We ontbijten met brood dat we gisteren nog kochten.

Na een GSM-les aan schoonzus, wandelen Herman en ik naar Cabo Roig, over een strandweggetje omhoog-omlaag.
Het is bewolkt, maar warm.

Als we terugkomen zit de jongste dochter van schoonzus hier ook, ze woont met man en kind enkele kilometers verder, in Torrevieja.
Omwille van haar bezoek heeft Schoonzus nog geen brood kunnen halen, dus doen wij dat. Zij had al gegeten.

In de late namiddag gaan we naar het rustige strand en zwemmen tot de nabije rotsen het strand helemaal overschaduwen. Heerlijk is dat...eindelijk krijgen we toch dat zomergevoel waar we naar op zoek waren.

Je ziet hier zo goed als uitsluitend zestigplussers en meestal veel ouder nog.
Alles wordt hier volgebouwd met kleine vakantiewoningen van ongeveer hetzelfde type.  Het zijn vierkantige gebouwtjes met beneden vier appartementen en een buitentrap naar elk van de vier appartementen op de verdieping, die hebben ieder nog eens een trap die naar een dakterras leidt. Ze hebben alle die typische Spaanse bouwtrant, zijn in pasteltinten geschilderd met witte balustrades, het ziet er niet slecht uit, maar in de praktijk zit je wel erg dicht opeen, en je hoort en ziet alles van de buurt.

Voor onze schoonzus is dat ideaal : er valt altijd wat te zien, te horen, te keuren en de winkels zijn bovendien vlakbij.
Voor het avondeten heb ik in de Consum aan de overkant Victoriabaars gekocht, met patatjes, tomaten en warme groenten van gisteren.

Na het avondmaal zitten we op het terras naar schoonzus' verhalen over vroeger te luisteren en nadien scheppen we nog een luchtje.

Rond 22u30 gaan we naar bed.

Leuk : we kunnen hier via sateliet naar “Thuis” kijken.

Ferruela de Huerva – 131000 km- 8u10

Ontbijt met cracottes, want niet aan brood geraakt, maar dit smaakt ook.

Bij het kraantje aan de lavoir vullen we onze waterreserve aan.

Het dorp lijkt uitgestorven,  ’t was dus een zeer stil plekje, uitstekend om te slapen.

9u45 vertrek.

We moeten eerst nog wat zoeken, zoniet stuurt Lucie ons weer over die onaffe autostrade.

Mooi weer vandaag!

We stoppen voor een foto op een plaats waar het bijna de Grand Canyon lijkt.

Het landschap is prachtig en we zijn vrij snel (10u15) terug op de autoweg.

In Barracas eten we koude pastasalade met tonijn en vertrekken weer om 13 u.

Aankomst in Orihuela, de woonplaats van schoonzus : 131.471km -17u50.

De wegen waren uitstekend en behalve in de nabijheid van steden was er nauwelijks verkeer.

Het was een mooie rit : bergen, vlakte, veelkleurige rotsen ; groen, geel, oker, ros, donkerrood...

Toen we schoonzus enkele weken geleden voorstelden om haar ter bestemming te brengen, had ik gezegd : “ Gij moet maar voor één ding zorgen,  Zus : dat ge de sleutels bijhebt”.

Zondag bij ons vertrek, vroeg ik haar voor de grap nog eens : “Toch de sleutels bij?” “Jaja, ze zijn niet uit mijn sacoche geweest”.

Ik moet een voorgevoel hebben gehad...
We hebben heel haar boeltje uitgeladen, elk plastieken zakje opengemaakt (en dat waren er zeer veel), maar noppes, niks-nul-de-botten-sleutels!

Gelukkig is hier ene Vincent, die een dubbel heeft. Toen ze daar ging vragen om open te maken, wist die te vertellen dat haar dochter al had getelefoneerd met de boodschap dat de sleutels in België waren gevonden en dat ze zouden worden opgestuurd.

We hebben de Marlin-koelkast leeggemaakt en overgeladen in het appartement.

Schoonzus had de afgelopen dagen al enkele keren verteld over de grote kakkerlakken die je er geregeld ziet, maar omdat ze neiging heeft om de dingen wat bij te kleuren, besteden we er niet veel aandacht aan.
Toch zien we de eerste avond al zo’n exemplaar van 2x meikeverformaat tegen het plafond zitten...Gruwel! We gaan hem te lijf met een spuitbus en vegen hem dan buiten.

Ik maak nog een avondmaal van de meegebrachte biefstuk, patatjes en mediterrane groente.

Herman en ik doen in de milde warmte nog een avondwandeling over de promenade.

Het doet ons goed om de benen eens stevig te kunnen strekken.

Vanavond slapen we in de grote slaapkamer en kunnen ons in een ruimere douche wassen.

Vannacht regende het nog, maar deze morgen is het mooi, aangenaam weer.

We ontbijten op de parking. Er was deze nacht wel veel over-en-weer gerij en draaien van motoren, maar gelukkig is er een zeer proper toilet op de parking, da's een meevaller!
We proberen het gebruik van ons eigen WC’tje zoveel mogelijk te beperken.

9u20 vertrek.

Om 11 u : Bordeaux-Cestas : arrêt pipi, geld afgehaald en 2 stokbroden gekocht.

Twintig minuten later zijn we on the road again.

Mooie weg door de Landes.

