in de schelp van mijn handen schuiven de korrels van mijn verdriet in het zand waar ik luchtkastelen bouwde.
de zee is mild, haar golven dekken mijn pijn toe en ze neemt mijn tranen mee, ik ben nu leeggeschreid.
mijn verstand en mijn ziel spreken een andere taal. als een vreemde hoor ik de liefde verdrinken.
Herman
Reacties op bericht (1)
14-09-2011
Mooi omschreven wat je gevoel je doet
Alhoewel liefde nooit verdwijnen zal.
Koester het in je hart als iets wat bestaat, zonder bezit ..maar aanwezig is en mag zijn....is dat een idee?
geef het een mooie plaats in je hart, het helpt!
Sterkte
14-09-2011 om 22:30
geschreven door Karin des Rues
dwaallicht
