Vrijdag -Les Marches

Bij het meer van Saint André is een proper toilet en water. We vertrekken hier om 10 uur. Door het lekkere, late eten hebben we waarschijnlijk wat langer geslapen dan gewoonlijk.

Ontbijt na aankoop van een baguette, ergens in een veld, met zicht op de bergen. Wat smaakt het toch altijd!
Terug op weg om 11u25 naar Albertville, rechts van ons blijft het riviertje en langs de weg staan er nog steeds platanen.

Gisterenavond, na restaurantbezoek heb ik nog eens confituur gemaakt, maar hij wil niet opstijven. Misschien heb ik er deze keer tevéél pitjes uitgevist?(De pitjes bevatten een soort pectine meen ik ooit ergens te hebben opgevangen). Mijn vloeibare confituur staat nu in een grote roomijsdoos in de koelkast. Thuis zal ik hem zeven en nog even opkoken met Pec.

Net buiten Albertville is er omleiding. We krijgen een bergweg vol haarspeldbochten.

Als we een dikke camion als tegenligger krijgen, wordt het echt spannend!
Ons Lucie is dan ook nog eens helemaal de kluts kwijt:  als we haar moeten geloven zweven we boven de afgrond.
De herfstkleuren zijn overweldigend! 

Na veel geslinger komen we terug op de goede weg.
Bergwoningen, houten chalets en ineens : de Mont Blanc! In al zijn pracht, zonder één wolkje, kunnen we hem bewonderen.

Dit is Dép. Du Haut-Savoie.

Voor we de tunnel ingaan maken we nog een panorama-stop. We kunnen heel mooi de Mer-de-Glace-gletsjer zien, maar het is tegenlicht, dus geen foto mogelijk...

Chamonix blijkt niet groter dan een dorp, je bent er zò door, het is wel mooi : houten chalets, bloemen en uitzicht op de Mont Blanc natuurlijk.

We moeten toch niet door de tunnel en ondervinden geen enkel oponthoud aan de grens. We houden onze identiteitskaarten gereed, maar mogen zo door. Er staat een wagen waarin een drugshond klaarzit, maar wij zien er vast braaf genoeg uit om geen controle te krijgen.

Op de Col de la Forclaz houden we een panorama- en snoepstop.

Het is stralend weer, maar ik val wel op met blote tenen-sandalen.

Bij de eerste bocht van de afdaling zien we diep-diep onder ons de stad Martigny liggen, nog slechts 12 km, maar niets dan bochten en ons oren klappen voortdurend dicht.

Drie kilometer boven de stad beginnen de wijngaarden. Wij volgen de “Route du vin” al van in Spanje, het is ook overal vendange.

15u05 133215 km aankomst in Martigny.

De lucht is azuurblauw en de temperatuur 20°

We wandelen naar het thuisadres van Pierrot D, hij wil met ons naar zijn bar vertrekken, waar rendez-vous is met de andere comitéleden.
We ontmoeten Serge (legerkolonel) Robby F (heeft de Mont Blanc al beklommen!) Jean-Maurice, financiëel verantwoordelijke voor de Europeade en al sedert 68 actief deelnemer.

Roland, de vlaamse regisseur is er ook bij.

Jean-Maurice neemt ons na de bijeenkomst mee naar het hotel du Parc, waar Bruno en Michel B logeren. Iedereen is hier al sinds gisteren, de voorbereidende gesprekken waren deze voormiddag, alsook het bezoek aan het stadion enz. Door de diefstal van Hermans GSM hebben ze hem natuurlijk niet meer kunnen bereiken...

We rijden terug de stad in waar we burgemeester Dumas (heet in Zwitserland Président de ville) zullen ontmoeten op een prijsuitreiking aan een cineast van deze stad.
Er worden fragmenten vertoond van zijn films ‘Le tueur de midi’, ‘Grossesse nerveuse” “Azurro”, “Pas de panique” en een stukje uit zijn nieuwste die volgend jaar uitkomt “Marcello’s date”. De fragmenten doen me echt wensen dat ik de hele film kon zien.
De maker, Denis Rabaglia is ook heel gevat in zijn dankwoord:”10 punten om te weten over Denis R die men niet op het internet vindt”.
Er volgt een receptie en we rijden later met Serge mee naar restaurant “Le rivage” op de col de la Forclaz. Ik krijg een zitje tegen het raam, het is alsof ik vanuit een vliegtuig naar de verlichte stad recht onder mij kijk, prachtig!

Ook het eten mag er zijn, we kiezen voor een wildmenu. Ik krijg pompoensoep, everzwijnentrecôte met kastanjes, rodekool, spätzli(kleine knoedels, maar lekker gebakken) en nadien nog passievruchten sorbet. Herman heeft een cassoulette de chevreuil.

Onze Marlin staat op de parking van het hotel, daar slapen we dus, na nog een drankje in het hotel. Bruno vraagt me of ik een deel van de Europeadepresentatie wil doen, deze zomer. Ik krijg bedenktijd.

Donderdag  - Roussillon 

Om 8u10 op- er wordt nooit een wekker gezet, we worden bijna elke dag spontaan op dit uur wakker.

Stralend weer, maar nog wat fris.
We wandelen naar het centrum van Roussillon, nemen wat foto’s, ontmoeten Gérard, die daar in een raar blauw/wit soort jeep aankomt en kopen brood en croissants.

De druivenconfituur is fantastisch gelukt. Alleen zitten er wat veel pitjes in, maar die spuwen we wel uit.

10u50 : vertrek naar Reillane langs piepkleine wegen. Iets over twaalven komen we op de Pinchinette aan. We kloppen aan bij de verbouwde cabanon van Huguette, er komt een man met stofjas opendoen, met een vriendelijk gezicht –hij heeft iets van Chris V en Ludovikus-, met mooie blauwe ogen en een verzorgde witte snor.

Hij vertelt dat Urs maandag naar Zuid-Amerika is vertrokken tot 20 december. Huguette woont al een jaar terug in Zwitserland!(Luzern) Misschien komt zij in november nog eens hier.

Dit doet heel raar aan...

We sluiten een hoofdstuk af. Voor René en Suzy, onze lieve broer en schoonzus, was dit een tweede thuis, nu woont zelfs haar zus hier niet meer. Wij zullen hier waarschijnlijk voor de laatste keer geweest zijn...zo jammer, ’t is een paradijs, la Pinchinette.
Ik ben heel triestig.

We doen boodschappen in Forcalquier : Banon-kaas! (hij kost wel 4,40€ voor een klein kaasje, maar je kan hem bij ons haast nooit krijgen, dus moeten we van de gelegenheid gebruikmaken).

Vanaf Les Mées stuurt Lucie ons over een piepklein bergweggetje naar Sisteron.

Wel prachtige panorama’s!

De Montagne de Lure : grijze, groene, blauwe rotsen...

We piknikken met zicht op de Alpen.

Als we in de Drôme komen beginnen de schitterende herfstkleuren op te vallen, we rijden hier slechts kort en belanden algauw in de Isère en meteen ook in de wolken. Gedaan met zon en stralende blauwe lucht??? Ik hoop van niet...

De afdaling van de Col de la Croix haute is hevig!

Om 19 uur : Le lac de Saint-André.

We parkeren tegenover het restaurant “le saint André”.

We willen hier de keuken wel eens proberen en die is overheerlijk. We krijgen een verfijnd menu, schitterend opgediend : als aperitiefhapje een extraatje : mousse van beuling(!)met room en reepjes appel als versiering.

