Uit mijn dagboek, dat ik jarenlang heb bijgehouden.
Het verleden moet een springplank zijn, geen hangmat.
Op een tentoonstelling stelde een bezoeker aan al de deelnemers lastige vragen, eigelijk onnodige vragen, toen hij aan mijn stand was gekomen vroeg hij aan mij," dat moet wel heel moeilijk zijn om zo een neushoorn uit een blok steen te hakken." Ik antwoorde hem," Nee hoor, je kapt gewoon alles weg wat niet op een neushoorn lijkt."
Je hebt nieuwelingen, en nieuwelingen op het werk, ik wil maar zeggen de eene is de andere niet, en de eene is ook snuggerder dan de andere. Toen een jongeling, hij rook nog naar de schoolbanken, op een dag bij ons op het werk het sorteerprobleem zou komen oplossen, had ik hem juist voor de middagpauze, rond de papierversnipperaar zien draaien. Toen ik hem vroeg," kan ik je helpen", antwoorde hij," hoe werkt dat ding hier,"" heel simpel," zegde ik en stak het dikke dossier in de versnipperaar. "Hee, bedankt," antwoorde hij " maar waar komen nu de copies uit?".
Onder mijn schildervrienden heb ik er toch enkele speciale zitten, Willy had een garage, waar hij samen met zijn broer, en enkele werkmakkers de boel draaiende hield. Op een dag moest hij op de rechtbank komen getuigen, een advocaat van de tegenpartij liet hem een foto zien van een deel van de vernielde wagen," herkent u dit?" vroeg de zwart witte man, en hij overhandigde Willy een foto men daarop een massa vervrongen leidingen en gekleurde draden, het bleef even stil toen antwoorde Willy,"Picasso?".
Er zijn tijden geweest dat we ons eigen boterhammetje mee naar het werk moesten brengen, er zullen zeker nog wel firmas zijn waar dit nu nog gebeurt maar, dan gingen we gewoonlijk aan de overkant van de straat, een kom soep eten of een andere kleinigheid. Die dag ook, de baas van de zaak die zelf de bediening deed bracht de soep aan't tafel en zegde," het ziet er naar uit dat het gaat regenen, meneer." Na een hap van de soep te hebben genomen zei Leo, een man uit Herentals,"Het smaakt er ook naar."
Dit zijn moppen, smakelijk.
We moesten toch allemaal naar de keuring, voor we naar het leger gingen, en de meeste jongelingen probeerde van alles uit om maar afgekeurd te worden, zo ook den Alexander. Hij kwam bij de dokter in het militair hospitaal, de dokter stak een kaart met grote gedrukte letters omhaag en vroeg aan Alexander, welke letters er op de bovenste rij stonden. Heel verwondert antwoorde de rekruut,"welke kaart?" Toen de arts een bezemsteel in de hoogte hield, met de woorden "wat is dit",antwoorde hij "een potlood." Hij werd afgekeurd. Toen Alexander s'avonds naar de cinema ging, en het licht ging aan, zag hij tot zijn schrik de legerdokter vlak voor hem zitten. Hij boog zich naar de arts toe en vroeg," Dit is de bus naar de Luchtbal toch niewaar?"
Er zijn toch nog slimme vrouwen op deze aardbol. Een vrouw vertelde aan een vriendin hoe zij het klaarspeelde om nooit ruzie met haar man te maken," De helft van de tijd doet hij waar hij zin in heeft, en de andere helft doe ik waar hij zin in heeft."
"Dokter denkt u dat ik nog vijftig jaar mee kan," vroeg de patiënt,"hoe oud bent u nu?" "veertig" "drinkt u gokt u, of zit u achter de vrouwtjes aan?" "Nee" zegde de man" ik rook niet, ik drink niet, en vrouwen zeggen mij niets." "Waarom wil u dan nog vijftig jaar blijven leven?" vroeg de dokter verbaasd?
Het was weer zo'n koude winteravond. Op weg naar de benzinepomp, vroeg ik mijn vriendin haar oude handschoenen uit de kofferbak, omdat die, vulmonden soms zo koud kunnen zijn, maar toen ik aan de desbetreffende pomp kwam, had de bediende van het station er een kleurijke wollen want aan gebonden. Dat noem ik nu eens service, bedankt Paul, tot vulles.
