Ik stap over de drempel omdat ik moet.

Hoe ik ontstond en hoe ik geworden ben

ligt daarbinnen al vijftig jaar te wachten.

Ik ben hier zo dikwijls voorbijgestapt

en omgekeken naar wat ik dacht

dat voorbij was. Niets is voorbij.

De jaren leven binnenin intens verder.

Het huis en het water dat ben ik

met alles daartussen. Ik kon er nog

niet binnengaan, toen. De deur

staat open en ik twijfel niet.

Ik kijk naar mezelf in de kamers.

Alles herbegint. Mijn moeder en mijn

vader en hun eindeloos bed waarin

ik warm genesteld in hun liefde

kroop. De dromen, het verdriet,

mijn jonge kijk op grote dingen,

het herbegint weer allemaal te leven.

Het sas en het water en de boten ,

ik zie ze weer door het raam dat openstaat.

Ik loop met de kip in mijn handen naar

de schipper op de deinende boot.

In mijn jurk en mijn haren blaast

de wind het verdriet weg om de dode

ogen van mijn vader. Hij heeft hier

zijn en ons boek toegedaan om

anders te leven. Maar wat ik hier

kreeg ben ik nooit meer vergeten.

Toen ik buiten kwam met mijn ogen

vol verdriet en mijn hart vol geschenken

van vroeger droeg ik mijn verleden

in mijn heden binnen naar morgen

waar het wonder alleen maar kan vergroten.

herman