Ik koos een taartje met kikkerbil, look, kikkererwten en gefrit.peterselie als voorgerecht, dan speenvarken, polenta, cannelloni gevuld met champignons en knolselder, in wijn en kaneel gestoofde peer met airelles en dessert : bonbons, geserveerd op een lei: ijsje van wat roze kinderkauwgom leek, mousse van mokatine, brochetje van snoepspekjes en kleine crème brulée met aardbeispekjes.

Herman had foie gras met kwartel en artichoc, rabarbermoesje, rozijnenbroodje; hazebil met zelfde garnituur als ik en als dessert chocomelk met een groene éclair van meringue.

Het klinkt allemaal wat raar als ik het zo geschreven zie, maar het was echt buitengewoon lekker en kleurrijk, zelfs humoristisch geserveerd.

Woensdag - Port Leucate
 

Om 8u10 opgestaan.
Herman was bang dat het pleintje zou vol geparkeerd worden, dus vertrekken we, nog half in nachtkledij van een verlaten parking.

Er stond vannacht een zeer sterke wind die ons huisje deed schudden en het begon ook nog eens te regenen. Ik ben de verluchtingsluiken gaan sluiten, maar heb voorts goed geslapen.
In het dorp kochten we croissants en stokbrood, waarna we even buiten het dorp hebben ontbeten.

Regen – regen – regen...

In Lunel staan we een uur in de file.

We eten voor de kerk van Gallician, waar we om 14u40 terug vertrekken.

We moeten dringend water inslaan.

De Provence in de regen...’t is weer eens wat anders.

Zou wel mooier geweest zijn met zon, want ver kan je nu ook niet kijken.

Als we de Camargue verlaten, de Rhône oversteken,  wordt het eindelijk weer droog.

Ik herken tot mijn plezier de bergketen van de Luberon, met op een kale punt St-Michel-l’Observatoire, de platanendreven en de blauwe luiken aan de vensters.

                                          

We doorkruisen St-Rémy-de-Provence : mooi maar heel druk!

Er zijn volop waterspuiters, maar nergens is er plaats om dichtbij te parkeren met ons groot geval...dan maar verder naar Cavaillon.

In het lieflijke dorpje Goult : een dorpspomp waar we dichtbij kunnen komen!

De watertank wordt volgegoten en ik ga me meteen wassen, heerlijk!

Het is een mooi dorpje, lijkt op Lurs, waar ik jaren geleden een aquarelcursus volgde.
                                      

We maken een kleine wandeling en gaan dan op weg naar Roussillon, zien of we het restaurant van neef Gérard vinden.

Ik telefoneer ook met Huguette,(zus van een schoonzus), die hier dichtbij woont, maar de verbinding verbreekt telkens.

Roussillon dankt zijn naam aan de magnifieke okerkleurige rotsen. Op sommige plaatsen ziet het eruit als Bryce Canyon.

Het wordt wel een hele zoektocht naar Gérard en Annette.

Eerst gaan vragen bij “le petit Auberge”. De uitbater kent hem wel, maar weet niet hoe zijn restaurant heet. We parkeren op een betaalparking, want we mogen met de Marlin niet het dorp in, dus gaan we stappen.

We zien geen restaurant dat een belletje bij ons doet rinkelen. In een snackbar vraag ik nog eens naar Gérard DP en de uitbater belt hem meteen op. Ik hoor hem zeggen “Annette, ma chérie, comment va le mariage?” Heel even denk ik : die zullen toch niet pas getrouwd zijn, maar de man geeft haar meteen aan me door en ik weet niet eens of ze wel Nederlands spreekt, heb haar nog nooit ontmoet!

Als ik haar aan de lijn krijg, begin ik dus maar meteen in het Frans, natuurlijk kent ze me niet, ze geeft Gérard door.

Die moest precies ook even denken, het is dan ook lang geleden. Hij zegt hoe we moeten lopen om bij hem te geraken. Een restaurant heeft hij niet meer, enkel chambres d’hôtes en gekookt wordt er alleen voor speciale gezelschappen.

Het is nog een flinke wandeling, maar na wat fout lopen en eerst bij de ouders van Annette aan te bellen, geraken we er dan toch.

We krijgen een glas wijn aangeboden.

Ze wonen daar prachtig, met zicht over de hele okerkleurige vallei.

Nu horen we dat de twee na 16 jaar samen, dit weekend getrouwd zijn, vandaar die uitroep van de snackbarman!

We feliciteren, babbelen nog wat en na een 20-tal minuten vertrekken we om de tortelduifjes wittebroodsweken te laten vieren. Al acht jaar wonen ze hier, nadat het hotel-restaurant in Ternat verkocht is. En ja, Annette is dus ook een vlaamse.

Wij besluiten om op onze stille parking te overnachten.

Het is hier heerlijk rustig en mooi gelegen. Er staan nog 5 andere motorhomes, maar geen andere autos.

De bakkers zijn nu wel gesloten, we eten toastjes met charcuterie. Op verzoek van Herman maak ik confituur van 2 trossen druiven, voor meer heb ik niet genoeg suiker. Ik hoop dat hij wil opstijven... Zo gaan er niet teveel druiven verloren, we hebben nu nog altijd zo’n 2 à 3 kg over geloof ik.

Dinsdag 

Las Casas de Alcanaz

We vertrekken om 10 uur na een slechte nacht (omwille van die inbraak natuurlijk)

Er is vannacht nog een motorhome naast ons komen staan. Het was toch wel een rustig plekje.
Na het ontbijt en een geruststellende babbel met mijn ventje, voel ik me al wat beter.

Vannacht heb ik liggen piekeren of we ons ooit nog veilig kunnen voelen in de Marlin, of we hem misschien maar moeten verkopen.

In de loop van de voormiddag gaat het stilaan beter.

Het zonneke schijnt en ’t is lekker warm, volop zomer!

We rijden door de vallei van de Ebro: een uitgestrekte vlakte.
Er zijn veel windmolens onderweg, zowel toen we toekwamen met schoonzus, als aan deze kant.
We zien dadel- en andere palmbomen, olijf-, citrusplantages...

13u30 middageten : boterhammen en druiven voor dessert, op een parking langs de autostrada, Belaterra, tot 14u30 (net voorbij Barcelona). Er komen blijkbaar een aantal jongeren terug van skivakantie, want er wordt allerlei skimateriaal overgeladen in individuele auto’s. Een beetje vreemd om dat in dit seizoen en in Spanje te zien.

We bemerken alom ook zeer veel autoweghoertjes, ze zitten zich meestal te manicuren.

Nabij San Feliu : weer grootse wegenwerken, het zijn allemaal zwarte (afrikaanse) wegenwerkers.

Om 16u30 komen we aan in ‘s Agaro, waar we meer dan 30 jaar geleden met de kindjes op vakantie kwamen.

Ook hier is zeer veel bijgebouwd, maar het blijft ruim en zeer mooi.

We gaan naar de supermercado om ons avondeten te kopen en maken nog een wandeling over het strand.                 
       
1975       Playa Sant'Pol           2007                
       
                       
Dertig jaar later zijn het strand van Sant Pol en de promenade mooier en properder dan toen.

Dan rijden we verder naar Castell’d’Aro. We logeerden daar op een heuveltop in een appartementje bij het huis van twee oude gezusters. Het daaropvolgend jaar huurden we een groter appartement in een gebouwtje’Vernamiti’, bij de invalsweg naar het dorp.

De keramiekzaken die vroeger langs de weg lagen zijn alle precies veranderd in zwembadverkoop en plantenzaken.

