Babyverhaalxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ja, er was getrouwd en na twee jaar zou er een baby komen; geweldig vond ik het. Een buurvrouw van twee huizen verder, liep ook in verwachting, we zouden eigenlijk ongeveer tegelijk uitgerekend zijn, dus ook zo’n beetje gelijk bevallen.

Een schoonzusje zou twee weken eerder als ik bevallen, dus ik loop netjes mijn tijd uit (dacht ik).

Ik ben natuurlijk maar en klein vrouwtje, 1,53 meter; nou op het laatst kon ik een kopje op mijn buik zetten en dat rolde er dan echt niet af.

Nou de tijd naderde dat mijn schoonzusje toch echt  moest bevallen, maar er kwam geen bericht uit Amsterdam. Daar maakte ik me dus wel een beetje zorgen om, een beetje maar, want ik wist zelf amper hoe ik moest lopen .En ja hoor, de buurvrouw bevalt van een heerlijke zoon; apetrots natuurlijk, maar met mij gebeurde er even niets. Dus een week later, werd ik toch wel een beetje ongedurig, het was nog een week voor mijn verjaardag; ik dacht nog: het zal mij toch niet overkomen dat de baby op mijn verjaardag komt ?

Maar voorlopig was het nog een dag voor mijn verjaardag en 's avond zeiden de buren:  kom gezellig bij ons zitten.  Het was gezellig, maar af en toe voelde ik even een prikje in mijn rug. Dat merkte de buurman op en omdat hij zelf twee weken eerder, een zoon kreeg ,wist hij er natuurlijk alles van af. Dus hij zei: ”Simon (dat was mijn man) let op, kijk op je horloge, kijk hoe lang het duurt voor dat er weer iets komt. Nu, ik was daar niet blij mee, zat al niet goed in mijn vel, omdat ik ook niets van mijn schoonzusje hoorde. De buurman bleef maar zeuren, ook als ik even ging verzitten. Ze waren zo aan het zeuren ,dat ik niet 12 uur wou afwachten, omdat ik dan jarig was. Ik wou alleen maar naar mijn eigen huis.

Thuis, toen het allemaal wat rustiger was,voelde ik me toch wat beter, maar ‘s nachts om half 4 kwamen de weeën toch wel heftig en vroeg ik Simon om toch de dokter maar te waarschuwen. ik zou niet thuis bevallen maar in een verpleeghuis, waar ze me wel verpleegden ,maar de eigen huisarts moest de bevalling doen.

Door dat het ‘s avond nogal druk was geweest door de buurman en ik ongerust was voor mijn schoonzusje, plus ik heb een geestelijk gehandicapt zusje. Ergens speelde dat ook een rol, de hormonen en de zenuwen gierden door mijn lijf en ja hoor, Siem moest me toch midden in de nacht maar naar het verpleeghuis brengen. De dokter kwam nog niet, want bij het eerste kind kwam het toch niet zo snel (dacht hij).

Toen ik in het verpleeghuis kwam ging het toch best wel snel. Hoewel, toen ik even rustig met een verpleegster gepraat had, bleven de weeën even weg.

Maar ‘s morgens, dus WEL op mijn verjaardag, om 6 uur, toen moest het toch eigenlijk gebeuren, maar dat mocht niet, want de huisarts moest de bevalling doen, dus moest ik de weeën tegenhouden ! Nou,  begin er maar eens aan, als je eindelijk je kind op de wereld wil zetten, maar het mocht nog niet ! Dus werd mij gezegd:  “Hijg maar als een hondje…HEGGE, HEGGE, HEGGE !”

Nou dat was echt geen feest hoor, dus ik raakte behoorlijk gestrest en toen eindelijk de dokter kwam, zag ik het niet meer zitten en wou er gewoon mee uitscheiden. Ik dacht laat nu maar zitten die handel, maar dat kan natuurlijk niet, dus dokter was zo vriendelijk mij toch maar weer in beweging te krijgen en ja, toen mocht ik eigenlijk persen en toen wist ik het gewoon niet meer. Dokter zegt: “Doe nu maar net of je drukken moet !”en ze hadden de dokter eigenlijk nog nooit zien lachen, maar nu schoot hij in de lach, op mijn vraag: “Komt het dan daar uit ?”

Hoe ver weg kun je zijn als je dat zegt hé ! In ieder geval mijn zoon kwam uiteindelijk om 10 over 7 op de wereld en we waren gelijk verliefd op onze mooie baby. En ja, hij blijft zijn hele leven, gelijk met zijn moeder jarig, zolang ik nog leef. Mijn schoonzusje haar baby, werd doodgeboren; daarom hadden ze niets gezeg ,omdat ik nog moest bevallen…

Eliza

11-10-2007 om 00:00 geschreven door Eliza