft verzetten met verbetenheid en kracht jezelf hét te blijven beletten.
Je weet dat weinigen weten wat het is of begrijpen hoe het voelt willen weten wat je bedoelt het verhindert je erover te praten je wordt er daardoor meestal alleen mee gelaten.
Blijven zoeken naar een luisterend oor mensen zonder harteloos oordeel geen boodschap aan mensen die je alleen maar lesjes willen lezen ze weten niet beter, hoop dat ze het zelf nooit hoeven vrezen Dankzij een goede psycholoog of psychiater waar je open over die zaken kan spreken dan sta je niet meer zo alleen en zal je wezenlijkheid minder vaak in scherven breken.
mijd dat deel van de buitenwereld die niet wil weten hoe het voelt en belachelijk maken, niet snappen wat je bedoelt de drang, een duw, een schreeuw waar je je keer op keer tegen moet verzetten je gedachten op nul, met heel veel kracht, verbeten vechtend tegen de dood... als een leeuw.
soms weet je niet meer waarom je je ertegen zou blijven verzetten soms moet je letterlijk een foto van die je lief zijn voor je ogen zetten.
Ik vecht mijn leven lang en soms ben ik heel erg bang dat ik het niet meer zal kunnen volbrengen ik het onzichtbare lijden niet langer wil verlengen angstig voor schokken in je leven die de drang sterker maken je uiteindelijk doen begeven.
Ik weet waarover ik spreek hoe ik niet tien keren maar duizend keer breek hoe moeilijk het is me te blijven verzetten en toch zal ik zo lang ik dat kan opbrengen erop blijven letten hoop dat ook anderen zich niet laten breken
door onwetenden en hun zielloze preken onbegrip en minimalisering, door onwetendheid en misdadige relativering.
Je weet wat het is... ik weet het ook niet opgaan in rook blijf je verzetten al weet je bij tijden niet meer waarom zelfs het beeld van die je lief zijn vervaagt het is de immense pijn die jou naar die gevaarlijke rand jaagt die jou meermaals in je leven belaagd
Geef niet toe... al ben je oneindig moe
Ik heb de gedachte in mijn hoofd geduwd... in leven kan ik me blijven verzetten tegen wat ik als onrecht voel...
Ik heb de gedachte in mijn brein gestopt... in leven kan ik blijven schrijven en opkomen voor psychisch kwetsbaren en mensen die hen pogen en mij als afval bij elkaar menen te mogen rijven... Ik heb de gedachte gelegd... in leven kan ik de hand blijven reiken
naar die met diezelfde eenzaamheid af moeten rekenen, tenminste mekaar daardoor kunnen begrijpen...
Door te blijven vechten, laat je anderen niet alleen met diezelfde pijn, die drang, dat sterke gevoel. Degene die het zo voelen weten wat ik bedoel.
532. moe (dat is een titel die zo lijkt het wel, vaak terug komt...)
Ik ben vaak ook heel erg moe. Ik ben nogal down... nu dat is niet moeilijk hé... als je speciaal om iemand te helpen op stap gaat terwijl je thuis rust kon nemen en je krijgt gemopper en gezeur en onterechte kritieken als je daar eenmaal beland bent....
Ik heb me ervoor afgesloten maar het heeft me wel uitgeput. Het werkt te erg op mijn gemoed en mijn moed. Het ging me even niet meer. En ik wil er ook niet meer aan denken en nog minder over schrijven. Ik heb zin om te huilen maar dat lukt me niet...
Morgen neem ik ontstekingsremmers en rust ik en als het nodig is ook tijdens het weekend. Het is niet min wat ik achter de rug heb de afgelopen weken, I know. Ik wil er niet meer aan denken, ben verdrietig en down en sluit me af en probeer te rusten, de gehaakte sprei zal me straks beschermen. Ik sluit de wereld en de mensen buiten.
Ik kwam net van de badkamer en danste de woonkamer in... Ons hondje keek verbaasd... dàt heeft hij nog niet vaak gezien... nochtans is dansen iets wat ik altijd deed... .Wat een goed teken dat ik dat terug deed...
Met iedere kleine glimp van mijn oude ik ben ik tevreden en voel ik weer wat hoop. Hoop was iets dat ik verloor, vooral het laatste jaar therapie (of wat daarvoor moest doorgaan) bij de ex-psychiater... ik zakte steeds dieper in de modder. Zijn afhandeling daarenboven sloeg zo erg in... dat ik verdomme... niet meer wil denken aan waar ik zo dicht bij stond... ik die het leven ondanks alles bleef lief hebben...
Ook de eerste jaren kan ik nu in vraag stellen... wààrom duurde het zo lang eer ik hem mijn vertrouwen kon schenken??? Wààrom heb ik dat feit genegeerd of erger nog als vanouds toegeschoven aan 'mijn' wantrouwen door nare ervaringen. Ik voelde toch meteen hoe stuntelig deze psychiater te werk ging? Ik voelde hoe weinig hij begreep van mijn toestand en situatie. Totaal geen inzicht, voor geen grein. Hij gooide woorden in de ring op goed geluk. De enkele jaren dat het vertrouwen er was waren toevaltreffers. En daar heb ik téveel gewicht aan gegeven. Hemelse goedheid.
