xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Doornroosje

Zo merkwaardig zijn die sprookjes van Grimm, als

ik ze met mijn volwassen ogen lees. Zo bijvoorbeeld

 Doornroosje, de schone slaapster. Een mooi verhaal,

maar lees het eens en zie het voor u.

Er was eens een koningin die graag een dochtertje

wilde hebben, maar ze kreeg er geen. Op zekere

dag ging zij baden in de vijver. Daar heb je ’t al. Wie

gaat er nu in een vijver baden?’t Idee! Toen kwam

er een kikker naar haar toe. Tja dat krijg je, als

je in een vijver gaat zitten; op zichzelf lijkt die kikker

me voldoende om gillend aan de wal te krabbelen.

Maar verder; De kikker zei; Binnen het jaar

zult gij het leven aan een dochter schenken.

Wat deed die koningin toen? Ik zou zo graag weten

wat ze thuis vertelde na dat baden. Hoe zou het gesprek

aan tafel met haar man gegaan zijn? Zoiets als dit?

Zeg George!

Ja lieve,

Zeg ik zwom in de vijver?

Zwom jij in de vijver?

Ja, het was zo warm, ik dacht, kom, dacht ik, even in de vijver.

Maar dat kun je niet doen; wat moet het

personeel daarvan denken?

Hé zeur toch niet zo. Als ik nou zo graag in de

vijver wil. Nou, en binnen het jaar krijgen we een

dochter, die kikker heeft het zelf gezegd.

Wie heeft het gezegd?

De kikker in de vijver.

Heeft toen de koning zijn servet neergelegd en de

lijfpsychiater opgebeld? Dat meldt de historie helmaal

niet. Enfin, er kwam een dochtertje aan het eind van het

eind van het jaar, maar persoonlijk blijf ik volhouden,

dat de kikker er hoegenaamd niets mee te maken had.

Ze hielden een groot doopfeest. Twaalf feeën werden

geïnviteerd, maar de dertiende niet, omdat ze

 maar twaalf gouden borden hadden. Kijk, dat is

nou weer dom. Als je de een vraagt, moet je de

ander ook vragen, anders moet je er helemaal niet

aan beginnen, dat is toch met verjaardagen ook

altijd zo. Had ze dan allemaal een  emaille bord

gegeven. 

Alle twaalf feeën kwamen met  wensen en een

truitje uit de Libelle. En de boze tante Fie die niet was

 uitgenodigd, kwam toch, zonder cadeau en met een

vloek. Dat iemand zich zo laat  kennen. Zijn jullie

aan de tomaten soep? Vroeg ze lief. Geneer je niet

hoor, ik ben zo weg. Ik wou alleen zeggen,

dat dat kind op haar vijftiende doodgaat. Door

toedoen van een spinnewiel. Eet smakelijk verder.

Daag!

De twaalfde fee tante Adelinde, zei troostend tot de

Koningin; doodgaan zal ze niet hoor

Ze zal honderd jaar slapen.

Op dit punt van het sprookje aangekomen, moet

 ik even mijmeren. Honderd jaar slapen. Is dat een

vloek? Het lijkt mij verrukkelijk. Ik wil best. Om mijn huis

 zal dan een doornhaag groeien, waar niemand doorheen

 kan, ook niet  de deurwaarder. De verkiezingen zou

ik mislopen, op zichzelf een belangrijk voordeel.

Over honderd jaar word ik wakker gekust dooreen

Prins. Nou, een prins…het mag gerust wat minder.

Een aardig goed gesitueerde man uit het

verzekeringswezen bijvoorbeeld. Word wakker! Het is

al 2062!  Roept hij al kussend. Ik zou slaperig de ogen

open doen en zeggen: Zijn de russen er al? Ga nou gauw!

zegt hij, die zijn al tachtig jaar weg. Je kunt

al lang weer naar Moskou voor vijf dagen met

een bus voor zeventig gulden. Het zijn nu de Eskimo’s.

Hun agressieve houding word met de dag

onduldbaarder. O,  zeg ik dan. Dus de belastingen

weer hoog, hé? Hoger zegt hij. Maar er zijn wel wat

woningen bijgekomen. Een goeie veertig. De Y- tunnel

is nu bijna klaar. Weet je wat, zeg ik. Ik pik er

nog honderd jaartjes bij. Welterusten

Gelukkig, dat kinderen de sprookjes van Grimm

anders lezen.

Geschreven door Annie M. G, Schmidt.

Ik vind het zo leuk vertelt  ik heb me de rambam getypt om het u ook te laten lezen.

Eliza