de kou kruipt in mijn botten
en sluipt langs alle kieren binnen
ik ril en zoek nog meer dan vroeger
mijn zetel aan de haard. hij is

een ongenode gast die elk jaar
zonder vragen binnenkomt.
ik moet met hem op stap
terwijl hij zwijgt. hij blijft

mijn metgezel tot volgend
jaar. ik moet hem dulden.
Soms wordt hij charmant
als kerst en nieuwjaar ons

doen zoeken naar elkaar,
als wij in de warmte binnenin
de andere binnenlaten en
samen praten over de kou

van onze ziel.



Herman

'wil je zien' schreef hij
'waar?' antwoordde zij
'op dezelfde bank' kwam
het antwoord. zo begon

gisteren het theaterstuk.
alleen zijn, zoeken naar zin,
verlangen, ontgoocheling
en uiteindelijk vriendschap.

ik keek in een spiegel en wist
dat ik niet alleen keek. we
herkenden zoveel en glimlachten
om de clichés van duizend jaar

oud. en toch woog de stilte
soms drukkend en zwaar
soms licht als een traan in
de glimlach van jou achteraf.

als we buitenkwamen met
het verhaal nog in de warmte
van onze jas hing de nevel
nog met slierten over de stad

en in onze ziel. de herfst kreeg
meer kleur.


Herman

ik liep vandaag verloren
in wat ik wou en niet deed
in wat ik deed en niet wou
maar nu de nacht zich opent

zie ik de morgen waarin
ik mezelf herken als in
een spiegel die niets verbergt.
ik wil genezen van wie ik was.

morgen zal ik iemand anders
zijn.


Herman

Er ligt veel herinnering

achter de dag van morgen

die straks begint.

Het verleden is kort en lang

alles is volgeschreven

tot het volgende blad.

Alles wat komt is leeg en

jij begint elke volgende regel

elk woord dat zich morgen vormt

is van jou en mij.

Vanaf nu begint de plot

eerlijk te worden

maar alleen jij bepaalt hoe.

Al onze beminden

en ook een beetje wij

en God weet wie nog

geven kleur aan onze letters.


Herman