En ja toen hier nog meer drama's plaatsvonden was het niet moeilijk om te camoufleren dat die man me geen degelijke therapie bood maar een aftreksel ervan. Zijn belachelijk luisteruurtje, alsof ik een radio was waar hij verstrooid naar kon luisteren en op goed geluk wat woordjes plaatsen die hij nog van zijn opleiding had.
Toen echter na dat jaar de nood bij mezelf nog meer voelbaar was dat ik niet zielloos jaren door wilde leuteren maar daadwerkelijk aan de slag wilde gaan... begon hij meer en meer op een zielloze robot te gelijken... .
Ik ben toen steeds dieper weggezonken. In een dikke modderbrij. Tot het zo erg werd dat ik liet weten voorlopig de therapie stop te zetten... (zodat ik alles eens op een rijtje kon zetten) En toen toverde hij hokus pokus dé afhandeling uit zijn toverhoed... Dumpen dat hinderlijke element... (voor zijn ego)... en gedumpt heeft hij mij...! Op een uiterst laffe manier waarvan zelfs mijn vrij nuchtere huisarts zich ontzet over uitsprak...!!!!!!!
Dat is iets dat ik alvast niet meer zal vergeten... En dan vond hij nog dat ik ongelijk had hem onbekwaam en laf te noemen... Tjonge... die moet zelf dringend in therapie.
Dat ziekelijke vertrouwen in de verkeerde mensen ook altijd. Het kostte me bijna mijn leven.
Op het nippertje ontsnapt aan iets en iemand. Hij was bijzonder gevaarlijk voor mijn psychische gezondheid. Dat ik dit heb overleefd (wat me nog altijd als een wonder lijkt) was absoluut mijn verdienste (zoals ik hem schreef na de vreselijke, laffe telefoons met hem erna, dat ik veel sterker en dapperder was dan hij) ... want zijn verdienste (lees= laf optreden) kostte me op een haar na het leven. Dit kàn ik niet vergeten. NOOIT..... En ik zal het hem nooit vergeven. NEVER.
530. Dit voelt als échte therapie... (ze wierp al meteen vruchten af... en nog steeds)
Besef ik plots dat ik de wasmachine gisteren niet uithaalde door alle gebeurtenissen die me wel uit het lood hebben geslagen op een positieve manier dan. Ik maakte die vergetelheid goed. Het wasgoed hangt op, een deel in de droogkast zodat ik niet hoef te strijken. (iets wat ik terug moet leren, vrees ik. Ik durf het bijna niet zeggen maar ik kan me niet herinneren het afgelopen jaar nog gestreken te hebben, tenzij een enkele bloese of rok... ) Goed... we proberen samen met de hernieuwde moed ook de strijkbout te hanteren zo af en toe.
Het was goed de onderbreking om het wasgoed op te hangen want één en ander begon weer te knagen en pijn te doen van binnen, dat donkere, het zware.
De arts heb ik niet getelefoneerd, zie daar zo tegenop... ik stel het nog één dag uit... dat kan vast geen kwaad.
Af en toe noteer ik voor de nieuwe psychiater zaken die ik hem wil vertellen of waarnaar hij vroeg om meer zicht te krijgen op het geheel, op mijn wezenlijkheid die vorm kreeg door alle zaken die het afgelopen leven op me insloegen. Ook mijn jeugd komt aan de beurt, ik duidde allerlei puntjes aan, zo niet wordt het één chaos omdat mijn leven ook als een chaos voelt, zovele zaken die er gebeurden. Ze lopen door elkaar.
Over sommige zaken zwijg ik, of ben ik gaan zwijgen. Ook dat heb ik hem verteld. Ik weet dat heel wat zaken niet verwerkt zijn maar weggedrukt werden. Ik kreeg bij de vorige psychiater (de onbekwame) zo besef ik nu, weinig gelegenheid om aan het verwerken te gaan. (hij maakte zich er afgelopen jaar nog vanaf met een boek over verdrietverwerking te adviseren... alsof ik dat uit mezelf niet zou weten) Ik had verder vaak de indruk dat hij er zijn oren voor dichtstopte als ik iets naar boven haalde en erover wilde vertellen, dat hij het weg wilde duwen... alsof ik dat zelf nog niet genoeg deed. Ook hierdoor blokkeerde hij mij, belette me verder te gaan met het verwerkingsproces. Zoals ik al eerder schreef hij ging zelden ergens op in en zou me nog eerder van een bepaald spoor weggeleid hebben dan er naar te kijken. Ik voelde ook dat hij bij bepaalde zaken die ik aanbracht ongemakkelijk leek te voelen, dat heb ik bij de nieuwe psychiater niet... integendeel. Ik heb het gevoel dat ik hem in die twee sessies al meer heb kunnen vertellen dan in de negen jaar bij de ex-psychiater en ik kan met zekerheid zeggen dat dàt heus niet aan mij ligt...!
