artrose is langzaam binnengeslopen hij verkrampt mijn nek en mijn hoofd de pijn omzwachtelt mijn schedel de toekomst kleurt nooit meer roos.
dus pillen worden mijn leven en hopen dat niets meer vergroot. leven als vriend met artrose de ongewenste genode. ik zal
tegen hem blijven praten. hem verzorgen in het kleinste detail. mijn lichaam laten gewennen aan hem en zijn signalen van
pijn uitvlooien als een woordenboek dat verklaart hoe ik hem heel achteraan een plaats kan geven waar hij rustig kan slapen en mij niet dagelijks stoort.