Na een zware sneeuwval, maakte ik zoals gewoonlijk de oprit van mij en van de buren, een ouder koppeltje, ook schoon. Toen ik na die gedane arbeid aan de kachel zat te genieten, van de gezellige warmte werd er gebeld, mijn buurman stond er met een schaal soezen, op de drempel, ik kende de keukentalenten van zijn vrouw, dus mijn "Dat had je nu niet moeten doen," protest was alleen maar voor de vorm. Genietend van deze traktatie, zegde ik plagerig tegen mijn vriendin, dat ze toch eens naar het recept moest vragen, bij de buurvrouw, "ik vind het recept dat wij hebben zeer goed "zegde mijn vriendin" sneeuw, jij die de buren hun oprit schoon maakt, en dan maar wachten." Geen slecht gedacht van mijn keukenprinces, niet waar?
Mijn dochter werd nogal te veel volgens mij opgebeld, dus op een dag toen zij niet thuis was en de telefoon rinkelde weer om die ongeveer zelfde tijd, nam ik de hoorn af en zegde"Proficiat, je bent in verbinding met het huis van Brenda. Helaas ben je pas de zevende beller, ze komt tegenwoordig alleen maar om de tien maal bellen aan de lijn." Geen gechiechel of enig ander lawaai aan de andere kant van de lijn, tot een oudere stem zegde," We hebben hier in de bib een boek liggen dat u hebt aangevraagd, misschien kunt u na het tiende telefoontje er even tussen uit om dat op te halen."
Blues (met rode wangen, van de sneeuw te ruimen maar ook verschoten van de reactie van de bib-bediende.
Ik denk, dat ik enkele goede, zelfs zeer goede, vrienden, heb gewonnen.
Sinds enkele tijd krijg ik mailtjes van zeer vriendelijke mensen, Rene en Fina zijn er twee van.
En dan mag ik zeker Chris niet vergeten, die nog half in de mooie Provence zit. Ben je het al gewoon terug te zijn.
Ik kan me geen beeld van jullie vormen, misschien is dat beter zo, ik had eens iemand van zeer nabij waar ik woon, en die maakte zich bekend, ja toen was er, vond ik toch, de lol, het mysterieuze, er af.
Nu kan men, zich iemand voorstellen, blijft natuurlijk een gokken, zij beweren dat ze door mijn gedichten, en mijn artikeltjes, mij blijven, mailen, hierdoor hebben ze me beter leren kennen, lieve mensen,
Hebben jullie soms een blog, zo ja laat het mij dan spoedig weten, zo nee, probeer het eens, volg de raadgevingen, hoe je een eigen blog, kan ineensteken, echt gemakkelijk, en dan leer ik jullie misschien, nog beter kennen,
In ieder geval, bedankt voor die steun, die ik van jullie krijg,
P.S. Ik ben gisterenavond nog op de chat geweest, mensen wat is daar veel verandert, ik probeerde, even om terug op de aloude wijze erin te komen , maar alles leek zo koel, geworden, ik denk nog dikwijls terug aan die tijden, toen we op de chat, een bal organiseerde, we nodigden de dames uit, zij zegde welk kleed ze gingen aandoen, wat ze graag dansten, toen ze telkens vroegen "hee blues wat drink jij," zegde ik telkens " botermelk" en dan antwoorde Jen steeds met" bleueeueurk"enz. Dan was er nog die tijd toen we mekaars beroep probeerde te raden, mooie herinneringen, zeg bloggers van toen, a u b ik ga nu regelmatig terugkomen, en hoop van U hetzelfde, tot, hoores, tot, BLOG.
(dag Fina, dag chris dag rené) Chris, Fina en René, laten we blijven mailen, het doet zo goed om, jullie namen op het scherm te lezen
Gisteren ter gelegenheid van de opening van de week der amateurkunsten, heb ik jong talent moderne klassieke muziek horen spelen. Ze speelden van Terry Riley - in C, de meeste van de toehoorders vonden het zeker niet goed. Ik begrijp deze mensen niet, alleen al het instuderen, deze groep jongelingen, is daar een jaar mee bezig geweest, dient alle lof, en dan zulke uitlatingen doen, dit gaat mijn petje te boven. Deze jeugd die eigelijk nieuw voor mij is, deze jeugd heeft te samen, onder leiding van zeer bekwame mensen iets, kunst, volgens mij voortgebracht. Ik weet het de moderne klassieke muziek wordt nog altijd niet volledig aanvaard, maar wanneer horen wij deze muziek, misschien op KLARA maar anders, en denk eraan onbekend is onbemind. Ik vergelijk het met de moderne kunst, die wordt ook niet door al te velen geapresieerd, maar moderne kunst kan ook voortgebracht zijn door een zondagsschilder die plots besluit ik ga abstract schilderen, dan vind ik dat ook kitch, wanneer ik dan mag terug komen op die musicerende jeugd, zij hebben allemaal de muziekscholen sommige zelfs het conservatorium doorlopen, dan krijgen zij van mij een dikke tien. Proficiat deugnieten, 'twas tof. En ik heb er wel van genoten. Zeker tot hoores.