We vinden “Vernamiti” dat er nog precies hetzelfde uitziet, maar de omgeving is totaal veranderd : een snelweg vlakbij, met een brug over de straat en ook het straatje zelf is veel drukker geworden.

De villa van de juffrouwen, met de grote palmboom ervoor, ziet er ook onveranderd uit, maar de toegangspoort naar de “cami particular” is overwoekerd en de wijngaard waarlangs we naar boven gingen, is verdwenen.
                          
1976 toegangspoort van ons vakantieverblijf2007                     
1976 het huis van de oude juffrouwen 2007

Om 18u30 rijden we terug, nu richting Port Leucate.

Het is hier iets koeler dan in het zuiden, maar toch nog altijd short-en-topjesweer. Het zeewater was om 16 uur 24,3°

Prachtig landschap! Zeer groene heuvels en in de verte hoge bergen. Enkel de abelen beginnen dun in ’t blad te geraken (tenminste : ik denk dat het abelen zijn : witte stammen en het blad zoals de populier)

Mooie roze luchten als de zon ondergaat; het is hier zoveel mooier en natuurlijker dan in het zuiden. Wie wil er in godsnaam zo vér in Torrevieja zitten?

Tja, het zal daar langer warm blijven, natuurlijk... 

Nog even “goedkoop” tanken voor de grensovergang.

Op het stuk tussen Figueras en de grens zien we toch nog wel enkele ceramiekzaken. De weg is goed en er is weinig verkeer.

We rijden tot Port Leucate, maar vinden niet echt de geschikte slaapplaats.
Herman wil zoiets als in El Saler, (douchen op het strand, weet je nog).
We rijden dus nog wat verder : Leucate Plage. We zetten ons op een pleintje waar nog een Duitse motorhome staat en bereiden ons avondeten : paella gekocht in ’s Agaro, waarbij we nog een zakje rijst koken. ’t Is weeral lekker. Een pralineke met tasje cappuccino maken het af.

Het is nu 23u15, zo laat bleven we deze reis nog niet op.

El Saler 

We hebben heerlijk geslapen, zo tussen de duinen. Herman heeft zelfs ongezien een douche kunnen nemen op het strand, helemaal in zijn blootje, er was geen kat.

Na het ontbijt vertrekken we naar Valencia om de Ciudad de las Artes y las Ciencias te bezoeken. We parkeren langs de weg en nemen een ticket voor Oceanogràfico en
I-max voorstelling over de Alpen (om 12u30).

Het hele gebouwencomplex is een indrukwekkend geheel van Architect Santiago Calatrava. Alle gebouwen hebben een of andere schelpvorm, er wordt veel gebruik gemaakt van enorme wateroppervlakken. Het water is slechts zeer ondiep, maar ruimtelijk heeft het een groots effect. Er wordt ook veel gebruik gemaakt van blauw geglazuurde mozaïek. 
Het themapark over de oceanen en hun bewoners is mooi en zeer interessant. Je loopt vaak onder en tussen de vissen, door de reusachtige aquariums en glazen tunnels. 
Van de I-max-voorstelling word ik zoals gewoonlijk misselijk, maar ik sluit af en toe mijn ogen. Ik moet nu toch eens onthouden dat ik voor zoiets geen ticket meer mag kopen, hoe prachtig de film ook.

We gaan middageten in de MacDonalds aan de overkant in het reusachtig shoppingcenter en kopen extra batterijen voor het fototoestel.

De deuren  van Oceanogràfico sluiten en we komen om 17u45 terug bij de Marlin.

Ik stel aan de buitenkant vast dat de kabinedeur niet goed in ’t slot is, maar gelukkig staat de veiligheidsklep erop.
Als we instappen merk ik dat mijn breitas open op het gasfornuis ligt en de kartonnen doos van de GPS op de grond ligt.
Ingebroken!
We zien nog niet direct hoe, maar ik stel vast dat de verjaardagscadeaus die ik de laatste jaren van mijn zussen heb gekregen, verdwenen zijn. Die stonden op het schapje boven ons bed : een Oilily make-uptasje, waarin al mijn make-up en een vol (duur) parfumflesje(cadeau van Herman) en het Bretoens tasje waarin mijn juweeltjes staken. Die juwelen zijn maar fantasietjes, maar de amber oorbelletjes die ik in Riga kocht, het groen-rood halssnoer dat ik vorig jaar van Moeke en Voke voor mijn verjaardag kreeg en lila collier met oorbellen (ook een cadeau)...

Herman had zijn GSM laten liggen, die is natuurlijk ook weg.

Gelukkig had ik de GPS, het fototoestel en mijn eigen telefoon in mijn rugzak mee.

Herman had zijn portefeuille met geld, bankkaarten enz...ook laten liggen, maar die hebben ze gelukkig niet gevonden.

Nu zie ik dat ze via het achterraam zijn binnengebroken : een stuk van de onderrand van het venster is er afgebroken en alles is daar los, maar het kan nog afgesloten worden. Waarschijnlijk zijn ze dan via de kabinedeur willen buitengaan, maar dat kon dus niet door die veiligheidsklep.

We hebben geen aangifte gedaan, het zou een hele rompslomp worden en mijn spulletjes zie ik toch nooit terug.

Ik ben er enkele uren van uit mijn lood geslagen, hoewel het natuurlijk veel erger had kunnen zijn. We maken het voornemen om dit voorval onze vakantie niet te laten bederven, maar het werkt ongewild toch nog een hele poos na.
Ik hoop- misschien tegen beter weten in - dat het voor een arme drommel van een dief, een beetje geholpen heeft en dat mijn dierbare cadeautjes niet gebruikt zijn om in drugs om te zetten.

We rijden tot 21 uur en zetten ons op een parking van een truckersrestaurant, waar we boterhammen eten.
Eerst wil Herman hier blijven overnachten, maar het ligt langsheen de grote weg en eigenlijk is het een privé-parking, dus besluiten we om nog wat te gaan rijden.

Er is evenwel zeer veel vrachtvervoer en helemaal niet prettig om rijden in het donker met al die lichten van de vele tegenliggers, plus veel “gatduwers”.

Bij Las Casas de Alcanaz rijden we een zijweg in, we zitten vlakbij de zee en dit is een lief  vissershaventje met een kleine boulevard. Aan het eind ervan : een braaklandje waar we prima zullen staan.

Nog even een wandeling en wat lezen en schrijven en hopelijk goed slapen.

Om 8u30 op, ontbijten en dan naar de kerk.
Herman had er met Pepe voor de mis afgesproken, dacht dat de Spanjaarden allemaal kerkgangers op zondag zouden zijn, maar we zien zijn vrouw na de dienst buiten op een bankje zitten en zij vertelt ons dat hij in de bodega op ons wacht.

We gaan daar dus naartoe; alles staat open omdat de pluk op zijn hoogtepunt is.
We komen de bodega binnen en weer overvalt ons die scherpe hoestprikkel, het is alsof je gemalen glas inademt!
Ik vraag me af hoe de mensen die er werken eraan gewoon worden, ze dragen geen masker en hoesten helemaal niet.

We rijden met Pepe de bergen in, hij wil ons de Ermitage del Remedio tonen, die hij en zijn familie sponsoren bij onderhoud en restauratie.
Hij vraagt een vrouw daar om ons alles te laten zien, ze neemt een dikke sleutelbos mee en leidt ons rond. Ze probeert Frans te spreken, maar er is geen woord van te begrijpen, idem met Pepe, ik heb liever dat hij Spaans spreekt, maar hij denkt dat zijn Frans buitengewoon goed is, en oogst bewonderende blikken van de niet-meer-zo jonge concièrge, dus dénkt hij er nog niet aan om Spaans te spreken en laat zich de adoratie bijzonder welgevallen, ondertussen verstaan wij slechts hier en daar een flardje.
’t Is anders echt wel een schatje, onze Pepe!