Ik kijk mijn ogen uit, we vreten wel kilometers, maar het is alsof ik een prachtige filmvoorstelling op groot scherm volg.
Je ziet zoveel meer vanuit de motorhome dan vanuit een gewone personenwagen, doordat je een heel stuk hoger zit en veel verder kan kijken.
Dit is geen tolweg, maar een uitstekende baan, erlangs is alles lila en groen van heidestruiken en dennen, met hier en daar een vennetje. We rijden precies door een uitgestrekte Kempenlandschap.

13u-13u45 : middagthee met boterhammen.

Tanken Esso op 130.586 om 15 u

Bij Bayonne zien we in de verte hoge bergen.

Herman wil, zoals hij al meerdere keren bij bezienswaardigheden deed, zijn zusters aandacht erop vestigen. Hij zegt :” Zus, kijk eens ginder....en dat zijn géén wolken!”

“Ooo...en hadden wij daarjuist geen blauwe lucht?” antwoordt ze en duikt opnieuw in haar landkaart.

15u30 130.631 km : bij Ilun steken we de Frans-Spaanse grens over.

Bij Pamplona houden we een koffiebreak met wafel en kunnen hier eindelijk de bandenspanning checken, in Spanje hadden we nog nergens lucht kunnen “inslaan”.

Avondeten om 19u30, op 30 km voor Zaragosa.

Pasta, cordon bleu en forestièregroenten. Het is geen haute cuisine, dat kan ook niet op zo'n klein driepitsfornuisje, maar het smaakt ons opperbest.

We vertrekken er om 20u15.

We willen nog een eindje rijden en ondervinden dat er een heel stuk nieuwe autoweg is, dat Lucie(GPS) nog niet kent. Volgens haar rijden we door velden en rivierbedding. Dan houdt het op en we kunnen bij een rotonde niet meer in de goede richting verder...

We trachten de weg terug te vinden, volgen Lucie's instructies en belanden in Lechon, een piepklein dorpje.

Het is ondertussen stikdonker.  Dus wordt er moeizaam teruggedraaid en naast een wegversperring rijden we een splinternieuw stuk autoweg op  :

Breed, zwart, met vangrails maar nog geen witte lijnen...griezelig! Het is echt beangstigend, alsof je door een inktzwarte ruimte zoeft. Na enkele kilometers komen we bij iets wat op een toekomstige afrit lijkt.
Herman ziet in de verte beneden ons autolichten en we rijden eropaf. Maar het zijn de machines van de wegenwerkers, die er blijkbaar ook mee ophouden nu. Uiteindelijk vinden we een landweg en komen in Ferruela de Huerva, naast een nieuw aangelegd parkje met lavoir, bron en bbq-plaats.

Hier zetten we ons voor de nacht.

Doodstil is het hier. De kerkklok slaat wel voor én na het uur haar aantal, maar buiten wat geblaf in de verte horen we verder niks.

Het is lang geleden en er is veel gebeurd ondertussen.
Het ene was al wat meer de moeite waard om over te schrijven, dan het andere, maar er was bovenal weinig tijd om aan de computer te zitten.
Maar ik wil een nieuwe start maken, nog wat schoorvoetend misschien, met het verslag van onze eerste grote reis per motorhome.
Tot nu toe waren het steeds korte trips van twee tot vijf dagen.
Voor de duidelijkheid plaats ik de dagverslagen op de dag in het verleden waarop we het werkelijk meemaakten, voor een buitenstaander zal het soms saai lijken, voor Herman en mij is het een geheugensteuntje en terugblik op een overwegend fijne tijd.

Dit wordt onze eerste grote reis met Marlin, onze mortorhome.

We hadden Hermans oudste zuster (78) gevraagd of ze graag met ons van België terug naar haar woonplaats in Spanje zou rijden.
Die rit zouden we spreiden over enkele dagen, zodat we rustigaan kunnen doen.

Schoonzus ging direct akkoord, meer nog : ze was in de wolken!

De rest van ons reisplan is : enkele dagen in het zuiden verblijven om eindelijk wat zomer te krijgen en dan verder
via Europeade-vrienden in Utiel(Spanje), door de Provence – de zus van Suzy(onze 2jaar geleden overleden schoonzus)nog eens gaan bezoeken en neef Gérard, die daar chambres d’hotes heeft-

Het tweede weekend van oktober moeten we in Martigny, Zwitserland geraken voor een werkvergadering en op de terugweg naar huis volgt nog een bezoekje aan Rudiger Hess, ook een Europeadekennis en voormalig burgemeester, die ons heeft uitgenodigd in Frankenberg, Duitsland.

Vertrek op zondag 30 september om 9u35 – 129.490 km

Om 12u20 km 129730 : eerste stop, we eten onze middagboterham op de Aire de Assevillers en vertrekken een uurtje later.

We hebben besloten om toch maar de autostrade te nemen en te betalen, omdat het anders wel een héél lange reis met zijn drieën wordt, volgens de GPS doen we er dubbel zolang over, als we de gewone wegen nemen.

15u25-15u35  km 398 : pruimenstop op een stinkende pisparking tussen de camions, we zijn er rap gaan lopen.

De diesel is een stuk duurder op de autostrade, dus nemen we :

afrit 16. We willen gaan tanken bij een Super U, maar onze bankkaarten werken hier niet. Een vriendelijke chauffeur laat ons met zijn kaart voor 50 € tanken, die we hem cash betalen.

Op 130.023km  tanken we verder vol met de Esso-kaart.

We rijden een hele poos langs de Loire, dit is geen tolweg.
Het weer is wat grijs, maar het blijft droog.

