Indra xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Indra mijn kleindochter, wat een heerlijk mensje. Ze heeft haar driftbuien niet tekort, maar tegelijk ook zo ontwapenend,  dat je die driftbuien vergeet en je een bijzonder levenslustig mensenkind aantreft.

Sven haar broer is zo’n heel ander type; is natuurlijk ook 4 jaar ouder, maar zo heel anders dan zijn zus .

Ik heb ze alle twee te logeren gehad vrijdagnacht, Sven en Indra. Zaterdagnacht alleen Indra , voor het eerst dat ze zonder Sven bij mij bleef slapen.

Sven mocht van zaterdag op zondag bij een vriendje logeren, en Indra was heftig aan het protesteren dat het niet eerlijk was .Oma gelijk sussen : misschien wil je nog een nachtje bij oma slapen ? Ik zag de radertjes in het hoofdje snel heen en weer gaan…

“Zonder Sven ?”

“Ja, zonder Sven…”

“Helemaal alleen in het grote bed ?”

“Ja, maar met al je knuffels, die hebben veel meer plek nu.”

“Oké ! mag ik dan net zo lang als Sven op de  computer ?”

“Nee, je mag helemaal niet alleen achter de computer, daar ben je nog te klein voor.”

“Oooh ! en dat is niet eerlijk, Sven mag wel en oma is veel groter als Sven”.

Ja wat moet je daar nu weer op zeggen ? Toen ze vanmorgen om half acht nog slaapdronken met haar zachtste knuffel voor mijn bed stond, vroeg ik of ze nog even naast oma in bed wou

liggen en daar lag ze rap in.  Ze was klaar wakker, dus we praatten over alles en nog wat…

“Oma waarom gaat iedereen dood ? Opa en ouwe oma en Pluk mijn konijn ?”

“Iedereen wordt geboren en iedereen gaat ook weer dood, daar kunnen wij niets tegen doen, dat is gewoon echt zo.”

“Maar waarom is Flappie, mijn andere konijn, dan niet dood ?”

“De een gaat nu eenmaal eerder dood als de ander, daar kunnen we ook niets aan doen.”

“Dat is ook niet veel dan !” kreeg ik als antwoord. 

Nou dan sta je met een mond vol tanden. Het was wel een gouden uurtje,  zo’n heerlijk warm zacht mensenkind naast me. Ik lag weer bijna naast het bed want oma nodigde Indra toch weer uit in haar eenpersoons bed .

Toen we zo’n klein uurtje hadden gekletst, kreeg Indra honger.  Wij uit bed eieren gekookt…

“Oma mag ik de eieren pellen ?”

“Dat is goed.”

Ze kreeg het niet zo goed voor elkaar. Oma liet zien dat je het eitje even op de aanrecht een paar keer moest tikken, dan ging het schaaltje los zitten. Haar lijfspreuk is ook :  ‘Kan ik zelf !” Is niets mis mee, het eitje werd zo wat tot moes geslagen maar het schaaltje kreeg ze er af. Mocht ook oma haar eitje pellen en oma was echt blij dat ze hard gekookt waren.

Gisteren zou ik een eitje bakken voor op brood; ik tik een eitje tegen de rand van de koekenpan en hoor gelijk “tik” naast mij…  Ja hoor, Indra zou ook wel even een eitje tikken voor oma…  Kon het nog net opvangen, het eigeel droop tussen mijn vingers zo de koekenpan in. Ik moet ogen op mijn rug hebben bij deze jonge dame. Dus toen het buurmeisje Liv kwam vragen of Indra bij haar kwam spelen, was oma daar niet rouwig om.

Maar toen haar vader haar kwam ophalen, nam ik toch met een dikke zoen afscheid van haar .

Eliza