Alles ruikt hier naar nieuwe verf, maar de kluis is wel van de 15^de eeuw.

Op de terugweg met alle kronkelweggetjes krijg ik bijna te kwaad. ’t Is wat teveel : de prikkende lucht in de bodega, de sterke verflucht in de kluis en dan nog zigzaggend door de bergen...bovendien hebben we grote honger en geen brood meer.

Om 14 uur nemen we afscheid van Pepe, hij zet ons af bij de parking.

131471km om 14u45 vertrek uit Utiel.

15 uur : Dries belt ons op klagerige toon “Mama, zeg, wat moet ik eigenlijk met die kip doen?”

Blijkt dat Vanessa al 2 dagen neerligt. Hij probeert haar op haar poten te zetten, geeft lekkere hapjes, graan en water, maar ze sluit haar ogen en ligt met haar poten te trekken, er zitten zelfs al vliegen aan haar kop.

Ik zeg hem dat hij ze dan maar uit haar lijden moet verlossen, als hij dat kan. Hopelijk lukt het hem, want dit is al de derde dag dat hij ongerust over die kip telefoneert en hij is bang dat ze zo misschien nog 2 dagen langer moet afzien. De jongen is er echt van ondersteboven.

Als ik hem er later over terugbel, is het dan toch gebeurd: hij heeft het beestje naar de kippenhemel gezonden.

Herman had op de kaart Silla gekozen om te overnachten, maar dat is een ongezellig industriegebied, ik speur op mijn gevoel de kaart af en we rijden naar El Saler.

We vinden een grote officiële parkeerplaats, in de duinen, vlakbij zee. Er zijn bovendien toiletten, openluchtdouches en waterkraantjes. Luxe!

Bij de laatste tankbeurt kon ik ook brood kopen, dat eten we nu met smaak op met wat restjes kaas en salami. Een kwart meloen en van die lekkere druiven erbij en we kunnen er weer tegen.

Op deze zeer grote langgerekte kronkelige parking tussen de duintjes, staan nog 2 primitieve Poolse motorhomes. 
Herman is er precies niet erg gerust in,  maar het zien er brave mannen uit en ik ga erop af met de vraag of ze hier blijven overnachten. Op hun aarzelende bevestiging (zijn ze bang dat het niet mag?) doe ik heel opgelucht van “OK, dan blijven wij hier ook” en ik bied hen een van de reusachtige druiventrossen aan, met melding dat we ze anders wegens teveel zullen moeten weggooien, wat toch heel jammer zou zijn.
Eerst schijnen ze het wat raar te vinden, verdacht, maar als ik er enkele van in mijn mond stop, nemen ze met graagte de superdikke tros aan, breeduit glimlachend en dankend.

’t Is hier een prachtig duin-strandgebied, Natuurpark Albufera, lees ik ergens,  we zullen hier goed slapen denk ik. 

 In de voormiddag gaan we naar de markt en kopen fruit, brood, een wit topje voor mij en een ceintuur voor Dries, we moeten nog goed uitkijken dat die niet "made in China" is.

Het is nu zéér warm.

Na het eten nemen we afscheid van schoonzus.

Ze had graag dat we nog wat bleven, maar het is tijd voor ons om terug naar het heden te gaan.

Elke opmerking, ieder woord, elke gebeurtenis is voor haar aanleiding voor een verhaal over vroeger met een eindeloze reeks van details, er is zelfs geen aanleiding nodig...

Zelf wil ik alles uit het moment halen en genieten van de schoonheid en het goede van wat ik nù beleef. 
Schoonzus leeft compleet in het verleden, ik begrijp het niet.

131.474 km – 13u30 vertrek uit Orihuela, richting Utiel.

Weer genieten we van het prachtige landschap waar we doorheen rijden.
We volgen de "ruta del vino"; de druivenpluk is overal aan de gang : talloze tractoren en aanhangwagens vol druiventrossen en plukkers op de velden.

Bij Los Pedrones rijden we een stukje een landweg op en ik ga met mijn portemonnee naar de plukkers om druiven te kopen, maar het jonge meisje dat ik aanspreek gaat een prachtige zwarte tros uitzoeken en wil er geen geld voor, ik bedank haar uitvoerig , we rijden achteruit terug naar de grote weg en opeens komt ze weer naar de Marlin lopen. Op aanraden van een oudere man brengt ze nog een grote tros, rozige druiven, die naar haar zeggen beter zijn om te eten, de andere zijn eerder voor de wijn.
Wij vinden ze allebei even lekker en hebben nu 2 reusachtige druiventrossen om van te snoepen.

131700 km – 17 u Utiel.

De straten zijn er nogal eng en we parkeren aan de rand van het stadje. Met de GPS lopen we de stad in.

Wij zijn in short en luchtige kledij, het is ook nog erg warm, maar iedereen loopt hier in herfsttenue. We voelen ons bekeken omwille van onze ongepaste kledij en dat is geen prettig gevoel.

Na enig zoeken - gps is OK voor in de auto, niet als je tevoet allerlei enkel-richtingstraten doorgaat- komen we bij het huis van Carlos N. Zijn vrouw Irenée (en kinderen Sofia en Carlos Jr )ontvangt ons en rijdt ons naar hun bodega, waar de druiven geperst worden. We ontmoeten vader Pepe, die ons rondleidt.

Hij nodigt ons uit om straks samen te gaan eten.

We rijden met Irenee naar het lokaal waar Carlos zijn zangrepetitie leidt.
Als die afgelopen is worden we door hem het stadje rondgereden terwijl Irenee naar haar basketbaltraining gaat.
Utiel heeft veel mooie sportvoorzieningen, een prachtige wandelboulevard met fonteinen, oude bomen en mooi gesmede lantaarnpalen, een openluchttheater...

Jammer genoeg liet ik het fototoestel in de wagen achter.
We halen Irenee op en gaan met de kinderen samen naar de Marlin kijken.
Kleine Carlos is er helemaal weg van. We kleden ons om en rijden om 22u30 met Pepe en zijn vrouw naar het Hostal la Abuela(Gasthof de Grootmoeder), waar we met ons zessen tapas gaan eten : salade, kaas(manchego), serranoham, lamskoteletjes, botermalse kleine stukjes rundsvlees, worstjes...

Nadien nog natilla als dessert.

We zetten de Marlin op een open stuk grond, beneden de parking waar hij eerst stond, hier is ’t nog iets rustiger, er staat trouwens nog een motorhome van een spanjaard.

Pepe gaf ons nog een grote kartonnen doos vol druiven mee en enkele wijnflessen.

Stralend weer!
Voor ons is het zelfs te warm om naar het strand te gaan.

Schoonzus heeft deze morgen gelukkig de rolluiken opgetrokken,
we konden eindelijk in daglicht ontbijten!

Nadien heb ik een handwasje gedaan en op het dakterras te drogen gehangen.

We zitten hier nu onder een parasol in badkledij van het warme weer te genieten         

In de late namiddag : naar het strand, zwemmen, lezen, zonnen.

Vanavond : gegrilde kip gehaald met sla.

Grijs, donker en gie-ten-de regen!

Het is nu 10 uur en het ziet er niet uit of het dadelijk zal ophouden.

