Het verdriet kruipt in mijn woorden om wat niet meer werd gezegd over de liefde die in mij verdrinkt en rilt om hun afwezigheid.
Mijn dochter leeft met drie alleen waarin zij duidelijk geen toegang tolereert van wie haar droeg en nog altijd de tijd in al zijn goede kleuren voor haar beheert.
Mijn zoon plaatst ons aan de buitenkant van zijn veranderd en hermetisch leven waarin wij vol onvermogen en goedertierenheid geen enkele deur van mogen weten.
Is dit nu zelfbeklag en rouwzang om wat niet gebeurt en kon gebeuren in een gezin dat nog bestaat binnen de grenzen van hun andersheid.
Ik keek vanavond naar een programma op tv waarin vlamingen, een koppel van eind de veertig schat ik, naar Griekenland emigreren.daar in de bergen gaan wonen en proberen te leven van hun beider hobby. Ik stelde mezelf de vraag of ik dat zou kunnen. Weg van mijn stad, mijn vrienden, mijn cultuur, mijn familie, mijn streek en mijn land. Ik denk het niet. Ik ben zeker van niet. Ik ben op dat vlak nogal chauvenistisch. Honkvast en ik hecht heel veel waarde aan vriendschappen hier. Ik griezel al van de gedachte hier weg te moeten en te moeten wonen en leven in een totaal vreemd land met allemaal onbekende mensen. Ik hou daarenboven heel veel van mijn land, de grond ervan is mij dierbaar en de taal is mijn favoriete speelmateriaal.
Plots stel ik vast dat de meeste zinnen met 'ik' beginnen. Dat vind ik nu een foute schrijfstijl van mezelf en nogal vrij egocentrisch. Ik (lap, weeral) poog mij nu in te denken op welke andere manier je kunt schrijven wat je denkt, waar je mee bezig bent, zonder naar de ik-vorm te moeten grijpen. Iemand een idee? Ik (voila) ben eens curieus!!!
ik wil jullie toch kennis laten maken met naar mijn smaak, de beste dichter van Vlaanderen: Anton Van Wilderode.
Oud zijn is teren op herinneringen, wonen in steden die men eens bezocht, is gaan en keren in al kleiner kringen, lopen op effen wegen zonder bocht.
Is wars van heimwee naar de einder kijken waarachter niets gebeurt dat ik niet ken, de dagen met de dagen vergelijken de man zijn zijn die ik eens gebleven ben.
Is wachten op bewging van bezoekers van wie ik van vooraf de woorden weet als kwamen die uit eer gelezen boeken. Geluk is alles wat men niet vergeet
Uit: Het oudste geluk Uitgeverij lannoo, Tielt 1995
Het is nu woensdagmorgen; ik wil vandaag zoeken hoe ik mijn blog kan verfraaien met foto!s, en andere mooie dingen. ik heb daar helemaal geen verstand van; moesten er hier bloggers langskomen die mij daarin goeie raad kunnen geven, ik zou ze heel dankbaar zijn!!
om te beginnen: kan mij iemand duidelijk vertellen hoe ik links en rechts van het middendeel van mijn blog, dus in de zijkanten, fotos kan plaatsen? ik probeer bij personaliseer en fotos, maar dat lukt nooit!!!!
er komen zoveel mensen langs die je kent. ze zoeken in je woorden naar herkenning, misschien een rustpunt waarin we even, virtueel dan, samen zijn.
mijn dagelijkse wandeling doorheen de blogs van zoveel mensen die mijn vrienden 'zouden kunnen zijn' is telkens een verademing. een verrassing als ik binnenval soms speels, soms rustig flanerend door een wereldbeeld van zoekende gedachten.
soms intens droevig om dingen die nooit mochten gebeuren niet kunnen helpen dan is zo frustrerend dat mijn tranen zilt smaken om al het leed dat ik bij mensen lees.
mijn beste vriend hij kent mij vijftig jaar ziet iemand anders hier verschijnen hij kent mij niet zoals ik schrijf zoals ik denk buiten de muren van het zictbaar zijn.
ik hoop hier met de maanden en de jaren die verschijnen jou te kunnen zien zoals je bent, niet zoals je schijnt bezoeker van mijn blog plotse vriend, vriendin die mijn weg doorkruist op ongekende paden je bent welkom ik sluit je in mijn armen mijn enig geschenk is schoonheid en liefde, authenticiteit en diepmenselijke eerlijkheid.
laat ons op weg gaan naar de hoop, de warmte de verwachting van onszelf te kunnen zijn.
Jonathan vliegt nog rond in mijn hoofd. ik hoor zijn stem nog laag in de branding en hoog in de wolken. hij ontmoet op zijn weg steeds anderen; die hij leert en die hem leren. tijd en ruimte spelen in zijn leven geen rol meer. zijn tijdeloosheid speelt zich hier en nu af. daarin ga ik me oefenen. ik stel me voor dat ik het 's avonds stil kan maken in mezelf, als iedereen hier gaan slapen is. ik lees momenteel in de 'Nocturnes' van Gerard Bodifée. hij leert me veel. Op een andere manier dan Jonathan. maar ik vermoed dat ze beiden naar hetzelfde op zoek, zoals ik en vele anderen. wij zeggen te veel en luisteren te weinig. we lezen te snel. je moet een woord kunnen proeven, het laten smelten in je hersenen en het dan in al zijn klaarte herkennen.
de dingen blijven dan de dingen de woorden leven dieper door en de andere nodigt uit om te luisteren en als genode
in zijn wereld op stap te gaan met hem, naast hem en in de verwondering die dan kan beginnen
mekaar zien zonder een bril die alles inkleurt naar eigen smaak blijven wie je bent
kunnen zijn wie je bent en graag zien zonder beperking van wetten en conventies waarin alleen authenticiteit primeert.
ik ben al op weg om zo te worden zonder wegwijzer, zonder gps ik laat me leiden door schoonheid en liefde die perfect maakt
dwaallicht
ik wil jullie toch kennis laten maken met naar mijn smaak, de beste dichter van Vlaanderen: Anton Van Wilderode.
Het is nu woensdagmorgen; ik wil vandaag zoeken hoe ik mijn blog kan verfraaien met foto!s, en andere mooie dingen. ik heb daar helemaal geen verstand van; moesten er hier bloggers langskomen die mij daarin goeie raad kunnen geven, ik zou ze heel dankbaar zijn!!