Dus ja... ik begin stilaan heel opgelucht te voelen dat ik dat kwakzalvende creatuur niet meer hoef te zien. Jammer dat ik niet vlugger gevoeld heb wat er aan de hand was. Jammer dat ik nog steeds alles té lang aan mezelf toeschreef. En jammer dat ook mijn jongste daar de rotte vruchten van heeft moeten dragen want zij vertrouwde dan weer net te erg op mij terwijl zijzelf voelde dat zijn therapie niet beantwoordde aan wat zij daaronder verstond. Mensen die ook iets kennen van verdriet verwerken merkten op dat er weinig resultaat was na twee jaar therapie. Ook zij voelde zich net als ik nog ellendiger dan stilaan beter. Niets verwerkt maar dat proces gesaboteerd door zijn mis-handelen.
Soms (of meer) leek het of hij het zag als een gezellig onderonsje. . Het té luchtige kan ook de mond snoeren. Dat hij dat niet eens besefte? En alles ging vlotjes verder tot de weerstand binnen haar en mij groeide... en al die signalen die zij en ik uitzonden werden steeds erger genegeerd met de gevolgen die hier al uitvoerig beschreven zijn.
De man heeft zo zijn manieren om lastige (lees: geen meegaande) cliënten die bovendien ook nog eens weigerden zich te laten verdoven en te laten vermaken tot willoze zombies te lozen...
Bij mij is dat gelukt. Bij mijn jongste niet... zij gaf hem een koekje van eigen deeg en tjonge ze heeft hier nogal van katoen gegeven toen ze zijn belachelijke reactie daarop voorlas.
Nogmaals... om haar en mij om de tuin te leiden moet je wel heel vroeg opstaan... Alleen jammer dat ik die man zoveel krediet gaf... héél véél krediet. Het is nu allemaal opgebruikt, het saldo staat ver onder nul... Als ik nog maar aan hem denk, huiver ik. Hij bestaat niet meer voor mij en ik heb het zeer goed aangevoeld dat de jaren therapie door zijn afhandeling helemaal als onbestaand konden beschouwd worden...!
Heel soms voel ik medelijden met hem. Vraag me niet waarom... misschien omdat ik hier op mijn site hard van leer trok? Of gewoon omdat ik voel dat hij zo weinig weet al denkt hij net dat hij veel weet? Dat hij stuntelt is één ding... maar het is vreselijk dat hij dat niet eens besefte en beseft. Dat hij niet kan toegeven dat hij steken liet vallen... serieuze steken. Wat betreft emotionele intelligentie én wijsheid is het eveneens bijzonder erg gesteld...Dat is nog duidelijker gebleken na zijn domme 'afhandeling. Omdat ik en mijn vragen en klachten te confronterend werden? Het is echter precies door de confrontatie dat er mogelijk vooruitgang zou kunnen gekomen zijn (al betwijfel ik het ondertussen sterk zijn manier van 'therapie' geven indachtig). Er zou alvast geen vooruitgang geboekt zijn door mij zuurstof te laten halen door een sessie (of sessies) bij een collega van hem, tenzij hij zélf naar die sessie ging en niet ik !!!! Hij was het immers die de boel blokkeerde en niet ik... ! Hij veroorzaakte de therapeutische impasse en niet ik... Hij blokkeerde mijn wil om vooruit te gaan...!!!
Fenomenaal dat hij toen zelfs nog dacht dat ik terug WILDE komen na zijn gewichtige overleg waarna hij dan wel zou zien of ik nog terug kon komen al dan niet gecombineerd met sessies bij deze collega. Wat een pretentieus idee van hem te denken dat ik nog WILDE terugkomen na zulke afhandeling. Dat was voor mij het beste bewijs in welke mate deze man emotioneel ongehoord dom was. Bizar ook dat hij wat hij voorzat 'therapie' noemde. Mensen dàt wàs géén therapie... maar een kleuteruurtje, een boeddhistisch rustuurtje voor hem... een zombie-uurtje... waarbij hij deed of hij luisterde...
Ik sliep niet gemakkelijk in, heb het lichtje terug moeten aansteken om te lezen tot ik rustig werd en in slaap zou vallen. Dat is uiteindelijk gelukt. Vanmorgen werd ik om 5u wakker. Ik was nog zo moe en dat was niet verwonderlijk toen ik op het scherm van mijn mobieltje het vroege uur las. Anderhalf uur vroeger dan het uur dat we moeten opstaan. Soms is dat zes uur maar vandaag half zeven. Gelukkig kon ik nog een beetje slapen voor ik uit een droom wakker schrok door het nochtans stille elfentingetje van mijn mobieltje. Het doet me verder goed dat ook mijn dochter vrolijk en opgelucht is nu ze hoort hoe goed de nieuwe psychiater me behandelt en begeleidt. Want ja, hoe goed ik ook mijn stemming verberg, mijn dochter merkt het net zoals ik dat bij haar merk. Ook zij heeft een begripvol gehoor nu en dat doet haar veel deugd, ook zij voelt nu net als ik het heilzame van werkelijke aandacht en begrip. We hoeven niet langer af te rekenen met voorgewend begrip, een lichtzinnige houding, ongepaste reacties en niet overeenkomstige feedback zoals van ons beider ex-psychiater. Die man reageerde dus ook bij haar totaal ongepast. De verhalen komen los... en de conclusie is dat die man meer krediet van ons kreeg dan hij mij verleende. (mijn dochter dacht hij nog de baas te kunnen? Nu dààr heeft hij zich pas in vergist!!!... ) Mijn dochter gaf hem van hetzelfde deeg een koekje... en heeft daar zo te zien geen gram spijt van, ... We zijn ondertussen beiden zo blij dat we van dat creatuur verlost zijn. Temeer daar het verschil werkelijk groot is.. Ook al bezoekt mijn jongste voorlopig nog geen nieuwe psychiater, zij vindt toch andere deskundige oren... die haar meer begrip en luisterbereidheid bieden dan onze ex-psychiater... Ik weet echt niet hoe die man mensen op die manier meent te kunnen helpen. Ook zij ging daardoor dieper de put in dan eruit, precies zoals ik... en we begrijpen nu beiden wààrdoor dat zo is gekomen...