Schoonzus houdt alle rolluiken naar beneden, opdat de ruiten niet zouden vuil worden.

Ik stik zowat, niet omdat het zo verschrikkelijk warm is, maar om het opgesloten gevoel. Ben nu buiten op het terras gaan zitten, waar ik alleen en ongestoord zit, nu het onweert en plenst.

Eigenlijk moest ik het toilet van de Marlin gaan kuisten en leegmaken, maar op 2 seconden ben je nu doorweekt, regenkledij of niet, het spat langs alle kanten!

14 uur : de zon schijnt weer.

Eindelijk kunnen we naar buiten.

We ledigen de Marlin WC en gaan nadien op stap : langs de zee naar Torrevieja.

Het is een grote stad, die nog steeds uitbreidt.
Het lijkt wel één groot openlucht bejaardentehuis. En het zijn voornamelijk Engelsen die hier wonen. Ik wil zo graag mijn Spaanse lessen nog eens in de praktijk omzetten, maar krijg nauwelijks kans, zelfs als ik in de winkels Spaans blijf spreken, antwoordt men in het Engels. De eigen taal is hier natuurlijk het Catalaans en wat ik geleerd heb is Castiliaans:  Algemeen Beschaafd Spaans, zou je kunnen zeggen. Ik denk dat ze nog liever krakkemikkig Engels spreken, dan dat hoog-Spaans.

We onderbreken onze tocht slechts éénmaal : voor een ijsje bij “Valor” aan de kerk.

We zijn 5 uur onderweg geweest als we om 19 u15 terug op het appartement komen.

Avondeten : koude schotel met gebakken patatjes. Op het spaanse TV-nieuws zien we dat er op Palma de Mallorca een tornado is geweest, met zware schade.

Ik heb met onze Dries gebeld, alles is OK thuis, behalve dat kip Vanessa niet goed in orde schijnt.
Hij had ze uit het hok gelaten en vergeten terug binnen te zetten. Nu ,’s anderendaags, zat ze suf in een greppeltje bij het bloemenperk.
Ik heb hem gezegd dat hij zich niet teveel zorgen moet maken, de kippetjes worden oud en Vanessa was bij ons vertrek al niet meer zo vief.  Het zou wel erg zijn, moest de kip sterven terwijl hij ervoor moet zorgen. Het is tijdens een vroegere vakantie al eens gebeurd en hij was daar toen erg door van streek.

We ontbijten met brood dat we gisteren nog kochten.

Na een GSM-les aan schoonzus, wandelen Herman en ik naar Cabo Roig, over een strandweggetje omhoog-omlaag.
Het is bewolkt, maar warm.

Als we terugkomen zit de jongste dochter van schoonzus hier ook, ze woont met man en kind enkele kilometers verder, in Torrevieja.
Omwille van haar bezoek heeft Schoonzus nog geen brood kunnen halen, dus doen wij dat. Zij had al gegeten.

In de late namiddag gaan we naar het rustige strand en zwemmen tot de nabije rotsen het strand helemaal overschaduwen. Heerlijk is dat...eindelijk krijgen we toch dat zomergevoel waar we naar op zoek waren.

Je ziet hier zo goed als uitsluitend zestigplussers en meestal veel ouder nog.
Alles wordt hier volgebouwd met kleine vakantiewoningen van ongeveer hetzelfde type.  Het zijn vierkantige gebouwtjes met beneden vier appartementen en een buitentrap naar elk van de vier appartementen op de verdieping, die hebben ieder nog eens een trap die naar een dakterras leidt. Ze hebben alle die typische Spaanse bouwtrant, zijn in pasteltinten geschilderd met witte balustrades, het ziet er niet slecht uit, maar in de praktijk zit je wel erg dicht opeen, en je hoort en ziet alles van de buurt.

Voor onze schoonzus is dat ideaal : er valt altijd wat te zien, te horen, te keuren en de winkels zijn bovendien vlakbij.
Voor het avondeten heb ik in de Consum aan de overkant Victoriabaars gekocht, met patatjes, tomaten en warme groenten van gisteren.

Na het avondmaal zitten we op het terras naar schoonzus' verhalen over vroeger te luisteren en nadien scheppen we nog een luchtje.

Rond 22u30 gaan we naar bed.

Leuk : we kunnen hier via sateliet naar “Thuis” kijken.

Ferruela de Huerva – 131000 km- 8u10

Ontbijt met cracottes, want niet aan brood geraakt, maar dit smaakt ook.

Bij het kraantje aan de lavoir vullen we onze waterreserve aan.

Het dorp lijkt uitgestorven,  ’t was dus een zeer stil plekje, uitstekend om te slapen.

9u45 vertrek.

We moeten eerst nog wat zoeken, zoniet stuurt Lucie ons weer over die onaffe autostrade.

Mooi weer vandaag!

We stoppen voor een foto op een plaats waar het bijna de Grand Canyon lijkt.

Het landschap is prachtig en we zijn vrij snel (10u15) terug op de autoweg.

In Barracas eten we koude pastasalade met tonijn en vertrekken weer om 13 u.

Aankomst in Orihuela, de woonplaats van schoonzus : 131.471km -17u50.

De wegen waren uitstekend en behalve in de nabijheid van steden was er nauwelijks verkeer.

Het was een mooie rit : bergen, vlakte, veelkleurige rotsen ; groen, geel, oker, ros, donkerrood...

Toen we schoonzus enkele weken geleden voorstelden om haar ter bestemming te brengen, had ik gezegd : “ Gij moet maar voor één ding zorgen,  Zus : dat ge de sleutels bijhebt”.

Zondag bij ons vertrek, vroeg ik haar voor de grap nog eens : “Toch de sleutels bij?” “Jaja, ze zijn niet uit mijn sacoche geweest”.

Ik moet een voorgevoel hebben gehad...
We hebben heel haar boeltje uitgeladen, elk plastieken zakje opengemaakt (en dat waren er zeer veel), maar noppes, niks-nul-de-botten-sleutels!

Gelukkig is hier ene Vincent, die een dubbel heeft. Toen ze daar ging vragen om open te maken, wist die te vertellen dat haar dochter al had getelefoneerd met de boodschap dat de sleutels in België waren gevonden en dat ze zouden worden opgestuurd.

We hebben de Marlin-koelkast leeggemaakt en overgeladen in het appartement.

Schoonzus had de afgelopen dagen al enkele keren verteld over de grote kakkerlakken die je er geregeld ziet, maar omdat ze neiging heeft om de dingen wat bij te kleuren, besteden we er niet veel aandacht aan.
Toch zien we de eerste avond al zo’n exemplaar van 2x meikeverformaat tegen het plafond zitten...Gruwel! We gaan hem te lijf met een spuitbus en vegen hem dan buiten.

Ik maak nog een avondmaal van de meegebrachte biefstuk, patatjes en mediterrane groente.

Herman en ik doen in de milde warmte nog een avondwandeling over de promenade.

Het doet ons goed om de benen eens stevig te kunnen strekken.

Vanavond slapen we in de grote slaapkamer en kunnen ons in een ruimere douche wassen.

Vannacht regende het nog, maar deze morgen is het mooi, aangenaam weer.

We ontbijten op de parking. Er was deze nacht wel veel over-en-weer gerij en draaien van motoren, maar gelukkig is er een zeer proper toilet op de parking, da's een meevaller!
We proberen het gebruik van ons eigen WC’tje zoveel mogelijk te beperken.

9u20 vertrek.

Om 11 u : Bordeaux-Cestas : arrêt pipi, geld afgehaald en 2 stokbroden gekocht.

