De arme Engel.

Het is een triest eind van de mooie Engel waar ik zo gek op ben. Het beeldje zag ik in een winkel ‘t was echt niet duur, ik werd er gelijk verliefd op.

Het heeft van de echte handen een voeten een prachtig klein vogeltje in de handpalm zo ontroerend, de pastel tinten waar mee het hoofdje is geschilderd, de uitdrukking op het gezichtje ja ik was verliefd . Het heeft jaar na jaar op de kast gestaan met de kerst.

Nu zouden we dus een kerststuk maken op de knutsel middag, we hadden een hele grote dakpan al vast  mee naar huis gekregen om hem eventueel voor te schilderen. Deze middag zouden we met ongeveer tien mensen iets gaan maken op de grote dakpannen, als er nog niets opzit kan je de dakpan gemakkelijk op de zijkant in een grote tas doen, maar is hij mooi opgemaakt dan kan het haast niet anders of je neemt hem op je schoot in de auto  mee naar huis. We waren met z’n vieren dus twee achter in. Ik zag me niet met die dakpan jongenleren ten eerste…de nep wolken zouden gelijk in de lucht vliegen zodra ik buiten was, je kunt niet elk pluisje apart vastplakken toch.?

Ten tweede hoe zit je achterin met allebei zo’n groot geval op je schoot? Dus ik dacht dat ik na Columbus weer een keer het ei had uitgevonden. Ik had thuis ook al de dankpan opgemaakt zoals ik het in mijn hoofd had. De nepwolken bleven keurig liggen op de ruwe dakpan, de drie beeldjes (nog twee kleine engeltjes) die samen met de grote Engel vanuit de wolken naar ons aparte wereld kijken, een paar witte sterretjes er bij en de dakpan was gevuld

Dus nam ik de spullen apart mee, toen ik op de knutselmiddag was pakte ik de dakpan.. Engelen… en nep wolken gewoon weer uit de tas drapeerde alles en klaar was kees.

Ik wou dus niets plakken dan kon ik het ook weer afbreken en thuis er weer gewoon opleggen. Dus niets geen wind en regen die mijn Engelen iets zouden kunnen doen. Ja, maar nu heb ik buiten deze dame die nu het verhaal schrijf gerekend de dame die altijd wel wat ongelukkig is met sommige dingen om dat het hoofdje wat chaotisch is.

We hadden allemaal ons stukje klaar en bij elkaar gezet om er een leuke foto van te maken niets mis mee zou je zeggen

Ik zou de foto maken vond dat mijn stukje scheef stond, geef het een klein zetje ? en de arme grote Engel met het schattige vogeltje in de hand rolde van de dakpan op de rond was onthoof en vleugel lam dus zwaar gehandicapt.

Och ik kon wel huilen ik was gewoon vergeten dat het er los op stond toen kwam er wel meteen commentaar:

” had je het maar moeten plakken” ja daar kon ik niets mee het was al gebeurd.

Ik ga echt proberen of ik het nog een beetje fatsoenlijk kan lijmen, anders ja dan is het over en uit met mijn geliefde Engel.

Ja dit is iets typisch iets wat mij overkomt om dat mijn hersentjes altijd vooruit rennen en niets vast kunnen houden,of ik er ooit aan ga wennen?

De tijd zal het leren.

Eliza