twee dagen leef ik zonder pijn ik werk en lach doorheen de dag die zich nu rustig openvouwt rond mijn bevragend leven.
ik weet wat mij, ik denk te weten wat mij al die jaren hindert. mijn hopeloos verlangen naar tederheid en raakbaarheid.
de rust van uitgesproken woorden en het huidgevoel als ik van binnen ween. ik blijf ze missen: de openheid van in mekaars ziel te zien, aandacht
voelen in de dagelijkse dingen en een hart dat zich geborgen weet in vriendschap en genegenheid en liefde die niets vraagt. misschien breek ik
ooit mijn bitterkoud verleden en draag de scherven als een pelgrim mee naar compostella als een nieuw begin om schamel brood met korrrels vol beloften.
dwaallicht