Twintig minuten later zijn we on the road again.

Mooie weg door de Landes.

Ik kijk mijn ogen uit, we vreten wel kilometers, maar het is alsof ik een prachtige filmvoorstelling op groot scherm volg.
Je ziet zoveel meer vanuit de motorhome dan vanuit een gewone personenwagen, doordat je een heel stuk hoger zit en veel verder kan kijken.
Dit is geen tolweg, maar een uitstekende baan, erlangs is alles lila en groen van heidestruiken en dennen, met hier en daar een vennetje. We rijden precies door een uitgestrekte Kempenlandschap.

13u-13u45 : middagthee met boterhammen.

Tanken Esso op 130.586 om 15 u

Bij Bayonne zien we in de verte hoge bergen.

Herman wil, zoals hij al meerdere keren bij bezienswaardigheden deed, zijn zusters aandacht erop vestigen. Hij zegt :” Zus, kijk eens ginder....en dat zijn géén wolken!”

“Ooo...en hadden wij daarjuist geen blauwe lucht?” antwoordt ze en duikt opnieuw in haar landkaart.

15u30 130.631 km : bij Ilun steken we de Frans-Spaanse grens over.

Bij Pamplona houden we een koffiebreak met wafel en kunnen hier eindelijk de bandenspanning checken, in Spanje hadden we nog nergens lucht kunnen “inslaan”.

Avondeten om 19u30, op 30 km voor Zaragosa.

Pasta, cordon bleu en forestièregroenten. Het is geen haute cuisine, dat kan ook niet op zo'n klein driepitsfornuisje, maar het smaakt ons opperbest.

We vertrekken er om 20u15.

We willen nog een eindje rijden en ondervinden dat er een heel stuk nieuwe autoweg is, dat Lucie(GPS) nog niet kent. Volgens haar rijden we door velden en rivierbedding. Dan houdt het op en we kunnen bij een rotonde niet meer in de goede richting verder...

We trachten de weg terug te vinden, volgen Lucie's instructies en belanden in Lechon, een piepklein dorpje.

Het is ondertussen stikdonker.  Dus wordt er moeizaam teruggedraaid en naast een wegversperring rijden we een splinternieuw stuk autoweg op  :

Breed, zwart, met vangrails maar nog geen witte lijnen...griezelig! Het is echt beangstigend, alsof je door een inktzwarte ruimte zoeft. Na enkele kilometers komen we bij iets wat op een toekomstige afrit lijkt.
Herman ziet in de verte beneden ons autolichten en we rijden eropaf. Maar het zijn de machines van de wegenwerkers, die er blijkbaar ook mee ophouden nu. Uiteindelijk vinden we een landweg en komen in Ferruela de Huerva, naast een nieuw aangelegd parkje met lavoir, bron en bbq-plaats.

Hier zetten we ons voor de nacht.

Doodstil is het hier. De kerkklok slaat wel voor én na het uur haar aantal, maar buiten wat geblaf in de verte horen we verder niks.

Het is lang geleden en er is veel gebeurd ondertussen.
Het ene was al wat meer de moeite waard om over te schrijven, dan het andere, maar er was bovenal weinig tijd om aan de computer te zitten.
Maar ik wil een nieuwe start maken, nog wat schoorvoetend misschien, met het verslag van onze eerste grote reis per motorhome.
Tot nu toe waren het steeds korte trips van twee tot vijf dagen.
Voor de duidelijkheid plaats ik de dagverslagen op de dag in het verleden waarop we het werkelijk meemaakten, voor een buitenstaander zal het soms saai lijken, voor Herman en mij is het een geheugensteuntje en terugblik op een overwegend fijne tijd.

Dit wordt onze eerste grote reis met Marlin, onze mortorhome.

We hadden Hermans oudste zuster (78) gevraagd of ze graag met ons van België terug naar haar woonplaats in Spanje zou rijden.
Die rit zouden we spreiden over enkele dagen, zodat we rustigaan kunnen doen.

Schoonzus ging direct akkoord, meer nog : ze was in de wolken!

De rest van ons reisplan is : enkele dagen in het zuiden verblijven om eindelijk wat zomer te krijgen en dan verder
via Europeade-vrienden in Utiel(Spanje), door de Provence – de zus van Suzy(onze 2jaar geleden overleden schoonzus)nog eens gaan bezoeken en neef Gérard, die daar chambres d’hotes heeft-

Het tweede weekend van oktober moeten we in Martigny, Zwitserland geraken voor een werkvergadering en op de terugweg naar huis volgt nog een bezoekje aan Rudiger Hess, ook een Europeadekennis en voormalig burgemeester, die ons heeft uitgenodigd in Frankenberg, Duitsland.

Vertrek op zondag 30 september om 9u35 – 129.490 km

Om 12u20 km 129730 : eerste stop, we eten onze middagboterham op de Aire de Assevillers en vertrekken een uurtje later.

We hebben besloten om toch maar de autostrade te nemen en te betalen, omdat het anders wel een héél lange reis met zijn drieën wordt, volgens de GPS doen we er dubbel zolang over, als we de gewone wegen nemen.

15u25-15u35  km 398 : pruimenstop op een stinkende pisparking tussen de camions, we zijn er rap gaan lopen.

De diesel is een stuk duurder op de autostrade, dus nemen we :

afrit 16. We willen gaan tanken bij een Super U, maar onze bankkaarten werken hier niet. Een vriendelijke chauffeur laat ons met zijn kaart voor 50 € tanken, die we hem cash betalen.

Op 130.023km  tanken we verder vol met de Esso-kaart.

We rijden een hele poos langs de Loire, dit is geen tolweg.
Het weer is wat grijs, maar het blijft droog.

Op een mooi plekje bij de Loire bereiden we ons avondmaal, het wordt opwarmen van de meegebrachte pompoensoep met kabeljauw, aardappelen met spinazie en omelet.

Om 19u20 rijden we verder

22u23 – 130.265 km, we zijn op 30 km voor Angoulème en installeren ons voor de nacht.

Totale afstand vandaag : 775 km.

Is me dat verschieten!

Als ik voor mijn eenzaam ontbijt aan de keukentafel zit, zie ik plotseling de Belgische driekleur openslaan.

 

Het is een zeldzaam gezicht.

Veel wordt hier zeker niet bevlagd.

Als je er al eens een ziet wapperen, dan is het meestal de Vlaamse Leeuw, op de 11^de juli.

Bij buurman Tony klapper(tand)t en klauwt de leeuw ook ieder jaar in de top van zijn zendmast.

De “echte” Vlaamse leeuw welteverstaan : die met rode tong en klauwen.

 

Tony is radio-amateur : een overblijfsel van zijn jaren in verscheidene buitenlanden, waar niet altijd goede communicatiemiddelen voorhanden waren.

Sedert hij permanent in België woont,  staat er een reusachtige antenne in zijn tuin, waaraan hij op de nationale feestdagen de vlag hijst en met de kerstdagen een grote ster in de top van een uit lichtjes gevormde twintig meter hoge kerstboom.

Die blijft daar tot na nieuwjaar hangen en je kan het vanuit de omringende straten al zien.

 

En toch is dit ongewoon...

Meestal is het : het één of het ander :

Waar op 11 juli de leeuwenvlag hangt, zie je 10 dagen later zelden of nooit een driekleur wapperen.

Omdat ik op 21 juli meestal op vakantie ben, was dit een primeur voor mij.

Ik had Tony’s vrouw al horen vertellen dat andere buren hen lieten weten hoe fijn ze het wel vonden dat er een leeuw hing, waarop zij antwoordde dat er op die àndere nationale feestdag dus ook de Belgische vlag zou uithangen en dat men daar verbaasd over was.

