Shila en ikxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Shila is een goede kennis van mij, we hebben een tijdje geleden nog samen een dagje Volendam gedaan met zo’n dagreisjesbus. Natuurlijk zat daar ook een verkoopdemonstratie aan vast, anders kon het nooit zo goedkoop, maar daar had ik al over geschreven. Ik heb Shila die dag beter leren kennen en zij mij ook, was soms niet zo leuk,  maar over het algemeen hadden we een aangename maar zeer vermoeiend dagje.

Shila dus, komt geregeld bij mij, op de koffie en eet  vaak een broodje mee tussen de middag.

Als Shila komt weet ik dat niet van te voren, ze staat gewoon voor de deur, moet ik weg dan jammer, kom ik een andere keer.

Verleden week was dat ook zo. We hadden koffie gedronken en meestal loop ik in huis in een jogging broek en een lekker vest. Ik bewonder Shila altijd om haar kleding, ze is dan wel 7 jaar jonger dan ik, best groot en ook best stevig, maar toch draagt ze altijd spijkerbroeken, leuke truitjes en hippe schoenen alles keurig op elkaar  af gestemd.

Ik ben een stuk kleiner en ouder,  maar ik sta in mijn ogen niet met een spijker broek, ik heb altijd van die broeken die kreukvrij zijn ,en lange blouses of truien om mijn stevige billen te verbergen. Shila niet hoor. Oké dat was even een inleiding om het verhaal te laten begrijpen.

Wij hadden dus de koffie op en ik ging om een uur of half een het brood klaar maken.  Shila at mee; we kregen het over het avondeten : “ wat eet je, en wat eet jij ?”  Shila zei : ”Ik ga bruine bonen met rijst eten, echt Surinaams, en toen flapte ik eruit : “Dan kom ik vanavond lekker bij jou eten !”

Eigenlijk best brutaal, en zeker als iemand net bij jou zit te eten, dat bedacht ik later pas. Ze kon er eigenlijk bijna niet onder uit : “Nou dat is prima hoor.” Ik vroeg of Rocky mee mocht, dat mocht onder geen beding, ze wou geen hond in huis; in Suriname komen de honden helemaal niet in huis, ze hebben een hok buiten en daar leven ze.

“Vind je dat erg ?”

 “Ja dat vind ik wel erg, want dan moet hij toch een paar uur alleen en dan schreeuwt hij de boel bij elkaar, dus dan kom ik maar niet bij je eten, het is jouw goed recht mijn hond te weigeren in jouw huis.”

Shila was niet blij met mijn antwoord, maar ja zo ben ik, dan ik ga niet zeggen : “Nee hoor helemaal niet !”

Maar Shila vroeg : “Jij hebt toch een adres waar je Rocky brengt als je weg moet ? Zouden die niet een paar uurtjes op kunnen passen ?”

Dat is te proberen en dat was ook in orde, al zal ik dat niet vaak herhalen, want mijn hondje is wel mijn “allessie” en als mensen hem niet accepteren,  dan wordt het voor mij moeilijk om weg te gaan. Dus we spraken af  om half vijf. Ik dacht, Shila ziet mij altijd in mijn vrije tijd kleding laat ik me nou maar eens leuk aankleden,  haartjes mooi opgemaakt, hakjes aan… “Moeder ging op stap,  uit eten.” Even terzijde,  Shila woont drie hoog op een flat; ik draag bijna nooit hakjes, heb altijd lekkere stampers aan om dat ik met Rocky toch wel geregeld loop en Shila woont ongeveer een kwartier lopen van mij, Rocky moest ook weg gebracht, dus “moeder” op haar hakjes… Moest zeker zo’n twintig minuten lopen en dan nog drie hoog de trap op in de flat.

Oké, dat had ik allemaal over voor een eerste Surinaamse hap; dus ik Rocky weggebracht, wiebelig op mijn hakken. Iris keek ook stom verbaasd.

”Go,ga je nog wat anders doen vanavond ?” 

“Ja, op mannenjacht nou goed ?”

Ik leg haar uit hoe het zat en dat begreep ze. Dus eindelijk aangekomen bij de flat (van Shila). Ik bel aan en ja hoor : “Kom maar boven !” Ik sleep mij werkelijk de trap op, was blij dat het niet zo’n brede was, want ik kon mij nu goed vasthouden aan alle twee de leuningen;  hees mij letterlijk naar boven…  Gaat boven de deur op een heel klein kiertje en hoor ik Shila giebelend zeggen :

“Ik was er al bang voor, ik hoorde je op de trap en dat waren niet je daagse schoenen, maar weet je ik loop altijd “zo” in huis.”

“Zo ?”

 “Ja, in Suriname doen we dat ook, als we thuis zijn willen we gemakkelijke kleding aan !”

Ik zag een Shila in echt zo’n ouderwetse nachtjapon die mijn moeder ook altijd aan had, een of andere trui er over heen, van die nylonkousjes opgerold om haar enkels… Ik was even helemaal uit het veld geslagen; was dat nu de Shila met die leuke spijkerbroek die mooie truitjes en die hippe schoenen ?  Wat voelde ik mij opgelucht want dan viel die joggingbroek met vest en slippers nog wel mee ! Maar goed, iedereen loopt in zijn huis hoe hij zich het prettigst vind, toch ?

Maar ik kon het niet laten om te vragen :

”Heeft jou nieuwe vriend jou ook al “zo” gezien ?”

“Ja natuurlijk wel, hij weet niet beter, maar als ik wegga ben ik op en top een dame hoor.”

Ik kon alleen maar denken : “Ach ja hij is ook een Surinamer”

Niet dat ik iets tegen Surinamers heb,  absoluut niet, maar ik bedoel,  dan zal hij dat thuis ook wel gezien hebben.

De Surinaamse hap was heerlijk, alleen jammer dat er geen “kousenband” (een soort sperzieboon maar dan langer) bij was,  want dat had ik nu ook graag eens geproefd. We hebben het gezellig gehad en nu hebben we afgesproken dat ik de volgende keer zuurkoolstamppot ga maken met worst,  dan komt ze bij mij eten…  Maar niet in haar nachtpon als het even kan ! ( Nee hoor dat doet ze vast niet, ik heb haar altijd keurig gekleed bij mij gezien, dat is een grapje).

Eliza