xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Verrassing

Vanmiddag naar de mevrouw geweest in het  tehuis voor oudere mensen, klinkt toch iets beter als bejaarde tehuis vind ik.  Was gezellig, ik wilde uitproberen of Rocky bij haar een half uur wou blijven zonder in een soort wolfgehuil uit te barste. Vrijdags morgen  ga ik altijd een halfuur in het tehuis vrijwilligers werk doen. We hadden bedacht dat als Rocky niet de boel op stelten zet, dat ik hem dan dat half uurtje naar die mevrouw zou brengen. Hoeft hij niet alleen thuis te zijn, als ik hem dan ophaal, nog een uurtje blijf, zijn we allebei tevreden. Ik heb Rocky bij de mevrouw geïnstalleerd en ben weer weg gegaan, ik dacht ik loop de gangen wat door, blijf 10 minuten weg en dan ga ik weer terug. Ik loop op de gang er hangen allemaal schilderijen, aangezien ik ook een poging tot schilderen doe, was ik de schilderijen een voor een aan het bekijken, komt er een mevrouw uit haar kamer, ik klets altijd tegen iedereen  meestal word er heel vriendelijk terug gepraat.

“Wat zijn die schilderijen mooi hé mevrouw, fijn toch dat u daar elke dag naar kan kijken,wat een mooie kleuren.”

De mevrouw knikt en zegt; “ja dat vind ik ook, ik kan het zo niet”

“Ik probeer af en toe iets te schilderen, daarom sta ik zo te kijken.”

We lopen samen een stukje de gang op zegt die mevrouw,;

”Wilt u misschien een schilderij zien die iemand voor mij gemaakt heeft, het kerkjes uit mijn dorp waar ik geboren ben. De dominees vrouw heeft het geschilderd, wij hebben vroeger schuilhokje gespeeld op het kerkhof.”

“Dat wil ik best wel zien hoor”

We lopen weer terug naar haar kamer en gaan naar binnen,daar hangt een heel lief schilderijtje, het was een in aquarel geschilderd  landschap, een kerkje met inderdaad grafstenen, ‘n vaart er voor met 2 bootjes op de voorgrond, 2 zeilbootjes die afgedekt waren met blauw zeil, mooie paden die naar het kerkje toe liepen, het was schattig.

“Nou mevrouw ik kan best begrijpen dat u dit schilderij op zo’n mooie plek hebt gehangen, het is erg mooi.”

“Ja, ik kom uit Friesland “

“Oh, maar daar heb ik ook drie jaar gewoond”

Het werd een zeer gezellig gesprek ik was totaal vergeten wat ik op de gang deed. De mevrouw was in mijn ogen nog helemaal  niet oud dus moest ik natuurlijk weer nieuwsgierig zijn ;

 “hoe komt het dat u zo jong in dit huis zit, heeft u het naar de zin?”

“Hoe oud denkt u dat ik ben?”

“Ik dacht net zo oud als ik, ik word 67 dit jaar.”

“Ik ben 70 jaar, ik heb een hersenbloeding gehad, ik kan niet meer alleen wonen”

Toen kwam het levensverhaal van de mevrouw er achteraan, dat ze altijd schooljuffrouw was geweest en diploma’s had gehaald met handwerken. Ineens wist ik weer waar voor ik op de gang liep, mevrouw wou naar beneden en ik op een draf naar mijn mevrouw.

“ Waar was je nou? “

“Ik dacht, ik maak het half uurtje maar vol dan weten we zeker of hij blaft of niet”

“Rocky heeft wel de hele tijd voor de deur gelegen maar geen lawaai gemaakt”

Achteraf dacht ik slim van Rocky, ik had mijn jas achter gelaten dus hij wist gewoon dat ik zo teug zou zijn.

Ik ben daarna terug naar mijn eigen huisje gegaan en heb mij gelukkig geprezen dat ik nog zelfstandig zonder hulp kan leven zoals ik dat wil. Daar sta ik weinig bij stil maar vanmiddag werd het mij duidelijk hoe goed ik het heb.

Eliza

08-03-2013 om 20:41 geschreven door Walter