ik had haar gekend als een fiere vrouw, hautain en zelfverzekerd. directrice van een grote school die ze met vaste hand leidde. nu ontmoette ik haar
in het rusthuis. ze lag volledig verlamd in een bedrolstoel en brabbelde zinloze woorden zonder rustpauzen aaneen. haar man zat blijkbaar hopeloos
haar graag te zien. beiden jonge zeventigers die al jaren in deze lange gangen rondtoerden zonder enige hoop op beterschap. een
schrijnend stukje onmenselijkheid tussen zovelen die op de drempel stonden van zijn en niet zijn. een confrontatie die mij overhoop
haalde, zoveel zekerheden nog meer in vraag stelden. levend begraven midden een bruisende stad. de zon scheen voort. de vogels
bleven zingen. op de kermis gierden de kinderen het uit en in de zachte klaarte van een nieuwe liefde kusten geliefden om eeuwig te leven.
ik heb zacht de deur toegedaan.
Reacties op bericht (2)
26-08-2012
Ontroerend
Ontroerend, schrijnend mooi en o zo echt...
26-08-2012 om 12:54
geschreven door anneke
24-08-2012
tja
Bijzonder mooi verwoord Herman
Zo vergaat het ons ook he...stapje voor stapje van stralenende dartelende mensen naar de oudere dag en verder.
Aangrijpende gebeurtenis
Toch zal het ongemerkt gaan
fijn weekend
24-08-2012 om 14:12
geschreven door Karin des Rues
dwaallicht
