xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Woensdag 28 November 2012

Ik vertelde al dat ik met mijn vriendin in de broodjes zaak een broodje at, dat is ons uitje dus moet ik ook aandacht aan haar geven. Maar ik zat met mijn gezicht naar de deur van de broodjes zaak dus zag wie er binnen kwam. Zo kwam de mede eigenaar van de broodjes zaak binnen een jonge knul die met zijn zus en zwager de zaak runt. Deze jongen had een probleem aan zijn benen waardoor hij moeilijk liep. De vorige keer toen we daar aten vertelde hij dat hij aan zijn benen zou worden geopereerd  om beter te kunnen lopen, toen hij dus binnen kwam en iets beter liep vroeg ik aan hem hoe het met  hem ging,

” mag ik er even bij komen zitten” vroeg hij. Ik had misschien eerst mijn vriendin moeten vragen maar dat deed ik niet ik zei :

“natuurlijk”.

Ja toen moest ik mijn aandacht aan twee mensen verdelen, dat ging nog. Komt er weer iemand binnen een vriend van mijn zoon,

” hallo mevrouw Engel hoe is het met u?”

mijn vriendin had me vlak voor dat iedereen binnen kwam al gevraagd; praat niet zo hard en lach wat zachter iedereen kan mee genieten, dus toen nummer twee  de winkel binnen kwam voelde ik me wat ongemakkelijk. Toen er daarna nog een buurmeisje binnen kwam die verhuist was, met een kindje , ja die wou ik ook niet voorbij kijken dus ik zeg:

 “hallo wat leuk en wat heeft die knul een mooie pet op.”

Dat was een echte pet knoopje in het midden op het hoofdje van die vakjes en dan een grote klep. Toen trok dat buurmeisje een beetje een lipje en zei :

” het is een meisje hoor.”

 Ja toen was het gebeurd van de zenuwen kreeg ik toch de slappe lach, vreselijk. Ik moest me omdraaien dus ook met mijn rug naar mijn vriendin want ik schudde van het lachen, ik kon er niets aan doen, ik dacht waarom moet mij dat nu overkomen? Ik heb later wel mijn spijt betuigt aan mijn vriendin het overkomt mij gewoon allemaal.

Eliza