Op een mooi plekje bij de Loire bereiden we ons avondmaal, het wordt opwarmen van de meegebrachte pompoensoep met kabeljauw, aardappelen met spinazie en omelet.

Om 19u20 rijden we verder

22u23 – 130.265 km, we zijn op 30 km voor Angoulème en installeren ons voor de nacht.

Totale afstand vandaag : 775 km.

Is me dat verschieten!

Als ik voor mijn eenzaam ontbijt aan de keukentafel zit, zie ik plotseling de Belgische driekleur openslaan.

 

Het is een zeldzaam gezicht.

Veel wordt hier zeker niet bevlagd.

Als je er al eens een ziet wapperen, dan is het meestal de Vlaamse Leeuw, op de 11^de juli.

Bij buurman Tony klapper(tand)t en klauwt de leeuw ook ieder jaar in de top van zijn zendmast.

De “echte” Vlaamse leeuw welteverstaan : die met rode tong en klauwen.

 

Tony is radio-amateur : een overblijfsel van zijn jaren in verscheidene buitenlanden, waar niet altijd goede communicatiemiddelen voorhanden waren.

Sedert hij permanent in België woont,  staat er een reusachtige antenne in zijn tuin, waaraan hij op de nationale feestdagen de vlag hijst en met de kerstdagen een grote ster in de top van een uit lichtjes gevormde twintig meter hoge kerstboom.

Die blijft daar tot na nieuwjaar hangen en je kan het vanuit de omringende straten al zien.

 

En toch is dit ongewoon...

Meestal is het : het één of het ander :

Waar op 11 juli de leeuwenvlag hangt, zie je 10 dagen later zelden of nooit een driekleur wapperen.

Omdat ik op 21 juli meestal op vakantie ben, was dit een primeur voor mij.

Ik had Tony’s vrouw al horen vertellen dat andere buren hen lieten weten hoe fijn ze het wel vonden dat er een leeuw hing, waarop zij antwoordde dat er op die àndere nationale feestdag dus ook de Belgische vlag zou uithangen en dat men daar verbaasd over was.

 

Nu heb ik het met eigen ogen kunnen vaststellen en hoewel ik niet overloop van nationale gevoelens, vind ik het gewoon een feestelijk gezicht.

Eigenlijk zou een mens af en toe een vlag moeten buitensteken en niet alleen op een nationale feestdag, maar voor een verjaardag, een geboorte, huwelijk, geslaagd examen...

Zodat voorbijgangers zouden weten : in dit huis is er vreugde, wordt er gefeest.

 

Aan iedereen : een zonnige en blije nationale feestdag!

 

      Sputter – spetter

      Spat en tetter

      Natte kindjes, schel gekwetter

      ’t Is warm – ‘k heb kou’

      Een wolk, dan blauw

      Bad in – bad uit

      Geef hier die spuit!

      Samen spelen, alles delen

      Ik moet kaka...ikke ook!

      ...dacht al da’k een protje rook.

      Schaterlachen, ’t is plezant !

      Al doen we soms wat ambetant.

      Nu halfnaakt op onze fiets,

      Welnee,  mamie schrikt van niets.

      Jade, Shelby : onafscheidelijk

      Vakantieliefde, fel maar tijdelijk.

               Terug naar het heden...

 
...Want het is niet omdat er niets gebeurt, dat ik al 2 dagen in het verleden duikel.

Vanmorgen  mocht ik voor de eerste keer naar de kinesist om mijn stijve pols te laten behandelen. Het is een klein wonder wat die mensen op een half uur kunnen bereiken!
Ik kan bijna weer een gesloten vuist maken en de pols al wat verder buigen. Thuis nog verder wisselbaden en een ijspak tegen de ontsteking, zo gaan we er met 9 behandelingen wel geraken! Het is een hele opluchting dat ik onder begeleiding oefeningen kan doen, want in je eentje  weet je het op de duur niet meer : moet ik die arm nu sparen, zal ik meer bewegen, of ga ik daardoor net overbelasten?

Op mijn linkerarm staat nog vaag een blauwe stempel.

Een stempel van een fuif.

Niet dat ik zo’n geweldig fuifbeest ben, maar wanneer je op je 58^ste een uitnodiging van een tof jong meisje krijgt, om mee haar dertigste verjaardag te komen vieren, dan vind ik dat zo fijn, dat ik er 5 reisuren voor over heb. Het feest in Leuven begon om halftien.

Er was nog maar een man of 6 toen ik aankwam. Ik heb de jarige kunnen feliciteren, haar cadeautje gegeven,  een watertje gedronken en nog even met een collega van haar en met haar mama gepraat en toen moest ik de bus naar het station nemen, om nog tijdig in Antwerpen te geraken. Die fuif heeft voor mij precies 20 minuten geduurd en toen moest ik alweer weg...

Een bekende die ik daar had hopen te zien, geraakte niet tijdig door de file, we zullen deze zomer nog eens elders moeten afspreken.

Morgen trekken we met Jade in de motorhome enkele dagen naar zee. Donderdagmorgen moeten we al terugkomen voor Hermans vergadering en een avondrepetitie voor mij.

“Shakers” werd namelijk geselecteerd voor het “Bilzenjuweel”, een theaterfestival in Antwerpen.

We zullen dus nog enkele repetities moeten inlassen vóór de opvoering op 24 augustus.

Ik heb wel gevraagd om een andere oplossing te vinden voor mijn valpartij in het stuk, want daar ben ik nu toch wat bang voor geworden.