Bestaat er hierna echt niets meer?'t Is moeilijk te vatten, ik hoop, uit de grond van mijn hart, de er nog iets anders is,
Het kan toch mogelijk zijn, er zijn zoveel duistere problemen, zoveel vraagtekens, zoveel gebeurtenissen, die als't ware een onverwachte wending krijgen, alsof ze door een hogere macht of kracht worden bestuurd.
Is het dan toch waar, moest er toch nog iets bestaan, hierna, dan zou mijn moeder zaliger mij al lang hebben gewaarschuwd.
Hee, blogger wat denk jij durf jij hierop antwoorden, en met mij proberen enige klaarheid, in deze mysterie te brengen.
Blues ( heeft u uitgedaagd, wie neemt de handschoen op.)
Vandaag start weer een archi-druk weekeinde, onze KAPPA-tentoonstelling in de Watertoren van Kapellen loopt als een trein, in samenwerking met het Kringloopcentrum van onze gemeente. Gisteren hebben we al wat opgeruimd in "De Hoeve Van Paesschen" waar vanmorgend, dus vrijdagmorgend de tentoonstelling zal worden opgezet, een drukke maar toch plezierige bedoening, stel je voor alle kunstenaars brengen hun werk naar de tentoonstellingsplaats die worden dan samen opgehangen, de werken bedoel ik niet de kunstenaars, steeds weer een prettig weerzien en een interessante kennismaking met de nieuwelingen. Waar ik vooral naar uitkijk zijn de oudere mensen van mijn atelier, samen met mijn vriendin hou ik een kreatief atelier open hier in het" Bruggeske "te Kapellen, daar zijn dus oudere mensen bij die voor de eerste maal in hun leven HUN werken ten toon stellen. En fier dat ze zijn. Dat ze dat nog kunnen meemaken. Dan hebben we gisterenavond de tentoonstelling in het Ravenhof te Stabroek opgezet, van onze sympatieke IKIM-kring. Dus wanneer je goed kan tellen zitten we nu in drie tentoonstellingen. Nu volgen natuurlijk weer de alombekende vernis- en finnisages, met een speechke van de respectievelijke voorzitters, overgoten met een drankje en voor de hongerige een hapje, zijn dit ook weer telkens hoogtepunten in het verenigingsleven. Morgen zaterdag gaat dan ook weer die"Boulevard of Broken Dreams" open een stuk verkeersvrije straat waar alle soorten kunstenaars hun ding komen doen, misschien moest het goede weer aanhouden, dat ik daar ook eens mijn neus laat zien. Telkens met zo een tentoonstelling moet er een permanentie voorzien worden, dus dat nemen we er ook nog bij. Dan zondagavond uitgenodigd op een dansdemonstratie. Maandag de huwelijksverjaardag van een vriendin. Woensdag wonen we bij de Nederlandse Kunstkring " Uit de Kunst" een voordracht bij. Op 6 mei is de tentoonstelling in de Watertoren ten einde dus daar gaat dan weer een finnisage door, met wat muziek en woordkunst. Dan moeten telkens die tentoonstellingen weer ontmanteld worden, 6 mei verjaart er weer een vriendin, 14 mei rijden we naar Mol om de aquarelisten van de kempen te gaan bekijken met hun tentoonstelling. 15 mei ga ik de hele dag beeldhouwen bij Walter Celis in Antwerpen. 20 mei een Workshop Acryl in het Ravenhof te Stabroek........ ....enz. enz. Echt wanneer je gepensioneerd bent heb je heel, heel weinig tijd,.....OVER.
Ik heb ooit eens geëxposeerd in een ouderlingentehuis. We mochten onze schilderijen in de gangen hangen waar de verschillende kamers op uit kwamen. Na enkele uurtjes hong alles netjes omhoog, een ding ga ik zeker nooit meer vergeten, zolang we daar in die gangen rondliepen, hoorden we steeds die klagende, vragende,roepende mannenstem "zusterke help mij, zusterke help mij nu toch." Daarna ben ik nooit meer ingegaan op een uitnodiging om in een dergelijke instelling te exposeren.