Er is vandaag een nieuwe kink in de kabel, maar die situeert zich op vlak van mijn lichamelijke gezondheid. Het baart me al enkele dagen zorgen maar ik schoof het op het zijplan wat ik na vier dagen niet langer kan (al zou ik wel willen) omdat het steeds erger in plaats van beter wordt. Mijn huisarts raadplegen lijkt me noodzaak geworden omdat het gevaarlijk kan zijn en nu ik opnieuw wat meer wil leven, moet ik daar wat mee hé
Over het algemeen voel ik me vrij goed nu... en zou ik wel kunnen dansen van geluk daarover... en hoé làng is dàt geleden ???!!!!!
Al degene die deze afschuwelijke weken nadat het heerschap dat zich mijn behandelend psychiater noemde me 'dumpte' hebben gevolgd, wil ik nu dit fijne nieuws meedelen... Eindelijk ben ik in goede handen... en ik voel het met iedere vingertop... in héél goede handen... Ik krijg 'begeleiding' en 'therapie' en niet een 'afkooksel' ervan... of erger nog... het begrip therapie als een ballon met alleen lucht erin... Dit keer wordt er metéén ingegaan op iets wat ik zei, worden er vragen gesteld, de psychiater is alert... en aub niet slechts het eerste kwartier, ook geen drie kwartier (dat haalde dat misbaksel niet eens) maar aub... zes kwartier... zelfs nà die zes kwartier voel ik de alertheid nog, de aandacht. Ik voel me ein-de-lijk behandeld als 'mens' als 'cliënte', 'patiënte'... met respect!!!!!!!!!!!! Het beste bewijs? Het geeft me niet eens dat de volgende sessie pas na drie weken komt door de vakantiedagen...!!!! Want ik kan voort met het begrip en meevoelen, met de lach die niet misplaatst is... maar integendeel ik méé lach.... en het nog leuk vind ook...!!!! Deze psychiater kent zijn vak... de vorige slechts zijn ego... Ik zeg het je... hij voelde als een puber... niet meer en niet minder... een puber die via zijn patiënten zijn ego wil gestreeld zien. Sukkel. Niemand houdt mij nog voor het lapje... en zeker dat zielige stuk onbenul niet... Waar ik eerst dacht dat ik pas zou kunnen herstellen van zijn laffe miskleun als hij een verontschuldiging zou schrijven, denk ik nu 'sukkel'... méér niet... minder ook niet.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
527. ontredderd en één brok angst, innerlijk gehuil.
Vroeger moeten stoppen met mijn andere schrijven, door dat geschreeuw dat toenam in mij. Ook muziek op mijn brein bracht geen soelaas. Daarom vlug een hele warme douche en zo lang dat gloeiende water over mij tot ik rustiger word van binnen en van buiten. Nog een blogje om het gehuil van binnen te bedaren. Echt huilen zou misschien opluchten maar het lukt niet, te grote barrière voor mijn gevoel en dat verdoofde wezen.
Jammer genoeg niet verdoofd genoeg om niet te voelen wat ik nog voel. Angst, ontreddering. Hopeloosheid. Wanhoop. Angst. Om die rit te ondernemen... Ik bleef vanmorgen liever onder het donsdeken, verborgen voor de dag en het leven.
Misschien angst dat het niet zo goed zal gaan als die eerste keer? Of angst voor wat er enkele dagen daarna opnieuw bloedstollend angstaanjagend kan opduiken?
Misschien kan ik het voorkomen door op tijd rust te nemen. Angst dat ik het niet gezegd zal krijgen? Angst dat ik niet genoeg kan laten merken hoé ik me voel? Angst dat ik niet ernstig genomen word... als mens... en als patiënt. Angst dat ik nogmaals gedumpt zal worden? Angst... rotangst. Maar ik ben sterk en dapper... en wil leven zolang ik mag leven en kan leven... dan maar als een zombie als het niet meer verandert na die laatste emotionele klap... door de man die zich mijn 'behandelend (?) psychiater' noemde en die negen jaar geld aan me verdiende (en daarmee is zeker, de afslachting op 27 september indachtig, alles gezegd).
