Tandartsxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ja, was u ook iemand die bang voor de tandarts was ? Nou ik wel dus,

helemaal over mijn toeren als ik naar de tandarts moest en jammer voor mij, ik had een heel slecht gebit. Dus onvermijdelijk , dat ik al op vroege leeftijd aan een bovengebit moest.

Dus op naar de tandarts… In de wachtkamer kreeg ik het al Spaans benauwd. Alleen de geur al maakte me misselijk, dus op van de zenuwen naar binnen. Was zo zenuwachtig, dat de tandarts mij al 4 verdovingspuitjes had gegeven en nog was ik niet verdoofd .   Nu, ik moest uiteindelijk elke dag een tand laten trekken, anders werkte de verdoving niet.   Nou, om een lang verhaal kort te houden, ik heb drie maanden zonder bovengebit gelopen, want ik was ook geen type om meteen na het trekken, het gebit in mijn mond te krijgen. Heb een pijngrens van nul komma nul !

Nu was de heuglijke dag daar, dat ik mijn gebit kon ophalen. Mijn man was deze keer mee; wij naar binnen…Moet even vertellen, dat de tandarts zwart-witte tegels op de grond had. Nou, daar komt de tandarts met mijn gebit aan. Hoe het kwam weet ik nog niet, maar vlak voor hij het wou passen – ik lag achterover in die gevreesde stoel – liet hij het uit zijn handen vallen…en ja hoor, het spatte in stukjes op de zwart witte tegels ! Maar van de zenuwen en dat gezicht van de tandarts, ging ik zo hard lachen, dat èn mijn man èn de tandarts, mij verstoord aankeken. Maar dat werkte nog erger op mijn lachspieren en even later samen, met de tandarts op de zwart witte tegelvloer, witte tanden zien te zoeken en dan niet meer te mogen lachen omdat het natuurlijk best rot voor de tandarts was. Maar ik kon er echt niets aan doen, ik heb geloof ik wel tien minuten zitten lachen of proesten om niet te lachen. Mijn man keek mij op een gegeven moment zo woedend aan, dat ik toen van schrik ophield met lachen.  Het duurde weer twee weken voordat ik een mooi bovengebit had.

Eliza

10-10-2007 om 00:00 geschreven door Eliza