Ken jij, hartepijn, nee, geen zeer, geen pilletjeskwaal. Geen ziekte, door een arts te verhelpen.
Geen medicijnman, kwak of zalver, geen ziener, kan dit bloeden stelpen.
Geen genezer, of pillendraaier, geen verpleger of wondennaaier.
Geen chirurg, of narcotiseur, geen lekebroeder, of profiteur.
Geen kinesist, of soeur sourire, geen specialist, of vlijtige mier.
Niemand kan mij helpen met die pijn, die wonde helen, zou een wonder zijn.
Wil jij mijn, Dulcinea zijn, zodat ik voor jou, reuzen kan bestrijden.
Wil jij mijn, Yellow rose of Texas zijn, zodat ik voor jou, de bull kan berijden.
Wil jij mijn, Gioconda wezen, glimlach uit duizend en een nacht, mijn Garbo, Dietrich,Bridgida of gewoon mijn Tinneke van Heule die nog mooier dan de Mona Lisa lacht.
Echo's over onze " Eerste Schrijversnacht." te Kapellen.
Niets dan lof. We vonden het reuze!!! Dit zouden we meer moeten doen!!!
Vrienden, collega schrijvers-dichters, en mensen die de happening niet hebben meegemaakt, ik weet niet of het bij u ook zo diep is gegaan. Ik was er in ieder geval ferm door aangegrepen. Stel u even voor, we waren daar allemaal tesamen, in dat prachtig kader, en strooide onze diepste roerselen, over een aan hun stoel gekluisterd dankbaar publiek. Wat een kracht wat een bovenmenselijke gevoelens, moeten daar op die ogenblikken, de gewelven hebben gevuld. Schrijvers geven zich zomaar niet bloot, zij hadden het beste uit hun bundels voor deze avond gereserveerd. Ik weet niet hoe het bij u gaat, maar vooraleer ik echt de muze op bezoek krijg, moet ik al diep gaan, daaruit groeien en bloeien dan die gedichten en vertelsels, die echt op dat ogenblik uit ons hart kwamen, en die mochten we hier, tesamen intiem beleven. Laat het kerkje nu niet meer als een full-time gebedshuis dienst doen, toch blijft die sfeer er hangen, de sfeer rond doopsels, de sfeer rond huwelijksmissen, de sacrale sfeer rond eerste komunniekantjes, maar zeker ook de sfeer bij een begrafenismis. De sfeer wanneer de priester tijdens de consecratie, de kelk in de hoogte steekt, dit was echt, dit was beleven. Dat alles nog overgoten met een brok muziek, als een kers op de roomtaart, als een schoonheidsvlekje op een dameswang. Publiek bedankt, lieve woord- en klankkunstenaars, ik had jullie één voor één aan mijn boezem willen drukken, hartelijk dank, u hebt mij weer nieuwe moed gegeven, en bewezen dat in deze moeilijke dagen, dat wat daar gebeurde op die avond onder die prachtige gewelven, zaad voor de toekomst is. Laat de oogst een zorg wezen, nu gaan we wieden, de grond bemesten, ik jaag, met de noten uit mijn mondharmonika, de vogels weg.
Een man koopt in een sexshop een pakje condooms en betaalt met een briefje van 100 euro. "Kunt u niet passen?" vraagt de verkoper. Zegt de man:" Dat heeft geen zin ze zijn voor mijn broer....".
Ze stond een tiental meter van mij vandaan, en iets meer naar voor, zodat ik haar wel, maar zij mij bijna niet kon zien. Eerst dacht ik aan dat braziliaans model, dat bij ons in de schilderschool, in een workshop aquarel had geposeerd, maar nee, deze vrouw was ouder, rijper. Waarschijnlijk was het een van de leading-ladys, die de laagjesmode hoog in het vaandel droegen. Boven een brede, wijde, witte rok, afgezet met veel kant en broderie, had ze nog verschillende gekleurde onderrokken aan. Om het middel, aan een bruine lederen riem, voorzien van een zilveren buckle, in de vorm van een distelbloem, droeg ze een sporran, zo'n SCHOTS PORTEMONEEKE.