En zo dadelijk ga ik me volop op het kokkerellen storten, want de kinderen en kleinkindjes komen straks mijn verjaardag meevieren. Zoals gewoonlijk vieren we dat hier een beetje later, omdat het moeilijk is om ze hier op de dag zelf bijeen te krijgen.

Jade blijft dan meteen hier slapen, zodat we morgenvroeg kunnen vertrekken.

Op 2 januari 1958 verhuisden we naar de Elsdonk : Voke, Moeke, Jes en ik. De twee kleintjes bleven nog enkele dagen bij Moemoe in Hoboken, want het nieuwe huis was nog verre van klaar.

Die eerste dag was er zelfs geen leidingwater en we vulden een zinken bad met water van de buren. In het grootste livingraam stond nog geen ruit, maar er waren wel rolluiken die tegen de koude voorlopig naar beneden bleven.

Van vloerbedekking was er evenmin sprake, we zaten die eerste weken nog gewoon op de chape.

Ik weet niet of er veel van de oude meubels mee verhuisd waren, maar onze stoere keukentafel met het bruingespikkeld balatumblad was er alleszins bij. Daaraan aten we ons eerste middagmaal : “sjokkelattekoffe” en nooit eerder geproefde, hemels smakende boules-de-berlin!

We hoorden geen enkele klacht van onze ouders over hoe primitief het allemaal nog was, maar eigenlijk was er vrijwel niets in orde.

Misschien waren ze gewoonweg zó geweldig blij dat ze terug een eigen plek hadden, dat ze de ongemakken er graag bijnamen.

Hun oude huis was verkocht en wij moesten er uit. Zes weken hebben we dan nog bij Pépé en Moemoe ingewoond, tot de nieuwbouw min of meer bewoonbaar was.

Die verhuis was voor mij heel bewust een nieuw begin, misschien wat vreemd voor een kind van acht-en-half, maar het gevoel dat ik al het oude, donkere, beangstigende achterliet in Hoboken was heel wezenlijk. Ik werd 5 jaar na de oorlog geboren, maar de schaarste en angst van die periode leek in de oude wijk, tussen de muren van het oude huis nog te leven.

Naar de Elsdonk gaan wonen was als pionieren op nieuw ontdekt land. De straat was niet verhard en natuurlijk was er ook nog geen voetpad. Het was een heel nieuwe verkaveling, de overkant van onze straat was nog niet bebouwd en we konden over de weiden kijken tot aan de spoorweg.

Maar alles was zonder schaduwen of dreiging, er was alleen maar belofte van nieuw-nieuw-nieuw! De straat heette “laan” en we hadden een “living” ipv drie sombere dooreenlopende plaatsen. “Modern” was hét sleutelwoord en ik begroef al mijn ouderwetse muizenissen met grote opluchting.

De vers gepleisterde muren in huis roken heerlijk en alles was wit en licht.

Ik zit in de erker op de brede vensterbank naar buiten te kijken en te genieten...

“Moeke, er komen hier kindjes voorbij met een kazak!(boekentas), zou het hier al school zijn?”

“Dat kan toch niet, Paz! Het is nog kerstvakantie”, maar ze komt toch kijken en ziet nog meer kinderen met een schooltas voorbijlopen. Ze dragen allemaal rubberlaarzen omwille van de modderige weg.

Later horen we dat er tijdens de vakantie inhaallessen gegeven werden omdat de school een tijdlang gesloten was wegens besmettingsgevaar. Eén kind is toen aan kroep overleden.

De volgende maandag ga ik voor het eerst naar het Familia-Instituut, derde leerjaar, klas van zuster Hadewijch. Jeske en ik dragen ons eerste uniform, bruine plooirok en das, beige hemdsbloes met geborduurde “F-I” op het zakje en in de klas een blauw-wit vichyruitjesschort, zoals al onze kleren  : door moeke gemaakt.

Door de ontsteking in mijn pols blijven er nogal wat normale huishoudelijke taken noodgedwongen liggen.

Maar soms kan ik het niet meer aanzien en probeer dan zo goed en zo kwaad mogelijk linkshandig te werken.

Zo ook deze morgen. Herman kon me niet tegenhouden want die was gaan vergaderen.

Ik pak dus de naar een grondige reiniging snakkende gootsteen met Cif aan en wanneer de geur van het schoonmaakmiddel vrijkomt...Pats!!! ...het beeld, het gevoel, de geur van Wodecq en omgeving springen haarscherp naar voren.

Wodecq, in de provincie Henegouwen, waar ik als 11-jarige een tiendaagse vakantie, ingericht door het ziekenfonds, doorbracht.

Ik heb er jaren niet meer aan gedacht, ik vond het er zelfs niet echt plezant.

Vakanties of kampen waar je met een hele groep in dezelfde zaal moest slapen , wassen en aankleden, hebben mij vroeger trouwens nooit kunnen bekoren.

Het gebrek aan privacy bedierf zowat al de fijne momenten, die er achteraf bekeken toch ook wel waren. Dat vertelt me nu de reuk van Cif.

Het product bestond toen nog niet, maar iets van die geur moet in de bossen en velden rondom dat grote grauwe vakantiehuis gehangen hebben.

Even sterk als bij het beroemde madeleineke van Proust komen al die herinneringen aan die vakantie nu als een stortvloed op me af.

Voornamen van meisjes die ik nooit meer heb teruggezien, de slaapzaal met nauwelijks plaats tussen de bedden, waaronder onze geverniste kartonnen valies-dozen staken.

