De sluier opgelicht...

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Dit is niet zo’n vrolijk verhaal,  hoewel er wel iets gebeurde dat best grappig was…

Mijn moeder was vroeger best wel veel ziek en een keer was dat  zó erg ,dat ze in het ziekenhuis moest blijven, 4 weken . Mijn vader werkte de hele dag, dus kon er niet voor ons zijn.

We waren met vijf kinderen . Dus wij moesten voor 4 weken naar een tehuis, waar we dan opgevangen zouden worden. Was wel al meteen heel erg, dat mijn twee broers in een jongenstehuis kwamen en wij, drie meisjes, bij de katholieke Zusters.

De Zusters liepen in hun lange gewaden en nog met die kappen op, wit boordje  langs het gezicht en dan zo’n zwarte lange lap naar achteren. Er was een Moeder Overste, een oudere zuster, die best streng was; maar er was ook een hele jonge zuster, die heel lief was en ook met ons speelde op de speelplaats buiten . Als er iemand wat kwijt was, moesten we wel een half uur bidden: “Heilige Antonius beste vriend, ik hoop dat ik mijn – wat het ook maar was –  vind !” En of het ook gevonden werd, weet ik niet meer…

Op een keer, waren we aan het spelen, op de speelplaats en waarom ik het deed, weet ik niet meer, maar ik wou op  de rug van die jonge zuster springen. ‘t Was onverwacht, dus die zuster schrok,  maakte een vreemde beweging en ik gleed zo naar beneden maar hield mij aan de sluier vast…

O ! Hemel, wat een drama ! De sluier gleed af en er kwam een kaal hoofdje tevoorschijn; ik ben nog nooit zo geschrokken hoor. De zuster nam het nog gemoedelijk op, maar Moeder Overste vond het toch nodig dat ik honderd keer moest opschrijven:  “Ik mag niet zo wild zijn !,, Heb er niet zoveel van geleerd, ben nog steeds een druktemaker...

Eliza

18-09-2007 om 12:40 geschreven door Eliza