dwaallicht
het is beter het raadsel te vergroten
09-02-2012
crematorium
koud en onpersoonlijk stil een slecht gespeeld theaterstuk een vreemde lach die welkom heet, waarin je leest: niets is gemeend. ik rilde van afschuw en verdriet om de dode die hier werd opgevoerd. verbouwereerd alleen temidden starre gezichten die hier naar het spektakel keken. er ontbrak applaus. ik miste de open armen in een kerk, de warmte van eeuwenoude riten en het wonder dat hier niet binnen kon. Herman
07-02-2012
blogs
er zijn blogs die mij diep raken en telkens opnieuw aantrekken. het verhaal van mensen die in voelbare taal hun pijn en verdriet uitschrijven lijkt soms een spiegel waarin ik mezelf herken. ik zou al wat zij uitschrijven zacht willen uitwissen en met hen meestappen naar een plaats van vrede en liefde. maar zo zit het hier blijkbaar niet in elkaar. elke dag leeft zijn eigen leven en elke mens ondergaat en kiest en zoekt. misschien staat morgen jouw en mijn hemel vol sterren. Herman
05-02-2012
janne
janne ligt te lachen en te kijken naar de wereld rondom haar: grootva en omi en al wat daar rond beweegt. haar vuistjes toe, nog niet grijpgraag naar naar de morgen die zijn nog niet kent. de warme aandacht waarin zij zich koestert is haar meer dan genoeg. de werelden van grootva en omi zijn haar vreemd. zij heeft nog tijd om er in te stappen en op zoek te gaan naar haar deel. jaar na jaar dichter bij zichzelf en in de grote wereld. stap voor stap ontdekken wie zij is. en gelukkig zijn.
03-02-2012
zand
het zand is hel geel en de wind jaagt door de heuvels die hij opbouwt en verstuift. geen winter en geen zomer blijven hangen. het zand is dor en kruimelt door mijn vingers zoals dromen. het zand dekt toe wat wil vergeten zijn. het zand is ook genadig, het kleedt de naakten die vredig slapen zonder al de pijn van dit bestaan. zand kan hard slaan en bekoorlijk ritselen in de warme plooien van mijn huid. en ooit draagt iemand mijn as naar hier, verstrooit ze in het zand. dan wordt voltooid wat ooit begon. ik word het wonder dan. Herman
01-02-2012
winter
het water krimpt ineen tot ijs de jonge scheuten sterven de vogels zoeken eten op en water dat ik regelmatig warm. de kou kruipt in mijn botten ongevraagd. ik voel het bibbergeld nu letterlijk mijn lijf inkrimpen dat rilt met al die graden onder celcius. de haard wordt nu mijn metgezel met boeken en gedichten die van binnenuit het ijs van buiten smelten. hoe plots kan alles anders worden! ik ben een zomermens, ik wil mij wentelen in zonnestralen en een hemel die als een deken mij verwarmt. maar ook mijn hart en ziel zoeken de warmte op. ik wil mij koesteren in wie mij wiegt, mijn bloed doet jagen naar mijn hart, mijn hart ontdooit en mij een huis bouwt waarin mijn winter altijd zomer wordt! Herman
30-01-2012
woord en licht
in het begin was er het woord. en ook het licht. maar het woord en het licht herkenden wij niet. wij leefden in duisternis en onwetendheid. we weten dat het woord en het licht er is en dat ze eigen zijn aan ons bestaan. maar wij kijken teveel naar wat buiten ons leeft. de stilte en de rust binnen in ons maken ons bang. ze komen over als leegte waarin we onszelf verliezen. we vluchten dan naar wat grijpbaar en herkenbaar is. en zo ontglipt ons het woord en het licht. Herman
28-01-2012
een handvol woorden
ik draag een handvol woorden uit mijn ziel naar hier. verstrooi ze in de nacht en laat ze sterren worden. of water dat mij laaft. ik wil mijn denken in mijn geest herkennen. ik wil weten wie ik ben. mijn adem lucht zien worden en mijn bewustzijn in materie zien ontspringen. ik wil luisteren naar wat de andere zegt, ik wil zijn denken in zijn woorden kunnen kneden en het eten, proeven, smaken. ik wil in iedereen mezelf zien leven, herleven door de dood en als het kan: mijn geest nog sterker dan mijn lichaam in mijn leven zien! Herman
26-01-2012
theater