Zo’n platte kartonnen doos kreeg ieder kind van het ziekenfonds, bij de inschrijving voor deze vakantie.

De dozen zagen eruit als een gigantisch bruin etiket, met lijnen voor naam en adres over heel de oppervlakte. Om ze wat te verstevigen en te beschermen tegen vocht, vernisten sommige ouders ze , waardoor je bij de vakantiegangers een heel gamma van licht tot donkerbruin en van mat tot hoogglans-geverniste kartonnen dozen zag.

Mijn valies werd niet gevernist en daar was ik blij om, want ik vond dat die geverniste er zeer ouderwets uitzagen. Om die dozen dicht te houden en te kunnen dragen werd er touw rondgedraaid en heel vaak ook een soort draagsysteem van oude rolluiklinten.

Schrik dat ik had, dat iemand het pak maandverband zou ontdekken dat ons moeke uit voorzorg in mijn valies had gestopt, terwijl ik nog lang niet menstrueerde.

Ik schaamde me voor alles : voor mijn lengte die groter was dan anderen van mijn leeftijd, de beginnende borstjes, waarvoor ik gelukkig nog geen bh nodig had en die ik de hele tijd toch minstens onder een hemdje verborg, zelfs in een slaapzaal vol meisjes-leeftijdgenoten.

Ze waren niet allemaal even preuts, die andere meisjes.

Ik zie Marina nog uitdagend in alleen een uitwaaierend rood rokje en al met échte borsten staan dansen en springen bovenop haar bed, terwijl ze luidruchtig commentaar leverde op de lingerie die ze bij had.

Elfjarige Paz vond haar een del, 47 jaar oudere Paz denkt dat Marina gewoon een vroegrijpe, ongecomplexeerde lolmaker was.

Wassen moesten we ons op een gekasseide binnenkoer, elk had een plastic teiltje, dat naast een goot werd gezet, tanden poetsen gebeurde daar ook en spoelwater moest je in die goot uitspuwen. Slechts één keer in die tien dagen mochten we douchen in kabines met een gordijn ervoor. Ik had al horen zeggen dat de leidsters dan langskwamen om je rug te wassen en ik was als de dood, dat ze mijn gordijntje zouden opentrekken en mij naakt zouden zien. Voor alle zekerheid stond ik dus de hele tijd met mijn rug naar dat gordijn, want mijn voorkant vond ik toch nog wat bloter. Toen de leidster voorbij mijn kabine kwam, was ze wel zo discreet om te vragen of ik graag had dat ze mijn rug waste.

Tot mijn grote opluchting schoof ze het gordijn zelfs niet opzij.

Mijn paniekerige “Neenee-niet-nodig!” maakte dat ze gewoon naar de volgende douche liep en daar haar vraag herhaalde.

Ook mijn onhandigheid aan tafel, maakte dat ik me daar niet thuis voelde.

Ik had in het vooruitzicht van deze vakantie pas geleerd om met mes en vork  te eten en voelde me daar nog helemaal niet zeker van.
Ik dacht dat iedereen kon zien dat ik het niet goed kon. Thuis sneden we gewoon ons vlees en aten dan verder met alleen een vork.

Die vork ineens links hanteren vond ik bar moeilijk en ik weet dat ik me toen voornam, om later mijn eigen kinderen zo vroeg als maar kon met mes en vork te leren eten.

Toch waren er veel fijne momenten ook. Onze groep had twee heel toffe leidsters, die wel kordaat, maar niet overdreven streng waren en zich zeer goed konden inleven in kinderen van onze leeftijd.

De spelletjes en knutselmomenten waren heel leuk en ik heb de mooiste herinnering aan een dagtocht door de glooiende graanakkers. De lucht was wolkenloos blauw, we liepen uren door de warme gele heuvels, langs de rand van de paden spatten rood en blauw van klaproos en korenbloem.

Ik zag toen voor het eerst heggewinde en vond het prachtig, nog onwetend van hoe ik er later zou op gaan sakkeren, als er teveel in eigen tuin van zou gaan woekeren.

Het was die dag bloedheet, we hadden grote dorst en zere voeten, maar de pure schoonheid van dat landschap staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Maar toch nog even terug naar de Cif....

Na mijn verwondering over de associatie met Wodecq, moest ik aan die andere, oude schoonmaakmiddelen denken, waarmee ons moeke werkte:

Topel, in een glazen literfles, met een reliëf van geribbelde vloertegels in het glas.
Die Topel werd het meest gebruikt bij ons.

Mir, was ook een soort allesreiniger, geloof ik.

Ik kan van allebei nog zó de geur ruiken, hoewel ik ze vanaf 1958 niet meer heb weten gebruiken – dat weet ik zo precies omdat we vanaf ’58 van Hoboken naar Edegem zijn verhuisd en in het nieuwe huis kan ik ze mij niet indenken.

Vim, straf schuurmiddel, was er veel langer, ik heb er zelf nog van gekocht toen ik getrouwd was, misschien bestaat het nog steeds?

En natuurlijk was er de “groene” zeep, die eigenlijk goudkleurig was, van “d’Or”; me dunkt dat die nog steeds op de markt is.

Bij ons thuis werd ze niet gebruikt, maar bij mijn grootmoeder en groottante Wiske behoorden ze tot de standaard-schoonmaakmiddelen.

Moeke had een elektrische wasmachine,( ik moet haar nog eens vragen welk merk het was). Het enige wat die deed, was opwarmen en ronddraaien.

