xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De ‘half-om-half’ dag.

Vanmorgen stond ik best vrolijk op, ik zou door een vriendin (een andere als die van de rolstoel ) ’s middags op gehaald worden. Rocky mocht mee, dus daar hoefde ik mij ook geen zorgen over te maken. Wat we gingen doen was nog een verrassing, maar ik zou wel bij haar blijven eten, dat beloofde wat goeds. Maar toen ik Rocky ging uitlaten en ik later terug kwam en mijn sleutel weer eens kwijt was, sloeg mijn vrolijke stemmig gauw om. Ik had verdorie juist een lang koord aan de sleutel gemaakt, zodat ik hem om mijn nek kon hangen. Dat is precies drie weken goed gegaan en nu was ik weer mijn sleutel kwijt !

Waar was hij nou ? Ik heb geen andere achterdeur sleutel meer, want die achterdeursleutel had ik zaterdag willen laten bijmaken, maar vergeten. Ik ben wel 5 keer de  route gelopen die ik met Rocky had afgelegd. Geen sleutel te vinden ! Waarom had ik hem nu niet gewoon om mijn nek gehangen ? Ik had zelf de deur niet afgesloten, was toch weer in tranen, hoofdzakelijk omdat ik wat angstig word door dat gedrag van mij.

Mijn moeder werd op haar 65^ste jaar dement, die begon ook alles te vergeten en nu ben ik als de dood dat het met mij ook langzaam aan de gang is. Ik heb  mijn zoon gebeld en gevraagd of hij een rondje mee wou zoeken. Gelukkig is hij gekomen en vond een snotterende moeder .

“Ma, rustig nu maar, het is niet het eind van de wereld. Ik heb nog wel een slot, doe ik dat voor je in de deur en dan is alles weer oké !”

Nee, niets oké, ik voel me erg onzeker worden. Maar we waren dus nog een rondje aan het zoeken gegaan, komen weer bij mijn tuinhekje en dan lopen we door een klein poortje door de heg van de gemeente en wat hing daar aan de heg ? Juist, mijn sleutel aan het koord ! De vraag is nu: heeft iemand mijn sleutel gevondenen, wist dat die van mij was omdat ik 5 keer heen en weer gelopen had, of is het koord gewoon blijven hangen toen ik langs de heg liep ?

Weer helemaal opgelucht, maar wil toch mij zelf nog weer wat beter aanpakken. Dus echt niet meer zo laat naar bed, niet meer lezen ‘s nachts, proberen een goede nachtrust te vinden. Misschien dat ik dan overdag mijn hoofd erbij hou ?

Dat was het droevige gedeelte. Toen mijn vriendin kwam, had ik mij net weer een beetje opgekalefaterd, mij weer mooi opgemaakt. Joke had een ‘Elsje-verwen-dag’ bedacht ! Zo lief… We gingen naar een tuincentrum, in de buurt; alleen  zou ik daar zo gauw niet heen gaan, maar als ik er gebracht word en je kan met nog iemand samen genieten van al het moois wat je ziet, dan is dat enig gewoon. Daarna zijn we naar haar huis geweest en heeft ze een ‘drie-gangen-   diner’ gemaakt. Zo luxe, zo heerlijk ! Ik hoefde niets te doen, zelfs met de afwas mocht ik niet meehelpen, terwijl ze geen afwastruus had .

Dus ik ben echt heerlijk verwend en dan ben ik dankbaar dat ik zulke lieve mensen om mij heen heb. Want als je zo warrig wordt voel je je nog meer alleen, omdat er dan geen persoon in je directe omgeving is die je hierin kan bijstaan. Dus dit was mijn ‘half om half’ dag; eerst best wanhopig, later zo heerlijk verwend. Helemaal weer in ‘balans’-dag.

Eliza

20-11-2008 om 23:06 geschreven door Stropke