Kleinkinderenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zo, het slaapavontuur van mijn klein kinderen bij mij, is weer achter de rug.

Ik heb dagen met een gaatje, maar nu was het een nacht met een gaatje. Mijn zoon moest voetballen en zijn vrouw werken, dus: “Mam, mogen ze bij jou een nachtje logeren ?”

Had ze al twee keer te logeren gehad en toen was alles gewoon knoertgezellig.

Maar mijn kleindochter Indra heeft wel eens kuren, dan is niets goed, kan je ook niet gauw iets goed doen. Ze was ook erg verkouden, dus zat niet goed in haar vel. Mijn zoon Chris, had een pan nasi gemaakt en zou dan samen met de kinderen en mij eten.

Ik heb een eethoek met stoelen, waar een stoffen bekleding op zit. Indra wou eerst niet gewoon op haar gatje zitten, maar op haar knieën. Daardoor viel de rijst die ze op haar lepel had er herhaaldelijk af, op mijn stoel. Nu ben ik echt niet zo’n oma waar niets mag, maar de stoelen zijn ouderwets, de bekleding dus ook niet gauw te vervangen. Dus na Indra even streng te hebben gevraagd: “Ga gewoon zitten !”begon het lawaai… Wat kan dat meisje huilen, echt, ze ging er bijna van spugen. Dus voordat we haar stil hadden, waren we tien minuten verder en zat “madam” toch op haar knieën te eten. Verder, verliep de avond wel goed.

Toen naar bed, ging ook heel soepeltjes, moest wel een behoorlijk lang verhaaltje voorlezen, maar ze gingen toch liggen en slapen. Ik zou het overgordijn dichttrekken… Zie ik een plant op de vensterbank over het hoofd.

Dus met een rotklap valt de plant op de grond, uit zijn pot, die onder het opklapbed rolde. De twee kinderen zaten gelijk weer rechtop. Kinderen weer gesust, zit net in de kamer.

“Oma ik heb snot !” Allemaal viezigheid in haar handen en aan haar neus.

Washandje gehaald en alles schoongepoetst.

Alles sliep, oma bijna ook…

“Oma ik heb in mijn luier gepoept !”

“Nee hé ?”

“Ja hé !”

Dus Indra weer uit bed, verschonen en weer in bed . Sven sliep heerlijk door.

Eindelijk alles rustig. Oma ook naar bed, had eerst nog even gekeken of ze goed lagen, moest Indra even van de rand weghalen, dat ging gewoon goed.

Om half vier ’s nacht hebben jongelui vuurwerk. Het was zo’n harde knal, dat het huis sidderde.

Dus ik rechtop in bed… er kwam geen geluid uit de slaapkamer, dus ik dacht die slapen vast.

Ga toch maar even kijken en ja hoor, zitten rechtop in bed, houden elkaar stevig vast, echt bang.

Ja, oma  er maar even bij, in het tweepersoonsbed. Oma nog even een verhaaltje ? Dus om 4 uur was oma een verhaal aan het voorlezen. Verhaal uit, nu weer slapen, dat had ik gedacht…

Sven wou echt gaan slapen, maar Indra had ineens van alles, buikpijn, hoofdpijn en ze kon niets meer zien ,nee het was nu eenmaal donker. Kreeg haar niet stil. Sven kon nu ook niet slapen, dus kom maar bij oma in bed.

Ja, oma heeft een eenpersoonsbed, dus Indra lag breed uit, oma op het randje.

Beentjes werden om me heen geslingerd, handjes tegen mijn zij, ja en dan smelt je toch weer hoor. Dat voelt zo zalig, het hoorde ook prettig , iemand die weer ademde naast me…

Rocky had ook van de situatie gebruik gemaakt. Die dacht, als Indra in bed mag, dan mag ik ook wel op het voeteneind  liggen… Ik had geen puf meer om hem er af te halen. Het lag toch erg ongemakkelijk, kon benen niet kwijt en lag echt op het houten randje.

Toen Indra dan ook sliep, heb ik mij in allerlei bochten gewrongen om uit mijn bed te gaan. Heb mijn nep bontjas uit mijn kast gehaald en ben in de kamer op de bank gekropen, lekker onder mijn bontje.

Helaas was van korte duur. De krant wordt altijd om 6 uur ‘s morgens gebracht.

Heb altijd de tussendeur dicht, nu niet, dus de krant lag in de bus en Rocky brulde moord en brand. Dus zat oma met twee kleinkinderen, om kwart over zes, met thee en beschuiten in de kamer. Gelukkig is er vroeg kindertelevisie, dus toch nog een rustige ochtend verder.

Het is echt geweldig hoor, als je twee van die mensjes hebt, die uiteindelijk door ons, via Chris en Monique, op de wereld kwamen. Je voelt een alles overheersende liefde voor ze en je wilt ze zeker een geborgen gevoel geven.

Heel jammer, dat mijn man,  Simon, dit niet meer mocht mee maken…

Eliza

15-12-2007 om 00:00 geschreven door eliza