De zon brandt, mijn tuin baadt in een deugddoende warmte. Zomer in april en Pasen kondigt nieuw leven aan. Alle reden om de juichen en te zingen. En diep in mij doe ik dat dan wel. Maar ik weet dat mijn buurman ziek in bed ligt, dat niemand daar van wakker ligt, hij is ook de niet de charmanste en weigert meestal elke toenadering, maat ik weet het toch en ik moet hem achterlaten. De jongste maanden zijn er veel bekenden binnen mijn generatie gestorven. Voor ouderen s dat jong, voor jongeren is dat al oud. Alleszins werd ik met mijn neus op de dood gedrukt en wat mij vooral ontstelde was de snelheid waarmee zo iets gebeurt. Ik wandelde gisteren op het kerkhof en plots stelde ik mij de rijen en rijen doodskisten voor, die allemaal naast en achter mekaar lagen, honderden meter lang. En wij wandelen daarboven en doen of er niets aan de hand is. In november schreef ik nog een column voor okra-magazine met het kerkhof als centraal thema. Toen keek ik als waarnemer, als toeschouwer, als vriend bij zijn vrienden en bekenden. Gisteren was dat anders, ik was degene die er niet bijhoorde, of misschien de verwachtte die wegging tegen alle regels in. Ik stel me het leven dikwijls voor als een stroom, met de geboorte als bron en dood als het bereiken van de zee. De weg daartussen is tastbaar en zichtbaar, maar vanwaar en waar naartoe zijn volslagen onbekenden. Mijn pelgrimstocht sart moeizaam, ik moet de goeie startplek nog vinden.
Reacties op bericht (1)
23-04-2011
ja zo zien wij dit hier nu ook
Vanmorgen mochtt ik als omaflits voor mijn eerste kleindochtertje, wondertje Senne, wiens naam Waarheid betekend, zorgen.
De kinderen gingen met hun vader mee om weg te brengen (de moeder van diens geliefde.)
Al vroeg waren wij uit de veren.
Mijn schoondochters moedertje hebben wij vorig jaar weg mogen brengen naar haar laatste rustplaats.
Jong nog, veel te jong... ja voor onze begrippen.
Desondansk toen de kleine Senne werd geboren, exact op dezelfde dag dat haar overgegane oma geboren was en exact dezelfde tijd: 7 minuten over 7, tja.. wij allemaal hebben haar mogen ervaren in aanwezigheid.
Weg is dus niet echt weg en dood geen werkelijke dood.
Zo ervaar ik nog altijd mijn broertje, die 12 jaar geleden ons voor ging.
en vele anderen, een wonder dus.
Angst om te gaan? nee, juist hierdoor dus niet.
Het leven is vaak te kort en willen we zoveel mogelijk uit putten.
Verdrietig de buurman die in alle stilte daar maar alleen ligt te wezen.
Toch zal zijn voorland een mooie zijn, denk daar dan maar aan.
dwaallicht