vanavond ga ik met vragen naar het theater. moderne bewerking van een oud stuk over een gevangene die vrij komt en verdwaalt in de vrijheid die hij niet meer kent. telkens met verwachting ga ik de tekst tegemoet. en meestal kom in ontgoocheld buiten. theatermakers denken blijkbaar anders en creëren mensen die ik nooit tegenkom. ik geniet wel van de sfeer in de zaal en de toneelfanaten. zij komen ook naar onbekende woorden luisteren om hun honger naar schoonheid te stillen. als het doek valt zie je een scala aan emoties, verwerkt of niet verwerkt, boos of enthousiast om wat zij hoorden. theater is zoals het leven, het doek gaat open en het doek gaat toe. daartussen ligt ontgoocheling en vreugde, pijn en verdriet en melancholie om wat zou kunnen zijn: de liefde die ongrijpbaar lijkt! Herman
24-01-2012
omarmen
als je de blogs bezoekt en leest wat zoveel zoekers schrijven over verlangen naar liefde en vriendschap en warmte dan relativeer je het eigen gemis. je dwaalt hier door melancholie en verdriet en herkent dat intens verlangen naar te kunnen zijn wie je bent. jammer dat elke zoeker in zijn blog alleen blijft schrijven en de andere niet voelbaar kan omarmen! Herman
23-01-2012
havanna
in mijn tuin rook ik 's avonds een kleine havanna terwijl ik naar de sterren kijk en de dingen die mij bezig houden. iedereen slaapt al, denk ik. duizenden werelden in duizenden bedden met duizenden dromen rond mij. ik wil vergeten en herinneren. de wind jaagt door de wolken de schimmen van vandaag vooruit, ik zal ze morgen weeral tegenkomen. en straks ook slapen mijn zaligste uur zonder pijn. ik wil meer dan ik kan. ik wil schoonheid en tederheid vinden en daarin verdrinken deze nacht. ik wil morgen anders zijn en mijn hoofd neerleggen in de liefde in een warme schoot, in handen die mijn pijn omvatten en alles vergeten in armen die omarmen. ik weet niet of ik dat nog vragen mag. ik vraag het toch in het donker van mijn tuin deze nacht. Herman
21-01-2012
wegwerpmand
de verkiezingen komen er aan en sommigen komen in een ander daglicht te staan. tegen wie zij vroeger vriendelijk spraken kijken zij nu met een boogje om. ik heb dat nooit begrepen. speelden zij dan jaren lang toneel? of was alles schijn en niks echt in wat zij zegden? mijn vrienden mogen alle kleuren dragen. en bewonderen en aanbidden waarin zij zich goed voelen. maar dat heeft toch niets met vriendschap van doen? dat doet wel pijn. ontdekken dat vrienden geen vrienden zijn maar louter opportunisten die je maar graag zien als je bruikbaar bent! en als de houdbaarheidsdatum overschreden is: wegwerpmand!!!
19-01-2012
tranen
'tranen wassen je ziel' zei iemand deze week tegen mij. die zin blijft zich herhalen. een film van lang terug rolt helemaal af. tranen vertellen je diepste emoties, wat je onwisbaar raakt en nooit meer weggaat. ze verzachten pijn die permanent in je ziel woont. een metgezel die meegaat tot je je ogen sluit. wie je tranen wist en drinkt en je vergezelt en je woordenloos begrijpt wast ook je ziel! Herman
16-01-2012
krabmoment
de winter is dan toch gekomen, ongevraagd en zonder kloppen. de kou kruipt door alles binnen, ik voel hem in mijn botten dringen. alleen 's avonds bij de haard en de leeslamp lijkt hij gezellig, tenminste als hij buiten blijft. mijn huid droogt uit, het vocht wordt uit de lucht geperst en tekent gleuven op mijn oude handen. het jeukt waar ik niet meer kan krabben, dus als een paard schurk ik tegen mijn zetel aan. dat voelt zalig, maar voor één moment. je kan niet eeuwig blijven krabben! kom jij naar hier? krab jij mijn rug? en vertel me dan wat voor jou geluk betekent! misschien een krabmoment? of mijn glimlach in je ogen? die van jou is meer dan een gelukzalig krabmoment!!!! Herman
14-01-2012
onwarschijnlijk normaal eindigend verhaal
zij heeft gezegd zegt zij dat zij gezegd heeft dat zij het hem eens zal zeggen. hun gast deugt niet en haar dochter staat te veel open en laat haar man zijn liederlijk leven maar uitspatten in bruine kroegen waarna hij in de vroege morgen zijn huis niet meer terugvindt. de gast slaapt terwijl bij zijn vrouw waar hij drank en verdiet dooreen mengt en tenslotte met de vrouw haar man doodt. dan verschijnt de moeder van in het begin terug om te zeggen dat ze gezegd heeft dat het niet deugt. dus als slot niemand gelukkig . dit onderging ik gisteren in het cultuurcentrum van mijn stad. modern toneel noemen ze dat. de ergernis gierde door elke vezel van mijn opstandig lijf en mijn logisch denken dreef me de zaal uit. maar ik bleef zitten en ergerde mij nog meer omdat ik drie keer dacht dat het spel eindigde, maar dat niet deed. het applaus daarna vertelde mij dat ik niet meer eigentijds dacht. dus, lieve lezer, als je je niet aan deze tekst hebt geërgerd behoor je nog altijd bij de blinde kudde die domheid en boersheid als kunst op de planken zet!!! maar ik ben er zeker van: daar behoor jij niet bij, alleen al omdat je hier bent, bij mij! Herman
