Herseninfarct

Ik herinner mij nog heel goed de ochtend dat mijn man heel verdwaast naar boven kwam, hij was naar het toilet  en zou weer gaan slapen, maar op het toilet was mijn man omgevallen, wel weer opgestaan naar boven gegaan en mij wakker gemaakt om dat te vertellen. Ik zag zijn gezicht, de mond hing aan een kant neer, mijn man zijn vader had een maand of twee geleden een hersenbloeding gehad die had ook de mond toen zo erg scheef, maar dat was heel veel erger als wat mijn man had. Toch schrok ik enorm, Chris onze zoon was inmiddels ook wakker geworden en was ook erg angstig omdat we dat met Opa pas meegemaakt hadden. Ja toen de dokter kwam moest mijn man naar het ziekenhuis, inmiddels was er uitval van zijn benen, later in het ziekenhuis deden zijn handen het ook niet meer, hij kon heel moeilijk praten, ja het was best heftig.  Hij heeft toen een maand in het ziekenhuis gelegen, door heel veel doorzettingsvermogen en door eindeloos oefeningen doen kon hij weer goed praten, zijn armen en handen waren weer in orde, maar mijn man was wel veranderd in karakter. ik heb toen een gedicht gemaakt. Dit is al jaren geleden mijn man is al 7 overleden, maar misschien troost het iemand die het ook mee maakt. 

Mijn man, is nu mijn kind
wat ik zelf heel moeilijk vind.
door een herseninfarct geveld,
zijn we samen even uitgeteld.
Maar het leven gaat door, is de kreet,
dat is iets wat je zelf wel weet.
Maar hoe? pak je alles weer op,
je hele wereld staat op zijn kop.
Je man was je steun en toeverlaat,
maar nu alles anders gaat,
weet ik het soms niet meer.
Je vraagt je af keer op keer,
doe ik het goed, doe ik het fout?
niets is meer vertrouwd.
Maar eens hoop ik te weten
en het dan niet, steets weer te vergeten.
Ik weet, ik doe altijd mijn best,
de tijd doed de rest.

Eliza

16-09-2012 om 23:53 geschreven door sylvia