Het wasgoed moest vervolgens door een opstaand mangeltje geperst worden, dat mochten wij als kinderen doen; niet gemakkelijk, want de hendel waarmee moest gedraaid worden, was een dun metalen staafje zonder handvat, je kreeg er door de nattigheid algauw rode pijnlijke handpalmen van. Voor de was heeft ze die eerste jaren altijd Omo gebruikt en omdat bij ons thuis geen ander waspoeder binnenkwam, had ik een zeer groot wantrouwen en een gevoel van anderszijn tegenover mensen die Persil gebruikten. Het voelde bijna alsof het om een andere geloofsovertuiging ging!

(wordt  vervolgd)

Drie stemmen voor ons Greetje, drie stemmen voor mij en één blanco!

Voor ik vertel wie het juist had, moet ik in elk geval de “missers” van harte bedanken, want ze gaven mij een groot compliment, door mijn dertien jaar jongere zus met mij te verwarren.

Vreemd genoeg hadden de missers mij allemaal al eens in levende lijve gezien : Ludovikus, Huismusje en zelfs Bojako-we vieren zo ongeveer 25 jaar vriendschap!-gokte fout. Waren het de te kleine kopjes die haar misleid hebben, of heeft ze me om me te plezieren met opzet zoveel jonger gemaakt ?

Ik moet als verzachtende omstandigheden voor jullie vergissing wel toegeven dat de gelijkenis de laatste jaren steeds meer mensen opvalt.  

                                        
Hierbij nog eens een knipsel uit de bewuste familiefoto, waarop je zowel Greetje met de lila bloes(naast moeke, dat klopt Bo’ke) als mijzelf met grijsgroen gilet , geknield achter de kindjes, duidelijker kan herkennen.

Lea had het als eerste juist, en ook Madame en Walter hebben me gevonden, bravo!

Vandaag word ik 58 jaar.

Op deze dag heb ik mij altijd een beetje speciaal gevoeld, zo met van die feestelijke kriebelingen, telkens als ik eraan denk dat het “mijn dag” is.

Toen ik kind was, kwam dat gevoel vooral omdat ik dan met snoepjes mocht tracteren in de klas en de juf een halfuur vroeger stopte met de les om voor te lezen, wat ik heerlijk vond.

Enkele keren heb ik thuis ook een verjaardagsfeestje voor klasvriendinnetjes mogen geven. De cadeautjes die ik van hen kreeg, zaten vaak in van die grote laagjes-verpakkingen, met een kleinigheid tussen ieder laagje. Ik herinner me van mijn tiende verjaardag o.a. een wit plastic rekenmachientje, met 3 draaischijfjes en een prikkertje om die schijfjes te bedienen, héél interessant vond ik dat!

Toen ik naar de middelbare school ging, viel 25 juni altijd vlak na de examens, dus kwam daar nog eens dié grote opluchting bovenop en vaak was het ook precies de dag van de jaarlijkse schoolreis.

Thuis kwam daar natuurlijk nog taart met kaarsjes en “Lang-zal-ze-leven” bij.

De schoolvakantie stond voor de deur, dat gevoel van verwachting en uitkijken naar alle fijne dingen die me te wachten stonden in de komende zomermaanden, het droeg allemaal bij tot mijn feestelijk gevoel.

Ja, ik ben altijd blij geweest dat ik precies op deze datum jarig ben.

Mijn “ardense mama”, waarbij ik als jong meisje veel vakanties heb doorgebracht om mijn Franse conversatie te verbeteren, was exact 30 jaar ouder. Onze verjaardagskaarten kruisten elkaar jaarlijks zonder mankeren. Vorig jaar is Nenette enkele dagen voor haar 87^ste verjaardag overleden.

Ook mijn tante nonneke, Jolleke, verjaart vandaag. Zij wordt er nu 80 en ’t is precies nog altijd dezelfde spring-in-t veld als toen ik haar voor het eerst zag, bij haar thuiskomst na 10 jaar in Kongo.

Gisteren waren we met 84 van de 145 nakomelingen van mijn grootouders om haar te vieren op de Joris-dag.

Sedert vier jaar is mijn geboortedatum ook de overlijdensdatum van mijn jongste broer Jan geworden, is dat blije gevoel voor altijd met weemoed vermengd.

Niemand van ons heeft kunnen afscheid nemen, wie had ooit verwacht dat Jan op zijn 43^ste alleen in zijn huis, aan een hartstilstand zou bezwijken?

Toen we zijn huurhuisje gingen leegmaken, was de kleine tuin totaal overwoekerd met felgeel Sint-Janskruid, ik behoud dat beeld als zijn afscheidsgroet.

Elk jaar gaan we in deze periode met zussen en broer Hugo naar Bredene, waar onze Jan begraven ligt. We doen het zonder onze partners en het schept een zeer grote verbondendheid. Hoewel we niet elk jaar voltallig zijn (door werk of andere verplichtingen), wordt  er dan wél gesms-t met de afwezige.

Ondanks het doel, wordt het toch een vrolijke “bedevaart”, want buiten het opknappen van Jans graf en plaatsen van verse bloemen, vertellen we hem ook een mop en maken we er nadien een uitstapje met de nodige natjes en droogjes aan zee van.

Onze bedevaart is ondertussen ruim een week geleden, mijn arm is uit het gips(maar ’t is nog niet allemaal in orde : ontstekingen, dus nog geen kinesitherapie mogelijk voor die geweken zijn).