Een Schots Portemoneeke ( 2.) Vanuit de, open deur van de "Highlander" walmde muziek de kille avondlucht in. Binnen hong een geur, die soms oversloeg van het zeem-zoete aroma van clantoebak, en ander asbakvulsel, naar zweet en verschaald bier. Een meer dan benevelde, wouldbe schotse doedelzakspeler, waarschijnlijk een oud uitgerangeerd lid van de Red Hackle Pipe Band, van Antwerpen, zat wijdbeens op een wankel cafétafeltje. De snerpende, klagende klanken, die uit de bolle geruite doedelzak kwamen, vulde het kleine kroegje. Na elk muziekstuk, of wat voor een muziekstuk moest doorgaan,kreeg hij een daverend applaus, vanuit een hoekje van de pub, waar enkele zwaar aangeschoten drinkebroers iets te vieren hadden. Toen moest ik opeens aan het reclamefilmpje, op de teevee denken. Was dit een echte schot? Droeg hij nog iets of wat onder die groen blauwe geruite kilt? En plots alsof hij mijn gedachten kon lezen, kruiste hij zijn behaarde benen.....? Ik kon niets zien, want voor zijn,..........., hong een sporran, zo'n schots portemoneeke.
Mac Blues.
Een DUéROZA zijn twee stukjes proza, due(t) en (p)roza, die vertellen, dueleren, over hetzelfde onderwerp, of dezelfde gebeurtenis. Meestal kort maar toch duidelijk, uitgebreid beschreven.
Zoals ik zeker al eens heb verteld aan de vaste lezers van mijn nederig blog, ga ik een maal per week de edele sport van het batmintonne beoefenen. In de grote sporthal hebben wij dan de dinsdagnamiddag de beschikking over 8 pleinen, en telkens weer iedere sportdag, zijn alle veldjes bezet, dikwijls zelfs met vier spelende en een rustend lid. Rond 15.45 uur, houden we een kwartiertje, pauze, en nu kom ik eigelijk tot dat berkensap. Iemand van onze vrienden dronk in plaats van het ordinaire fruitsap, berkenboomsap, een waterachtige vloeistof die zij had afgetapt van een berkenboom. Ik keek eerst eens naar de datum van vandaag, neen het was geen 1 april, en het was toch juist zij dronk de levenssappen van een berkelaar, zij maakte er ook nog wijn van . De dame in kwestie, had van een berkentak, een stuk schuin afgeknipt en zo de fles over het afgesneden gedeelte van de tak aan de boom geschoven, dan met een koordje vast gemaakt en laat nu maar vol lopen. Zo kun je om de twee dagen een volle fles sap aftappen, tot het sap wit van kleur wordt. Je kan ook een gat boren in de stam en zo het sap opvangen, maar daar zijn meer risicos aan verbonden dan het gewoon aftappen langs een tak. Het beste tijdstip is begin maart. Wanneer je de methode van het gat in de stam zou gebruiken steek dan een stop in het gat wanneer je niet aftapt. Je kan in het gat een hevelslang steken en zo in de fles of emmer laten lopen. Volgens sommige mensen zou het sap zeer gezond zijn, en gek genoeg ook heel goed om uw haar mee te wassen.
Ik denk dat onze scoutsgroep in Kapellen, St. Mauritius heete. Ik herinner me vaag nog Akela, en Bagheera, dat waren leidsters bij de wolfkes. Op Akela waren er velen een beetje verliefd. Ik herinner me nog zo goed een voorval, we hadden een oude legermotorfiets gevonden, de schroefdop van de brandstoftank was eraf en ik vond het niet beter om daar in dat open gat een lucifer te werpen, een steekvlam verschroeide heel mijn rechter arm, toen ben ik naar het huis van ons Akela gelopen die heeft me verzorgd en mijn ouders verwittigd. We droegen toen bij de scouts nog die populaire hoeden, met vier deuken zoals het liedje zingt, het was toen nog VVKS of Vlaams Verbond der Katolieke Scouts, dat is nu ook verandert. Er is mij een ding, buiten de plezierige herinneringen, bijgebleven, namelijk dat we toen toch probeerde van een goede daad per dag te doen. En u moogt het geloven of niet dat heb ik lang kunnen volhouden, en nu nog denk ik er dikwijls aan, oei ik heb mijn goede daad vandaag nog niet gedaan. Mijn goede daden nemen nu meer tijd in, ik zal nu de goede daad langer rekken. Zo kom ik op het eigelijke onderwerp waarover ik vandaag wou schrijven, een die ik zeker als een goede daad beschouw. Hier volgt ze. Enkele weken geleden vroeg een vriend, of ik soms goesting