|
'wil je zien' schreef hij
'waar?' antwoordde zij
'op dezelfde bank' kwam
het antwoord. zo begon
gisteren het theaterstuk.
alleen zijn, zoeken naar zin,
verlangen, ontgoocheling
en uiteindelijk vriendschap.
ik keek in een spiegel en wist
dat ik niet alleen keek. we
herkenden zoveel en glimlachten
om de clichés van duizend jaar
oud. en toch woog de stilte
soms drukkend en zwaar
soms licht als een traan in
de glimlach van jou achteraf.
als we buitenkwamen met
het verhaal nog in de warmte
van onze jas hing de nevel
nog met slierten over de stad
en in onze ziel. de herfst kreeg
meer kleur.
Herman
|
dwaallicht