Gisteren op het Joris-feest al enkele gelukwensen, cadeautjes en kaarten gekregen en vanmorgen bedacht mijn schat mij met een feestelijk ontbijt. Sms-jes en emails en telefoontjes regenen binnen, fantastisch !

Straks trekken we richting Antwerpen voor noodzakelijke afspraken, maar toch ook om wat te vieren.

Enkele dagen geleden al, kreeg ook ik een “stokje” doorgestuurd van Madame.

Dat houdt in, dat ik hier nu moet gaan vertellen wat ik nog wil meemaken voor ik de pijp aan Maarten geef.

Dit “stokje” moet dan weer aan drie andere bloggers worden doorgegeven.

Het zet me echt aan het denken, de laatste jaren ben ik geen planningmens meer. Ik neem de dingen zoals ze komen en geniet van elk mooi moment, maar nu moet ik dus opnieuw een “planning” maken...

 Huh-huh...

Voortdoen zoals we bezig zijn en op die manier hopelijk nog heel lang : ik weet, erg spannend klinkt dat niet, maar dat is alvast punt één.

Even belangrijk : onze kinderen en kleinkinderen zorgenvrij en gelukkig blijven zien.

Hetzelfde voor ieder waar ik van houd.

Maar wàt wil ik “nog doen”?

-Vooral veel reizen! Onze pas verworven zwerfwagen gaat daar alvast een grote rol in spelen.

-Nog eens een toneelstuk vinden-het mag ook een monoloog zijn- waaruit het publiek zowel als ikzelf evenveel voldoening kan putten als bij “Shirley Valentijn”.

En tenslotte, het is meer iets om aan de goede petemoei met haar toverstaf te vragen, maar ik vermeld het toch maar :

-Eens een sprookjesbal meemaken in een kasteel.

Herman en ik, in de sjiekste kleren en met schoenen die nooit gaan knellen, worden ernaartoe gebracht in een limousine.

Onze zonen, hun lieven en kinderen eveneens piekfijn uitgedost, zijn daar ook,

allen volledig op hun gemak in hun feestelijke outfit en met de muziek van het Maastrichts salonorkest, dat daar een hele avond, live, al onze favoriete ballroomdansen speelt.

Elk van mijn zonen nodigt mij spontaan voor één dans uit en voor de rest slaan Herman en ik geen enkele dans over

en we worden niet moe

en we schuiven niet uit op de gladde vloer

en we bezwijken niet aan een hartaanval.

Zwijmel-zwijmel-zucht-zucht...

Helemaal euforisch geef ik het stokje door aan : Lieve, Michelly en Thea.

Vrijdagnamidag, tijdens het bosbessen plukken, waarschuwt Herman dat we ons bij thuiskomst op teken moeten inspecteren.

Het is warm en zeer droog in het bos, ik denk dat het er nu wel “tekenveilig” is.

Thuisgekomen zetten we ons meteen aan het wassen en bereiden van het fruit en vergeten die hele controle.

Zaterdagavond staat Herman in de slaapkamer aandachtig zijn blote flikker af te speuren : “Zoeteke, ge moet eens kijken, ik denk dat ik hier een teek heb zitten”.

Leesbril, vergrootglas, pincet, toiletpapier en ontsmettingsmiddel worden erbij gehaald.

Is het een braamdoorntje of een teek?

Met het pincet komt het er vrij vlot uit en onder het vergrootglas valt het verdict : “’t Is een beest!”

Ik kan niet snel genoeg uit de kleren gaan, want ik had de avond tevoren al een “dorentje” uit mijn knieplooi geprutst. “Controleer mij ook maar eens goed!”

Languit in buiklig op ons bed...Herman slaakt verrukte kreetjes bij elke nieuwe vangst “Ja! Nog een! Allez zeg, hoe is’t mogelijk, zoveel!”

Als ik mijn voorkant ook grondig heb laten behandelen heeft hij in totaal dertien teken uit mijn vel geplukt.

Ik onderwerp hemzelf opnieuw aan een nog zorgvuldiger controle, want mijn ventje is gezegend met een lijf vol kleine donkerbruine moedervlekjes, een perfect camouflagegebied voor zwarte tekenpuntjes.

Nog drie onverlaten vind ik in die puzzel.

Gelukkig is er nog geen enkele gezwollen door het bloedzuigen.

Alles wordt ontsmet en er blijven slechts kleine rode stipjes achter. Nu maar hopen dat er geen “bullseye”s verschijnen, die op besmetting met Lyme zou duiden.

Eén harde, warme, jeukende bullseye van zo’n 8 cm doormeter heb ik alvast op mijn linkerbovenarm.

Neen, niet van een tekenbeet, maar van de derde en laatste tetanosvaccinatie die ik donderdagmorgen kreeg.

Zondagochtend begint het eindelijk weg te trekken.

De wereld zien, andere mensen en culturen ontdekken, zowel kunststeden als onooglijke dorpjes exploreren : zover mijn herinnering reikt is het altijd mijn grote droom geweest.

Jarenlang waren Herman en ik in dienst van een klein bedrijf, wat inhield dat hij zelfs bij het einde van zijn carrière slechts 21 vakantiedagen per jaar had, waarvan er meestal al één derde opging aan verplichte “brugdagen”.

Onze jaarlijkse ontdekkingstocht was bijgevolg nooit langdurig –en echt dùùr al evenmin (want zie hierboven :”klein bedrijf”).

Met veel puzzelen en overal ons licht opsteken, maakten we niettemin elk jaar met de kinderen een mooie vakantiereis, die mij toch elke keer het gevoel gaf een beetje ontdekkingsreiziger te zijn.