 

Nu heb ik het met eigen ogen kunnen vaststellen en hoewel ik niet overloop van nationale gevoelens, vind ik het gewoon een feestelijk gezicht.

Eigenlijk zou een mens af en toe een vlag moeten buitensteken en niet alleen op een nationale feestdag, maar voor een verjaardag, een geboorte, huwelijk, geslaagd examen...

Zodat voorbijgangers zouden weten : in dit huis is er vreugde, wordt er gefeest.

 

Aan iedereen : een zonnige en blije nationale feestdag!

 

      Sputter – spetter

      Spat en tetter

      Natte kindjes, schel gekwetter

      ’t Is warm – ‘k heb kou’

      Een wolk, dan blauw

      Bad in – bad uit

      Geef hier die spuit!

      Samen spelen, alles delen

      Ik moet kaka...ikke ook!

      ...dacht al da’k een protje rook.

      Schaterlachen, ’t is plezant !

      Al doen we soms wat ambetant.

      Nu halfnaakt op onze fiets,

      Welnee,  mamie schrikt van niets.

      Jade, Shelby : onafscheidelijk

      Vakantieliefde, fel maar tijdelijk.

               Terug naar het heden...

 
...Want het is niet omdat er niets gebeurt, dat ik al 2 dagen in het verleden duikel.

Vanmorgen  mocht ik voor de eerste keer naar de kinesist om mijn stijve pols te laten behandelen. Het is een klein wonder wat die mensen op een half uur kunnen bereiken!
Ik kan bijna weer een gesloten vuist maken en de pols al wat verder buigen. Thuis nog verder wisselbaden en een ijspak tegen de ontsteking, zo gaan we er met 9 behandelingen wel geraken! Het is een hele opluchting dat ik onder begeleiding oefeningen kan doen, want in je eentje  weet je het op de duur niet meer : moet ik die arm nu sparen, zal ik meer bewegen, of ga ik daardoor net overbelasten?

Op mijn linkerarm staat nog vaag een blauwe stempel.

Een stempel van een fuif.

Niet dat ik zo’n geweldig fuifbeest ben, maar wanneer je op je 58^ste een uitnodiging van een tof jong meisje krijgt, om mee haar dertigste verjaardag te komen vieren, dan vind ik dat zo fijn, dat ik er 5 reisuren voor over heb. Het feest in Leuven begon om halftien.

Er was nog maar een man of 6 toen ik aankwam. Ik heb de jarige kunnen feliciteren, haar cadeautje gegeven,  een watertje gedronken en nog even met een collega van haar en met haar mama gepraat en toen moest ik de bus naar het station nemen, om nog tijdig in Antwerpen te geraken. Die fuif heeft voor mij precies 20 minuten geduurd en toen moest ik alweer weg...

Een bekende die ik daar had hopen te zien, geraakte niet tijdig door de file, we zullen deze zomer nog eens elders moeten afspreken.

Morgen trekken we met Jade in de motorhome enkele dagen naar zee. Donderdagmorgen moeten we al terugkomen voor Hermans vergadering en een avondrepetitie voor mij.

“Shakers” werd namelijk geselecteerd voor het “Bilzenjuweel”, een theaterfestival in Antwerpen.

We zullen dus nog enkele repetities moeten inlassen vóór de opvoering op 24 augustus.

Ik heb wel gevraagd om een andere oplossing te vinden voor mijn valpartij in het stuk, want daar ben ik nu toch wat bang voor geworden.

En zo dadelijk ga ik me volop op het kokkerellen storten, want de kinderen en kleinkindjes komen straks mijn verjaardag meevieren. Zoals gewoonlijk vieren we dat hier een beetje later, omdat het moeilijk is om ze hier op de dag zelf bijeen te krijgen.

Jade blijft dan meteen hier slapen, zodat we morgenvroeg kunnen vertrekken.

Op 2 januari 1958 verhuisden we naar de Elsdonk : Voke, Moeke, Jes en ik. De twee kleintjes bleven nog enkele dagen bij Moemoe in Hoboken, want het nieuwe huis was nog verre van klaar.

Die eerste dag was er zelfs geen leidingwater en we vulden een zinken bad met water van de buren. In het grootste livingraam stond nog geen ruit, maar er waren wel rolluiken die tegen de koude voorlopig naar beneden bleven.

Van vloerbedekking was er evenmin sprake, we zaten die eerste weken nog gewoon op de chape.

Ik weet niet of er veel van de oude meubels mee verhuisd waren, maar onze stoere keukentafel met het bruingespikkeld balatumblad was er alleszins bij. Daaraan aten we ons eerste middagmaal : “sjokkelattekoffe” en nooit eerder geproefde, hemels smakende boules-de-berlin!

We hoorden geen enkele klacht van onze ouders over hoe primitief het allemaal nog was, maar eigenlijk was er vrijwel niets in orde.

Misschien waren ze gewoonweg zó geweldig blij dat ze terug een eigen plek hadden, dat ze de ongemakken er graag bijnamen.

Hun oude huis was verkocht en wij moesten er uit. Zes weken hebben we dan nog bij Pépé en Moemoe ingewoond, tot de nieuwbouw min of meer bewoonbaar was.

Die verhuis was voor mij heel bewust een nieuw begin, misschien wat vreemd voor een kind van acht-en-half, maar het gevoel dat ik al het oude, donkere, beangstigende achterliet in Hoboken was heel wezenlijk. Ik werd 5 jaar na de oorlog geboren, maar de schaarste en angst van die periode leek in de oude wijk, tussen de muren van het oude huis nog te leven.

Naar de Elsdonk gaan wonen was als pionieren op nieuw ontdekt land. De straat was niet verhard en natuurlijk was er ook nog geen voetpad. Het was een heel nieuwe verkaveling, de overkant van onze straat was nog niet bebouwd en we konden over de weiden kijken tot aan de spoorweg.

Maar alles was zonder schaduwen of dreiging, er was alleen maar belofte van nieuw-nieuw-nieuw! De straat heette “laan” en we hadden een “living” ipv drie sombere dooreenlopende plaatsen. “Modern” was hét sleutelwoord en ik begroef al mijn ouderwetse muizenissen met grote opluchting.

De vers gepleisterde muren in huis roken heerlijk en alles was wit en licht.

Ik zit in de erker op de brede vensterbank naar buiten te kijken en te genieten...

“Moeke, er komen hier kindjes voorbij met een kazak!(boekentas), zou het hier al school zijn?”

“Dat kan toch niet, Paz! Het is nog kerstvakantie”, maar ze komt toch kijken en ziet nog meer kinderen met een schooltas voorbijlopen. Ze dragen allemaal rubberlaarzen omwille van de modderige weg.

Later horen we dat er tijdens de vakantie inhaallessen gegeven werden omdat de school een tijdlang gesloten was wegens besmettingsgevaar. Eén kind is toen aan kroep overleden.

De volgende maandag ga ik voor het eerst naar het Familia-Instituut, derde leerjaar, klas van zuster Hadewijch. Jeske en ik dragen ons eerste uniform, bruine plooirok en das, beige hemdsbloes met geborduurde “F-I” op het zakje en in de klas een blauw-wit vichyruitjesschort, zoals al onze kleren  : door moeke gemaakt.

Door de ontsteking in mijn pols blijven er nogal wat normale huishoudelijke taken noodgedwongen liggen.

Maar soms kan ik het niet meer aanzien en probeer dan zo goed en zo kwaad mogelijk linkshandig te werken.

