er blijft zoveel over van vroeger

dat terugkomt. de lichtheid

van het alledaagse leven

en de schroom van intimiteit.

wij ervaren ze alle twee opnieuw

nog in stuntelige woorden

uitgesproken. een verlangen

dat begint in de avonduren.

opnieuw een andere ontmoeten

die voor jou komt. en opnieuw

armen voelen rond de koude

van vroeger en de verloren

geliefde vertellen dat alles

herbegint en je hem meedraagt

in de warmte van vandaag. morgen

zal het anders zijn.

tussen winter en lente

ontmoetten wij zo maar elkaar.

jouw winter duurde nog voort

in de rouw om je man.

je liefde draag je eeuwig mee.

ze ligt in hem begraven

en er is niets dat verdwijnt

van hem in wie je bent.

ik ga gewoon mee

op andere paden die

openliggen voor ons.

hij kijkt monkelend toe.

hij zal je hand

in de mijne leggen

en vanuit zijn hemel

glimlachen om je

ander geluk.

er is niets voorbij

de liefde van je leven

leeft in je voort

koester die zacht

en deel ze met anderen

die meegaan in je verdriet

en je vergezellen op

nieuwe paden die je betreedt.

morgen ligt voor jou open

met een andere kleur en

mensen die om je geven

open je hart en je handen

om te zijn wie je bent!

lieve

ik klikte je naam aan zonder te weten

wie je was. ik wachtte op invulling

van een leeg scherm. en Lieve gleed

binnen in mijn leven. veel vragen en

veel antwoorden, zoeken naar kleur

bij elkaar. herkenning en verbazing

en hopen dat alles paste. elkaars

leven ontdekken en in zachte schemer

de vriendschap stilaan zien ontwaken.

opnieuw geloven dat warmte mij

nog kan omgeven en dat haar open

handen wilden geven. en zoveel

toeval dat geen toeval meer kon zijn.

ik koester haar beeld zacht om niets

te verliezen van zoveel plotse tederheid.

wat zal de tijd ons vertellen?

herman