12-01-2012
mijn wereld
iedereen denkt in zijn eigen wereld naast de andere. de andere denkt dat zij denken als hij. ik ben die andere. ze denken niet wat ik denk. ik denk alleen in mijn eigen wereld. soms raken de woorden van de andere mij. soms herken ik wat hij schrijft, soms wat hij zegt. die herkenning sluimert heel lang na en zoekt naar bevestiging, naar een antwoord, naar zekerheid die ik nooit vind. ik begin de leegte als mijn metgezel te zien. hij veroordeelt nooit, hij schept geen verwachtingen, hij geeft mij de vrijheid te zijn wie ik nu ben. misschien kan ik het wonder niet vergroten omdat er geen wonder is. Herman
11-01-2012
begrafenis
een non werd begraven in de kerk van mijn jeugd. de kapel van het sint-vincentius instituut. ik heb daar de kleuterklassen en het eerste en het tweede studiejaar school gelopen. bij zuster Tartitia, zuster Clemence, juffrouw Imelda en juffrouw Windey die later ook non is geworden. ik de kapel waar ik vandaag zat heb ik mijn eerste communie gedaan. een nostaligische belevenis. er was nog niets veranderd aan de kapel. ik zag mij terug als kleine jongen die elke dag opnieuw naar het leven keek en ravotte met de kameraden van de straat. spelen met de 'marbollen' en racen met overjarige fietsen, geërfd van mijn broer. nu sta ik dichter bij de dood en kijk met enig heimwee naar 'de tijd van toen'. het koor zong 'nader bij U mijn God' het werd heel koud bij mij van binnen. Herman
10-01-2012
okra
brussel ruikt naar benzine en zweet en overhaaste mensen. ik rijd van brussel naar de redactieraad van okra-magazine, een maandblad voor senioren. elke maand een feest voor de geest. met vrienden lege bladzijden met woorden tot een boeiend tijdschrift maken. en verschillen van mening over waarden en levensvisies, maar toch elkaar vinden in teksten die voor duizenden anderen urenlang leesplezier betekenen. en dan terug thuiskomen. een zachte rit van beton naar mijn groene stad. klassieke radiomuziek, de geur van een kleine sigaar, mensen en landschappen zien veranderen. en dan mijn tuin in duiken en het leven ruiken van een aarde die leeft en hunkert naar de lente. doe je even mee? surf naar www.okra.be en klik op ledeninfo en dan op publikaties. dan lees je okra-magazine en herken je een wereld waar ik me goed in voel. Herman
08-01-2012
tuin
gisteren snoof ik de lente op en ontdekte nieuwe bloemen in mijn tuin! warme lucht en zachte wind omarmden mij. ik genoot en met de knipschaar kregen nieuwe botten ruimte om naar de hemel te zien en de goesting om open te bloeien. ik hoop alleen dat koning winter zijn manieren houdt en thuis blijft deze maand en ook in februari. zijn rijk is uit, wie veel te laat komt kan niet meer binnen. ik heb mijn winterdeur op slot gedaan. en met veel heimwee ook mijn hart. de eerste zonnestralen strelen helend mijn gebarsten ziel. Herman
06-01-2012
chopin
chopin speelt zacht zijn nocturnes en ik luister. mijn tranen stromen in mijn ziel om het boek dat ik sloot en niet uitlas. de grenzen van mijn geweten zijn onaantastbaar. hoe ik ook liefheb en zoek naar het alter ego van mijn eigen zijn, het lukt me niet. dan wordt chopin mijn stille kameraad die wonden heelt en tranen droogt. de nacht wordt genadiglijk dag en mijn woorden branden op papier de letters pijnlijk toe. ik leef nu en ik weet niet hoe! Herman
04-01-2012
eiland van verlangen
de winter laat steken vallen want hij laat al krokussen toe. kun kopje komt piepen en zegt verbaasd: hoe? waar is de lente? het licht blijft langer hangen de warmte doet al deugd zij zijn hier boven aan het missen en de winter komt niet meer! misschien gebeurt dat ook eens in ons leven. geen winter meer en als het toch nog donker wordt glinstert de zon al op de ruiten van ons hart. een eiland van verlangen spreidt zich in de dagen uit. de winter is in mij 'vergangen' ik speel weel liefde op mijn luit!! Herman