Komaan Lore, grabbel alle fragmenten van je verscheurde zelf bij elkaar en ga op weg, eerst naar het warme water en erna naar iemand die wél bekwaam is en je die begeleiding zal geven die je behoeft. ... en geef jezelf de kans om die negen verloren jaren bij een man die je eerder mis-behandelde in plaats van je te behandelen te vergeten en uit je geheugen en wezen te wissen.Vol-le-dig. En wie wéét kan je dan wél aan het verwerken waar dat bij de puberale etalagepop in zijn stoel quasi onmogelijk was... Hij deed de torens van vertrouwen één na één instorten. Of ik dat ooit kan vergeven? Dààr kan ik helaas nog niet op antwoorden.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
526. grenzeloos?
Opnieuw het donkere ontwaken. Straks gaat het beter, als ik het van me afschreef. De onmacht die wil schreeuwen 'laat me even met rust, laat me stilaan ontwaken in dit leven met wat meer licht dan in dat andere waar ik net vandaan kom'... maar ik krijg een vracht woorden en gevoelens over me... en kan niet zeggen 'stop, zwijg, laat me even... ik ben nog bezig me te worstelen uit het duistere, het zware donkere'. Ik probeer te luisteren maar van binnen schreeuwt het. Die stille strijd voer ik zoveel jaren. En waar ik dat gevecht al die jaren kon voeren, kan nu bijna niet meer. Omdat de weerstand heel veel klappen kreeg de afgelopen drie jaar... breuken, een psychiater die je dumpt... het zijn clusterbommen...
Ook vanmorgen trachtte ik de geschreeuw in me te negeren en te luisteren naar de stroom woorden en gevoelens. Ik probeerde aanvankelijk feedback te geven maar moest dat opgeven, krijg mijn gedachten niet geformuleerd, een verhakkeld zootje ongeregeld komt er uit mijn mond. De zinnen klonken als uit een versleten robot.
Het is nu opnieuw rustig. De grootste ellende binnen me komt tot bedaren.
Zij die me omringen kunnen vaak beter grenzen trekken dan ik. Wanneer zij het gesprek willen beëindigen, zeggen ze, ik ga maar eens, of 'ik wil het er niet meer over hebben'. Maar het zijn mijn kinderen en ik ben hun moeder en ik vind dat ik niet hetzelfde kan als zij ... Ik vind dat ik moét luisteren, het is mijn plicht en hun recht die vervulde ik steeds als vanzelfsprekend kon vervullen tot de ellende in mij dat niet meer toeliet of met ontzaglijk veel méér moeite dan ervoor.
Als zij zich eenzaam voelen en vragen of ik met ze mee kan gaan dan doe ik dat ook al voel ik me moe of down. Ik zeg er niets over, wil er gewoon voor ze zijn.
Ik denk dat ik nu een gevoel over me heen kreeg, vooral na de laatste enorme klap, de psychiater die me na acht jaar behandeling (deed hij dat wel?) vergooide. Sindsdien is er en stukje 'zelf' vermoord. Alles voelt verloren en voorbij, weg, dood. Niets hoeft nog, werd zinloos, en als dan toch alles verloren voelt, kan ik tenminste dat wat nog rest aan ze geven dan is dat ellendige leven toch niet helemaal voor niets geweest'.
Waarom zou ik ze dat deel ontzeggen dat nog restte van wat de anderen opeisten? Maar een wrak is geen schip meer. Ik geef wat ik nog heb... Als ik er niet meer voor ze zou kunnen zijn, valt het laatste stukje zin weg. Ook al is hoe ik er kan zijn gevierendeeld, omdat ik zelf gevierendeeld werd.
Binnen de stilte in mij weet ik dat er een dag kan komen dat ook zij me niet meer nodig hebben en dat het mogelijk is dat ze net zoals de anderen niet stil zullen staan bij wat ik voel. Er lijkt geen besef dat ik ook een mens ben met kwetsbaarheden zelfs meer dan een normaal mens, met pijn en verdriet, met af en toe nog een glimp van iets wat ik vaag herken als vreugde. Het kan best dat ook zij me op een dag bij het huisvuil zetten. Dienst bewezen, weg met haar. Dan is dat maar zo. Ik ben zo ver heen dat zelfs dat me niet meer kan schelen. Ik ben sinds jaren niets anders meer gewend dan zulke houding, dat ik gebruikt word en ze me zonder enige gewetenswroeging vergooien als ik niet meer in hun leven pas of ze me niet meer nodig hebben. Hoe pijnlijk dat ooit was... voor de trauma's van de laatste jaren... ik bezie het nu met dode vissen-ogen. Ze doen maar, mijn leven voelt toch als voorbij.
Dus terug naar de titel 'Grenzeloos?' Neen... want die ene grens trokken mijn lichaam en geest... die grens kan ik zelf niet meer negeren.
