Waarom ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Waarom zegt mijn verstand “slapen gaan !”, maar mijn lijf en vingers zeggen:  “het gaat zo heerlijk nu” ?

De nacht is zo roerloos stil, zo koud en toch ook als een warme deken om me heen. De dag is er altijd met de klok, het lawaai, het moeten, het onverwachte gebeuren. De nacht is stil, niets moeten, geen onverwacht bezoek; de nacht heeft iets moederlijks, iets van:  “kom maar, doe de leuke dingen, waar je overdag niet aan toe komt, pleeg chantage, leef ‘s nachts en slaap tussen de bedrijven door maar overdag. Lieve kind ik laat jouw hersentjes zonder kabaal je gang gaan”…

Maar mijn verstand zegt: “Hallo, je komt dan echt slaap te kort, overdag moet je wakker zijn”.

Ja, wat is wijsheid ? Mijn moedertje nacht omhelzen, of de dag beleven zonder slaap ? Als ik moest kiezen zou het moeilijk voor mij zijn; overdag is er licht, mensen waar ik van hou, mijn Rocky; ‘s nachts is er de rust, geen afleiding,  scheppingsdrang. Maar Rocky slaapt… Misschien als ik vaker iets langer op blijf, of eerst wat ga slapen en dan mijn scheppingen creëer ? Ik leer er vast mee omgaan, maar stop voorlopig niet met schrijven; ik heb het mijn hele leven al willen doen, maar had de moed niet en niet de medewerking van het thuisfront . Dan verdwijnt  de behoefte om door te zetten. Niet dat ik mij een geweldige schrijfster vind, maar ik heb er veel lol in en nu wordt het  mogelijk gemaakt door de computer, door geloof in mij van mijn trouwste fan, die ook mijn schrijven corrigeert. Ja, wat een heerlijk wonder, dat ik mij zo mag uitleven dan. Ik denk dat mijn motto wordt: “Pluk de dag, en omhels de nacht !”.

Eliza