artrose is langzaam binnengeslopen hij verkrampt mijn nek en mijn hoofd de pijn omzwachtelt mijn schedel de toekomst kleurt nooit meer roos.
dus pillen worden mijn leven en hopen dat niets meer vergroot. leven als vriend met artrose de ongewenste genode. ik zal
tegen hem blijven praten. hem verzorgen in het kleinste detail. mijn lichaam laten gewennen aan hem en zijn signalen van
pijn uitvlooien als een woordenboek dat verklaart hoe ik hem heel achteraan een plaats kan geven waar hij rustig kan slapen en mij niet dagelijks stoort.
vandaag begint mijn weg naar kerstmis. het is een weg naar verwachting. naar de komst van het wonder. misschien naar de voltooiing van een lang zoekend leven.
ik heb altijd van kerstmis gehouden. ik draag de belofte in mij. de warmte en de hoop bovenop de sneeuw die het verleden toedekt. al was het maar voor even. ik wil
vier weken lang naar de ster zoeken die mij de weg wijst naar wie ik ben, naar wie ik wil zijn. ik wil beminnen en bemind worden. ook hier kan het wonder vergroten.
en onderweg wordt er echt een kind geboren. ik wens het alle liefde vande wereld toe. ik leg het zachtjes in de kribbe van mijn hart en zegen zijn wonder dat nog moet beginnen.
misschien gaan er velen mee naar het licht dat binnenin begint bij mij en bij jou. ik reik je mijn open handen, mijn zoekend hart en en het ongeboren wonder. draag
het samen met mij naar Zijn kribbe waar de schoonheid en de liefde wacht op alle herders die net als jij, net als ik, alleen maar verlangen naar eigen
dwaallicht