Jammer dat het de hele dag doorwerkte wat vanmorgen plots zo holderdebolder moest. Het verstoorde ritme en vertrouwde stramien dat ik andere ochtenden kan volgen, werd helemaal weggeveegd. Dan druk ik het nog heel zacht uit, het leek meer op een plots versnelde band waarbij alle vertrouwde zaken in één klap weggeveegd werden. Ik heb het de verdere dag gevoeld, en dat is wel jammer want zo verdwijnt het weinige dat nog fijn voelt ook. Ik ben veel vlugger moe en er met mijn gedachten niet bij... alsof ze achterna holden en ik geloof ook dat ze dat deden. Ik moet bovendien zonder dat verstoorde ritme het al afleggen tegen een monster dat ik hier zelden benoem en het ook nu niet zal doen. De veroordelers of degene die vinden dat ik hier wat loop te zanniken doen maar wat ze niet laten kunnen, het kan me geen moer meer schelen. Waarom zou ik me blijven verdedigen of verantwoorden tegen mensen die toch menen dat alles bij iedereen hetzelfde gaat? Daar verspil ik liever niet de al zo minieme energie aan. Verder zwijgen ze je dood als je diep in de put zit maar hups als er iets te veroordelen is dan zijn ze daar plots weer. Ik heb dat soort mensen al vaak in mijn leven ontmoet en ik mis ze totaal niet als ze wegblijven.
Een vertrouwd stramien is voor mij tamelijk belangrijk, dan hou ik mezelf min of meer bij elkaar de rest van de dag. Wanneer plots alles snel of totaal anders moet, ben ik de hele dag de kluts kwijt en kan die dag er net zo goed niet geweest zijn. Dat gevoel heb ik nu heel erg sterk. Het heeft soms zware, donkere gevolgen. Ook daarover schrijf ik hier met geen woord... tenzij af en toe vaag. Want ja hoor, iedereen heeft wel eens een verstoord ritme... ik had dat vroeger om de haverklap in een situatie waar ik van de ene schok in de andere terecht kwam en dat met geen vin liet merken of mocht laten merken (om mezelf en mijn kinderen te beschermen)... Ik moest (van mezelf) alles verdragen, aankunnen, blijven beredderen (omdat er geen andere keuze was) waarbij ik ook nog de stupide commentaren van sommige mensen moest slikken dat zij dat niet zouden kunnen, zij hadden er al lang het bijltje bij neergelegd... Geweldig als je zoiets hoort hoor. Dat ik op een bepaald moment totaal instortte, dààr sloten ze hun ogen voor... Het is lachwekkend hoe zij op hun beurt voor een sneetje in hun vinger de hele stad bij elkaar jammeren....
Begrip is iets dat mensen alleen nog maar schijnen te kunnen toepassen op zichzelf... het wordt een zeldzaam goed. Erkennen dat iemand pijn heeft of verdriet, ergens onder te lijden heeft,... neen dat is ze te moeilijk... liever ontkennen... en jou erbij. Laat ze voor mijn part op mars gaan wonen. (dan loopt de aarde wellicht in een oogwenk leeg en is er op slag geen hongersnood meer)
Verder geen zin om uitleg te geven, ik word gewoon moe van geleuter. Ik verloor in mijn leven meer energie aan mensen als de kijvende vingerkes-meute... en als het niet zo was geweest dat zij mij leegzogen, leegkrabden, me vermorzelden onder hun voeten van veroordeling, minimalisering... nu dan had ik vast nu véél gezonder geweest, psychisch maar ook fysisch. Dus... ik doe voort met wat er rest... ik hoop vurig dat de mekkeraars die menen andermans leven te kunnen beoordelen alsof het hun eigen leven is en vervolgens wijsgerig of venijnig aan het terechtstellen of veroordelen gaan elders gaan mekkeren. Ik ben voortaan Syberisch doof voor ze. Want ik ben doodop van ze...
Door één en ander is het vertrouwde en daardoor ook rustgevende ritme verstoord. Omdat de dag plots uren later begint. Ik voel ook de onrust stijgen voor mijn tweede gesprek. Ben erg moe. Straks zal het hopelijk opnieuw beter gaan. Dit is een erg korte blog, de korste ooit misschien. Ik ga maar meteen aan de slag.
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel. Ik héb geschilderd... en ik heb rust gekregen na het schilderen en tijdens het schilderen omdat ik wat ik voelde op het paneel kreeg. Net zoals vroeger... Twee jaar geleden en vorig jaar kon ik niet meer schilderen. Het deed zoveel pijn en ik kreeg mijn gevoel er niet meer op... wellicht omdat ik bang was BIJ dat gevoel te blijven. Nu niet. Ik nam net als vroeger na mijn schildersessie plaats voor wat ik erbij kladde... en ik ervoer zo'n rust... en wég was de pijn... want die zag ik daar op het paneel... Het ging ook beter dan vorige keer... mijn zelfvertrouwen was er meer... misschien omdat ik het oordeel verliet en louter mijn gevoel wou volgen. Het heeft me deugd gedaan... Ik ben doodop... Hoop wel binnen een uur of wat terug in staat te zijn om alsnog een maaltijd klaar te maken... Ik denk wel dat me dat lukt.
