xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Oma zijn

Oma worden daar doe je niets aan. Nou ja je hebt je zoon op de wereld gebracht en die heeft nu ook een zoon en een dochter, Sven en Indra, op de wereld gezet, en ik weet nog goed toen hij kwam vertellen dat we opa en oma zouden worden dat ik dat geweldig vond.

Maar dan word je oma en opa ,je hebt er geen cursus voor gevolgd, dus je doet je uiterste best om een goede opa en oma te zijn.

In ons geval waren we wel opa en oma,  maar mijn man was ernstig ziek en gehandicapt dus veel dingen die een opa zou doen met zijn kleinzoon gingen niet. Wonderlijk genoeg hadden ”Sven”, onze eerst geboren kleinzoon en opa , een hele sterke band .

Wat ik absoluut niet had verwacht ,Sven wond opa om zijn kleine vingertje ; het was vertederend om te zien hoe opa snoepjes bewaarde die hij kreeg ,om ze later, als Sven naar huis ging, te voorschijn te halen en hem dan de traktatie gaf.

Indra heeft opa niet bewust meegemaakt, ze was nog geen jaar toen mijn man stierf, dus weet ze alleen van foto’s wie opa was.

Ik ben dus oma en ik vind het heerlijk, maar ik zit toch met een dilemma.

Overal om mij heen zie ik opa,en oma’s die kleinkinderen van school halen…naar zwemles gaan…. opvangen als ze uit school komen ; zelfs een vriendin van mij gaat oppassen bij de ene zoon. Nu heeft de andere zoon ook een kleintje .Ze verdeelt  haar tijd tussen de twee kleinkinderen zodat de ouders toch kunnen werken.

Ik heb zelf nooit een opa en oma gekend,allebei de kanten, zowel vaders als moeders kant, waren al overleden voordat wij kwamen. Ik ben vaak jaloers geweest als ik vriendinnen met hun opa en oma zag,maar nu zou ik wel die oma willen zijn die ik gemist heb.

De tijd is anders nu ; ik stelde me voor dat ik naar mijn oma ging dan thee kreeg met koekjes en dat oma fijn ging voorlezen uit mooie sprookjesboeken, maar nu zit mijn kleinzoon het liefst achter de pc spelletjes te doen en weet nauwelijks wat ik aan drinken en eten aan hem geef.

Zijn zus is ook helemaal geboeid door films die ik dan draai omdat ze dat  vraagt, dus oma zit er voor spek en bonen bij, toch geniet ik wel van hen.

Nu kwam vanmiddag toch het telefoontje wat ik gevreesd had. Mijn zoon belde op en vroeg “Ma heb je morgen middag wat te doen ? “

“Hoezo ?”

“Zou u de kinderen uit school willen halen, dan hoef ik geen extra uren op te nemen van mijn werk ?”

Wauw hoe zeg ik dat ik dat nu net niet wil ? Niet voor mijn zoon of kleinkinderen,  maar ik wil niet “ingeroosterd” worden , ik ben bang dat als ik heel blij zeg  “natuurlijk het is goed”, dat er dan meer dagen komen, dat oma bij school staat te wachten.

Het is dubbel. Aan de ene kant wil ik dolgraag mijn kleinkinderen een fijne oma geven, die dan met een kopje thee klaar zit, om ze een fijne herinnerring voor later mee te geven, maar de eerste 7 jaar was ik nauwelijks betrokken bij het gezin en nu heb ik het idee dat ik ingelijfd word ! De keus is aan mij, wat doe ik ?

Ik heb wel meteen, toen mijn zoon het vroeg, gezegd wat ik ook hier opgeschreven heb, het was even stil en toen kwam het antwoord : ”Bij deze er akte van genomen, wij houden er rekening mee !”

Was als grap bedoeld.

Dus eigenlijk heb ik mijn keuze al uitgesproken.

Heb ik het nu verpest ?

Eliza