Foto’s maken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Foto’s maken, ik kan er geen genoeg van krijgen. Dat ziet u vast wel. Maar dat het ernaast dan leeg is, dat moet niet. Dus we gaan weer belevenissen en gedichten opschrijven

Toen ik pas in Den Helder kwam, zo’n 38 jaar geleden, ben ik op een toneelclub gegaan. Dat ging uit van mijn mans werk. Hij werkte op de Rijkswerf, als scheepsmaker ijzer. Dat was een geweldige tijd; ik kreeg altijd de rol van buurvrouw, schoonzuster of bediende. Je zou zeggen, is dat alles, want een hoofdrol lokte ook wel eens.

Maar het gekke is juist door een misschien kleine rol viel je op. Ik had een keer een rol van een dienstbode, die haar baas chanteerde. Mijn baas had een vriendin, (wat zijn vrouw, natuurlijk niet wist) en dat wist ik wel . Dus te pas en te onpas, stond ik met mijn hand opgestoken, stiekem  zo achter mijn rug en ik hoefde alleen maar te zeggen: “Ik hoor niks, ik zie niks,en ik WEET helemaal niks !,, en dan stopte mijn baas gauw wat geld in mijn hand.

Nou het werd zelfs zo erg,  als ik opkwam, dan werd er al in de zaal geroepen ,,Ik zie niks, ik hoor niks en ik WEET helemaal niks,, !  Schitterend gewoon, dat was dan een dankbare rol.

Ook was ik eens  één van twee  heel slechte schoonzusters. Onze broer zou verdronken zijn. Hij had een koffiehuis en wij wilden de erfenis van onze schoonzuster inpikken. Wij waren dik in de rouw, want onze arme broer (waar wij overigens nooit naar omgekeken hadden) was verdronken (dachten we).

Nou wij kwamen wel even de erfenis verdelen. Het decor was een koffiehuis, dus in de achterkant hadden ze een raam gemaakt met de naam van het koffiehuis erop. Als wij dan langs de achterkant het koffie huis binnen kwamen,

zagen de mensen in de zaal mijn zwarte veertje ( wat ik op mijn rouwhoedje had, met zo’n netje voor mijn gezicht ) langs dat raam schuiven. (ik ben zo klein, dus ze zagen ook alleen maar dat veertje) begonnen ze al heel spontaan “boe !” te roepen.

Dat wil toch wel wat zeggen over mijn talent als toneelspeelster. We speelden de generale repetities altijd voor familieleden. Maar de echte uitvoeringen waren voor oudere mensen, die leefden heel erg mee, wat  ontzettend leuk was. Ook haalden we wel eens grapjes uit onder elkaar. Er moest in een gedeelte, veel thee gedronken en dat was dan ook koude thee. Maar op een keer hadden we er cognac in gedaan, in plaats van koude thee. Degene die dat moest drinken, verslikte zich zo erg, dat ze blauw aanliep (wat  niet de bedoeling was) maar schik hadden we wel. Of een nep appel op de schaal leggen, waar een hap van genomen moest worden. Je staat op het toneel, dus je moet dan echt gewoon improviseren, dus er gewoon wat van maken, want dat verwacht je gewoon niet.

Het leukste was dat je de avond van de generale voor familie echt in de schouwburg optrad. Voor de ander optredens,  hadden we soms niet eens een kamertje waar je je dan kon omkleden. Dat waren  “Oude van dagen huizen”.

Dan moesten we roeien met de riemen die we hadden, wat ook wel weer spannend was. Want je stond dan ook vlak voor de mensen te spelen en dan viel het niet mee om in je rol te blijven, als ze heel hard ,,Boe !,, riepen.

Maar in de schouwburg hadden we echte kleedkamers en konden we tussen de gordijnen aan de zijkant zo af en toe, naar de mensen in de zaal kijken . Want die zag je niet, door de schijnwerpers, als je op moest. Dan had ik ook echt plankenkoorts. Dan stierf ik duizend doden, was ik echt bang dat ik mijn tekst kwijt zou raken, maar dat viel gelukkig altijd mee.

Ja, zenuwen zijn rare dingen en daar heb ik al mijn hele leven last van. Ik zal daar nog eens een verhaal, ( allemaal echt gebeurd ) over schrijven.

Eliza

30-12-2007