Er is iets dat heel sterk op de voorgrond treedt nu in mijn gevoel... namelijk dit: mijn psychiater die me 'dumpte'... laat van mij nog slechts dit beeld over 'dat hij een clown was, een nar, iemand die zijn werk niet ernstig neemt... maar jammer genoeg zichzelf net iets té veel'. Ja.. ik heb borderline persoonlijkheidsstoornis maar ik was nooit dom of onwijs... en precies dat was voor velen een bedreiging... ook voor deze man., hij werd niet één nagel van mijn doodskist maar 30 van de 40 precies omdat ik hém had moeten kunnen vertrouwen...!
Daar dook het monster opnieuw op van angst en pijn van er niet meer willen zijn
omdat je denkt dat je niet naar buiten zal kunnen brengen de woorden en pijnlijke scheuren van binnen herinneringen die snijden als vlijmscherpe messen en dodelijke pinnen.
Daar dook het monster op radeloos of je er ooit uit zal geraken nu je vroegere psychiater je wegsloeg je weggezogen werd als door een windhoos...
probeer te vertrouwen en de hoop al is die verdwenen ergens voor te houden het is niet jouw schuld dat je een zwakkeling trof die jou eerder vergooide dan zijn eigen lof
geloof in een vervolg dat wel helpt bloed dat stroomt stelpt je begeleidt en je niet door lafheid naar de ondergang leidt
je angst was niet ongegrond toen je voelde dat die zo laf je uiteindelijk de genadeslag gaf zichzelf niet toestond de fouten die hij maakte toe te geven hij verkoos op jou af te geven vanaf toen ontkende hij je beleven en dat je bestond.
Het lag niet in jouw stijl hem te dumpen zoals hij wel met jou deed onnodig en diepe pijn en leed.
je zal het niet vergeten hebt hem terecht lafheid en onbekwaamheid verweten nu laat je meer en meer los, hij is het niet waard zijn laffe gedrag trof als een zwaard kijk nu vooruit naar een goede therapie en psychiater geen drijfzand meer of modder maar helder water geen blokkeren meer door een hulpverlener van jouw willen werken opnieuw opening en een begin aan verder verwerken de berg werd erg groot bijna was je dood door zijn lafhartige gemakzucht zijn gebrek aan empathie het opzuigen van jouw zuurstof jou en wat je aanbracht te degraderen tot een vaag gezucht. een onooglijk achtergrond-gerucht.
en zijn eigendunken-gejammer en geklaag dat hij je toch tot het laatste heeft geholpen was beneden alle peil bijzonder laag volledig buiten de realiteit omdat hij alleen het zicht op zijn eigen falen heeft verholpen hierdoor maandenlang hulp saboteerde omdat hij alleen zijn eigenbelang opteerde en loog daardoor nog meer lucht uit de ruimte zoog Neen... je hebt helemaal niets aan hem te danken waar haalt hij het vandaan zichzelf nog te tooien met palmen, pluimen en bloemenranken?
Praten kost me het laatste jaar vaak veel moeite, het liefst zweeg ik. In stilte leven, zonder ook nog maar één woord te spreken, zonder mensen om je heen, zonder omgevingen die je herinneren aan... Net als de aanwezigheid van mensen, of een bekende omgeving, ook voelen woorden vaak gevaarlijk, ze brengen je soms onverwacht dichtbij waar je net veraf wil blijven. Het is ook dat sterke gevoel met rust gelaten te willen worden, helemaal. Afzondering. Isolatie. Af en toe krijg je dan onverwacht watervallen van woorden. Hier. Of ergens waar je het gevoel hebt dat het veilig is en je gehoord wordt.. en niet ver-moord.