Zo ook deze morgen. Herman kon me niet tegenhouden want die was gaan vergaderen.

Ik pak dus de naar een grondige reiniging snakkende gootsteen met Cif aan en wanneer de geur van het schoonmaakmiddel vrijkomt...Pats!!! ...het beeld, het gevoel, de geur van Wodecq en omgeving springen haarscherp naar voren.

Wodecq, in de provincie Henegouwen, waar ik als 11-jarige een tiendaagse vakantie, ingericht door het ziekenfonds, doorbracht.

Ik heb er jaren niet meer aan gedacht, ik vond het er zelfs niet echt plezant.

Vakanties of kampen waar je met een hele groep in dezelfde zaal moest slapen , wassen en aankleden, hebben mij vroeger trouwens nooit kunnen bekoren.

Het gebrek aan privacy bedierf zowat al de fijne momenten, die er achteraf bekeken toch ook wel waren. Dat vertelt me nu de reuk van Cif.

Het product bestond toen nog niet, maar iets van die geur moet in de bossen en velden rondom dat grote grauwe vakantiehuis gehangen hebben.

Even sterk als bij het beroemde madeleineke van Proust komen al die herinneringen aan die vakantie nu als een stortvloed op me af.

Voornamen van meisjes die ik nooit meer heb teruggezien, de slaapzaal met nauwelijks plaats tussen de bedden, waaronder onze geverniste kartonnen valies-dozen staken.

Zo’n platte kartonnen doos kreeg ieder kind van het ziekenfonds, bij de inschrijving voor deze vakantie.

De dozen zagen eruit als een gigantisch bruin etiket, met lijnen voor naam en adres over heel de oppervlakte. Om ze wat te verstevigen en te beschermen tegen vocht, vernisten sommige ouders ze , waardoor je bij de vakantiegangers een heel gamma van licht tot donkerbruin en van mat tot hoogglans-geverniste kartonnen dozen zag.

Mijn valies werd niet gevernist en daar was ik blij om, want ik vond dat die geverniste er zeer ouderwets uitzagen. Om die dozen dicht te houden en te kunnen dragen werd er touw rondgedraaid en heel vaak ook een soort draagsysteem van oude rolluiklinten.

Schrik dat ik had, dat iemand het pak maandverband zou ontdekken dat ons moeke uit voorzorg in mijn valies had gestopt, terwijl ik nog lang niet menstrueerde.

Ik schaamde me voor alles : voor mijn lengte die groter was dan anderen van mijn leeftijd, de beginnende borstjes, waarvoor ik gelukkig nog geen bh nodig had en die ik de hele tijd toch minstens onder een hemdje verborg, zelfs in een slaapzaal vol meisjes-leeftijdgenoten.

Ze waren niet allemaal even preuts, die andere meisjes.

Ik zie Marina nog uitdagend in alleen een uitwaaierend rood rokje en al met échte borsten staan dansen en springen bovenop haar bed, terwijl ze luidruchtig commentaar leverde op de lingerie die ze bij had.

Elfjarige Paz vond haar een del, 47 jaar oudere Paz denkt dat Marina gewoon een vroegrijpe, ongecomplexeerde lolmaker was.

Wassen moesten we ons op een gekasseide binnenkoer, elk had een plastic teiltje, dat naast een goot werd gezet, tanden poetsen gebeurde daar ook en spoelwater moest je in die goot uitspuwen. Slechts één keer in die tien dagen mochten we douchen in kabines met een gordijn ervoor. Ik had al horen zeggen dat de leidsters dan langskwamen om je rug te wassen en ik was als de dood, dat ze mijn gordijntje zouden opentrekken en mij naakt zouden zien. Voor alle zekerheid stond ik dus de hele tijd met mijn rug naar dat gordijn, want mijn voorkant vond ik toch nog wat bloter. Toen de leidster voorbij mijn kabine kwam, was ze wel zo discreet om te vragen of ik graag had dat ze mijn rug waste.

Tot mijn grote opluchting schoof ze het gordijn zelfs niet opzij.

Mijn paniekerige “Neenee-niet-nodig!” maakte dat ze gewoon naar de volgende douche liep en daar haar vraag herhaalde.

Ook mijn onhandigheid aan tafel, maakte dat ik me daar niet thuis voelde.

Ik had in het vooruitzicht van deze vakantie pas geleerd om met mes en vork  te eten en voelde me daar nog helemaal niet zeker van.
Ik dacht dat iedereen kon zien dat ik het niet goed kon. Thuis sneden we gewoon ons vlees en aten dan verder met alleen een vork.

Die vork ineens links hanteren vond ik bar moeilijk en ik weet dat ik me toen voornam, om later mijn eigen kinderen zo vroeg als maar kon met mes en vork te leren eten.

Toch waren er veel fijne momenten ook. Onze groep had twee heel toffe leidsters, die wel kordaat, maar niet overdreven streng waren en zich zeer goed konden inleven in kinderen van onze leeftijd.

De spelletjes en knutselmomenten waren heel leuk en ik heb de mooiste herinnering aan een dagtocht door de glooiende graanakkers. De lucht was wolkenloos blauw, we liepen uren door de warme gele heuvels, langs de rand van de paden spatten rood en blauw van klaproos en korenbloem.

Ik zag toen voor het eerst heggewinde en vond het prachtig, nog onwetend van hoe ik er later zou op gaan sakkeren, als er teveel in eigen tuin van zou gaan woekeren.

Het was die dag bloedheet, we hadden grote dorst en zere voeten, maar de pure schoonheid van dat landschap staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Maar toch nog even terug naar de Cif....

Na mijn verwondering over de associatie met Wodecq, moest ik aan die andere, oude schoonmaakmiddelen denken, waarmee ons moeke werkte:

Topel, in een glazen literfles, met een reliëf van geribbelde vloertegels in het glas.
Die Topel werd het meest gebruikt bij ons.

Mir, was ook een soort allesreiniger, geloof ik.

Ik kan van allebei nog zó de geur ruiken, hoewel ik ze vanaf 1958 niet meer heb weten gebruiken – dat weet ik zo precies omdat we vanaf ’58 van Hoboken naar Edegem zijn verhuisd en in het nieuwe huis kan ik ze mij niet indenken.

Vim, straf schuurmiddel, was er veel langer, ik heb er zelf nog van gekocht toen ik getrouwd was, misschien bestaat het nog steeds?

En natuurlijk was er de “groene” zeep, die eigenlijk goudkleurig was, van “d’Or”; me dunkt dat die nog steeds op de markt is.

Bij ons thuis werd ze niet gebruikt, maar bij mijn grootmoeder en groottante Wiske behoorden ze tot de standaard-schoonmaakmiddelen.

Moeke had een elektrische wasmachine,( ik moet haar nog eens vragen welk merk het was). Het enige wat die deed, was opwarmen en ronddraaien.

Het wasgoed moest vervolgens door een opstaand mangeltje geperst worden, dat mochten wij als kinderen doen; niet gemakkelijk, want de hendel waarmee moest gedraaid worden, was een dun metalen staafje zonder handvat, je kreeg er door de nattigheid algauw rode pijnlijke handpalmen van. Voor de was heeft ze die eerste jaren altijd Omo gebruikt en omdat bij ons thuis geen ander waspoeder binnenkwam, had ik een zeer groot wantrouwen en een gevoel van anderszijn tegenover mensen die Persil gebruikten. Het voelde bijna alsof het om een andere geloofsovertuiging ging!

(wordt  vervolgd)