vanavond ga ik met vragen naar het theater. moderne bewerking van een oud stuk over een gevangene die vrij komt
en verdwaalt in de vrijheid die hij niet meer kent. telkens met verwachting ga ik de tekst tegemoet.
en meestal kom in ontgoocheld buiten. theatermakers denken blijkbaar anders en creëren mensen die ik nooit tegenkom.
ik geniet wel van de sfeer in de zaal en de toneelfanaten. zij komen ook naar onbekende woorden luisteren om hun honger
naar schoonheid te stillen. als het doek valt zie je een scala aan emoties, verwerkt of niet verwerkt, boos of enthousiast om wat zij hoorden.
theater is zoals het leven, het doek gaat open en het doek gaat toe. daartussen ligt ontgoocheling en vreugde, pijn en verdriet
en melancholie om wat zou kunnen zijn: de liefde die ongrijpbaar lijkt!
Herman
Reacties op bericht (2)
27-01-2012
meegevallen?
mooi geschreven. Het doek gaat open en het doek gaat toe, daartussenin een scala aan emoties..... als je het zo beziet is Theater idd zoals het leven. Is het stuk dit keer meegevallen? Ik hoop het. Ik hoop je 1 dezer dagen te treffen, voor zomaar ... een babbel. groetjes, Patricia
27-01-2012 om 18:01
geschreven door patricia
Herman
je hebt de liefde en dan nog leven haar vijand
je laatste strofe raakt me Herman
prettig weekend
dwaallicht