Mijn grote verlangen al die jaren, was om “later, als de jongens groot zijn” samen met Herman rond te trekken, al die geliefde plaatsen te gaan bezoeken en dan nog liefst in een zwerfwagen, zodat je niet aan hotelreservaties gebonden bent, zelfs niet aan een verplichte kampeerplaats...

De vrijheid om te stoppen waar je wilt, niet aan tijdsdruk onderhevig, elk mooi plekje dat op je weg komt kunnen gaan bekijken, de file verlaten en een koffie drinken in je huisje op wielen, of een dutje doen tot ze over is, het was mijn ultieme vakantiedroom!

En nu, lieve vrienden, is het zover!

Herman haalde een goede maand geleden ineens die grote, lang gekoesterde wens terug van onder het stof en zo hebben wij wekenlang het land afgeschuimd om onze droom te verwezenlijken.

Voor mijn ingegipste arm en mijn moraal kwam dat goed uit : thuis kon ik toch nauwelijks wat uitvoeren en het was een heerlijk tijdsverdrijf, hoewel wij aan het einde van onze zoektocht allebei wel erg moe waren.

Maar het is de moeite waard!

Op onze oprit staat nu een nét vijf jaar oude, in prima staat verkerende zwerfauto, waarin ruim slaap- en leefruimte is.

Voorbije maandag hebben we hem ingewijd, door ermee naar het verjaardagsfeestje van Greet, mijn jongste zus te rijden, hem aan de broers en zussen te tonen en na afloop voor Greetjes deur te blijven slapen.

Zus, haar echtgenoot en kinderen zijn die ochtend ons huisje op wielen allemaal voorbijgereden, maar wij werden pas om kwart voor negen wakker!

Deze week zat nog vol afspraken en vergaderingen, maar we hebben besloten om daar in de toekomst sterk in te gaan snoeien, zodat we ook vrij zijn om te gaan reizen wanneer we dat willen.

Onze eerste échte trip zal naar ’t zeetje zijn! Een mens moet bescheiden beginnen, nietwaar.

Veel nieuws, had ik beloofd...

Misschien een beetje vreemd om  bij de aanvang van de zomer al aan Kerstmis te denken, maar toch is dit het belangrijkste nieuws...

We krijgen het mooist denkbare kerstgeschenk : een nieuw kleinkind, een broer of zusje voor Jade en Dario.

Zestien maanden jonger dan ons zoete jongetje zal dit kindje zijn.

We dromen en hopen voor Frauke en Wout dat het net zo’n modelbaby als Dario mag worden.

Alles verloopt in dit prille stadium naar wens.

“Grote broer” van 9 maanden heeft er natuurlijk nog geen besef van, maar Zus is alvast in de wolken!

Nieuw leven bij onze kinderen.

En ook een nieuw leven voor Herman en mij.

Nog zes dagen en dat vieze ding mag er eindelijk af!

Eigenlijk zou ik er niet mogen over klagen, het zit er natuurlijk rond om mijn gebroken pols te beschermen en rustig terug aaneen te laten groeien en ik weet het : dit is slechts een bagatel, er zijn zoveel verschrikkelijker dingen die een mens kunnen overkomen.

Maar toch heb ik me de afgelopen weken vaak gefrustreerd gevoeld om eenvoudige dingen die ik niet kon en waarvoor ik hulp moest vragen.

Hoe vaak heb ik op mijn tong moeten bijten, omdat de manier waarop die hulp geboden werd, niet dezelfde was als mijn eigen beproefde werkwijze...

En nog erger werd het als ik mijn commentaar niet kon inslikken : frustratie om de “foute” handelswijze, maar nog meer omdat ik mijn lief onverdiende en ongeduldige  kritiek had gegeven.

Ik vond mezelf deze weken dikwijls een bijzonder onaangenaam mens en dat is geen prettige vaststelling.

Het was een oefening in geduld en... oefening baart kunst .

Enfin, veel kunst werd er niet echt gebaard, maar dank zij veel geduld en vriendelijkheid werden hier ten huize toch enkele ambachtelijk vervaardigde confituren gecreëerd.

Naast de vertrouwde aardbeien en rabarber-uit-de-tuin, staan er nu ook 4 potten met  heerlijke bosbessenconfituur op het schap.

Deze namiddag trokken we het Zoerselbos in, om te gaan plukken.

Het was er bloedheet, maar prachtig en vredig, je hoorde alleen de vogels en het gekraak van dorre takken onder de voeten. De bosbessen lonkten zwart tot lavendelblauw tussen de frisgroene blaadjes.

Elk gewapend met een klein emmertje schoven Herman en ik tussen de struikjes om de donkere parels te verzamelen; druipend van het zweet, met paarse vingers en geschramde onderbenen kwamen we terug thuis : zo’n 800 gram pure bessen hadden we bij!

Tijdens het plukken bedacht ik dat de oermensen, die ook bessenverzamelaars waren, nooit dik kunnen geweest zijn. Als je op die manier een maaltijd voor een heel gezin moet bijeenzoeken ben je een ganse dag in de weer.

Voor wie zich afvraagt waarmee ik dan al die weken bezig ben geweest, terwijl ik zo weinig met mijn handen kon doen en waarom ik dan niet heelder dagen aan het bloggen was, kan ik al verklappen dat er heel wat nieuws is, dat nog even geheim moest blijven, maar waarover ik het de volgende dagen uitgebreid  zal hebben.