Ik weet niet wanneer het precies begonnen is, ik vermoed toen de emotionele slachtpartijen een aanvang namen. Het moment dat de breuk met één van mijn kinderen ontstond. Wat er ook in mijn leven daarvoor gebeurd was, ik bleef lachen, ik bleef opgewekt. Maar toen... brak mijn weerstand. Het was té ontzettend om precies door die je het meest lief zijn op aarde miskend en vervolgens verworpen te worden. Het heeft iets met mij gedaan, iets dat al die vechtlust bij welk trauma ook om mezelf er opnieuw bovenop te krijgen, brak en tot onzin maakte... Iets is voorgoed veranderd in me, ik ben niet meer degene die ik ervoor ondanks alles was gebleven. De lach verdween, de opgewektheid ook. Ik kon het niet langer opbrengen mensen te groeten en naar ze te lachen, hun vragen te beantwoorden, een luisterend oor te bieden, ik kwam niet zoveel meer buiten mijn veilige burcht. Toch vond ik na verloop van tijd opnieuw lichtpuntjes... die zijn verdwenen, stelselmatig, één na één... omdat ik de verandering voelde in de therapie bij de vorige psychiater... ik voelde de groeiende onverschilligheid, dat gevoel dat hij me opgegeven had en zich genesteld had in 'alleen maar luisteren, of tenminste doen alsof ... want zelfs luisteren was er niet meer bij, niet in de ware zin van het woord... hij was niet meer alert... hij liet me maar aanmodderen'. De rest van het verhaal is al uitvoerig uit de doeken gedaan hier, ik hoef het niet meer te herhalen. Een feit is dat ik door die onverschilligheid dieper en dieper zonk, temeer ook daar mijn vragen en onzekerheid in dovemans-oren belandde... er werd niet meer op ingegaan. Sinds de wijze waarop die vroegere psychiater het hele zaakje meende te moeten 'af-handelen' kom ik ook niet meer buiten. De lichtpuntjes die er terug waren gekomen, werden allemaal in één klap gedoofd. Ik kan nu zelfs niet meer zeggen dat ik een ander werd... ik werd helemaal niemand meer, niets, geheel en al onwezenlijk. De wereld gaat aan me voorbij en ik voel een immense onverschilligheid. Het enige wat ik af en toe nog voel is angst... angst om die onverschilligheid, de lethargie. En de onmacht, de wanhoop die pijn doet. Als mijn dochter ergens naartoe wil en graag heeft dat ik meega, ga ik mee. Uit mezelf kan ik het niet langer opbrengen. Ik zeg het haar niet, omdat ik geen enkele druk op haar wil zetten. Ik die bij wijze van spreken absoluut geen koffie zonder melk drink, drink koffie zonder melk als de melk op is... en het kan me niet eens schelen. Dat is me in mijn hele voorbije leven nog niet overkomen... dàt ik dàn die dag geen melk ga halen. Als er werkelijk dringende zaken te verrichten zijn, zoals rekeningen betalen of bewijzen binnen brengen, dan koppel ik dat zoveel mogelijk aan de dagen dàt ik absoluut buiten moet, namelijk om op een kleintje te passen of op therapie te gaan. Dan vertrek ik vroeger zodat ik al die verplichtingen daarvoor kan nakomen... erna is mijn pijp meestal uit. De favoriete uitstapjes voelen nu als uit een ver ver verleden, ze interesseren me niet meer. Als ik eerlijk ben, interesseert me niets meer... Toch denk ik dat ik nog steeds ergens weerstand bied, want bepaalde zaken daar wring ik me doorheen al kost het me soms erg veel moeite, dan zet ik mijn verstand op nul en doe ik het gewoon.
Ik verloor het laatste restje plezier in dat wat mensen leven noemen. Ik weet wel hoe het voelde maar ik kan er sinds de psychische slachtpartij door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde, niet meer bij. Ik ga mezelf en degene die hier lezen geen onzin serveren door te beweren dat ik hoop dat het straks weer anders wordt want ik hoop niet en geloof niet meer dàt het straks weer anders wordt. Ik ga dus ook niet doen alsof, daar doe ik mezelf alleen maar meer pijn mee. Het is goed iedere dag te overleven.
Opnieuw komt het beeld van een vriend ooit me voor de geest... die sprak van een gewonde olifant die zich dan terugtrekt om de wondes te laten helen. Nu... dat lijkt me opnieuw meer dan ooit van toepassing. Gedachten en gevoelens op non-actief... tot je weer in staat bent tot leven. Ook mijn eigen beeld van het zo lang zwemmen zonder land te ontwaren en wanneer je eindelijk land begon te zien, wordt daar voor je ogen een bom op gegooid. Je dobbert verder, je gedachten op stop, zoniet dan zou je het wel eens kunnen opgeven omdat de wanhoop te groot werd. Je drijft, tot je opnieuw op krachten kwam om opnieuw aan het zwemmen te gaan.
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... De ironie dat we speciaal vroeg vertrokken om het drukke uur voor te zijn om ergens een rustig hapje te eten. Een uur hebben we gewacht op een eenvoudig dessertje. Voor het hoofdgerecht wachtten we een half uur. Ze waren ons 'vergeten'... en al onze vriendelijke vragen werden in de razendsnelle vlucht beantwoord met 'momentje' of 'komen zo'. We zagen letterlijk alle mensen die na ons kwamen één na één vertrekken... en wij wachtten nog steeds op die kleine dessertjes. Hun 'momentje' werd geannuleerd alsook dat 'komen zo', ze kwamen helemaal niet. Mijn jongste is zelf aan de balie gaan vragen waar ons dessertje verzeild was geraakt... toen ontdekten ze dat ze het vergaten 'door te geven'. Nu als je twee uur ergens zit waarvan je anderhalf uur moest doorbrengen met wachten... kom je niet ontspannen buiten maar opgedraaid. Ons zien ze daar alvast het eerste jaar niet meer terug...!!!! Nu rusten we uit van deze zenuwslopende bezigheid.
of hoe noem je die wezens die dàt stuk willen wat héus niet stuk moet????
Al degene die deze afschuwelijke weken nadat het heerschap dat zich mijn behandelend psychiater noemde me 'dumpte' hebben gevolgd, wil ik nu dit fijne nieuws meedelen... Eindelijk ben ik in goede handen... en ik voel het met iedere vingertop... in héél goede handen... Ik krijg 'begeleiding' en 'therapie' en niet een 'afkooksel' ervan... of erger nog... het begrip therapie als een ballon met alleen lucht erin... 
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel.
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... 