had om in een kortfilm, een eindwerk, wou optreden gemaakt door, leerlingen Klank en Beeld van De Rits in Brussel, een school voor toekomstige cameramensen bij de film en teevee. Ik ging op het voorstel in, en trok naar een eerste kennismaking in Schoten met een van de leerlingen. Toen ik het zogenaamde draaiboek las, een draaiboek dat eigelijk een draaibladje bleek te zijn ,want het was een film van amper 7 minuten, ging ik akkoord en zou in een ouderlingetehuis, present zijn om de film optenemen. Het gegeven was, een ouderling heeft een kamer in een Rustenverzorgingstehuis, hij heeft een muziekinstallatie en met die instalatie maakte hij te veel lawaai. De directeur beslist, na enige klachten van de andere bewoners, dat hij de instalatie moet afgeven. Ik moest om 10.30 uur in Schoten zijn, om die tijd zou een der ouderlingen zijn kamer afstaan zodat we ongestoord konden filmen. Toen ik om 10.15 uur mijn wagen parkeerde stonden de jongelingen al te wachten, de zo specifieke reuk van deze tehuizen sloeg me in het gezicht,de wouldbe cameramensen hadden een afspraak met de directeur van het tehuis, die tevens ook de rol van directeur zou spelen in de film. Na een kort gesprek met de baas van het home, trokken we naar boven en betrokken een kamer terwijl de bewoner een wandelingetje in het dorp ging doen, er was veel te zien in Schoten want 's anderendaags zou de Scheldeprijs worden gereden men was al tribunes aan het opzetten. We filmden in verschillende stukken, eerst zat ik aan een tafeltje waar mijn muziekinstalatie opstond, een wagentje met daarop de camera gemonteerd, reed door de gang en wanneer ik het woord "actie" hoorde roepen moest ik een fonoplaat op de draaitafel opleggen, ik moest het vier maal opnieuw doen zodat er zeker wel een goede zou bij zijn. De geluidsman zat op het bed uit het zicht van de camera. De volgende take bestond uit het wegnemen van de muziekinstalatie, een van de leerlingen kleede zich om als verpleger, hij kwam de kamer binnen en zegde "Sorry, ik moet uw muziek komen halen." Daar zat ik dan met de platenhoes van Elvis in mijn handen mijn moed zonk in mijn schoenen, ik was mijn enigste hobby waar ik nog plezier in had kwijt, de volgende opname was het gebaar dat ik de telefoon afnam ik moest zeggen "zeker mijnheer de directeur ik kom naar beneden". Weer driemaal herdaan. Toen trokken we naar het bureel van het hoofd van het tehuis om daar het stuk optenemen waar de directeur de woorden uitsprak dat hij na klachten van de andere bewoners mijn instalatie zou afnemen. Toen waren we toch al zo een uur of drie bezig geweest, mijn rol was uitgespeeld de leerlingen gingen nog wat vrije shots opnemen. Ik nam afscheid van deze toffe ploeg, ik voelde me goed want ik had mijn zoveelste goede daad gedaan.
Weet je nog de zaak van het Lappersfortbos - in Brugge.
De zaak van het Lappersfortbos staat ons nog allemaal goed in het geheugen gegrift. Waarom ik nu op deze kwestie terugkom is hetvolgende, gisteren vond ik de woorden van een lied die ons aller Willem Vermandere geschreven heeft over het Lappersfortbos. Het bestaat uit zeven strofen ik ga ze nu niet alle zeven hier voor u openen, indien je de volledige tekst van het lied wilt lezen ga je bij Googel naar www.regiobrugge.be/lappersfortpoets , ik typ voor u hier de eerste en de zevende stroofe, waarom de zevende omdat ik dat de mooiste vind:
De Bomen
1). Daar liggen dertig bomen geveld langs de weg die leidt naar Veur'n 'k hè ze zien liggen, 'k hè ze geteld en ik peinsde, hoe kan dat gebeur'n want de wind kan hier al zo vreselijk loeien en de vlakt' is zo bloot zo oneindig en 't is voor nen boom al zo moeilijk te groeien en der zijn d'r hier al zo bitter weinig
7). Daar liggen dertig bomen geveld de wortels nog diep in d'eerde verkapt en verzaagd voor een pootje geld bomen van onschatbare weerde ik probere 't verdriet van de bomen te verstaan daarom hè'k dit liedje gezongen nen boom is gemaakt om rechte te staan met zijn armen naar den hemel gewrongen.
Danke Willem in naam van alle kameraden in en uit het bos. Blues.
