|
Lieve Blog vrienden, xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gisteren heb ik het indrukwekkendste moment van mijn leven meegemaakt .
Mijn zus was verstandelijk gehandicapt in haar vertrouwde omgeving het tehuis, hebben wij afscheid genomen met al het personeel en medebewoners ( cliënten .)
Het was
ontroerend
lief
rommelig
ongekunsteld
onvoorspelbaar
echt
en warm. Er gebeurde van alles, er was een scenario waar licht de hand aangehouden werd maar waar ruimte was voor het onverwachte. In de huis kamer op het grote televisie scherm waren allemaal fotos van mijn zus te zien ook video filmpjes, we mochten er iets bij zeggen als we het leuk vonden of verdrietig dus er werd gelachen en gehuild. Mijn zus lag in haar slaapkamer opgebaard, alle bewoners van hun huiskamer gingen samen de kist halen allemaal hadden ze een roos gekregen die ze op de kist legde. Die werd midden in de kleine huiskamer gezet zo intiem. Marco Borsato zong: Afscheid nemen bestaat niet. De een huilde heel hard de ander klapte in haar handen de derde boog toen ze de roos op de kist lag, het was zo onroerend, door verschillede bewoners ( cliënten) werd er nog wat gezegd op hun manier maar zo echt! Het voelde warm. Veel verzorgers van mijn zus en haar medebewoners waren er. Van de dag opvang van de andere kamers, iedereen die met Hilleke gewerkt had , door enkele van hun werd verteld hoe Hilleke was.
Er was een pastorale medewerker die met ons allemaal ging bidden, hij betrok de bewoners er ook bij , hij had uit een sprookjes boek een verhaal gehaald van een grote oude beer die ziek werd en dood ging, alle bewoners van het bos gingen naar zijn hol om afscheid te nemen, op dit moment stroomde bij mij de tranen over mijn wangen door de eenvoud waarmee alles zo duidelijk uitgelegd werd.
Achter mij hoorde ik iemand zeggen:
Hilleke is nu naar de hemel, waarop een ander zei ;
Ja met de auto zo puur, zo echt, zo ontroerend.
We kregen koffie met soesjes omdat ?
Hilleke ze zo lekker vond, werd er in koor geroepen.
Na afloop kregen we advocaat met slagroom omdat?
Hilleke dat graag lusten.
Die kregen we in kleine plastiek glaasjes waar een voetje onder zat. In die voetjes was ook advocaat gelopen dat kreeg je er met het lepeltje niet uit, een bewoner verzamelde alle glaasje en zat in een hoekje met zijn vingers de glaasjes leeg te halen. Het was niet storend, alles kon .
Zo beleefde ik het meest bijzonderste moment uit mijn leven.
Eliza
|
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
